Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2019 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Jarosław Gołębiowski
Sędziowie	SSA w SO Arkadiusz Lisiecki SSA w SO Stanisław Łęgosz (spr.)
Protokolant	St.sekr.sąd. Anna Owczarska

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2019 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa (...)

przeciwko (...) w P.

o rozwiązanie użytkowania wieczystego

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 27 kwietnia 2018 roku, sygn. akt I C 3638/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej (...) w P. na rzecz powódki (...) kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki SSA w SO Stanisław Łęgosz

Sygn. akt: II Ca 512/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2018 r., w sprawie I C 3638/17 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. w uwzględnieniu powództwa (...)rozwiązał stosunek prawny użytkowania wieczystego powstały na podstawie umowy użytkowania wieczystego z dnia 18 listopada 1974r. rep (...) sporządzonej w (...) w P. , zawartej pomiędzy Skarbem Państwa , którego następcą prawnym jest (...) a (...) w P. Tryb, w zakresie nieruchomości położonej w P., przy ul. (...), oznaczonej w ewidencji gruntów nr działki (...) o powierzchni (...) ha, mającej założoną księgę wieczystą (...), nieodpłatnie. W pozostałej części oddalił powództwo oraz zasądził od pozwanej (...)na rzecz (...)kwotę 5.250,00zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawą tego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i rozważania Sądu.

(...) jest właścicielem nieruchomości oznaczonej nr (...) w obrębie (...) w P..

Umową użytkowania wieczystego – akt notarialny Rep.(...) z dnia 18 listopada 1974 r. nieruchomość obecnie oznaczona nr (...) (stare numery cz. działek: (...)) w obrębie (...) została oddana w użytkowanie wieczyste (...) w P., celem wzniesienia na niej bloków mieszkalnych w terminie czterech lat od dnia zawarcia umowy.

Na działce nr (...) w obrębie (...) pozwana (...) nie wykonała wskazanego powyżej zobowiązania, ale również zezwoliła na wybudowanie budynku usługowego o funkcji z zakresu opieki medycznej wraz z instalacjami wewnętrznymi przez prywatnego inwestora. Na działce objętej niniejszym postępowaniem powstał w 2012 r. budynek usługowy, który póki, co nie funkcjonuje. Powstanie przedmiotowego budynku wyklucza wykorzystanie nieruchomości na cele określone w umowie użytkowania wieczystego.

Powód wezwał (...) w P. do nieodpłatnego rozwiązania umowy użytkowania wieczystego z uwagi na niewybudowanie przez pozwaną na terenie oddanym w użytkowanie wieczyste bloków mieszkaniowych.

Pozwana nie wyraziła zgody na rozwiązanie umowy użytkowania wieczystego.

Sąd Rejonowy zważył, iż (...) - właściciel przedmiotowej nieruchomości - na podstawie umowy zawartej w dniu 18 listopada 1974 r. oddało grunt w użytkowanie wieczyste pozwanej (...) Zgodnie z § 5 umowy, działki składające się na nieruchomość zostały oddane celem wzniesienia na niej bloków mieszkalnych, zgodnie z zatwierdzonym przez właściwy organ planem zabudowy.

Co do zasady, umowa oddania nieruchomości w użytkowanie wieczyste wygasa z upływem terminu, na jaki została zawarta.

Jeżeli organ chce rozwiązać umowę przed terminem określonym w umowie, może dokonać tego na mocy porozumienia obu stron, ale w tej sytuacji konieczna jest zgoda drugiej strony. W przypadku braku porozumienia stron umowy właściwy organ ma prawo wystąpić z żądaniem rozwiązania umowy.

Zgodnie z przepisem art. 240 kc umowa o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste może ulec rozwiązaniu przed upływem określonego w niej terminu, jeżeli wieczysty użytkownik korzysta z gruntu w sposób oczywiście sprzeczny z jego przeznaczeniem określonym w umowie, w szczególności, jeżeli wbrew umowie użytkownik nie wzniósł określonych w niej budynków lub urządzeń.

Z kolei przepis art. 33 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 roku stanowi, że właściwy organ może żądać rozwiązania umowy użytkowania wieczystego przed upływem ustalonego okresu stosownie do art. 240 Kodeksu cywilnego, jeżeli użytkownik wieczysty korzysta z tej nieruchomości w sposób sprzeczny z ustalonym w umowie, a w szczególności, jeżeli nie zabudował jej w ustalonym terminie.

Oczywiście sprzeczne z przeznaczeniem określonym w umowie korzystanie z gruntu nie odnosi się wyłącznie do kwestii niedokonania inwestycji (zabudowy). Może się wiązać z innymi oczywistymi naruszeniami określonego w umowie sposobu korzystania z nieruchomości, takimi jak np. zmiana przeznaczenia nieruchomości, zaniechanie odbudowy zniszczonych obiektów, brak należytego utrzymania obiektów zabytkowych czy też wzniesienie innego rodzaju budynków i urządzeń niż wynikające z umowy (zwłaszcza, gdy wyklucza to wykorzystanie nieruchomości na cele określone w umowie). Wskazać należy, iż możliwe jest rozwiązanie wieczystego użytkowania, co do części nieruchomości objętej umową.

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 czerwca 2010 r. (sygn. akt V CSK 414/09, OSNC-ZD rok 2011, nr 2, poz. 24) w obu przepisach różnie określa się przesłanki rozwiązania, ponieważ z jednej strony odnosi się je do „przeznaczenia nieruchomości" a z drugiej do „sposobu korzystania z nieruchomości". Mimo to istnieją uzasadnione racje, aby uznać, że pozostają one ze sobą w związku. Przeznaczenie nieruchomości odpowiada celowi, jakiemu ma służyć nieruchomość. Natomiast sposób korzystania z nieruchomości oznacza konkretną formę, metodę lub tryb wykonania. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 czerwca 2007 r. (sygn. akt I CSK 133/07) oceniając zakres użytego w art. 29 ust. 1 GospNierU pojęcia "celu”, na który nieruchomość zostaje oddana w użytkowanie wieczyste" oraz „sposobu korzystania z nieruchomości". Sposób korzystania z nieruchomości, przy braku szczególnych wymagań, musi, co do zasady odpowiadać przeznaczeniu nieruchomości. Dopiero taka zmiana sposobu korzystania z nieruchomości, która prowadzi do zmiany jej przeznaczenia może stanowić podstawę rozwiązania stosunku prawnego użytkowania wieczystego.

Do rozwiązania użytkowania wieczystego niezbędne jest w każdym przypadku spełnienie kryterium "oczywistej" sprzeczności sposobu korzystania z nieruchomości z jej przeznaczeniem. Oczywista sprzeczność, to nie tylko proste naruszenie warunków decyzji stanowiącej podstawę prawa wieczystego użytkowania, ale naruszenie ewidentne, rażące. Na wymaganie "oczywistego" naruszenia warunków zwraca się uwagę w orzecznictwie (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2003 r., III CKN 1409/00; z dnia 28 stycznia 2011 r., I CSK 132/10; z dnia 8 grudnia 2010 r., V CSK 168/10; z dnia 28 marca 2012 r., V CSK 163/11, OSNC - ZD rok 2013, nr C, poz. 63) łącząc je też (jak w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 maja 1994 r., SA/Lu 1650/93, ST rok 1994, nr 7-8, poz. 150) ze szczególnym nasileniem złej woli użytkownika, ukierunkowanej na złamanie warunków oddania gruntu w użytkowanie wieczyste. Wprawdzie nie sposób wyprowadzić z treści wymienionych przepisów aż tak daleko idących wymagań, wskazujących wręcz na umyślne zachowania użytkownika wieczystego, to jednak nie można w ramach przesłanki "oczywistej" sprzeczności korzystania z gruntu w sposób sprzeczny z przeznaczeniem określonym w umowie pomijać przyczyn, które do tego doprowadziły. Jednak zanim dojdzie do tej oceny należy przede wszystkim rozważyć, czy dotychczasowe korzystanie z nieruchomości przez pozwanego może być rzeczywiście uznane za sprzeczne i to oczywiście z przeznaczeniem gruntu, o którym mowa w art. 240 KC. Dlatego w pierwszej kolejności należy wyjaśnić wątpliwości dotyczące określonego w umowie przeznaczenia przedmiotowego gruntu.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy sąd stwierdził, iż umową z dnia 18 listopada 1974 r. nieruchomość obecnie oznaczona nr (...) (stare numery cz. działek: (...)) w obrębie (...) została oddana w użytkowanie wieczyste (...) w P. celem wzniesienia na niej bloków mieszkalnych w terminie czterech lat od dnia zawarcia umowy. W umowie został dokładnie określony sposób korzystania z nieruchomości jak i przeznaczenie gruntu, oraz została wskazany czas, w jakim zabudowanie nieruchomości miało zostać zrealizowane. Użytkownik wieczysty – (...) w P., nie tylko korzystała z nieruchomości w sposób sprzeczny z umową, o czym świadczy niewybudowanie bloków w zakreślonym w umowie terminie, ale również zezwolenie na wybudowanie, przez prywatnego inwestora, budynku usługowego o funkcji z zakresu opieki medycznej wraz z instalacjami wewnętrznymi przez prywatnego inwestora, co wykluczyło możliwość wykorzystania nieruchomości na cele określone w umowie o użytkowanie wieczyste. Zdaniem Sądu takie korzystanie z gruntu przez pozwaną jest w sposób oczywiście (rażąco) sprzeczny z przeznaczeniem tego gruntu określonym w umowie, co uzasadnia rozwiązanie umowy o ustanowienie użytkowania wieczystego.

W związku z powyższym Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku. Sąd natomiast oddalił powództwo w części dotyczącej zobowiązania pozwanej do złożenia oświadczenia o nieodpłatnym przeniesieniu na rzecz powoda przedmiotowej działki. Skutek ten następuje ex lege.

O kosztach procesu należnych powodowi od pozwanego Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc.

Od powyższego wyroku apelację złożyła pozwana (...). Zaskarżyła wyrok w części uwzględniającej powództwo i rozstrzygnięcie o kosztach procesu, zarzucając:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść wyroku, w szczególności przepisu art. 233 § 1 k.p.c. polegające na wadliwej ocenie materiału dowodowego, prowadzące do nieprawidłowego ustalenia iż:

- użytkownik wieczysty, tj. pozwana (...), korzystała z nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) w sposób sprzeczny z umową o czym świadczyć ma niewybudowanie bloków na wskazanej działce w zakreślonym terminie, w sytuacji gdy zabudowanie tej działki blokami mieszkalnymi nie było fizycznie i prawnie możliwie z uwagi na jej zbyt małą powierzchnię,

- wybudowanie na działce nr (...) budynku usługowego o funkcji z zakresu opieki medycznej wykluczyło możliwość wykorzystania nieruchomości na cele określone w umowie o użytkowanie wieczyste, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika niepodważalnie, iż brak możliwości zabudowania tej działki blokami mieszkalnym istniał już od momentu powstania osiedla mieszkaniowego, tj. wybudowania 11 bloków na całej nieruchomości będącej przedmiotem umowy (składającej się z kilkunastu działek) i wynikał ze zbyt małej powierzchni pozostałej niezabudowanej części nieruchomość, tj. działki nr (...),

- pozwana (...) nie wykonała umowy z dnia 18 listopada 1974 r. zgodnie z jej treścią, podczas gdy z całokształtu materiału dowodowego, w tym z zeznań przesłuchanych świadków, wynika jednoznacznie, iż umowa została wykonana przez pozwaną zgodnie z jej treścią i to w sposób należyty, a wręcz wzorcowy;

2. naruszenie prawa materialnego, a w szczególności:

- art. 65 § 2 k.c., będące następstwem w/w nieprawidłowych ustaleń, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie przy dokonywanej przez Sąd I instancji ocenie postanowień umowy użytkowania wieczystego zawartej przez strony, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przyjęcia przez Sąd, iż wybudowanie obok bloków mieszkalnych budynku usługowe stanowi podstawę do rozwiązania umowy użytkowania wieczystego, podczas gdy prawidłowa ocena treści przedmiotowej umowy, oświadczeń stron, a także całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań świadków nie daje żadnych podstaw do takiego przyjęcia, a prowadzi zaś do zgoła odmiennego wniosku, iż podstawą rozwiązania umowy może być jedynie niewybudowanie bloków mieszkalnych, nie zaś fakt, iż oprócz bloków mieszkalnych użytkownik doprowadził do posadowienia na nieruchomości budynku usługowego o funkcji z zakresu opieki medycznej, która to inwestycja nie niweczy w żadnej mierze celu w jakim umowę użytkowania zawarto;

- art. 240 k.c., będące następstwem w/w naruszeń prawa procesowego, poprzez jego błędną wykładnie i w konsekwencji niewłaściwie zastosowanie w niniejszej sprawie i nieprawidłowe przyjęcie, że pozwana (...) korzysta ze spornego gruntu w sposób oczywiście sprzeczny z jego przeznaczeniem określonym w umowie, w sytuacji gdy wybudowanie obok bloków mieszkalnych, wniesionych zgodnie z umową, dodatkowej infrastruktury towarzyszącej blokom mieszkalnym nie stanowi o korzystaniu z gruntu w sposób sprzeczny z jego przeznaczeniem;

- art. 33 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, będące następstwem w/w naruszeń prawa procesowego, poprzez jego błędną wykładnie i w konsekwencji niewłaściwie zastosowanie w niniejszej sprawie i nieprawidłowe przyjęcie, że pozwana (...) korzysta ze spornego gruntu w sposób sprzeczny z ustalonym w umowie, w sytuacji gdy wydzierżawienie fragmentu nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczystemu prywatnemu inwestorowi i wybudowanie obok bloków mieszkalnych na tym fragmencie budynku usługowego z funkcją opieki medycznej nie jest korzystaniem z nieruchomości w sposób sprzeczny z ustalonym w umowie, z której to umowy pozwana wywiązała się w sposób należyty poprzez wybudowanie bloków mieszkalnych,

- art. 5 kc poprzez jego błędne niezastosowanie w sprawie w sytuacji gdy wytoczenie powództwa o rozwiązanie umowy użytkowania wieczystego w części dotyczącej działki nr (...) jest de facto korzystaniem przez stronę powodową z przysługującego jej uprawnienia w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego.

Wskazując z tymi zarzutami pozwana wnosiła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od strony powodowej kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w toku postępowania odwoławczego dodatkowo ustalił, że nieruchomość objęta przedmiotem postępowania – o powierzchni 0,1329 ha, oznaczona w ewidencji gruntów numerem działki (...) – została wydzielona z większej nieruchomości o powierzchni 4,7310 ha, mającej urządzoną księgę wieczystą (...). Nastąpiło to w wyniku wniosku wieczystoksięgowego dz.kw. (...) złożonego przez właściciela nieruchomości o odłączenie części nieruchomości z dotychczasowej księgi i założenie dla niej odrębnej księgi wieczystej. W nowozałożonej księdze wieczystej (...) ujawnionym właścicielem nieruchomości jest (...), zaś pozwana (...)wpisana jest jako jej wieczysty użytkownik. W dziale I-O „oznaczenie nieruchomości” jako sposób korzystania widnieje wpis (...)(akta księgi wieczystej (...)).

W dniu 20 maja 2008 roku pomiędzy pozwaną (...) a L. B. została zawarta umowa dzierżawy działki gruntu o powierzchni (...) m ^{( 2)} położonej przy ulicy (...)/róg ulicy (...) a S.. Umowa ta przewidywała, że dzierżawca na gruncie wybuduje budynek murowany, wolnostojący, w którym będzie prowadził działalność gospodarczą z zakresu opieki medycznej, odnowy biologicznej oraz środków leczniczo-kosmetycznych. Umowa została zawarta na czas nieokreślony a przewidziany w umowie czynsz dzierżawny należny wydzierżawiającemu będzie podlegał corocznej waloryzacji w miesiącu kwietniu o wskaźnik inflacji ogłoszony przez GUS (umowa k.117).

Na wniosek złożony przez L. B. Prezydent (...) P. decyzją z dnia 16 listopada 2018 roku zmienił w części swoją wcześniejszą decyzję o udzieleniu pozwolenia na budowę budynku usługowego na działce (...) poprzez wprowadzenie do tej decyzji rozszerzenie funkcji budynku o „biurowa” (decyzja karta 143-145). Również na wniosek L. B. decyzją Dyrektora (...) z dnia 25 lipca 2018 roku zmieniono wcześniejszą decyzję z dnia 22 grudnia 2008 roku w sprawie warunków zabudowy w ten sposób, że zmieniono w niej zapis dotyczący zamierzenia inwestycyjnego polegającego na ,,budowie budynku handlowo-usługowego o funkcji z zakresu opieki medycznej i odnowy biologicznej oraz sprzedaży środków leczniczo-kosmetycznych” na zapis, że zamierzenie inwestycyjne polega na „budowie budynku usługowego o funkcji biurowej oraz opieki medycznej”. (decyzja k. 160).

Obecnie w budynku wybudowanym na przedmiotowej nieruchomości mieści się Biuro (...) w P. ( informacja ze strony internetowej (...)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna a podniesione w niej zarzuty są chybione.

Na wstępie należy dostrzec pewną niedokładność Sądu Rejonowego, jaka wkradła się w początkowej części rozważań Sądu Rejonowego, że (...)- właściciel przedmiotowej nieruchomości – na podstawie umowy zawartej w dniu 18 listopada 1974 roku oddało grunt w użytkowanie wieczyste pozwanej (...). Oczywistym jest, że nieruchomość w użytkowanie wieczyste (...) w 1974 roku przekazał właściciel nieruchomości, którym był Skarb Państwa. Z kolei (...) jest następcą prawnym Skarbu Państwa, co zresztą znalazło odzwierciedlenie w samej sentencji wyroku z dnia 27 kwietnia 2018 roku.

Powyższa nieprecyzyjność pisemnego uzasadnienia sądu pierwszej instancji nie ma żadnego wpływu na merytoryczną treść rozstrzygnięcia.

Przechodząc do oceny zasadności przedstawionych zarzutów apelacyjnych należy zauważyć, że zarzucane w apelacji naruszenie przepisów postępowania dotyczy oceny materiału dowodowego przedstawionego w sprawie, a odnoszącego się przede wszystkim do twierdzeń strony pozwanej o braku możliwości zabudowania przedmiotowej nieruchomości blokiem mieszkalnym, spowodowanej zbyt małą powierzchnią działki (...).

Na okoliczność braku możliwości wzniesienia na nieruchomości bloku mieszkalnego strona powodowa przedstawiła dowód z zeznań świadków L. K. W. C. - swoich pracowników. Sąd pierwszej instancji, jak zauważa apelacja, w pisemnym uzasadnieniu wyroku w ogóle nie odniósł się do zeznań tych świadków twierdzących, że nie było fizycznej możliwości wzniesienia na przedmiotowej nieruchomości bloku mieszkalnego.

W związku z powyższym należy zauważyć, że udowodnienie takiej okoliczności, na którą powoływała się strona pozwana nie jest możliwe za pomocą dowodu z zeznań świadków, bowiem do wyjaśnienia kwestii podnoszonej przez stronę pozwaną wymagana jest wiedza specjalistyczna z zakresu warunków technicznych jaką muszą spełniać bloki mieszkalne, wiedza z zakresu architektury i urbanistyki. Strona pozwana w przedmiotowym procesie nie powoływała się na opinii biegłego specjalisty, jak również nie podnosiła, że czyniła starania o wzniesienie na nieruchomości bloku mieszkalnego lub inne wykorzystanie nieruchomości na cele związane z funkcjonowaniem osiedla mieszkaniowego, ale odmówiono jej stosownych zezwoleń budowlanych

Same twierdzenia świadków, że powierzchnia nieruchomości będącej przedmiotem niniejszego postępowania jest zbyt mała na wzniesienie bloku mieszkalnego nie są wystarczające do przyjęcia za udowodnioną tezę przedstawianą przez stronę pozwaną, tym bardziej, że porównanie kształtu i powierzchni nieruchomości przedstawionej na mapie, znajdującej się w aktach księgi wieczystej zdaje się nie potwierdzać prawdziwości okoliczności podnoszonej przez stronę pozwaną. Poza tym za nieprawidłowością takiej tezy może świadczyć fakt, że na nieruchomości jednak doszło do legalnego wzniesienia budynku o rozmiarach zbliżonych do bloków znajdujących się na tym osiedlu.

Wzniesiony na nieruchomości budynek ma przeznaczenie użytkowe a nie mieszkalne. Istotne w sprawie jest, że zostanie wykorzystany on na cele nie mające związku z potrzebami mieszkańców osiedla. Wprawdzie przy rozpoczynaniu inwestycji w dokumentach wskazywane było przeznaczenie tego budynku na cele związane z opieka medyczną i odnową biologiczną oraz sprzedażą środków leczniczo-kosmetycznych, to jednak, jak wynika z dodatkowych ustaleń Sądu Okręgowego poczynionych w postępowaniu odwoławczym, przeznaczenie tego budynku zostało zmienione na cele biurowe, a więc nie związane z zaspokojeniem jakichkolwiek potrzeb mieszkańców osiedla. Rację ma sąd pierwszej instancji, że wybudowanie budynku użytkowego spowodowało wykluczenie możliwość wykorzystania nieruchomości na cele określone w umowie o użytkowanie wieczyste.

Celem przekazania przez właściciela nieruchomości ( wówczas Skarb Państwa ) nieruchomości w użytkowanie wieczyste było zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych mieszkańców P.

Tymczasem użytkownik wieczysty oddał nieruchomość w dzierżawę osobie fizycznej w celu wzniesienia budynku użytkowego nie mającego żadnego związku z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych, lecz służącej do prowadzenia przez niego działalności zarobkowej.

Dlatego też Sąd Okręgowy podziela stanowisko sądu pierwszej instancji, że takie wykorzystanie przez stronę pozwaną nieruchomości jest w sposób rażąco sprzeczny z przeznaczeniem określonym w umowie użytkowanie wieczyste, co uzasadnia rozwiązanie umowy użytkowania w części dotyczącej tej nieruchomości. Zgłoszone przez stronę powodową żądanie rozwiązania takiej umowy w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie może być uznane za sprzeczne z art. 5 kc.

Nie dopatrując się uchybień przez Sąd Rejonowy wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego i materialnego, Sąd Okręgowy apelację oddalił na podstawie art. 385 k.p.c., a o kosztach procesu za instancję odwoławczą orzekł w oparciu o przepis art. 98§1 kpc.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki SSA w SO Stanisław Łęgosz