Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Jarosław Gołębiowski (spr.)
Sędziowie	SSO Dariusz Mizera SSR del. Przemysław Maciejewski
Protokolant	Paulina Neyman

po rozpoznaniu w dniu 27 października 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa J. Z.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zadośćuczynienie, odszkodowanie, rentę i ustalenie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 10 czerwca 2015 roku, sygn. akt I C 226/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach:

a)  drugim sentencji w ten sposób, że zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda kwotę 23.976 złotych obniża do kwoty 14.580 (czternaście tysięcy pięćset osiemdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 3.600 złotych od dnia 23 września 2012 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a następnie z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 10980 złotych od dnia 31 marca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a następnie z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

b)  czwartym sentencji w ten sposób, że zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda rentę w kwocie po 791 złotych miesięcznie obniża do kwoty po 215 (dwieście piętnaście) złotych miesięcznie;

c)  piątym sentencji w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie w nim zawarte;

d)  siódmym sentencji w ten sposób, że znosi wzajemnie między stronami koszty procesu;

e)  ósmym sentencji w ten sposób, że podlegającą ściągnięcia od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.723 złote obniża do kwoty 3.050 (trzy tysiące pięćdziesiąt) złotych;

2.  oddala powództwo i apelację w pozostałej części;

3.  znosi wzajemnie między stronami koszty procesu za instancję odwoławczą.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Dariusz Mizera SSR Przemysław Maciejewski

Sygn. akt II Ca 64/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim wyrokiem z dnia 10 czerwca 2015 r. w sprawie o sygnaturze I C 226/13 z powództwa J. Z. przeciwko (...) S.A. w W. o zadośćuczynienie, odszkodowanie, rentę i ustalenie:

1. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 46.500 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 44.000 zł od dnia 23 września 2012 r. do dnia zapłaty i od kwoty 2.500 zł od dnia 31 marca 2015 r. do dnia zapłaty;

2. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 23.976 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 3.600 zł od dnia 23 września 2012 r. do dnia zapłaty i od kwoty 20.376 zł od dnia 31 marca 2015 r. do dnia zapłaty;

3. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.666 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 250 zł od dnia 23 września 2012 r. do dnia zapłaty i od kwoty 2.416 zł od dnia 31 marca 2015 r. do dnia zapłaty;

4. zasądził od pozwanego na rzecz powoda rentę z tytułu zwiększonych potrzeb w kwocie 791 zł miesięcznie, płatną do 10 dnia każdego miesiąca począwszy od kwietnia 2015 r. z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminu płatności;

5. ustalił, że pozwany ponosi odpowiedzialność za szkody mogące powstać w przyszłości, a będące skutkiem wypadku, jakiemu uległ powód w dniu 19 lipca 2012 r.;

6. oddalił powództwo w pozostałej części;

7. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.251,85 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

8. nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim kwotę 3.723 zł tytułem części nieuiszczonej opłaty od pozwu.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu (...) roku w T. na skrzyżowaniu ulic (...) i ul. (...) doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego poszkodowany został J. Z.. Powód w chwili wypadku kierował motorowerem marki S. i wykonywał manewr skrętu w lewo podczas gdy E. G. kierująca samochodem osobowym marki O. nr rej. (...) w sposób nieuprawniony wykonywała manewr wyprzedzenia jadącego w tym samym kierunku J. Z., czym doprowadziła do zderzenia z powodem.

Kierująca samochodem O. była ubezpieczona w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w W..

Powstała szkoda została zgłoszona pozwanemu pismem nadanym w Urzędzie Pocztowym w dniu 17 sierpnia 2012 roku, które zostało przyjęte przez pozwanego w dniu 22 sierpnia 2012 roku.

(...) po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, uznając zasadę swojej odpowiedzialności wypłaciło powodowi kwotę 16.000 zł tytułem zadośćuczynienia w związku z doznaną przez niego krzywdą oraz 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów opieki przyjmując, że powód wymagał opieki przez 60 dni po 4 godziny dziennie przy stawce 10 złotych za godzinę.

W wyniku wypadku J. Z. doznał urazu uogólnionego stłuczenia powłok klatki piersiowej ze złamaniem (...) i (...) żebra po stronie lewej, stłuczenia lewego barku, zwichnięcia centralnego pierwszego stopnia stawu biodrowego lewego. Leczenie przeprowadzono w warunkach szpitalnych i kontynuowano ambulatoryjnie. W okresie od 19 lipca 2012 roku do dnia 6 sierpnia 2012 roku J. Z. przebywał w Oddziale (...)w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T., gdzie założono mu wyciąg szkieletowy nadkostkowy.

Zwichnięcie centralne stawu biodrowego lewego z dysfunkcją ruchową spowodowało u J. Z. z ortopedycznego punktu widzenia 20% trwały uszczerbek na zdrowiu. Natomiast uraz stłuczenia barku lewego został wygojony bez upośledzenia funkcji.

Przez pierwsze trzy miesiące od zdarzenia zakres cierpień fizycznych i psychicznych był znaczny. W tym bowiem czasie powód był osobą z naruszeniem sprawności z powodu zwichnięcia centralnego biodra lewego. Powód w tym czasie był zmuszony do zakazu obciążenia kończyny dolnej lewej. Przez kolejne trzy miesiące stopień cierpień fizycznych i psychicznych był umiarkowany by następnie stać się miernym i nieznacznym, ale pozostaje nieodwracalnie z powodu utrwalonej dysfunkcji ruchowej biodra lewego z objawami artrozy po przebytym złamaniu przezstawowym biodra lewego.

Przez pierwsze trzy miesiące powód wymagał opieki pomocy średnio przez 5 godzin na dobę, przez kolejny okres i nadal wymaga opieki przez średnio 2 godziny na dobę. Obecnie powód jest w miarę samodzielny, chodzi z jedną kulą łokciową.

Rokowania na przyszłość dla J. Z. są niepewne z powodu przyspieszonych pourazowych zmian zwyrodnieniowych biodra lewego. Jednocześnie nie można wykluczyć większego upośledzenia sprawności biodra z powodu wtórnych zmian po przebytym zwichnięciu centralnym i stłuczeniu głowy kości udowej lewej. Całkowity pełny powrót do zdrowia z punktu widzenia ortopedy jest niemożliwy z powodu nie do uniknięcia przyspieszonych zmian zwyrodnieniowych biodra lewego.

W związku z leczeniem doznanych w wypadku z dnia 19 lipca 2012 roku obrażeń J. Z. musiał zażywać leki przeciwzakrzepowe oraz przeciwbólowe przez okres pierwszych trzech miesięcy jest to koszt około 100 zł miesięcznie a przez kolejne trzy miesiące koszt 50 zł miesięcznie. Ponadto powód potrzebował do lokomocji dwie kule oraz balkonik. Koszt kuli to około 60 zł, a balkonika to około 156 zł. Koszt leku poprawiającego stan chrząstki biodra lewego (kwas hialuronowy) to 500 zł.

W przyszłości powód będzie ponosił koszty zakupu leków przeciwbólowych w wysokości około 20 zł miesięcznie oraz koszt rehabilitacji, której - około 250 zł rocznie.

Złamanie dwóch żeber spowodowało u powoda istnienie trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5% z punktu widzenia pulmonologa.

Wypadek jakiemu uległ powód spowodował u niego pogorszenie wyrównania cukrzycy oraz pogorszył komfort jego życia poprzez przyspieszenie powikłań cukrzycy i w przyszłości ewentualny wzrost kosztów leczenia powikłań cukrzycowych. Obecnie wzrost kosztów leczenia cukrzycy w następstwie wypadku wnosi 20-30 zł miesięcznie.

W okresie leczenia, w czasie gdy powód wymagał pomocy osób trzecich, pomoc tę sprawowali członkowie rodziny J. Z. - przede wszystkim żona, syn oraz wnuczka. Powód za pomoc tę nie płacił. Przed wypadkiem J. Z. nie doznawał żadnych ograniczeń w życiu codziennym ze względów zdrowotnych. Zamieszkuje on w bloku na czwartym piętrze. Klatka schodowa nie jest zaopatrzona w windę. Wejście do mieszkania wiąże się z koniecznością odpoczynku praktycznie na każdym piętrze. Również spacery wiążą się z koniecznością robienia częstych przerw. Jednorazowo może pokonywać jedynie niewielką odległość. Powód wymaga pomocy przy wykonywaniu niektórych czynności życia codziennego, choćby takich jak założenie i zawiązanie butów, czy założenie spodni. Nie może także wykonywać cięższych prac w gospodarstwie domowym. Cały czas uczęszcza na zabiegi rehabilitacyjne.

Odpłatność za jedną roboczogodzinę usług opiekuńczych świadczonych przez (...) w T. wynosiła od 1 stycznia 2010 roku do 31 grudnia 2010 roku - 14.99 złotych, od 1 stycznia 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku - 15,43 zł, od 1 stycznia 2012 roku do 31 grudnia 2013 roku - 16,00 zł a od 1 stycznia 2014roku do 31 grudnia 2014 roku - 16,20 zł. Opiekuńcze usługi specjalistyczne sprawowane były w latach 2010-2011 i ich koszt wynosił 40 złotych.

Sąd Rejonowy podstawy odpowiedzialności pozwanego za szkodę wyrządzoną powodowi dopatrzył się w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody wyrządzone ruchem tych pojazdów, którą objęty był sprawca wypadku w dniu 19 lipca 2012 r. Nadto m.in. Sąd I instancji uznał za uzasadnione w świetle art. 444 § 2 kc żądanie przez powoda renty z tytułu zwiększonych potrzeb na przyszłość, przy czym w niniejszej sprawie na w/w rentę złożyły się skapitalizowane koszty sprawowania opieki nad powodem do dnia 31 marca 2015 r. (zasądzone w punkcie 2. wyroku) oraz renta na przyszłość za dalszy okres, tj. od kwietnia 2015 r. (zasądzona w punkcie 4. wyroku). Za podstawę wyliczenia kwoty skapitalizowanej renty oraz renty na przyszłość Sąd Rejonowy przyjął opinię biegłego. Stąd też w ocenie Sądu meriti powód wymagał opieki osób trzecich przez okres pierwszych 3 miesięcy w wymiarze 5 godzin dziennie, zaś w dalszym okresie do 31 marca 2015 r. w zakresie po 2 godziny dziennie, co łącznie daje 2198 godzin opieki przy przyjętej bezspornej stawce 12 zł za godzinę opieki. Na wyliczenie kwoty renty na przyszłość złożyły się w ocenie Sądu I instancji koszty wymaganej dalszej opieki w wymiarze 2 godzin dziennie, jak również wzrost kosztów leków przeciwcukrzycowych oraz koszty rehabilitacji, co łącznie daje kwotę 791 zł miesięcznie. Ponadto Sąd uznał iż rokowania co do stanu zdrowia powoda w przyszłości są niepewne, wobec czego uzasadnionym było rozstrzygnięcie o odpowiedzialności pozwanego za ewentualne skutki przedmiotowego wypadku mogące wystąpić w przyszłości (punkt 5. wyroku). W zakresie kosztów procesu Sąd dokonał ich stosunkowego rozdzielenia w oparciu o treść art. 100 kpc, przy uwzględnieniu, że powód wygrał sprawę w 87%.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany reprezentowany przez pełnomocnika, zaskarżając orzeczenie w części dotyczącej punktu 2 co do roszczenia głównego w zakresie kwoty 16.056 zł, punktu 4 i 5 w całości oraz punktu 7 i 8 w zakresie w jakim zmiana w wyroku spowoduje konieczność zmiany rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

Zakażonemu orzeczeniu pozwany zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego – art. 233 § 1 kpc i art. 316 kpc w zw. z art. 227 kpc poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu opinii biegłych za umożliwiające oceny stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, jak również niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w postaci opinii biegłych i treści zeznań powoda;

2. naruszenie przepisów prawa procesowego – art. 233 § 1 kpc i art. 227 kpc w zw. z art. 217 § 1 kpc i art. 278 § 1 kpc przez niewszechstronne rozważenie zebranego materiału dowodowego i oddalenie wniosku dowodowego strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego diabetologa , co w konsekwencji doprowadziło do uniemożliwienia stronie pozwanej dowiedzenia istotnych faktów i uwzględnienia powództwa w zakresie 30 zł stanowiących comiesięczny koszt dodatkowych leków przeciwcukrzycowych;

3. naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 6 kc w zw. z art. 415 kc i art. 4 oraz art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez błędną wykładnię art. 6 kc i jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu za udowodnione roszczenia o zasądzenie renty z tytułu zwiększonych potrzeb i z tego tytuł też odszkodowania, w sytuacji w której na moment wydawania przez biegłych opinii roszczenie to nie było przedmiotem rozpoznania;

4. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 189 kpc w zw. z art. 442 ¹ § 2 kc poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że w okolicznościach niniejszej sprawy powód ma interes prawny w żądaniu ustalenia odpowiedzialności za dalsze szkody mogące powstać wskutek wypadku w przyszłości.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu podniesiono m.in. iż kwestionowana w zakresie odległości czasowej opinia biegłego ortopedy, pomimo upływu czasu nie straciła na swej aktualności z uwagi na treść informacji w niej zawartych, a co więcej brak jest związku pomiędzy kształtem roszczeń procesowych a wynikami badania lekarskiego. Ponadto w ocenie strony powodowej orzeczenie Sądu meriti, i sporządzone do niego w sposób pełny i rzetelny uzasadnienie, jest w całości prawidłowe i jako takie nie powinno ulec modyfikacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Apelacja pozwanego jest uzasadniona w części.

Ustalony w sprawie stan faktyczny w zakresie w jakim dotyczy okoliczności, które doprowadziły do powstania obrażeń u powoda oraz podstaw odpowiedzialności pozwanego nie jest kwestionowany. Nie budzi bowiem wątpliwości ani skarżącego, ani Sądów I i II instancji, że na skutek wypadku komunikacyjnego jakiemu uległ powód J. Z. powstały u w/w obrażenia, stwierdzone i sklasyfikowane przez biegłych lekarzy w sporządzanych na potrzeby niniejszego postępowania opiniach. Stąd też Sąd Okręgowy podzielił i uznał za swoje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji w zakresie okoliczności wypadku będącego źródłem obrażeń doznanych przez powoda.

Jednocześnie z punktu widzenia zarzutów apelacyjnych weryfikacji Sądu podlegały przede wszystkim skutki w/w obrażeń oraz konsekwencje na przyszłość, mające realny wpływ na wysokość zasądzonych na rzecz powoda od pozwanego kwot tytułem zwrotu kosztów opieki oraz renty, jak również na ewentualne obciążenie pozwanego odpowiedzialnością za mogące wystąpić w przyszłości komplikacje zdrowotne będące następstwem przedmiotowego wypadku. Trafnym bowiem w ocenie Sąd II instancji pozostaje jedynie rozstrzygnięcie co do wysokości stawki godzinowej za opiekę nad powodem, co zresztą jest okolicznością bezsporną. Trudno uznać za zasadne orzekanie przez Sąd meriti o skutkach na przyszłość w oparciu o opinię biegłego sporządzoną wprawdzie w nieodległym czasie po samym zdarzeniu szkodzącym, jednak w znacznej odległości czasowej (około 2 lata) od chwili wyrokowania, tym bardziej biorąc pod uwagę specyfikę obrażeń doznanych przez powoda.

Częściowo uwzględniając zarzuty apelacyjne odnoszące się do niewystarczającej treści wniosków płynących z opinii biegłego ortopedy z uwagi na znaczną odległość czasową pomiędzy wydaniem opinii a wyrokowaniem, Sąd Okręgowy uzupełnił w niniejszej sprawie przeprowadzone w I instancji postępowanie dowodowe, dopuszczając dowód z kolejnej opinii biegłego ortopedy, w szczególności w celu ustalenia zakresu obrażeń doznanych przez powoda oraz ich skutków na przyszłość. Tym samym Sąd uwzględnił także częściowo zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, a to art. 6 kc w zw. z art. 415 kc i art. 4 oraz art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, choć w istocie w ocenie Sądu II instancji stanowi on powtórzenie w/w zarzutu o charakterze formalnym i jego oddzielne rozpatrywanie nie znajduje uzasadnienia.

Ze złożonych w postępowaniu apelacyjnym opinii pisemnych biegłego R. E. wynika iż powód J. Z. w wyniku wypadku z dnia 19 lipca 2012 r. doznał obrażeń ciała w postaci urazu uogólnionego, stłuczenia powłok klatki piersiowej ze złamaniem III I IV żebra po stronie lewej, stłuczenia lewego barku, zwichnięcia centralnego I ^{( o )}stawu biodrowego lewego, przy czym w/w zwichnięcie z dysfunkcją ruchową zostało ocenione jako 20% uszczerbku na zdrowiu, zaś zakres cierpień fizycznych i psychicznych można uznać za znaczny przez okres ok. 3 miesięcy. Biegły wskazał iż po dacie badania w dniu 07 czerwca 2013 r. powód nie wymagał opieki w samodzielnej egzystencji i czynności życia codziennego, jednocześnie podkreślając iż nie można wykluczyć, że powód mógł potrzebować częściowej okazyjnej pomocy w wymiarze maksymalnym 1 godziny dziennie. Biegły zweryfikował nadto w ustnej opinii uzupełniającej zakres opieki nad powodem w okresie rekonwalescencji podając iż wynosił on przez pierwsze 3 miesiące po 5 godzin dziennie, natomiast przez kolejne 6 miesięcy po 3 godzinny dziennie, przy czym przez dalszy czas wymiar opieki został już wcześniej zakreślony przez biegłego jako 2 godziny dziennie.

Sąd Okręgowy podejmując rozstrzygnięcie co do wysokości zasądzonej kwoty stanowiącej zwrot kosztów opieki w okresie rekonwalescencji oraz ustalając wysokość zasądzonej renty, zweryfikował wnioski płynące z w/w opinii konfrontując je z zeznaniami samego powoda złożonymi podczas rozprawy apelacyjnej oraz własnymi spostrzeżeniami poczynionymi podczas jej trwania. Sąd II instancji mając przede wszystkim na uwadze widoczne problemy z poruszaniem u powoda, w tym korzystanie przez w/w ze sprzętu ortopedycznego w postaci kuli, przyjął wprawdzie opinię biegłego za wiarygodną, jednakże zwrócił szczególną uwagę na spostrzeżenia biegłego wyrażone na rozprawie apelacyjnej, w których w/w wyraźnie stwierdza „ (powód) może przynieść 2 kg cukru, może przynieść jedną zgrzewkę wody, może przynieść 3 kg ziemniaków”. W ocenie Sądu odwoławczego skutki obrażeń doznanych podczas wypadku mają mimo wszystko realne przełożenie na pogorszenie jakości życia codziennego powoda, jak również utrudniają mu normalne funkcjonowanie, co wiąże się ze zwiększoną koniecznością korzystania przez w/w z pomocy osób trzecich przy czynnościach życia codziennego, takich jak chociażby robienie zakupów.

Ostatecznie Sąd II instancji przyjął w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy oceniony także z punktu widzenia podstawowej wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego iż powód, w następstwie doznanych obrażeń wymagał pomocy i opieki osób trzecich w następującym wymiarze: przez pierwsze trzy miesiące po 5 godzin dziennie, przez kolejne 3 miesiące po 3 godziny dziennie, a przez dalszy okres przez 2 godziny dziennie. Ilość godzin, za które powodowi należy się odszkodowanie w ocenie Sądu Okręgowego należało pomniejszyć o okresy, w których powód przebywał w szpitalu, gdzie pomoc świadczona była przez służby medyczne, bez konieczności angażowania rodziny. Jednocześnie podkreślić należy iż Sąd (także odwoławczy) związany jest zakresem żądania, wyznaczonym w tym przypadku przez pozew oraz pismo z dnia 30 marca 2015 r. rozszerzające powództwo. Stąd też należną kwotę wyliczoną na dzień wyrokowania, należało pomniejszyć o 3.480 zł, gdyż żądanie dotyczące zwrotu kosztów opieki – jak wynika z w/w pisma obejmuje jedynie okres do 31 marca 2015 r. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w punkcie drugim sentencji w ten sposób, że zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda kwotę 23.976 zł obniżył do kwoty 14.580 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 3.600 zł od dnia 23 września 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r, a następnie z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 10.980 zł od dnia 31 marca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r, a następnie z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

Powyższe uwagi znajdują także odzwierciedlenie w rozważaniach odnoszących się do zasądzonej przez Sąd I instancji renty na przyszłość. Sąd II instancji rozstrzygając co do wysokości w/w świadczenia przyjął ostatecznie iż z uwagi na obniżenie sprawności powoda i ograniczenie możliwości poruszania niezbędna mu będzie pomoc w wymiarze 1 godziny co drugi dzień. Na ostateczną kwotę renty złożyły się nadto koszty leków w wysokości 20 zł (leki ortopedyczne) oraz 15 zł (leki na cukrzycę). Sąd II instancji przyznał powodowi jedynie częściowo świadczenie refundujące kwotę niezbędną na zakup środków przeznaczonych do leczenia cukrzycy, mając na uwadze fakt iż powód cierpiał na w/w schorzenie już przed wypadkiem, niemniej jednak w ocenie biegłego diabetologa obrażenia doznane w wypadku wpłynęły na szybszy rozwój i spotęgowały dolegliwości związane z w/w chorobą. Wobec takiej interpretacji Sąd II instancji za częściowo bezzasadny uznał zarzut strony pozwanej dotyczący oddalenia wniosku dowodowego o dopuszczenie opinii innego biegłego diabetologa, przyjmując iż załączona do akt sprawy opinia jest wystarczająca, zaś Sąd I instancji w istocie dokonał (zgodnie z zarzutem skarżącego) niewłaściwej jej oceny i niezasadnie uwzględnił całą kwotę stanowiącą refundację kosztów zakupu leków przeciwcukrzycowych. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone orzeczenie w punkcie czwartym sentencji w ten sposób iż zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda rentę w kwocie 791 zł obniżył do kwoty 215 zł miesięcznie.

Odnosząc się do zarzutów apelacyjnych dotyczących rozstrzygnięcia o odpowiedzialności pozwanego za ewentualne skutki przedmiotowego wypadku mogące wystąpić w przyszłości, tj. punktu 5. orzeczenia Sąd II instancji zważył iż powód w istocie miał interes prawny w żądaniu takiego orzeczenia (wbrew twierdzeniom skarżącego), jednakże rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Sądu I instancji nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Z opinii biegłego wynika bowiem jasno iż nie przewiduje on w przyszłości znacznego pogorszenia stanu narządu ruchu w związku z przyspieszonym pourazowym rozwojem zmian zwyrodnieniowych biodra. Skoro zaś brak jest możliwości, aby w przyszłości wystąpiły negatywne zdrowotne skutki przedmiotowego zdarzenia, orzekanie o ewentualnej odpowiedzialności ubezpieczyciela w tym zakresie pozostaje bezpodstawne, czemu Sąd Okręgowy dał wyraz uchylając w/w orzeczenie Sądu I instancji w zakresie punktu 5. wyroku.

Z przedstawionych względów zmieniono zaskarżony wyrok w powyższym zakresie (art. 386 § 1 k.p.c.).

Apelacja w pozostałej części z przyczyn podanych wyżej podlegała oddaleniu (art. 385 k.p.c.).

O kosztach procesu zarówno w postępowaniu przed Sądem I instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym Sąd rozstrzygnął w oparciu o treść art. 100 kpc i mając na uwadze, że roszczenia powoda zostały uwzględnione jedynie częściowo, a poniesione przez strony koszty są w porównywalnej wysokości, zniósł wzajemnie w/w koszty między stronami. Jednocześnie zważywszy, iż modyfikacji uległa wysokość zasądzonych na rzecz powoda roszczeń, a tym samym zakres w jakim wygrał on proces, Sąd II instancji dokonał modyfikacji punktu ósmego sentencji wyroku I instancji w ten sposób iż podlegającą ściągnięciu od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.723 zł obniżył do kwoty 3.050 zł.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Dariusz Mizera SSR Przemysław Maciejewski