Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2024 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym:

PrzewodniczącySędzia SO Ewa Tomczyk ProtokolantAgnieszka J. po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2024 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. w W.

przeciwko G. Z.

o zapłatę kwoty 124.174,84 zł

1.  zasądza od pozwanego G. Z. na rzecz powoda Banku (...) S.A. w W. kwotę 124.174,84 (sto dwadzieścia cztery tysiące sto siedemdziesiąt cztery 84/100) złotych wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 111.260,91 (sto jedenaście tysięcy dwieście sześćdziesiąt 91/100) złotych od dnia 24 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego G. Z. na rzecz powoda Banku (...) S.A. w W. kwotę 11.626,00 (jedenaście tysięcy sześćset dwadzieścia sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

3.  przyznaje adwokat M. C. prowadzącej Kancelarię Adwokacką w Ł. z rachunku Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. kwotę 5.400,00 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem pomocy prawnej z urzędu udzielonej pozwanemu G. Z. z urzędu.

Sędzia SO Ewa Tomczyk

Sygn. akt I C 1759/23

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 13 lutego 2023 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie powodowy Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego G. Z. kwoty 124.174,84 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 111.260,91 zł od dnia 31 stycznia 2023 roku do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że pozwany zawarł z (...) Bankiem S.A we W., który jest poprzednikiem prawnym w dniu 26 lutego 2019 roku umowę pożyczki nr PG\ (...) i nie wywiązał się z obowiązku spłaty zadłużenia, wobec czego zadłużenie wynikające z zawarcia umowy z dniem 9 stycznia 2023 r. zostało postawione w stan pełnej wymagalności, a pozwany wezwany do jego spłaty, nie spłacił zadłużenia (k.43-45).

Postanowieniem z dnia 8 marca 2023 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w (...) umorzył postępowanie w sprawie VI Nc–e (...) (k. 45 v).

Powód w dniu 26 kwietnia 2023 roku złożył pozew o zapłatę i wnosił o zasądzenie od pozwanego G. Z. w postępowaniu upominawczym kwoty 124.174,84 złotych wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 111.260,91 złotych od dnia 24 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, iż niniejsze powództwo jest kontynuacją powództwa złożonego w (...).

W dniu 9 sierpnia 2023 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. wydał nakaz zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu (k.56).

Pozwany, zachowując termin ustawowy, złożył sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa podnosząc m.in., iż powód nie wykazał zasadności swojego roszczenia (k.61).

Pełnomocnik pozwanego z urzędu podnosił, iż nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy bowiem strona powodowa nie wykazała, że wypowiedzenie zostało podpisane przez uprawnione do tego osoby, nie istniały także podstawy do wypowiedzenia umowy pożyczki bowiem z załączonych dokumentów nie wynika by na dzień 16 listopada 2022 roku istniała zaległość w spłacie rat kredytu i w jakiej wysokości i czy to dawało podstawy powodowi do wypowiedzenia umowy pożyczki. Nadto zarzucił brak wykazania wysokości dochodzonego roszczenia jako że wyciąg z ksiąg banku jest jedynie dokumentem prywatnym. Pozwany zakwestionował skuteczność postanowień umowy dotyczących naliczania odsetek maksymalnych według zmiennej stopy procentowej, które to postanowienia zostały narzucone pozwanemu i nie zostały indywidualnie z nim uzgodnione. Ewentualnie w przypadku uwzględnienia powództwa pełnomocnik pozwanego wnosił o rozłożenie zasądzonej należności na raty. Nadto pełnomocnik pozwanego z urzędu wniósł o zasądzenie nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu przy uwzględnieniu stawek wynagrodzenia dla adwokatów ustanowionych z wyboru, powiększonych o należny podatek VAT (k.78-84).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 lutego 2019 r. została zawarta pomiędzy (...) Bankiem Spółką Akcyjną we W., który jest poprzednikiem prawnym powoda a pozwanym G. Z. umowa pożyczki nr PG\ (...), zgodnie z którą powodowy Bank udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 154.639,18 zł (§1 ust.2 umowy).

Umowa pożyczki została zawarta na czas określony od 28 lutego 2019 roku do 26 lutego 2026 roku. Pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki w 84 ratach, których wysokość miała wynosić 2.401,56 zł płatnych do każdego 26 dnia miesiąca (§ 2 ust. 1 i 2). W myśl § 2 ust. 7 umowy niespłacenie przez pożyczkobiorcę raty pożyczki w terminie ustalonym w umowie albo niepłacenie jej w pełnej wysokości powoduje uznanie niespłaconej należności za zadłużenie przeterminowane. Od zadłużenia przeterminowanego z tytułu kapitału bank miał prawo pobierać odsetki karne, które były naliczane wg zmiennej stopy procentowej odpowiadającej odsetkom maksymalnym za opóźnienie przewidzianym w art. 481 k.c.

W § 4 ust.9 umowy przewidziano, że umowa rozwiązuje się z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia bądź w każdym czasie - za porozumieniem stron. Bank zastrzegł sobie prawo wypowiedzenia umowy w przypadku między innymi braku spłaty pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności i nieuregulowania zaległości w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania na piśmie wezwania Banku do zapłaty zaległych kwot (§ 4 ust. 8 pkt a).

Zgodnie z § 1 ust. 10 w przypadku braku spłaty w terminach określonych w umowie pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności Bank wezwie pożyczkobiorcę na piśmie do zapłaty zaległych kwot w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki. W przypadku gdy pożyczkobiorca nie ureguluje zaległości w powyższym terminie, Bank ma prawo rozwiązać umowę pożyczki z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia.

(dowód: umowa pożyczki wraz z załącznikami - k.6-12, harmonogram spłaty

pożyczki k.12 v.,-13 v., harmonogram spłaty – k. 12 v -13 v.)

Pozwany do lipca 2022 r. wywiązał się z obowiązku spłaty pożyczki, przy czym od października 2021r. spłacał zadłużenie w kwocie niższej niż ustalona w umowie pożyczki wysokość raty.

(dowód: zestawienie transakcji – k. 38- 39)

Pismem z dnia 02.10.2022 r. zatytułowanym „ostateczne wezwanie do zapłaty” strona powodowa wezwała pozwanego do uregulowania wymagalnego zadłużenia wynikającego z umowy pożyczki w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania, wskazując, że zaległość wynosi 7.382,88 zł. W piśmie wskazano, że nieuregulowanie zadłużenia może skutkować wypowiedzeniem umowy wraz z żądaniem natychmiastowej spłaty całości zobowiązania, a w konsekwencji wszczęciem postępowania egzekucyjnego oraz że pozwany może w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania złożyć wniosek o restrukturyzację zadłużenia.

Pismo to zostało doręczone pozwanemu w dniu 7 października 2022 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty - k.35, potwierdzenie odbioru - k.36)

Pismem z dnia 16 listopada 2022 roku powód w związku z brakiem spłaty zadłużenia wypowiedział pozwanemu umowę z zachowaniem 30 - dniowego terminu. Pismo został podpisane przez K. L. i J. S.. J. S. była uprawniona do składania w imieniu banku oświadczeń o wypowiedzeniu umów w zakresie czynności bankowych:

Pismo to zostało odebrane przez pozwanego w dniu 22 listopada 2022 roku.

(dowód: pismo z dnia 16.11.2022 r. - k. 33 wraz ze zwrotnym potwierdzeniem

odbioru - k.34, pełnomocnictwa – k. 94-96)

W dniu 24 kwietnia 2023 r. powodowy Bank wystawił wyciąg z własnych ksiąg rachunkowych stwierdzający wymagalne zadłużenie pozwanego z tytułu umowy pożyczki nr PG\ (...) z dnia 26.02.2019 r. w kwocie 124.174,84 zł, na którą składają się: - niespłacony kapitał w kwocie 111.260,91 zł, - odsetki umowne za okres korzystania z kapitału w wysokości 7,90 % od dnia 26.06.2022 do dnia 08.01.2023 r. w kwocie 4.526,40 zł, - odsetki przeterminowane za okres od 27.07.2022 r. do 23.04.2023 r. w kwocie 8.387,53 zł.

(dowód: wyciągu z ksiąg banku k. 5-5 v.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej powołane dowody. Dowody w postaci dokumentów nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności, nie były również kwestionowane przez strony.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i znajduje podstawę w treści umowy pożyczki zawartej pomiędzy powodowym Bankiem i pozwanym.

W myśl art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej ilości.

Pozwany podniósł zarzut, iż nie zostało wykazane umocowanie osób reprezentujących bank przy wypowiedzeniu umowy pożyczki do występowania w imieniu Banku, a tym samym, że wypowiedzenie umowy jest bezskuteczne. Zarzut ten jest niezasadny. Przede wszystkim wskazać należy, że strona pozwana wykazała złożonym w toku procesu pełnomocnictwem, że podpisująca w imieniu powodowego Banku pismo o wypowiedzeniu umowy pożyczki J. S. posiadała w tym zakresie stosowne pełnomocnictwo. Nie złożono zaś dokumentu wykazującego uprawnienie drugiej osoby podpisującej wypowiedzenie umowy to jest K. L. – wbrew twierdzeniom powoda w tym zakresie pełnomocnictwo załączone do pisma z dnia 29.02.2024 r. dotyczy K. K.. Jednakże fakt ten nie może wywoływać oczekiwanych przez pozwanego skutków. W myśl art. 103 § 1 i 2 k.c. jeżeli zawierający umowę jako pełnomocnik nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta. Druga strona może wyznaczyć osobie, w której imieniu umowa została zawarta, odpowiedni termin do potwierdzenia umowy; staje się wolna po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu.

W świetle tego przepisu kwestia istnienia lub braku należytego umocowania pełnomocnika powoda do dokonania czynności nie powoduje nieważności czynności. Ważność czynności dokonanej przez osobę występującą jako pełnomocnik, ale niemającą umocowania lub działającą poza zakresem umocowania, zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta. Nie jest zatem bezwzględnie nieważna, lecz jest dotknięta sankcją bezskuteczności zawieszonej - jej ważność jest uzależniona od potwierdzenia przez uprawnioną osobę. Osobą uprawnioną do potwierdzenia takiej umowy jest osoba, w której imieniu działał tzw. rzekomy pełnomocnik. Zatem ważność czynności prawnej z powołaniem się na brak umocowania lub przekroczenie granic umocowania przez pełnomocnika może kwestionować osoba, w której imieniu działał rzekomy pełnomocnik. Osoba, która zawarła umowę z rzekomym pełnomocnikiem, nie może na tej podstawie kwestionować ważności umowy. Wszak jej oświadczenie woli jest wiążące i powinna oczekiwać na potwierdzenie umowy przez drugą stronę, czyli wykorzystać możliwość z art. 103 § 2 k.c. a nie powoływać się na nieważność czynności. Powód również nie kwestionował czynności podjętych przez swojego pełnomocnika w postaci wypowiedzenia umowy.

Nie ma racji także pozwany, że na dzień wypowiedzenia umowy nie istniała zaległość w spłacie pożyczki. Ze złożonych przez Bank dokumentów w postaci zestawienia transakcji wynika, że w lipcu 2022 r. pozwany uiścił po raz ostatni należność na rzecz Banku, a od listopada 2021 r. spłacał raty w niższej wysokości niż ustalono w umowie, tym samym na dzień 16.11.2022 r. (data pisma wypowiadającego umowę) nie budzi wątpliwości, że posiadał zadłużenie wobec banku za co najmniej dwa okresy płatności uprawniające Bank do wypowiedzenia umowy (§ 4 ut. 8 lit. a umowy).

Także niezasadny jest zarzut niewykazania wysokości dochodzonego roszczenia bowiem do pozwu został dołączony wyciąg z ksiąg rachunkowych podpisany przez A. S. będącą osobą upoważnioną do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banku (pełnomocnictwo – k. 37) i opatrzony pieczęcią banku. Dokument ten nie ma wprawdzie mocy dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym (art. 95 ust. 1 a) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe (tekst jednolity – Dz.U. z 2023 r., poz. 2488), nie mniej kwalifikacja taka nie pozbawia tego dokumentu mocy dowodowej i wiarygodności, o czym będzie mowa w dalszej części rozważań. Wskazać należy, że dokument ten nie był jedynym dowodem zaoferowanym przez stronę pozwaną na uzasadnienie wysokości zobowiązania pozwanego. Do akt sprawy załączono umowę pożyczki podpisaną przez pozwanego i przedstawiciela powodowego banku, harmonogram spłaty pożyczki oraz historię na rachunku obrazującą wysokość zobowiązania pozwanego oraz dokonane przez niego wpłaty, wezwania do zapłaty kierowane do pozwanego wraz z dowodem ich doręczenia. Pozwany zaś negując wysokość swego zobowiązania nie przedstawił żadnych dowodów co do tego, w jakiej wysokości i kiedy spłacił zobowiązanie, od jakiej daty pozostaje w opóźnieniu i jaka powinna być wysokość zobowiązania, usiłując niezasadnie przerzucić w całości ten obowiązek na stronę powodową. Tymczasem dowody takie zostały przez stronę powodową złożone, w ich świetle wysokość zobowiązania pozwanego nie budzi wątpliwości. W szczególności wynika to z załączonego do pozwu wyciągu z ksiąg rachunkowych. Wyciąg ten ma moc dowodową dokumentu prywatnego, którego wprawdzie nie dotyczy domniemanie z art. 245 k.p.c., jednakże zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dowód z dokumentu prywatnego może być podstawą ustaleń faktycznych, jest samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c. Mimo nowelizacji prawa bankowego dokonanej ustawą z dnia 19 kwietnia 2013 r. o zmianie ustawy Prawo bankowe oraz ustawy o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. z 2013 r. poz. 777), wyciąg z ksiąg bankowych nadal pozostaje dokumentem uprawniającym powoda do wystąpienia z pozwem w postępowaniu nakazowym (art. 485 § 3 k.p.c.) i może on stanowić podstawę wpisu do ksiąg wieczystych (art. 95 ust. Prawa Bankowego). W swojej istocie wyciąg z ksiąg bankowych zawiera bowiem złożone w szczególnej formie oświadczenie wiedzy uprawnionych osób, dotyczące danych zaksięgowanych w księgach rachunkowych. Prowadzenie zaś tych ostatnich poddane jest zarówno regulacji ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2343) oraz rozporządzenia Min. Finansów z dnia 1 października 2010 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości banków (Dz.U. z 2013 r., poz. 329), jak i ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 196).

Nie ma także racji pozwany, że łącząca strony umowa pożyczki zawiera niedozwolone zapisy w zakresie ustalenia, że w przypadku opóźnienia w zapłacie Bank będzie uprawniony do naliczania odsetek maksymalnych za opóźnienie wg zmiennej stopy procentowej. Pełnomocnik pozwanego formując ten zarzut nie wskazał, o który konkretny zapis umowy mu chodzi. Kwestie zadłużenia przeterminowanego zawiera § 2 ust. 7 umowy. Przewiduje on, że niespłacenie przez pożyczkobiorcę raty pożyczki w terminie ustalonym w umowie albo niepłacenie jej w pełnej wysokości powoduje uznanie niespłaconej należności za zadłużenie przeterminowane. Od zadłużenia przeterminowanego z tytułu kapitału bank miał prawo pobierać odsetki karne, które były naliczane wg zmiennej stopy procentowej odpowiadającej odsetkom maksymalnym za opóźnienie przewidzianym w art. 481 k.c.

Odwołując się do treści art. 385 ¹ § 1 k.c. wskazać należy, że kwestionowane przez pozwanego postanowienie nie może być uznane za klauzulę abuzywną, gdyż umowa odsyłając do art. 481 k.c. wskazuje sposób w jaki odsetki te będą naliczane. W ocenie Sądu postanowienie to jest dostatecznie jednoznaczne i zrozumiałe, nie może wiec zostać uznane za sprzeczne z dobrymi obyczajami. Ponadto w umowie zawarto postanowienie, że pozwany miał możliwość zapoznania się treścią całej umowy przed jej podpisaniem, miał więc możliwość zakwestionowania i negocjacji nieodpowiadających jej postanowień.

Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności zachodziły podstawy do udzielenia ochrony prawnej powodowi poprzez uwzględnienie powództwa.

Podstawą orzeczenia o odsetkach był przepis art. 481 k.c.

Nie zasługiwało na uwzględnienie żądanie rozłożenia zadłużenia na raty. Art. 320 k.p.c. pozwala na rozłożenie w wyroku na raty zasądzonego świadczenia, a przesłanką takiej ingerencji Sądu w stosunek obligacyjny jest występowanie w sprawie szczególnych okoliczności, wskazujących na to, że spełnienie przez dłużnika świadczenia jednorazowo nie jest możliwe i kiedy natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W zasadzie chodzi o okoliczności dotyczące pozwanego dłużnika, jego sytuację osobistą, majątkową, finansową, rodzinną, które powodują, że nierealne jest spełnienie przez niego od razu i w pełnej wysokości zasądzonego świadczenia. Rozważając rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, sąd orzekający nie może jednak nie brać pod rozwagę także sytuacji wierzyciela, ponieważ sąd nie powinien działać z jego pokrzywdzeniem.

W orzecznictwie podkreśla się, że wykazanie przesłanek zastosowania art. 320 k.p.c. ciąży na stronie, która chce skorzystać z możliwości rozłożenia świadczenia na raty. Zastosowanie art. 320 k.p.c. wykracza poza normalny zakres rozstrzygnięcia i wymaga zazwyczaj udowodnienia okoliczności niekoniecznych do rozstrzygnięcia o samym dochodzonym roszczeniu (postanowienie Sądu Najwyższego z 22.03.2018, V CSK 503/17).

Nie budzi wątpliwości, że sytuacja majątkowa pozwanego jest trudna i nierealne jest spełnienie przez niego od razu i w pełnej wysokości zasądzonego świadczenia, jednak fakt ten nie jest wystarczający do rozłożenia świadczenia na raty. Uwzględnienie bowiem jednocześnie słusznego interesu wierzyciela wymaga, aby na chwilę orzekania zostało przynajmniej uwiarygodnione w wysokim stopniu, że dłużnik (oceniając rzecz rozsądnie) będzie w stanie spełnić świadczenie w ratach, których liczbę, wysokość i terminy płatności ustali Sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 czerwca 2020 r. I ACa 171/20).

Stąd zachodzi konieczność wykazania przez dłużnika, że realnie będzie dysponować środkami, które mimo trudności, umożliwią wykonanie zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela. W przeciwnym razie, jeżeli okoliczności sprawy nie wskazują na istnienie po stronie dłużnika woli dobrowolnej spłaty zadłużenia, a jedynie na chęć odłożenia w czasie konieczności wykonania zobowiązania, omawiana norma prawna nie będzie miała zastosowania.

Biorąc pod uwagę wysokość dochodów pozwanego (2.400 zł miesięcznie), obciążenie obowiązkiem alimentacyjnym w kwocie 1.500 zł miesięcznie oraz ponoszone przez pozwanego koszty nie można uznać, że pozwany będzie realnie dysponował środkami pozwalającymi na ratalną spłatę zadłużenia. O tym, że po stronie pozwanego nie ma woli dobrowolnej spłaty zadłużenia, a jedynie zmierza on do odłożenia w czasie wykonania swego zobowiązania świadczy również fakt, że pozwany od daty zaprzestania spłaty kredytu (tj. od sierpnia 2022 r.) nie podjął jakiejkolwiek aktywności w ratalnej spłacie zadłużenia. Wszystko to świadczy o nierealności wywiązywanie się przez pozwanego z ratalnej spłaty zobowiązania.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu był przepis art. 98 k.p.c.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu orzeczono na podstawie przepisów § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, podzielając stanowisko zajęte przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7.01.2021 r. (I CSK 598/20), że koszty te winny być ustalone na podstawie rozporządzenia z dnia 22.10.2015 r. Zastosowanie tych przepisów, korzystniejszych dla pełnomocniczki z urzędu co do samego przyznania wynagrodzenia i co wysokości należnej kwoty – nie uzasadniało powiększenia wysokości tego wynagrodzenia o sumę odpowiadającą podatkowi VAT bowiem ustalenie wysokości wynagrodzenia w niniejszej sprawie nastąpiło na podstawie § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 4 pkt 2 Rozporządzenia o stawkach z wyboru, wobec czego wykluczona była możliwość zastosowania § 4 ust. 3 Rozporządzenia o stawkach z urzędu.

Sędzia SO Ewa Tomczyk