Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2017 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska

Sędziowie: SSO Mariola Mastalerz

SSO Agnieszka Leżańska (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku Z. A.

przeciwko (...) Zespołowi do spraw Orzekania o Niepełnosprawności

w (...) (...) w Ł.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

na skutek apelacji wnioskodawcy Z. A. od wyroku Sądu Rejonowego IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb.

z dnia 10 czerwca 2016r. sygn. IV U 25/16

oddala apelację.

Sygn. akt V Ua 29/16

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 24 lipca 2015 roku, (...) Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w P. w sprawie (...) zaliczył Z. A. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Orzeczeniem z dnia 8 grudnia 2015 roku (...) Zespół ds. Orzekani o Niepełnosprawności w (...) (...) w Ł., w sprawie sygn. (...) utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.

Pismem z dnia 11 stycznia 2016 roku, wnioskodawca Z. A. wniósł odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, iż leczy się w poradni neurologicznej i fizjoterapeuty.

(...) Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 czerwca 2016 roku, wydanym w sprawie sygn. akt IV U 25/16, Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. oddalił odwołanie Z. A. od orzeczenia (...) Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w (...) (...) w Ł. z dnia 8 grudnia 2015 roku, sygn. (...).

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

Z. A. urodził się w dniu (...). Wnioskodawca cierpi na chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, dyskopatię C6/C7, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego, bóle i zawroty głowy, nadto skarżący jest po zawale serca, zaś zdiagnozowana u niego zaćma obu oczu, została zakwalifikowana do zabiegów operacyjnych w 2017 i 2018 roku. Ubezpieczony w okresach nasilenia dolegliwości może wymagać czasowej i częściowej pomocy osób trzecich, natomiast nie ma utrudnień w samodzielnym poruszaniu się.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie opinii biegłej B. S., którą to opinię uznał za prawidłową. Sąd Rejonowy podkreślił, że biegła dokonała oceny dokumentacji medycznej i wskazała na ograniczenia, jakie niosą w życiu codziennym zdiagnozowane u skarżącego schorzenia. Biegła wskazała nadto, iż Z. A. nie ma znacznych ograniczeń w poruszaniu się, na co wskazywały przeprowadzone badania. Sąd Rejonowy podzielił powyższe wnioski wskazując, iż Z. A. jest osoba chorą, cierpiącą na schorzenia przewlekłe, które jednak nie powodują u niego trudności w poruszaniu się, chód wnioskodawcy jest sprawny i wydolny, oczywiście w zakresie właściwym dla jego wieku.

Jak wskazał Sąd Rejonowy skarżący nie kwestionował zaliczenia go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, wnosił natomiast o przyznanie mu „karty parkingowej”.

Sąd Rejonowy stwierdził, że przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym zostały znowelizowane i w związku z tym od 1 lipca 2014 roku konieczne jest ustalenie, że dana osoba ma znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się i niepełnosprawność, co najmniej stopnia umiarkowanego, a przyczyny jej są oznaczone symbolami: 10-N, 04-O i 05-R, aby spełniała przesłanki z art. 8 ustawy. Jednocześnie Sąd Rejonowy podkreślił, że uprawnienia do niestosowania się do pewnych znaków drogowych, może uzyskać tylko ten niepełnoprawny, który ma znacznie ograniczoną możliwość samodzielnego poruszania się. W ocenie Sądu Rejonowego, wnioskodawca nie spełnia tej przesłanki, ponieważ porusza się samodzielnie, nie wymaga stałej, czy czasowej pomocy innych osób w zakresie poruszania się. Dlatego też, w ocenie Sądu Rejonowego, nie ma podstaw do przyjęcia, że S. A. spełnia przesłanki określone w art.8 ust. 3a prawa o ruchu drogowym.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Rejonowy uznał, że orzeczenie (...) Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. i poprzedzające je orzeczenie (...) Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w P. są orzeczeniami prawidłowymi i zgodnymi z ww. przepisami i dlatego też na podstawie art.477 ^{( 14)}§1 k.p.c. odwołanie skarżącego oddalił. .

Apelację od powyższego wyroku wniósł wnioskodawca zarzucając mu sprzeczności ustaleń Sądu Rejonowego z treścią zebranego materiału dowodowego tj. treści opinii biegłej neurolog (...) która jednoznacznie stwierdziła, iż dotknięty jest on zaawansowanymi wadami neurologicznymi określanymi symbolem 10-N, który to symbol w świetle ust. z 23.10.2013r. o zmianie ust. o Prawie o Ruchu Drogowym oraz innych ustaw (Dz. Ust. 2013r. poz.1446), upoważnia go do ustalenia prawa i przyznania mu karty parkingowej.

Wskazując na powyższe wnioskodawca wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku
i ustalenia mu prawa do przyznania karty parkingowej.

Sąd Okręgowy poczynił dodatkowo następujące ustalenia faktyczne :

u S. A. zdiagnozowano: zaćmę obu oczu, krótkowzroczność obu oczu oraz jaskra obu oczu. Wnioskodawca nie jest osobą niepełnosprawną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27.08.1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych. Zakres widzenia okiem prawym na poziomie 0,2 w skali S. w korekcji optycznej i 0,7 okiem lewym, bez zawężenia koncentrycznego pola widzenia, nie daje podstaw orzeczniczych do uznania badanego za osobę niepełnosprawną z powodu choroby oczu. Leczenie jaskry kroplami T. normalizuje ciśnienie wewnątrzgałkowe. Planowane zabiegi operacji zaćm, pierwszy w sierpniu 2017r., kolejny w lutym 2018r., rokują poprawę widzenia- rozumianą jako poprawę ostrości wzroku (dowód: opinia biegłego okulisty A. A. k-57-58).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu .

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, które po uzupełnieniu przez Sąd Okręgowy, przyjmuje za własne.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.) do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

Niepełnosprawność oznacza naruszenie sprawności organizmu skutkujące niezdolnością do wykonywania zatrudnienia w warunkach wolnego rynku oraz istnienie wymogu pomocy innej osoby w celu pełnienia ról społecznych w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Warunkiem zaliczenia więc do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności jest nie tylko stopień naruszenia sprawności organizmu w odniesieniu do zdolności do wykonywania zatrudnienia, ale także istnienie wymogu pomocy innej osoby w celu pełnienia ról społecznych w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Oznacza to, że ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123 z 1997 r., poz. 776 ze zm.) wiąże zaliczenie do stopnia niepełnosprawności ze zdolnością do wykonywania zatrudnienie, a nie zdolnością do pracy w rozumieniu przepisów rentowych, a nadto z możliwością wypełniania ról społecznych, jako elementu uczestnictwa w życiu społecznym (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.03.2014 roku IIUK 360/13 legalis).

Nie ulega wątpliwości, że skarżący spełnia warunki skutkujące zaliczeniem go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, z uwagi na schorzenia układu krążenia oraz neurologiczne, jednakże w świetle przeprowadzonego postepowania dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, iż zdiagnozowane u niego schorzenia neurologiczne oraz okulistyczne, nie skutkują znacznym ograniczeniem możliwości samodzielnego poruszania się. Zgodnie zaś z treścią art.8 3a.pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 „Prawo o ruchu drogowym” kartę parkingową wydaje się m.in. osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. Tymczasem zarówno biegła neurolog B. S., jak i biegła okulistka A. A. zgodnie uznały, iż skarżący nie ma znacznych ograniczeń w poruszaniu się, jak również nie wymaga pomocy i opieki osób trzecich, na co wyraźnie wskazywały przeprowadzone badania oraz przedłożona przez ubezpieczonego dokumentacja lekarska. Biegła okulistka, której opinię Sąd uznał za wiarygodną i zupełną, zdiagnozowała u S. A.: zaćmę obu oczu, krótkowzroczność obu oczu oraz jaskra obu oczu i uznała, iż powyższe schorzenia nie skutkują niepełnosprawnością wnioskodawcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27.08.1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych. Zakres widzenia okiem prawym na poziomie 0,2 w skali S. w korekcji optycznej i 0,7 okiem lewym, bez zawężenia koncentrycznego pola widzenia, nie daje podstaw orzeczniczych do uznania skarżącego za osobę niepełnosprawną z powodu choroby oczu. Schorzenia okulistyczne nie tylko więc nie powodują u wnioskodawcy znacznych ograniczeń w poruszaniu się, ale nawet nie skutkują zaliczeniem S. A. do osób niepełnosprawnych.

Dlatego też, mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako bezzasadną.