Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSA w SO Grzegorz Ślęzak
Sędziowie	SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Paweł Lasoń (spr.)
Protokolant	st. sekr. sąd. Anna Owczarska

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa małoletniego A. M. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową A. R.

przeciwko T. M.

o alimenty

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 27 listopada 2017 roku, sygn. akt III RC 200/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego T. M. na rzecz przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda A. R. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Paweł Lasoń

Sygn. akt II Ca 65/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich zasądził od pozwanego T. M. na rzecz małoletniego powoda A. M. alimenty w kwocie po 600,00 (sześćset) złotych miesięcznie, poczynając od dnia 9 maja 2017 roku, płatne do dnia 10-go każdego miesiąca, do rąk A. R. jako przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminu płatności którejkolwiek z kwot, a także zasądził od T. M. na rzecz A. R. kwotę 2480,00 (dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego, nakazał też pobrać od pozwanego T. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 360,00 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz 6,00 (sześć) złotych za klauzulę wykonalności;

W uzasadnieniu wyroku wskazano, że A. R., przedstawicielka ustawowa małoletniego A. M. wniosła o zasądzenie alimentów od pozwanego T. M. na rzecz powoda w kwocie po 900 zł miesięcznie, zaś pozwany uznawał powództwo do kwoty po 400 zł miesięcznie.

Sąd ustalił , że A. R., przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda ma 24 lata. Posiada wykształcenie średnie ogólnokształcące. Od dnia 22.08.2017 r. jest zatrudniona w ramach umowy o pracę w wymiarze ½ etatu na okres próbny w PHU (...) na stanowisku (...) z miesięcznym wynagrodzeniem 1000 zł brutto, 600-700 zł netto. Wcześniej była zarejestrowana jako bezrobotna. Pobierała zasiłek dla bezrobotnych w okresie od maja do lipca br. w kwocie ok. 500 zł miesięcznie. Nie ma majątku ani oszczędności. Przedstawicielka ustawowa jest zdrowa i korzysta z finansowej pomocy rodziców oraz dziadków. Jest zadłużona z tytułu kredytu zaciągniętego 3 lata temu w (...) Bank w kwocie 3 tys. zł. Pieniądze przeznaczyła na bieżące potrzeby rodziny, którą wtedy tworzyła z pozwanym. Jego miesięczna spłata wynosi ok. 212 zł.

A. R. wraz z synem mieszka z rodzicami i siostrą w mieszkaniu rodziców. Mieszkanie ma powierzchnię około(...) m ². Jego miesięczne koszty utrzymania stanowią kwotę ok. 800-900 zł.

Małoletni powód ma 2 lata. Dziecko uczęszcza do prywatnego żłobka. Matka małoletniego w lipcu br. złożyła rezygnację z przyjęcia małoletniego do żłobka miejskiego.

Małoletni powód nie leczy się specjalistycznie. Jego miesięczne usprawiedliwione potrzeby, matka oszacowała na kwotę po 1300 zł.

Pozwany T. M. ma 26 lat. Ukończył technikum w zawadzie kucharz małej gastronomii. Od września zatrudniony jest w firmie meblarskiej (...) przy produkcji mebli w ramach umowy o pracę zawartej na okres 3 miesięcy. Z tego tytułu uzyskuje minimalne wynagrodzenie za pracę w wysokości 2 tys. zł brutto miesięcznie. Wcześniej pracował w tej samej firmie ale bez umowy o pracę. W kwietniu br. pozwany w ramach umowy o dzieło wykonał meble za kwotę 4400 zł.

Pozwany około 5 lat temu prowadził własną działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych. Uzyskiwał z niej dochód w kwocie 2-3 tys. zł miesięcznie.

T. M. w majątku ma samochód marki P. (...) rocznik 2005 o wartości około 2-3 tys. zł. Nie ma oszczędności. Posiada zadłużenie z tytułu nieuiszczonego czynszu, za mieszkanie które zajmował wspólnie z A. R.. Ponadto spłaca pożyczkę w kwocie 2150 zł. Jak podał pieniądze przeznaczył na swoje bieżące potrzeby.

Pozwany mieszka u rodziców w domu o powierzchni około (...) m ². Partycypuje w kosztach utrzymania domu przekazując kwotę 300-400 zł miesięcznie. Swoje miesięczne koszty utrzymania oszacował na kwotę ok. 1000 zł miesięcznie.

T. M. we wrześniu br. kupił synowi kalosze, spodnie, skarpetki, bluzki. Na zakupy te wydatkował kwotę 150-200 zł. Pozwany czasami kupuje dziecku zabawki.

Kontakty pozwanego z synem zostały ustalone w trybie zabezpieczenia na każdą sobotę od godziny 12.00 do godziny 19.00 oraz w każdą środę od godziny 16.00 do godziny 20.00, poza miejscem zamieszkania dziecka.

Sąd Rejonowy wskazał, że powództwo jest zasadne w części, a podstawę prawną żądania małoletniego powoda stanowi art. 133 § 1 kro, w myśl którego rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie samodzielnie się utrzymać chyba, że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Spełnione zostały wszystkie przesłanki warunkujące konkretyzację w drodze orzeczenia sądowego obowiązku alimentacyjnego wobec powoda. Niewątpliwie bowiem A. M. jest małoletni i nie jest w stanie samodzielnie zapewnić sobie stosownych środków utrzymania. Nie posiada także majątku. Okoliczności tych nie kwestionował pozwany uznając w części powództwo.

Ustalając zakres świadczeń alimentacyjnych obciążających T. M. Sąd wziął pod uwagę, iż w drodze świadczenia alimentacyjnego zaspokojeniu podlegają nie wszystkie a jedynie usprawiedliwione potrzeby dziecka. Przy ocenie, które z potrzeb uprawnionego są usprawiedliwione trzeba uwzględnić z jednej strony zakres i rodzaj tych potrzeb, z drugiej zaś możliwości majątkowe i zarobkowe zobowiązanego ( art. 135 kro).

Uwzględniając powyższe rozważania sąd określił usprawiedliwione potrzeby małoletniego A. M. na kwotę po ok. 900 zł miesięcznie. Obejmują one m in. wydatki na żywność (ok. 150 zł), przypadający na niego udział w kosztach utrzymania mieszkania ( ok. 170 zł), odzież i obuwie( ok. 100 zł), art. kosmetyczno-higieniczne ( ok. 50 zł), wydatki związane z uczęszczaniem do żłobka ( ok. 310 zł), opieką zdrowotną ( ok. 50 zł), zakupem zabawek ( ok. 50 zł). W tym miejscu wskazać trzeba, że przy ustalaniu zakresu usprawiedliwionych potrzeb małoletniego Sąd wziął także pod uwagę, iż ma on prawo do równej stopy życiowej z rodzicami i to zarówno wtedy, gdy żyje z nimi wspólnie, jak i wtedy, gdy żyje oddzielnie. Zatem rodzice powoda zobowiązani są do zapewnienia synowi tylko takich warunków materialnych, w których sami żyją. Podkreślić przy tym trzeba, że A. R. oraz pozwany jako osoby uzyskujące minimalne wynagrodzenie za pracę posiadają niski standard życiowy. W tym kontekście za nieuzasadnioną należy uznać podjętą przez przedstawicielkę ustawową decyzję dotyczącą zapisania małoletniego do prywatnego żłobka, gdy istniała realna możliwość zapisania dziecka do żłobka publicznego, w którym czesne jest znacznie niższe.

Przy określaniu możliwości majątkowych i zarobkowych zobowiązanego Sąd miał na względzie, iż przez to pojęcie ustawowe rozumieć należy zgodnie z tezą IV Sądu Najwyższego w zakresie wykładni i praktyki sądowej w sprawach o alimenty ( uchwała pełnego składu Izby Cywilnej i Administracyjnej z dnia 16.12.1987r. III CZP 91/86, OSNCP 1988, z. 4, poz.42 ) nie tylko faktycznie uzyskiwane dochody ale te, które strona może i powinna uzyskiwać przy dołożeniu należytej staranności i pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych, zdolności umysłowych i kwalifikacji. Zdaniem Sądu pozwany dysponuje możliwościami zarobkowymi takiego rodzaju i w takim zakresie, które pozwalają mu w całości wywiązywać się z ustalonego obowiązku alimentacyjnego. Podkreślić należy, że T. M. posiada doświadczenie zarówno w zakresie stolarstwa jak i prac budowlanych. Dlatego przy dołożeniu należytej staranności winien on znaleźć i podjąć bardziej zyskowne zatrudnienie od obecnie wykonywanego. Tym bardziej, że aktualnie na rynku pracy brakuje pracowników, co skutkuje wzrostem wynagrodzeń. W związku z tym, T. M. przy pełnym wykorzystaniu swoich możliwości zarobkowych, zdaniem Sądu, jest w stanie uzyskać dochód w kwocie co najmniej 2000 zł netto miesięcznie.

Pozostałą część usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego pokrywać winna jego matka, która także obciążona jest obowiązkiem alimentacyjnym. Z uwagi na to, że przedstawicielka ustawowa ma niższe możliwości zarobkowe niż pozwany oraz w istotnym zakresie spełnia swój obowiązek poprzez osobiste starania o utrzymanie i wychowanie małoletniego, łożyć będzie na utrzymanie dziecka kwotę po 300 zł miesięcznie.

O zwrocie kosztów zastępstwa przez radcę prawnego rozstrzygnięto na podstawie art. 100 kpc uwzględniając § 2 i §4 ust.4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.). W przedmiocie kosztów sądowych orzeczono w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.11.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2016.623) w zw. z art. 100 kpc.

Apelację od wyroku wniósł pełnomocnik pozwanego, zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie w części, tj.

1) co do pkt 1) Wyroku w zakresie zasądzającym od pozwanego na rzecz małoletniego powoda alimenty w kwocie po 200,00 (dwieście) złotych miesięcznie, poczynając od dnia 9 maja 2017 roku, płatne do dnia 10-go każdego miesiąca, do rąk A. R. jako przedstawicielski ustawowej małoletniego powoda, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie,

2) co do pkt 3) i 4) Wyroku w całości,

Zaskarżonemu Wyrokowi zarzucając naruszenie:

Przepisów postępowania w zakresie mającym istotny wpływ na wynik sprawy:

Art. 233 § 1 kpc poprzez:

a) niezasadne ustalenie, że matka małoletniego powoda jest zadłużona z tytułu kredytu zaciągniętego 3 lata temu w S. C. Bank w kwocie 3 tys. zł, którego miesięczna spłata wynosi 212 zł podczas gdy kredyt ten albo został już spłacony albo matka powoda nie spłaca go, ponieważ przy spłacie miesięcznej w kwocie 212 zł przez okres 3 lat zostałaby spłacona łączna kwota 7.632 zł, wobec czego ustalenie Sądu nie da się pogodzić z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, zaś twierdzenie matki małoletniego, jest niewiarygodne.

b) ustalenie, że w kwietniu br. pozwany w ramach umowy o dzieło wykonał meble za kwotę 4400 zł bez jednoczesnego ustalenia, że było to wynagrodzenie w kwocie brutto a nadto, że kwota ta obejmowała koszt materiałów potrzebnych dla wykonania dzieła co w istotny sposób wpływa na ocenę możliwości zarobkowych pozwanego.

c) ustalenie, że powód około 5 lat temu prowadził własną działalność gospodarzą w zakresie usług budowlanych, z której uzyskiwał dochód w kwocie 2-3 tys. zł miesięcznie bez jednoczesnego ustalenia, że powód pracował 6 dni w tygodniu po 12-15 godzin dziennie, wobec czego uzyskiwał wynagrodzenie godzinowe między 5 zł a 8 zł za godzinę pracy, wobec czego gdyby przyjąć, że pracował w pełnym wymiarze czasu pracy (jeden etat), to uzyskiwał wynagrodzenie oscylujące w granicach minimalnego wynagrodzenia za pracę,

d) nieuwzględnienie przy ocenie sytuacji majątkowej pozwanego faktu, iż spłaca on zadłużenie mieszkania powstałe w czasie wspólnego zamieszkiwania stron w kwocie 8.031,79 zł według stanu na dzień 18.08.2017 co stanowi istotne obciążenie jego miesięcznego budżetu i znacząco wpływa na obniżenie możliwości regulowania alimentów zasądzonych na kwotę 600 zł miesięcznie, jak również nieuwzględnienie że matka małoletniego bezpośrednio przed rozstaniem z pozwanym pobrała z jego rachunku bankowego bez jego wiedzy łączną kwotę 1750 zł co skutkowało koniecznością dalszego zadłużenia się przez pozwanego w celu zaspokojenia jego podstawowych potrzeb życiowych,

e) brak ustalenia, że pozwany również wypełnia swój obowiązek alimentacyjny względem małoletniego poprzez osobiste starania o jego utrzymanie i wychowanie, w szczególności podczas ustalonych kontaktów z małoletnim, w tym kontaktów ustalonych na rzecz dziadków ojczystych, z którymi pozwany mieszka,

f) ustalenie w sposób zawyżony usprawiedliwionych potrzeb małoletniego, w zakresie:

- przypadających na niego kosztów utrzymania mieszkania ustalonych przez sąd na 170 zł przy ustaleniu kosztów utrzymania mieszkania o powierzchni 53 m/kw na zawyżoną kwotę 800-900 zł miesięcznie, nieudowodnioną przez stronę powodową, podczas gdy Sąd powinien przyjąć koszt 100-120 zł miesięcznie,

- kosztów odzieży w kwocie 100 zł, podczas gdy powódka w piśmie z dnia 2 sierpnia 2017 roku podała kwotę 155,94 zł na okres 3 miesięcy, a więc 51,98 zł miesięcznie, - kosztów wyżywienia w kwocie 150 zł miesięcznie, podczas gdy małoletni ma opłacone wyżywienie w żłobku, wobec czego koszt ten przynajmniej w części został policzony przez Sąd dwukrotnie.

g) niedostateczne uwzględnienie faktu, że rodzice małoletniego jako osoby uzyskujące minimalne wynagrodzenie za pracę posiadają niski standard życiowy i ustalenie kosztów utrzymania małoletniego na kwotę 900 zł miesięcznie, podczas gdy strony zeznały, że łączny koszt ich utrzymania w czasie wspólnego zamieszkiwania nie przekraczał kwoty 2000 zł a nadto matka małoletniego sama zeznała, że koszt utrzymania małoletniego przed sierpniem 2017 r. był niższy niż podała przy czym nie umiała podać z czego ma wynikać nagły, rzekomy wzrost kosztów utrzymania małoletniego,

h) nieprawidłowe ustalenie, że powód ma realną możliwość znaleźć i podjąć bardziej zyskowne zatrudnienie od obecnie wykonywanego, podczas gdy z zeznań powoda jednoznacznie wynika, że uzyskanie przez niego wyższych dochodów przy legalnym zatrudnieniu nie było możliwe mimo podejmowanych przez niego prób zaś wyższe wynagrodzenie mógłby otrzymać jedynie pracując bez umowy, a więc m.in. bez ubezpieczenia, czego nie można od niego wymagać,

i) nieuzasadnione ustalenie, że pozwany ma wyższe możliwości zarobkowe niż matka małoletniego, skoro oboje rodzice mają średnie wykształcenie oraz faktycznie uzyskują minimalne wynagrodzenie za pracę i posiadają niski standard życiowy.

j) nieuwzględnienie i niepoddanie ocenie zeznań świadka R. M. (babki ojczystej), która brała udział w wychowaniu małoletniego, zna jego uzasadnione potrzeby i z której zeznań wynikało, że matka małoletniego zawyża rzeczywiste koszty utrzymania powoda,

k) brak ustalenia, że matka małoletniego wniosła pozew o alimenty 5 dni po wyprowadzeniu się od pozwanego bez podjęcia próby ustalenia z pozwanym kwestii ponoszenia kosztów utrzymania małoletniego powoda a po uzyskaniu postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia powództwa niepotrzebnie skierowała je do komornika sądowego, zaś pozwany nie dał powodu do wytoczenia powództwa i uznał je w części przy pierwszej czynności procesowej,

Art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 100 kpc i art. 101 kpc poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu (w tym kosztów zastępstwa procesowego) w części odpowiadającej 2/3 łącznych kosztów procesu w sytuacji, w której Pozwany nie dał powodu do wytoczenia sprawy w części dotyczącej alimentów w kwocie po 400 zł miesięcznie i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu w tym zakresie wobec czego Sąd powinien był przyjąć, że pozwanego obciąża obowiązek zwrotu powodowi kosztów procesu tylko w zakresie odpowiadającym zasądzeniu alimentów w kwocie 200 zł miesięcznie a więc w zakresie przekraczającym uznane żądanie pozwu.

W konsekwencji pełnomocnik pozwanego wniósł:

1) o zmianę zaskarżonego wyroku i obniżenie zasądzonych alimentów od pozwanego T. M. na rzecz małoletniego powoda A. M. do kwoty po 400 (czterysta) złotych miesięcznie poczynając od dnia 9 maja 2017 roku, płatnej do dnia 10-go każdego miesiąca, do rąk A. R. jako przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z kwot;

2) o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych;

Ewentualnie wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt 3 i 4 poprzez nieobciążanie pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego oraz obowiązkiem pokrycia kosztów sądowych, a także o nieobciążanie pozwanego kosztami zastępstwa adwokackiego w postępowaniu apelacyjnym;

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik przedstawicielki ustawowej reprezentującej małoletniego powoda wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu stanowiska zakwestionował twierdzenia o faktach zawarte w apelacji, wskazując że pozwany nie udowodnił twierdzeń co do wysokości swoich dochodów, ani nie udowodnił faktu zawyżenia jakichkolwiek kosztów utrzymania małoletniego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja i powołane w niej zarzuty jako oczywiście niezasadna nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że kwota 600 złotych miesięcznie alimentów na rzecz małoletniego, który ukończył drugi rok życia, w zestawieniu z możliwościami majątkowymi rodziców, stanowi kwotę wyważoną i odpowiednią do potrzeb małoletniego i możliwości rodziców. Trudno sobie wyobrazić aby młodzi zdrowi ludzie nie byli w stanie zabezpieczyć potrzeb majątkowych małoletniego wyrażających się kwota zaledwie 900 złotych miesięcznie. Wbrew twierdzeniom apelacji taki poziom potrzeb małoletniego uwzględnia stopę życiową rodziców. Potrzeby małoletniego dziecka ustalone na tym poziomie należy ocenić jako ustalone na niższym od przeciętnego poziomie. Trudno sobie wyobrazić aby potrzeby takiego dziecka, które z matką mieszka w wynajmowanym mieszkaniu mogłyby być ustalone na niższą kwotę. Pozwany zdaje się zapominać, że do kosztów utrzymania małoletniego dziecka należą też koszty jego zamieszkania. Przy ustalaniu zatem tych kosztów należy dostrzegać koszty czynszu, prądu, gazu, wody, kanalizacji, śmieci, podatków itp. Zarzuty apelacji w kwestii kosztów utrzymania mieszkania są w tej mierze niezrozumiałe.

Sąd ustalając możliwości majątkowe pozwanego zobowiązany był ocenić je z uwzględnieniem dotychczasowego sposobu zarobkowania pozwanego, jego umiejętności i możliwości pełnego wykorzystania na rynku pracy wszystkich posiadanych atrybutów. Sąd nie mógł jak chciałby pozwany poprzestać na stwierdzeniu, że zarobki pozwanego wyrażają się kwotą najniższego wynagrodzenia w gospodarce. Pozwany posiada umiejętności i doświadczenie zawodowe pozwalające znaleźć źródło zarobkowania z dochodami na poziomie wyższym niż 2.000 złotych brutto. Sam fakt prowadzenia własnej firmy, umiejętności wykonywania mebli na zamówienie w połączeniu z faktem zatrudnienia w branży meblarskiej dają asumpt to twierdzenia, że jego zarobki mogą być wyższe. Realia lokalnego rynku pracy pozwalają przyjąć, że osoby wykonujące rzetelnie obowiązki pracownicze w tej branży są w stanie zarabiać więcej niż najniższą krajową.

Już tylko zestawienie tych dwóch powołanych wyżej najistotniejszych elementów powoduje, że pozostałe zarzuty apelacji niezależnie od ich zasadności nie mogą mieć wpływu na treść orzeczenia. Obowiązek alimentacyjny wobec małoletniego dziecka wyprzedza inne zobowiązania finansowe osoby zobowiązanej do świadczeń alimentacyjnych. Wbrew twierdzeniem apelacji sąd pierwszej instancji dostrzegł, że pozwany wspomaga małoletniego pewnymi zakupami i uwzględnił to przy wyrokowaniu. Sąd ten zasadnie również ocenił, że obowiązek osobistej pieczy ciąży w zdecydowanej mierze na matce powoda.

Podsumowując, nie można podzielić zarzutu dokonania przez sąd pierwszej instancji nieprawidłowych ustaleń faktycznych i niewłaściwej oceny materiału dowodowego. Apelacja nie dostarcza żadnych argumentów potwierdzających takie stanowisko. Sąd pierwszej instancji dostrzegł większość z kwestii wskazanych przez pozwanego i znalazło to wyraz w dokonanych ustaleniach faktycznych. Ustalenia te nie budzą wątpliwości, a apelacja w istocie ich nie jest w stanie ich podważyć. Sąd pierwszej instancji doszedł do przekonania, że przywołane przez pozwanego argumenty nie są wystarczające dla ustalenia obowiązku alimentacyjnego na poziomie 400 złotych i taką ocenę należy w całości podzielić.

Mie można również zapominać o tym, że obowiązek alimentacyjny rodzica w stosunku do dziecka, które nie jest w stanie samodzielnie się utrzymać może też skłaniać do realizowania go nawet kosztem majątku zobowiązanego.

Uwzględniając zatem również te kwestie należało uznać, że ocena dokonana przez sąd pierwszej instancji jest właściwa. W konsekwencji apelację pozwanego należało ocenić jako oczywiście bezzasadna i na podstawie art. 385 k.p.c. oddalić. Konsekwencją uwzględnienia powództwa było zasądzenie kosztów procesu co sąd pierwszej instancji uczynił w sposób prawidłowy, odpowiednio stosując powołane przepisy. Brak podstaw do odmiennej oceny.

Oddalając apelację Sąd Okręgowy na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu za instancję odwoławczą, co jest naturalną konsekwencją przegrania procesu tym bardziej wobec oczywistej niezasadności apelacji.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Paweł Lasoń