Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 29 września 2020 roku pełnomocnik powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wnosił o zasądzenie od pozwanego R. S.

kwoty 196.580,72 złotych (sto dziewięćdziesiąt sześć tysięcy pięćset osiemdziesiąt 72/100) wraz z odsetkami od następujących kwot:

- od kwoty 179.951,18 złotych (sto siedemdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt jeden 18/100) z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości 2-krotności odsetek ustawowych za opóźnienie, które są równe stopie referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych (odsetki maksymalne) od dnia 2020-03-10 do dnia zapłaty;

- od kwoty 10.837,79 złotych ( dziesięć tysięcy osiemset trzydzieści siedem 79/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

- od kwoty 5.715,75 złotych (pięć tysięcy siedemset piętnaście 75/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, a w przypadku wniesienia sprzeciwu rozpoznanie sprawy w trybie procesowym i zasądzenie wyżej opisanych kwot zgodnie z żądaniem pozwu oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. w sprawie sygn. akt INc 122/20 w dniu 16 listopada 2020 roku wydał nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu. Od powyższego nakazu wniósł sprzeciw pozwany R. S. ponosząc, iż przy udzielaniu pożyczki ze strony powodowego banku doszło do popełnienia przestępstwa oszustwa na jego szkodę. Postanowieniem z dnia 12 maja 2020 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. zawiesił postępowanie w niniejszej sprawie na podstawie art. 177 par. 1 pkt. 4 k.p.c. w związku z toczącym się postępowaniem przygotowawczym w Prokuraturze Rejonowej w Piotrkowie Tryb. sygn. akt Pr 2 Ds. 3.2021. Po podjęciu zawieszonego postepowania w dniu 02 października 2023 roku pełnomocnik powoda popierał powództwo w formie określonej w pozwie, a pełnomocnik pozwanego wnosi o oddalenie pozwu. Obaj pełnomocnicy nie zgłosili wniosków dowodowych, a pełnomocnik pozwanego nie kwestionował wysokości kwoty należności objętej pozwem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany R. S. w dniu 11 lipca 2018 roku zawarł z powodowym bankiem umowę numer (...) o kredyt konsolidacyjny. Kredyt udzielono na spłatę zobowiązań pozwanego związanych z jego działalnością gospodarczą na cele konsumpcyjne, sfinansowanie prowizji oraz kosztów indywidualnego ubezpieczenia klienta. Kwota kredytu wynosiła 188.770,78 zł. w tym 84.457,00 zł. na spłatę zobowiązań, 50.061,00 zł. na cele konsumpcyjne, reszta na sfinansowanie prowizji i kosztów ubezpieczenia (pkt II ppkt 2a i b umowy). Całkowita kwota kredytu to kwota 134.518,00 zł. Okres kredytowania wynosił od 11 lipca 2018 roku do 12 lutego 2029 roku (k. 21-29 odpis umowy).

Kredyt został udostępniony pozwanemu zgodnie z treścią umowy (okoliczność bezsporna k. 30). Kredyt oprocentowany był wg zmiennej stopy procentowej która wynosiła 9,9% w stosunku rocznym. Wysokość zmiennej stopy procentowej ustalona była jako suma zmiennej stopy bazowej wynoszącej 1,7% w stosunku rocznym. Rzeczywista stopa oprocentowania wynosiła 20,34%, a całkowita kwota do zapłaty kredytu wynosiła 307.932,66 zł. Kredyt spłacany był w ratach równych do 12-go każdego miesiąca. W przypadku braku spłaty należności w terminie bank pobierał od kwoty zaległej odsetki wg zmiennej stopy procentowej dla zadłużenia przeterminowanego, która wynosiła 14% w stosunku rocznym. Stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego była równa odsetkom maksymalnym za opóźnienie w rozumieniu przepisów k.c. tj. dwukrotności wartości będącej sumą stopy referencyjnej NBP oraz 5,5 punku procentowego (pkt II pkt G, H, I i pkt III ustęp 1 pkt 11umowy k. 22-23). Zgodnie z pkt 6 umowy brak spłaty kredytu daje podstawę do wypowiedzenia umowy kredytu z zachowaniem 30dniowego okresu wypowiedzenia (pkt 7 ust. 1, 3).

Pozwany opóźniał się z zapłatą rat kapitałowo-odsetkowych kredytu. W dniu 27 czerwca 2019 roku zostało skierowane wezwanie do zapłaty zadłużenia wobec pozwanego na kwotę 1.004, 78 zł. w terminie 14 dni (k. 44-47 wezwanie do zapłaty wraz z dowodem doręczenia). Kwota ta nie została uiszczona.

W związku z powyższym w dniu 20 sierpnia 2019 roku została mu wypowiedziana umowa kredytu wraz z wezwaniem do zapłaty należności. Na dzień wypowiedzenia kredytu zaległość wynosiła 8.320,56 zł. a łączna kwota należności 183.055,52 zł. Wypowiedzenie zostało doręczone pozwanemu 23 sierpnia 2019r. (k. 41-43 wypowiedzenie z dowodem doręczenia).

Zgodnie z wyciągiem ksiąg banku z dnia 21 września 2020 roku na ten dzień zadłużenie wymagalne pozwanego wynosiło 207.769,88 zł., w tym 179.951,18 zł. kapitał niespłacony, 5.715,75 zł. niespłacone odsetki umowne od 12 czerwca 2019 roku do 07 października 2019r., 76,00 zł. kwota z tytułu opłat i 22.026,95 zł. kwota z tytułu niespłaconych odsetek za zwłokę od 30.06.2019r. do 20.09.2020r. oraz dalsze odsetki od należności głównej od dnia 21 września 2020 roku do dnia całkowitego zaspokojenia wierzytelności liczone jako maksymalne odsetki za opóźnienie w kwocie 11,2 % w skali roku (k. 48 wyciąg z ksiąg bankowych, k. 51-59 historia odsetek i k. 60-65 zestawienie należności).

W dniu 23 marca 2020 roku powód wniósł o wydanie w elektronicznym postepowaniu upominawczym nakazu zapłaty przeciwko pozwanemu przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie. W dniu 27 maja 2020 roku został wydany nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym na kwotę 196.580,72 zł. wraz z odsetkami. W ustawowym terminie został wniesiony sprzeciw i Sąd Rejonowy w Lublinie postanowieniem z dnia 30 czerwca 2020 roku stwierdził utratę mocy nakazu zapłaty i umorzył postępowanie w całości (k. 66-81 akta sprawy Nc-e446472/20).

Na dzień wniesienia pozwu zaległość pozwanego wynosiła 196.580,72 zł. Wysokość tej kwoty oraz wielkość odsetek ustawowych i umownych nie była między stronami sporna i nie była kwestionowana (okoliczność bezsporna, protokół z dnia 02 października 2023r. k. 183, nagranie rozprawy z dnia 02 października 2023r. od 00:01 do 00:03 minuty).

W Prokuraturze Rejonowej w Piotrkowie Tryb. pod sygn. akt Pr 2 Ds. 3.2021, a następnie (...)-5.Ds.173.2022 toczyło się postępowanie z wniosku R. S. przeciwko powodowi (...) Bank S.A. o czyny z art. 286 § 1 k.k. polegające na doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poszkodowanych w tym pozwanego w okresie od 17.02.2017r. do 22.02.2019r. w kwocie ok. 500.000,00 zł. poprzez ofiarowanie udzielenia pokrzywdzonym w tym pozwanego kredytu pod pretekstem ich oddłużania tj. spłacenia istniejących finansowych w drodze zaciągania kolejnych zobowiązań kredytowych i wprowadzenia pokrzywdzonych w tym pozwanego w błąd co do warunków udzielenia oferowanych kredytów. Postanowieniem z dnia 05.03.2020r. na podstawie art. 17 par. 1 pkt k.p.k. umorzono postępowanie. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. postanowieniem z dnia 16.12.2020r. w sprawie IIKp 316/20 uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do dalszego prowadzenia (k. 136-140 odpis postanowień z uzasadnieniem). Postanowieniem z dnia 30.12.2022r. Prokuratura Rejonowa w Piotrkowie Tryb. ponownie umorzyła postepowanie w niniejszej sprawie z uwagi na stwierdzenie, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego. Postanowieniem z dnia 30.06.2023r. Prokuratura Okręgowa w Piotrkowie Tryb. po rozpoznaniu zażalenia pozwanego na powyższe orzeczenie nie uwzględniła zażalenia i postanowienie z 30.12.2022r. stało się prawomocne (k. 165-169 odpis postanowień).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie w/w dowodów, a w szczególności dokumentów urzędowych i prywatnych pochodzących od powoda, których wiarygodność nie została zakwestionowana, w szczególności w zakresie wysokości wpłat dokonanych przez pozwanego, który nie kwestionował także wysokości zadłużenia oraz sposobu jego wyliczenia (kwota główna oraz odsetki).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Roszczenie powoda znajduje oparcie w art. 720 kodeksu cywilnego oraz w przepisach ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. 2018, poz. 993). Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 powołanej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł. albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym w myśl ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Z kolei z przepisu art. 5 pkt 8 ustawy wynika, że całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta stanowi sumę całkowitego kosztu kredytu i całkowitej kwoty kredytu.

W myśl zaś art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tą samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i takiej samej jakości. Zgodnie z art. 353 k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Dokonując oceny złożonego powództwa na wstępie należy wskazać, że strona powodowa uczyniła zadość ciążącemu na niej obowiązkowi i w sposób należyty wykazała, że między stronami doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki, oraz że strona powodowa przekazała stronie pozwanej środki pieniężne określone w umowie, a także, że pozwana uchybiła warunkom umowy nie wywiązując się z obowiązku spłaty zaciągniętej wierzytelności. W ocenie Sądu stronie pozwanej z kolei nie udało się wykazać zasadności podniesionych przez nią zarzutów, a ciężar dowodu w odniesieniu do zarzutów i twierdzeń podniesionych w treści zarzutów spoczywał bezspornie na pozwanym. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie zaś do treści art. 3 KPC strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis art. 232 k.p.c. stanowi natomiast, że strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyżej powołane przepisy statuują jedną z podstawowych zasad procesu cywilnego, jaką jest zasada kontradyktoryjności. Zgodnie z jej założeniem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, zaś Sąd orzekający nie jest obciążony odpowiedzialnością za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony (por. wyrok SN z dnia 07 października 1998 r., II UN 244/98, OSNP 1999/20/662).

Kredyt zawarty przez strony miał charakter kredytu konsumenckiego, w związku z czym stosuje się do niego przepisy o ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1083), jak również przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jednolity – Dz.U. z 2019 r., poz. 2357).

W myśl art. 69 ust. 1 Prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Pozwana nie kwestionowała faktów: - zawarcia umowy kredytowej ani zaprzestania spłaty swego zobowiązania, trybu wypowiedzenia umowy kredytowej oraz otrzymania wypowiedzenia i wezwania do zapłaty roszczenia.

Nadto należy wskazać na obowiązującą w dacie postawienia przez powodowy Bank zadłużenia w stan natychmiastowej wykonalności regulację prawną zawartą w art. 75 lit. c) Prawa bankowego, zgodnie z którą jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. W niniejszej sprawie wezwanie to miało miejsce 27.06.2019r. – 14 dniowy termin upłynął bezskutecznie.

Przepis ten wprowadzony został mocą ustawy z dnia 25 września 2015r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015r. poz. 1854) Zgodnie z art. 13 tej ustawy weszła ona w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. Ogłoszenie miało miejsce 12 listopada 2015r., zatem art. 75c prawa bankowego zaczął obowiązywać 27 listopada 2015r., czyli obowiązywał w dacie, jak to wskazała strona powodowa, postawienia kredytu w stan pełnej wymagalności.

Tryb wynikający z art. 75c ustawy Prawo bankowe został zachowany przez powoda. Wypowiedzenie kredytu nastąpiło 20.08.2019r.

Tym samym uznać należy, że skoro powodowy Bank dochował trybu przewidzianego w art. 75c ustawy prawo bankowe i wypowiedział skutecznie umowę - powództwo jest oparte na okoliczności, że dochodzona kwota jest wymagalna, a powództwo uzasadnione.

W konsekwencji skutecznego wypowiedzenia umowy pozwana winna zwrócić całą niespłaconą należność wynikającą z umowy pożyczki.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 720 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem wraz z umownymi odsetkami zgodnie z treścią umowy i ustawowymi odsetkami za opóźnienie zgodnie z art. 481 k.c. w wysokości wskazanej przez powoda w pozwie, która nie była kwestionowana przez stronę pozwaną w żadnej części.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. i zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził je od pozwanego na rzecz powoda, który wygrał sprawę w całości. Obejmują one opłatę sądową w kwocie 983,00 zł., opłatę od pełnomocnictwa wysokości 17,00 zł. oraz kwotę 5.400,00 zł. zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych (§ 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.)

Z tych względów Sąd orzekł jak w sentencji.

Sędzia Beata Grochulska