Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 kwietnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący	Sędzia Adam Bojko
Protokolant	p.o. stażysty Zuzanna Budzisz

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2024 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku Spółdzielczego z siedzibą w R.

przeciwko J. Z. i E. Z.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych J. Z. i E. Z. solidarnie na rzecz powoda (...) Banku Spółdzielczego z siedzibą w R. kwotę 320 229,97 zł (trzysta dwadzieścia tysięcy dwieście dwadzieścia dziewięć złotych 97/100) z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego, ale nie wyższej niż odsetki maksymalne za opóźnienie od kwoty 310 349,64 zł (trzysta dziesięć tysięcy trzysta czterdzieści dziewięć złotych 64/100) od dnia 5 września 2022 roku do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 9 880,33 zł (dziewięć tysięcy osiemset osiemdziesiąt złotych 33/100) od dnia 5 października 2022 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanych J. Z. i E. Z. solidarnie na rzecz powoda (...) Banku Spółdzielczego z siedzibą w R. kwotę 31 149 zł (trzydzieści jeden tysięcy sto czterdzieści dziewięć złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje pobrać od pozwanych J. Z. i E. Z. solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 2 880 zł (dwa tysiące osiemset osiemdziesiąt złotych) – tytułem zwrotu wydatków na koszty wynagrodzenia kuratora procesowego ustanowionego dla pozwanych.

]Sygn. akt I C 209/24

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank Spółdzielczy w R. w pozwie wniesionym w dniu 5 października 2022 r. przeciwko pozwanym J. Z. i E. Z. zażądał nakazania pozwanym w postępowaniu nakazowym, aby zapłacili na jego rzecz kwoty 320 229,97 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP, ale nie wyższej niż odsetki maksymalne za opóźnienie od kwoty 310 349,64 zł od dnia 5 września 2022 r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 9 880,33 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że kwota dochodzona pozwem stanowi wierzytelność hipoteczną obciążającą nieruchomość pozwanych, dla której Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim prowadzi księgę wieczystą nr (...). Z nieruchomości została wszczęta egzekucja na wniosek osoby trzeciej, a w jej toku nieruchomość została sprzedana na pierwszej licytacji. Uzyskanie nakazu zapłaty jest konieczne do zaspokojenia się z ceny uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości. Wierzytelność hipoteczna wynika z umowy kredytu nr KR -14- (...) na budowę domu, która została wypowiedziana w dniu 5 września 2022 r. na skutek zalegania przez pozwanych z zapłatą wymagalnych rat.

W dniu 14 grudnia 2022 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty kurator ustanowiony dla pozwanych nieznanych z miejsca pobytu wnosił o oddalenie powództwa, podnosząc, że postanowienia umowy określające stawkę oprocentowania kredytu w odniesieniu do wskaźnika WIBOR, jak również postanowienia § 7 ust. 4 umowy zastrzegające możliwość zmiany przez bank wysokości pobieranych prowizji i opłat w trakcie trwania umowy są abuzywne, a w konsekwencji nie wiążą stron.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani są właścicielami nieruchomości oznaczonej nr działki (...) o powierzchni 0,1548 ha, położonej w T., dla której w Sądzie Rejonowym w Piotrkowie Trybunalskim została założona księga wieczysta nr (...). W dziale IV księgi wieczystej została wpisana hipoteka umowna na rzecz powoda w kwocie 800 000 zł w celu zabezpieczenia spłaty kredytu wraz z odsetkami z tytuł umowy kredytu nr KR -14- (...) z dnia 30 października 2014 r.

/dowód: odpis zwykły księgi wieczystej k. 16 – 17 odwrót/

W dniu 30 października 2014 r. pomiędzy stronami została zawarta umowa nr (...) o złotowy kredyt mieszkaniowy na budowę domu. Zgodnie z umową powód udzielił pozwanym na ich wniosek kredytu w wysokości 400 000,00 zł na sfinansowanie budowy domu w miejscowości T., ul. (...) nr działki (...), (...)-(...) T..

Kredyt został udzielony na okres 360 miesięcy tj. od dnia 30 października 2014 r. do dnia 10 października 2044 r.

Pozwani zobowiązali się do wykorzystania kredytu na warunkach określonych w umowie, zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w wyznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty bankowi przewidzianych umową prowizji i opłat bankowych.

Zabezpieczenie spłaty udzielonego kredytu stanowi m.in. hipoteka umowan do kwoty 800 000,00 zł ustanowiona na rzecz banku na nieruchomości położonej w miejscowości T., ul. (...) nr działki (...), (...)-(...) T., dla której Sąd Rejonowy w Radomsku prowadzi księgę wieczystą nr (...).

Zgodnie z § 7 ust. 4 umowy bank zastrzega sobie możliwość zmiany wysokości pobieranych prowizji i opłat w trakcie trwania umowy w terminie do 6 miesięcy od zmiany którejkolwiek z wymienionych przesłanek. Wysokość prowizji i opłat, o których mowa w umowie, może ulec zmianie wskutek zaistnienia jednej z wymienionych przyczyn:

1.  zmiany cennika usług świadczonych przez Krajową Izbę Rozliczeniową S.A. lub Bank zrzeszający o co najmniej 0,1 %,

2.  zmiany cen energii, taryf telekomunikacyjnych albo opłat stosowanych przez inne podmioty, z usług których korzysta bank przy wykonywaniu danej czynności o co najmniej 0.1 %,

3.  zmiany poziomu inflacji w wysokości podanej przez Główny Urząd Statystyczny o co najmniej 0,1 %,

4.  zmiany przepisów podatkowych lub rachunkowych dotyczących działalności banku i świadczonych przez bank usług w zakresie wynikającym z tej zmiany.

W przypadku zmiany wysokości stawek pobieranych prowizji i opłat bankowych trakcie trwania umowy bank jest zobowiązany doręczyć kredytobiorcy treść wprowadzonych zmian (§ 7 ust. 5).

Kredytobiorca może nie przyjąć zmian do Taryfy i w takim przypadku jest zobowiązany do złożenia bankowi w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o zamierzonych zmianach Taryfy, oświadczenia sporządzonego pod rygorem nieważności w formie pisemnej o odmowie przyjęcia zmian. Odmowa przyjęcia zmian Taryfy wywoła skutek w postaci wypowiedzenia umowy przez kredytobiorcę. Okres wypowiedzenia wynosi 3 miesiące, przy czym kredytobiorca może spłacić kredyt przed upływem terminu wypowiedzenia na zasadach określonych w § 20 umowy (§ 7 ust. 6).

Niezłożenie przez kredytobiorcę w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o zamierzonych zmianach taryfy oświadczenia o odmowie przyjęcia zmian, wywoła skutek uznania, że kredytobiorca przyjął zmiany Taryfy i w takim przypadku zmiany będą obowiązywały od dnia wskazanego w oświadczeniu banku o wprowadzeniu zmiany Taryfy (§ 7 ust. 7).

Całkowity koszt kredytu stanowią: odsetki od kredytu 330 945,86 zł, koszty ustanowienia i zwolnienia prawnego zabezpieczenia spłaty kredytu z wyjątkiem opłat notarialnych ponoszonych przez kredytobiorcę 219,00 zł, koszt ubezpieczenia nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych 298,00 zł.

W dniu zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosi 5,34 %.

Oprocentowanie kredytu jest zmienne i stanowi sumę stawki bazowej WIBOR 3M wynoszącej na dzień zawarcia umowy 2,59 % i marży banku, która wynosi na dzień zawarcia umowy 2,75 % (§ 11 ust. 2).

Stawka WIBOR 3M obliczana jest z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku jako średnia arytmetyczna notowań w kwartale poprzedzającym kwartał naliczania odsetek. Zmiana wysokości stawki bazowej powoduje zmianę oprocentowania o taką samą liczbę punktów procentowych (§ 11 ust. 3).

Zmiana oprocentowania następuje z dniem rozpoczęcia kolejnego kwartału (§ 11 ust. 4).

Bank jest zobowiązany doręczyć kredytobiorcy informacje o aktualnej wysokości stopy procentowej. Bank dodatkowo informuje kredytobiorcę poprzez umieszczenie komunikatu na tablicy ogłoszeń w miejscach prowadzenia przez siebie działalności bankowej oraz na stronie internetowej www.esbank.pl. (...) wysokości oprocentowania będzie następowała w terminie wskazanym w informacji otrzymanej przez kredytobiorcę od banku, bez konieczności zmiany umowy w formie pisemnej, w tym zawierania aneksu do niniejszej umowy (§ 11 ust. 5).

Odsetki od kredytu naliczane będą miesięcznie według obowiązującej w danym okresie stopy procentowej, od kwoty zadłużenia z tytułu kredytu, począwszy od dnia wypłaty kredytu, do dnia poprzedzającego spłatę kredytu włącznie (§ 11 ust. 6).

Dla potrzeb niniejszej umowy przyjmuje się, że rok obrachunkowy ma 365 dni, a miesiąc rzeczywistą ilość dni (§ 11 ust. 7).

Kredytobiorca ponosi ryzyko zmian stóp procentowych, co oznacza, że zmiana oprocentowania będzie miała wpływ na wartość kredytu oraz w przypadku wzrostu poziomu stopy bazowej wyższe będzie oprocentowanie kredytu i wzrośnie wówczas wysokość raty kapitałowo – odsetkowej. W przypadku obniżenia poziomu stopy bazowej obniży się oprocentowanie kredytu i zmniejszy się wysokość raty kapitałowo – odsetkowej (§ 11 ust. 8).

Pozwani zobowiązali się do spłaty zadłużenia z tytułu kredytu w malejących ratach (…) miesięcznych/ 10 dnia każdego miesiąca zgodnie z ustalonym harmonogramem, stanowiącym integralną część umowy.

W przypadku niespłacenia w terminie określonym w umowie kredytu lub odsetek, albo gdy wpłacona kwota jest niższa od ustalonej w harmonogramie, bank wysyła do kredytobiorcy jedno wezwanie do zapłaty w terminie 14 dni od powstania zadłużenia przeterminowanego listem poleconym za potwierdzeniem odbioru. W przypadku braku spłaty kredytu lub odsetek w terminie określonym w wezwaniu do zapłaty, o którym mowa w ust. 1, w przypadku gdy zaległość w spłacie wynosi co najmniej dwie kolejne raty kapitałowe lub odsetkowe, bank jest uprawniony do podjęcia dalszych czynności w następującej kolejności:

1.  wysłania jednego wezwania do zapłaty listem poleconym za potwierdzeniem odbioru,

2.  wypowiedzenia umowy na warunkach określonych w § 18 umowy,

3.  wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego, o którym mowa w § 30 umowy lub dochodzenia swoich należności na drodze postępowania sądowego;

4.  dochodzenia swoich należności na drodze postępowania egzekucyjnego.

Stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego jest zmienna /kredytu przeterminowanego/ jest zmienna i równa czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego.

Zmiana wysokości zadłużenia przeterminowanego będzie obowiązywała od dnia wejścia w życie uchwały Rady Polityki Pieniężnej w sprawie wysokości kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego.

Maksymalna wysokość stopy oprocentowania zadłużenia przeterminowanego nie może w stosunku rocznym przekroczyć czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (odsetki maksymalne). Jeżeli wysokość oprocentowania miałaby przekroczyć wysokość odsetek maksymalnych kredyt przeterminowany będzie oprocentowany w wysokości odsetek maksymalnych.

Bank może wypowiedzieć umowę w całości lub części i postawić kredyt w stan wymagalności m.in. w przypadku niespłacenia przez kredytobiorcę w terminach określonych w umowie, pełnych rat odsetkowych lub kapitałowych za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim wezwaniu kredytobiorcy do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy.

Bank powiadania listem poleconym kredytobiorcę/poręczycieli o wypowiedzeniu, o którym mowa w § 18, wyznaczając termin spłaty zadłużenia. Okres wypowiedzenia wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy 7 dni licząc od dnia doręczenia wypowiedzenia.

Kredytobiorca zobowiązuje się do informowania banku m.in. o zmianie adresu zamieszkania i adresu do korespondencji.

Kredytobiorcy odpowiadają solidarnie za zadłużenie wynikające z umowy.

/dowód: umowa nr (...) k.28 -32, harmonogram spłaty kredytu k. 33 – 39, wniosek o udzielenie kredytu k. 24 -27/

Wniosek o udzielenie kredytu zawiera oświadczenia pozwanych, że:



zostali poinformowani przez pracownika banku o ponoszeniu ryzyka zmiany stopy procentowej w związku z zaciągnięciem kredytu o zmiennym oprocentowaniu, o możliwości wzrostu kosztu tego kredytu w przypadku wzrostu stawki bazowej oraz o ryzyku zmiany cen rynkowych zabezpieczeń, ponadto oświadczenie,



na podstawie uzyskanych informacji oraz przedstawionych symulacji spłat wnioskowanego kredytu dla następujących stóp procentowych: 5,34 (stopy procentowej aktualnie obowiązującej), 9,34 (podwyższonej o 4 punkty procentowe), 5,39 (podwyższoną o różnicę między maksymalnym i minimalnym poziomem oprocentowania w ciągu ostatnich 12 miesięcy) świadomie złożyli wniosek o udzielenie kredytu,



otrzymali od pracownika banku wszelkie informacje niezbędne do podjęcia decyzji w zakresie zaciągniętego zobowiązania kredytowego,



otrzymali od pracownika banku wszelkie wyjaśnienia dotyczące zgłaszanych wątpliwości;



zostali poinformowani o ryzyku z tytułu zaciągniętego zobowiązania kredytowego i mają pełną świadomość ryzyka związanego z zaciąganym zobowiązaniem kredytowym;



zostały im udzielone wyjaśnienia dotyczące: informacji zawartych w przekazanym im „Formularzu informacyjnym dotyczącym kredytu zabezpieczonego hipotecznie” oraz postanowień zawartych w umowie.

/dowód: wniosek o udzielenie kredytu k. 24 -27/

Kredyt został wypłacony w transzach zgodnie z dyspozycjami kredytobiorców.

/dowód: dyspozycja wypłaty środków kredytu k. 40, k. 42, k. 44, potwierdzenia przelewów k. 41, k. 43, k. 45/

Pismami z dnia 13 czerwca 2022 r. powód wezwał pozwanych do zapłaty kwoty 5 640,22 zł tytułu następujących zaległości: kwoty niespłaconego kredytu – 2 417,64 zł, odsetek – 3 210,58 zł, kosztów, opłat i prowizji – 12 zł w terminie 14 dni roboczych oraz poinformował o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych od otrzymania wezwania wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Pisma zostały przesłane pozwanym na adres zamieszkania wskazany w umowie, a następnie zwrócone przez urząd pocztowy z uwagi na ich niepodjęcie w terminie.

/dowód: wezwanie do zapłaty k. 46, 49, kopie koperty k. 47 – 48, 50 – 51/

Pismami z dnia 26 lipca 2022 r. powód wypowiedział umowę kredytu i wezwał pozwanych do zapłaty kwoty 316 664,09 zł tytułem zadłużenia wynikającego z umowy oraz poinformował o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych od otrzymania wezwania wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Pisma zostały przesłane pozwanym na adres zamieszkania wskazany w umowie, a następnie zwrócone przez urząd pocztowy z uwagi na ich niepodjęcie w terminie.

/dowód: wypowiedzenie umowy k. 52, 49, kopie koperty k. 53 – 54, 56 – 57/

Pozwani w okresie od dnia 10 listopada 2014 roku do dnia 9 maja 2022 roku dokonali spłaty rat kredytowych w łącznej kwocie 200 421,43 zł, które zostały zaliczone w części wynoszącej 89 650,36 zł na spłatę kapitału kredytu, a w części wynoszącej 110 771,07 zł na spłatę odsetek.

/dowód: wyciąg nr (...) z ksiąg rachunkowych banku k. 18 -19/

W dniu 4 października 2022 r. zadłużenie pozwanych z tytułu umowy kredytu wyniosło łącznie 320 229,97 zł, w tym: niespłacony kapitał w kwocie: 310 349,64 zł oraz odsetki umowne w kwocie 9 880,33 zł.

/dowód: wyciąg nr (...) z ksiąg rachunkowych banku k. 18 -19, wyciąg nr (...) z ksiąg rachunkowych banku k. 20/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne.

Zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tj. Dz.U. z 2023 r., poz. 1984 ze zm.) w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

Jak z kolei stanowi art. 68 ust. 1 i 2 zdanie 1 powyższej ustawy hipoteka zabezpiecza wierzytelność pieniężną, w tym również wierzytelność przyszłą, do oznaczonej sumy pieniężnej.

Pozwani są właścicielami nieruchomości, która została obciążona hipoteką do kwoty 800 000 zł w celu zabezpieczenia spłaty kredytu wraz z odsetkami z tytułu umowy kredytu nr KR -14- (...) z dnia 30 października 2014 r. Umowa kredytu została zawarta pomiędzy powodem, a pozwanymi, przy czym pozwani nie wywiązali się z obowiązku terminowej spłaty swojego zobowiązania, co skutkowało wypowiedzeniem umowy. Jednocześnie powód wypowiadając umowę kredytu dopełnił wszystkich wymaganych umową i ustawą wymogów związanych z wypowiedzeniem umowy.

W świetle takich dokumentów jak umowa kredytu, wypowiedzenie umowy kredytu, wyciąg z ksiąg rachunkowych bankowego i szczegółowego rozliczenia kredytu wysokość zobowiązania pozwanych z tytułu umowy kredytu, a jednocześnie stanowiącego wierzytelność powoda zabezpieczoną hipotecznie na nieruchomości pozwanych, nie budzi wątpliwości i nie była kwestionowana przez kuratora procesowego ustanowionego dla pozwanych.

Wprawdzie wyciąg z ksiąg banku wobec uchylenia art. 95 k.c. prawa bankowego nie ma mocy dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym (art. 95 ust. 1 a) ustawy Prawo Bankowe), niemniej jednak kwalifikacja taka nie pozbawia tego dokumentu mocy dowodowej i wiarygodności. Ma on moc dowodową dokumentu prywatnego, którego wprawdzie nie dotyczy domniemanie z art. 245 k.p.c., jednakże zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dowód z dokumentu prywatnego może być podstawą ustaleń faktycznych, jest samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c. , to jest podlega on ocenie sądu na podstawie wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 27 lipca 2010 r., II CSK 119/10, LEX nr 603161, z dnia 13 grudnia 2013 r. ,III CSK 66/13, LEX nr1463871,, z dnia 12 września 2014 r., I CSK 634/13, LEX nr 1504324).

Zatem w świetle wskazanych wyżej dowodów zaoferowanych przez stronę powodową zostało udowodnione, że w dacie wystawienia wyciągu z ksiąg rachunkowych, wierzytelność hipoteczna, a zarazem dług pozwanych z tytułu umowy kredytu wynosił kwotę tam wskazaną i dochodzoną pozwem.

Kurator pozwanych nie kwestionując wysokości roszczenia dochodzonego pozwem wnosił o oddalenie powództwa, podnosząc, że postanowienia umowy wprowadzające zmienną stawkę oprocentowania w oparciu o wskaźnik WIBOR, jak również postanowienia § 7 ust. 4 umowy zastrzegające możliwość zmiany przez bank wysokości pobieranych prowizji i opłat w trakcie trwania umowy są abuzywne, a w konsekwencji nie wiążą stron.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 – 4 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nieuzgodnione indywidulanie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanej konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4).

Jak jednak stanowi art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich (Dz.Urz. WE L Nr 95, s. 29 ze zm.; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 2, s. 288) warunki umowy odzwierciedlające obowiązujące przepisy ustawowe lub wykonawcze oraz postanowienia lub zasady konwencji międzynarodowych, których stroną są Państwa Członkowskie lub Wspólnota, zwłaszcza w dziedzinie transportu, nie będą podlegały przepisom niniejszej dyrektywy.

W orzecznictwie (...) wyjaśniono, że wyrażenie „obowiązujące przepisy ustawowe lub wykonawcze” w świetle motywu trzynastego tej dyrektywy obejmuje zarówno przepisy prawa krajowego, które mają zastosowanie między umawiającymi się stronami niezależnie od ich wyboru, ale również te, które mają charakter dyspozytywny, to znaczy mają zastosowanie domyślnie w braku odmiennych uzgodnień między stronami (por. postanowienie (...) z 14 kwietnia 2021 r., C-364/19, XU i inni przeciwko (...) SA). Dodatkowo warunek umowny, który nie był indywidualnie negocjowany, lecz odzwierciedla zasadę, która zgodnie z prawem krajowym znajduje zastosowanie między umawiającymi się stronami, nie jest objęty zakresem stosowania dyrektywy 93/13 z zastrzeżeniem, że nie dokonano żadnych innych uzgodnień w tym zakresie (por. wyrok (...) z 9 lipca 2020 r., C 81/19, NG i OH przeciwko (...) SA).

Zgodnie z przepisem art. 29 ust. 2 u.k.h. jeśli strony nie uzgodniły stałej stopy oprocentowania, to sposób ustalania stopy procentowej określa się jako wartość wskaźnika referencyjnego oraz wysokość marży ustalonej w umowie. Natomiast zgodnie z art. 4 pkt 28 u.k.h. wskaźnikiem referencyjnym jest wskaźnik opisany w art. 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) (...) z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych i zmieniającego dyrektywy 2008/48/WE i (...) oraz rozporządzenie (UE) nr (...).

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia wskaźnikiem referencyjnym jest dowolny indeks stanowiący odniesienie do określenia kwoty przypadającej do zapłaty z tytułu instrumentu finansowego lub umowy finansowej lub do określenia wartości instrumentu finansowego bądź indeks stosowany do pomiaru wyników funduszu inwestycyjnego w celu śledzenia stopy zwrotu takiego indeksu lub określenia alokacji aktywów z portfela, lub obliczania opłat za wyniki.

Parametry powyższego wskaźnika spełnia niewątpliwie wskaźnik WIBOR 3M. Co więcej, został on wskazany wprost jako kluczowy wskaźnik referencyjny w załączniku do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) (...) z dnia 11 sierpnia 2016 r. ustanawiającego wykaz kluczowych wskaźników referencyjnych stosowanych na rynkach finansowych.

Wobec powyższego Sąd uznał, że postanowienie umowne dotyczące zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR 3M co do zasady nie powinno stanowić przedmiotu badania na podstawie przepisów dyrektywy unijnej 93/13 i przepisów krajowych o niedozwolonych postanowieniach umownych (art. 385 ¹ KC).

Gdyby nawet uznać, że postanowienia te podlegają badaniu pod kątem zgodności z postanowieniami ww. dyrektywy, to klauzulę zmiennego oprocentowania uregulowaną w spornej umowie należałoby potraktować jako klauzulę dotyczącą głównego świadczenia, a ta jako transparentna nie podlegałaby kontroli pod względem abuzywności zgodnie z wyłączeniem z art. 4 (2) dyrektywy 93/13 oraz art. 385 ⁽¹⁾ § 1 k.c. Zgodnie bowiem z wykładnią zawartą w wyroku (...) z dnia 13 lipca 2023 r. w sprawie C-265/22, decydującą rolę w ramach tej oceny odgrywają, po pierwsze, kwestia, czy warunki umowne zostały wyrażone prostym i zrozumiałym językiem, w taki sposób, że umożliwiają przeciętnemu konsumentowi, czyli konsumentowi właściwie poinformowanemu oraz dostatecznie uważnemu i rozsądnemu, ocenę tego kosztu (tu oprocentowania), a po drugie, wskazanie albo niewskazanie w umowie kredytu informacji uważanych w świetle charakteru towarów i usług będących jego przedmiotem za istotne (tezy 54 -56). Co się tyczy w szczególności warunku przewidującego w ramach umowy kredytu hipotecznego wynagrodzenie za ten kredyt w postaci odsetek obliczonych na podstawie zmiennej stopy ustalonej, tak jak w sprawie w postępowaniu głównym, poprzez odniesienie do oficjalnego wskaźnika, to wymóg przejrzystości należy rozumieć w ten sposób, że wymaga on w szczególności, aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument był w stanie zrozumieć konkretne działanie sposobu obliczania tej stopy i oszacować w ten sposób, na podstawie jasnych i zrozumiałych kryteriów, potencjalnie istotne konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla jego zobowiązań finansowych. Na elementy szczególnie istotne dla oceny, jakiej powinien dokonać sąd krajowy w tym względzie, składają się z jednej strony okoliczność, czy ze względu na publikację sposobu obliczania wspomnianej stopy procentowej główne elementy dotyczące obliczania tej stopy są łatwo dostępne dla każdej osoby zamierzającej zawrzeć umowę o kredyt hipoteczny, oraz z drugiej strony dostarczenie informacji na temat zmian w przeszłości tego wskaźnika, na podstawie którego obliczana jest ta stopa procentowa (wyrok (...) z dnia 3 marca 2020 r., w sprawie C-125/18, teza 56).

W niniejszej sprawie pozwani zostali poinformowani o ryzyku zmiany stopy procentowej w sposób zrozumiały nie tylko pod względem gramatycznym, ale również ekonomicznym. Przy podpisywaniu umowy pozwani złożyli na formularzu banku pisemne oświadczenia, że zostali poinformowani przez pracownika banku o ponoszeniu ryzyka zmiany stopy procentowej w związku z zaciągnięciem kredytu o zmiennym oprocentowaniu i o możliwości wzrostu kosztu tego kredytu w przypadku wzrostu stawki bazowej, a ponadto, że na podstawie uzyskanych informacji oraz przedstawionych symulacji spłat wnioskowanego kredytu dla stopy procentowej aktualnie obowiązującej, dla stopy podwyższonej o 4 punkty procentowe oraz dla stopy podwyższonej o różnicę między maksymalnym i minimalnym poziomem oprocentowania w ciągu ostatnich 12 miesięcy, świadomie złożyli wniosek o udzielenie kredytu. Dodatkowo pozwani złożyli oświadczenia, że otrzymali od pracownika banku wszelkie informacje niezbędne do podjęcia decyzji w zakresie zaciągniętego zobowiązania kredytowego, otrzymali od pracownika banku wszelkie wyjaśnienia dotyczące zgłaszanych wątpliwości, zostali poinformowani o ryzyku z tytułu zaciągniętego zobowiązania kredytowego i mają pełną świadomość ryzyka związanego z zaciąganym zobowiązaniem kredytowym, zostały im udzielone wyjaśnienia dotyczące: informacji zawartych w przekazanym im „Formularzu informacyjnym dotyczącym kredytu zabezpieczonego hipotecznie” oraz postanowień zawartych w umowie.

Powyższe informacje stanowiły realizację przez Bank obowiązku informacyjnego wynikającego z zaleceń Rekomendacji S Komisji Nadzoru Finansowego.

Umowa kredytu zawiera bowiem informację o sposobie obliczania stawki WIBOR 3M, a ponadto informację, że zmiana wysokości stawki bazowej powoduje zmianę oprocentowania o taką samą liczbę punktów procentowych, jak również informację, że kredytobiorca ponosi ryzyko zmian stóp procentowych, co oznacza, że zmiana oprocentowania będzie miała wpływ na wartość kredytu oraz w przypadku wzrostu poziomu stopy bazowej wyższe będzie oprocentowanie kredytu i wzrośnie wówczas wysokość raty kapitałowo – odsetkowej. Ponadto bank jest zobowiązany doręczyć kredytobiorcy informacje o aktualnej wysokości stopy procentowej. Bank dodatkowo informuje kredytobiorcę o jej wysokości poprzez umieszczenie komunikatu na tablicy ogłoszeń w miejscach prowadzenia przez siebie działalności bankowej oraz na stronie internetowej www.esbank.pl. Z kolei informacja o wysokości wskaźnika WIBOR 3M (ang. W. I. R.), będącego wskaźnikiem referencyjnym trzymiesięcznych depozytów złotowych na polskim rynku międzybankowym jest publikowana na stronie informacyjnej administratora tego wskaźnika (...) S.A. w W., który uzyskał licencję Komisji Nadzoru Finansowego i został wpisany do rejestru administratorów prowadzonym przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych ( (...)). Ponadto stawki WIBOR publikowane są i były w serwisach internetowych takich jak B., R., rp.pl, a więc są ogólnodostępne. Ogólnodostępna jest również informacja o sposobie jego wyliczania. Tym samym kredytobiorca ma możliwość zapoznania się z nimi przed zawarciem umowy kredytu, w tym o jego historycznych poziomach, które mogą dać konsumentowi wyobrażenie o możliwym wzroście raty na skutek wzrostu tego wskaźnika.

W ocenie Sądu strona pozwana w oparciu o informacje przekazane przez bank oraz ogólnodostępne informacje o wysokości wskaźnika WIBOR 3M była w stanie zrozumieć metodę obliczania stopy procentowej przez bank i oszacować w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria (stała marża + WIBOR 3M) potencjalnie istotne konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań. Błędne jest bowiem założenie, zgodnie z którym Bank był zobowiązany do wyjaśnienia kredytobiorcom sposobu wyznaczania wskaźnika WIBOR przez jej administratora. Wystarczające jest w tym zakresie odesłanie do jego strony i zawartych tam informacji, albowiem to nie Bank ustala wysokość tego wskaźnika, a jedynie bazuje na nim ustalając ostateczną stopę procentową udzielonego pozwanym kredytu.

Postanowienie umowne dotyczące zmiennej stopy procentowej opisanej jako suma wysokości wskaźnika referencyjnego WIBOR 3M oraz stałej marży wskazanej w umowie kredytu, reguluje wynagrodzenie banku i czyni to w sposób jednoznaczny w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c., co oznacza to, że w sprawie nie ma co do zasady podstaw do badania wymienionych postanowień umownych pod kątem ich abuzywności.

Niezależnie od powyższego nie można podzielić poglądu, że postanowienie umowne dotyczące zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR 3M jest nieuczciwe. Zarzut postawiony w tym zakresie sprowadza się w istocie do braku rynkowego charakteru tego wskaźnika, albowiem wskaźnik ten nie jest oparty na transakcjach rzeczywistych.

WIBOR to wskaźnik oprocentowania pożyczek na krajowym rynku międzybankowym. Banki biorąc pod uwagę to, po jakiej stopie są w stanie sobie nawzajem pożyczać pieniądze, ustalają oprocentowanie kredytów dla klientów. Faktycznie WIBOR nie musi być oparty na rzeczywistych transakcjach pomiędzy bankami, ale na przybliżeniach, które wynikają z modeli matematycznych, a które pozwalają na złożenie oferty założenia depozytu. Te modele matematyczne nie mają bowiem abstrakcyjnego charakteru. Stawka ta wyznaczana jest każdego dnia roboczego o godzinie 11:00 podczas tzw. Fixingu, jako średnia arytmetyczna wielkości oprocentowania (w ujęciu rocznym) podawanych przez 10 największych banków działających w Polsce, które są uczestnikami panelu WIBOR, gdzie odrzucane są dwie najniższe i dwie najwyższe oferty. W wyniku takiej kalkulacji ustalana jest wysokość stawki WIBOR. W sytuacji, gdy w fixingu bierze udział mniejsza liczba banków (od 8 do 9), to odrzucane są dwie skrajne oferty – najwyższa i najniższa. W wariancie, kiedy banków jest mniej niż 8 w obliczaniu średniej biorą udział wszystkie zgłoszone oferty. WIBOR 3M nie uwzględnia tego, co dzieje się aktualnie na rynku, ale przewiduje, co wydarzy się na rynku w ciągu najbliższych trzech miesięcy, uwzględniając zachodzące procesy ekonomiczne. Co jednak najistotniejsze, stawka WIBOR zależy w istocie od stóp procentowych NBP. Banki lokują bowiem własne środki nabywając od NBP bony pieniężne, dzięki czemu zyskują odsetki w wysokości równej stopie referencyjnej NBP. Nabycie takiego bonu to odpowiednik założenia depozytu w NBP. Z uwagi na charakter oferenta tego bonu (NBP), jest to w istocie dla banku transakcja bez ryzyka. W rezultacie, aby bankowi opłacało się założyć taki depozyt w innym banku celem uzyskania odsetek, a zatem liczyć się z większym ryzykiem inwestycyjnym, kwota odsetek musi być odpowiednio wyższa od stopy referencyjnej NBP. Ponadto okres inwestycji w ww. bony pieniężne wynosi 7 dni, podczas gdy depozyt międzybankowy 1, 3 lub 6 miesięcy, a zatem ryzyko inwestycyjne jest także wydłużone w czasie, stąd wskaźnik WIBOR jest zawsze powiązany ze stopą referencyjną NBP i zawsze jest notowany jako nieco wyższy od niej. Stopa referencyjna NBP jest zatem ekonomicznym fundamentem dla określenia stopy wskaźnika WIBOR. Celem wyznaczenia ceny, po której bankowi warto zainwestować środki w innym banku niż NBP, bank musi oszacować również, jak przez czas inwestycji może zmieniać się stopa referencyjna. W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do przyjęcia, że WIBOR jest wskaźnikiem arbitralnie ustalanym przez banki, bez związku z realiami ekonomicznymi na rynku.

Jednocześnie jak wcześniej wskazano w fixingu stanowiącym podstawę ustalania wskaźnika WIBOR bierze udział dziesięć banków, którymi są (...) Bank (...) S.A. w W., Bank (...) S.A. w W., Bank (...) S.A. w W., Bank (...) S.A. w W., (...) Bank (...) S.A. w W., (...) Bank (...) S.A. w W., (...) Bank (...) S.A. w K., (...) S.A. w W., (...) Bank (...) S.A. w W. oraz Bank (...) w W..

Pozwany Bank nie ma zatem żadnego wpływu na wysokość wskaźnika WIBOR, a jedynie korzysta z niego, podobnie jak wszystkie banki w Polsce, a jednocześnie konsument nie musi rozumieć, ani nawet znać sposobu ustalania przez podmiot inny, niż kredytodawca, sposobu ustalania składowych odsetek należnych od konsumenta. Gdyby bowiem bank odwoływał się do odsetek ustawowych, sposobowi ich ustalania można by postawić tożsamy zarzut.

Odnośnie rozkładu ryzyka przy umowie kredytu o zmiennym oprocentowaniu ustalanym na podstawie wskaźnika referencyjnego WIBOR, należy podnieść, że ryzyko zmiany wysokości wskaźnika WIBOR, obciąża obie strony kontraktu, a nie tylko kredytobiorców. Wskaźnik WIBOR ulega zmianom będącym odbiciem zmieniającej się sytuacji ekonomicznej w skali makro. Czynniki makroekonomiczne, które wpływają na wysokość wskaźnika WIBOR, podlegają zmianom zarówno na korzyść kredytobiorcy, jak i na korzyść kredytodawcy. Przy czym w umowie nie zawarto klauzuli minimalnego oprocentowania, w związku z czym może ono osiągnąć nawet wartość ujemną, natomiast górna wysokość stawki jest limitowana przez przepisy Kodeksu cywilnego o maksymalnym oprocentowaniu. O tym, że oprocentowanie oparte o wskaźnik referencyjny WIBOR ma rzeczywisty aspekt ekonomiczny, świadczy to, w jaki sposób kształtuje się poziom alternatywnego wskaźnika referencyjnego (...) (W. I. O.). Notowania tego wskaźnika rozpoczęły się z początkiem 2023 r., a sam ten wskaźnik został wprowadzony do obrotu w następstwie krytyki konstrukcji mechanizmu funkcjonowania wskaźnika WIBOR z takim uzasadnieniem, że będzie on odpowiadał rzeczywistej skali inflacji, w domyśle niższej od wskaźnika WIBOR. Tymczasem od września 2023 r. stawka wskaźnika (...) 3M jest wyższa od stawki wskaźnika WIBOR 3M. Stało się tak ponieważ NBP dokonał w ostatnim czasie systematycznych redukcji stóp procentowych, w następstwie tego oba ww. wskaźniki referencyjne zaczęły spadać, ale WIBOR znacznie szybciej niż (...). Przyczyną takiego stanu rzeczy jest sam mechanizm wyznaczania stawek referencyjnych oraz to, w jaki sposób reagują one na zmianę stóp procentowych przez NBP. (...) jest wskaźnikiem, który obrazuje przeszłą sytuację ( (...) 3M to średnia stawka dokonanych transakcji, w których bank pożyczał pieniądze na 3 miesiące innym bankom i przedsiębiorcom, to stopa składana tych stawek z ostatnich 3 miesięcy), a WIBOR jest wskaźnikiem, który obrazuje oczekiwania rynku co do zmiany stóp procentowych w przyszłości (mechanizm ten został uprzednio opisany szczegółowo). Z tego względu w cyklu podnoszenia stóp procentowych przez NBP poziom wskaźnika WIBOR wzrasta szybciej niż poziom wskaźnika (...) i odwrotnie, w cyklu obniżania stóp procentowych przez NBP poziom wskaźnika WIBOR obniża się szybciej niż poziom wskaźnika (...). Powyższe oznacz, że w obu przypadkach znaczenie mają rzeczywiste procesy ekonomiczne.

Gdyby nawet uznać, że postanowienia dotycząc oprocentowania kredytu nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, co umożliwiałoby zbadanie ich pod kątem ich abuzywności, to należy wskazać, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie budziło wątpliwości Sądu, że w chwili zawierania przez strony umowy kredytu pozwani byli konsumentami w rozumieniu art. 22 ¹ KC Zaciągnięty przez nich kredyt przeznaczony był bowiem na cele mieszkaniowe. Dodatkowo wskazać należy, że pozwani przez cały okres kredytowania byli traktowani przez powoda jako konsumenci, zaś konsumencki charakter umowy nie był kwestionowany przez stronę powodową. Oczywistym jest, że postanowienia umowne dotyczące zmiennego oprocentowania opartego o stawkę WIBOR 3M nie zostały z kredytobiorcą indywidualnie uzgodnione. Umowa kredytu między stronami została zawarta na podstawie wzorca opracowanego oraz przedstawionego przez bank. W tej sytuacji obowiązuje domniemanie, że zawarte w niej postanowienia nie zostały indywidualnie uzgodnione z konsumentem (art. 385 ¹ § 3 k.c.).

Podkreślenia wymaga, że świadczenie banku stanowi odpowiednik świadczenia kredytobiorcy. Umowa kredytu zrealizowała cele zakładane przez obie strony umowy według stanu na dzień jej zawarcia. Bezzasadny jest również podniesiony zarzut, jakoby sprzeczne z dobrymi obyczajami miało być przyjęcie, jako elementu zmiennego oprocentowania kredytu, stawki WIBOR 3M. Badanie zgodności oprocentowania kredytu z dobrymi obyczajami może odbywać się wyłącznie przez łączną analizę oprocentowania jako takiego, którego składnikami są WIBOR 3M i marża, z punktu widzenia funkcji, jakie pełnią odsetki umowne. Wartość pieniądza ma charakter zmienny w czasie, a mechanizm wyrównania ewentualnych ubytków wartości jest szczególnie ważny w stosunkach kredytowych o charakterze wieloletnim. Oznacza to, że część kapitałowa spłacanych przez kredytobiorcę rat ma obecnie mniejszą wartość niż odpowiadający temu świadczeniu kapitał wypłacony w dacie uruchomienia kredytu. Właśnie wspomniany ubytek wartości spełnionego świadczenia ma być rekompensowany przez odsetki (oprocentowanie), których składnikiem jest WIBOR. Jak wcześniej wskazano, nie można mówić również o nierównowadze stron umowy w zakresie ustalania oprocentowania kredytu, a tym samym o rażącym naruszeniu interesów kredytobiorców będących konsumentami.

Za zasadny należało natomiast uznać zarzut abuzywności postanowień § 7 ust. 4 umowy zastrzegających możliwość zmiany przez bank wysokości pobieranych prowizji i opłat w trakcie trwania umowy.

Postanowienie to pozostawia bowiem bankowi swobodę przy dokonywaniu zmiany wysokości oprocentowania kredytu, albowiem odwołując się do weryfikowalnych kryteriów w postaci: zmiany cennika usług świadczonych przez Krajową Izbę Rozliczeniową S.A. lub Bank zrzeszający o co najmniej 0,1 %, zmiany cen energii, taryf telekomunikacyjnych albo opłat stosowanych przez inne podmioty, z usług których korzysta bank przy wykonywaniu danej czynności o co najmniej 0.1 %,

zmiany poziomu inflacji w wysokości podanej przez Główny Urząd Statystyczny o co najmniej 0,1 %, zmiany przepisów podatkowych lub rachunkowych dotyczących działalności banku i świadczonych przez bank usług w zakresie wynikającym z tej zmiany, nie precyzuje w jaki sposób te konkretne parametry mają wpływ na zmianę wysokości opłat i prowizji. Nie określono bowiem samego mechanizmu zmiany wysokości tych świadczeń, w związku z czym na podstawie kwestionowanej klauzuli bank może zmienić wysokość opłat i prowizji, niezależnie od zakresu i kierunku zmian poszczególnych parametrów, czy też nie dokonywać zmian ich wysokości pomimo zmiany (obniżenia) poszczególnych parametrów.

Tak ukształtowany model zmiany opłat i prowizji, uzależniony od pewnych parametrów finansowych i decyzji banku jest dla instytucji finansowej opcją bardzo wygodną i wysoce komfortową, gdyż zapewnia pełną kontrolę nad sytuacją finansową, dając możliwość bezpośredniego sterowania kosztami kredytu, a jednocześnie ceduje na kredytobiorcę całe ryzyko związane z czynnikami wpływającymi na wysokość tej części kosztów kredytu. Mimo skonkretyzowania parametrów wpływających na wysokość opłat i prowizji, trudno stwierdzić w jakim wpływają one na wzrost opłat i prowizji.

Niejasny i niepoddający się weryfikacji mechanizm ustalania przez bank kosztów kredytu, pozostawiający bankowi swobodę, jest w sposób oczywisty sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta, a klauzula, która nie zawiera jednoznacznej treści i przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną przedsiębiorcy w kwestii bardzo istotnej dla konsumenta, dotyczącej kosztów kredytu, jest klauzulą niedozwoloną.

Strona powodowa nie wykazała, że przedmiotowa klauzula została indywidulanie uzgodniona między stronami. Klauzula ta nie określa głównych świadczeń stron, a niezależnie od tej oceny jest sformułowana w sposób niejednoznaczny.

Brak związania stron niedozwolonym postanowieniem zawartym w § 7 ust. 4 umowy nie powodowałoby jednak jej nieważności. Umowa mogłaby być bowiem dalej wykonywana jak kredyt podlegającym prowizjom i opłatom z daty zawarcia umowy.

Z tych wszystkich przyczyn Sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 320 229,97 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 – 2 ⁴ kc i art. 482 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu. Sąd zasądził odsetki umowne za opóźnienie w wysokości czterokrotności kredytu lombardowego NBP, ale nie wyższej niż odsetki maksymalne od kwoty kapitału kredytu w wysokości 310 349,64 zł od dnia 5 września 2022 r. do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe od zaległych odsetek w kwocie 9 880,33 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Na podstawie art. 482 § 1 k.c. powód może bowiem żądać odsetek od zaległych odsetek od chwili wytoczenia o nie powództwa.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 105 § 2 zdanie 1 k.p.c.

Ponieważ pozwani są stroną przegrywającą sprawę, a powód zażądał zwrotu kosztów procesu, pozwani obowiązani są solidarnie zwrócić powodowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia jego praw, które obejmują opłatę sądową od pozwu w kwocie 16 012 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w kwocie 10 800 zł odpowiadającej stawce minimalnej określonej w § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1 800 ze zm.), wydatek w kwocie 17 zł w związku z koniecznością uiszczenia opłaty skarbowej od dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa oraz wydatek w kwocie 4 320 zł na koszty wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla pozwanych.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2023 poz. 1144 ze zm.) w zw. z art. 98 § 1 i art. 105 § 2 zd. 1 kpc Sąd nakazał pobrać od pozwanych solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 2 880 zł tytułem zwrotu wydatków na koszty wynagrodzenia kuratora procesowego ustanowionego dla pozwanych.

ZARZĄDZENIE

doręczyć kuratorowi pozwanego odpis wyroku z dnia 3 kwietnia 2024 r. wraz z uzasadnieniem.