Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSA w SO Grzegorz Ślęzak
Sędziowie	SSA w SO Stanisław Łęgosz SSR del. Bartłomiej Szkudlarek (spr.)
Protokolant	Paulina Neyman

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko J. K. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 27 kwietnia 2016 roku, sygn. akt I C 178/15

oddala apelację i zasądza od powoda (...) z siedzibą w W. na rzecz pozwanej J. K. (1) kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSR Bartłomiej Szkudlarek

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie po rozpoznaniu na rozprawie sprawy z powództwa (...) w W. przeciwko J. K. (1) o zapłatę oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 197,- zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

W dniu 05-12-2007 r. J. K. (1) zawarła z (...) umowę o przyznanie limitu kredytowego oraz umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej. Umowa o przyznanie limitu kredytowego w § 2 stanowi, że bank przyznaje limit kredytowy, dla korzystania z którego otwiera i prowadzi rachunek kredytowy. Zgodnie z § 2, bank umożliwia korzystanie z przyznanego limitu poprzez: a) dokonanie transakcji na rachunku kredytowym z wykorzystaniem wydanego przez bank kuponu pierwszego zakupu, z którego można skorzystać w ciągu 10 dni od podpisania umowy, b) wypłatę realizowaną jako transakcję na rachunku w formie przelewu bankowego. Zgodnie z § 1 umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej, bank wydaje kartę kredytową umożliwiającą korzystanie z limitu kredytowego, o którym mowa w § 1 umowy o przyznanie limitu kredytowego; transakcje gotówkowe lub bezgotówkowe wykonane przy użyciu karty będą rozliczane przez bank z wykorzystaniem rachunku kredytowego otwartego na potrzeby obsługi limitu kredytowego. W § 4 umowy o przyznanie limitu kredytowego przewidziano, że oprocentowanie nominalne od wykorzystanego limitu kredytowego jest zmienne w okresie obowiązywania umowy i na dzień zawarcia umowy wynosi 22 %, a warunki zmiany oprocentowania określa regulamin limitu. Zgodnie z § 3 regulamin limitu oraz tabela opłat i prowizji dla limitu kredytowego (określająca opłaty i prowizje związane z limitem kredytowym, wysokość odsetek od kapitału przeterminowanego oraz zawierająca informacje o innych kosztach ponoszonych przez posiadacza rachunku kredytowego w związku z niewykonaniem przez niego zobowiązań wynikających z umowy limitu) stanowią integralną część umowy limitu.

J. K. (1) skorzystała z limitu i otrzymała z tego tytułu środki pieniężne. Nie spłaciła w terminie kwoty wykorzystanego limitu. (...) wypowiedział umowy. Uległy one rozwiązaniu 01-03-2010 r.

(...) działa obecnie pod nazwą (...). Wierzytelność o zwrot kwoty wykorzystanego limitu z należnościami ubocznymi została nabyta od(...) przez (...) na podstawie umowy zawartej w dniu 27-06-2014 r.

W umowie przelewu wierzytelności przedmiot umowy określono jako „wierzytelności wynikające z czynności bankowych dokonanych z osobami fizycznymi, a dłużnik nie dotrzymał warunków udzielenia limitu kredytowego/karty kredytowej, określonych w umowie”

Dochodzona należność główna wynosi 475,88 zł, odsetki umowne 103,96 zł.

Bankowemu tytułowi egzekucyjnemu obejmującemu należności z powołanych wyżej umów o przyznanie limitu kredytowego oraz o wydanie i korzystanie z karty kredytowej Sąd Rejonowy w Bełchatowie nadał klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 27-07-2010 r. sygn. akt I Co 1854/10. Koszty postępowania o nadanie klauzuli wykonalności wyniosły 77,88 zł.

Dochodzona należność była objęta postępowaniem egzekucyjnym, umorzonym postanowieniem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bełchatowie T. H. z dnia 25-06-2012 r. sygn. (...), doręczonym dłużnikowi 28-06- 2012 r., wierzycielowi 02-07-2012 r. Wierzyciel poniósł koszty bezskutecznej egzekucji w kwocie 39,55 zł. Postanowienie nie było zaskarżone.

Sąd w ustaleniach faktycznych oparł się na treści powołanych wyżej dokumentów: umów pomiędzy bankiem a pozwaną, umowy między bankiem a powodem, akt egzekucyjnych, postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności.

Sąd Rejonowy przyjął, że w niniejszej sprawie na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia nie tylko tego, że z pozwaną zawarto umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej oraz o przyznanie limitu kredytowego, ale także tego, że pozwana z limitu skorzystała i do jakiej wysokości. Z samego bowiem faktu zawarcia wspomnianych umów (inaczej niż np. przy pożyczce) nie wynika, że posiadacz rachunku i karty kredytowej zaciągnął dług.

Z samej umowy (k. 90-91) nie wynika też, w jakiej sytuacji, jakie i w jakiej wysokości dodatkowe opłaty mogą obciążać posiadacza rachunku i karty. Umowa odsyła w tym zakresie do regulaminu limitu oraz tabeli opłat i prowizji dla limitu kredytowego, które nie zostały przedłożone przez powoda. Do powoda należało wykazanie, że żądanie dodatkowych należności w podawanych kwotach jest zasadne. W samej umowie (§ 4 umowy o przyznanie limitu kredytowego) przewidziano, że oprocentowanie nominalne od wykorzystanego limitu kredytowego jest zmienne w okresie obowiązywania umowy i na dzień zawarcia umowy wynosi 22 %, warunki zmiany oprocentowania określa - wedle treści umowy - regulamin limitu. Na pozwanej z kolei spoczywał ciężar udowodnienia ewentualnej zapłaty dochodzonych należności.

Wedle treści pozwu (k. 4) powód nabył wierzytelność w wysokości 1 167,84 zł, na którą składają się: należność główna w wysokości 475,88 zł, odsetki umowne w wysokości 103,96 zł, odsetki karne w wysokości 324,57 zł (razem odsetki 428,53 zł), koszty w wysokości 263,43 zł, a żądanie obejmuje też odsetki ustawowe od kapitału (wynoszącego 475,88 zł) naliczone od dnia 01-07-2014 r. do dnia wniesienia pozwu w wysokości 23,90 zł.

W załączniku do umowy przelewu wierzytelności (k. 41) wskazano, że na zadłużenie w kwocie 1 167,84 zł składają się: kapitał 475,88 zł, odsetki 428,53 zł, opłaty 263,43 zł.

W zestawieniu złożonym 24-08-2015 r. (k. 99-100) wskazano, że na zadłużenie wynoszące 1 167,84 zł składają się: kapitał 475,86 zł, odsetki umowne 103,96 zł, odsetki karne 324,57 zł, opłaty windykacyjne 105,00 zł, opłaty egzekucyjne 117,43 zł, opłata za rachunek (kartę) 36,00 zł, opłaty pozostałe 5,00 zł (razem opłaty 263,43 zł). Koszty nadania klauzuli wykonalności (77,88 zł) i koszty egzekucyjne (39,55 zł) łącznie dają kwotę 117,43 zł.

W bankowym tytule egzekucyjnym (k. 62) wysokość zadłużenia na dzień 20-04-2010 r. określono na kwotę 797,72 zł. W piśmie z dnia 21-08-2015 r. (k. 82-89) powód podniósł, że bankowemu tytułowi egzekucyjnemu obejmującemu dochodzoną należność (k. 93) została nadana klauzula wykonalności (k. 94), z czym ma się wiązać uzyskanie przez bankowy tytuł egzekucyjny charakteru dokumentu urzędowego w zakresie stwierdzonych w tytule należności. Wbrew temu twierdzeniu dokumentem urzędowym jest nie bankowy tytuł egzekucyjny, ale postanowienie sądu o nadaniu klauzuli wykonalności, które jest dowodem tego, że zobowiązane wskazane w tytule jest wykonalne.

Zgodnie z art. 244 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Zakresem działania sądu w postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności nie jest ustalanie wysokości wierzytelności banku, tylko ocena, czy przedłożony tytuł egzekucyjny spełnia ustawowe wymagania. Postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności nie jest dokumentem urzędowym w zakresie wysokości zobowiązania. Bankowy tytuł egzekucyjny jest dokumentem prywatnym i oczywiście może służyć za środek dowodowy dla wykazania wysokości dochodzonego roszczenia, jednakże z tytułu złożonego w niniejszej sprawie nie wynika, co dokładnie składa się na dochodzone roszczenie w kwocie 797,72 zł.

W niniejszej sprawie zatem niesporna jest należność główna w kwocie 475,88 zł i odsetki umowne 103,96 zł oraz udowodnione są koszty nadania klauzuli wykonalności (77,88 zł) i koszty egzekucyjne (39,55 zł).

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Jak stwierdził, powództwo zostało udowodnione co do wysokości tylko w części. Powód nie udowodnił zasadności żądania opłat windykacyjnych, opłat za rachunek (kartę) i opłat „pozostałych” oraz nie wykazał, na jakiej podstawie naliczono jako odsetki karne odsetki maksymalne. Zgodnie z art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel mógł żądać odsetek za opóźnienie. Stosownie do art. 481 § 2 (w brzmieniu obowiązującym do 01-01-2016 r., stosowanym do odsetek za okres przed wejściem w życie przepisów zmieniających - art. 56 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz.U.2015.1830), jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe, jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. W samej umowie nie wskazano stopy odsetek za opóźnienie. Wierzytelność w zasadzie była oprocentowana według wyższej stopy niż odsetki ustawowe (na dzień zawarcia umowy wynoszące 11,5 % - rozporządzenie Rady ministrów z dnia 13 października 2005 r. w sprawie określenia wysokości odsetek ustawowych, Dz.U.2005.201.1662). W § 4 umowy o przyznanie limitu kredytowego (k. 24) przewidziano, że oprocentowanie nominalne od wykorzystanego limitu kredytowego jest zmienne w okresie obowiązywania umowy i na dzień zawarcia umowy wynosi 22 %, warunki zmiany oprocentowania miał określać regulamin limitu.

Sąd Rejonowy stwierdził, że powód takiego regulaminu powód nie okazał, w związku z czym właściwie nie wiadomo, według jakiej dokładnie stopy wierzytelność miała być oprocentowana w poszczególnych okresach. Pozwana nie zakwestionowała wysokości naliczonych odsetek umownych (k. 149), w pozostałym zakresie - a zatem także co do odsetek określanych przez powoda jako karne - roszczenie zostało zakwestionowane. Odsetki takie mogłyby być naliczane na podstawie przytoczonego wyżej art. 481 § 2 kodeksu cywilnego według stawki odsetek maksymalnych (regulowanych w art. 359 § 2 ¹ Kodeksu cywilnego), gdyby na podstawie umowy według takiej stawki był oprocentowany kapitał. Taka okoliczność jednak nie została wykazana. Nawet stopa odsetek na dzień zawarcia umowy (22 % wedle umowy) nie odpowiada ówczesnym odsetkom maksymalnym (wynoszącym 27 %).

Za zasadny Sąd Rejonowy uznał podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia bowiem do roszczenia powoda ma zastosowanie art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz.U. 2002 Nr 169 poz. 1385), zgodnie z którym roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem 2 lat.

Stosownie do art. 2 pkt 4 powołanej ustawy, przez elektroniczny instrument płatniczy rozumie się każdy instrument płatniczy, w tym z dostępem do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający posiadaczowi dokonywanie operacji przy użyciu informatycznych nośników danych lub elektroniczną identyfikację posiadacza niezbędną do dokonania operacji, w szczególności kartę płatniczą lub instrument pieniądza elektronicznego.

Ustawa o elektronicznych instrumentach płatniczych została uchylona przez art. 38 ustawy z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2013 poz. 1036), przy czym zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy zmieniającej, do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie tej ustawy i nieprzedawnionych do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe. Ustawa o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw weszła w życie 07-10-2013 r.

Sąd Rejonowy uznał, iż nie jest trafny argument powoda, że dochodzone roszczenie wynika nie z umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej, a z umowy o przyznanie limitu kredytowego i do przedawnienia roszczeń ma zastosowanie 3-letni termin przedawnienia wynikający z art. 118 Kodeksu cywilnego. Karta kredytowa nie funkcjonuje bez związanego z nią limitu kredytowego. Gdyby do roszczeń z kredytu zaciągniętego przy użyciu karty nie miał mieć zastosowania termin przedawnienia przewidziany dla roszczeń z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy, wynikający z art. 6 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych, to w ogóle trudno byłoby sobie wyobrazić stan faktyczny, w którym przepis ten mógłby mieć zastosowanie. W samej umowie przelewu wierzytelności jej przedmiot określany jest jako „wierzytelności wynikające z czynności bankowych dokonanych z osobami fizycznymi, a dłużnik nie dotrzymał warunków udzielenia limitu kredytowego/karty kredytowej” (k. 27).

Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 Kodeksu cywilnego, bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw' lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Stosownie do art. 124 § 1, po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, a w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone (§ 2).

Dochodzona pozwem należność była objęta postępowaniem egzekucyjnym, umorzonym postanowieniem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bełchatowie T. H. z dnia 25-06-2012 r. sygn. (...), doręczonym dłużnikowi 28-06-2012 r., wierzycielowi 02-07-2012 r. Postanowienie nie było zaskarżone. Stało się prawomocne wobec dłużnika 06-07-2012 r. Przerwane przez wszczęcie egzekucji przedawnienie zaczęło biec na nowo od tej daty. Dwuletni termin przedawnienia upłynął zatem z końcem 06-07-2014 r. Powództwo zostało wniesione 19-11-2014 r., zatem po tym, jak roszczenie uległo przedawnieniu.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu nastąpiło na podstawie art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, wedle którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Po stronie pozwanej na koszty procesu złożyły się: kwota 180 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego określona w oparciu o § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.) i kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik powoda zaskarżając go w całości zarzucając mu obrazę przepisów prawa materialnego tj.:

1.  art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych, poprzez jego błędne zastosowanie wskutek uznania, że roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu wynika z umowy o kartę kredytową, podczas gdy roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu wynika, z umowy o przyznanie limitu kredytowego, a tym samym termin przedawnienia określony w przedmiotowej ustawie nie znajduje zastosowania wobec roszczenia powoda;

2.  art. 118 kc, poprzez jego niezastosowanie w wyniku błędnego uznania, że roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu znajduje oparcie w umowie o kartę kredytową, podczas gdy roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu wynika z umowy o przyznanie limitu kredytowego, nie zaś z umowy o kartę kredytową, wobec czego w odniesieniu do roszczenia powoda zastosowanie winien znaleźć trzyletni termin przedawnienia;

3.  art. 65 § 1 i 2 kc poprzez dokonanie błędnej wykładni postanowień umowy limitu kredytowego o numerze (...). § 1 Umowy o przyznanie limitu kredytowego oraz § 1 Umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej polegającej na uznaniu, iż roszczenie powoda dochodzone w niniejszej sprawie wynika z umowy o kartę kredytową podczas gdy z literalnego brzmienia zapisów umowy wynika, że strony zawarły Umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej, w ramach której (...) wydał pozwanej kartę kredytową V. E. L. umożliwiającą korzystanie z limitu kredytowego, o którym mowa w § 1 Umowy limitu, wobec powyższego wydana pozwanemu karta była jedynie dodatkowym instrumentem umożliwiającym pozwanej korzystanie z przyznanego limitu, a zatem roszczenie powoda znajduje podstawę w umowie limitu kredytowego.

Biorąc pod uwagę powyższe zarzuty apelujący wnosił o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w całości przez zasądzenie od pozwanej J. K. (1) na rzecz powoda (...) z siedzibą w W., kwoty 1 191,74 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20.11.2014 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądzenie od pozwanej J. K. (2) na rzecz powoda (...) z siedzibą w W., zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie przed Sądem I instancji;

3.  zasądzenie od pozwanej J. K. (2) na rzecz powoda (...) z siedzibą w W., zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie apelacyjne;

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanej wnosił o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy, a tym samym oddalenie apelacji jako oczywiście bezzasadnej oraz zasądzenie od powoda na pozwanej kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna, co skutkowało jej oddaleniem.

Zarzuty apelacji, co istotne, odnoszą się wyłącznie do kwestii uznania przez Sąd Rejonowy umowę łączącą strony za umowę o elektroniczny instrument płatniczy, a w konsekwencji do kwestii przedawnienia roszczenia. Nie odnoszą się natomiast do poruszonej szeroko przez Sąd Rejonowy kwestii nieudowodnienia części roszczenia.

Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, zarówno w kwestii nieudowodnienia roszczenia, której to z racji braku zarzutu nie będzie rozwijał, jak i w kwestii uznania roszczenia jako wynikającego
z umowy o elektroniczny instrument finansowy, którą należy krótko przeanalizować.

Nie ma racji skarżący twierdząc, że w analogicznej sytuacji art. 731 k.c. utrwalona jest linia orzecznicza, wedle której kredyt odnawialny udzielony w ramach prowadzonego przez bank rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego przedawnia się z upływem lat trzech, według zasad ogólnych, a nie lat dwóch według treści art. 731 k.c.

Sąd Apelacyjny w Krakowie, w sprawie I Aca 1576/15, w uzasadnieniu Wyroku z dnia 28 czerwca 2016r nie miał wątpliwości co do tego, iż w przypadku linii kredytowej w koncie firmowym (a zatem identycznie jak przy kredycie odnawialnym w rachunku indywidualnym) roszczenia z tytułu niespłaconego kredytu (linii kredytowej w rachunku) przedawniają się z upływem lat dwóch.

Na tym samym stanowisku stoi tutejszy Sąd Okręgowy, uznając, iż ustawodawca nie wprowadził dwóch regulacji (w ustawie o elektroniczny instrument płatniczy oraz art. 731 k.c.) tylko po to, by krótszym terminem przedawnienia objąć opłaty za prowadzenie konta, prowizję, czy też opłaty za kartę kredytową, tak, jak by te drobne aspekty współpracy banku z klientem wymagały osobnego przepisu
w prawie.

Ustawodawca rozróżnił w powołanych przepisach dwie formy udzielania klientowi banku środków finansowych – na tradycyjne jako udzielanie kredytu „do ręki”, bez wydawania karty płatniczej, albo zakładania w tym celu konta – oraz na nietradycyjne (choć obecnie powszechne) wprowadzane wraz z rozwojem społeczeństw, łączące udzielanie pożyczek powiązanych z innymi instrumentami.

W przekonaniu Sądu Okręgowego ustawodawca wprowadzając przepis art. 731 k.c. czy też uchylony przepis art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych celowo rozróżnił rygory przedawnienia dla klasycznych form bankowości, oraz dla nowszych instrumentów finansowych. Innymi realiami bowiem rządzi się udzielanie klasycznych pożyczek klientowi, od udostępniania przez bank środków w sposób płynny, pobierane w zależności od zapotrzebowania klienta. Konieczność rozróżnienia tych dwóch typów operacji wątpliwości Sądu Okręgowego nie budzi i prowadzi do przyjęcia powyższego poglądu, zaprezentowanego między innymi w cytowanym wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie.

Wobec prawidłowego wyliczenia przez Sąd Rejonowy terminu przedawnienia oraz przywołania przepisów przejściowych w tym zakresie, nie ma potrzeby powtarzania powołanej w skarżonym wyroku argumentacji. Istotnie bowiem umowa łącząca pozwaną z bankiem była umową o elektroniczny instrument finansowy, za pomocą którego bank przekazał pozwanej środki finansowe. Roszczenia z takiej umowy zawartej w czasie obowiązywania art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych przedawniają się z upływem lat dwóch.

Z wyżej wskazanych powodów na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda.

Wobec faktu, iż strona pozwana wygrała proces w całości, Sąd Okręgowy zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak SSA w SO Stanisław Łęgosz SSR del. Bartłomiej Szkudlarek