Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2024 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący	Sędzia Mirosława Makowska
Protokolant	sek. sąd. Anna Frankowska

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. M. (1)

przeciwko AS InBank z siedzibą w T. (Estonia) działający w Polsce przez (...) Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W.

o ustalenie nieważności umowy i o zapłatę

1.  ustala, że umowa kredytu ratalnego nr (...) zawarta w dniu 10 stycznia 2023 roku pomiędzy osobą posługującą się danymi osobowymi powoda a pozwanym AS InBank z siedzibą w T. (Estonia) działający w Polsce przez (...) Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W. jest nieważna;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  wzajemnie znosi między stronami koszty procesu.

Sygn. akt I C 1156/23

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 23 czerwca 2023 roku skierowanym przeciwko AS INBank z siedzibą w T. (Estonia) działającym w Polsce poprzez (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. powód Z. M. (1) wniósł o:

1.  uznanie za nieważną na podstawie art. 58 k.c. umowy zawartej pomiędzy bankiem (...) S.A. Oddział w Polsce, a oszustem posługującym się moimi danymi – umowy kredytu ratalnego nr (...) z dnia 10 stycznia 2023 roku;

2.  orzeczenie odszkodowania od Banku (...) S.A. Oddział w Polsce w wysokości 84.509,36 złotych wraz z odsetkami ustawowymi maksymalnymi za opóźnienie liczonymi do dnia zapłaty w związku z:

a)  bezprawnym administrowaniem i przetwarzaniem danych osobowych powoda wbrew zasadom z art. 5 ust. 1 i art. 6 i naruszeniem obowiązku dowodowego wskazanego w art. 5 ust. 2 i art. 7 ust 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i rady (UE) (...) z dnia 27 kwietnia 2016 roku w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE – wartość brutto zawartej umowy kredytowej tj. kwota 2.254,68 złotych plus odsetki ustawowe maksymalne za opóźnienie do dnia faktycznej zapłaty;

b)  faktycznie poniesioną szkodą majątkową na kwotę brutto żądanej od powoda przez pozwanego umowy kredytowej i poniesionymi stratami niematerialnymi jak negatywne emocje, negatywny wpływ na stan zdrowia psychicznego, nieobecności w pracy związane z koniecznością ustalenia szczegółów zawartej na moją szkodę umowy kredytowej, regularne wizyty na komendzie policji, pretensje w rodzinie, zaburzenie mojej zdolności w BIK przez utrzymanie po dzień sporządzenia pozwu wpisu o nieistniejącym kredycie, brak informacji, że nie jestem zobowiązany wobec pozwanego, bezprawne wykorzystanie moich danych osobowych, korespondencja z pozwanym, korespondencja z Rzecznikiem Finansowym,, korespondencja z Prezesem (...) wartość brutto umowy kredytowej plus ryczałt za straty 10.000 złotych tj. kwota 12.254,68 złotych plus odsetki ustawowe maksymalne za opóźnienie do dnia faktycznej zapłaty;

c)  naruszeniem dóbr osobistych wskazanych w art. 23 k.c. jak imię i nazwisko, dobre imię, wizerunek. Jako osoba, która regularnie spłaca własne zobowiązania, stałem się wskutek działań pozwanego osobą niewiarygodną, która swoich zobowiązań nie spłaca. Pozwany pozostaje jedynym bankiem spośród banków, które udzieliły kredytów oszustowi, który nie wykreślił informacji z BIK o nieistniejącym kredycie. Wobec powyższego w trybie art. 448 k.c. wniósł o kwotę 70.000 złotych.

W uzasadnieniu wskazał, że w związku z działaniami oszusta, który wykorzystał dane osobowe z dowodu osobistego powoda, jak P., seria i nr dowodu, adres zamieszkania, doszło do zawarcia kilku umów różnymi bankami, w tym z pozwanym bankiem. O sprawie powód dowiedział się w dniu 6 lutego 2023 roku, kiedy to został wezwany do zapłaty przez jeden z banków, z którymi rzekomo zawarł umowę. Dlatego też powód domaga się unieważnienia umowy (pozew z załącznikami k. 3-34)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że strona pozwana jest skłonna zawrzeć ugodę z powodem na mocy której, pozwany wyda powodowi oświadczenie, że powód nie jest stroną umowy kredytu ratalnego nr (...) z dnia 10 stycznia 2023 roku oraz wykreśli zapytania kredytowe dotyczące powoda z BIK w taki sposób, aby wpis nie był widoczny w raporcie konsumenckim (wpis nie jest widoczny dla innych podmiotów). Powyższa ugoda nie stanowi jednakże uznania roszczenia. Pozwany przyznał, że doszło do zawarcia umowy w formie dokumentowej, która nie wymaga własnoręcznego podpisu. Pozwany rzetelnie zweryfikował dane zawarte we wniosku kredytowym, które zostały podane przy zawarciu umowy. Pozwany po otrzymaniu informacji, że mogło dojść do przestępstwa przy zawieraniu umowy niezwłocznie zawiadomił organy ścigania, składając zawiadomienie o podejrzeniu przestępstwa. Roszczenie o zapłatę jest całkowicie bezzasadne. Powód nie udowodnił zasadności, wysokości i wymagalności tego roszczenia, a jedynie wskazał niczym niepoparte koty. Brak jest związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy działaniami pozwanego, a szkodą czy krzywdą podnoszoną przez powoda. Pozwany nie przetwarza danych osobowych powoda, w zakresie zobowiązania wynikającego z umowy bez podstawy prawnej. Niniejsza kwestia jest przedmiotem postępowania toczącego się przed Urzędem Ochrony Danych Osobowych. Nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda. Roszczenie to jest bezzasadne (odpowiedź na pozew z załącznikami k. 41-82)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 stycznia 2023 roku pomiędzy AS INBank z siedzibą w T. (Estonia) działającym w Polsce poprzez (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. a osobą, która posłużyła się danymi osobowymi Z. M. (2) została zawarta umowa kredytu ratalnego nr (...) na kwotę 1.999 złotych na zakup latarki diodowej w sklepie internetowym PPHU (...). Środki pieniężne z kredytu zostały przesłane na rachunek bankowy sprzedawcy. Umowa została zawarta w formie elektronicznej. Towar został dostarczony do paczkomatu w L., woj. (...), powiat (...).

Dowód: - zeznania powoda Z. M. (1) k. 122 – min. 6.13 – 13.45 w zw. z ka. 104. – min. 01.44 – 17.25

- umowa k. 8-10

- faktura proforma k. 11

W dniu 7 lutego 2023 roku Z. M. (1) złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa polegającego na wykorzystaniu jego danych osobowych i zawarciu umowy kredytowej w AS INBank oraz w innych bankach.

Dowód: zawiadomienie o przestępstwie.

W dniu 15 lutego 2023 roku Z. M. (1) zwrócił się drogą mailową do AS INBank z siedzibą w T. (Estonia) działającym w Polsce poprzez (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. o wyjaśnienie transakcji dokonanej przez oszusta i złożenia oświadczenia przez bank, że nie przysługuje bankowi żadna wierzytelność względem niego. W odpowiedzi na pismo bank złożył również zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa oraz dokonał korekty wpisu w (...) S.A. w ten sposób, że zobowiązania nie są widoczne dla innych podmiotów, tylko są widoczne w raporcie konsumenckim, który może być udostępniany przez BIK tylko na wniosek powoda. W dniu 23 października 2023 roku pozwany całkowicie usunął wpis w bazie BIK

Dowód: dokumentacja mailowa k. 16-20.

pismo INBank z dnia 8.11.2023 r. kierowane do Rzecznika (...) k. 108

Przed Prezesem Urzędu Ochrony Danych Osobowych toczy się postępowanie DS.523. (...).2023.FT.PP ze skargi Z. M. (1) na nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych przez AS INBank z siedzibą w T. (Estonia) działającym w Polsce poprzez (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W.. Postępowanie prowadzone jest również przez Rzecznika (...).

Dowód: - pismo (...) k. 117

- pismo Rzecznika (...) k. 119

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dokumentach, których prawdziwość i rzetelność nie budziła wątpliwości. Sąd oparł się także na dowodzie z przesłuchania powoda. W złożonych zeznaniach Z. M. (1) zaprzeczył aby zawarł umowę kredytu ratalnego na zakup latarki diodowej. Wskazał, że padł ofiarą oszusta, który wykorzystał jego dane osobowe i posłużył się nimi składając wniosek o kredyt ratalny. Podkreślił, że oszust założył skrzynkę mailowa na adres (...)@wp.pl , która nie jest jego skrzynką, a która to skrzynka służyła do zawarcia umowy. Powód podkreślił, że skrzynka mailowa służyła oszustowi do zaciągnięcia jeszcze innych umów w innych bankach. Powód dowiedział się o zawarciu umowy kredytu ratalnego i o oszustwie na jego rzecz w dniu 6 lutego 2023 roku, kiedy to odebrał wezwanie do zapłaty skierowane do niego od innego banku. Wtedy też podjął starania zmierzające do ustalenia jakie zobowiązania zostały zaciągnięte na jego szkodę. Zeznania powoda były logiczne i spójne, korespondowały z pozostałym materiałem dowodowych zgromadzonym w sprawie, ich prawdziwość nie została podważona przez stronę przeciwną. Dlatego też Sąd uznał, że mogą stanowić podstawę czynionych ustaleń faktycznych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo o ustalenie jest zasadne. Natomiast powództwo o zapłatę podlegało oddaleniu.

Zgodnie z przepisem art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Podstawową przesłanką do uwzględnienia powództwa o ustalenie z art. 189 k.p.c. jest interes prawny po stronie powoda. Interes prawny zachodzi, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. Stosownie do treści przywołanego przepisu powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Przedmiotem ustalenia w drodze powództwa przewidzianego w art. 189 k.p.c. mogą być zatem prawa i stosunki prawne, dla ustalenia których właściwa jest droga procesu cywilnego (np. ustalenie nieważności umowy). Przesłanką merytoryczną powództwa o ustalenie jest interes prawny, pojmowany jako potrzeba ochrony sfery prawnej powoda, którą może uzyskać przez samo ustalenie stosunku prawnego lub prawa (wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 2011 roku, sygn. akt II CSK 568/10). Interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. oznacza potrzebę prawną, wynikającą z sytuacji prawnej, w której powód się znajduje. Interes ten ma dotyczyć szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych. Może on wynikać z bezpośredniego zagrożenia prawa powoda lub zmierzać do zapobieżenia takiemu zagrożeniu. Interes prawny występuje również, gdy istnieje niepewność stanu prawnego lub prawa, mająca charakter obiektywny. Sąd dokonując oceny czy po stronie powoda istnieje interes prawny, bierze pod uwagę okoliczności danej sprawy, a także czy w drodze innego powództwa, strona może uzyskać pełną ochronę swoich praw (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18 marca 2011 r., sygn. akt III CSK 127/10, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 22 lipca 2010 r., sygn. akt VI ACA 1472/09).

Powód posiada interes prawny w ustaleniu, że pomiędzy nim, a pozwanym Bankiem nie istnieje stosunek zobowiązaniowy wynikający z umowy kredytu ratalnego nr (...) z dnia 10 stycznia 2023 roku. Powód nie może w inny sposób, niż w drodze powództwa w oparciu o przepis art. 189 k.p.c uzyskać orzeczenie stwierdzające brak zobowiązania łączącego go z pozwanym Bankiem w związku z w/w umową kredytu.

W sprawie nie budziło wątpliwości, że pozwany Bank sporządził umowę kredytu ratalnego datowaną na dzień 10 stycznia 2023 roku i opiewającą na kwotę 1999 zł, którą następnie w formie elektronicznej zawarł z osobą posługującą się danymi Z. M. (1). Następnie pozwany bank przelał środki pieniężne na rachunek sprzedawcy. Niesporne było ponadto, że powód do momentu wykrycia oszustwa dokonanego na jego szkodę nie miał wiedzy na temat umowy będącej przedmiotem oceny sądu. Powód nie nosił się z zamiarem zakupu latarki diodowej i zaciągnięcia na ten cel kredytu. Jest oczywiste, że aby w ogóle mówić o wiążącej umowie musi istnieć wola jej zawarcia przez obie strony konkretnego stosunku zobowiązaniowego. W omawianym stanie faktycznym trudno zaś uznać, aby powód złożył jakiekolwiek oświadczenie woli w tym zakresie. Jak stanowi art. 60 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Niezbędnymi składnikami oświadczenia woli są wola i jej wyraz (uzewnętrznienie). Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 23 stycznia 2003 roku (III RN 6/02, L.), „to, czy w danym przypadku dochodzi do oświadczenia woli zależy od tego, czy wola zostaje wyrażona ale także i od tego, czy dany podmiot (jego organ) ma świadomość tego i chce, by to co oświadcza było traktowane jako jego oświadczenie woli, które ma wywoływać określone skutki w sferze stosunków cywilnoprawnych”. Celem oświadczenia jest zakomunikowanie innym osobom woli składającego, dlatego treść oświadczenia powinna odpowiadać woli wewnętrznej osoby składającej to oświadczenie. Oświadczenie może być jednak przez adresatów odebrane lub zrozumiane w sposób nieodpowiadający woli składającego. Ustawa zezwala na każdą postać złożenia oświadczenia, o ile tylko uzewnętrznia ona dostatecznie wolę wywołania skutków prawnych, a więc obok formy ustnej mogą to być jakiekolwiek inne zachowania podmiotu w postaci tzw. czynności konkludentnych. Nie będzie zatem oświadczeniem woli zachowanie podmiotu, z którego wynika brak zamiaru wywołania jakichkolwiek skutków prawnych (por. także wyrok SN z dnia 23 marca 2018 roku, I CSK 351/17, OSNC 2019/18/28; M. G. (red.), Kodeks cywilny. T. K. do art. 1–352. Wyd. 3, W. 2021).

Po stronie powoda zaś, o czym była mowa, taki zamiar nie występował – żadne z jego zachowań nie było nakierunkowane na zaciągnięcie kredytu. Nadto wskazać należy, że prawo bankowe dopuszcza składanie oświadczeń woli związanych z dokonywaniem czynności bankowych w postaci elektronicznej, stanowiąc przy tym, że czynność dokonana w tej formie spełnia wymagania formy pisemnej, w tym formy pisemnej zastrzeżonej pod rygorem nieważności (art. 7 ust. 1 i 3 Prawa bankowego). Jednakże czynność mająca na celu uzewnętrznienie oświadczenia woli musi pochodzić bezpośrednio od osoby, która zamierza danej czynności prawnej dokonać. Osoba ta musi przejawiać świadomość i zamiar dokonania określonej czynności prawnej. Musi podjąć skonkretyzowane działanie, nakierunkowane na cel, jakim jest wstąpienie w dany stosunek prawny, np. stosunek zobowiązaniowy. Innymi słowy musi podjąć zachowanie skierowane na wywołanie zamierzonego przez stronę skutku prawnego, związanego z dokonywaną czynnością. Warunki te niewątpliwie nie zostały spełnione przez powoda. Powód nie złożył bankowi wniosku o kredyt ratalny, a stroną sporządzonej przez pozwanego umowy była inna – nieustalona w sprawie osoba podszywająca się pod powoda. Wszystkie czynności elektroniczne które doprowadziły do uruchomienia kredytu, zostały dokonane bez wiedzy i wbrew woli powoda przez osobę, która wykorzystała jego dane osobowe. Ta osoba podając się za powoda wyraziła wolę związania się umową, złożyła wniosek w tym przedmiocie, ona ją podpisała za pomocą SMS i ona dokonała zakupu lunety diodowej.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że umowa nr (...) jest nieważna, a stwierdzenie jej nieważności zabezpiecza interes prawny powoda, który nie będzie musiał zastanawiać się czy pozwany bank będzie dochodził w przyszłości wobec niego roszczenia wynikającego z umowy.

Dlatego też Sąd orzekł jak w pkt. 1 wyroku.

Powód dochodził zadośćuczynienia w związku z bezprawnym faktem naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych. Podstawą jego roszczenia były przepisy art. 24 w zw. z art. 448 k.c. oraz w zw. zw. art. 79 i 82 Rozporządzenia (...) (UE) (...) z 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (dalej (...)).

Stosownie do art. 79 § 1 (...) bez uszczerbku dla dostępnych administracyjnych lub pozasądowych środków ochrony prawnej, w tym prawa do wniesienia skargi do organu nadzorczego zgodnie z art. 77, każda osoba, której dane dotyczą, ma prawo do skutecznego środka ochrony prawnej przed sądem, jeżeli uzna ona, że prawa przysługujące jej na mocy niniejszego rozporządzenia zostały naruszone w wyniku przetwarzania jego danych osobowych z naruszeniem niniejszego rozporządzenia.

Zgodnie zaś z art. 82 § 1 (...) każda osoba, która poniosła szkodę majątkową lub niemajątkową w wyniku naruszenia rozporządzenia, ma prawo uzyskać od administratora lub podmiotu przetwarzającego odszkodowanie za poniesioną szkodę.

W sprawie bezsporne było, że pozwany bank jest administratorem w rozumieniu powołanego aktu prawnego (art. 4 pkt 7). Nie budziło również wątpliwości, że przetwarzał on dane osobowe powoda, mając na uwadze art. 4 pkt 2 (...). Dane osobowe natomiast to wszelkie informacje o zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osobie fizycznej. Możliwa do zidentyfikowania osoba fizyczna to osoba, którą można bezpośrednio lub pośrednio zidentyfikować, w szczególności na podstawie identyfikatora takiego jak imię i nazwisko, numer identyfikacyjny, dane o lokalizacji, identyfikator internetowy lub jeden bądź kilka szczególnych czynników określających fizyczną, fizjologiczną, genetyczną, psychiczną, ekonomiczną, kulturową lub społeczną tożsamość osoby fizycznej (art. 4 pkt 1 (...)).

Wskazać należy, że udzielenie kredytu ratalnego nieustalonej osobie przez pozwany bank przy wykorzystaniu danych osobowych powoda naruszały art. 6 ust. 1 pkt b) (...), bowiem przetwarzanie danych związanych z umową nie dotyczyło osoby, która zawarła z pozwanym umowę kredytu ratalnego, o czym Sąd czynił rozważania w początkowej części uzasadnienia.

W związku z naruszeniem (...) oraz powołanymi przepisami dotyczącymi naprawienia szkody, powód dochodził zadośćuczynienia na podstawie przepisów o ochronie dóbr osobistych. Zgodnie z art. 23 k.c. powód musiał więc wykazać fakty: naruszenia konkretnego dobra osobistego oraz doznania krzywdy na skutek takiego naruszenia.

W tym miejscu należy wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii E. w wyroku z dnia 4 maja 2023 roku w sprawie syg. akt C – 300/21 stwierdził, że:

1. Samo naruszenie przepisów rozporządzenia (...) (Dz.Urz.UE L Z 2016 r., Nr 119, s. nie wystarcza do przyznania prawa do odszkodowania.

2. Artykuł 82 ust. 1 rozporządzenia (...) sprzeciwia się przepisowi krajowemu lub praktyce krajowej, które uzależniają uzyskanie odszkodowania za szkodę niemajątkową w rozumieniu tego przepisu od warunku, by szkoda poniesiona przez osobę, której dane dotyczą, osiągnęła pewien stopień wagi.

3. W celu ustalenia kwoty odszkodowania należnego z tytułu ustanowionego w art. 82 (...) prawa do odszkodowania sądy krajowe powinny stosować wewnętrzne przepisy każdego państwa członkowskiego dotyczące zakresu odszkodowania pieniężnego, pod warunkiem przestrzegania zasad równoważności i skuteczności prawa Unii.

Zachowuje aktualność stanowisko orzecznictwa, że: „Dane osobowe nie są tożsame z dobrami osobistymi, chociaż pewne ich rodzaje mogą złożyć się na elementy tożsamości i prywatności. Zostały one objęte ochroną prawną dedykowaną im bezpośrednio, jako danym osobowym” (wyrok SN z 13 grudnia 2018 r., I CSK 690/17, L.).

W okolicznościach niniejszej sprawy należy wskazać, że powód nie wykazał stosownie do treści art. 6 k.c. jakie dobro osobiste zostało naruszone poprzez przetwarzanie jego danych osobowych przez pozwany bank. Samo tylko odwołanie się do dóbr osobistych wskazanych w art. 23 k.c. jest niewystarczające, zważywszy na w/w okoliczność, że dane osobowe jak „imię, wizerunek” nie są tożsame z dobrami osobistymi.

Powód wskazuje, iż na skutek nie wykreślenia danych z BIK o nieistniejącym kredycie stał się osobą niewiarygodną, która nie spłaca własnych zobowiązań Nadto podkreślił, że jest sołtysem, a powyższe mogłoby podważyć zaufanie mieszkańców do jego osoby. Należy wskazać, iż pozwany bank po zawiadomieniu go przez powoda o możliwości dokonanego na jego szkodę przestępstwa dokonał korekty wpisu w BIK w taki sposób, że dane o zobowiązaniach nie były widoczne dla kontrahentów, tylko dla powoda. Ostatecznie w dniu 23 października 2023 roku dokonał wykreślenia danych z BIK. Zatem pozwany podjął działania mające na ochronę interesów powoda. Okoliczność zaś, że stał się osobą niewiarygodną miałaby znaczenie, gdyby powód wykazał, że dane zawarte w BIK stanowiły podstawę do odmowy udzielenia mu jakiegoś produktu bankowego. Utrata zaś zaufania do powoda jako sołtysa nie została w żaden sposób udowodniona.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w pkt. 2 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. wzajemnie je znosząc albowiem żądanie powoda zostało uwzględnione tylko w części. W literaturze przyjmuje się, że "zniesienie kosztów", o którym jest mowa w tym przepisie, oznacza "umorzenie wzajemnych należności" i związane jest z tym, że w danym wypadku nie ma strony wygrywającej i przegrywającej sprawę (A. Góra-Błaszczykowska (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom I. Komentarz. Art. 1-729 Warszawa 2015, komentarz do art. 104 k.p.c., teza 5, za: Legalis).

Odnośnie do wzajemnego zniesienia kosztów procesu wskazać trzeba, iż w praktyce oznacza to, że obie strony nic sobie nie zwracają, choćby dotychczas poniosły te koszty w różnej wysokości. Podkreślić zaś trzeba, że z art. 100 k.p.c. nie wynika, aby przesłanką wzajemnego zniesienia kosztów procesu – poza zbliżonym dla obu stron wynikiem sprawy – była także podobna wysokość wyłożonych przez nie kosztów procesu (zob: M. Machnij. Kilka uwag o kosztach sądowych i kosztach procesu, Monitor Prawniczy 2002 r. nr 17, s. 1 i cytowana tam literatura, za: Legalis).

Dlatego też Sąd orzekł jak w pkt. 3 wyroku.

Mirosława Makowska

Zarządzenie. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć peł pozwanego.

Mirosława Makowska