Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSA w SO Arkadiusz Lisiecki
Sędziowie	SSO Paweł Hochman SSR del. Lucyna Szafrańska (spr.)
Protokolant	st. sekr. sąd. Beata Gosławska

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w B.

przeciwko P. C. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 18 stycznia 2017 roku, sygn. akt I C 2359/16

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. zasądza od pozwanego P. C. (1) na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B. kwotę 19.783,39 (dziewiętnaście tysięcy siedemset osiemdziesiąt trzy 39/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 października 2016 roku do dnia zapłaty;

2. zasądza od pozwanego P. C. (1) na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B. kwotę 5.807 (pięć tysięcy osiemset siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

II. oddala apelację w pozostałej części;

III. zasądza od pozwanego P. C. (1) na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B. kwotę 2.790 (dwa tysiące siedemset dziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztu procesu za instancję odwoławczą.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSO Paweł Hochman SSR Lucyna Szafrańska

Sygn. akt: II Ca 300/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 18 stycznia 2017r.Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim po rozpoznaniu sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w B. przeciwko P. C. (1) o zapłatę oddalił powództwo.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 07 marca 2016 r. pozwany P. C. (1) wystawił weksel własny in blanco z klauzulą „nie na zlecenie” na rzecz (...) S.A.” z siedzibą w B.. Z treści weksla wynika, ze pozwany zobowiązał się do zapłaty za ten weksel kwoty 20.283,39 zł w dniu 01 października 2016 r.

W dniu 01 września 2016 r. przez stronę powodową zostało sporządzone pismo, w którym powód informuje pozwanego o wypowiedzeniu pozwanemu umowy pożyczki z zachowaniem 30-dniowego terminu. Jednocześnie powód wskazał, że zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki oraz deklaracji wekslowej wystawiony przez pozwanego weksel in blanco został wypełniony na kwotę 20.283,39 zł.

Sąd Rejonowy przy tak ustalonym stanie faktycznym uznał , iż powództwo podlega oddaleniu w całości jako nieudowodnione.

Uzasadniając swe stanowisko wskazał , że przedmiotem postępowania było zobowiązanie wekslowe, powstałe wskutek wystawienia w dniu 07 marca 2016 r. przez pozwanego P. C. (1) weksla własnego in blanco z klauzulą „nie na zlecenie” na rzecz powoda (...) S.A.” z siedzibą w B.. Weksel zatem zdanie Sądu I instancji , z którego wynika roszczenie powoda nie był przedmiotem obrotu, a spór toczy się wyłącznie między wystawcą weksla a remitentem. Powód wypełnił przedmiotowy weksel na kwotę 20.283,39 zł i wezwał pozwanego do jego wykupu. Strona powodowa podniosła, że pozwany zwrócił jej jedynie kwotę 500,00 zł.

Sąd Rejonowy wskazał również, że dla instytucji weksla in blanco zasadnicze znaczenie mają przepisy art. 10 i 13 Prawa wekslowego (Dz.U. z 2016 r. poz. 160). Z przytoczonych przepisów wynika po pierwsze, że weksel in blanco ma charakter niezupełny, gdyż ostateczną treść oświadczenia dłużnika wekslowego kreuje odbiorca weksla i po drugie, że obie strony stosunku łączą odpowiednie „porozumienia”. „Niezupełność” weksla odnosi się do zakresu jego minimalnej treści, aby móc nazwać taki dokument wekslem, gdyż z istoty weksel in blanco nie zawiera wszystkich elementów koniecznych. Orzecznictwo w tym względzie stoi na stanowisku, że wystarczający jest właściwie jeden podpis osoby złożony w zamiarze zaciągnięcia zobowiązania wekslowego (por. Uchwała Sądu Najwyższego z 26.11.2009 r., III CZP 98/09, Legalis; także wyrok Sądu Najwyższego z 15.5.2008 r., I CSK 548/07, OSNC-ZD 2009, Nr B, poz. 49). Odbiorca weksla otrzymuje upoważnienie do jego wypełnienia zgodnie z zawartym przez strony porozumieniem, zwanym deklaracją wekslową. Należy uznać, że odbiorcy weksla przysługuje zatem prawo kształtujące. Zobowiązanie wręczającego weksel do zapłaty według treści nadanej temu dokumentowi w wyniku uzupełnienia go zgodnie z udzielonym upoważnieniem, powstaje tylko o tyle, o ile uzupełnienia dokonała osoba uprawniona i wyłącznie w zakresie, w jakim treść uzupełnienia pokrywa się z treścią upoważnienia wynikającego z zawartego porozumienia. W związku z powyższym w razie niezgodnego z porozumieniem wypełnienia weksla in blanco na niekorzyść dłużnika wekslowego nie powstaje zobowiązanie wekslowe o treści wyrażonej w wekslu (por. uchwała SN (7) - zasadę prawną- z 7.1.1967 r., III CZP 19/66, OSNCP 1968, nr 5, poz. 79; uchwała połączonych Izb: Izby Cywilnej oraz Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 24.4.1972 r., III PZP 17/70, OSNCP 1973, nr 5, poz. 72, pkt III 1 c uzasadnienia; wyrok SN z 14.3.1997 r., I CKN 48/97, OSNC 1997. nr 9. poz. 124; wyrok SN z 5.2.1998 r., III CKN 342/97, OSNC 1998, nr 9, poz. 141). Porozumienie wekslowe stanowi więc ogniwo łączące zobowiązanie ze stosunku podstawowego ze zobowiązaniem wekslowym.

Sąd I instancji wskazał , że wypełnienie weksla niezgodnie z deklaracją wekslową nie oznacza, że wystawca, w ogóle nie jest zobowiązany wekslowo. W takiej sytuacji odpowiedzialność wekslowa dłużnika istnieje tylko w takich granicach, w jakich weksel został wypełniony, stosownie do porozumienia wekslowego, a więc w takim zakresie, w jakim odpowiadałby wystawca, gdyby weksel został prawidłowo wypełniony. Wobec powyższych okoliczności Sąd w sprawach o roszczenia dochodzone na podstawie weksla wystawionego in blanco ma możliwość badania zgodności wypełnienia weksla z upoważnieniem do jego uzupełnienia. W tym zakresie porozumienie stron obejmujące upoważnienie do uzupełnienia weksla in blanco podlega wykładni na zasadach ogólnych, tj. przy zastosowaniu reguł przewidzianych w art. 65 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.5.1998 r., III CKN 531/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 13).

Dalej w rozważaniach Sąd Rejonowy wskazuje , że w rozpoznawanym przypadku weksel in blanco został wręczony w celu zabezpieczenia roszczenia wynikającego z umowy pożyczki – na co powołuje się strona powodowa w uzasadnieniu pozwu. Pomimo, iż wypowiedzenie umowy pożyczki zawiera wyliczenie dłużnej kwoty, to jednak z jego treści nie wynika z jakiego tytułu zostały one naliczone – wskazane są jedynie odpowiednie punkty postanowień podstawowego zobowiązania. Sąd I Instancji powołuje się również na doświadczenie, z którego wynika, że zawierane przez stronę powodową umowy obarczone są często niekorzystnymi dla drugiej strony klauzulami abuzywnymi. Nie sposób ustalić – wobec braku materiału dowodowego, że kwota na jaką został uzupełniony weksel była tożsama z wysokością rzeczywistego zobowiązania strony.

Kierując się zasadą, iż nie można wywodzić ze swojego prawa więcej, niż to wynika z jego istoty, Sąd Rejonowy uznał, że nie miał możliwości dokonana kontroli nie tylko postanowień samej umowy pożyczki zawartej pomiędzy powodem a pozwanym, ale również porozumienia wekslowego, w oparciu o który został wypełniony weksel in blanco w zakresie prawidłowości jego wypełnienia. W aktach sprawy brak było dokumentów w postaci umowy pożyczki, a także porozumienia wekslowego, w oparciu o które Sąd mógłby zweryfikować zasadność dochodzonego przez powoda roszczenia. Jednakże wobec faktu, że powód był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata oraz okoliczności, że to w kompetencji strony powodowej leży precyzyjne określenie podstaw faktycznych żądania - Sąd czuł się zwolniony z obowiązku dowodzenia z urzędu, w szczególności, gdyż postępowanie dowodowe musiałoby zostać przeprowadzone w sporej części – w świetle tych okoliczności w oparciu o art. 6 k.c.

Sąd Rejonowy oddalił zatem powództwo wobec nieudowodnienia przez powoda wysokości roszczenia. Wprawdzie przepis art. 6 k.c. nie nakłada na nikogo obowiązku przeprowadzenia dowodów, ale rozstrzyga kwestię, która strona poniesie materialnoprawne konsekwencje nieudowodnienia istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy faktu. Nieprzeprowadzenie ciążącego na stronie dowodu wywołuje skutek w postaci przegrania sprawy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2010 roku, II CSK 296/10, LEX nr 970073). Od obowiązku udowodnienia faktów uzasadniających roszczenie nie zwalnia powoda nawet treść przepisu art. 339 k.p.c., zgodnie z którym, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą. Z treści tego przepisu wynika bowiem również, iż twierdzeń powoda nie przyjmuje się za prawdziwe, jeśli budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Podkreślić także należy, że domniemanie które zostało ustanowione w tym przepisie, a dotyczące zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy „nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialno-prawnej, stanowiącej faktyczną i materialno-prawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego” (vide: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 06 czerwca 1997r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. 1997/10/44).

Z powyższych przyczyn Sąd Rejonowy orzekł jak w wyroku z dnia 18 stycznia 2017 roku.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją pełnomocnik powoda (...) S.A. w B.. Apelujący zarzucił wyrokowi:

1.  obrazę prawa materialnego w szczególności art 10 Prawa wekslowego w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że ciężar dowodu w niniejszej sprawie spoczywał na stronie powodowej w sytuacji gdy powództwo zostało oparte na podstawie weksla in blanco a tym samym sprawa niniejsza zyskała charakter sprawy wekslowej powodując, że obowiązek udowodnienia wad wypełnionego weksla, niezgodności z deklaracją wekslową czy też nieistnienia zobowiązania, bądź wykazania, że zobowiązanie to nie opiewa na kwotę wskazaną w treści weksla zgodnie z zawartym przez strony porozumieniem obarcza stronę pozwaną a nie powodową;

2.  obrazę prawa materialnego tj. art. 385 ¹ § 3 w zw. z art. 385 ² k.c. w zw. z art. 385 ¹ § 4 k.c. poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że w umowie wiążącej strony doszło do naruszenia wskazanych przepisów poprzez wskazanie, iż stosunek podstawowy , którego treści Sąd nie badał zawiera takie postanowienia umowne, które spełniają rolę umownych klauzul niedozwolonych;

3.  obrazę przepisów postępowania, tj. przepisu art. 232 k.p.c. poprzez działanie przez sąd orzekający za stronę pozwaną w sytuacji, gdy z treści tego przepisu wynika. iż w pierwszej kolejności to strona dowodzi swoich twierdzeń, a dopiero po wyczerpaniu środków dowodowych sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę, co nie oznacza, iż procedujący może przeprowadzić cale postępowanie dowodowe za jedną ze stron, przepisu art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewyjaśnienie przez sąd w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia z jakich powodów i na podstawie jakiego dowodu przyjął, że stosunek podstawowy nie kwestionowany przez pozwanego stanowi klauzulę abuzywną i tym samym nieskuteczną na zasadzie art. 385 ¹ § 1 i § 2 k.c. a poprzestanie na łącznym i ogólnikowym stwierdzeniu, że umowy tego typu z doświadczenia sądu zawierają klauzule abuzywne;

4.  sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez uznanie, że powód nie udowodnił swojego roszczenia pomimo prawidłowo wystawionego i przedstawionego weksla in blanco zgodnie z zasadami dowodzenia, przy braku zarzutów ze strony pozwanego w zakresie dochodzonego powództwa przez stronę powodową.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zasądzenie od pozwanego P. C. (2) na rzecz powoda (...) S.A. w B. kwoty 19.783,39 złotych z umownymi odsetkami za opóźnienie równymi dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 2 października 2016 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie w pierwszej i drugiej instancji, bądź ewentualnie o uchylenie wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w zaskarżonej części i przekazanie do ponownego rozpoznania, przy pozostawieniu temu Sądowi rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego wydając zaskarżone orzeczenie Sąd pierwszej instancji dopuścił się naruszenia przepisów prawa procesowego mającego wpływ na wynik sprawy.

Bezspornym jest, że w sprawie, wobec braku aktywności procesowej strony pozwanej zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego. Stosownie do treści przepisu art. 339 § 2 k.p.c. podstawę faktyczną wyroku zaocznego stanowią twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą. W razie spełnienia przesłanek wydania wyroku zaocznego twierdzenia te korzystają z domniemania prawdziwości. Oznacza to, że domniemania te zastępują postępowanie dowodowe i sąd zwolniony jest z obowiązku jego przeprowadzania.

Podnieść należy, że wprowadzone przez powołany przepis art. 339 § 2 k.p.c. swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumpcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego; stanowisko takie nie budzi wątpliwości w nauce prawa, znalazło także wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego (wyr. z 15.9.1967 r., III CRN 175/97, OSNCP 1968, Nr 8–9, poz. 142; wyr. SN z 6.6.1997 r., I CKU 87/97, Prok.i Pr.-wkł. 1997, Nr 10, s. 44). Wskazany wyżej obowiązek pełnomocnik powoda spełnił jednak w sposób dostateczny przedstawiając w pozwie podstawy faktyczne roszczenia oraz składając prawidłowo wypełniony weksel.

Wskazać jednocześnie należy, że jak przyjmuje się powszechnie w doktrynie i orzecznictwie twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych, przytoczone w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, nie stanowią wystarczającej podstawy do wydania wyroku zaocznego i sąd ma obowiązek przeprowadzić postępowanie dowodowe jedynie w wypadkach, gdy twierdzenia te budzą uzasadnione wątpliwości; gdy zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Okoliczności sprawy nie dają żadnych podstawa aby uznać, że zaistniała którakolwiek z wskazanych wyżej okoliczności uzasadniających podjęcie przez Sąd pierwszej instancji z urzędu działań zmierzających do potwierdzenia wskazanych w pozwie faktów. Jako dostatecznego uzasadnienia, że w sprawie zachodzi którakolwiek z wskazanych przesłanek nakładających na Sąd obowiązek weryfikowania z urzędu twierdzeń strony powodowej nie może stanowić ogólnikowe i pozbawione jakichkolwiek podstaw faktycznych twierdzenie Sądu Rejonowego, iż „z doświadczenia wynika, że zawierane przez stronę powodową umowy obarczone są często niekorzystnymi dla drugiej strony klauzulami abuzywnymi”. Tym samym błędnie w sprawie, pomimo braku podjęcia jakiejkolwiek obrony przez stronę pozwaną, Sąd meriti zarządził postępowanie dowodowe nakazując stronie powodowej przedstawienie dowodów, naruszając tym samym dyspozycję art. 232 k.p.c. i z istotnym uchybieniem treści przepisu art. 6 k.c. uznał za nieudowodnione zgłoszone w pozwie roszczenie. Podkreślić należy, że Sąd naruszył nie tylko wskazane wyżej przepisy ale również obowiązujące w procesie cywilnym zasady kontradyktoryjności i równego traktowania stron.

Poddana ocenie, w związku z wniesieniem skargi apelacyjnej argumentacja Sądu Rejonowego została oparta na poglądach rzekomo wynikających z orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych. W związku z powyższym Sąd Okręgowy czuje się w obowiązku wskazać, jako nieakceptowalne w praktyce orzeczniczej odwoływanie się do orzeczeń innych sądów poprzez powoływanie sformułowanych na ich podstawie bez jakiejkolwiek analizy okoliczności faktycznych w jakich zostały sformułowane. Wskazać należy, że w sprawie sygn. akt II CSK 296/10 poglądy zaprezentowane przez Sąd Najwyższy stanowiły konsekwencję wdanie się strony pozwanej odpowiadającej z weksla w spór i zgłoszenia zarzutów, że nigdy nie była stroną stosunku wekslowego będącego podstawą wydania nakazu zapłaty oraz, że dołączony do pozwu weksel został w całości wypełniony niezgodnie z wolą wystawiających go osób. Podobnie w sprawie I ACa 565/15 Sądu Apelacyjnego w Warszawie przedstawiony w uzasadnieniu tego Sądu pogląd zgodnie, z którym „zobowiązanie wekslowe osoby, która weksel wręczyła, nie powstaje w razie wypełnienia weksla in blanco przez jego odbiorcę niezgodnie z otrzymanym upoważnieniem”, co do zasady słuszny zastał zaprezentowany w następstwie sporu między stronami. Z kolei pogląd wyrażony w uzasadnieniu sporządzonym w sprawie sygn. akt II CSK 240/15 a przywołany przez Sąd pierwszej instancji odnoszący się do obowiązku przeprowadzenia przez sąd dowodów z urzędu dotyczył całkowicie odrębnej sytuacji prawnej związanej z zagadnieniem miarkowania kary umownej.

Wydając zaskarżone orzeczenie Sąd pierwszej instancji dopuścił się naruszenia art. 10 ustawy z dnia 29 kwietnia 1936 roku – Prawo wekslowego (tekst jedn. Dz. U. z 2016r., poz. 160) w zw. z art. 6 k.c.

Z przepisów powyższych wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że prawidłowość wypełnienia weksla, a co za tym idzie wynikającego z niego zobowiązania sąd może badać tylko i wyłącznie na zarzut strony pozwanej, a więc strony, która ten weksel wystawiła i to pod warunkiem, że dany weksel nie został wpuszczony w obieg przez indos.

Zagadnienie powyższe było wielokrotnie przedmiotem rozważań orzecznictwa sądów powszechnych, które zgodnie przyjmują, że w procesie wekslowym dowód przeciwny, a więc dowód nieistnienia wierzytelności, zostaje przerzucony na dłużnika w związku z domniemaniem istnienia wierzytelności, które powstało na skutek wystawienia i wydania weksla. Skoro weksel, z którego strona powodowa dochodzi zapłaty jest wekslem in blanco, a pozwana jest wystawcą tego weksla, to pozwana może powoływać się na stosunek cywilnoprawny łączący strony i zarzucać, że weksel został wystawiony niezgodnie z deklaracją wekslową. W takiej sytuacji, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia, że weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową (por. chociażby wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 29 lipca 2016 roku, I A Ca 126/16, Legalis Nr 1508801, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 lipca 2014 roku, I A Ca 270/14, Legalis Nr 1047063 wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 27 listopada 2013 roku, I A Ca 1145/13, Legalis Nr 1092655 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 września 2013 roku, I A Ca 450/13, Legalis Nr 1048806 oraz wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 19 grudnia 2013 roku, II Ca 481/13, Legalis Nr 1533336).

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostaje, że strona powodowa dochodziła należności z wypełnionego weksla in blanco. W tej sytuacji, to na pozwanej spoczywał zatem ciężar udowodnienia, że weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową. Pozwana temu obowiązku nie sprostowała, a w toku postępowania nie podniosła jakichkolwiek zarzutów co do ważności spornego weksla.

Niewątpliwym jest także, że w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 385 ¹ § 3 k.c. w zw. z art. 385 ² k.c. oraz art. 385 ¹ § 4 k.c., albowiem nie było jakichkolwiek podstaw merytorycznych wynikających z poczynionych ustaleń faktycznych, które pozwalałyby przyjąć, że umowa, określająca łączący strony stosunek podstawowy i w związku z niewykonaniem której został wypełniony weksla, zawierała klauzule abuzywne, co skutkowałyby nieważnością zawartych w niej postanowień.

Reasumując w wskazanym na wstępie stanie faktycznym należało przyjąć, że stosownie do przepisu art. 101 Prawa wekslowego z dnia 28 kwietnia 1936 r. (Dz.U. Nr 37, poz. 282); tj. z dnia 26 stycznia 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 160) pozwany ( jako wystawca) jest zobowiązany do bezwarunkowej zapłaty powodowi dochodzonej pozwem sumy pieniężnej.

Apelacja jest natomiast nieuzasadniona w części odnoszącej się do zgłoszonego przez powoda żądania zasądzenia odsetek według stopy wyższej niż to wynika z ustawy ( art. 481 § 1 i § 2 k.c. ). Powód domagając się zapłaty na podstawie weksla nie skazał, że istnieje między stronami uprawniająca go do domagania się zapłaty odsetek w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych. Ta okoliczność nie wynika z wskazanego jako podstawa dochodzonego roszczenia weksla.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 19.783,39 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 października 2016 roku do dnia zapłaty.

Na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację w pozostałej części.

Konsekwencją powyższego jest zmiana orzeczenia o kosztach procesu, które zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. powinien ponieść w całości pozwany. Na koszty te złożyły się koszty zastępstwa procesowego w I instancji w wysokości 4.800 złotych ustalone w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym do dnia 26 października 2016 roku (Dz. U. 2015r., poz. 1800), koszt opłaty od pozwu w wysokości 990 złotych oraz koszt opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono natomiast na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym od dnia 27 października 2016 roku. Na koszty te składa się opłata od apelacji w wysokości 990 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.800 złotych.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSO Paweł Hochman SSR Lucyna Szafrańska