Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 782/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 20 maja 2021 roku w sprawie II K 536/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Uchybienie określone w art. 439 § 1 pkt 8 kpk odnoszące się do powagi rzeczy osądzonej odwołujące się do takiej sytuacji, gdy mimo ujemnej przesłanki procesowej, sąd wydał zaskarżony wyrok, chociaż zapadło już prawomocne orzeczenie dotyczące tej samej sprawy w innym postępowaniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sprawstwo oskarżonego nie było kwestionowane i w świetle zebranych dowodów nie budzi wątpliwości.

Układ procesowy w sprawie przedstawia się następująco:

- kontrolerzy Urzędu Skarbowego w B. przeprowadzili kontrolę w 2016 roku w spółce z o.o. (...), której prezesem zarządu był M. S. w zakresie podatku od towarów i usług za miesiące: marzec, kwiecień, maj 2014 roku;

- wobec stwierdzonych nieprawidłowości Urząd Skarbowy w B. 19 lipca 2017 roku przesłał do Urzędu Skarbowego w K. zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa skarbowego przeciwko M. S., prezesowi spółki z o.o. (...)o czyn z art. 61 § 1 kks, art. 76 § 2 kks obejmujące miesiące marzec i kwiecień 2014 roku, albowiem "pierwotne deklaracje podatkowe (...) za marzec i kwiecień zostały złożone w tym urzędzie, co oznacza w rozumieniu art. 3 § 1 kks, że teren jego działania jest miejscem popełnienia czynu w zakresie podatku VAT za marzec i kwiecień 2014 roku". Na skutek wniosku Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. o udzielenie zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, Sąd Rejonowy w Kaliszu w dniu 5 marca 2018 roku w sprawie II K 1141/17 wydał prawomocny wyrok skazujący M. S. na karę 4000 złotych grzywny, za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 76 § 2 kks w zb. z art. 6 § 1 kks w zw. z art. 7 § 1 kks w zw. z art. 6 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks polegający na tym, iż „... działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru ..... wprowadził w błąd Pierwszy Urząd Skarbowy w K., poprzez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym w złożonych ..... deklaracjach dla podatku od towarów i usług (...) (...) za miesiące marzec i kwiecień 2014 roku, poprzez nieprawidłowe odliczenie podatku naliczonego z faktur zakupu wystawionych przez (...).... , prze co naraził na nienależny zwrot podatku od towarów i usług ...... w zbiegu z nierzetelnym i wadliwym prowadzeniem ewidencji zakupu dla podatku od towarów i usług za miesiące marzec i kwiecień 2014 roku";

- Urząd Skarbowy w B. 18 marca 2019 roku przesłał do (...)Skarbowego w Ł. zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa skarbowego przeciwko M. S. prezesowi spółki z o.o. (...)o czyn art. 76 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks obejmujące miesiąc maj 2014 roku. Oskarżyciel ten wniósł akt oskarżenia przeciwko w/w do Sądu Rejonowego w Bełchatowie, który nieprawomocnym wyrokiem w niniejszej sprawie z dnia 20 maja 2021 roku skazał go na karę 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych jedna stawka, za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 76 § 2 kksw zw. z art. 76 § 1 kks i art. 61 § 1 kks w zb. z art. 62 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks polegający na tym, że „... podając dane niezgodne ze stanem rzeczywistym w korekcie deklaracjach dla podatku od towarów i usług (...) (...) za miesiąc maj 2014 roku ... Spółka wprowadziła w błąd organ podatkowy w ten sposób, że .... posługując się fakturami wystawionymi w sposób nierzetelny przez (...)..... - dokumentującymi fikcyjne nabycie usług, bezpodstawnie obniżyła w deklaracji kwotę podatku należnego .... ."

Sąd odwoławczy musi zauważyć, iż zgodnie z art. 6 § 2 kks, dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uważa się za jeden czyn zabroniony; w zakresie czynów zabronionych polegających na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej za krótki odstęp czasu uważa się okres do 6 miesięcy. Przepis ten definiuje – podobnie jak czyni to norma art. 12 kk – tzw. „czyn ciągły”, który można także nazwać, ze względu na odrębności, o których mowa będzie poniżej, „czynem ciągłym skarbowym”. Regulacja zawarta w art. 6 § 2 kks przewidziana została dla czynów popełnianych „na raty”. Chodzi o zachowania podejmowane sukcesywnie, jedno po drugim. Z powyższego wynika też, że na gruncie odpowiedzialności karno-skarbowej ustawodawca wprowadza dodatkową przesłankę uznania zachowania sprawcy za czyn ciągły, jaką jest „wykorzystanie takiej samej sposobności”. Sprawca odpowiadający w warunkach „czynu ciągłego skarbowego” może działać tylko z tym samym zamiarem lub tylko przy wykorzystaniu tej samej sposobności, albo z tym samym zamiarem i z wykorzystaniem tej samej sposobności.

Inkryminowaną w obu postępowaniach działalność oskarżonego organy podatkowe powinny objąć konstrukcją z art. 6 § 2 kks, Został spełniony warunek odstępu między zachowaniami w rozumieniu tego przepisu. W sprawie II K 1141/17 Sąd Rejonowy w Kaliszu przyjął w czasookresie: marzec i kwiecień 2014 roku, iż oskarżony „działał w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru ", analogiczne ustalenie powinno być rozciągnięte na miesiąc maj 2014 roku, co kompletowałoby zespół zarzuconych zachowań sprawcy w okresie marzec - kwiecień 2014 roku jako jeden czyn ciągły skarbowy w rozumieniu art. 6 § 2 kks.

Zdaniem sądu odwoławczego w odniesieniu do całego czasookresu w tej sprawie wystąpiła przesłanka działania „z wykorzystaniem takiej samej sposobności”. Zwrot ten oznacza bowiem powielanie analogicznych zachowań nagannych z wykorzystaniem takiej samej nadarzającej się okazji lub sprzyjających warunków czy okoliczności. W realiach tej sprawy sprawca wykorzystywał stworzone uwarunkowania współdziałania z inną firmą, co stanowiło element już istniejący, który był sukcesywnie wykorzystywany w trakcie realizacji czynu przestępczego. Oskarżony w ramach współpracy gospodarczej spółek powiązanych podmiotowo, dla swoich rozliczeń podatkowych wykorzystywał nierzetelne faktury wystawione przez zaprzyjaźnioną firmę.

O tożsamości czynu, a ściśle o granicach tożsamości czynu, w pierwszym rządzie w istocie decyduje sam ustawodawca określając kształt znamion czynu zabronionego w ustawie karnej (kryterium prawne). Na ten aspekt ustalenia granic tożsamości czynu wskazuje się w literaturze oraz orzecznictwie (np. P. Kardas (w:) P. Kardas, G. Łabuda, T. Razowski, Kodeks karny skarbowy…, teza 8-12 oraz wskazane tam poglądy w piśmiennictwie i judykaty; por. zwłaszcza uzasadnienie uchwały SN z dnia 22 marca 2002 r., I KZP 4/02, OSNKW 2002, nr 5- 6, poz. 37). Jednocześnie jednak określenie „ten sam czyn" odnosi się do tego samego fragmentu aktywności lub pasywności człowieka. Ten fragment aktywności (lub pasywności), to przecież nic innego, jak wyodrębniony wycinek ludzkiego zachowania, wytyczonego na gruncie znamion danego czynu zabronionego (por. np. postanowienie SN z dnia 12 października 2011 r., III KK 145/11, OSNKW 2012, nr 2, poz. 13 ).

Prawomocne skazanie za przestępstwo skarbowe popełnione czynem ciągłym (art. 6 § 2 kks) stwarza stan materialnej prawomocności w stosunku do okresu objętego skazaniem, także w odniesieniu do jednostkowych zachowań, które nie zostały objęte opisem czynu przypisanego i w tym zakresie rodzi powagę rzeczy osadzonej, co wyklucza przypisanie skazanemu kolejnych, takich samych zachowań z okresu opisanego w prawomocnym wyroku. Warunkiem jest, jak wcześniej wskazano, realizacja znamion czynu karno-skarbowego bądź to z jednym, tym samym z góry powziętym zamiarem, bądź też z wykorzystaniem jednej, takiej samej (a więc w takim układzie procesowym – tej samej) sposobności. W takim wypadku prawomocne skazanie za czyn ciągły skarbowy (art. 6 § 2 kks) stanowi, wynikającą z art. 17 § 1 pkt 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 KKS, przeszkodę do prowadzenia dalszego postępowania o później ujawnione zachowania, będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia.

Res iudicata stwierdzana jest jednak pod warunkiem zastosowania w pierwszym wyroku instytucji czynu ciągłego i tylko w jej granicach czasowych (wyr. SN z 9.12.2009 r., V KK 290/09, OSNwSK 2009, Nr 1, poz. 2519; uchw. SN z 15.6.2007 r., I KZP 15/07, OSNKW 2007, Nr 7–8, poz. 55; post. SN z 8.4.2014 r., IV KK 66/14, OSNKW 2014, Nr 10, poz. 75). Nie sposób zatem – stwierdził SN – przyjąć, że jeśli w ocenie sądu orzekającego, w chronologicznie drugim postępowaniu, czyn, za który sprawcę prawomocnie skazano, stanowi element czynu ciągłego, to owo prawomocne skazanie „pokrywa" cały ów czyn ciągły (uchw. SN z 15.6.2007 r., I KZP 15/07, OSNKW 2007, Nr 7–8, poz. 55). Oczywiście zachowania już osądzone nie mogą być uwzględnione w ramach czynu ciągłego przyjętego w drugim wyroku, ale nie ma przeszkód, aby sąd orzekający jako chronologiczne drugi orzekł o odpowiedzialności karnej za inne zachowania składające się na czyn uznany przez niego za ciągły (wyr. SN z 6.11.2008 r., IV KK 139/08, Prok. i Pr. – wkł. 2009, Nr 5, poz. 2; uchw. SN z 15.6.2007 r., I KZP 15/07, OSNKW 2007, Nr 7–8, poz. 55). Przeszkodą taką nie jest w szczególności przyjęcie w pierwszym wyroku konstrukcji ciągu przestępstw (szerzej zob. wyr. SA we Wrocławiu z 12.9.2007 r., II AKa 26/07, OSAWr 2008, Nr 4, poz. 118, OSAWr 2009, Nr 1, poz. 129; uchw. SN z 15.6.2007 r., I KZP 15/07, OSNKW 2007, Nr 7–8, poz. 55). W ocenie SN materialnoprawny charakter czynu ciągłego nie podważa powyższych konkluzji, jako że "konstrukcja przewidziana w art. 12 kk (obecnie art. 12 § 1 kk) jest sztuczną konstrukcją prawną, a w rezultacie tego trzeba stwierdzić, że czyn ciągły istnieje w przestrzeni prawnej tylko o tyle, o ile sąd przyjmie w swoim orzeczeniu, że zachodzą przesłanki określone w art. 12 kk ( art. 12 § 1 kk )". (Jeśli zaś w pierwszym wyroku zastosowano instytucję czynu ciągłego, to powaga rzeczy osądzonej nie obejmuje zachowań wykraczających poza jej ramy czasowe (wyr. SN z 26.7.2007 r., IV KK 153/07, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 1735).

Należy powtórzyć, iż powaga rzeczy osądzonej nie będzie obejmować zachowań wykraczających poza czas popełnienia przestępstwa ciągłego ustalony w poprzednim wyroku. Stanowisko to skutkuje tym, że jeżeli sprawca został skazany za np. pierwsze 2 miesiące z 3-miesięcznego czynu ciągłego, to o ostatni miesiąc będzie można prowadzić osobne postępowanie (analogiczna sytuacja zachodziłaby też w przypadku przestępstw trwałych).

Takie zapatrywanie jest akceptowane w nowszym orzecznictwie (zob. np. wyr. SN: z 5.1.2001 r., V KKN 504/00, OSNKW 2001, Nr 7–8, poz. 57; z 14.12.2001 r., II KKN 37/01, Prok. i Pr. – wkł. 2002, Nr 9, poz. 5; z 17.1.2002 r., II KKN 45/01, Legalis; z 17.1.2002 r., II KKN 72/01, Legalis; z 6.5.2002 r., V KK 10/02, Legalis; z 13.5.2003 r., V KK 41/03, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 944; z 17.11.2004 r., V KK 272/04, OSNwSK 2004, Nr 1, poz. 2111) i przez większość doktryny (zob. m.in. P. Kardas, Res iudicata, s. 63; J. Giezek, O powadze rzeczy osądzonej, s. 98–100; A. Marek, J. Lachowski, Niektóre problemy, s. 7 i n.).

Przepis art. 2 § 1 kks przyjmuje zasadę, że czasem popełnienia czynu zabronionego jest moment zachowania się sprawcy, a nie moment nastąpienia skutku.

Od zasady, że czasem popełnienia czynu zabronionego, jest czas, w którym nastąpiło zachowanie sprawcy ustawodawca przewiduje między innymi wyjątek w odniesieniu do czynu ciągłego skarbowego, w ramach którego czas popełnienia czynu zabronionego to czas ostatniego zachowania (ostatni moment działania) sprawcy podjętego w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, przy czym chodzi tutaj o krótkie odstępy czasu, ale w zakresie czynów zabronionych polegających na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej za krótki odstęp czasu uważa się okres do 6 miesięcy (art. 6 § 2 kks ).

Przepis art. 3 § 1 kks statuuje zasadę, że czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym nastąpiło zachowanie sprawcy, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić. Przepis ten wyraża zarazem zasadę równowartości działania i skutku. Zasada równowartości działania i skutku oznacza, że wszystkie w/w miejsca traktuje się równorzędnie.

W niniejszej sprawie miejsce popełnienia przestępstwa było oznaczone ostatnim momentem działania sprawcy w ramach czynu ciągłego.

Urząd Skarbowy w B. nie miał podstaw do podziału czynu ciągłego na dwa czyny i sprowokowania dwóch aktów oskarżenia w stosunku do M. S..

W praktyce takie sytuacje mają miejsce, gdy zostanie osądzony fragment przestępczego działania sprawcy, a później zostaną ujawnione dalsze jego czyny.

Stosując takie zabiegi urząd ten działał nielojalnie wobec oskarżonego i postawił go w gorszej sytuacji procesowej ( został oskarżony o dwa przestępstwa, miał dwa postępowania karno-skarbowe, wymierzono mu dwie kary, ma podwójne następstwa procesowe skazań).

Wniosek

Wniosek o „ponowne rozpoznanie sprawy"; argumentacja środka odwoławczego określa postulat uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania z powodu powagi rzeczy osądzonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd II instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 § 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie winien ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza, że w sprawie niniejszej nie występowały ograniczenia z art. 454 kpk do wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 kpk oraz treść art. 167 kpk, regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem drugiej instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu meriti w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 kpk powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowego czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Brak podstaw prawnych do uwzględnienia wniosków podniesionych przez skarżącego. Argumenty wywiedzione w apelacji nie mogły doprowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania, bowiem nie występowała w sprawie powaga rzeczy osądzonej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina

Sprawstwo

Wydatki za I instancję

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do zmiany wyroku w tym zakresie.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że odstąpił od wymierzenia w stosunku do oskarżonego kary i środka karnego.

Zwięźle o powodach zmiany

Stosownie do art. 36 § 1 kks nadzwyczajne złagodzenie kary może polegać na:

2) odstąpieniu od wymierzenia kary i orzeczeniu środka karnego przepadku przedmiotów, ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów, przepadku korzyści majątkowej, ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku korzyści majątkowej, zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej, wykonywania określonego zawodu lub zajmowania określonego stanowiska, podania wyroku do publicznej wiadomości (art. 22 § 2 pkt 2–6 kks);

3) odstąpieniu od wymierzenia środka karnego, chociażby jego orzeczenie było obowiązkowe. Przy czym pomimo tej regulacji, przepis art. 19 § 3 zd. 2 kks, stosuje się odpowiednio. Oznacza to, że sąd odstępując od wymierzenia kary nie może odstąpić od orzeczenia środka karnego, jeżeli przepadek dotyczy przedmiotów, których wytwarzanie, posiadanie, obrót, przechowywanie, przewóz, przenoszenie lub przesyłanie jest zabronione (art. 29 pkt 4 kks). Jeżeli przepadek dotyczy przedmiotów nieobjętych dyspozycją art. 29 pkt 4 kks, sąd odstępując od wymierzenia kary, może również odstąpić od orzeczenia środka karnego.

Konstrukcja cytowanych przepisów nie stoi na przeszkodzie łącznemu zastosowaniu wszystkich, przewidzianych tam form nadzwyczajnego złagodzenia wykonania kary.

Szczególnie uzasadniony wypadek przemawiający za zastosowaniem tej instytucji wynikał z nielojalnego procedowania Urzędu Skarbowego w B. wobec oskarżonego, który w czasie jednej kontroli ujawnił jedno przestępstwo ciągle skarbowe, które „sztucznie" rozdzielił na dwa czyny, kierując zawiadomienia o ich odrębnym popełnieniu do dwóch rożnych organów skarbowych. Na skutek tego, oskarżony został obsądzony i ukarany po raz drugi, w sytuacji, gdy powinno to nastąpić w jednym postępowaniu; obciążyło go to dodatkowymi negatywnymi konsekwencjami procesowym. Odstąpienie od wymierzania oskarżanemu kary i środka karnego ma celu te konsekwencje zminimalizować.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Zasady słuszności przemawiały za zwolnieniem oskarżonego od opłaty za obie instancje i wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana