Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2016 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska (spr.)

Sędziowie: SSO Urszula Sipińska-Sęk

SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku S. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 listopada 2015r. sygn. IV U 196/15

oddala apelację.

Sygn. akt V Ua 57/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 kwietnia 2015 roku sygn. (...) ZUS Oddział
w T. odmówił S. S. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że komisja lekarska orzeczeniem z dnia 21 kwietnia 2015 roku orzekła, że stan zdrowia nie uzasadnia przyznania S. S. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Od decyzji tej odwołał się S. S. podnosząc, że jego choroba tj. zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa nie uległa wyleczeniu oraz on nadal podlega farmakoterapii.

ZUS nie uznał odwołania i wniósł o jego oddalenie. W odpowiedzi na odwołanie wskazał, że powód wykorzystał 6 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego (od 13 września 2014 roku do 11 marca 2015 roku) i w ocenie komisji lekarskiej nie kwalifikuje się do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego.

Wyrokiem z dnia 18 listopada 2015 roku wydanym w sprawie sygn. akt
IV U 196/15 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał S. S. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy począwszy od dnia 12 marca 2015 roku.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

S. S. urodził się (...). Wnioskodawca cierpi na zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (zzsk). Powód przebywała na zwolnieniu lekarskim, a następnie przez 6 miesięcy, do 11 marca 2015 roku na świadczeniu rehabilitacyjnym. Po okresie 6 miesięcy powód jest nadal niezdolny do pracy, wymaga dalszego leczenia. Na przełomie maja i czerwca 2015 roku S. S. przebywał na oddziale reumatologicznym szpitala w Ł., stwierdzono tam zzsk, niedomykalność aortalną II/III. W trakcie tej hospitalizacji wykonane badania dały jako wynik wysokie wskaźniki aktywności choroby. Wnioskodawca jest niezdolny do pracy, odczuwa silne dolegliwości bólowe kręgosłupa i kończyn oraz drętwienie rąk i nóg. S. S. wymaga dalszego leczenia, w tym przez specjalistę reumatologii. Konieczne jest prowadzenie już wdrożonego leczenia lekami przeciwzapalnymi (leki z grupy (...)). Prowadzenie dalszego leczenia skutkować będzie zmiana wskaźników aktywności ((...)), a to da jako wynik zmniejszeni dolegliwości bólowych

Dokonując oceny materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał opinię biegłej A. D. za prawidłową, wykonaną po analizie dokumentacji medycznej wnioskodawcy i własnym badaniu. Biegła w opinii wskazała, że powód nadal po 6 miesiącach świadczenia rehabilitacyjnego jest niezdolny do pracy. Wskazują na to wyniki badań, jakie zostały przeprowadzone w okresie hospitalizacji ma przełomie maja i czerwca 2015 roku. Te wyniki badań ogólnych, standardowych wskazywały na wysoki poziom aktywności zzsk, bo występują stany zapalne dające odpowiednie wyniki (...). czy (...). Biegła uzasadniła, że leczenie w tym wdrożenie leczenia specjalistycznymi lekami powoduje zmniejszenie objawów zzsk, a w szczególności dolegliwości bólowych.

W ocenie Sądu Rejonowego pacjent nie odpowiada za sposób prowadzenia leczenia, szczególnie w sytuacji gdy diagnoza została wystawiona prawidłowa, i nikt nie kwestionuje, że S. S. jest chory na zzsk. Fakt, że w okresie kilku lat leczenia nie prowadzono, albo nie gromadzono wyników badań, które dawały informacje o stanie zapalnym i jego nasileniu nie stanowi w takiej sytuacji podstawy do przyjęcia, że wyniki wskazane przez biegłą nie są wiarygodne, czy nie mogą dawać danych wniosków, co do stanu zapalnego, jego przebiegu i nasilenia. Sąd Rejonowy wskazał, że powód nie odpowiada też za to, kiedy włączono leczenie (...)ami, które właśnie daje dobre wyniki, co do dolegliwości bólowych.

Z tych wszystkich względów Sąd Rejonowy uznał opinie biegłej reumatolog za prawidłową oraz wskazał, że wobec powyższego należało przyjąć, że po 11 marca 2015 roku powód był nadal niezdolny do pracy, ale dalsze leczenie daje pozytywne rokowania odzyskania zdolności do pracy.

Sąd Rejonowy podkreślił, że spełnione zostały przesłanki z art. 18 ustawy zasiłkowej warunkujące nabycie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dlatego też Sąd Rejonowy uznał, że decyzja o odmowie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na dalsze 6 miesięcy jest sprzeczna z wyżej wskazaną normą i przyznał S. S. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na dalsze 6 miesięcy (art.477 ¹⁴§ 2 k.p.c.).

Apelację od powyższego wyroku w całości wniósł pełnomocnik organu rentowego zarzucając mu:

1) naruszenie prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § l i art. 286 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (D.z. U. z 2014r., poz. 101 j.t.) poprzez błędną ocenę materiału dowodowego oraz sprzeczność ustaleń z treścią zebranego
w sprawie materiału dowodowego oraz nie przeprowadzenie wszystkich dowodów
w przedmiotowej sprawie i przyjęcie, że w sprawie występują przesłanki do przyznania ubezpieczonemu prawa do dalszych sześciu miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego poczynając od 12 marca 2015 roku, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego winna prowadzić do wniosku, iż S. S. nie spełnia warunków do nabycia prawa do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego;

2) naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Oz.U. z 2014r., poz. 159) poprzez przyznanie ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres dalszych sześciu miesięcy poczynając od 12 marca 2015 roku, podczas gdy ubezpieczony nie spełnia warunków do przyznania tego świadczenia.

Wskazując na powyższe organ rentowy wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania

Na rozprawie w dniu 24 maja 2016 roku pełnomocnik organu rentowego poparł apelację a wnioskodawca wnosił o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja organu rentowego jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia faktyczne i ocenę zebranego materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy.

Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych sprawy i właściwej kwalifikacji prawnej, a swoje rozstrzygnięcie właściwie uzasadnił ,przedstawiając szczegóły procesu rozważeniowego, prowadzącego do uwzgędnienia odwołania ubezpieczonego. W związku z powyższym ustalenia faktyczne i prawne poczynione przez Sąd Rejonowy, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez potrzeby ich powtarzania.

Zarzuty podniesione w apelacji, w ocenie Sądu Okręgowego, nie zasługiwały na uwzględnienie i stanowiły wyłącznie polemikę z prawidłowo poczynionymi przez Sąd I instancji ustaleniami . Żaden z podniesionych w treści apelacji zarzutów, zdaniem Sądu Okręgowego, nie prowadził do podważenia przeprowadzonej przez Sąd I instancji oceny zgromadzonego materiału dowodowego, czy podważenia poczynionych przez ten Sąd ustaleń w zakresie stanu faktycznego, a w konsekwencji do obalenia zaprezentowanego stanowiska.

Wbrew zarzutowi zawartemu w apelacji naruszenia przepisu art.. 233 kpc Sąd Rejonowy przeprowadził wszystkie dowody w sprawie. Oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego reumatologa było w ocenie Sądu Okręgowego uzasadnione, gdyż biegła ta zarówno w opinii podstawowej jak i uzupełniającej ustosunkowała się do wszystkich zarzutów organu rentowego. Oparcie w tej sytuacji rozstrzygnięcia na powyższej opinii w żadnym razie nie narusza reguł wynikających z przepisu art. 233 kpc i nie stanowi przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów.

Poza sporem jest, iż w skład Komisji Lekarskiej ZUS badającej wnioskodawcę nie wchodził biegły reumatolog, a to właśnie schorzenie było przedmiotem oceny tych lekarzy .

Spór w przedmiotowej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy ubezpieczony stał się zdolny do pracy po wyczerpaniu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego przez okres 6 miesięcy , tj. od 13.09. 2014 r. do 11.03. 2015 r. , czy tez nadal po tej dacie były niezdolny do pracy rokując powrót do pracy.

Stosownie bowiem do treści art. 18 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy (art. 18 ust. 1).

Wnioskodawca cierpi na zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa ( (...)) .

Biegła reumatolog A. D. po przeprowadzonym badaniu wnioskodawcy uznała, iż jest on nadal niezdolny do pracy , lecz po przeprowadzonym leczeniu i rehabilitacji dolegliwości bólowe ustąpią i rokuje on powrót do pracy. Fakt hospitalizacji w okresie od 25 maja do 2 czerwca 2015 r. na Oddziale Reumatologicznym jakkolwiek spowodowany był zaostrzeniem choroby, to nie oznacza, iż przed hospitalizacją odzyskał on zdolność do pracy. Fakt, iż po rehabilitacji od 28 stycznia 2015 r. do 20 lutego 2015 r. stan jego zdrowia uległ poprawie nie jest równoznaczny z całkowitym wyleczeniem. Jak bowiem podkreśliła biegła w opinii uzupełniającej ( k. 33 akt sprawy) w czasie leczenia rehabilitacyjnego w ramach prewencji ZUS nie wykonano żadnych badań laboratoryjnych , jak to miało miejsce potem, podczas pobytu w szpitalu więc nie sposób podzielić argumentacje ZUS – u , że sam fakt rehabilitacji świadczył o odzyskaniu zdolności do pracy.

Biegła ta ostatecznie uznała, iż wnioskodawca po wyczerpaniu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego przyznanego mu na okres 6 miesięcy nadal wymagał leczenia i rehabilitacji , jest więc niezdolny do pracy na dalszy okres 6 mięsięcy rokując jednocześnie powrót do pracy.

Uznanie w tej sytuacji przez Sąd Rejonowy , iż zarówno opinia podstawowa tegoż biegłego jak i jego opinia uzupełniająca są wnikliwe, fachowe , przekonywujące i nie nasuwają żadnych wątpliwości nie jest w żadnym razie przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów . Mnożenie kolejnych opinii ma uzasadnienie wtedy tylko, kiedy dotychczasowe opinie są niepełne, wewnętrznie sprzeczne bądź nasuwają merytoryczne wątpliwości. Zarzuty organu rentowego stanowiły li tylko polemikę z wnioskami końcowymi opinii biegłych i nie obligowały Sądu meriti do uzupełniania materiału dowodowego przedmiotowej sprawy.

W tej sytuacji chybiony okazał się także zawarty w apelacji zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego, tj. art. 18 ustęp 1 i 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Sąd Rejonowy opierając rozstrzygnięcie na opinii biegłego reumatologa prawidłowo zastosował tenże przepis przyznając wnioskodawcy prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres 6 miesięcy .

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc orzekł jak w sentencji.