Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2020 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodnicząca	Sędzia Alina Gąsior
Protokolant	Dorota Piątek

po rozpoznaniu w dniu 24 września 2020 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa S. G.

przeciwko Skarbowi Państwa Aresztowi Śledczemu w P.

o zadośćuczynienie

1.  oddala powództwo;

2.  nie obciąża powoda S. G. obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – Aresztu Śledczego w P..

Sędzia Alina Gąsior

Sygn. akt I C 177/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 lutego 2020 r. (data złożenia pisma w administracji zakładu karnego) powód S. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Aresztu Śledczego w P. na swoją rzecz kwoty 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia za niezgodne z prawem działanie wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wyrokowania do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że w pozwanym zakładzie karnym:

-

obszar do odbywania spacerów nie posiada zadaszenia,

-

badania lekarskie odbywają się przy otwartych drzwiach w sytuacji,

-

powód odbywa karę w złych warunkach, tj. bez wymaganej powierzchni 3 m ² na osobę, przy złym stanie technicznym części sanitarnej celi, braku wentylacji w części mieszkalnej celi oraz niewystarczającego dostępu do światła i braku odpowiedniej ilości środków i materiałów czyszczących,

-

kontrola osobista odbywa się w pomieszczeniu wyposażonym w kamerę oraz przy otwartych drzwiach na korytarz, po którym chodzą inni funkcjonariusze i osadzeni,

-

zabroniono powodowi posiadania więcej niż jednej pary krótkich spodni, podczas gdy korzysta on z zajęć sportowych, przez co nie posiada stroju na co dzień w okresie letnim,

-

w czasie karania za przewinienia powód był pozbawiony możliwości konfrontacji z funkcjonariuszem, który wnioskował o wymierzenie kary za przewinienie

-

pozwany zakład nie zastosował się do zaleceń sanepidu dotyczących przełączenia zasilania sieci wodociągowej na wodociąg miejski i do grudnia 2019 r. woda w zakładzie zawierała podwyższoną zawartość jonów manganu, przez co powód miał problemy zdrowotne.

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa – Areszt Śledczy w P., reprezentowany przez pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż po jego stronie nie doszło do zawinionego niedopełnienia obowiązków powierzonych funkcjonariuszom państwowym pełniącym tam służbę. Pozwany w zakresie infrastruktury zakładu i wyposażenia celi jak również procedur postępowania powołał się na liczne regulacje prawne, poza tym wskazał na cel wprowadzonych rozwiązań. W pozostałym zakresie podniósł zarzut nieudowodnienia roszczenia. Pozwany zakwestionował także żądanie powoda co do wysokości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód S. G. odbywa karę pozbawienia wolności od dnia 22 września 2017 r. W pozwanej jednostce przebywa od dnia 26 czerwca 2018 r. Koniec kary powoda został przewidziany na dzień 8 marca 2028 r.

/dowód: informacja o pobytach i orzeczeniach k.31-32/

Powód w pozwanym areszcie przebywał w celach: (...), (...), (...), (...), C 110, (...), (...), (...), (...), (...), C 432, (...), (...), (...), (...), (...).

Architektura cel mieszkalnych została zaprojektowana w 2003 r. Cele uwzględniają wymagania metrażowe na jednego osadzonego.

Cele posiadają sprawne otwory wentylacyjne w kącikach sanitarnych, jednak takich otworów nie ma w części mieszkalnej. Przewody wentylacyjne podlegają corocznym kontrolom.

Okna w celach posiadają przesłony (blendy), które nie ograniczają dostępu do światła oraz powietrza. Okna w celach mieszkalnych można otworzyć. W każdej celi mieszkalnej są dodatkowe okna uchylne tzw. lufciki. W celach jest sprawne oświetlenie jarzeniowe 2 x 36 W.

/dowód: notatka służbowa zastępcy kierownika działu Kwatermistrzowskiego z 07.07.2020 r. k.34-35, protokoły z okresowych kontroli przewodów kominowych k.38-41/

Okno uchyla się do połowy. Osadzeni nie mogą posiadać w celach wentylatorów. Zdarzyło się, że latem było w celi 30 stopni.

/dowód: zeznania powoda na rozprawie 24.09.20: nagranie 00:12:11-00:16:46, protokół k. 73, 73v, 74/

Powód otrzymuje środki higieny w postaci: mydła toaletowego 100 g na miesiąc, papieru toaletowego 2 szt. na miesiąc, nożyka do golenia - 2 szt. na miesiąc, proszku do prania - 200 g na miesiąc, pasty do zębów - 1 tuba na miesiąc, kremu do golenia - 1 tuba na miesiąc.

Powodowi przysługują środki czystości w postaci: płynu do wc, płynu do mycia naczyń czy proszku do szorowania na zgłoszenie. Środki te są wydawane na początku miesiąca. Ścierki do podłogi są wydawane na oddział mieszkalny i wydaje je oddziałowy według zgłoszonych potrzeb.

Osadzeni korzystają z możliwości wymiany pościeli, co dwa tygodnie, wymiany ręczników co tydzień i koców według zgłoszonych potrzeb.

Powód w czasie pobytu w jednostce otrzymywał m.in. piżamę, spodenki gimnastyczne, koszulę, bluzę, kurtkę, spodnie.

/dowód: wykaz rzeczy k.36-37v/

Część przeznaczona do spacerów dla 10 oddziałów nie posiada zadaszenia. Zdarzało się, że powód odbywał spacery w deszczu. Istnieje możliwość odmówienia pójścia na spacer.

Od pół roku powód odbywa kawę pozbawienia wolności w pełniej izolacji na tzw. oddziale dla niebezpiecznych. Oddział ten dysponuje zadaszonym miejscem przeznaczonym do spacerów.

/dowód: zeznania powoda na rozprawie 24.09.20: nagranie 00:12:11-00:19:40, w tym 00:01:09-00:11:44, protokół k. 73, 73v, 74/

Pomieszczenia przeznaczone do przeprowadzania kontroli osobistej posiadają kamery. Pomieszczenia są zamykane w czasie kontroli. (...) telewizji dozorowej funkcjonujący na terenie jednostki wyposażony jest w urządzenia służące do maskowania stref intymnych osoby kontrolowanej.

W trakcie kontroli osadzony jest częściowo ubrany.

/dowód: notatka służbowej młodszego inspektora działu ochrony z dnia 08.07.2020 r. k.33/

W czasie wizyt powoda u lekarza drzwi gabinetu były uchylone na korytarz, na którym przebywali inni osadzeni. Osadzeni mieli możliwość korzystania w tym czasie z tego gabinetu. Funkcjonariusze nie zgadzali się na zamknięcie drzwi.

W czasie badań nie zostały ujawnione innym osadzonym dane o stanie zdrowia powoda, które mogłyby spowodować gorsze traktowanie przez współosadzonych. Powód nie odczuł negatywnych skutków badań w sytuacji, gdy inni osadzeni byli w pobliżu gabinetu lekarskiego.

Powód na obecnie zajmowanym oddziale odbywa wizyty u lekarza przy pełnej izolacji.

/dowód: zeznania powoda na rozprawie 24.09.20: nagranie 00:12:11-00:19:40, w tym 00:01:09-00:11:44, protokół k. 73, 73v, 74/

Jednostka pozwanego zasilana jest w wodę z własnego ujęcia ze studni głębinowej. Woda jest z przyłącza na wodociąg miejski w przypadku wystąpienia awarii własnego ujęcia lub podczas prowadzenia prac konserwacyjnych ujęcia wody. Jakość wody jest monitorowana.

/dowód: notatka służbowa zastępcy kierownika działu kwatermistrzowskiego z 07.07.2020 r. k.34-35/

W czasie kontroli z dnia 6 sierpnia 2019 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w P. stwierdził warunkową przydatność wody do spożycia z powodu ponadnormatywnej zwiększoną zawartość manganu. Zastępca kierownika D. Kwatermistrzowskiego mjr inż. M. Z. zarządził podjąć czynności mające na doprowadzić jakość wody do wymaganych norm.

W dniu 13 sierpnia 2019 r. wobec pozwanego Aresztu Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w P. wszczął postępowanie administracyjne w sprawie doprowadzenia jakości wody do składu zgodnego z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu Ministra Zdrowia w dnia 7 grudnia 2017 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz.U. z 2017 r., poz. 2294). W dniu 10 października 2019 r. Inspektor ten stwierdził przydatność wody do spożycia i decyzją nr (...) z dnia 11 października 2019 r. umorzył postępowanie administracyjne z uwagi na jego bezprzedmiotowość.

Kolejne kontrole Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w P. wykazały, że pobrane próbki wody nie budzą zastrzeżeń.

/dowód: sprawozdanie nr HK- (...) k.42, sprawozdanie nr HK- (...) k.42v, ocena jakości wody z 20.12.19 r. k.43, ocena jakości wody z 20.12.20 r. k.43v, sprawozdanie nr HK- (...) k.44v-45, sprawozdanie nr HK-S/180/2020 r. k.45, ocena jakości wody z 5.05.20 r. k.45v, sprawozdanie nr HK- (...) k.46, sprawozdanie nr HK- (...) k.46v, ocena jakości wody z 20.05.20 r. k.47-47v, ocena jakości wody z 10.10.19 k.48, decyzja nr (...) z 11.10.19 r. k.49-49v, sprawozdanie z badań nr (...)-W-2 k.50-51, zawiadomienie o wszczęciu postepowania administracyjnego z 13.08.19 r. k.52, decyzja sanepidu z 13.08.19 r. k.53, zawiadomienie o negatywnym wyniku badania fizykochemicznego z 9 sierpnia 2019 r. k.54/

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na postawie wyżej wskazanych dowodów.

Sąd pominął wnioski dowodowe stron w postaci zeznań zgłoszonych świadków. Sąd miał na uwadze, że zgłoszeni przez powoda świadkowie mieli zeznawać, jak wskazał na rozprawie, co do zadaszenia, okien, sposobu przeprowadzania badań, które to okoliczności nie były przedmiotem sporu w sprawie (art. 235 ² § 1 pkt 2 kpc), natomiast w zakresie wielkości celi oraz jakości wody, świadkowie ci nie posiadali merytorycznej wiedzy, a okoliczności te Sąd był w stanie ustalić na podstawie innych dowodów (art. 235 ² § 1 pkt 4 kpc). Sąd nie uwzględnił także wniosków dowodowych pozwanego w postaci zeznań świadków, uznając ze są one zbędne do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Prawo do odbywania kary pozbawienia wolności w godnych warunkach mieści się w jednym z podstawowych dóbr osobistych, którym jest godność człowieka. Dobro to podlega ochronie przewidzianej w art. 24 i art. 448 kc.

Zgodnie z art. 448 zd. 1 kc w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

W myśl art. 24 kc ochrona przysługuje jedynie przed bezprawnym zagrożeniem lub naruszeniem dobra osobistego.

Za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę, na podstawie art. 417 kc. Przesłanką tej odpowiedzialności jest przede wszystkim bezprawność, którą należy rozumieć jako niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie. A zatem o naruszeniu dóbr osobistych skazanego można mówić dopiero wówczas, gdy dobra te zostają naruszone przede wszystkim wskutek działań sprzecznych porządkiem prawnym, a w szczególności działań nieprzewidzianych procedurą regulującą pozbawienie wolności.

W przypadkach uregulowanych w art. 448 kc do zaistnienia odpowiedzialności odszkodowawczej niezbędna jest ponadto szkoda w rozumieniu art. 361 § 2 kc.

Ochronę dóbr osobistych gwarantują, w stosunku do osób odbywających karę pozbawienia wolności, normy zawarte w art. 40 i art. 40 ust. 4 Konstytucji, art. 3 Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 4 kkw - przepisy te nakazują wykonywanie kary w sposób humanitarny, z poszanowaniem godności skazanego oraz zakazują stosowania tortur lub nieludzkiego albo poniżającego traktowania i karania skazanego. Artykuł 3 Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności stanowi, że nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu.

Jak już zaznaczono na gruncie prawa polskiego sytuacja prawna osób pozbawionych wolności uregulowana jest w Kodeksie karnym wykonawczym. Ustawodawca wśród naczelnych zasad wymienił tam w art. 4 zasadę humanitaryzmu, która zakłada, że kary, środki karne, zabezpieczające i zapobiegawcze wykonuje się w sposób humanitarny, z poszanowaniem godności ludzkiej skazanego. Skazany zachowuje także prawa i wolności obywatelskie. Ich ograniczenie może wynikać jedynie z ustawy oraz z wydanego na jej podstawie prawomocnego orzeczenia. W myśl art. 5 kkw, skazany jest podmiotem określonych w kodeksie praw i obowiązków. Katalog praw skazanych wyliczony jest w art. 102 kkw, gdzie w pkt 1 mowa jest o tym, że skazany ma prawo do: odpowiedniego ze względu na zachowanie zdrowia, wyżywienia, odzieży, warunków bytowych, pomieszczeń oraz świadczeń zdrowotnych i odpowiednich warunków higieny.

Poszanowanie i ochrona godności jest obowiązkiem władzy publicznej, wypełniającej zadania represyjne państwa. Jednocześnie organy zakładów karnych mają obowiązek stworzenia takiego systemu organizacji kontroli i nadzoru, który zapewni osobom osadzonym całkowite bezpieczeństwo pobytu w zakładzie, a w szczególności ochronę ich życia i zdrowia.

W niniejszej sprawie z szeregu stawianych pozwanemu zarzutów powód wykazał jedynie, że nie zostały w pozwanej jednostce zachowane warunki poszanowania prywatności w trakcie badań lekarskich.

Na gruncie kodeksu karnego wykonawczego (art. 115 i art. 102 pkt 1) skazanym należy zapewnić opiekę lekarską w placówkach służby zdrowia w zakładach karnych, a razie potrzeby - w placówkach poza tymi zakładami. Zadaniem więziennej służby zdrowia zapewnianie niezbędnej, standardowej opieki. Sposób zorganizowania winien przy tym zapewniać warunki prywatności podczas przeprowadzania wizyt lekarskich.

Niewątpliwie prawo do prywatności należy do kluczowych dóbr osobistych jednostki, chociaż nie zostało wprost wymienione w przepisie art. 23 kc. Składnikiem i pochodną tego prawa jest niejawność: danych adresowych człowieka, informacji o jego stanie zdrowia i realiach życia rodzinnego, intymnych szczegółów dotyczących sfery erotycznej itd. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 13 września 2017 r., I ACa 236/17, Legalis nr 1683534).

Z zeznań powoda wynika jednak, że w czasie badań nie zostały ujawnione innym osadzony takie dane o stanie zdrowia powoda, które narażałyby go później na złe traktowanie przez współosadzonych. Powód nie odczuł żadnych negatywnych skutków badań lekarskich przy uchylonych drzwiach, w szczególności nie zmienił się sposób traktowania powoda przez pozostałych więźniów. Tym samym brak jest szkody po stronie powoda, co nie pozwala na przyjęcie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego aresztu. Powód, podnosząc kwestię badań lekarskich przy uchylonych drzwiach, powoływał się na inną sprawę, w której roszczenie zostało uwzględnione i ogólnie twierdził, że tak nie powinno być. Takie twierdzenie nie stanowi jednak wystarczającej przesłanki do uwzględnienia roszczenia powoda, który jak już zaznaczono wcześniej nie wykazał, aby poniósł jakąkolwiek szkodę.

Natomiast pozostałe twierdzenia powoda w zakresie naruszenia jego dobra osobistego w postaci godności rozumianej tu jako prawo do godnego odbywania kary pozbawienia wolności w ogóle nie znajdują uzasadnienia. Odnosząc się do przeludnienia celi zauważyć należy, iż powód nie określił, o którą celę dokładnie chodzi oraz w jakim okresie miały być naruszone normy metrażowe. Pozwany dokonał jednak analizy wszystkich zajmowanych przez pozwanego cel mieszkalnych i wskazał, że każda z nich spełniała normę powierzchni przypadającą na jednego osadzonego zgodnie z art. 110 § 2 kkw, tj. min. 3 m ², dlatego też nie sposób uznać, iż powód odbywał karę w warunkach przeludnienia. Pozwany nie wykazał również, że nie doszło do naruszenia art. 102 kkw oraz art. 111 § 1 kkw jak też przepisów rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2016 r. Ministra Sprawiedliwości w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2224) w zakresie zapewnia powodowi prawa do odpowiedniej odzieży odpowiednio do pory roku oraz w zakresie środków do utrzymania higieny i czystości w celi. W sprawie nie zachodzą także usprawiedliwione podstawy do uwzględnienia twierdzeń powoda, zgodnie z którymi zamontowane w oknach cel przesłony poliwęglanowe (tzw. blendy) powoduje ograniczenie w dopływie światła dziennego i cyrkulacji powietrza w celi, w szczególności powód nie wykazał, że są one zamontowane niezgodnie z zasadami sztuki budowlanej bądź też bez wymaganych atestów, natomiast sama ich obecność jest uzasadniona względami bezpieczeństwa i nie zachodzi w tym zakresie bezprawność pozwanego. Zwrócić należy uwagę, iż na zamontowanie przesłon w oknach zezwalało zarówno obowiązujące wcześniej rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 31.10.2003 r. w sprawie systemu ochrony jednostek Służby Więziennej (Dz.U. Nr 194, poz. 1902- §77 pkt 1 ppkt g, § 78 ust.2), jak i obowiązujące aktualnie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 października 2016 r. w sprawie systemu ochrony jednostek Służby Więziennej (Dz.U. z 2016 r. poz. 180). Również zarzut wadliwej wentylacji nie znalazł podstaw do uwzględnienia, skoro cele posiadają okna zapewniające możliwość wymiany powietrza, jak też sprawny otwór wentylacji grawitacyjnej w części sanitarnej celi. Podnoszone przez powoda okoliczności, że jest mu gorąco latem samo przez się nie stanowi o naruszeniu dóbr osobistych, albowiem wysokie temperatury w okresie letnim odczuwalne są dla wszystkich ludzi, a więc także przebywających w warunkach wolnościowych i stanowią dokuczliwość, za którą Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności. Natomiast co do stanu części sanitarnej celi, nawet jeśli przyjąć by, że był on zły, stwierdzić należy, iż nie narusza to godności osobistej powoda, zwłaszcza że osadzeni mają do dyspozycji stosowne środki czystości. Nawet, jeśli pomieszczenia w zakładach karnych nie są w idealnym stanie technicznym i powód może czuć przemijający dyskomfort, to w ocenie Sądu uchybienia te nie naruszają jego dóbr osobistych. Zwrócić należy uwagę, iż z akt sprawy wynika, że cele powoda były ogrzewane, wyposażone w dostęp do ciepłej wody oraz w sprzęt kwaterunkowy zapewniający osadzonemu odpowiednie warunki bytowe. Powód miał zapewnione odpowiednie warunki do spania i zaspokajania potrzeb higienicznych, otoczony był przez pozwanego prawidłową opieką medyczną oraz dostarczane mu były środki czystości oraz ubrania. Z akt sprawy nie wynika, by powód sygnalizował w czasie odbywania przez niego kary jakiekolwiek naruszenia jego praw w tym zakresie. Opisywane przez powoda niewłaściwe w jego ocenie warunki odbywania kary stanowią, zdaniem Sądu, wyłączne jego osobiste odczucie. Niższy standard celi niż oczekiwał tego powód nie daje podstaw do przyjęcia naruszenia dobra osobistego osoby pozbawionej wolności.

Z kolei w zakresie zarzutu dotyczącego monitoringu podczas czynności przeszukania, wskazać należy, iż zgodnie z art. 73a § 1 kkw zakłady karne mogą być monitorowane przez wewnętrzny system urządzeń rejestrujących obraz lub dźwięk, w tym przez system telewizji przemysłowej. Jedynie w przypadku celi mieszkalnej przeznaczonej do celów sanitarno-higienicznych oraz w łaźniach obraz z kamer przekazywany winien być w sposób uniemożliwiający ukazywanie intymnych części ciała osadzonego oraz wykonywanych przez niego czynności fizjologicznych (art. 73a § 5 kkw, art. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 października 2009 r. w sprawie rodzaju urządzeń i środków technicznych służących do przekazywania, odtwarzania i utrwalania obrazu lub dźwięku z monitoringu w zakładach karnych). Stosowanie w zakładzie karnym monitoringu ma na celu przede wszystkim zapewnienie porządku i zwiększenie bezpieczeństwa osadzonych. Powód wskazywał co prawda na swoje obawy co do możliwości ujawnienia nagrania z czynności przeszukania, natomiast sama obawa nie stanowi to o bezprawności pozwanego. Za taką bezprawność uchodzić będzie dopiero niezabezpieczenie nagrań przed jego posiadaniem przez osoby nieuprawnione, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Wobec powyższego również ta argumentacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Nie znajduje również podstaw uwzględnienie zarzutu powoda, iż kontrola osobista odbywa się przy niezamkniętych drzwiach, skoro podczas kontroli jest on częściowo ubrany, a drzwi wychodzą jedynie na korytarz, po którym poruszają przede wszystkim inni funkcjonariusze.

W sprawie bezsporne było, ze pozwany areszt nie posiada zadaszenia na części przeznaczonej do spacerów osadzonych. Wytyczne nr 2/2013 Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia 04.06.2013 roku w sprawie wymagań dla zabezpieczeń techniczno-ochronnych w jednostkach organizacyjnych Służby Więziennej przewidują co prawda, że każdy plac spacerowy powinien posiadać zadaszone miejsce umożliwiające schronienie się osadzonych przed opadami atmosferycznymi, jednak wymogi te nie obowiązywały w chwili powstawania obiektu w 2003 r. Wytyczne (mające charakter zaleceń) nie powodują zaś obowiązku natychmiastowego wdrożenia zmian, a co najwyżej uwzględnienia przy budowie nowych oraz adaptacji i przebudowie jednostek organizacyjnych Służby Więziennej. Dlatego też w tym zakresie nie zachodzi po stronie pozwanego bezprawność. Wskazać także należy, iż osadzeni mogli zawsze odmówić odbycia spaceru w przypadku złej pogody. Powód nie wykazał w tym zakresie także szkody, a ponadto obecnie znajduje się już na oddziale, w którym takie zadaszenie nad częścią spacerową się znajduje.

Na koniec odnieść należy się do zarzutu dotyczącego jakości wody na terenie pozwanej jednostki. Pomimo stosownego wezwania powoda do przedstawienia dokumentów, w których posiadaniu był, powód nie podjął tu jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej. Natomiast przedstawiona przez pozwanego decyzja o warunkowej przydatności wody do spożycia wyłącza zarzucaną bezprawność działania, tym bardziej, iż równolegle podjął on działania mające na celu spełnienie wymagań higienicznych i zdrowotnych. Z akt sprawy nie wynika natomiast, by zwiększona zawartość jonów manganu wpłynęła na zdrowie powoda, jak również, by powód w ogóle tę wodę spożywał. Dlatego również w tym zakresie zarzut powoda należało uznać za bezzasadny.

W konsekwencji należało przyjąć, że warunki odbywania kary pozbawienia wolności, w pozwanej jednostce, odpowiadały obowiązującym przepisom, zaś opisywane w pozwie okoliczności w tym zakresie mają charakter subiektywnych ocen powoda. Trzeba również dostrzec, że powód trafił do Aresztu Śledczego w P. w związku ze skazaniem go na karę pozbawienia wolności. Oczywistym zaś jest, że kara jest środkiem dolegliwym i skutkującym znaczącymi ograniczeniami w sferze funkcjonowania skazanego, również w zakresie warunków pobytu w jednostce, w której odbywa karę. Subiektywne odczucie w tym zakresie nie mogą być podstawą do skutecznego sformułowania zarzutów co do bezprawności działania organów państwa prowadzących jednostkę penitencjarną, o ile oczywiście obiektywnie panujące tam warunki nie naruszają przepisów prawa i przeciętnego poczucia sprawiedliwości.

Na koniec odnieść należy się jeszcze do zgłoszonego w pozwie zarzutu dotyczącego postępowania dyscyplinarnego za przewinienia. I tu wskazać należy na art. 7 i art. 34 kkw, z których wynika, iż skazany może zaskarżyć do sędziego penitencjarnego oraz do sądu penitencjarnego decyzje wydane między innymi przez dyrektora zakładu karnego z powodu ich niezgodności z prawem. Sąd cywilny w procesie o naruszenie dóbr osobistych skazanego nie jest władny oceniać, czy dyrektor zakładu karnego działał zgodnie z prawem czy bezprawnie. Jeśli skazany nie odwołał się od tej decyzji w trybie określonym w tych przepisach, to w procesie o naruszenie dóbr osobistych wytoczonym z powodu pozbawienia go tego uprawnienia należy przyjąć brak bezprawności działania pozwanego, chyba że nie wniesienie odwołania przez skazanego wynikało z uzasadnionej obawy przed represjami (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2012 roku, IV CSK 276/11), co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Dlatego też Sąd nie czynił ustaleń w tym zakresie.

Analizując powyższe ustalenia Sąd doszedł do wniosku, że w pozwanej jednostce nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda. Warunki, w jakich powód odbywał karę pozbawienia wolności, odpowiadały minimalnym standardom i nie uwłaczały ludzkiej godności. W zakresie zaś naruszenia prawa do prywatności powód nie wykazał szkody.

W konsekwencji Sąd oddalił powództwo jako niezasadne.

Na podstawie art. 102 kpc Sąd nie obciążył powoda kosztami procesu mając na uwadze jego sytuację osobistą i majątkową. Powód w toku postępowania korzystał ze zwolnienia od kosztów sądowych.

Sędzia Alina Gąsior

z/ odpis doręczyć powodowi z pouczeniem.

Sędzia Alina Gąsior