Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2021 r. w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku Ż. S. (1)

z udziałem M. P. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne

na skutek odwołania Ż. S. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 28 czerwca 2021 r. sygn.: (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od wnioskodawczyni Ż. S. (1) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

sygn. akt V U 766/21

UZASADNIENIE

Decyzją nr (...) z dnia 28 czerwca 2021 roku, na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3, art. 18 ust. I i 2 oraz art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, art. 81 ust. 1, ust. 5 i ust. 6 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. stwierdził, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia Ż. S. (1) podlegającej ubezpieczeniom jako pracownik u płatnika składek (...) wynosi:

-

za miesiąc styczeń 2021 roku: 350,00 zł na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, chorobowe i wypadkowe, 302,01 zł na ubezpieczenie zdrowotne,

-

za miesiąc luty 2021 roku: 326,66 zł na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, chorobowe i wypadkowe, 302,02 zł na ubezpieczenie zdrowotne, - za miesiąc marzec 2021 roku: 0,00 zł na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, chorobowe i wypadkowe, 3 12, 17 zł na ubezpieczenie zdrowotne.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podał, że analiza zatrudnienia Ż. S. (1) u płatnika składek pokazuje, że skarżąca pracowała w wymiarze czasu stanowiącym godzinę, a jej praca miała charakter cząstkowy. Zmiana przez płatnika składek wynagrodzenia skarżącej z kwoty 325,00 zł na 3.600 zł i wymiaru czasu pracy z 1/8 na pełny wymiar od 1 stycznia 2021 roku miała jedynie na celu uzyskanie wysokich świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, gdyż po 57 dniach od zmiany warunków pracy i płacy Ż. S. (1) stała się niezdolna do pracy w związku z ciążą.

W odwołaniu z dnia 29 lipca 2021 roku pełnomocnik Ż. S. (1) wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie wymiaru składek na ubezpieczenie Ż. S. (1) za pracę w pełnym wymiarze czasu pracy i uzyskiwanym wynagrodzeniem kwocie 3.600 zł.

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego .

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

Płatnik składek M. P. (1) od 16 października 2017 roku prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) — (...) w R., w ramach której świadczy usługi kosmetyczne w zakresie: stylizacji rzęs i paznokci.

(dowód: wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, k. 4 akt sprawy)

Wnioskodawczyni Ż. S. (1) jest siostrą płatnika składek. W 2014 roku ukończyła zaocznie technikum kosmetyczne, z zawodu jest technikiem usług kosmetycznych.

Wnioskodawczyni w dniu 12 lutego 2014 roku ukończyła szkolenie zawodowe w zakresie modelowania paznokci metodą żelową na tipsie.

W dniu 28 marca 2014 roku zdała egzamin potwierdzający kwalifikacje zawodowe w zakresie wykonywania zabiegów kosmetycznych twarzy.

W dniu 29 sierpnia 2014 roku zdała egzamin potwierdzający kwalifikacje zawodowe w zakresie wykonywania zabiegów kosmetycznych ciała, dłoni i stóp.

W dniu 20 czerwca 2016 roku uzyskała certyfikat z geometrii brwi, metod rekonstrukcji i przedłużania brwi.

W dniu 30 września 2017 roku uzyskała certyfikat z laminacji i liftingu rzęs.

(dowód: certyfikat — k. 10, 16, 20 akt ZUS, świadectwo — k. 11, 13 akt ZUS)

W okresie od 1 października 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku oraz od 1 kwietnia 2016 roku do 31 maja 2016 roku wnioskodawczyni pracowała na podstawie umowy zlecenia w (...) prowadzonym przez M. K. i zajmowała się przygotowaniem akcji promocyjnej powiązanej z pokazem stylizacji rzęs- przedłużanie rzęs dla klientów zakładu, pozyskiwanie klientów.

(dowód: umowy zlecenia — k. 24-26 akt ZUS)

Od 15 stycznia 2018 Ż. S. (1) była zatrudniona przez M. P. (1) na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, na stanowisku kosmetyczki na ¹/4 etatu z wynagrodzeniem 525 zł. brutto, a od 1 stycznia 2019 roku na 1/8 etatu z wynagrodzeniem 325 zł. brutto.

(dowód: umowa o pracę k. 82 akt, porozumienie zmieniające — k. 82 odwrót akt)

W dniu 28 stycznia 2019 roku wnioskodawczyni uzyskała certyfikat potwierdzający ukończenie kursu przedłużania i zagęszczania rzęs.

(dowód: certyfikat — k. 21 akt ZUS)

Ż. S. (1) pracowała w salonie kosmetycznym płatnika w R., gdzie zajmowała się głównie stylizacją rzęs, wykonywaniem zabiegów na ciało (peelingi i zabiegi odchudzające) oraz stylizacją paznokci (manicure).

Ż. S. (1) nie miała stałych godzin i dni pracy, było to uzależnione od klientek. Wiązało się to z tym, że jednego dnia Ż. S. (1) była osiem godzin w pracy, a innego jedną czy dwie godziny, by w następne dni nie być w ogóle w pracy.

(dowód: zeznania świadka M. D. (1) nagranie od minuty 27:13 do minuty 38:29 protokołu rozprawy z dnia 14 grudnia 2021 roku k. 73-74 akt sprawy zeznania wnioskodawczyni Ż. S., nagranie od minuty 43:54 do minuty 54:12 protokołu rozprawy z dnia 14 grudnia 2021 roku, k. 75, zeznania uczestniczki M. P., nagranie od minuty 1:02:46 do minuty 1:17:39 protokołu rozprawy z dnia 14 grudnia

2021 roku k. 76,)

M. P. (3) w okresie od 25 września 2019 roku do dnia 31 grudnia 2019 roku zatrudniała na podstawie umowy o pracę w charakterze kosmetyczki M. D. (1) w pełnym wymiarze czasu pracy, od wtorku do soboty od godziny 9 do 17, za wynagrodzeniem 2250zł. brutto. M. D. (1) przed zatrudnieniem odbywała u płatnika 6-miesięczny staż. W trakcie zatrudnienia odbyła trzy szkolenia przeprowadzone przez firmę zewnętrzną.

Od dnia I stycznia 2020 roku płatnik zatrudnia M. D. (1) na podstawie umowy zlecenia w charakterze stylisty rzęs.

W 2020 roku wynagrodzenie M. D. (1) wynosiło 17 zł. na godzinę, a w 2021 roku 1 8,30zł. na godzinę. Miesięcznie M. D. (1) zarabiała 732 zł. brutto. Pracuje 40 godzin miesięcznie, od wtorku do soboty.

Do obowiązków M. D. (1) w salonie płatnika należy wykonywanie pedicure i manicure, stylizacją brwi oraz rzęs.

(dowód: umowa o pracę — k. 44 akt ZUS, zeznania świadka M. D. (1) nagranie od minuty 27:13 do minuty 38:29 protokołu rozprawy z dnia 14 grudnia 2021 roku k. 73-74 akt sprawy, świadectwo pracy z dnia 02.01.2020 roku k. 45- 46 akt

ZUS, umowa zlecenia k. 47 - 48 akt ZUS)

W dniu 1 stycznia 2021 roku Ż. S. (1) i M. P. (1) podpisały porozumienie zmieniające warunki pracy i płacy Ż. S. (1). Na podstawie tego porozumienia Ż. S. (1) miała pracować w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem 3.600 zł. brutto.

(dowód: porozumienie zmieniające warunki pracy i płacy k. 6 akt sprawy)

W styczniu 2021 roku wnioskodawczyni przeprowadziła szkolenie M.

D. z przedłużania rzęs. Szkolenie trwało jeden dzień przez trzy godziny. M. D. (1) na podstawie wskazówek wnioskodawczyni przedłużała rzęsy modelce A. S..

(dowód: zeznania świadka A. S. — protokół rozprawy z dnia 14 grudnia 2021 roku nagranie od minuty 04:58 do minuty 08:53),

Stałymi klientkami wnioskodawczyni była A. L. (1) oraz M.

S. Korzystały one z usług wnioskodawczyni raz w miesiącu, tak było także w styczniu 2021 roku oraz w lutym 2021 roku. Wnioskodawczyni w styczniu 2021 roku i lutym 2021 roku wykonywała A. L. (1) lifting rzęs oraz manicure. Zabieg trwał 1,5 godziny. Natomiast M. S. (2) wnioskodawczyni wykonywała w styczniu 2021 roku i w lutym 2021 roku jedynie stylizację rzęs. Przed i po ich wizycie wnioskodawczyni miała inne klientki.

(dowód: zeznania świadka A. L. od minuty 09:03 do minuty 15:16 protokołu rozprawy z dnia 14 grudnia 2021 roku k. 72, zeznania świadka M. Ś. nagranie od minuty 20:54 do minuty 27:03 protokołu rozprawy z dnia 14 grudnia 2021 roku k. 73 akt sprawy)

Wnioskodawczyni pracowała do dnia 26 lutego 2021 roku, następnie stała się niezdolna do pracy w związku z ciążą. Dziecko urodziła 28 września 2021 roku.

(okoliczności bezsporne)

Płatnik składek nie zatrudnił nikogo na miejsce wnioskodawczyni. M. P. (3) przejęła klientki wnioskodawczyni, którym wykonywała stylizację paznokci, a M. D. (1) klientki na zabiegi stylizacji rzęs.

(dowód: zeznania płatnika składek, nagranie od minuty 1:02:46 do minuty 1:17:39, protokół z rozprawy z dnia 14 grudnia 2021 roku, k. 76 akt sprawy)

Płatnik składek z prowadzonej działalności gospodarczej osiągnął przychód w wysokości:

- w 2019 roku - 62 983 w 2020 roku - 44.700,00 zł.

(dowód: odpowiedź na odwołanie — k. 38 odwrót akt, zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2020 - k. 57 — 62 akt sprawy)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ust. I ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 423) podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. I pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. la i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12.

Przychodem są natomiast przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy (art. 4 pkt 9 cytowanej ustawy).

W myśl zaś art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe.

Z kolei na mocy art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.) do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt la, d-i, i pkt 3 i 11, stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

W przedmiotowej sprawie ZUS zakwestionował zwiększenie wymiaru czasu pracy skarżącej z 1/8 na pełen etat, a co za tym idzie wysokość wynagrodzenia ubezpieczonej.

Organ rentowy jest uprawniony do weryfikowania wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne ubezpieczonego wynikającej z zawartej umowy o pracę na podstawie art. 41 ustęp 12 i 13 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r. Przepis art. 41 ustęp 3 ustawy systemowej stanowi bowiem, że jeżeli Zakład zakwestionuje i zmieni informacje przekazane przez płatnika składek, zawiadamia o tym ubezpieczonego i płatnika składek. Jeżeli w terminie określonym w ust. 11 osoba ubezpieczona i płatnik składek nie złożą wniosku o zmianę stanowiska Zakładu, informacje uznane przez Zakład traktuje się jako prawdziwe. W razie złożenia takiego wniosku, Zakład po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego wydaje decyzję. Z treści art. 41 ust 13 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wypływa zatem wniosek, iż ZUS jest uprawniony nie tylko do zakwestionowania przekazanych przez płatnika składek informacji o wysokości wynagrodzenia, ale także do ich zmiany.

Należy podnieść, że stanowisko zgodnie z którym w ramach art. 41 ust. 12 i 13 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład Ubezpieczeń Społecznych może zakwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa, jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowane.

Nadmierne podwyższenie wynagrodzenia pracownika w zakresie prawa ubezpieczeń społecznych może być bowiem ocenione jako dokonane z zamiarem nadużycia prawa do świadczeń (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2005 r., II UZP 2/05, opubl. OSNP 2005/21/338, LEX nr 148238; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 r., II UK 16/05, opubl. OSNP 2006/11-12/191, LEX nr 182776; oraz „rok sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2009 r., III UK 7/09, LEX nr 509047). Zgodnie zaś z art. 58 S 2 k.c. nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Wskazać w tym miej scu należy na stanowisko wyrażone w wyroku z dnia 9 sierpnia 2005 r. sygn. akt III UK 89/()5, w którym Sąd Najwyższy wskazał, że ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu - art. 58 S 3 k.c. w związku z art. 300 k.p. (opubl. OSNP 2006/1112/192, LEX nr 182780). Sąd Okręgowy podziela również pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Krakowie w uzasadnieniu do wyroku z dnia 16 października 2013 r. sygn. III AUa 294/13 (opubl. LEX nr 1388831), w którym sąd ten wskazał, że autonomia stron umowy o pracę w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na, interes publiczny. Odpowiednie zastosowanie art. 58 k.c. prowadzi do wniosku, że postanowienia umowy o pracę sprzeczne z ustawą albo mające na celu jej obejście są nieważne, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, a sprzeczne z zasadami współżycia społecznego - nieważne bezwzględnie.

Przyznanie zatem rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne. Podstawą jest naruszenie zasad współżycia społecznego, polegające na świadomym osiąganiu korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu.

W uchwale II UZP 2/05 Sąd Najwyższy podkreśla, że godziwość wynagrodzenia jako jedna z zasad prawa pracy (art. 13 k.p.) - zyskuje dodatkowy walor aksjologiczny; w prawie ubezpieczeń społecznych istnieje bowiem znacznie mocniejsza niż w prawie pracy bariera działania w ramach prawa, oparta na wymagającym ochrony interesie publicznym i zasadzie solidarności ubezpieczonych. Względność zasady godziwości wynagrodzenia, wyrażająca się koniecznością odniesienia się nie tylko do potrzeb pracownika, ale także świadomości społecznej oraz ogólnej sytuacji ekonomicznej i społecznej, nie powinna zresztą budzić wątpliwości. W związku z tym nadmiernemu uprzywilejowaniu płacowemu pracownika, które w prawie pracy mieściłoby się w ramach art. 353 ¹ k.c., w prawie ubezpieczeń społecznych, w którym pierwiastek publiczny zaznacza się bardzo wyraźnie, można przypisać - w okolicznościach każdego konkretnego wypadku - zamiar nadużycia świadczeń przysługujących z tego ubezpieczenia. Jak wynika bowiem z przytoczonych na wstępie przepisów od wysokości podstawy wymiaru składek uzależniona jest wysokość wypłaty świadczeń w postaci zasiłku chorobowego oraz macierzyńskiego, opiekuńczego i rodzicielskiego. Należy pamiętać, że alimentacyjny charakter tych świadczeń oraz zasada solidaryzmu wymagają, żeby płaca - stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki - nie była ponad granicę płacy słusznej, sprawiedliwej i zapewniającej godziwe utrzymanie oraz żeby rażąco nie przewyższała wkładu pracy, a w konsekwencji, żeby składka nie przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej. Jest tak również dlatego, że choć przepisy prawa ubezpieczeń społecznych w swej warstwie literalnej odnoszą wysokość składek do wypłaconego wynagrodzenia, to w rzeczywistości odwołują się do takiego przełożenia pracy i uzyskanego za nią wynagrodzenia na składkę, które pozostaje w harmonii z poczuciem sprawiedliwości w korzystaniu ze świadczeń z ubezpieczenia, udzielanych z zasobów ogólnospołecznych (por. postanowienie Sądu najwyższego z dnia 14 września 2012 r., sygn. I UK 220/12).

Umowa o pracę wywołuje bowiem nie tylko skutki bezpośrednie, dotyczące wprost wzajemnych relacji między pracownikiem i pracodawcą, lecz także dalsze, pośrednie, w tym w dziedzinie ubezpieczeń społecznych kształtując stosunek ubezpieczenia społecznego, w tym wysokość składki, co w konsekwencji prowadzi do uzyskania odpowiednich świadczeń. W związku z powyższym ocena postanowień umownych może i powinna być dokonywana także z punktu widzenia prawa ubezpieczeń społecznych, a więc nie tylko z punktu widzenia interesu pracownika (ubezpieczonego), ale także interesu publicznego.

Godziwość wynagrodzenia za pracę w prawie ubezpieczeń społecznych musi być zatem interpretowana przy uwzględnieniu wymogu ochrony interesu publicznego oraz zasady solidarności ubezpieczonych. Podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy, natomiast ocena godziwości tego wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, a zwłaszcza rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji.

A zatem ustalenie zbyt wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne, jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu.

Taka też sytuacja zachodzi w rozpatrywanym przypadku. Wnioskodawczyni pomimo podpisania z płatnikiem od 1 stycznia 2021 roku umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, nie wykazała pomimo spoczywającego na niej ciężaru dowodu w myśl art. 6 k.c., , aby pracowała w większym rozmiarze niż do 31 grudnia 2020 roku tj. w wymiarze 1/8 etatu. Nie była zatem uprawniona do wynagrodzenia w kwocie 3600zł., bo to było zagwarantowane dla pracy w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zeznania świadków nie dają Sądowi podstaw do przyjęcia, że skarżąca świadczyła na rzecz pracodawcy od dnia 1 stycznia 2021 roku pracę w wymiarze większym niż w wymiarze świadczonym do tej daty, czyli 1/8 etatu. Zeznania świadków A. L. (1) i M. S. (2), stałych klientek salonu kosmetycznego, nie dają podstaw do przyjęcia, że wnioskodawczyni od 1 stycznia 2021 roku świadczyła pracę w pełnym wymiarze czasu pracy. A. L. (1) i M. S. (2) w spornym okresie tj. od stycznia 2021 roku do lutego 2021 roku były w salonie na zabiegach kosmetycznych jedynie dwukrotnie. Przy czym zabieg stylizacji rzęs łączony z manicure, jak zeznała A. L. (1), trwał 1 , 5 godziny, a zatem sama stylizacja rzęs, na której była z kolei w spornym okresie M. S. (2) mogła trwać co najwyżej godzinę. Świadkowie zeznali, że przed i po nich wnioskodawczyni miała inne klientki, co pozwala przyjąć za udowodnione, że danego dnia miała łącznie trzy klientki. Wykonywanie usług na rzecz trzech klientek mogło trwać od 3 do maksymalnie 4,5 godzin danego dnia. Przy czym w/w świadkowie potwierdzili, że w takim wymiarze czasu pracy wnioskodawczyni pracowała jedynie jeden dzień w miesiącu styczniu 2021 roku i jeden dzień w miesiącu lutym 2021 roku. Każda z klientek była bowiem u wnioskodawczyni na zabiegu kosmetycznym raz w miesiącu. Należy podnieść, że i we wcześniejszym okresie tj. przed 1 stycznia 2021 roku, jak wynika z zeznań M. D. (1), także bywały dni, w których wnioskodawczyni pracowała cały dzień, bo tak były zapisane klientki. Były też takie dni, kiedy to do pracy nie przychodziła w ogóle. Zeznania świadków: A. L. (1) i M. S. (2) nie są zatem wystarczające do przyjęcia, że wnioskodawczyni pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy. Klientki potwierdziły tylko bezsporny w sprawie fakt pracy Ż. S. (1) u płatnika, ale nie miały wiedzy na temat tego, czy pracowała ona tam w pełnym wymiarze czasu pracy, co wynika z ilości i czasu trwania ich wizyt w salonie w spornym okresie.

Wiedzy na temat rozmiaru czasu pracy wnioskodawczyni nie dostarczają też zeznania A. S.. Ta bowiem była zatrudniona przez płatnika jednorazowo w styczniu 2021 roku w charakterze modelki. W związku z wykonywaniem tej pracy A. S. spędziła w salonie płatnika 3 godziny. W tym czasie M. D. (2) pod nadzorem wnioskodawczyni wykonywała jej zabieg przedłużania rzęs.

Sąd nie dał wiary zeznaniom zatrudnionej u płatnika na podstawie umowy zlecenia M. D. (1) co do tego, że od stycznia 2021 roku wnioskodawczyni pracowała w salonie w pełnym wymiarze czasu pracy od wtorku do soboty od godziny 9 do 17. M. D. (1) z racji wykonywania pracy na rzecz płatnika w wymiarze zaledwie 40 godzin miesięcznie, a zatem dwóch godzin dziennie, nie mogła widzieć wnioskodawczyni przy pracy przez osiem godzin dziennie. Wprawdzie M. D. (1) zeznała, że wiedzę na ten temat miała z kalendarza z 2021 roku, w którym były zapisywane wizyty klientek salonu do płatnika, wnioskodawczyni i M. D. (2), ale złożony do akt sprawy na polecenie Sądu kalendarz z 2021 roku nie potwierdza takiego rozmiaru czasu pracy wnioskodawczyni. Należy podnieść, że do kalendarza zostały wpisane każdego dnia z reguły trzy wizyty. Nie zapisano jednak do kogo dana klientka została umówiona, choć jak wynika z zeznań M. D. (1), do kalendarza były wpisywane wizyty klientek zarówno do niej, wnioskodawczyni jak i do płatnika. Z pewnością zatem M. D. (2) na jego podstawie nie mogła mieć wiedzy co do ilości godzin pracy wnioskodawczyni. Z kalendarza nie wynika bowiem do kogo klientki były umawiane. Ponadto regularne wpisy w kalendarzu po 3 każdego dnia są prowadzone jedynie do 27 lutego 2021 roku, czyli do dnia pójścia przez wnioskodawczynię na zwolnienie lekarskie. Następnie do 23 marca 2021 roku wpisy są pojedyncze od I do 3, a od kwietnia 2021 roku brak jakichkolwiek wpisów w kalendarzu. Wszystko to świadczy o tym, że przedłożony do akt sprawy kalendarz nie jest tym, z którego korzystał salon w 2021 roku celem umawiania wizyt klientek, a został wypełniony jedynie na potrzeby sprawy. Przecież płatnik musiał umawiać wizyty także po odejściu wnioskodawczyni na zwolnienie lekarskie, co nie ma jednak odzwierciedlenia w kalendarzu. Przemawia za tym także fakt, że kalendarz ten nie nosi śladów użytkowania. Z uwagi na powyższe kalendarz ten pozbawiony jest cech wiarygodności.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dostarczyło zatem dowodów na pracę skarżącej u płatnika od I stycznia 2021 roku w pełnym wymiarze czasu pracy. Zeznania skarżącej i płatnika co do pełnego wymiaru czasu pracy Ż. S. (1) u płatnika od 1 stycznia 2021 roku, Sąd uznał za gołosłowne. Należy podnieść, że skarżąca, jak zeznała, miała w spornym okresie około 14-15 stałych klientek. Tymczasem Sądowi zaoferowała jedynie zeznania dwóch klientek i wypełniony na potrzeby sprawy nowiutki kalendarz za 2021 rok. To zdecydowanie za mało, aby przekonać Sąd co do braku pozorności zawartego porozumienia zmieniającego umowę o pracę od dnia 1 stycznia 2021 roku. Tak samo jak przedłożona lista obecności wnioskodawczyni za styczeń i luty 2021 roku. Dokument ten został sporządzony wyłącznie na potrzeby sprawy, żeby uwiarygodnić rozmiar pracy skarżącej.

Rację ma organ rentowy, że płatnik nie miał potrzeby zatrudnienia skarżącej w pełnym wymiarze czasu pracy. Wnioskodawczyni miała uprawnienia do stylizacji rzęs już od 2019 roku, a pomimo to płatnik nie zmienił jej wymiaru czasu pracy. Poza tym w charakterze stylistki rzęs płatnik od stycznia 2020 roku zatrudnia również M. D. (2). Skarżąca nie wykazała również , aby od stycznia 2021 roku wzrosła drastycznie ilość klientek salonu, co tłumaczyłoby zmianę wymiaru pracy z 1/8 na pełen etat. Tłumaczenie, że wnioskodawczyni została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy, bo miała zająć się szkoleniami online w zakresie przedłużania rzęs, także zostało złożone li tylko na potrzeby sprawy. Należy podnieść, że z zeznań wnioskodawczyni wynika, że nie ma jeszcze uprawnień instruktorskich do przeprowadzania takich szkoleń. Musiałaby zdać egzamin. Dlatego szkolenie M. D. (2) było nieformalne. Wnioskodawczyni nie mogła jej wystawić certyfikatu o odbyciu takiego szkolenia, z uwagi właśnie na brak uprawnień. A nadto wnioskodawczyni nie przeprowadziła jakiegokolwiek szkolenia online.

Również sytuacja finansowa płatnika nie pozwalała jej na zwiększenie obciążeń zważywszy, że przychody salonu w 2020 roku spadły do 44.700,00 zł. z 62 983 zł. w 2019 roku.

To dlatego pracodawca nie zatrudnił na miejsce wnioskodawczyni żadnego pracownika. Obowiązki skarżącej z powodzeniem wykonuje bowiem M. P. (1) i M. D. (2).

Podwyższenie skarżącej przez płatnika wynagrodzenia od I stycznia 2021 roku przy niezmienionym zakresie obowiązków nie mieściło się w ramach racjonalnego działania pracodawcy. Zamiarem stron było li tylko stworzenie możliwości skorzystania ze świadczeń z ubezpieczenia chorobowego (zasiłku chorobowego oraz zasiłku macierzyńskiego) w wyższej wysokości. Każde postanowienie umowy o pracę, zmierzające do wyłudzenia świadczeń z ubezpieczenia społecznego, należy ocenić jako nieważne przez istnienie zamiaru obejścia prawa albo przez swą sprzeczność z zasadami współżycia społecznego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2005 r., 11 UZP 2/05, OSNP 2005/21/338).

Z tych względów Sąd uznał, że łącząca strony umowa o pracę od dnia I stycznia 2021 roku, w części dotyczącej wysokości wynagrodzenia za pracę i wymiaru czasu pracy jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, a w szczególności z zasadą ekwiwalentności składek i świadczeń i jako taka jest nieważna (art. 58 k.c.).

Czynność nieważna nie wywołuje jakichkolwiek skutków prawnych, co oznacza, że strony umowy o pracę obowiązuje wynagrodzenie ustalone przez ZUS w zaskarżonej decyzji. Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ I k.p.c. oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.

O kosztach zastępstwa procesowego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., w związku z & 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015

r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.