Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 stycznia 2020 roku wniesionym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. profesjonalny pełnomocnik powódki A. K. – powołując się na przebieg wypadku z 14 sierpnia 2019 roku i jego następstwa faktyczne i prawne, wniósł o zasądzenie:

- 12.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 5 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty;

- 3.000,00 złotych tytułem odszkodowania związanego z kosztami leczenia, dojazdów oraz opieką osób trzecich wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 5 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty.

Także wniósł o zasądzenie na rzecz powódki od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew profesjonalny pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie kosztów procesu. Wskazał, że kwota zadośćuczynienia jest wygórowana. Także kwestionował roszczenie w zakresie odsetek przywołując orzecznictwo sądowe dotyczące zasądzania odsetek od zadośćuczynienia od daty wyrokowania (k. 111 – 112).

Pismem z dnia 9 października 2020 roku pełnomocnik powódki rozszerzył powództwo. Sprecyzował powództwo i wniósł o zasądzenie 74.400 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 12.000,00 złotych od dnia 5 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 62.400,00 złotych od dnia doręczenia pisma rozszerzającego powództwo. Także wniósł o zasądzenie 16.536,00 złotych z tytułu odszkodowania za zwiększone potrzeby wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 3.000,00 złotych od dnia 5 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 13.535,00 złotych od dnia doręczenia pisma rozszerzającego powództwo (k. 143 – 145).

Pełnomocnik pozwanego w piśmie z dnia 2 listopada 2020 roku wniósł o oddalenie rozszerzonego powództwa i zasądzenie kosztów procesu (k. 164).

Ponownie pismem z dnia 24 lutego 2021 roku pełnomocnik powódki rozszerzył powództwo – tym razem jedynie w zakresie zadośćuczynienia o 20.600,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia odpisu tego pisma (k. 237 - 238).

Postanowieniem z dnia 3 marca 2021 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i sprawę przekazał tutejszemu Sądowi Okręgowemu (k. 241).

W związku z ostatnim rozszerzeniem powództwa pełnomocnik pozwanej nadal wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu (k. 254 – 255).

Pełnomocnicy stron w końcowych stanowiskach procesowych złożonych na piśmie w trybie art. 15 zzs2 ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 roku, poz. 1842 – tekst jednolity) poparli dotychczasowe stanowiska procesowe (k. 288, 291).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 sierpnia 2019 roku około godziny 6:00 w P. na skrzyżowaniu ulic (...) doszło do wypadku, w którym ucierpiała powódka A. K.. Kierujący pojazdem marki M. o numerach rejestracyjnych (...) nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi mechanicznemu prowadzonemu przez powódkę, uderzył w jego bok, w wyniku, czego pojazd kierowany przez powódkę dachował. Sprawca pojazdu M. korzystał z ochrony ubezpieczeniowej swej odpowiedzialności cywilnej, którą został objęty przez (...) Spółkę Akcyjna z siedzibą w W. na podstawie polisy nr (...).

(okoliczności bezsporne;)

Na miejsce zdarzenia wezwano karetkę Pogotowia (...). Ratownik medyczny stwierdził u powódki nieokreślone urazy głowy i barku oraz kłopoty ze wzrokiem. Po wypadku powódka została przewieziona do Szpitala Wojewódzkiego im. (...) w P.. Na izbie przyjęć stwierdzono powierzchowne obrażenia i powódka została skierowana na Oddział Chirurgiczny. Podczas badania skarżyła się na ból barku lewego, klatki piersiowej po stronie lewej, brzucha, kręgosłupa szyjnego, kolana i nadgarstka prawego. Podczas przyjęcia u powódki nie stwierdzono żadnych innych schorzeń. Stawy kolanowe i barkowe były podczas przyjęcia w pełnym zakresie ruchów i bez wysięków. Prowadzono względem powódki leczenie zachowawcze i prowadzono diagnostykę. W jej wyniku nie stwierdzono zmian w tkanki mózgowia o charakterze zmian ogniskowych. Także nie stwierdzono krwiaka mózgowego. Układ komorowy oceniono jako symetryczny o prawidłowej szerokości. Rezerwę płynową jako zachowaną, a kości czaszki bez szczelin i złamań. Kręgi szyjne, piersiowe i lędźwiowe jako nieprzemieszczane bez szczelin i złamań. Także nie stwierdzono pourazowej stenozy światła rdzenia kręgowego. W miąższu płucnym także nie stwierdzono zmian pourazowych, podobnie jak odmy płucnej. Wśród narządów jamy brzusznej też nie stwierdzono zmian pourazowych. Płynu w jamie otrzewnej nie stwierdzono. Nie zauważono złamań i pęknięć w obrębie kośćca klatki piersiowej, jamy brzusznej i miednicy. Po wypisie, który miał miejsce w dniu 16 sierpnia 2019 roku zalecono kontrolę w poradni rejonowej.

(dowód: kopia historii choroby, 10 – 11; kopia skierowania, k. 12; kopia karty medycznych czynności ratunkowych, k. 13, kopia karty badań, k. 14 – 15; kopia oceny ryzyka, k. 16 – 18; kopia obserwacji lekarskich, k. 20; kopia karty informacyjnej, k. 32 – 33;)

Dalsze leczenie powódki miało miejsce w Gminnym Ośrodku (...) w B.. Pierwsza wizyta po wypadku odbyła się 26 sierpnia 2019 roku, a kolejne dwie 16 września 2019 roku i 30 września 2019 roku. Podczas pierwszej wizyty w dniu 26 sierpnia 2019 roku otrzymała skierowanie do poradni ortopedycznej. Do niej dostała się 6 września 2019 roku. Podczas badania stwierdzono w tym dniu u powódki sprawny chód, nerwy czaszkowe symetryczne i bez niedowładów. Objawy oponowe miała ujemne, a objawy móżdżkowe nieobecne, czucie powierzchowne i odruchy skórne brzuszne symetryczne i czucie głębokie niezaburzone. Odnośnie kończyn górnych ortopeda stwierdził ruchy czynne i bierne w pełnym zakresie, siłę i napięcie mięśniowe jako prawidłowe, bez zaników mięśniowych. Taka sama diagnoza dotyczyła nóg. Wizyta w przychodni neurologicznej miała miejsce w dniu 11 października 2019 roku. W trakcie jej przebiegu stwierdzono pourazowy zespół dysfunkcyjno bólowy kręgosłupa szyjnego i barku lewego oraz dyskopatię C5, C6 i zespół stresu pourazowego. Zalecono dalsze leczenie ortopedyczne i w przychodni zdrowia psychicznego. Te same schorzenia stwierdzono podczas kolejnej wizyty u neurologa w dniu 8 listopada 2019 roku i 29 listopada 2019 roku.

(dowód: kopie historii zdrowia i choroby, k. 47; 49 – 50; kopia skierowania, k. 48; kopia historii choroby – neurologia, k. 56 – 57;)

Podczas badania w dniu 1 października 2019 roku polegającym na rezonansie magnetycznym barku lewego stwierdzono – poza prawidłowościami – szczelinę pęknięcia części szklistej obrąbka stawowego w okolicy górno – przedniej panewki stawowej i uszkodzenie przyczepu torebkowego więzadła obrąbkowo – ramiennego środkowego. Z tym badaniem powódka w dniu 10 października 2019 roku zgłosiła się do poradni ortopedycznej przy Szpitalu Wojewódzkim w P.. Tam lekarz nie stwierdził konieczności dalszego leczenia ortopedycznego.

(dowód: kopia badania RM, k. 52; kopia historii choroby, k. 64;)

Powódka także korzystała z pomocy przychodni rehabilitacyjnej. Wizyty odbyły się w dniach 30 października 2019 roku, 5 lutego 2020 roku.

(dowód: kopia dokumentacji medycznej, k. 53 – 54;)

Z uwagi na stres pourazowy powódka leczyła się psychiatrycznie. Uczęszczała na wizyty od 23 października 2019 roku do 3 lutego 2020 roku. Wizyt było sześć.

(dowód: kopia dokumentacji medycznej, k. 56 – 57;)

W związku z wypadkiem powódka poniosła następujące koszty leczenia:

- 120,00 złotych za poradę psychiatryczną – dowód kopia faktury, k. 60;

- 72,58 złotych za leki – dowód kopia faktury, k. 94;

- 120,00 złotych za poradę psychiatryczną – dowód kopia faktury, k. 95;

- 370,00 złotych za badanie RM – dowód kopia faktury, k. 97;

- 77,76 złotych za leki – dowód kopia faktury, k. 98;

- 100,00 złotych za poradę neurologiczną – dowód kopia faktury, k. 99;

- 100,00 złotych za poradę neurologiczną – dowód kopia faktury, k. 100;

- 67,00 złotych za leki – dowód kopia faktury, k. 101;

- 61,90 złotych za leki – dowód kopia faktury, k. 102;

- 33,00 złotych za kołnierz ortopedyczny – dowód kopia faktury, k. 103 – łącznie 1.130,14 złotych.

W aspekcie ortopedycznym łączny uszczerbek na zdrowiu powódki wynikający ze zdarzenia drogowego wyniósł łącznie 30%, w tym 15% wg pozycji 104, 10% wg pozycji 1-2b) oraz 5% wg pozycji 156. Stopień cierpienia fizycznego biegły określił jako znaczny w okresie pierwszego roku od wypadku. Przez pierwsze 10 miesięcy powódka wymagała pomocy osób trzecich przez 2 godziny dziennie (łącznie w tym okresie 300 godzin), a przez następne 6 miesięcy po jednej godzinie (łącznie w tym okresie 180 godzin). O. powódka nadal wymaga leczenia, rokowania są niepewne i jej aktywność życiowa z tego względu jest zmniejszona.

(dowód: opinia biegłego ortopedy, k. 125 – 129;)

Z neurologicznego punktu widzenia powódka doznała 3% uszczerbku na zdrowiu (pozycja 94a rozporządzenia). Ból o dużym nasileniu trwał 3 miesiące. Co do konieczności opieki biegła neurolog potwierdziła tezy biegłego z zakresu ortopedii.

(dowód: opinia biegłej neurolog 170 – 176;)

Biegła z zakresu rehabilitacji nadto wskazała na 1% uszczerbku z poz. 155 z powodu uszkodzenia łękotki. Biegła ta potwierdziła zasadność zakupionych przez powódkę leków. Uznała, że rokowania medyczne są umiarkowane. Wskazała na możliwość operacyjnego leczenie kolana prawego w przypadku nasilenia dolegliwości bólowych i ograniczenia ruchowości. Planową rehabilitację uznała za konieczną.

(dowód: opinia biegłego rehabilitanta, k. 267 – 277;)

Od 14 sierpnia 2019 roku do 31 grudnia 2019 roku było 139 dni, w których powódka wymagała pomocy po 2 godziny. Stawka najniższa wynagrodzenia godzinowego w 2019 roku wynosiła 14,70 złotych brutto. Zatem koszt opieki nad powódką w 2019 roku to 4.086 złotych (139 dni x 2h x 14,70 zł). W dalszych 166 dniach 2020 roku powódka także wymagała opieki po 2 godziny dziennie. W 2020 roku najniższe godzinowe wynagrodzenie wyniosło17 zł. Zatem od 1 stycznia 2020 roku do 14 czerwca 2020 roku koszt opieki nad powódka wynosił 5.644,00 złotych (166 dni x 2h x 17,00 zł). W dalszym okresie 6 miesięcy od 15 czerwca 2020 roku do 17 grudnia 2020 roku – czyli 186 dni -powódka wymagała opiki po jednej godzinie. W tym okresie koszt opieki nad nią to 3.162,00 złote (186 dni x 1h x 17 zł). Łącznie koszt opieki nad powódką wyniósł 12.892,60 złotych.

Z przyczyn psychiatrycznych nie doszło do długotrwałego wyłączenia powódki z ról społecznych. Powódka podała w wywiadzie złożonym na potrzeby wydania opinii przez biegłego z zakresu psychiatrii, że zapisała się na studia administratywistyczne.

(dowód: opinia biegłego psychiatry, k. 206 – 210;)

Pismem z dnia 4 grudnia 2019 roku działający za i na rzecz pozwanej powiadomił pełnomocnika powódki o wypłaceniu na jej rzecz następujących świadczeń:

- zadośćuczynienie w kwocie 500,00 złotych;

- odszkodowanie za koszty leczenia w kwocie 260,14 złotych;

- ryczałt na koszty związane z leczeniem w kwocie 100,00 złotych, co łącznie daje 600,00 złotych.

(dowód: kopia pisma, k. 8 – 9;)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo w przeważającej części jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Odpowiedzialność pozwanego względem powódki za następstwa wypadku nie była przez pełnomocnika pozwanej kwestionowana. Z uwagi na dotychczas wypłacone roszczenia sąd uznał ją za bezsporną.

Podstawą odpowiedzialności pozwanego jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawarta z posiadaczem samochodu (kierowanego przez sprawcę wypadku drogowego) oraz art. 822 § 1 K.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (OC) zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta (ubezpieczony). Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ma charakter akcesoryjny, gdyż jej powstanie i rozmiar zależą od istnienia okoliczności uzasadniających odpowiedzialność ubezpieczonego sprawcy szkody oraz rozmiaru tej odpowiedzialności. Istnienie więc odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub osoby kierującej pojazdem determinuje odpowiedzialność ubezpieczyciela. W toku procesu pełnomocnik pozwanego ubezpieczyciela nie kwestionował swojej odpowiedzialności cywilnej względem powódki oraz winy sprawcy wypadku drogowego.

Podstawą prawną żądania zadośćuczynienia przez powódkę jest art. 445 § 1 K.c., stosownie do treści którego sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w wypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Zgodnie z treścią art. 361 § 1 K.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Przepis ten jest wyrazem teorii zwanej w nauce prawa adekwatnym związkiem przyczynowym.

W orzecznictwie przyjmuje się, że „Celem zadośćuczynienia pieniężnego jest zrekompensowanie i złagodzenie doznanej krzywdy moralnej. Funkcja kompensacyjna nie wyczerpuje jednak celu, jaki łączy się z zasądzeniem zadośćuczynienia. Celem tym, obok funkcji kompensacyjnej, jest także udzielenie pokrzywdzonemu satysfakcji, gdy inne środki nie są wystarczające do usunięcia skutków naruszenia dobra osobistego” ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 7 listopada 2014 roku, sygn. akt I ACa 416/14). Z kolei w wyroku z 6 sierpnia 2014 roku (sygn. akt I ACa 184/14) Sąd Apelacyjny w Warszawie podniósł, że „Poziom stopy życiowej społeczeństwa może rzutować na wysokość zadośćuczynienia jedynie uzupełniająco, w aspekcie urzeczywistnienia zasady sprawiedliwości społecznej. Prezentowany we wcześniejszym orzecznictwie pogląd o utrzymywaniu zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa stracił znaczenie, z uwagi na znaczne rozwarstwienie społeczeństwa pod względem poziomu życia i zasobności majątkowej. Decydującym kryterium jest rozmiar krzywdy i ekonomicznie odczuwalna wartość, adekwatna do warunków gospodarki rynkowej”. Dla właściwego spełnienia swej funkcji kompensacyjnej zadośćuczynienie nie może być symboliczne i przedstawiać musi ekonomicznie odczuwalną wartość ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 kwietnia 2014 r., sygn. akt I ACa 85/14).

Ustalenie, jaka kwota zadośćuczynienia w konkretnych okolicznościach jest „odpowiednia”, należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 14 sierpnia 2014 roku, sygn. akt I ACa 261/14). Swoboda ta nie oznacza jednak dowolności, przyznanie odpowiedniej sumy tytułem kompensacji krzywdy, jak i jej odmowa, muszą być osadzone w stanie faktycznym sprawy. Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 K.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazany przez kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie winno być stosowne do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie zachodzące okoliczności, w szczególności winne być wzięte pod uwagę takie okoliczności jak nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałe następstwa zdarzenia (wyrok Sądu Najwyższego z 15 lipca 1977 roku, IV CR 266/77). Nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu polegające na znoszeniu cierpień psychicznych mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 § 1 K.c. (por. wyrok SN z dnia 20 marca 2002 roku, V CKN 909/00). Sąd, oceniając krzywdę, bierze pod uwagę wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia w sferze cierpień fizycznych jak i psychicznych. Sąd obowiązany jest wziąć pod uwagę nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia, wiek poszkodowanej oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626).

Sąd w niniejszej sprawie podziela wnioski płynące z opinii biegłych z zakresu ortopedii-traumatologii, neurologii, rehabilitacji oraz psychiatrii. Te opinie są pełne, spójne i mają postawione prawidłowe wnioski na podstawie właściwych założeń. Wątpliwości pełnomocników stron zostały wyjaśnione przez biegłych w opiniach uzupełniających w sposób przekonujący i wytaczający. Tylko należy przypomnieć, że powódka doznała 34% uszczerbku na zdrowiu. Jak wynika z powyższych ustaleń faktycznych następstwa wypadku o charakterze zdrowotnym dotykają powódkę do dzisiaj i będą jej towarzyszyły do końca życia. Trzeba także mieć przy tym na uwadze i znaczny stopień cierpień powódki zwłaszcza w pierwszej fazie leczenia.

Procentowy rozmiar uszkodzeń ciała jest tylko jednym z kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia i nie determinuje tej kwoty bez uwzględnienia innych okoliczności, a jedynie stanowi pomocniczy środek ustalania rozmiaru odpowiedniego odszkodowania /por. wyrok SN z dnia 5 października 2005 roku, sygn. akt I PK 47/05, publ. (...)/. Sąd wziął również pod uwagę wiek powódki, nasilenie i długotrwałość cierpień oraz następstwa zdarzenia w sferze życiowej powódki. Należy podkreślić, że te następstwa mają charakter neurologiczny, ortopedyczny, chirurgiczny oraz psychologiczny na co wskazywali biegli, których opinie zostały dopuszczone jako dowody w sprawie. One powodują znaczne obniżenie standardu życia powódki, a co za tym idzie potęgują jej cierpienia. Wyrazem tego występujący u powódki deficyt w zakresie zdrowia układu ruchowego. Także należy zwrócić uwagę, że przebieg leczenia powódki był skomplikowany i skutkujący dużym cierpieniem, gdyż w okresie bezpośrednio po wypadku była operowana dwukrotnie.

Między krzywdą powódki a zdarzeniem z dnia 14 sierpnia 2019 roku zachodzi związek przyczynowo skutkowy.

Na tej podstawie – biorąc pod uwagę kwoty wypłacone przez pozwanego powódce przed wszczęciem procesu (symboliczne 500,00 złotych zadośćuczynienia) - Sąd ustalił, iż odpowiednią kwotę zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę stanowić będzie dla powódki dochodzona przez nią kwota przed ostatnim rozszerzeniem powództwa, czyli 95.000,00 zł i taką też zasądził na jej rzecz od pozwanego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 5 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty od kwoty 12.000,00 – biorąc przy tym datę odpowiedzi pozwanego na wezwanie do zapłaty (k. 8), a w przypadku kwot 62.400,00 złotych oraz 20.600,00 złotych od dat doręczeń pełnomocnikowi pozwanej pism modyfikujących powództwo (k. 164, 244).

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 K.c. zdanie pierwsze w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki. Naprawienie szkody obejmuje w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem rehabilitacją (lekarstwa, konsultacje medyczne, protezy, kule, wózek inwalidzki itp.), jak i koszty opieki niezbędnej
w czasie procesu leczenia oraz inne dodatkowe koszty związane z doznanym uszczerbkiem (np. przejazdów, wyżywienia). Uwzględniona też powinna być utrata części zarobków wynikająca z obniżenia wynagrodzenia za czas trwania choroby (por. K. Pietrzykowski - redaktor, Kodeks Cywilny. Tom I. Komentarz – Art. 1-449 ¹⁰, Wydawnictwo C.H. BECK, Warszawa 2013).

Podnieść również należy, że w uchwale Sądu Najwyższego - Izby Cywilnej z dnia 19 maja 2016 r. (sygn. akt III CZP 63/15) wskazano, iż świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych (art. 444 § 1 k.c.). Powołane stanowiska tutejszy Sąd w pełni aprobuje i podziela. Z ustaleń faktycznych wynika, że powódka wydała na leczenie 1.130,14 złotych, a otrzymała z tego tytułu świadczenie od pozwanego w kwocie 360,14 złotych. Zatem należy się jej różnica tych kwot, czyli 770,00 złotych. O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 K.c. biorąc pod uwagę daty odpowiedzi pozwanego na wezwanie do zapłaty.

W zakresie skapitalizowanej renty za opiekę osób trzecich należy wskazać, ze sąd nie podzielił w tym względzie zapatrywań biegłej do spraw rehabilitacji opierając się w tym względzie na zbieżnych wnioskach końcowych biegłych z zakresu ortopedii oraz neurologii. Wnioski tych biegłych w zakresie konieczności opieki osób trzecich są niemal identyczne, prawidłowo uzasadnione. Sąd aprobuje w pełni pogląd dotyczący tego, że w przypadku sprawowania opieki przez osoby nieprofesjonalnie zajmujący się pomocą osobą chorym należy wartość godzinowego wynagrodzenia obliczać według minimalnego godzinowego wynagrodzenia (porównaj uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 grudnia 2017 roku wydanego w sprawie I ACa 1382/16). O odsetkach w przypadku tego świadczenia rozstrzygnięto w oparciu o tę sama podstawę prawną i te same zasady co w przypadku roszczenia o zadośćuczynienie.

Z uwagi na nieznaczne przeszacowanie roszczeń orzeczono jak w punkcie czwartym.

Opłatę uzupełniającą od rozszerzonej części powództwa w wysokości 4,827,00 złotych Sąd ustalił i pobrał na podstawie art. 13 ust. 2 oraz art. 25a ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz art. 130 ³ § 2 K.p.c.

O kosztach sąd orzekł w oparciu o art. 98 K.p.c. na zasadzie odpowiedzialności za wynik postępowania. Po stronie powódki na koszty procesu złożyły się opłata od pozwu w kwocie 750,00 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 10.817,00 złotych, a także rozchodowana zaliczka w kwocie 300,00 złotych oraz nieuiszczona opłata od rozszerzonej części powództwa 4,827,00 złotych – razem 16.694,00 złotych.

Sąd także zasądził na tej samej zasadzie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa tytułem rozliczenia wydatków tymczasowo ponoszonych przez Skarb Państwa w toku procesu kwotę 2.180,75. Na nią złożyły się wynagrodzenia dla biegłych w kwotach 184,00 złotych, 778,77 złotych wypłacone ze Skarbu Państwa na podstawie postanowienia z karty 179; 535,00 złotych, 244,34 złotych oraz 438,64 złotych wypłacone ze Skarbu Państwa na podstawie postanowienia z karty 232.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis orzeczenia wraz odpisem uzasadnienia

proszę doręczyć pełnomocnikom stron.