V Ua 29/16 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2017-10-10
Sygn. VUa 29/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 października 2017 roku
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,
Wydział V w składzie:
Przewodniczący: SSO Beata Łapińska
Sędziowie: SSO Mariola Mastalerz
SSO Agnieszka Leżańska (spr.)
Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera
po rozpoznaniu w dniu 10 października 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim
na rozprawie
sprawy z wniosku Z. A.
przeciwko (...) Zespołowi do spraw Orzekania o Niepełnosprawności
w (...) (...) w Ł.
o ustalenie stopnia niepełnosprawności
na skutek apelacji wnioskodawcy Z. A. od wyroku Sądu Rejonowego IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb.
z dnia 10 czerwca 2016r. sygn. IV U 25/16
oddala apelację.
Sygn. akt V Ua 29/16
UZASADNIENIE
Orzeczeniem z dnia 24 lipca 2015 roku, (...) Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w P. w sprawie (...) zaliczył Z. A. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.
Orzeczeniem z dnia 8 grudnia 2015 roku (...) Zespół ds. Orzekani o Niepełnosprawności w (...) (...) w Ł., w sprawie sygn. (...) utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.
Pismem z dnia 11 stycznia 2016 roku, wnioskodawca Z. A. wniósł odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, iż leczy się w poradni neurologicznej i fizjoterapeuty.
(...) Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 czerwca 2016 roku, wydanym w sprawie sygn. akt IV U 25/16, Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. oddalił odwołanie Z. A. od orzeczenia (...) Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w (...) (...) w Ł. z dnia 8 grudnia 2015 roku, sygn. (...).
Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:
Z. A. urodził się w dniu (...). Wnioskodawca cierpi na chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, dyskopatię C6/C7, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego, bóle i zawroty głowy, nadto skarżący jest po zawale serca, zaś zdiagnozowana u niego zaćma obu oczu, została zakwalifikowana do zabiegów operacyjnych w 2017 i 2018 roku. Ubezpieczony w okresach nasilenia dolegliwości może wymagać czasowej i częściowej pomocy osób trzecich, natomiast nie ma utrudnień w samodzielnym poruszaniu się.
Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie opinii biegłej B. S., którą to opinię uznał za prawidłową. Sąd Rejonowy podkreślił, że biegła dokonała oceny dokumentacji medycznej i wskazała na ograniczenia, jakie niosą w życiu codziennym zdiagnozowane u skarżącego schorzenia. Biegła wskazała nadto, iż Z. A. nie ma znacznych ograniczeń w poruszaniu się, na co wskazywały przeprowadzone badania. Sąd Rejonowy podzielił powyższe wnioski wskazując, iż Z. A. jest osoba chorą, cierpiącą na schorzenia przewlekłe, które jednak nie powodują u niego trudności w poruszaniu się, chód wnioskodawcy jest sprawny i wydolny, oczywiście w zakresie właściwym dla jego wieku.
Jak wskazał Sąd Rejonowy skarżący nie kwestionował zaliczenia go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, wnosił natomiast o przyznanie mu „karty parkingowej”.
Sąd Rejonowy stwierdził, że przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym zostały znowelizowane i w związku z tym od 1 lipca 2014 roku konieczne jest ustalenie, że dana osoba ma znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się i niepełnosprawność, co najmniej stopnia umiarkowanego, a przyczyny jej są oznaczone symbolami: 10-N, 04-O i 05-R, aby spełniała przesłanki z art. 8 ustawy. Jednocześnie Sąd Rejonowy podkreślił, że uprawnienia do niestosowania się do pewnych znaków drogowych, może uzyskać tylko ten niepełnoprawny, który ma znacznie ograniczoną możliwość samodzielnego poruszania się. W ocenie Sądu Rejonowego, wnioskodawca nie spełnia tej przesłanki, ponieważ porusza się samodzielnie, nie wymaga stałej, czy czasowej pomocy innych osób w zakresie poruszania się. Dlatego też, w ocenie Sądu Rejonowego, nie ma podstaw do przyjęcia, że S. A. spełnia przesłanki określone w art.8 ust. 3a prawa o ruchu drogowym.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Rejonowy uznał, że orzeczenie (...) Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. i poprzedzające je orzeczenie (...) Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w P. są orzeczeniami prawidłowymi i zgodnymi z ww. przepisami i dlatego też na podstawie art.477 ( 14)§1 k.p.c. odwołanie skarżącego oddalił. .
Apelację od powyższego wyroku wniósł wnioskodawca zarzucając mu sprzeczności ustaleń Sądu Rejonowego z treścią zebranego materiału dowodowego tj. treści opinii biegłej neurolog (...) która jednoznacznie stwierdziła, iż dotknięty jest on zaawansowanymi wadami neurologicznymi określanymi symbolem 10-N, który to symbol w świetle ust. z 23.10.2013r. o zmianie ust. o Prawie o Ruchu Drogowym oraz innych ustaw (Dz. Ust. 2013r. poz.1446), upoważnia go do ustalenia prawa i przyznania mu karty parkingowej.
Wskazując na powyższe wnioskodawca wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku
i ustalenia mu prawa do przyznania karty parkingowej.
Sąd Okręgowy poczynił dodatkowo następujące ustalenia faktyczne :
u S. A. zdiagnozowano: zaćmę obu oczu, krótkowzroczność obu oczu oraz jaskra obu oczu. Wnioskodawca nie jest osobą niepełnosprawną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27.08.1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych. Zakres widzenia okiem prawym na poziomie 0,2 w skali S. w korekcji optycznej i 0,7 okiem lewym, bez zawężenia koncentrycznego pola widzenia, nie daje podstaw orzeczniczych do uznania badanego za osobę niepełnosprawną z powodu choroby oczu. Leczenie jaskry kroplami T. normalizuje ciśnienie wewnątrzgałkowe. Planowane zabiegi operacji zaćm, pierwszy w sierpniu 2017r., kolejny w lutym 2018r., rokują poprawę widzenia- rozumianą jako poprawę ostrości wzroku (dowód: opinia biegłego okulisty A. A. k-57-58).
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu .
Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, które po uzupełnieniu przez Sąd Okręgowy, przyjmuje za własne.
Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.) do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.
Niepełnosprawność oznacza naruszenie sprawności organizmu skutkujące niezdolnością do wykonywania zatrudnienia w warunkach wolnego rynku oraz istnienie wymogu pomocy innej osoby w celu pełnienia ról społecznych w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Warunkiem zaliczenia więc do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności jest nie tylko stopień naruszenia sprawności organizmu w odniesieniu do zdolności do wykonywania zatrudnienia, ale także istnienie wymogu pomocy innej osoby w celu pełnienia ról społecznych w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Oznacza to, że ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123 z 1997 r., poz. 776 ze zm.) wiąże zaliczenie do stopnia niepełnosprawności ze zdolnością do wykonywania zatrudnienie, a nie zdolnością do pracy w rozumieniu przepisów rentowych, a nadto z możliwością wypełniania ról społecznych, jako elementu uczestnictwa w życiu społecznym (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.03.2014 roku IIUK 360/13 legalis).
Nie ulega wątpliwości, że skarżący spełnia warunki skutkujące zaliczeniem go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, z uwagi na schorzenia układu krążenia oraz neurologiczne, jednakże w świetle przeprowadzonego postepowania dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, iż zdiagnozowane u niego schorzenia neurologiczne oraz okulistyczne, nie skutkują znacznym ograniczeniem możliwości samodzielnego poruszania się. Zgodnie zaś z treścią art.8 3a.pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 „Prawo o ruchu drogowym” kartę parkingową wydaje się m.in. osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. Tymczasem zarówno biegła neurolog B. S., jak i biegła okulistka A. A. zgodnie uznały, iż skarżący nie ma znacznych ograniczeń w poruszaniu się, jak również nie wymaga pomocy i opieki osób trzecich, na co wyraźnie wskazywały przeprowadzone badania oraz przedłożona przez ubezpieczonego dokumentacja lekarska. Biegła okulistka, której opinię Sąd uznał za wiarygodną i zupełną, zdiagnozowała u S. A.: zaćmę obu oczu, krótkowzroczność obu oczu oraz jaskra obu oczu i uznała, iż powyższe schorzenia nie skutkują niepełnosprawnością wnioskodawcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27.08.1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych. Zakres widzenia okiem prawym na poziomie 0,2 w skali S. w korekcji optycznej i 0,7 okiem lewym, bez zawężenia koncentrycznego pola widzenia, nie daje podstaw orzeczniczych do uznania skarżącego za osobę niepełnosprawną z powodu choroby oczu. Schorzenia okulistyczne nie tylko więc nie powodują u wnioskodawcy znacznych ograniczeń w poruszaniu się, ale nawet nie skutkują zaliczeniem S. A. do osób niepełnosprawnych.
Dlatego też, mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako bezzasadną.
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Osoba, która wytworzyła informację: Beata Łapińska, Mariola Mastalerz
Data wytworzenia informacji: