Portal Orzeczeń

POSTANOWIENIE

Dnia 24 kwietnia 2025 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia SO Ewa Tomczyk

Protokolant Dorota Piątek

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2025 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) S.A.

z siedzibą w W.

przeciwko R. N. i M. N.

o zapłatę

postanawia:

1.  umorzyć postępowanie w sprawie;

2.  znieść wzajemnie koszty procesu pomiędzy stronami;

3.  zwrócić powodowi (...) S.A. w W. z rachunku Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie kwotę 5.702 (pięć tysięcy siedemset dwa) złotych tytułem zwrotu połowy opłaty sądowej od pozwu.

Sygn. akt I C 37/24

UZASADNIENIE

(...) Bank (...) S.A. w W. w dniu 29 grudnia 2023 roku wniosła pozew skierowany przeciwko R. N. i M. N. o zapłatę i zmianę wysokości świadczenia.

Po wysłaniu pozwanym odpisu pozwu pismem z dnia 11 kwietnia 2025 r. pełnomocnik powoda cofnął powództwo. Jako przyczynę cofnięcia powództwa wskazał zaspokojenie roszczeń Banku poprzez złożenie przez pozwanych - kredytobiorców w dniu 13 czerwca 2024 roku świadczenia o potrąceniu.

Nadto wniósł o zasądzenie od strony pozwanej zwrotu kosztów procesu wg norm przepisanych (k.127-129).

W piśmie procesowym z dnia 18 kwietnia 2025 roku pełnomocnik pozwanych wyraził zgodę na cofnięcie powództwa i wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych zwrotu kosztów procesu wg norm przepisanych (k. 135).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Stosownie do art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy. Zasadniczo Sąd jest związany cofnięciem pozwu pod warunkiem, że czynności tej nie należałoby ocenić w świetle dotychczasowych oświadczeń i twierdzeń stron, a także w świetle ewentualnego materiału dowodowego zebranego do tej pory w sprawie - jako czynności, które są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego ewentualnie zmierzającymi do obejścia prawa. W sytuacji takiej Sąd może uznać cofnięcie pozwu za niedopuszczalne (§ 4 art. 203).

Cofnięcie pozwu nastąpiło zgodnie z przepisem art. 203 k.p.c., spełnione zostały bowiem wszystkie pozytywne przesłanki określone w cytowanym przepisie. Nie zachodzi też żadna z okoliczności negatywnych wymienionych w § 4 tego artykułu.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 § 4 k.p.c. orzekł o umorzeniu postępowania.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił przepis art. 100 k.p.c.

Co prawda zgodnie z art. 203 § 2 k.p.c. w razie cofnięcia powództwa na żądanie pozwanego powód zwraca mu koszty postępowania, a zatem powoda uznaje się za stronę przegrywającą proces i zasądza koszty procesu na żądanie przeciwnika, chyba że wykaże on niezbędność wytoczenia powództwa dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wniesienia pozwu. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu, tj. art. 98 k.p.c. pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę (postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 12.4.2012 r., II CZ 208/11 i z dnia 24.11.2017 r., III CZP 67/17).

Powód cofnął powództwo za względu na zaspokojenie jego roszczeń poprzez złożenie skutecznie przez kredytobiorców oświadczenia o potrąceniu, przy czym potrącenie nastąpiło po wytoczeniu powództwa. W szczególności podkreślić należy, że przed wytoczeniem niniejszego powództwa Bank wezwał pozwanych do spełnienia świadczenia (wezwania z dnia 7.12.2023 r. – k. 60-63), a ponieważ nie zostało ono spełnione - w celu zabezpieczenia swych interesów wytoczył powództwo, zważywszy również na wątpliwości co do terminu przedawnienia tego roszczenia wobec rozbieżności orzecznictwa w tej kwestii - początkowo uznawano, że co do zasady termin przedawnienia tych roszczeń mógł rozpocząć bieg dopiero po podjęciu przez kredytobiorcę- konsumenta wiążącej decyzji w tym względzie - por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18, K. D. i J. D. przeciwko Raiffeisen Bank (...), pkt 55, 67. W uchwale siedmiu sędziów SN z 7 maja 2021 r. (III CZP 6/21) przyjęto, że momentem, od którego zaczyna biec termin przedawnienia roszczenia banku o zwrot kapitału jest moment złożenia przez prawidłowo poinformowanego konsumenta (kredytobiorcę) oświadczenia o braku zgody na związanie niedozwolonym postanowieniem oraz wiążący się z tym upadek umowy. Następnie uznawano, że termin przedawnienia zarówno dla klienta, jak i dla banku powinien być liczony od dnia wezwania banku do zapłaty albo złożenia reklamacji z powodu zawarcia w umowie klauzul niedozwolonych (wyrok (...) z dnia 14.12.2023 r. w sprawie C-28/22). A w uchwale całej izby z 25 kwietnia 2024 r. (sygn. akt III CZP 25/22) Sąd Najwyższy przyjął, że bieg przedawnienia roszczeń banku rozpoczyna się już przy pierwszym zamanifestowaniu przez konsumenta (kredytobiorcę) braku woli bycia związanym postanowieniem niedozwolonym, którego eliminacja skutkuje brakiem możliwości dalszego obowiązywania umowy.

Złożone przez pozwanych po wytoczenie powództwa oświadczenie o potrąceniu nie może obciążać powoda. Sąd dostrzega, że żądanie pozwu oprócz żądania zwrotu kapitału obejmowało również waloryzację sądową, jednakże wskazać należy, że w dacie wniesienia powództwa (4 stycznia 2024 r.) kwestia prawa banków do żądania sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału poza zwrotem kwot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania umowy kredytowej nie była w orzecznictwie przesądzona - ujednolicające orzecznictwo dotyczące tej kwestii postanowienie (...) w sprawie C- 488/23 zapadło w dniu 12 stycznia 2024 r.

Pozwani w związku z pozwem podjęli obronę i ponieśli koszty zastępstwa procesowego, jednakże z uwagi na wyżej opisane względy koszty te nie podlegały zasądzeniu na ich rzecz i zostały wzajemnie zniesione w myśl art. 100 k.p.c.

Podstawą orzeczenia o zwrocie połowy opłaty sądowej od pozwu był przepis art. 79 ust. 3 lit. a) ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U. z 2024 r., poz. 959 ze zm.). Ponieważ cofnięcie powództwa nastąpiło po wysłaniu odpisu pozwu pozwanym, zwrotowi podlegała połowa opłaty sądowej.

Sędzia SO Ewa Tomczyk