Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 507/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 11 lipca 2024 roku w sprawie II K 502/24.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Skazany zarzucił wyrokowi w istocie obrazę przepisów postpowania, mającą wpływ na jego treść poprzez pominięcie, że:

-sprawy jednostkowe, za które został skazany były fałszywe i tworzą bezprawie systemowe;

-wyrok łączny nie jest w interesie skazanego i z tego powodu nie korzystał on z art. 570 kpk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

0.0.0.0.1Jak wyraźnie stanowi art. 85 § 1 kk, w sytuacji, w której sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, zachodzi konieczność orzeczenia kary łącznej. Sformułowanie „sąd orzeka karę łączną” w sposób niepozostawiający wątpliwości wskazuje, że zastosowanie omawianej instytucji jest obligatoryjne oraz że jest to nakaz skierowany wyłącznie do sądu. Co istotne, przy spełnieniu przesłanek wskazanych w art. 85 § 1 i 2 kk nie ma możliwości niezastosowania omawianej regulacji (jak jednoznacznie wskazuje SN jest to instytucja o charakterze normatywnym, której orzeczenie jest obligatoryjne – zob. np. uchw. SN z 25.2.2005 r., I KZP 36/04, OSNKW 2005, Nr 2, poz. 13; zob. także wyr. SN z 6.4.2006 r., IV KK 5/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 767, w którym wskazano, że w razie spełnienia warunków z art. 85 kk, sąd jest obowiązany do wydania wyroku łącznego ). Nie ma przy tym swobody w doborze skazań podlegających łączeniu i nie może pominąć części z nich; celne jest też wskazanie zawarte w wyr. SN z 26.11.2008 r., IV KK 209/08, BPK 2009, Nr 2, s. 61, że „sąd wydając wyrok łączny ma obowiązek zbadania pod kątem warunków do orzeczenia kary łącznej, nie tylko prawomocnych wyroków zgłoszonych we wniosku, ale wszystkich wyroków w odniesieniu do osoby prawomocnie skazanej i w przypadku, gdy zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej, sąd jest zobowiązany do jej orzeczenia, bez względu na wniosek stron. Wydanie wyroku łącznego, w razie istnienia do tego warunków, jest obowiązkiem sądu” ( zob. także wyr. SN z 25.7.2007 r., V KK 200/07, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 1726). Przyjąć zatem należy, że nawet interes skazanego nie uprawnia sądu do odstąpienia od orzeczenia kary łącznej w razie stwierdzenia warunków do jej wydania (zob. wyr. SA w Katowicach z 19.4.2007 r., II AKa 78/07, Prok. i Pr. – wkł. 2008, Nr 2, poz. 34; zob. Nb 25). Art. 85 KK red. Zawłocki 2021, wyd. 5/Żółtek/Vachev

W toku postępowania o wydanie wyroku łącznego sąd nie bada prawidłowości jednostkowych skazań. Ustawa też nie różnicuje przestępstw, które mogą być obejmowane karą łączną. Stwierdzić zatem należy, że mogą tu zostać zaliczone wszelkie przestępstwa (przykładowo umyślne i nieumyślne, z działania i zaniechania itp.), o ile spełnione zostały przesłanki przewidziane w art. 85 § 1 kk.

Wniosek

Wniosek o nie wydawanie wyroku łącznego, bowiem jest krzywdzący dla skazanego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Do orzekania zaś kary łącznej sąd - mocą wyrażonej w art. 85 § 1 kk normy nakazującej mu skorzystanie z zakodowanej w tym przepisie kompetencji do orzekania takiej kary – jest zobowiązany. Jeżeli więc zaktualizują się warunki obligujące sąd do wymierzenia kary łącznej, sąd musi spełnić obowiązek jej wymiaru. Instytucja wyroku łącznego nie jest nakierowana na redukowanie rozmiarów represji karnej, ale ma służyć uporządkowaniu sytuacji prawnej osoby skazanej wieloma wyrokami różnych sądów, czego wyrazem jest m.in. obowiązek wszczynania i prowadzenia z urzędu postępowania w tym przedmiocie. Kara łączna nie służy łagodzeniu prawnokarnych konsekwencji naruszania norm prawnych przez skazanego, a ma na celu jedynie takie jej ukształtowanie żeby stanowiła ona właściwą reakcję na jego przestępczą działalność.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Przesłanką zmiany orzeczenia na korzyść oskarżonego albo uchylenia niezależnie od granic oskarżenia i podniesionych zarzutów jest uznanie sądu odwoławczego, że utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe (art. 440 kpk ). Chodzi tu o zaistnienie jednego z uchybień będących względnymi podstawami odwoławczymi określonymi w art. 438 kpk, które zostały stwierdzone przez sąd odwoławczy poza granicami zaskarżenia i podniesionymi zarzutami i wpłynęły na treść orzeczenia, a ich natężenie jest takie, że w rażący sposób czyni to orzeczenie niesprawiedliwym (wyr. SN(7) z 29.5.1973 r., V KRN 118/73, OSNKW 1973, Nr 12, poz. 155). „Rażąca niesprawiedliwość” rozstrzygnięcia związana jest z popełnionym przez sąd pierwszej instancji uchybieniem względnym z art. 438 kpk, którego nie wskazano w środku odwoławczym, a które ma taką wagę, że utrzymanie zaskarżonego orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe (J. Skorupka, O sprawiedliwości, s. 320 i n.).

Przepis art. 366 § 1 kpk obliguje przewodniczącego do takiego kierowania przebiegiem rozprawy, aby wyjaśnione zostały okoliczności w sposób pozwalający na dokładne ustalenie, czy zachodzą warunki do wydania wyroku łącznego, przy czym nie jest wystarczające ograniczenie się do zbadania przesłanek z art. 85 kk, lecz konieczne jest nadto dokładne ustalenie treści prawomocnych wyroków na podstawie akt spraw jednostkowych, z uwzględnieniem rozstrzygnięć sądów odwoławczych, a także ich modyfikacji w toku postępowania wykonawczego poprzez decyzje o warunkowym przedterminowym zwolnieniu, warunkowym zawieszeniu wykonania kary orzeczonej w wymiarze bezwzględnym, zarządzeniu wykonania kary warunkowo zawieszonej etc. ( wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 23 maja 2024 r. V KK 152/24, Legalis ).

Sąd I instancji, wydając zaskarżony wyrok łączny dopuścił się rażącego i mającego istotny wpływ na treść tego wyroku naruszenia prawa procesowego i materialnego, a postępowanie poprzedzające wydanie zaskarżonego wyroku przeprowadzone zostało bez zachowania elementarnych wymogów prawa procesowego. W tym kontekście należy podkreślić, iż:

- przewodniczący rozprawy w rażący sposób naruszył przepis art. 366 § 1 kpk, obligujący go do czuwania nad zapewnienia takiego jej przebiegu, który pozwoli na wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy. W postępowaniu o wydanie wyroku łącznego, z mocy art. 574 kpk, zastosowanie znajduje przepis art. 410 kpk nakazujący, aby podstawę wyroku stanowiły wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej. Sąd meriti musi wykazać należytą staranność w zweryfikowaniu treści wyroków jednostkowych mających podlegać łączeniu w oparciu o akta spraw jednostkowych. Tymczasem sąd I instancji oparł swoje ustalania o wyrokach skazujących jedynie w oparciu o informację dotyczącą R. N. z Krajowego Rejestru Karnego. Sąd ten nie załączył do postępowania o wydanie wyroku łącznego żadnych akt spraw jednostkowych składających się na jego przedmiot, a co się z tym wiąże nie mógł ujawnić zawartych w nich dowodów w toku rozprawy mających znaczenie dla rozstrzygnięcia oraz dokonać w tym zakresie weryfikacji istotnych okoliczności w oparciu o materiał aktowy poszczególnych spraw;

- to zaniechanie doprowadziło z kolei do innych rażących błędów sądu I instancji polegających na nieprawidłowym opisaniu spraw objętych przedmiotem tego postępowania w części wstępnej zaskarżonego wyroku i niepewności co do treści wymienionych tam wyroków i ich modyfikacji w toku postępowania wykonawczego ( w punkcie I i III nie są wymienione wszystkie czyny jednostkowe i kary za nie, opis czynu III jest niedokończony; błędna jest data czynu uwzględnionego w punkcie VI ). Również z tego powodu rozważania sądu odwoławczego mogą być obarczone błędem;

- sąd rejonowy zobowiązany był do poczynienia prawidłowych ustaleń, niezbędnych dla wydania poprawnego orzeczenia na podstawie dowodu z akt spraw jednostkowych. W części wstępnej wyroku łącznego (tzw. komparycji) powinny być opisane w prawidłowy sposób wszystkie skazania, które stanowiły przedmiot rozstrzygnięcia (art. 413 § 1 pkt 4 kpk w zw. z art. 574 kpk ). W tej części wyroku powinno się zatem wymienić: daty wydania wyroków objętych postępowaniem o wydanie wyroku łącznego, sygnatury tych postępowań, daty przypisanych przestępstw, podstawy prawne skazania i wymierzone za nie kary jednostkowe, a także kary łączne, gdy zostały orzeczone. To właśnie ta część wyroku łącznego określa przedmiot rozstrzygania w trybie wyroku łącznego. Oznacza to, że co do tych skazań wymienionych w komparycji wyroku sąd I instancji winien wydać rozstrzygnięcie w części dyspozytywnej wyroku (tzw. sentencja wyroku). Niewystarczające okazało się przeprowadzenie dowodu z danych o karalności, aczkolwiek już te dowody wskazywały na inną konfigurację skazań mogących podlegać uwzględnieniu do wydania wyroku łącznego, pominiętą jednak przy wyrokowaniu. Reasumując: sąd rejonowy nie uzyskał akt głównych i wykonawczych dotyczących wyroków skazujących, co powoduje, iż swoim działaniem rażąco naruszył art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 569 § 1 kpk w zw. z art. 568a § 1 pkt 2 kpk (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2007 r., III KK 125/07);

- wobec tego, iż daty wydania prawomocnych wyroków skazujących ( podlegających łączeniu ) przypadały po dniu 24 czerwca 2020 r., to zgodnie z nowelizacją przepisów o wyroku łącznym i przepisem art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz.U. z 2020 r. poz. 1086), w rozpatrywanej sprawie zastosowanie musiały znaleźć przepisy Rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu nadanym tą ustawy nowelizującą. W tym miejscu przypomnieć należy, że stosownie do wykładni znaczenia zwrotu „zanim zapadł pierwszy wyrok” zawartego w przepisie art. 85 kk, której dokonał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 25 lutego 2005 r., I KZP 36/04 (OSNKW 2005, z. 2, poz. 13), zwrot ten odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnych przestępstw. Zarazem wyraźnie wskazano na możliwość (a nawet obowiązek) budowania kolejnych zbiorów składających się z wyroków spełniających warunki łączenia kar nimi orzeczonych. Możliwe jest bowiem wystąpienie nie tylko jednego zbiegu realnego, ale i dalszych, przy spełnieniu warunków określonych w art. 85 kk. Jednakże nawet przy kolejnych zbiegach obejmujących drugą, trzecią, itd. grupę przestępstw, zawsze wyjściowym punktem odniesienia będzie pozostawał ten chronologicznie „pierwszy wyrok”, zamykający kolejne grupy przestępstw pozostających w zbiegu. Oceny zbiegu realnego należy dokonywać z perspektywy postępowania sprawcy - czy kolejnych przestępstw dopuszcza się po wydaniu wobec niego wyroku (kolejnych wyroków), czy przed nim (nimi). Po zamknięciu zbioru zdefiniowanego w oparciu o kryterium pierwszego wyroku, należy więc poszukiwać takiego wyroku, który pozwoli zbudować kolejne ewentualne połączenie złożone z pozostałych wyroków dotychczas nie podlegających połączeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2016 r., sygn. akt II KK 233/16, Lex nr 2165561);

- w tym stanie prawnym, rzeczą kluczową było zatem ustalenie przez sąd , które przestępstwa pozostają w zbiegu realnym, a następnie rozważenie, czy w tak ustalonych ciągach przestępstw jest możliwe z uwagi na rodzaj orzeczonych kar, przy respektowaniu zasady specjalności wyrażonej w art. 596 kpk, orzeczenie kary łącznej, a jeżeli tak, to jakiej. Poczynienie powyższych ustaleń wymagało prawidłowego ustalenia pierwszego chronologicznie wyroku. Tym orzeczeniem

( według komparycji zaskarżonego wyroku ) jest wyrok Sadu Rejonowego w Oławie z dnia 25 stycznia 2024 roku w sprawie II K 521/ 20 z dnia 25 stycznia 2021 roku ( punkt II ), który zapadł po popełnieniem przez sprawcę kolejnych przestępstw w sprawie II K 792/19 SR w Oławie ( punkt III ) i zamknął ten zbiór ( czyn IV został popełniony w okresie do 13 lipca 2021 roku, czyli po wydaniu tego „pierwszego” wyroku w zbiorze;

-po zamknięciu zbioru zdefiniowanego w oparciu o kryterium pierwszego wyroku, sąd I instancji powinien poszukiwać takiego wyroku, który pozwoli zbudować kolejne ewentualne połączenie złożone z pozostałych wyroków dotychczas nie podlegających połączeniu. Takim orzeczeniem jest wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 18 kwietnia 2023 roku w sprawie II K 46/23 ( punkt V ), który zapadł po popełnieniu przez sprawcę kolejnego przestępstwa w sprawie II K 758/23 SR w Piotrkowie Tryb. ( 15 lipca 2022 roku ) ( punkt 6 ) i zamknął ten drugi zbiór. Nie objęcie wyrokiem łącznym skazaań jednostkowych opisanych w punktach V i VI stanowiło rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 85 § 1 i § 2 kk;

- na mocy art. 85 kk łączeniu podlegają kary wymierzone w wyrokach skazujących, a nie orzeczone na etapie postępowania wykonawczego kary zastępcze. Kara zastępcza pozbawienia wolności nie jest bowiem tożsama z karą pozbawienia wolności, o której mowa w art. 32 pkt 3 kk oraz w art. 87 kk. Dlatego stwierdzenie w punkcie 1 zaskarżonego wyroku, że połączeniu podlegają „zastępcze kary pozbawienia wolności” jest nieporozumieniem. Przez wymierzoną karę tego samego rodzaju albo inne podlegające łącze­niu kary w rozumieniu art. 85 § 1 kk należy rozumieć i uczynić punktem wyj­ścia karę, która została orzeczona w wyroku skazującym. Kara zastępcza po­zbawienia wolności nie podlega łączeniu z którąkolwiek z kar określonych w art. 32 kk, a więc nie jest dopuszczalne łączenie kary zasadniczej pozbawienia wolności oraz kary zastępczej pozbawienia wolności i nie było oraz nie jest to dopuszczalne w żadnym z obowiązujących dotychczas stanów prawnych;

- sąd I instancji połączył wyroki jednostkowe opisane w punktach III i IV. Po wejściu w życie noweli z czerwca 2020 r. (ustawy z 19 czerwca 2020 r.), łączenie kar i kar łącznych jest już niemożliwe na gruncie Kodeksu karnego. Przepis art. 86 § 1 kk wyznacza dolną i górną granicę kary łącznej moż­liwej do orzeczenia na podstawie uprzednio orzeczonych kar jednostkowych; za sprawą art. 86 § 1 kk – musi wymierzyć karę łączną w granicach od kary pozbawienia wolności wyższej od najwyższej z kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzonych sprawcy za zbiegające się przestępstwa do sumy tych kar. Sąd I instancji błędnie wskazał, że dolną granicą kary łącznej jest kara 11 miesięcy pozbawienia wolności, co wynikała z nieprawidłowego uwzględnienia w odniesieniu do skazań opisanych w punkcie III – za tę granicę kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy najwyższą karą jednostkową była kara 6 miesięcy pozbawienia wolności, co stanowi rażące naruszenie art. 86 § 1 kk;

- przepis art. 87 § 1 kk daje podstawę łączenia kar pozbawienia wolności i ograniczenia wolności oraz określa sposób ich łączenia. Jest to jeden z przypadków, gdy Kodeks karny pozwala na łączenie kar różnorodzajowych. Zgodnie z art. 87 § 1 kk w przypadku łączenia pozbawienia wolności z ograniczeniem wolności karą łączną jest pierwsza z tych kar. Aby określić jej granice, wysokość kary jednostkowej ograniczenia wolności przelicza się na karę pozbawienia wolności, przyjmując, że miesiąc ograniczenia wolności jest równy 15 dniom pozbawienia wolności. W wyroku z 11.6.2019 r. (P 20/17) TK uznał art. 87 § 1 kk za niezgodny z art. 45 ust. 1 i art. 175 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie, w jakim komentowany przepis nakłada na sąd obowiązek połączenia kar pozbawienia wolności i ograniczenia wolności oraz wymierzenia jako kary łącznej kary pozbawienia wolności. W sprawie tej nie została zakwestionowana sama zasadność łączenia kar różnorodzajowych, ani sposób przeliczenia ograniczenia wolności na pozbawienie wolności, lecz obligatoryjny, „automatyczny” charakter orzekania kary łącznej pozbawienia wolności bez możliwości uwzględnienia przez sąd – jeśli brak przesłanek z art. 87 § 2 kk – okoliczności konkretnej sprawy. Tę właśnie obligatoryjność TK uznał za ograniczenie swobody orzekania w stopniu naruszającym konstytucyjny standard sprawowania wymiaru sprawiedliwości. Dlatego łączenie kar pozbawienia wolności i ograniczenia wolności w oparciu o przelicznik określony art. 87 § 1 kk jest nadal dopuszczalne, ale straciło cechę (względnej) obligatoryjności. Jak stwierdził SN, „istotą tego wyroku zakresowego nie jest całkowite wyeliminowanie z systemu prawa przepisu art. 87 § 1 kk i tym samym wykluczenie możliwości orzeczenia kary pozbawienia wolności po połączeniu kary pozbawienia wolności z karą ograniczenia wolności, ale zanegowanie bezwzględnego nakazu wydania takiego orzeczenia, jako zbytnio naruszającego swobodę orzekania sądu” (wyr. SN z 17.3.2021 r., II KO 54/20, Legalis; wyr. SN z 13.9.2023 r., IV KO 28/23, Legalis). Oznacza to, że sąd może zrezygnować z połączenia kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności także poza sytuacją określoną w art. 87 § 2 kk (wyrok SN z 21.10.2021 r., V KK 322/20, Legalis ). Jeśli jednak decyduje się na takie połączenie, to karą łączną może być tylko kara pozbawienia wolności z zastosowaniem przelicznika z art. 87 § 1 kk. Konkludując: w sytuacji zbiegu kar pozbawienia i ograniczenia wolności, i niewystępowania przesłanek stosowania art. 87 § 2 kk sąd ma dwie możliwości: albo połączyć wszystkie kary na zasadzie określonej w art. 87 § 1 kk - tj. w ich miejsce orzec karę łączną pozbawienia wolności - albo w ogóle odstąpić od łączenia kar, pozostawiając je do odrębnego wykonania. Tę problematykę sąd I instancji kompletnie pominął, przyjmując w istocie obowiązek połączenia tych kar.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, o której mowa w art. 437 § 2 kpk, jako powód uchylenia przez sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, zachodzi wówczas, gdy sąd pierwszej instancji naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego uzasadniającą potrzebę powtórzenia (przeprowadzenia na nowo) wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie pierwszej instancji. Chodzi tu o sytuację, w której cała podstawa dowodowa wyroku sądu pierwszej instancji jest wadliwa.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Powody zostały wskazane wyżej.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Powody zostały wskazane wyżej.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Skazany

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kara łączna

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana