Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

BIP
Rozmiar tekstu
Kontrast

III Ko 203/16 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2016-10-11

Sygn. akt III Ko 203/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Jacek Gasiński

Protokolant Jolanta Kurdasińska, Katarzyna Pietrowska

w obecności Prokuratora Izabeli Stachowiak, Lucjana Nowakowskiego

po rozpoznaniu w dniach 16 sierpnia 2016 roku, 11 października 2016 roku

sprawy z wniosku pełnomocnika wnioskodawcy P. D. (1) w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia za niewątpliwe niesłuszne tymczasowe aresztowanie

orzeka:

1. na podstawie art.552 § 4 kpk zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim na rzecz wnioskodawcy P. D. (1) kwotę 12.000 (dwunastu tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 8.000 (ośmiu tysięcy) złotych tytułem odszkodowania za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie w okresie od 18 kwietnia 2014 roku do 18 lipca 2014 roku w sprawie III K 94/14 Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim - z ustawowymi odsetkami od uprawomocnienia się wyroku;

2. w pozostałej części wniosek oddala;

3. koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

III Ko 203/16

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2014 r. P. D. (1) został zatrzymany pod zarzutem popełnienia przestępstwa z art. 197 § 4 kk. Następnego dnia został przez Sąd Rejonowy w Bełchatowie tymczasowo aresztowany na okres trzech miesięcy, tj. do dnia 18 lipca 2014 r. Tymczasowe aresztowanie nie zostało przedłużone i w dniu 18 lipca 2014 r. wnioskodawca został zwolniony z aresztu.

Wyrokiem z dnia 5 maja 2015 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim uniewinnił P. D. (1) od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. 5 maja 2016 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi utrzymał wyrok Sądu Okręgowego w mocy.

dowód: kserokopie protokołu zatrzymania, postanowienia o tymczasowym aresztowaniu i wyroków – k. 30, 35-36, 10-11, 20-23.

W ocenie Sądu Okręgowego w sprawie niniejszej nie ulega wątpliwości, iż doszło do niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania, o czym przesądza ostateczny rezultat postępowania w sprawie III K 94/14 Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim. Należy mieć także na uwadze, iż w sprawie nie występują okoliczności wskazane w art. 553 kpk, bowiem wnioskodawca od początku nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie podejmował też działań skutkujących koniecznością zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania.

Sąd ustalił także, iż bezpośrednio przed zatrzymaniem P. D. (1) zawarł umowę zlecenia z firmą (...), gdzie miał wykonywać prace przy malowaniu konstrukcji i wyrobów metalowych, z wynagrodzeniem 1680 złotych, przy czym pracodawca miał także pokrywać wszystkie koszty związane z pracą w delegacji, zwłaszcza za granicą, gdzie głównie praca miała być wykonywana. Z powodu tymczasowego aresztowania wnioskodawca pracy praktycznie nie zdążył podjąć. Analogiczną umowę wnioskodawca zawarł z tą samą firmą po wyjściu z aresztu, w dniu 6 sierpnia 2014 r. i do dnia dzisiejszego w firmie pracuje.

dowód: zeznania H. D. i P. D. – k. 63 i 81, umowy k. 24, 25.

Ustalając wysokość dochodów, jakie wnioskodawca mógłby osiągnąć gdyby nie został tymczasowo aresztowany Sąd wziął pod uwagę jego zeznania oraz złożone do akt kopie poleceń przelewu (k. 79-80), wskazujące na wynagrodzenie jakie osiągnął on w okresie od kwietnia do sierpnia 2016 r.

Sąd miał na uwadze, iż wynagrodzenie z okresu wcześniejszego, tj. końca roku 2014 i roku 2015 nie byłoby adekwatne, bowiem w toku trwającego postępowania karnego P. D. (1) nie wyjeżdżał pracować w delegacjach zagranicznych, a to właśnie z tymi wyjazdami związane było zwiększone wynagrodzenia. Sąd uznał przy tym, iż precyzyjne ustalenie utraconych zarobków nie jest możliwe, bowiem wynagrodzenie wnioskodawcy w poszczególnych miesiącach jest obecnie różne (podobnie byłoby w okresie kwiecień – lipiec 2014) z uwagi na różny zakres wykonywanych prac. Z tego względu Sąd przyjął, iż mógłby on istotnie w okresie tymczasowego aresztowania zarabiać przeciętnie ok. 4 tys. złotych miesięcznie (tak jak zeznał na rozprawie).

Zważywszy, iż z powodu tymczasowego aresztowania nie mógł świadczyć pracy praktycznie przez cztery miesiące, to można przyjąć, że suma utraconych w tym czasie zarobków to ok. 16 tys. złotych.

Należy jednak mieć na uwadze, iż suma traconych zarobków nie jest równoznaczna ze szkodą poniesioną przez wnioskodawcę na skutek tymczasowego aresztowania. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych, szkodę taką stanowi różnica między stanem majątkowym, jaki by istniał, gdyby go nie pozbawiono wolności a stanem rzeczywistym z chwili odzyskania wolności; obejmuje to zarówno poniesione straty jak i utracone korzyści. Poszczególne elementy składające się na sumę strat muszą być wykazane, a uzasadniające je fakty - udowodnione przez wnioskodawcę, bo jego to obciąża. Przyjmuje się zatem, iż szkodą w tym przypadku będzie to, co wnioskodawca mógłby ewentualnie zaoszczędzić powiększając tym samym swój stan majątkowy. Należy więc uwzględnić, iż musiałby on ponieść określone wydatki na swoje utrzymanie i – skoro wnioskodawca nie wykazał jakie były one w rzeczywistości – Sąd przyjął, że wydatki te oscylowałyby w granicach połowy uzyskiwanych dochodów. Trzeba mieć na uwadze, iż najwyższe dochody uzyskiwał wtedy, gdy praca wykonywana była za granicą, jednakże również i wydatki na utrzymanie były tam większe. Z drugiej strony, nie miał on nikogo na utrzymaniu, gdy przebywa w kraju mieszka z rodzicami, którym daje na swoje utrzymanie ok. 600 złotych miesięcznie, tak więc, uwzględniając też inne normalne wydatki, możliwe jest ustalenie, że gdyby nie został tymczasowo aresztowany mógłby zaoszczędzić nawet połowę uzyskiwanych dochodów tj. łącznie kwotę 8 tysięcy złotych.

Odnosząc się do kwestii zadośćuczynienia Sąd zważył, iż przepisy rozdziału 58 Kodeksu Postępowania Karnego normującego zasady przyznawania roszczeń m. in. z tytułu niesłusznego tymczasowego aresztowania nie określają reguł dotyczących ustalania wielkości rekompensaty majątkowej za szkodę o niematerialnym charakterze, jaką jest zadośćuczynienie. W kwestii tej bezpośrednie zastosowanie ma art. 445 kc, zgodnie z którym zadośćuczynienie winno być odpowiednie, a zatem kwota przyznana tytułem zadośćuczynienia winna być przybliżonym ekwiwalentem cierpień psychicznych i fizycznych. Charakter szkody niemajątkowej, jaką jest krzywda, decyduje o jej niewymierności. W szczególności zaś odnosi się to do zadośćuczynienia za krzywdę polegającą na pozbawieniu wolności. Przyznanego jednak zadośćuczynienia nie należy traktować na zasadzie pełnej ekwiwalentności, którą charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia, o której stanowi art. 445 § 1 kc, ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia /wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2000 roku, III CKN 582/98, publ. LEX 52776/. Taki więc, zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, a tym samym powinno reprezentować ekonomicznie odczuwalną, a nie symboliczną wartość, jednak jego wysokość winna być utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie.

/por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21 lutego 2008r II AKa 13/08, publ. Prok. I Pr. 2009/5/48, KZS 2010/2/54, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 10 maja 200lr OSA 2001, nr 12, poz. 96, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 lutego 2008r I AKa 11/08 OSA 2009/2/7, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2008r III KK 349/07, Biul. PK 2008/4/7, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2002 roku, II KKN 3/98, LEX nr 50900, KZS 2008/6/73, Kodeks Cywilny Komentarz pod red. K. P., tom I, Wyd. C. H. B., W-wa 2002 r., s. 1030-31/.

W sprawie niniejszej nie ulega wątpliwości, iż pozbawienie wolności P. D. (1) wiązało się dla niego z bardzo dużymi cierpieniami psychicznymi, można powiedzieć, iż większymi niż „przeciętne”. Związane było to m. in. z faktem, iż pierwszy raz trafił on do zakładu karnego i to jako podejrzany o przestępstwo zgwałcenia, zaś powszechnie wiadomo, iż takie osoby często traktowane są przez innych osadzonych gorzej. Nadto, wnioskodawca pochodził z niewielkiej miejscowości, gdzie wszyscy się znali, tak więc niewątpliwie „przylgnęła” do niego opinia gwałciciela i spotykał się z różnymi nieprzyjemnymi reakcjami.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, iż kwota w granicach 4 tysięcy złotych za każdy miesiąc pozbawienia wolności spełnia wskazane wyżej kryteria zadośćuczynienia, uwzględnia także charakter sprawy i okoliczności związane z osobą wnioskodawcy. Z tego względu, ponieważ wnioskodawca był pozbawiony wolności przez okres 3 miesięcy, zasądzono łącznie na jego rzecz 12 tysięcy złotych z tytułu zadośćuczynienia.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Iwona Sochacka
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Osoba, która wytworzyła informację:  Jacek Gasiński
Data wytworzenia informacji: