Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2024 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodnicząca	Sędzia SO Ewa Tomczyk
Protokolant	Dorota Piątek

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2024 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. we W.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda (...) S.A. we W. kwotę 134.272,72 (sto trzydzieści cztery tysiące dwieście siedemdziesiąt dwa 72/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

- 132.796,72 (sto trzydzieści dwa tysiące siedemset dziewięćdziesiąt sześć 72/100) złotych od dnia 25 marca 2022 r. do dnia zapłaty,

- 1.476,00 (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda (...) S.A. we W. kwotę 14.063,11 (czternaście tysięcy sześćdziesiąt trzy 11/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sędzia SO Ewa Tomczyk

Sygn. akt I C 1993/23

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Opocznie w dniu 5 grudnia 2022 r. powód (...) S.A. we W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, aby pozwane Towarzystwo (...) w W. zapłaciło na rzecz powoda kwotę 52.47600 zł, stanowiącą część należnego od pozwanego odszkodowania, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 51.000 zł od dnia 25 marca 2022 r. do dnia zapłaty i od kwoty 1.476 zł od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powód podniósł, iż dochodzone roszczenie pozostaje w związku z pożarem obory - chlewni na terenie gospodarstwa rolnego położonego w miejscowości S. 9, do którego doszło w dniu 21 lutego 2022 roku.

W dniu 13 stycznia 2023 roku Sąd Rejonowy w Opocznie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu (k.90).

Pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu wg norm przepisanych. Przyznał zawarcie z J. D. umowy ubezpieczenia obowiązkowego budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, zaistnienie pożaru i wypłatę odszkodowania w kwocie 118.204 zł, zbycie przez J. D. na rzecz powoda prawa do odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia budynków, zlecanie przez powoda opracowania kosztorysu robót budowalnych, zakwestionował jego poprawność i przydatność dla ustalenia odszkodowania przysługującego na podstawie umowy ubezpieczenia, w szczególności by odszkodowanie ustalona na podstawie tego kosztorysu powinno zostać ustalone w kwocie wyższej niż kwota dotychczas wypłacona (k. 96-98).

W piśmie procesowym z dnia 26 września 2023 roku pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 134.272,72 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: - 132.796,72 zł od dnia 25 marca 2022 r. do dnia zapłaty, - 1.476,00 zł od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty (k.178-179).

Postanowieniem z dnia 2 października 2023 roku Sąd Rejonowy w Opocznie stwierdził niewłaściwość rzeczową i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Tryb.(k.182).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. D. zawarł w dniu 29 grudnia 2021 r. z pozwanym Towarzystwem (...) w W. umowę obowiązkowego ubezpieczenia budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego na okres od 1.01.2022 r. do 31.12.2022 r., potwierdzoną polisą nr (...). Budynki znajdowały się pod adresem (...) i zostały ubezpieczone na sumę ubezpieczenia w łącznej kwocie 677.000 zł, w tym w odniesieniu do budynku obory w polisie wskazano, że wartość stodoły w stanie nowym wynosi 330.000 zł, stopień jej zużycia na moment zawarcia umowy wynosi 24 %, a suma jej ubezpieczenia -251.000 zł.

(dowód: polisa ubezpieczeniowa nr (...) - k.103-104)

W dniu 21.02.2022 r. w budynku obory-chlewni doszło do pożaru, budynek te został uszkodzony, doszło w nim do spalenia całej konstrukcji więźby dachowej łącznie z pokrywającą ją blachodachówką z ołaceniem. Spaleniu uległy również obróbki, orynnowanie, podbitki, okna, drzwi oraz rury spustowe a także instalacje hydrauliczne i elektryczne oraz panele fotowoltaiczne. Ściany budynku zostały naruszone w ten sposób, że nadawały się do zburzenia i odtworzenia. Teren pogorzeliska wymagał uprzątnięcia a zniszczone elementy utylizacji.

J. D. w dniu 21.02.2022 r. zgłosił szkodę. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i w dniu 22 marca 2022 r. przyznał odszkodowanie w kwocie 110. 800,00 zł.

(dowód: akta szkodowe, protokoły likwidacji szkody - k.23-26, zdjęcia budynku -k. 16-22 verte)

J. D. pismami z dnia 28 marca 2022 roku i z dnia 5 kwietnia 2022 roku zakwestionował wysokość otrzymanego odszkodowania, pozwany decyzją z dnia 18 kwietnia 2022 roku wypłacił dodatkowe odszkodowanie w kwocie 4.843,00 zł (łącznie 115.643,00 zł).

(dowód: pismo pozwanego z dnia 22.03.2022 r. - k. 27-27 verte, kosztorys pozwanego - k.28-44 verte, pismo z dnia 28.03.2022 r. - k.45, pismo pozwanego z 6.04.2022 r. - k 46-46 verte, pismo z 5.04.2022 r.- k. 47, pismo pozwanego z 18.04.2022 r.- k.48,48 verte)

W dniu 29.09.2022 r. J. D. przelał na rzecz powoda (...) S.A. we W. wszelkie roszczenia przeciwko pozwanemu wynikające z polisy nr (...).

(dowód: umowa cesji z dnia 29.09.2022 r. - k.11-11 verte, zawiadomienie o przelewie wierzytelności z 30.09.2022 r. - k.12)

Pełnomocnik powoda pismem z dnia 4 października 2022 r. wezwał pozwanego do zapłaty należnego odszkodowania w kwocie 135.3570,00 zł, wskazując, że kwota ta odzwierciedla koszty związane z remontem budynku obory pomniejszone o wcześniejsze wypłaty i ograniczona do sumy ubezpieczenia. Nie zgodził się na nieprawidłowe pomniejszenie przez pozwanego odszkodowania poprzez pomniejszenie wyliczonej wartości o stopień zużycia technicznego budynku. Do pisma załączył kosztorys odtworzeniowy z dnia 25.09.2022 r. sporządzony przez inż. Ł. S. – specjalistę ds. wycen, z której wynikało, że koszt odtworzenia budynku wynosi 410.028,14 zł. Powód zapłacił za wykonanie kosztorysu kwotę 1.476,00 zł.

(dowód: wezwanie do zapłaty z 4.10.2022 r. - k.- 0-50 verte, opinia z kosztorysem inż. Ł. S. - k.51-63 verte, faktura VAT za kosztorys nr 11/10/2022 – k. 64)

W dniu 13.10.2022 r. pozwany przyznał dodatkowe odszkodowanie w kwocie 2.561,00 zł.

(dowód: pismo pozwanego z dnia 13.10.2022 roku - k.65-66 verte, kosztorys weryfikacyjny - k.67-86 verte)

Główną szkodą w wyniku pożaru, który miał miejsce w dniu 21 lutego 2022 r. ubezpieczony budynek obory - chlewni jest spalenie więźby dachowej z poszyciem blaszanym.

Na długości 12 m od strony wschodniej połać dachowa uległa całkowitemu zniszczeniu, na pozostałej części uległa spaleniu i dla naprawy należało ją rozebrać. Wschodnia ściana szczytowa uległa destabilizacji i trzeba było ją zdemontować.

Obiekt obory posiada całkowitą długość 32,4 m.

Pozostała do rozebrania powierzchnia połaci dachowej wynosi więc: (32,4 - 12,4) x 7,7 x 2 = 308 m2

Na połaci dachowej obory w wyniku pożaru zniszczeniu uległy panele fotowoltaiczne. Panele fotowoltaiczne są stałymi elementami instalacji, które zapewniają możliwość dostarczania energii elektrycznej niezbędnej do funkcjonowania budynków. W oborze hodowli tuczników panele fotowoltaiczne były na stałe zamontowane na połaci dachowej obory. Panele fotowoltaiczne razem z niezbędnym osprzętem tworzą stałą instalację budynku obory. Stałe, profesjonalne zamontowanie paneli fotowoltaicznych na połaci dachowej nie burzy szczelności dachu i go nie uszkadza. Panele fotowoltaiczne stanowią więc instalację, która jest potrzebna do funkcjonowania obory. W momencie podpisywania umowy ubezpieczenia na budynku obory istniała już instalacja fotowoltaiczna. W związku z powyższym wymiana uszkodzonych w wyniku pożaru paneli fotowoltaicznych wchodzi w zakres naprawy niezbędnej dla przywrócenie stanu obory sprzed pożaru.

Koszt przywrócenia budynku obory do stanu sprzed pożaru wynosi 292.321,86 zł.

Wysokość szkody w budynkach rolniczych zmniejsza się o wartość pozostałości, które mogą być przeznaczone do dalszego użytku, przeróbki lub odbudowy.

Materiałem do odzysku jest blacha pozyskana z pokrycia dachu i obróbek blacharskich. Dla obliczenia wartości pozostałości należy przyjąć ciężar blachy 5,0 kg/m2 oraz cenę złomu 1,60 zł/kg.

Dla obory wartość pozostałości wynosi:

[(498,96 + 52,80) x5,0] x 1,6 = 4 414,08 zł

Wartość szkody wynosi 287 907,78 zł (292.321,86 zł – 4.414,08 zł).

Okres 45 dni od zawarcia umowy ubezpieczenia do zaistnienia pożaru ma znikomy, wręcz pomijalny wpływ a zmianę stanu technicznego obiektu. W dacie pożaru życie techniczne budynku obory wynosiło 24 %.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu budownictwa lądowego J. C. - k. 118-145, opinie uzupełniające tego biegłego - k.161-165, k.195-198)

Odpis pozwu został doręczony pozwanemu w dniu 18 stycznia 2023 r.

(dowód: potwierdzenie doręczenia odpisu pozwu - k. 94)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych dowodów, przy czym kluczowym dowodem dla rozstrzygnięcia sprawy była opinia biegłego z zakresu budownictwa, którą Sąd uznał za miarodajny dowód do ustalenia wysokości szkody, jako że została sporządzona zgodnie z zasadami opiniowania w takich sprawach. Sporządzony przez biegłego kosztorys robót naprawczych odzwierciedlał koszty rzeczywiste związane z odbudową obory, które to koszty zostały określone zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zasadami kalkulacji i ustalenia cen robót budowlanych - przy uwzględnieniu dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia.

Wskazać należy, że opinia biegłego podlega ocenie według kryteriów: poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, sposobu motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Stosując wyżej wskazane opinię tę należy uznać za miarodajny dowód jako fachową i logiczną. Zarzuty do tej opinii zgłoszone przez pełnomocnika strony pozwanej były przedmiotem dwukrotnego uzupełnienia opinii. Biegły przekonująco odniósł się do wszystkich zarzutów pozwanego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie.

Powód swe roszczenie o odszkodowanie wywodził z faktu zawarcia przez stronę pozwaną z posiadaczem budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego umowy ubezpieczenia i powstania szkody w budynku na skutek zdarzenia losowego w postaci ognia, a zatem odpowiedzialność ta wynika z art. 67 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2500), określanej dalej w skrócie jako ustawa.

Bezsporne było również uprawnienie strony powodowej do dochodzenia tych roszczeń w związku z zawarciem umowy przelewu wierzytelności. Stan faktyczny w zakresie rozmiaru zniszczeń budynku wywołanych pożarem i przebiegu postępowania likwidacyjnego był między stronami bezsporny.

Spór sprowadzał się do ustalenia prawidłowości wyceny kosztorysowej robót koniecznych dla odbudowy zniszczonego budynku a także ustalenia, czy pozwany prawidłowo obniżył wartość wypłaconego powodowi odszkodowania o stopień zużycia budynku.

Na wstępie wskazać należy, że wysokość odszkodowania jest uzależniona w pierwszej kolejności od wysokości zaistniałej szkody – w myśl bowiem art. 22 ust. 1 ustawy do umów ubezpieczenia obowiązkowego, w sprawach nieuregulowanych w ustawie, stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego. Oznacza to, że przy szacowaniu wysokości szkody zastosowanie znajdują reguły z art. 361 § 2 k.c. z modyfikacjami wynikającymi z art. 68 – 69 ustawy, dotyczącymi raczej metody ustalania wysokości szkody aniżeli celu, który ma zrealizować odszkodowanie. Na gruncie rozpoznawanej sprawy szkodę tę należy utożsamić z kosztem przywrócenia zabudowań objętych umowa ubezpieczenia do stanu sprzed pożaru.

Stosownie do treści art. 70 ust. 1 ustawy sumę ubezpieczenia ustalają strony umowy ubezpieczenia odrębnie dla każdego budynku rolniczego i suma ta może odpowiadać wartości:

1.  rzeczywistej tego budynku, przez którą rozumie się wartość w stanie nowym w dniu zawarcia umowy, pomniejszoną o stopień zużycia budynku rolniczego;

2.  nowej - w odniesieniu do budynków nowych oraz takich, których stopień zużycia w dniu zawarcia umowy ubezpieczenia nie przekracza 10% .

Z kolei zgodnie z art. 70 ust. 3 i 4 ustawy suma ubezpieczenia może być ustalona na podstawie:

1.  cenników stosowanych przez zakład ubezpieczeń do szacowania wartości budynków;

2.  załączonego powykonawczego kosztorysu budowlanego, sporządzonego zgodnie z zasadami kalkulacji i ustalania wartości robót budowlanych, obowiązującymi w budownictwie, przez osobę posiadającą uprawnienia w tym zakresie albo wyceny rzeczoznawcy; w tych przypadkach ustalenie sumy ubezpieczenia następuje na wniosek ubezpieczającego w razie ubezpieczenia budynku według wartości określonej w ust. 2 pkt 2.

Normy zużycia budynków rolniczych określa zakład ubezpieczeń stosownie do przepisów prawa budowlanego.

W rozpoznawanej sprawie w umowie ubezpieczenia budynków rolniczych z dnia 29.12.2021 r. ustalono oddzielnie dla każdego budynku sumę ubezpieczenia, w tym dla budynku obory na kwotę 251.000 zł. Powyższa wartość wyrażała rzeczywistą wartość budynku na chwilę zawarcia umowy ubezpieczenia. Strony w umowie (polisie) wyraźnie wskazały, że przyjmują wartość stodoły w stanie nowym na kwotę 330.000 zł i ustalają stopień jej zużycia na moment zawarcia umowy na 24 % . W tej sytuacji suma ubezpieczenia została określona wartością rzeczywistą budynku obory na kwotę 251.000 zł.

Suma ubezpieczenia jest kwotą stanowiącą górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela na podstawie umów ubezpieczenia mienia. Ubezpieczyciel pokrywa szkody tylko do kwoty odpowiadającej sumie ubezpieczenia, niezależnie od rzeczywistej wysokości strat poniesionych przez ubezpieczającego.

Zgodnie z 68 ust. 1 ustawy wysokość szkody ustala się, z uwzględnieniem art. 69, na podstawie:

1.  cenników stosowanych przez zakład ubezpieczeń; ustalenie wysokości szkody na podstawie tych cenników następuje w każdym przypadku niepodejmowania odbudowy, naprawy lub remontu budynku;

2.  kosztorysu wystawionego przez podmiot dokonujący odbudowy lub remontu budynku, odzwierciedlającego koszty związane z odbudową lub remontem, określone zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych - przy uwzględnieniu dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia; jeżeli suma ubezpieczenia została ustalona według wartości rzeczywistej, uwzględnia się również faktyczne zużycie budynku od dnia rozpoczęcia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń do dnia powstania szkody.

Kosztorys ten powinien zostać przedłożony przez ubezpieczającego najpóźniej w terminie 12 miesięcy od dnia powstania szkody. Ubezpieczyciel ma prawo do weryfikacji kosztorysu.

W niniejszej sprawie ubezpieczający niezwłocznie po powstaniu szkody zawiadomił o niej ubezpieczyciela i przystąpił do prac związanych z odbudową zniszczonego budynku, odbudował budynek, następnie zbył swą wierzytelność na rzecz powoda, który przedłożył ubezpieczycielowi kosztorys prac, opiewający na kwotę 410.028,14 zł.

Pozwany zakwestionował przedłożony kosztorys, dokonał własnych ustaleń zakresu robót koniecznych do odbudowania obu budynków i określił koszt tych robót na znacznie niższą kwotę. Z opinii biegłego sądowego J. C. wynikało, że koszt odbudowy budynku obory wynosi 287.907,78 zł. Zatem wartość robót naprawczych koniecznych dla odbudowy zniszczonego budynku jest wyższa niż ustalona w polisie ubezpieczeniowej suma ubezpieczenia dla tego budynku. Stąd odpowiedzialność strony pozwanej musi być ograniczona do tej sumy ubezpieczenia, to jest kwoty 251.000 zł. W tej sytuacji powód miał prawo domagać się wypłacenia mu przez pozwanego kwoty 132.769,72 zł stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą 251.000 zł stanowiącą sumę ubezpieczenia a wypłaconym dotychczas odszkodowaniem (118.204 zł).

Nie ma racji strona pozwana twierdząc, że kwotę te należy obniżyć o stopień zużycia budynku. Z treści art. 68 ust. 1 pkt 2 ustawy nie wynika, aby koszty naprawienia szkody miały być pomniejszone o ustalony w dokumencie ubezpieczenia stopień zużycia budynku. Z kolei z treści art. 13 ust. 3 tej ustawy wynika, że odszkodowanie z ubezpieczenia mienia musi odpowiadać wysokości szkody oraz mieścić się w granicach sumy ubezpieczenia. Celem ubezpieczenia obowiązkowego jest bowiem umożliwienie ubezpieczonemu naprawy mienia zniszczonego na skutek zdarzeń losowych. Regulacje przewidziane w art. 70 ustawy służą dostosowaniu sumy ubezpieczenia do wartości ubezpieczonego mienia. Dlatego ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie równe wysokości poniesionej przez ubezpieczonego szkody, z uwzględnieniem ograniczenia odpowiedzialności do wysokości sumy ubezpieczenia. W sytuacji gdy suma ubezpieczenia została ustalona według wartości rzeczywistej, uwzględnia się faktyczne zużycie budynku, ale tylko od dnia rozpoczęcia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń do dnia powstania szkody. W istocie chodzi tu o zużycie następujące w okresie od zawarcia umowy do dnia szkody. Tymczasem strona pozwana chce, aby uwzględnić zużycie budynku od daty jego powstania, co nie znajduje żadnego uzasadnienia na gruncie powołanych przepisów. Można byłoby jedynie uwzględnić zużycie budynku w okresie od 29.12.2021 r. do dnia szkody. Jak wynika z opinii biegłego okres tych 45 dni ma pomijalny wpływ na zmianę stanu technicznego obiektu, w dacie pożaru zużycie techniczne budynku obory było takie jak w dniu zawarcia umowy i wynosiło 24 %. Nie można zaakceptować sposobu wyliczenia odszkodowania przez pozwanego, który zakłada dwukrotne uwzględnienie stopnia zużycia ubezpieczonego budynku, tj. pierwsze przy ustalaniu sumy ubezpieczenia i drugie przy ustalaniu wysokości odszkodowania. Taki sposób postępowania nie znajduje żadnego uzasadnienia w przepisach ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych i takie postępowanie ubezpieczyciela należy traktować jako ewidentne nadużycie krzywdzące ubezpieczającego. Celem ubezpieczenia obowiązkowego jest bowiem umożliwienie ubezpieczonemu naprawy zniszczonego na skutek zdarzeń losowych mienia. Gdyby wysokość odszkodowania była ustalana w sposób wskazany przez stronę pozwaną, cel ten oczywiście nie mógłby zostać osiągnięty. Przecież w celu odtworzenia stanu, jaki miał miejsce przed zaistnieniem szkody, poszkodowany musi ponieść nakłady pełnowartościowe (zakup nowych materiałów i usług). Nie wykonuje się remontów ze zużytych materiałów i usług. W tej sytuacji brak jest podstaw do stosowania wskaźnika zużycia budynku do określenia wartości początkowej budynku (ten wymóg został spełniony już w chwili ustalenia sumy ubezpieczenia według wartości rzeczywistej) jak i do kwoty odszkodowania (chodzi bowiem o to, ile realnie musi wydatkować poszkodowany dla przywrócenia stanu poprzedniego). Orzeczenie, a właściwie rozstrzygnięcie, na które powołał się pełnomocnik pozwanego w swym piśmie z dnia 14 lutego 2024 r. pozostaje w całkowitej sprzeczności z przedstawioną wyżej interpretacją i ugruntowanym orzecznictwem sądów powszechnych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 sierpnia 2013 r. I ACa 748/13,wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2020 r. I AGa 83/19, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2020 r.I AGa 83/19).

Nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy podnoszone przez pozwanego wywody dotyczące tego, że ubezpieczony naruszył przepisy prawa budowalnego które jego zdaniem skutkowały wygaśnięciem pozwolenia na budowę i wymuszają traktowanie robót polegających na montażu instalacji fotowoltaicznej jako samowoli budowlanej. Nie ulega wątpliwości, że strona pozwana traktowała oborę jako budynek i przed dniem zwarcia umowy ubezpieczenia w budynku obory istniała instalacja fotowoltaiczna, która stanowi cześć obiektu budowalnego czyli ubezpieczanej obory. Zgodnie z art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego przez obiekt budowlany rozumieć należy budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Dlatego też naprawienie szkody musi odejmować również odtworzenie instalacji fotowoltaicznej.

Za zasadne zostało uznane także żądanie zasądzenia zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji szacowania kosztów odtworzenia budynku. Zasądzając tę kwotę Sąd miał na uwadze rzeczywistą konieczność ich poniesienia przez powoda, w sytuacji odmowy pokrycia przez ubezpieczyciela objętej ekspertyzą kwoty, sporządzenie tej kalkulacji i ekspertyzy uświadomiło powodowi konieczność wytoczenia powództwa i pozwoliło określić zakres tego roszczenia, co w związku z koniecznością poniesienia opłaty sądowej od pozwu uzależnionej od wysokości dochodzonego roszczenia, wpływało na sytuacje majątkową powoda. W tym zakresie Sąd podziela w całości stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 2 września 1975 r., I CR 505/75 (dostępne w systemie L.), wyroku z dnia 30 lutego 202 r., V CKN 908/00, (nie publ.) w uchwale z dnia 18.05.2004 r., III CZP 24/04 (OSNC z 2005 r., nr 7-8, poz. 117), uchwale składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 2 września 2019 r. z dnia 2 września 2019 r. (III CZP 99/18).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

Sąd podzielił stanowisko powoda, że roszczenie dochodzone pozwem stało się wymagalne dnia 25 marca 2022 r., przy uwzględnieniu że ubezpieczający zgłosił szkodę w dniu 21 lutego 2022 r. W myśl art. 14 ust. 1 ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Oznacza to, iż spełnienia świadczenia w terminie późniejszym niż wskazany w art. 14 ust. 1 może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel powoła się na istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych z należytą starannością, przy czym ciężar udowodnienia okoliczności uprawniających do przekroczenia tego terminu spoczywa na zakładzie ubezpieczeń. Strona pozwana nie wykazała w toku tego procesu, że nie odpowiada za opóźnienie ze spełnieniem świadczenia oraz że zachodziła konieczność wydłużenia postępowania likwidacyjnego. Ustanawiając krótki 30- dniowy termin spełnienia świadczenia ustawodawca wskazał na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody ubezpieczeniowej. Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku ubezpieczyciel jako profesjonalista korzystający z wyspecjalizowanej kadry i w razie potrzeby z pomocy rzeczoznawców, obowiązany jest do ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, czyli samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz wysokości powstałej szkody.

Zaś odsetki od kwoty 1.476 zł stanowiącej koszt prywatnej ekspertyzy zostały zasądzone od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu, bowiem pozew stanowił wezwanie do jej zapłaty. Stąd żądanie zasądzenia odsetek od dnia wytoczenie powództwa jako niezasadne zostało oddalone.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił art. 100 zd. 2 k.p.c. Ponieważ powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania (w zakresie odsetek), na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. został nałożony na stronę pozwaną obowiązek zwrotu wszystkich poniesionych przez powoda kosztów procesu. Na zasądzoną z tego tytułu łączną kwotę 14.063,11 zł składają się: opłata sądowa od pozwu - 2.624 zł, wydatek na wynagrodzenie biegłego – 1.932,11 zł, koszty zastępstwa procesowego - 5.400 zł, wydatek na opłatę skarbową od pełnomocnictwa - 17 zł, opłata sądowa od rozszerzonego powództwa - 4.090 zł.