Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Grzegorz Ślęzak (spr.)
Protokolant	st. sekr. sąd. Beata Gosławska

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie w postępowaniu uproszczonym sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko J. B.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 5 marca 2014 roku, sygn. akt I C 1250/13

1. zmienia zaskarżony wyrok: w punkcie pierwszym sentencji w ten sposób, że zasądza od pozwanego J. B. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 1.870, 51 ( jeden tysiąc osiemset siedemdziesiąt 51/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 28 września 2012 roku oraz w punkcie drugim sentencji w ten sposób, że zasądza od pozwanego J. B. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 280 ( dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu;

2. oddala apelację w pozostałej części;

3. zasądza od pozwanego J. B. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 190 ( sto dziewięćdziesiąt) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt II Ca 355/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim po rozpoznaniu sprawy z powództwa (...) Spółki z o.o. z siedzibą w W., przeciwko J. B. o zapłatę oddalił powództwo, zasądził od powoda (...) Spółki z o.o. z siedzibą w W. na rzecz pozwanego J. B. kwotę 617,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 16 maja 2003 roku pozwany J. B.zawarł z (...)w Ł.umowę, na podstawie której przyjęty został na studia dzienne, kierunek filologia polska, specjalność promocja, reklama i reprezentacja firmy, a Uczelnia zobowiązała się do prowadzenia zajęć dydaktycznych i organizowania egzaminów w sesji egzaminacyjnej i poprawkowej zgodnie z planem studiów, a student zobowiązany był wnieść określone opłaty w postaci wpisowego, czesnego oraz inne /np. za egzaminy poprawkowe, legitymacje i indeks/. Zgodnie z postanowieniami umowy zobowiązany był do zapłaty czesnego w wysokości 3.960,00 złotych za rok akademicki, przy czym dla studentów I i II roku czesne rozłożone było na 12 rat po 330,00 złotych, a dla studentów III roku na 9 rat po 440,00 złotych. Termin płatności czesnego ustalony został do 10. dnia każdego miesiąca. W sprawach nieuregulowanych postanowieniami umowy, odsyłała ona do stosowania regulaminu studiów (...)w Ł.i do przepisów Kodeksu cywilnego.

Decyzją Dziekana z dnia 26 października 2005 roku pozwany J. B. skreślony został z listy studentów trzeciego roku, szóstego semestru w roku akademickim 2004/ 2005 z powodu niezłożenia indeksu i karty egzaminacyjnej w terminie przewidzianym harmonogramem roku akademickiego oraz zaległości w opłatach czesnego.

Na wysokość zadłużenia pozwanego w opłatach czesnego składały się następujące kwoty ; 25,00 złotych z terminem płatności do dnia 10 marca 2005 roku, trzy kwoty po 440,00 złotych każda z terminami płatności do dnia 10 kwietnia 2005 roku, do 10 maja 2005 roku oraz do 10 czerwca 2005 roku -łącznie 1.345,00 złotych.

Na mocy umowy z dnia 26 kwietnia 2012 roku (...)w Ł.sprzedała wierzytelność przypadającą m.in. od pozwanego na rzecz (...) Spółki z o.o.z siedzibą w W.. Nabywca wierzytelności wezwał pismem z dnia 10 maja 2012 roku pozwanego do zapłaty należności w łącznej kwocie 2.507,37 złotych, naliczając od pierwotnych kwot zadłużenia odsetki ustawowe.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zarzut pozwanego dotyczący przedawnienia roszczenia jest zasadny.

Zebrany w niniejszej materiał dowodowy oparty jest w całości o dokumenty załączone przez stronę powodową do akt sprawy. Stan faktyczny wynikający z dokumentów, o których mowa wyżej / a powołanych w części pierwszej uzasadnienia/ nie był kwestionowany przez strony. Dlatego też należało przyjąć ustalone fakty za niesporne.

Z lektury materiału dowodowego wynika bezspornie, że umowa pomiędzy Uczelnią /cedentem wierzytelności/ a pozwanym zawarta została w dniu 16 maja 2003 roku, a więc w czasie obowiązywania ustawy z dnia 12 września 1990 roku Prawo o szkolnictwie wyższym /Dz.U. z 1999 roku, Nr 65, poz.385 ze zmianami/. Pozwany nie uiścił rat czesnego za trzeci rok studiów w kwotach 25,00 złotych z terminem płatności do dnia 10 marca 2005 roku, w trzech kwotach po 440,00 złotych z terminami płatności do dnia 10 kwietnia 2005 roku, do 10 maja 2005 roku oraz do 10 czerwca 2005 roku, a decyzją z dnia 26 października 2005 roku został skreślony z listy studentów. Z powyższego wynika, że roszczenie strony powodowej obejmuje zaległe czesne za szósty semestr roku akademickiego 2004/ 2005.

Dla rozstrzygnięcia sprawy kluczowym jest więc ustalenie, czy stanowiąca źródło roszczenia strony powodowej umowa z dnia 16 maja 2003 roku jest umową o świadczenie usługi stanowiącej rodzaj odrębnie uregulowanego kontraktu, czy też jest umową, do której odpowiednie zastosowanie znajdą przepisy o umowie zlecenia. Kwestia ta ma bowiem decydujące znaczenie w kontekście terminu przedawnienia wynikających z niej roszczeń. Udzielając odpowiedzi na tak postawione pytanie Sąd posiłkował się rozważaniami prawnymi wypracowanymi przez judykaturę w ostatnim czasie / m.in. wyrok z dnia 23 stycznia 2014 roku, III Ca 904)13 - SO w Nowym Sączu, wyrok z dnia 30 grudnia 2013 roku, III Ca 504)13 - SO w Koninie, wyrok z dnia 12 lipca 2013 roku, IV Ca 328)13 - SO w Słupsku, wyrok z dnia 15 marca 2013 roku, IX Cupr 86)13- SR dla Wrocławia- Śródmieścia we Wrocławiu- LEX/.

Obecnie obowiązująca ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym z dnia 27 lipca 2005 roku /Dz.U. z 2012 roku, Nr 572 tekst jednolity/ w treści przepisu art. 160 ust. 3 w związku z art. 99 ust. 1 reguluje umowę między uczelnią a studentem, albowiem normuje formę, strony i przedmiot świadczenia, tworząc tym samym nowy rodzaj umowy. Jednocześnie art. 106 powołanej ustawy wyłącza spod pojęcia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej prowadzona przez uczelnię działalność dydaktyczną, naukową, badawczą, doświadczalną, sportowa, rehabilitacyjną lub diagnostyczną. Przytoczone powyżej uregulowania wykluczają zatem stosowanie przepisów szczególnych dotyczących umowy zlecenia, a w szczególności art. 751 k.c. przewidującego dwuletni termin przedawnienia dla roszczeń wynikających z umów o świadczenie usług, a także przepisu art. 106 k.c. przewidującego trzyletni termin przedawnienia m.in. dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Powołane powyżej regulacje ustawowe, w szczególności przepis art. 160 ust. 3 ustawy nie znajduje w przedmiotowej sprawie zastosowania. Zgodnie bowiem z dyspozycją przepisu art. 269 powołanej ustawy umowy, o których mowa w art. 160 ust. 3 obecnie obowiązującej ustawy a dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym obowiązują od roku akademickiego 2006/2007. Tymczasem pozwany umowę z uczelnią zawarł w trakcie obowiązywania poprzedniej ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym z dnia 12 września 1990, a powództwo o zapłatę zaległego czesnego dotyczy opłat za rok akademicki 2004/ 2005. Szczegółowa lektura ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym nie pozwala natomiast na rekonstrukcję essentialia negotii umowy o świadczenie usług edukacyjnych.

Wobec powyższego Sąd przyjął, że do umowy łączącej pozwanego z cedentem wierzytelności, z uwagi na brak odrębnej regulacji, zastosowanie znajdą - zgodnie z treścią przepisu art. 750 k.c przepisy o zleceniu przewidujące m.in. Dla roszczeń z tytułu nauki, przysługujących osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom utrzymującym zakłady na ten cel przeznaczone, dwuletni termin przedawnienia /art. 751 pkt 2 k.c./. Przepis ten stanowi, że z upływem dwóch lat przedawniają się roszczenia z tytułu utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, jeżeli przysługują osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom utrzymującym zakłady na ten cel przeznaczone. Z przyczyn wyżej podanych nie można przyjmować, że spod tej regulacji wyłączona jest nauka w ramach reżimu szkolnictwa wyższego z uwagi na normy szczególne względem kodeksowych, zawarte w ustawie o szkolnictwie wyższym w 1990 roku. Brak

Jest również podstaw do przyjęcia, że w ramach reżimu szkolnictwa wyższego wykształcił się nowy typ umowy nazwanej.

W sytuacji, gdy roszczenie objęte pozwem dotyczy czesnego za miesiące od marca do czerwca 2005 roku, a pozew w niniejszej sprawie złożony został w dniu 28 września 2012 roku, to powództwo podlegałoby oddaleniu również z uwagi na upływ trzyletniego terminu przedawnienia z art. 118 k.c. właściwego dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz dla roszczeń o świadczenia okresowe.

W doktrynie przyjmuje się, że określenia; zawodowego trudnienia się czynnościami w postaci utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki oraz utrzymywania zakładów przeznaczonych do świadczenia wskazanych wyżej usług oznaczają, że chodzi w przepisie art. 751 pkt 2 k.c. o przedsiębiorcę w rozumieniu przepisu art. 43 1 k.c. w judykaturze przyjmuje się, że działalność gospodarczą wyróżniają pewne specyficzne właściwości, do których należy zaliczyć zawodowy, a więc stały charakter, związaną a nim powtarzalność podejmowanych działań, podporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania oraz uczestnictwo w obrocie gospodarczym /porusza Uchwała Sądu Najwyższego w składzie 7. sędziów z dnia6 grudnia 1991 roku, III CZP 117)91, OSNC 1992, nr 5,poz. 65/. Jak z powyższego wynika „przedsiębiorca" w znaczeniu cywilnoprawnym jest pojęciem szerokim. Brak zatem podstaw do oceny, że uczelnia wyższa nie mieści się w dyspozycji w/w przepisu, a więc, że nie jest przedsiębiorcą w znaczeniu cywilnoprawnym. Szeroko na gruncie tego przepisu wykładane jest również pojęcie działalności gospodarczej. Za działalność gospodarczą uznaje się działalność, która ma zarobkowy charakter. Przy takim pojmowaniu działalności gospodarczej, wyższą uczelnię niepaństwową świadczącą odpłatnie usługi edukacyjne można uznać za przedsiębiorcę w rozumieniu przepisu art. 43 1 k.c.

Świadczenie polegające na opłacie czesnego uznać należy również za świadczenie okresowe. Polegało ono bowiem na uiszczaniu należności powtarzających się w regularnych odstępach czasu, przez okres trwania stosunku prawnego, które jednak nie składały się na z góry określoną co do wielkości całość. Globalny rozmiar tych świadczeń zaległ od czasu trwania stosunku prawnego - okresu pobierania nauki. Mógł się on zakończyć przed czasem planowanym według harmonogramu studiów / w wypadku skreślenia z listy studentów/, albo ulec przedłużeniu / w wypadku powtarzania semestru lub roku/. Ta właśnie cecha odróżnia świadczenia okresowe od podzielnych świadczeń jednorazowych, których spełnienie zostało rozłożone na części /raty/. Każde ze świadczeń okresowych jest samoistnym świadczeniem / nie częścią jednego większego świadczenia/, przedmiotem odrębnego roszczenia, które oddzielnie od pozostałych staje się wymagalne i ulega przedawnieniu w terminie 3 lat. Powszechnie przyjmuje się również, że opłaty za naukę w szkole są świadczeniami okresowymi.

W świetle powyższych wywodów oraz powołanych przepisów powództwo podlegało oddaleniu, albowiem podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia jest zasadny.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. przyjmując zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy. Na koszty należne powodowi składa się wynagrodzenie radcy prawnego w wysokości 600,00 złotych / § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych /.../ -Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zmianami/oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości powód, zarzucając mu:

1.  obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 750 k.c. poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się w przyjęciu, że umowa o świadczenie usług edukacyjnych stanowi umowę nienazwaną, przez co do tego stosunku prawnego należy stosować przepisy o zleceniu, podczas gdy w ramach reżimu szkolnictwa wyższego wykształcił się nowy typ umowy nazwanej i do stosunku prawnego pomiędzy uczelnią wyższą, a studentem stosuje się przepisy ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym z 1990r. nie zaś przepisy o zleceniu;

2.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. przepisu art. 751 pkt 2 k.c. poprzez jego błędną, rozszerzającą wykładnię wyrażającą się w:

a)  zakwalifikowaniu roszczeń powoda, jako roszczeń z tytułu nauki, podczas gdy są to roszczenia z tytułu kształcenia studentów, skoro przepisy ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym stanowią o kształceniu studentów, przez co Sąd w sposób niedopuszczalny złamał zasadę zakazu rozszerzającej wykładni wyjątków (art. 751 k.c. zawiera normy szczególne wobec art. 118 k.c.);

b)  stwierdzeniu, że czynności zawodowego trudnienia się i utrzymywania zakładów przeznaczonych na cele związane z nauką nie stanowią działalności gospodarczej, podczas gdy zarówno trudnienie się zawodowo ww czynnościami, jak i utrzymywanie zakładów na ten cel przeznaczonych - oznacza w rzeczywistości prowadzenie działalności gospodarczej, natomiast kształcenie studentów przez uczelnie wyższe w ramach reżimu prawnego szkolnictwa wyższego nie stanowi działalności gospodarczej in genere,

3. obrazę prawa materialnego, tj. przepisów art. 118 i art.751 pkt. 2 kc przez błędne zastosowanie normy z art. 751 pkt 2 k.c. przewidującej 2 - letni termin przedawnienia zamiast normy z art. 118 k.c. przewidującej 10 - letni termin przedawnienia roszczenia o zapłatę czesnego.

Apelujący wnosił o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2574.92 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i zasądzenie od pozwanego na rzecz Powoda zwrotu kosztów postępowania przed Sądem pierwszej instancji,

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz Powoda zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości czterokrotności stawki minimalnej określonej w § 13. ust. 1. pkt 1. rozporządzenia MS z dnia 28.09.2002r. z uwagi na duży nakład pracy pełnomocnika, charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia;

3.  wyznaczenie rozprawy i jej przeprowadzenie także pod nieobecność powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Apelacja jest słuszna co do zasady oraz częściowo co do wysokości dochodzonego roszczenia.

Trafnie bowiem podnosi apelujący zarzut obrazy prawa materialnego, tj. przepisów art. 750 k.c. i art. 751 pkt. 2 k.c. przez ich błędną wykładnię rozszerzającą i zastosowanie w sprawie oraz art. 118 k.c. przez jego niezastosowanie w zakresie terminu przedawnienia przedmiotowego roszczenia.

Zgodzić należy się z apelującym, iż stanowiąca źródło roszczenia powoda umowa z dnia 16 maja 2003 roku dotycząca płatnego kształcenia w (...)w Ł.znajduje uregulowanie w ustawie z dnia 12 września 1990 roku o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 1990 roku, Nr 65, poz. 385 ze zm.) i nie mają do niej zastosowania przepisy art. 750 i 751 pkt 2 k.c. Świadczenie przez uczelnie wyższe usług edukacyjnych uregulowane jest obecnie w ustawie z dnia 27 lipca 2005r. o szkolnictwie wyższym (t.j. Dz. U. z 2012r. Nr 572 ze zm.), a w dacie zawarcia umowy z pozwanym regulowane było ustawą z dnia 12 września 1990r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 1990r., Nr 65, poz. 385 ze zm.). Obie ustawy określały wymogi, jakie muszą spełniać podmioty świadczące usługi (uczelnię) i pobierające naukę (studenci), ich główne obowiązki i prawa oraz samą treść świadczeń ( w tym wysokość opłat – art. 23 ust. 2 pkt 2 , art. 141 ust. 6 ustawy z dnia 12 września 1990 r., art. 99 ust.1 i art. 160 ust. 3 ustawy z 27 lipca 2005r.). Elementem stosunku prawnego łączącego uczelnię i studenta były również postanowienia zawartej umowy oraz regulaminu studiów, którego treść podlegała również regulacji w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego (art. 160 – 162 ustawy z 2005r., art. 143 i następne ustawy z 1990 r.). Zatem świadczenie usług edukacyjnych przez uczelnię jest i było w dacie zawierania umowy z pozwanym w sposób wystarczający uregulowane w ustawie, co wyklucza zastosowanie przepisów o umowie zlecenia na skutek odesłania z art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, gdy są one uregulowane odrębnymi przepisami (por. uchwałę SN z dnia 7.05.2009 r., III CZP 20/09, OSNC 2010/1/12 oraz wyrok SN z dnia 12.01.2007r, IV CSK 267/06).

Zarówno więc powołana wyżej ustawa z dnia 12 września 1990 r, obowiązująca w dacie zawarcia umowy o studiowanie przez pozwanego, jak i aktualna ustawa o szkolnictwie wyższym z dnia 27 lipca 2005 roku (Dz. U. z 2012 roku, Nr 572 ze zm.) określały wymogi, jakie muszą spełniać podmioty świadczące usługi (uczelnie) i pobierający naukę (studenci), ich główne obowiązki, prawa, treść świadczeń, a także odpłatność.

Aktualna ustawa określa powyższe zagadnienia w sposób bardziej szczegółowy niż poprzednia ustawa z 1990 roku, ale już ta obowiązująca w dacie zawarcia umowy przewidywała odpłatne kształcenie studentów (vide: art. 23 ust. 2 pkt 2, art. 141 ust. 6 ustawy z dnia 12 września 1990 roku), a zatem zawarta na podstawie tejże ustawy umowa, o której tu mowa, znajduje umocowanie w niej i nie można stosować do niej przepisów art. 750 i 751 pkt 2 k.c.

W zakresie zaś nie uregulowanym, umową i przepisami powyższej ustawy zastosowanie mają jedynie ogólne zasady kodeksu cywilnego.

Skoro zatem ustawodawca w ustawie prawo o szkolnictwie wyższym, ani w żadnym innym akcie prawnym nie uregulował kwestii przedawnienia roszczeń wynikających z umowy o warunkach odpłatności za studia, należy odwołać się do ogólnej reguły wyrażonej w treści art. 118 k.c., zgodnie z którą, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Nie ulega wątpliwości, iż wyższe uczelnie mogą prowadzić obok kształcenia studentów także działalność gospodarczą. Kształcenie studentów nie jest jednak działalnością gospodarczą uczelni i roszczenie o zapłatę za studia nie może być uznane za roszczenie o charakterze gospodarczym, do którego miałby zastosowanie 3- letni okres przedawnienia.

Zdaniem Sądu II instancji w przypadku uczelni wyższych bezsprzecznie wykluczyć należy trzyletni termin przedawnienia przewidziany dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 106 ustawy o szkolnictwie wyższym, prowadzenie przez uczelnię działalności dydaktycznej, naukowej, badawczej, doświadczalnej, artystycznej, sportowej, rehabilitacyjnej lub diagnostycznej nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Czesne trudno również uznać za świadczenie okresowe podlegające trzyletniemu terminowi przedawnienia. Istotną bowiem cechą świadczenia okresowego jest samoistny charakter poszczególnych świadczeń okresowych. Świadczenia te nie składają się przy tym na całość określoną z góry co do jej wielkości. Co do zasady więc płatność czesnego np. w ratach nie czyni z niego automatycznie świadczenia okresowego.

Trafnie zatem wywodzi apelujący, iż roszczenie o zapłatę czesnego za poszczególne miesiące nie jest też roszczeniem okresowym, do którego miałby zastosowanie również 3- letni okres przedawnienia, jako, że wysokość czesnego jest z góry ustalona, a jego płatność jest tylko rozłożona na raty stosownie do regulaminu uczelni.

Zatem w sprawie- co trafnie zarzuca apelujący- zastosowanie ma przepis art. 118 kc, zgodnie z którym termin przedawnienia przedmiotowego roszczenia wynosi 10 lat i do momentu wniesienia pozwu nie upłynął, a więc roszczenie powoda nie jest przedawnione.

Pomimo jednak trafności zarzutu obrazy wskazanych w apelacji i powyżej przepisów prawa materialnego, powództwo podlegało uwzględnieniu jedynie w części.

Na dochodzoną pozwem kwotę składają się bowiem zarówno należności główne – tj. czesne w kwocie łącznej 1345 zł jak i skapitalizowane odsetki umowne naliczone przez powoda od poszczególnych spóźnionych rat czesnego w kwocie łącznej 1229,92 zł.

Powód w niniejszej sprawie nie może domagać się zasądzenia skapitalizowanych odsetek umownych w wysokości przez niego wskazanej i za wskazane w pozwie okresy dlatego, że: po pierwsze - odsetki jako świadczenie okresowe ulegają trzyletniemu przedawnieniu zgodnie z art. 118 k.c. ( tanowisko takie jest ugruntowane w orzecznictwie - por. uchwała z 26.01.2005r. III CZP 42/04 , orzeczenia z dnia: 28 stycznia 2005 r., V CK 380/04; 24 lutego 2005 r., III CK 233/04; 21 kwietnia 2005 r., III CK 307/04; 29 kwietnia 2005 r. 2005 r., V CK 50/05; 19 maja 2005 r., V CK 445/03; 24 maja 2005 r., V CK 655/04; 9 czerwca 2005 r., III CK 619/04 ), a po drugie – zawarta pomiędzy nim a uczelnią umowa sprzedaży wierzytelności wskazuje, że strona powodowa nabyła jedynie wierzytelność w kwocie właśnie 1345 zł i paragraf 5 tejże umowy stanowi, że nabywca ma prawo dochodzić od dłużnika tylko należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami sądowymi ewentualnego procesu ( vide: umowa – karty 55, 56 – 57 akt sprawy ).

Skoro tak, to z uwagi na podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia, który jest skuteczny w zakresie żądania dotyczącego odsetek, należność dochodzona w pozwie musi ulec korekcie bowiem odsetki za okres przekraczający trzy lata wstecz od dnia wniesienia pozwu uległy już przedawnieniu.

W związku z tym Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżone orzeczenie w ten sposób, iż zasądził od pozwanego J. B. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1870,51 złotych, na którą to kwotę składa się należność główna 1345,00 złotych i kwota skapitalizowanych odsetek ustawowych za okres 3 lat przed wniesieniem pozwu, tj. do dnia 27 września 2009r.do dnia 27 września 2012 r, w wysokości 521,51 złotych - z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tj. 28 września 2012r. do dnia zapłaty.

Na marginesie jedynie należy zauważyć, iż niezasadnym jest twierdzenie, jakoby odsetki za opóźnienie w niniejszej sprawie powinno naliczać się dopiero od daty doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty, gdyż termin spełnienia świadczenia – zapłaty czesnego – został ściśle oznaczony m.in. w wydawanych zarządzeniach rektora uczelni, które były ogłaszane do wiadomości studentów i na każdym studencie spoczywał obowiązek zapoznania się z ich treścią.

Konsekwencją zmiany wyroku Sądu I instancji jest orzeczenie o kosztach postępowania. Koszty poniesione w tej instancji przez powoda wyniosły 650,00 złotych, na które to koszty składają się wynagrodzenie radcy prawnego w stawce minimalnej w wysokości 600,00 złotych, opłata sądowa od pozwu 33,00 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17,00 złotych. Koszty poniesione natomiast przez pozwanego wyniosły 617,00 złotych (wynagrodzenie pełnomocnika – 600 zł i opłata od pełnomocnictwa – 17 zł ). Sąd stosunkowo rozdzielił te koszty odpowiednio do wyniku sprawy. Ponieważ powód wygrał sprawę w około 70 %, a pozwany w około 30 %, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 280,00 złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów za tę instancję.

Mając na uwadze powyższe, należało na podstawie art. 386§ 1 k.p.c. orzec jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Apelacja w pozostałym zakresie podlegała oddaleniu na podstawie art.385 kpc, jako nieuzasadniona, ze względów wcześniej już podniesionych.

W podobnym zakresie powód wygrał sprawę w postępowaniu apelacyjnym, dlatego też, po stosunkowym rozdzieleniu kosztów, które po stronie powoda wyniosły 400,00 złotych, w tym wynagrodzenie pełnomocnika - 300,00 złote, a po stronie pozwanego tylko koszty zastępstwa procesowego 300,00 złotych, Sąd na podstawie art. 100 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 190,00 zł tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu między stronami za instancję odwoławczą.

Wbrew stanowisku skarżącego brak było podstaw do przyznania kosztów zastępstwa w 4-krotnej wysokości, skoro sprawa nie należy do szczególnie zawiłych i wymagających większego niż zwykle nakładu pracy pełnomocnika, a jedynie przyjęcia określonego stanowiska, przy czym nie może ujść uwadze Sądu, iż jest to jedna z wielu tego samego rodzaju spraw, które zostały wytoczone przez powoda w okręgu Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb.

Dlatego też, mając na uwadze wszystkie powyższe rozważania oraz powołane w nich przepisy, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Na oryginale właściwe podpisy