Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Paweł Hochman
Sędziowie	SSO Dariusz Mizera (spr.) SSR del. Monika Cichocka
Protokolant	sekr. sądowy Paulina Neyman

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa (...) wytoczonego na rzecz J. S.

przeciwko (...) we W., (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W., (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W., (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Spółce komandytowo - akcyjnej w W., (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G., (...) Spółce Akcyjnej w W.

o stwierdzenie nieważności oświadczenia woli z powodu braku świadomości

na skutek apelacji (...) w (...)

od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 11 października 2016 roku, sygn. akt I C 961/15

oddala apelację i nie obciąża powódki obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanych kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSO Paweł Hochman

SSO Dariusz Mizera SSR del. Monika Cichocka

Sygn. akt II Ca 103/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 października 2016r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim po rozpoznaniu sprawy z powództwa (...) wytoczonego na rzecz J. S. przeciwko: (...) Sp. z o.o. (...) we W.; (...) Sp. z o.o. w W.; (...) Sp. z o.o. w W.; (...) Sp. z o.o. Spółka komandytowo-akcyjna w W.; (...) Sp. z o.o. w G.; oraz (...) S.A. w W. o stwierdzenie nieważności oświadczenia woli z powodu braku świadomości

I.  oddalił powództwo przeciwko (...) Sp. z o.o. Grupa (...) we W. i na podstawie art. 106 k.p.c. nie orzekał o kosztach procesu od Skarbu Państwa;

II.  oddalił powództwo przeciwko (...) Sp. z o.o. w W. i na podstawie art. 106 k.p.c. nie orzekał o kosztach procesu od Skarbu Państwa,

III.  oddalił powództwo przeciwko (...) Sp. z o.o. w W. i na podstawie art. 106 k.p.c. nie orzekał o kosztach procesu od Skarbu Państwa,

IV.  oddalił powództwo przeciwko (...) Sp. z o.o. Spółka komandytowo akcyjna w W. i na podstawie art. 106 k.p.c. nie orzekał o kosztach procesu od Skarbu Państwa,

V.  oddalił powództwo przeciwko (...) sp. z o.o. w G. i na podstawie art. 106 k.p.c. nie orzekał o kosztach procesu od Skarbu Państwa,

VI.  stwierdził nieważność:

1)  umowy pożyczki o nr (...) zawartej pomiędzy J. S., a pozwanym (...) SA z siedziba w W. w dniu (...)

2)  umowy pożyczki o nr (...) zawartej pomiędzy J. S., a pozwanym (...) SA z siedziba w W. w dniu (...) i na podstawie art. 106 k.p.c. nie orzekał o kosztach procesu od Skarbu Państwa.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

W dniu (...) w T. J. S. zawarła umowę pożyczki gotówkowej z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na kwotę 700 zł, którą to w całości spłaciła w dniu 26 września 2013 roku.

W dniu (...)roku drogą elektroniczną J. S. zawarła umowę pożyczki o nr (...) z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na kwotę 1. 000 zł na okres 30 dni.

W dniu (...) roku w T., w swoim domu, J. S. zawarła umowę pożyczki nr (...) z (...) S.A. w W..

W dniu (...) roku w T. J. S. zawarła umowę pożyczki nr (...) z (...) S.A. w G..

W dniu (...) roku J. S. telefonicznie zawarła umowę pożywi nr (...) z (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. na kwotę 4.000 zł.

W dniu (...) roku w T., w swoim domu, J. S. zawarła kolejną umowę pożyczki nr (...) z (...) S.A w W..

W dniu (...) roku spółka (...) Sp. z o.o. oraz spółka (...) z siedzibą w E., zawarły ramową umowę sprzedaży wierzytelności. W wyniku powyższego (...) zbył własne wierzytelności, a wśród nich także umowę pożyczki J. S.. Następnie spółka (...) z siedzibą w E. dokonała sprzedaży wierzytelności spółce (...) (...) z siedzibą w W..

Postanowieniem z dnia 12 maja 2015 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. sygn. akt III RNs 129/15 ustanowił dla osoby niepełnosprawnej J. S. kuratora w osobie S. Ś. do prowadzenia wszelkich spraw, w tym spraw finansowych.

J. S. zawarła związek małżeński w 2001 roku, z tego związku posiada dzieci, które wychowuje. W 2012 roku J. S. rozwiodła się z mężem, bowiem nadużywał alkoholu i miał kochankę. Utrzymuje się z alimentów i zasiłków otrzymywanych z MOPS. J. S. często siedziała przy komputerze, umiała go obsługiwać.

J. S. wskazuje poziom intelektu nieco poniżej przeciętnej z ogólnym funkcjonowaniem w środowisku na poziomie lekkiego upośledzenia umysłowego. W dacie zawierania umowy kredytowej miała zachowaną zdolność świadomego wyrażania woli i podjęcia decyzji.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd przyznał walor wiarygodności załączonym do akt dokumentom opierając się przede wszystkim na opinii biegłych specjalistów A. R. – psychologa klinicznego i J. B. -psychiatry oraz zeznaniom świadka S. Ś., którym Sąd dał wiarę w całości, korelują one z ustalonym stanem faktycznym w sprawie, a nadto uzupełniają się tworząc swoistą całość. Świadek potwierdził, iż J. S. opiekuje się dziećmi, korzystała z komputera wielokrotnie.

Opinia sporządzona przez biegłych była jasna, pełna i stanowiła pełnowartościowy dowód w sprawie. Biegli wypowiedzieli się co do przestawionych okoliczności na podstawie swoich fachowych wiadomości i doświadczenia życiowego, formułując swoje stanowisko na podstawie zebranych faktów oraz dowodów. Sporządzona fachowo, w oparciu o aktualną wiedzę, a nadto pozbawiona luk i wątpliwości opinia jak już wspomniano zasługiwała na wiarę w całości. Biegli w sposób stanowczy i pewny wypowiedzieli się co do wszystkich aspektów stanu zdrowia J. S., uzasadniając należycie swoje stanowisko. Dokładnie przeanalizowali jej etapy życia, akta sprawy, historię choroby i wysunęli odpowiednie wnioski.

Sąd Rejonowy rozpoczął rozważania od analizy kwestii interesu prawnego przewidzianego w art. 189 k.p.c. w sytuacji wytaczania procesu przez (...). Stosownie bowiem do treści powyższego przepisu, powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy miał w tym interes prawny. Interes prawny jest zatem przesłanką powództwa o ustalenie, która w sposób niezależny od innych, wymaganych przez prawo materialne okoliczności, warunkuje określony skutek tego powództwa.

Stosownie zaś do treści art 7 k.p.c., (...) może wytoczyć powództwo w każdej sprawie, chyba że przepis ustawowy uprawninie to ogranicza. Jego kompetencje są szerokie i autonomiczne, a decyzja w zakresie potrzeby wszczęcia postępowania sądowego nie podlega kontroli sądu. (...) jest uprawniony do wywiedzenia powództwa na rzecz określonej osoby, wskazanej w pozwie na podstawie art. 55 k.p.c., jak miało miejsce pierwotnie w przedmiotowej sprawie (w sytuacji takiej osoba ta może wstąpić do sprawy w każdym jej stanie w charakterze powoda (zgodnie z art. 56 k.p.c.).

(...) może również wytoczyć powództwo nie działając na rzecz oznaczonej osoby i wówczas wnosi on pozew przeciwko wszystkim osobom będącym stronami stosunku prawnego, którego dotyczy powództwo.

Kwestia interesu prawnego w takiej sytuacji została wyjaśniona w uzasadnieniu wyroku z dnia 2 sierpnia 2007 r. V CSK 109/07, gdzie Sąd Najwyższy stwierdził, że (...) ma również obowiązek wykazać interes prawny osoby zastępowanej, gdy wytacza niesamodzielne powództwo, tzn. na rzecz określonej osoby o ustalenie - na podstawie wspomnianego art. 55 k.p.c. w związku z art. 189 § 1 k.p.c., gdyż będąc powodem w znaczeniu materialnym, działa w rezultacie jako substytut procesowy osoby na rzecz której wytoczył powództwo.

Natomiast gdy (...) wytacza powództwo samoistne o ustalenie nieważności umowy, korzystając z umocowania określonego w art. 7 i 57 k.p.c. i pozywa wszystkich kontrahentów umowy to działa w interesie publicznym dla ochrony praworządności, a przesłanki tego działania nie podlegają kontroli ani ocenie sądu, a interes prawny kontrahentów umowy występujących po stronie pozwanej, nie ma tu żadnego znaczenia. Taki pogląd Sąd Najwyższy wyraził również w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 marca 1993 r., I CR 3/93 .

W niniejszym postępowaniu nie było więc konieczne wykazywanie interesu prawnego (...) w wytoczeniu powództwa, gdyż interes o którym mowa w tym przepisie przewidziany dla podmiotów prawa cywilnego, a (...) reprezentuje interes publiczny, wyrażający dążenie do eliminacji z obrotu prawnego nieważnych umów. Stanowią one bowiem zagrożenie dla uczestników obrotu działających zgodnie z prawem, przy czym (...) bywa często jedynym podmiotem uprawnionym do skutecznego kwestionowania takich umów. Takie działanie znajduje także oparcie w art. 2 i 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 roku o prokuraturze (Dz. U. z 2002r. , Nr 21 poz. 206 ze zm.).

Wobec wykazania możliwości wytoczenia powództwa w przedmiotowej sprawie przez (...) rozważyć następnie należy możliwe rozstrzygnięcia, wytoczonego w oparciu o art. 189 k.p.c.

Powództwo w niniejszej sprawie dotyczyło ustalenia nieważności przedstawionych umów pożyczek z uwagi na to, że J. S. w czasie zawierania tych umów znajdowała się w stanie wyłączającym świadome powzięcie wyrażenie woli.

Zgodnie z art. 82 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone przez osobę, która z jakichkolwiek powodów znajdowała się w stanie wyłączającym świadomość albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Dotyczy to w szczególności choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego, chociażby przemijającego, zaburzenia czynności psychicznych. Dla stwierdzenia nieważności oświadczenia woli w oparciu o art. 82 k.c. wystarczające jest przy tym istnienie innych przyczyn uznania umowy za nieważną. W judykaturze przyjęto, że ustalenie stanu świadomości, o jakim mowa w art. 82 k.c., jest sprawą stanu faktycznego i jego oceny na podstawie przeprowadzonej przez sąd analizy wszystkich ujawnionych dowodów i okoliczności towarzyszących złożeniu oświadczenia woli, mogących mieć wpływ na prawidłowe, to znaczy w pełni świadome jej wyrażenie. Zgodnie z poglądami prezentowanymi w orzecznictwie stan wyłączający świadome powzięcie decyzji i wyrażenie woli nie oznacza całkowitego zniesienia świadomości. Wystarczające jest istnienie takiego stanu, który powoduje brak rozeznania niemożność rozumienia posunięć własnych i posunięć innych osób oraz niezdawanie sobie sprawy ze znaczenia i skutków własnego postępowania.

Odnosząc powyższe rozważania prawne do ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszym postępowaniu, aby prawidłowo ocenić stan zdrowia psychicznego J. S., jej zdolność postrzegania i rozeznania w podejmowanych działaniach konieczne było dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii. Biegli w swojej opinii jasno przedstawili, iż J. S. wykazuje poziom intelektu nieco poniżej przeciętnej z ogólnym funkcjonowaniem w środowisku na poziomie lekkiego upośledzenia umysłowego, a w dacie zawierania umów kredytowych, pożyczek miała zachowaną zdolność świadomego wyrażania woli i podjęcia decyzji. Ponadto biegli zwrócili uwagę, iż olbrzymia większość ludzi lekko upośledzonych pracuje zarobkowo, zakłada rodziny, jest rodzicami, pełni różne role społeczne i wykonuje różne zawody. Odbieranie tym ludziom praw obywatelskich byłoby nadużyciem. Wśród tych praw jest prawo do swobodnego kierowania swoim postępowaniem z racji posiadanej świadomości mechanizmów społecznych i reguł gry. W wyniku przeprowadzonych badań przez biegłych wynika, że mimo, iż J. S. funkcjonuje na poziomie lekkiego upośledzenia umysłowego ma zachowane rozumienie podstawowych mechanizmów społecznych, zaś samo zawarcie przedmiotowych umów pożyczek wymagało podjęcia szeregu czynności obciążonymi umiarkowanym stopniem skomplikowania, z którym J. S. była w stanie poradzić sobie bez pomocy osób trzecich np. zawarcie umowy pożyczki drogą elektroniczną. Nie bez znaczenia pozostawał dla Sądu fakt, iż nikt wcześniej nie widział upośledzenia J. S., która to w 2001 roku zawarła związek małżeńskich, z którego posiada 2 dzieci i opiekuje się nimi. Ponadto jak wynika z załączonych akt sprawy (...) J. S. pilnowała wpłat środków na konto i wypłacała je uniemożliwiając obsługę kredytu w przedmiotowej sprawie. Także w przedmiotowej sprawie J. S. przyznała, iż sama bez niczyjej pomocy i nakłaniania zawierała pożyczki, a za pieniądze z nich kupowała rzeczy dla dzieci.

W tych okolicznościach faktycznych Sąd, w całej rozciągłości podzielił wnioski zawarte w opinii biegłych psychiatry i psychologa i oddalił powództwo przeciwko (...) Sp. z o.o. (...) we W., (...) Sp. z o.o. w W., (...) Sp. z o.o. w W., (...) Sp. z o.o. Spółka komandytowo-akcyjna w W. oraz (...) Sp. z o.o. w G..

W przedmiotowej sprawie (...) S.A. w W. uznał powództwo.

Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu .

Zgodnie z brzmieniem art. 213 § 2 kpc Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba, że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa - co jednak nie ma miejsca w przedmiotowej sprawie.

Wobec powyższego Sąd w pkt VI stwierdził nieważność:

1)  umowy pożyczki o nr (...), zawartej pomiędzy J. S. a pozwanym (...) S.A. z siedzibą w W. w dniu (...) ,

2)  umowy pożyczki o nr (...), zawartej pomiędzy J. S. a pozwanym (...) S.A. z siedzibą w (...) w dniu (...)

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 106 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł (...) działający w imieniu powódki zaskarżając wyrok w części w której sad nie uwzględnił powództwa zarzucając mu:

1)  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne dokonanie ustaleń faktycznych,

2)  oparcie rozstrzygnięcia na niepełnym materiale dowodowym, na skutek przeprowadzenia przez sąd pierwszej instancji postępowania dowodowego bez rozważenia w sposób bezstronny i wszechstronny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności zaniechanie powołania kolejnego zespołu biegłych przy dwóch sprzecznych opiniach i w konsekwencji przyjęcie, że brak był podstaw zniesienia świadomości J. S. w okresach podpisywania umów.

Biorąc pod uwagę powyższe apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku, uwzględnienie powództwa i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnicy pozwanych (...) spółka z o.o. i (...) (...) wnosili o oddalenie apelacji w całości i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku oraz zasądzenie na rzecz pozwanych kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja (...) jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne czyniąc je podstawą swojego rozstrzygnięcia.

W tym miejscu należy przypomnieć, iż Sąd II instancji rozpoznając apelację jest związany zarzutami naruszenia prawa procesowego, natomiast naruszenie prawa materialnego jest zobowiązany każdorazowo brać pod rozwagę z urzędu.

Przechodząc zatem w pierwszej kolejności do rozważenia zarzutów procesowych podkreślić należy, iż skarżący w apelacji sformułował w zasadzie zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. kwestionując prawidłowość dokonanych ustaleń faktycznych. Zarzut tego rodzaju rozwinięty w pkt 2 apelacji nie zawiera jednak uzasadnionych podstaw.

Postawienie sądowi skutecznego zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. w zakresie naruszenia swobodnej oceny dowodów nie jest rzeczą prostą.

Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza bowiem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 31 marca 2016r. I ACa 1024/15, baza Legalis)

Należałoby zatem wykazać, że rozumowanie Sądu jest obarczone oczywistym błędem logicznym czy też pozostaje w sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego. Tymczasem w niniejszej sprawie łączna opinia biegłych psychologa i psychiatry jest jednoznaczna i była oceniona przez Sąd jako w pełni wiarygodna i mogąca stanowić podstawę do stanowczego wyrokowania. Skarżący (...) nie zdołał jej skutecznie zakwestionować. Wbrew twierdzeniom apelującego w sprawie została sporządzona tylko jedna opinia nie można zatem zasadnie mówić o dwóch sprzecznych opiniach. Skarżącemu najprawdopodobniej chodzi o opinię sporządzoną na potrzeby postępowania karnego która jednak w postępowaniu cywilnym nie może być traktowana jako równorzędny dowód z opinii biegłego.

Niemniej jednak w toku procesu pojawił się wniosek o kolejnych biegłych. Wniosek ten został słusznie oddalony jako nieuzasadniony gdyż opinia biegłych psychiatry i psychologa nie zawiera istotnych sprzeczności. Sąd bowiem nie ma obowiązku dopuszczać dowodu z opinii innych biegłych w każdym wypadku gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 7 października 2013r. VI ACa 184/13, baza Legalis, wyrok SN z dnia 15 lutego 1974r. II CR 817/73, baza Legalis)

W efekcie stwierdzić należy, iż stan faktyczny został ustalony w sposób prawidłowy.

W tak ustalonym stanie faktycznym oddalenie powództwa nie narusza prawa materialnego.

Zgodnie z art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy miał w tym interes prawny. Interes prawny jest zatem przesłanką powództwa o ustalenie, która w sposób niezależny od innych, wymaganych przez prawo materialne okoliczności, warunkuje określony skutek tego powództwa.

W ocenie Sądu Rejonowego w przedmiotowej sprawie (...) nie miał obowiązku wykazywania interesu prawnego. Nie można się jednak zgodzić z takim stanowiskiem albowiem jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy (...) ma również obowiązek wykazać interes prawny osoby zastępowanej, gdy wytacza niesamodzielne powództwo, tzn. na rzecz określonej osoby o ustalenie - na podstawie art. 55 k.p.c. w związku z art. 189 § 1 k.p.c., - gdyż będąc powodem w znaczeniu materialnym, działa w rezultacie jako substytut procesowy osoby na rzecz której wytoczył powództwo.

W przedmiotowej sprawie (...) wytoczył w istocie powództwo na rzecz J. S. i w jej interesie. Nie było to zatem wytoczenie powództwa w interesie publicznym z pozwaniem przez (...) obu stron umowy, a skoro tak to (...) winien wykazać interes prawny w ustaleniu. Brak wykazania interesu prawnego w wytoczeniu powództwa o ustalenie musi już samoistnie prowadzić do oddalenia powództwa.

Nawet gdyby uznać, iż istnieje jednak interes prawny w żądanym ustaleniu nieważności umów to i tak w realiach sprawy powództwo podlega oddaleniu albowiem Sąd rozpoznał sprawę merytorycznie i uznał, iż do zawarcia umów nie doszło w stanie wyłączającym świadome i swobodne wyrażenie woli przez J. S..

W orzecznictwie przyjmuje się, że jedynie destrukcyjne czynniki wynikające z aktualnych właściwości psychiki lub procesu umysłowego tkwiące wewnątrz osoby składającej oświadczenie woli mogą spowodować stan wyłączający swobodne podjęcie decyzji i wyrażenie woli, przez co należy rozumieć całkowite zniesienie możliwości wyboru takiej lub innej decyzji. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 października 2013r. VI ACa 284/13, baza Legalis).

Tymczasem w przedmiotowej sprawie analiza całokształtu dowodów wskazuje na to, iż J. S. działała z pełną świadomością i miała zachowaną zdolność rozumienia swoich działań. Nie można bowiem a priori przyjmować istnienia stanu wyłączającego świadomość osób chorych psychicznie lub niedorozwiniętych umysłowo. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015r. I ACa 491/15 , baza Legalis).

Dlatego też w ocenie Sądu Okręgowego biegli słusznie przyjęli w realiach niniejszej sprawy , iż J. S. miała zachowaną pełną swobodę i świadomość przy zawieraniu umów obecnie kwestionowanych przez (...).

Zupełnie niezrozumiałe jest twierdzenie o niekonsekwencji Sądu, który stwierdził nieważność dwóch umów zawartych pomiędzy J. S.,, a pozwanym (...) SA, a oddalił powództwo o stwierdzenie nieważności pozostałych umów. Skarżący bowiem zdaje się nie dostrzegać, iż pozytywne rozstrzygnięcie w tym zakresie zostało spowodowane wyłącznie uznaniem powództwa przez tego pozwanego. Sąd co do zasady jest związany uznaniem (art. 213§ 2 k.p.c.) w takiej sytuacji winien rozstrzygnąć zgodnie z treścią powództwa i tak też uczynił.

Reasumując złożona apelacja nie zawiera uzasadnionych podstaw i jako taka podlega oddaleniu, a to na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. w zw. z art. 108§ 1 k.p.c. uwzględniając trudną sytuację powódki.

SSO Paweł Hochman

SSO Dariusz Mizera SSR del. Monika Cichocka