Portal Orzeczeń

WYROK

​  W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2024 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia SO Ewa Tomczyk

Protokolant sekr. sąd. Dorota Piątek

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2024 roku w Piotrkowie Tryb.

na rozprawie

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powódki A. S. następujące kwoty:

- 75.000,00 (siedemdziesiąt pięć tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 50.000,00 (pięćdziesiąt tysięcy) od dnia 26 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty i od kwoty 25.000,00 (dwadzieścia pięć tysięcy) złotych od dnia 16 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 (pięćset) złotych tytułem skapitalizowanej renty za zwiększone potrzeby wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powódki A. S. kwotę 8.742,00 (osiem tysięcy siedemset czterdzieści dwa) złote tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. kwotę 1.250,00 (jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej oraz kwotę 3.168,68 (trzy tysiące sto sześćdziesiąt osiem 68/100) ) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sędzia SO Ewa Tomczyk

Sygn. akt I C 1287/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 kwietnia 2021 r. skierowanym do Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim pełnomocnik powódki A. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwot:

- 50.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 stycznika 2021 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł tytułem części skapitalizowanej renty z tytułu zwiększonych potrzeb wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 stycznika 2021 r. do dnia zapłaty. Nadto pozew zawierał żądanie zasądzenia zwrotu kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż roszczenia dochodzone pozwem pozostają w związku z wypadkiem, jakiemu powódka uległa w dniu 5.10.2020 r., za który ponosi odpowiedzialność strona pozwana jako ubezpieczyciel w zakresie OC sprawcy szkody. W odniesieniu do roszczenia o rentę wskazano, że na skutek wypadku powódka doznała uszkodzeń ciała i rozstroju zdrowia, skutkiem czego jest zwiększenie jej potrzeb życiowych, polegających na zapewnieniu opieki.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa, nie kwestionując swej odpowiedzialności co do zasady, podważając jedynie wysokość kwot dochodzonych pozwem, nadto podniosła zarzut przyczynienia się powódki do powstania szkody w wymiarze co najmniej 25 % (k.42-43 verte).

Pismem z dnia 2 czerwca 2023 roku pełnomocnik powódki rozszerzył powództwo w zakresie zadośćuczynienia z kwoty 50.000 złotych do łącznej kwoty 75.000 złotych, wnosząc o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty rozszerzonego powództwa, tj. od kwoty 25.000 złotych o dnia następnego po doręczeniu pozwanemu pisma rozszerzającego powództwo (k.210-214).

Postanowieniem z dnia 12 czerwca 2023 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim w związku z rozszerzeniem powództwa stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Trybunalskim (k.219).

Na rozprawie w dniu 5 marca 2024 roku pełnomocnik pozwanego cofnął zarzut przyczynienia się powódki do powstania (k.248 verte).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 05.10.2020 r. powódka A. S. jadąc rowerem została potrącona przez samochód marki M. (...) o nr rej. (...), którym kierował K. K.. Wypadek zdarzył około godziny 07:15 na drodze powiatowej (...) w miejscowości K. (...).

Prawomocnym wyrokiem z dnia 15 lipca 2021 r. wydanym w sprawie II K 196/21 Sąd Rejonowy w P. T. uznał K. K. za winnego nieumyślnego naruszenia zasad ruchu drogowego, podczas manewru wyprzedzania, w wyniku czego potrącił kierującą rowerem A. S., która doznała obrażeń ciała, to jest czynu z art. 177§ 2 k.k. i wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat oraz orzekł o nawiązce na rzecz A. S. w kwocie 5.000 zł.

(dowód: wyrok -k. 101 akt sprawy II K 196/21, zeznania świadka K. K. k.- 248-248 verte)

Pojazd, którego kierujący wyrządził szkodę był objęty zawartym u strony pozwanej ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(okoliczności bezsporne)

Powódka z miejsca wypadku została przewieziona do Szpitala (...) w R. i hospitalizowana w Oddziale (...) Ogólnej. Jako następstwo wypadku u powódki rozpoznano uraz brzucha, kilka pęknięć górnego bieguna śledziony schodzące na trzon, krwawienie wewnętrzne, uraz głowy, wstrząśnienie mózgu oraz masywne otarcia mnogich okolic ciała. Powódka została poddana zabiegowi operacyjnemu laparotomii, splenektomii (usunięcia śledziony) i drenażu okolicy poprzeponowej lewej. U powódki doszło również do złamania tylnego odcinka żebra 9 i 10 lewego i stłuczenia płuc. Powódka została wypisana ze szpitala w dniu 10 października 2020 r. z zaleceniami między innymi stosowania farmakoterapii, lekkostrawnej diety, oszczędnego trybu życia oraz dalszego leczenia w poradni chirurgicznej.

(dowód: dokumentacja medyczna-k.75-119)

W dniu 5 listopada 2020 r. powódka rozpoczęła leczenie w prywatnym gabinecie psychiatry A. T. z powodu zaburzeń lękowych. Zaczęła zażywać lek z grupy antydepresantów (...). Powódka skarżyła się również na pogorszenie relacji miedzy ludzkich, na lęk przed poruszaniem się drogą a nawet chodnikiem. Leczenie kontynuowała do grudnia 2021 r.

(dowód: dokumentacja medyczna - k. 59- 61)

W związku z utratą śledziony powódka doznała 15- to procentowego uszczerbku na zdrowiu - pozycja 71 a tabeli procentowej oceny długotrwałego i stałego uszczerbku na zdrowiu będącego załącznikiem rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r.

Zabieg i okres pooperacyjny przebiegł bez powikłań, a badania morfologiczne krwi wykonane po zabiegu nie wykazały odchyleń od stanu prawidłowego. Żebra uległy wygojeniu nie powodując deformacji klatki piersiowej (bezpośrednio po urazie w badaniu radiologicznym stwierdzono złamania bez większych przemieszczeń), natomiast zmiany związane ze stłuczeniem płuc ustąpiły samoistnie.

W pierwszych godzinach po wypadku dolegliwości bólowe odczuwane przez powódkę były duże. Po zabiegu splenektomii stosowane leki przeciwbólowe w znacznym stopniu zmniejszyły doznania bólowe. W miarę postępu gojenia dolegliwości ustępowały. Około 4 tygodni powódka odczuwała dolegliwości ze strony złamanych żeber.

W okresie 30 dni po zabiegu powódka wymagała pomocy osób trzecich 2 godziny dziennie. Przez cały okres pooperacyjny była zdolna do samoobsługi w zakresie higieny osobistej, przygotowania mniejszego posiłku (śniadanie, kolacja). Przez wymieniony okres wymagała pomocy w przenoszeniu cięższych przedmiotów (powyżej 5 kg), robienia zakupów, sprzątania. Prognozy na przyszłość są dobre. Przebyty uraz jak i przebyta operacja nie zmniejszyła i nie zmniejszy w przyszłości aktywności powódki. Po wypisaniu ze szpitala i w okresie leczenia świeżej blizny pooperacyjnej jak i otarć naskórka, powódka ponosiła koszty związane ze środkami dezynfekującymi i opatrunkami. Koszt wymienionych produktów ponoszony przez okres 2 miesięcy, nie przekroczył kwoty 50 zł. miesięcznie.

(dowód: opinia biegłego chirurga dr nauk med. A. K. -k. 151-156, opinia uzupełniająca -k.254)

Powódka cierpi na przewlekłe zaburzenia lękowo - depresyjne, które rozwinęły się u niej po przebytym wypadku drogowym. Zaburzenia te rozwinęły się na podłożu adaptacyjnym i stanowią jej reakcję emocjonalna na traumatyczne zdarzenie jakim był wypadek komunikacyjny. Lęk dotyczy przemieszczania się po drodze. Od chwili wypadku powódka nie wsiadła na rower. Bardzo trudno jej także przemieszczać się idąc wzdłuż drogi - tu także doznania lękowe wciąż są silne i ograniczające. Już po wypadku powódka zdała prawo jazdy i zaczęła jeździć samochodem. Przemieszczając się autem odczuwa dyskomfort, niemniej - w ograniczonym zakresie (przejazdy w najbliższej okolicy) radzi sobie, lęk w tym zakresie sprowadza się do dyskomfortu, nie stanowi zaś nieprzekraczalnej bariery. Zarówno zaburzenia lękowe, jak i problemy z obniżoną oceną samej siebie w związku ze skutkami wypadku, a ściślej - operacyjnego leczenia urazu - wpływają na aktywność powódki. Z uwagi na bliznę pooperacyjną o długości około 10 cm powódka unika plaży, basenów, nie chcąc obnosić się z blizną i pokazywać jej obcym osobom. Mieszka na wsi, a zatem brak możliwości poruszania się rowerem zawęża jej swobodę przemieszczania się - wcześniej był to jej podstawowy środek lokomocji. Ograniczenia te są dla powódki realne i w konkretnych sytuacjach powodują zawężenie jej możliwości lub są przyczyną kłopotliwego dla niej skrępowania czy dyskomfortu.

Rokowanie co do zaniknięcia tych zaburzeń jest trudne, stan powódki wymaga dalszego leczenia zarówno psychiatrycznego jak i terapii psychologicznej.

Uszczerbek na zdrowiu z powodu zaburzeń lękowych wynosi 5% i jest to uszczerbek trwały – punkt 10 a tabeli załącznika do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dn. 18 grudnia 2002 r.. pkt. 10 a).

Miesięczna terapia zażywanych leków psychiatrycznych (A. w dawce 100 mg) to około 20 zł.

(dowód: opinia biegłego psychiatry M. M. -k.-192-197)

Złamanie dwóch żeber u powódki zostało całkowicie wyleczone w następstwie ich samoistnego zrostu. Do takiego zrostu dochodzi zwykle w okresie 6 tygodni od chwili urazu. Cierpienia w związku ze złamaniem żeber miały charakter umiarkowany. W okresie późniejszym były one stopniowo ustępujące. Po upływie ok. 2 miesięcy od wypadku powódka była w stanie powrócić do wszelkich obowiązków i aktywności życiowej, które prezentowała przed wypadkiem.

Z uwagi na następstwa przebytego złamania 2 żeber oraz stłuczenie miąższu płuc powódka po opuszczeniu szpitala nie wymagała pomocy ze strony innych osób.

Powódka została wyleczona ze złamania żeber i niewielkiego stłuczenia obu płuc, zaś rokowania na przyszłość w tym względzie są dobre, także w odniesieniu do wszelkich jej aktywności. Powódka może przez najbliższe lata, a nawet bezterminowo odczuwać okresowo bóle rusztowania kostnego klatki piersiowej, w szczególności podczas większego wysiłku fizycznego bądź zmiany warunków atmosferycznych. Powyższe dolegliwości może minimalizować poprzez stosowanie powszechnie dostępnych - także bez recepty - leków o działaniu przeciwbólowych. Miesięczny koszt takiego leczenia nie powinien przekroczyć kwoty 30 zł.

Jest wysoce prawdopodobne, że sunięcie pękniętej śledziony zaburzyło u powódki mechanizmy odpornościowe i zwiększyło ryzyko infekcji układu oddechowego. Pacjenci z brakiem śledziony naleąą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia zakażeń bakteriami otoczkowymi, szczególnie pneumokokami, meningokokami oraz H. influenzae typu B.

(dowód: częściowo opinia biegłego pulmonologa J. G. -k.-271-275, opinia uzupełniająca -k.-284-287)

Szkoda na osobie powódki została zgłoszona pozwanemu w dniu 18 listopada 2020 roku. Ubezpieczyciel wypłacił na rzecz powódki łącznie kwotę 32.006,18 zł, w tym 30.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i 1.176,00 zł tytułem odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów opieki (wyliczoną w następujący sposób: za okres 3 tygodni po 4 h na dobę i za dalsze 6 tygodni po 2 h na dobę - łącznie 168 h przy stawce 7 zł za 1 godzinę opieki).

(dowód: zgłoszenie szkody z dnia 18 listopada 2020 r. k.- 19-20, decyzja z dnia 26 stycznia 2021 r. k.- 21-22)

W dacie wypadku powódka miała 18 lat, była uczennicą III klasy technikum. Przez okres 6 tygodni po wypadku powódka nie chodziła do szkoły z uwagi na zwolnienie lekarskie. Z uwagi na problemy z koncentracją powódka zaczęła osiągać gorsze wyniki w nauce, zwłaszcza w matematyce, z której na koniec III kasy miała ocenę niedostateczną i warunkowo zdała do IV klasy. Wkrótce pojawiło się nauczanie zdalne w związku z pandemią C. 19. W tym czasie pogorszyły się relacje powódki z rówieśnika, powódka zaczęła unikać tych kontaktów w obawie o pytania o wypadek, o którym nie chciała rozmawiać. Powódka zaczęła doświadczać koszmarów sennych, lęku. W związku z tymi dolegliwościami zaczęła uczęszczać do psychiatry.

U powódki po zabiegu operacyjnym pozostała blizna ponad 10 cm, która sprawia jej dyskomfort.

Powódką po wyjściu ze szpitala opiekowała się jej mama R. S.. Powódka nie była samodzielna w czynnościach higienicznych. Nie była w stanie zrobić zakupów, czynności porządkowych, przygotowywać sobie posiłki. Nie mogła nosić ciężarów. Była zawożona na wizyty lekarskie. Przez kolejne 4 tygodnie także wymagała pomocy w mniejszym wymiarze.

Powódka aktualnie ma 22 lat. Jest studentką I roku socjologii ekonomicznej na Uniwersytecie (...). Jest to kolejny kierunek, wcześniej studiowała na innym kierunku, ale nie opanowała materiału, co wiąże z częstą nieobecnością na zajęciach wywołaną zatruciami pokarmowymi, które często się jej przydarzają, co łączy z utratą śledziony. Powódka bardzo często przeziębia się, ma obniżoną odporność, nada nie jeździ rowerem. Przed wypadkiem powódka nie miała problemów zdrowotnych, rzadko się przeziębiała. Odporność powódki zdecydowanie się jej pogorszyła po wypadku. Przed wypadkiem powódka rozpoczęła kurs prawa jazdy i w związku z wypadkiem, kurs ten przerwała, rozpoczęła kurs ponownie w lutym 2021 roku i ukończyła zdanym egzaminem w październiku 2021 roku.

(dowód: zeznania powódki k.-66 verte-67 verte, k.- 304 verte-305, zeznania świadka R. S. k.-67 verte-68 verte)

Odpis pisma rozszerzającego powództwo został doręczony pozwanemu w dniu 15 czerwca 2023 roku.

(dowód: potwierdzenie odbioru- k. 229)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody, w tym dowody z dokumentacji medycznej oraz opinii biegłych. Dowody z dokumentów nie budziły wątpliwości co do ich prawdziwości.

Podstawę ustaleń stanowiły również zeznania świadka w osobie matki powódki oraz przesłuchanie powódki. Korelują one w zakresie aktualnego stanu zdrowia powódki z dokumentacją medyczną i opiniami biegłych. Dowód z opinii biegłych zostanie oceniony w dalszej części uzasadnienia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Okoliczności samego wypadku, rodzaj doznanych przez powódkę obrażeń ciała i zaistnienie przesłanek odpowiedzialności deliktowej sprawcy wypadku (wynikające z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c.) za skutki tego zdarzenia nie budziły wątpliwości i nie były przedmiotem sporu między stronami. Poza sporem było także, że pojazd, którego kierujący wyrządził szkodę był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, a co za tym idzie, że pozwany ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie doznaną przez powoda na podstawie art. 822 k.c. oraz art. 34. ust. 1 i art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz. U. z 2023 r., poz. 2500).

Niesporne było również, że u powódki nastąpiło uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia, które uprawnia ją do żądania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę - w myśl art. 445 § 1 k.c. Kwestią sporną pozostawała wysokość zadośćuczynienia. Przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę – w myśl art. 445 §1 k.c. - zależy od uznania Sądu a zadośćuczynienie powinno być odpowiednie.

Ma ono rekompensować krzywdę ujmowaną jako cierpnie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi i ich długotrwałość). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień, ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, a jednocześnie nie może być źródłem wzbogacenia.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Sąd winien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności konkretnej sprawy mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, prognozę na przyszłość, wiek poszkodowanego. W konkretnych sytuacjach musi to prowadzić do uogólnień wyrażających zakres doznanego przez poszkodowanego uszczerbku niemajątkowego.

Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego, który twierdził, iż przyznana na rzecz powódki w toku postępowania likwidacyjnego kwota 30.000 zł jest adekwatna do doznanej przez powódkę krzywdy, a żądanie dalszej kwoty z tego tytułu jest zbyt wygórowane. Rozmiar krzywdy i cierpień, jakich doznała powódka wskutek wypadku zasługuje na wyższe zadośćuczynienie niż dotychczas wypłacone. Należy zwrócić uwagę, iż sam wypadek, w którym poszkodowany doznaje urazu nie ze swej winy, jest zdarzeniem niosącym poczucie pokrzywdzenia i przeżyciem negatywnym, których całokształt składa się na pojęcie niematerialnej krzywdy kompensowanej zadośćuczynieniem.

Nie budziło wątpliwości, że zaistniałe zdarzenie było źródłem cierpień fizycznych i psychicznych powódki. Sąd wziął pod uwagę charakter uszkodzenia ciała oraz jego skutki, które zostały szczegółowo przedstawione we wcześniejszej części uzasadnienia, a ustalone przede wszystkim w oparciu o dowód z opinii biegłych różnych specjalności. Powódka doznała urazu brzucha, pęknięcia śledziony urazu głowy, wstrząśnienia mózgu oraz masywnych otarć mnogich okolic ciała. Sąd uwzględnił również związane z chorobą cierpienia psychiczne powódki, tj. ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi oraz następstwami rozstroju zdrowia w postaci wyłączenia z normalnego życia, dyskomfort spowodowany koniecznością korzystania z pomocy rodziny w codziennych czynnościach, niepokój co do skutków wypadku i możliwości powrotu do zdrowia. Sąd uwzględnił utrzymujące się u powódki problemy – stan niepokoju i lęku, problemy ze snem i koncentracja, lęk drogowy.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na względzie, że w dacie wypadku powódka miała 18 lat, ten młody wiek sprawił, że wyłączenie z normalnej aktywności życiowej związanej z wypadkiem i jego skutkami było bardziej dotkliwe niż u osoby starszej. Liczne obrażenia oraz przebycie zabiegu operacyjnego skutkowały odczuwaniem przez powódkę bólu i wymusiły zażywanie leków przeciwbólowych.

Nadto Sąd uwzględnił, że powódka w wyniku obrażeń powypadkowych doznała 20 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, w tym 15 % w związku z utratą śledziony i 5 % w związku z zaburzeniami lękowymi. Sąd nie podzielił opinii biegłego pulmonologa co do tego, że w związku ze złamaniem dwóch żeber i stłuczeniem płuc u powódki doszło także do uszczerbku na zdrowiu. Nie ulega wątpliwości, że pozycja 58 a rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu z dnia 18.12.2002 r. przewiduje uszczerbek na zdrowiu za uszkodzenie przynajmniej 2 żeber z obecnością zniekształceń klatki piersiowej i bez zmniejszenia pojemności życiowej płuc. Tymczasem u powódki nie doszło do zniekształceń klatki piersiowej ani do zmniejszenia pojemności - jak wskazał w swej opinii biegły pulmonolog żebra uległy wygojeniu nie powodując deformacji czy zniekształcenia klatki piersiowej. Takie same ustalenia poczynił biegły chirurg, który ostatecznie uznał, że w związku ze zła mieniem żeber powódka nie doznała uszczerbku na zdrowiu.

Wprawdzie kryterium procentowego uszczerbku na zdrowiu jest tylko jednym z kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia i nie determinuje tej kwoty bez uwzględnienia innych okoliczności, będąc tylko pomocniczym środek ustalania rozmiaru odpowiedniego odszkodowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005 r., I PK 47/05, Monitor Prawa Pracy 2006/4/208), nie miej uszczerbek na zdrowiu we wskazanym rozmiarze niewątpliwie obrazuje jaki był zakres doznanych przez powódkę urazów. Pamiętać należy, że urazy te mają charakter utrwalony, a utrata narządu jest nieodwracalna.

Skutki wypadku dla zdrowia powódki zostały ustalone na podstawie opinii biegłych trzech specjalności, którzy sporządzili opinie po zapoznaniu się z dokumentacja medyczną i zbadaniu powódki. Sąd podzielił, z zastrzeżeniem uczynionym powyżej w zakresie opinii biegłego pulmonologa, wydane w sprawie opinie co do konsekwencji zdrowotnych wypadku, jako że zostały sporządzone zgodnie z zasadami sztuki lekarskiej oraz przez specjalistów o niekwestionowanym poziomie wiedzy. Ponieważ wydane opinie były rzeczowe, kategoryczne i zawierały pełną odpowiedź na postawioną tezę dowodową nie zachodziła potrzeba dopuszczenia dowodu z kolejnych opinii.

Oznacza to, że powódka doznała dużej krzywdy. Mając to na uwadze, w tym w szczególności nieodwracalność skutków wypadku Sąd uznał, że należne powódce zadośćuczynienie powinno wynosić szacowaną przez powódkę kwotę 110.000 zł.

Biorąc pod uwagę wypłaconą na rzecz powódki kwotę 30.000 złotych przez pozwanego w toku likwidacji szkody, kwotę 5.000 złotych tytułem nawiązki zasądzonej wyrokiem karnym od sprawcy zdarzenia Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 75.000 złotych tytułem zadośćuczynienia.

Kolejnym roszczeniem dochodzonym przez powódkę była renta za zwiększone potrzeby, której podstawę prawną stanowił art. 444 § 2 k.c.

Renta z tytułu zwiększonych potrzeb dotyczy sytuacji, gdy w wyniku doznanej szkody istnieje konieczność ponoszenia wyższych kosztów utrzymania w zakresie usprawiedliwionych potrzeb w porównaniu do stanu sprzed wyrządzenia szkody. Chodzi o koszty stałej opieki ze strony innych osób, odpowiedniego wyżywienia, koszty konsultacji medycznych, leków, zabiegów rehabilitacyjnych oraz ewentualnie przygotowania do innego zawodu. Przyznanie renty nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie kwoty na koszty opieki. Okoliczność, że domownicy sprawowali opiekę nad poszkodowanym nie pozbawia go prawa żądania zwiększonej z tego tytułu renty (por. Komentarz do Kodeksu cywilnego, Księga trzecia, Zobowiązania, tom 1, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1996, str. 362).

Ustalając należne z tego tytułu na rzecz powódki świadczenie Sąd miał na względzie, że pozwany w postępowaniu likwidacyjnym ustalił zakres wymaganej opieki łącznie na 168 h (przez okres 3 tygodni po 4 h na dobę i przed dalsze 6 tygodni po 2 h na dobę) i przy stawce 7 zł za godzinę opieki wypłacił powódce kwotę 1.176 zł. W ocenie Sądu zastosowana przez ubezpieczyciela stawka 7 zł jest za niska i winna wynosić żądaną przez powódkę kwotę 17 zł jako minimalna stawka z umowy zlecenia. Sąd uznał przy zastosowaniu art. 322 k.p.c., że zawnioskowana przez powódkę stawka 17 zł za 1 godzinę opieki nie jest wygórowana i jest powszechnie stosowana w sprawach odszkodowawczych (co jest Sądowi wiadome z urzędu). Zatem za 168 h godzin wyliczonych przez samego pozwanego godzin opieki należałaby się powódce kwot znacznie wyższa niż żądana przez nią kwota 500 zł.

Mając powyższe na uwadze powyższe Sąd zasądził kwotę 500,00 zł jako skapitalizowaną rentę z tytułu zwiększonych potrzeb na podstawie art. 444 § 2 k.c. w związku z art. 436 § 1 k.c.

O odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz przy uwzględnieniu zasady, iż świadczenia odszkodowawcze zakładu ubezpieczeń są terminowe. Zakład nie pozostaje jednak w opóźnieniu co do kwot nie objętych „jego decyzją”, jeżeli poszkodowany po jej otrzymaniu lub wcześniej nie określił kwotowo swego roszczenia (por. wyrok SN z 6 lipca 1999 r., III CKN 315/98 OSNC 2000/2/31/52).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania (art. 14 ust. 2).

Odsetki od kwoty zasądzonej tytułem zadośćuczynienia w kwocie 50.000 złotych i kwoty 500 złotych tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby zostały zasądzone od dnia 26 stycznia 2021 r., w której to dacie pozwany decyzją przyznał powódce część świadczenia. Zaś co do kwoty 25.000 złotych, o którą powództwo zostało rozszerzone odsetki ustawowe za opóźnienie zostały zasądzone zgodnie z żądaniem powódki od dnia następnego od dnia doręczenia rozszerzenia powództwa, tj. od dnia 16 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił przepis artykułu art.98 k.p.c. Na zasądzoną z tego tytułu kwotę 8.742 zł składają się: 2.525 zł - opłata sądowa od pozwu, 800 złotych zaliczka na opinie biegłego, 5.400 zł - koszty zastępstwa prawnego, 17 zł -wydatek na opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

Podstawę rozstrzygnięcia o pobraniu nieuiszczonych kosztów sądowych (opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa w kwocie 1.250 zł) oraz wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłych w łącznej kwocie 3.168,68 zł (postanowienia – k. 164, 204, 260, 291, 297) stanowiły przepisy art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 959) w zw. z art. 98 k.p.c.

Sędzia SO Ewa Tomczyk