Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

BIP
Rozmiar tekstu
Kontrast

IV Ka 72/20 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2020-03-02

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 72 / 20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 23 października 2019 r. w sprawie II K 1271 / 18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, mającej wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 kpk i 5 § 2 kpk,

2.  Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku

.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie jest ani dowolna, ani nielogiczna, nie pozostaje też w sprzeczności z doświadczeniem życiowym. Poprzedzona została ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy i stanowiła wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Została też należycie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowana w uzasadnieniu. Nie doszło także do naruszenia zawartej w art. 5 § 2 kpk reguły in dubio pro reo, albowiem dowody, które przywołał sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ponad wszelką wątpliwość wskazują, iż A. U. dopuścił się zarzuconego mu czynu. Chodzi tu przede wszystkim o zeznania pokrzywdzonego, co do których nie było powodu, aby zdyskredytować je w zakresie, w jakim wskazywał, kiedy i w jakich okolicznościach doznał obrażeń ciała opisanych w akcie oskarżenia, a zwłaszcza, że sprawcą tych obrażeń jest oskarżony. Odtwarzanie w oparciu o nie ustaleń faktycznych nie budzi zastrzeżeń. Sąd I instancji zasadnie zauważał, iż pokrzywdzony w informowaniu o pobiciu go przez oskarżonego był konsekwentny. Twierdził tak od samego początku, także zaraz po zdarzeniu – tak funkcjonariuszom policji, którym je zgłaszał ( por. zeznania świadka W. S. ), jak i personelowi medycznemu, udzielającemu mu pomocy medycznej w Gminnym Ośrodku (...) w K. ( zapis w dokumentacji: „ pacjent zgłasza pobicie przez sąsiada w dniu dzisiejszym ” ) oraz w Szpitalu (...) w R. ( gdzie w karcie wizyty w poradni chirurgicznej w części odnoszącej się do pozyskanego od pacjenta wywiadu odnotowano zapis: „ wczoraj pobity przez sąsiada – teścia syna ” ). Pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzonym od pewnego czasu istniał stan napięcia i niechęci, co uwiarygadnia, że pod wpływem artykułowanych przez pokrzywdzonego pretensji i związanych z tym emocji, oskarżony mógł utracić panowanie nad sobą i zareagować w sposób nazbyt ekspresyjny. Trudno też pogodzić z logiką i doświadczeniem życiowym – a one wszak stanowią kryteria, w oparciu o które należy dowody oceniać – że S. M. doznał obrażeń w innych okolicznościach, aniżeli przez niego przedstawiane, by po chwili od razu bezzasadnie przypisywać je oskarżonemu. Prezentowana przez A. U. oraz członków jego rodziny wersja, że to właśnie pokrzywdzony był osobą agresywną i jedyną, która używała ( wobec nich ) przemocy fizycznej, jest niewiarygodna, skoro rzekome obrażenia, które pokrzywdzony miał u nich wywołać, nie zostały potwierdzone jakąkolwiek dokumentacją medyczną. Także z zeznań interweniującego w związku z zajściem funkcjonariusza W. S. nie wynikało, by A. U. o takiej przemocy ze strony pokrzywdzonego „ na gorąco ” temu policjantowi cokolwiek wspominał. Obrażeń tych funkcjonariusz także nie zaobserwował. W tym świetle forsowana w apelacji wersja, że agresywnie się zachowujący pokrzywdzony doznał obrażeń wskutek samoistnego upadku, nie jawi się jako przekonująca. Odnotować także należy, iż jakkolwiek takiej wersji powstania obrażeń u pokrzywdzonego biegły lekarz nie wykluczył, to jednak uznał ją za mało prawdopodobną – w jego ocenie rozpoznane u pokrzywdzonego zadrapania na szyi „ raczej nie powinny powstać w wyniku upadku ”. W ocenie biegłego bardziej prawdopodobnym jest, że poszkodowany był duszony za gardło i bity po głowie. Nie można się także zgodzić ze skarżącym, że z uwagi na wiek i stan zdrowia oskarżony nie byłby w stanie zachować się wobec pokrzywdzonego w sposób przez niego opisywany. Jak słusznie zauważył sąd I instancji, skoro oskarżony jest w stanie wykonywać jeszcze prace polowe, to nie sposób uznać, że nie jest zdolny do duszenia pokrzywdzonego i zadawania mu uderzeń ręką. Jego wiek i stan zdrowia co najwyżej mogły stanowić ograniczenia zadawania uderzeń silnych i z tym też wiązać należy, iż obrażenia, które w ten sposób wywołał, były nieznaczne.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz w ich świetle zasadnie uznał, iż zachowanie oskarżonego wyczerpywało dyspozycję art. 157 § 2 kk oraz art. 190 § 1 kk, a w tej sytuacji brak było podstaw do korekt zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez skarżącego

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Stosownie do treści art. 455 kpk, nie zmieniając ustaleń faktycznych, sąd odwoławczy poprawił błędną kwalifikację prawną przypisanych oskarżonemu zachowań

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Jeżeli sprawca, w tym samym miejscu i czasie, równocześnie artykułuje groźby pozbawienia życia oraz podejmuje czynności zmierzające do naruszenia czynności narządów ciała tego samego pokrzywdzonego, to jego zachowanie uznać należy za jeden czyn zabroniony, wyczerpujący jednocześnie ( kumulatywnie ) znamiona dwóch przepisów części szczególnej kodeksu karnego, tj. art. 157 § 2 kk i art. 190 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiana kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu

Zwięźle o powodach zmiany

opisano powyżej

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Wobec nieuwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego, stosownie do treści art. 636 § 1 kpk, został on obciążony kosztami procesu ujętymi w punktach 2 i 4 w całości

7.  PODPIS

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Karol Depczyński
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Data wytworzenia informacji: