Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	Grzegorz Ślęzak
Sędziowie	Jarosław Gołębiowski Stanisław Łęgosz

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2020 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa G. Z.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 26 listopada 2019 r.

sygn. akt I C 714/17.

1. oddala apelację;

2. zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda G. Z. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancje odwoławczą.

Sygn. akt II Ca 120/20

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 listopada 2019 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie po rozpoznaniu sprawy z powództwa G. Z. przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę 30.000 zł zadośćuczynienia i 9.317,22 zł odszkodowania

1. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 34.600,39 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty;

2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.192,37 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę powyższego wyroku stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

Przed wypadkiem powód pracował na stanowisku starszego montera instalacji.

W dniu 13 maja 2016 roku powód uległ wypadkowi w pracy - spadł z rur, bo poślizgnął się na rurach podgrzewaczy kotła. Rok i cztery miesiąc przebywał na zwolnieniu i zasiłku rehabilitacyjnym. Na skutek wypadku w pracy doznał zerwania ścięgna A. oraz silnego stłuczenia lewego barku. Od razu został skierowany na oddział szpitalny, gdzie 17 maja 2016 roku dokonano zszycia ścięgna. Podczas wizyty u lekarza wskazał, że spod gipsu coś wycieka. Po oczyszczeniu rany został ponownie skierowany do szpitala w celu ratowania nogi. W listopadzie 2016 roku dokonano przeszczepu skóry Co 3-4 dni jeździł na zmianę opatrunku. Do sprawności sprzed wypadku pozwany nie doszedł.

Przed zdarzeniem powód był w dobrym stanie psychicznym i fizycznym. W czasie zwolnienia lekarskiego które trwało 1i 4 miesiące korzystał z pomocy swojej żony.

Na podstawie akt sprawy i na podstawie jednorazowego badania u powoda stwierdzono istnienie trwałego uszczerbku na zdrowiu powstałego w wyniku urazu i całkowitego uszkodzenia ścięgna A., przewlekłej rany goleni prawej, stan zapalny tkanek miękkich i owrzodzenia okolicy pierwotnej rany pooperacyjnej, a także wystąpienia w ranie pooperacyjnej bakterii gronkowca złocistego.

Obecnie stwierdzono u powoda poszerzenie obrysów stawu skokowego prawego ze znacznym pogrubieniem ścięgna A., rozległą blizną tej okolicy powodującej również zrost ścięgna z tkanką podskórną. Czynnościowo Ograniczenie ruchomości w zakresie zgięcia grzbietowego, supinacji i pronacji strop. Ograniczenia ruchomości wypływają na wydolność chodzenia czy kucaniu. Z tego tytułu uszczerbek na zdrowiu wynosi 12%. Uszkodzenia i ograniczenie ruchomości i dolegliwości bólowych barku lewego zostały zakwalifikowane na poziome 5 % uszczerbku na zdrowiu.

W trakcie prowadzonego leczenia powód miał ograniczoną możliwość poruszania się wynikające z zastosowaniem unieruchomienia (gips, orteza) i konieczność chodzenia o kulach. Badany o kulach poruszał się 8 miesięcy o 1 kuli do końca lutego 2017 roku a w ortezie do marca 2017 roku). Zakres wskazany czynności w który wymagana była pomoc osoby trzecie związana był z stopniem możliwości samodzielnego poruszania się stosowania unieruchomienia czy konieczności chodzenia u kulach

Przyczyną zakażenia gronkowcem złocistym mógł być sam uraz, zanieczyszczenie odzieżą roboczą, postępowaniem po urazie w pomieszczeniu warsztatowym, Zakażenie razy u powoda dotyczyło zakażenia miejscowego i związane był z samym urazem. Zakażenie nie wiązało się z zagrożeniem życia, a jedynie przedłużyło czas rekonwalescencji. Profil wrażliwości wyhodowanej u powoda bakterii w pierwszym badaniu był charakterystyczny da gronkowca M. występującego w naturalnej populacji ludzkiej. Przy przyjęciu powoda do szpitalna nie poddano go badaniu w kierunku nosicielstwa gronkowca . Nie stosowano profilaktyki pooperacyjnej ani antybiotykoterapii po operacji. Bakterie gronkowca złocistego metycylinowrażliwego M. wyhodowano z pierwszego wymazu z rany co przemawia za poza szpitalnym pochodzeniem wyhodowanej bakterii.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo zasługuje na uwzględnienie w części co do kwoty 34.600,39zł.

W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Stan faktyczny ustalono w oparciu o opinię biegłych oraz zeznania powoda i zgłoszonych świadków.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego, co do zasady jest niesporna i wynika z art. 829. § 2 kc wobec przejęcia odpowiedzialności przez pozwanego za szkody wynikłe w związku z wypadkiem w pracy.za pracodawcę.

Podstawą żądania powoda jest przepis art. 444 § 1 i 455 § 1 kc i w oparciu o te przepisy w ocenie sądu należy dokonywać ustaleń w zakresie procentowego uszczerbku na zdrowi jakiego dokonał

Zgodnie z art. 444 § 1 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Art. 445 § 1 kc stanowi, że w wypadkach przewidzianych w art. 444 §1 kc sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 444 § 1 kc polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka (np. rany, złamania). Naruszenie to może dotyczyć nie tylko samej powłoki cielesnej, ale również tkanek oraz narządów wewnętrznych (uszkodzenie organów wewnętrznych). Rozstrój zdrowia natomiast wyrażał się w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów bez ich widocznego uszkodzenia.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności konkretnej sprawy mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, prognozę na przyszłość, wiek poszkodowanego.

Zadośćuczynienie określone w art. 445 § 1 kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość.

Podstawa odpowiedzialności pozwanego wynika z art. 829 § kc.

Powstały u powoda uszczerbek na zdrowia biegł lekarze chirurg ortopeda ocenilił na poziomie 17 % korzystając z Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U.2013.954 j.t.) i ocena taka powinna być punktem odniesienia dla Sądu przy ustalaniu rozmiaru doznanej krzywdy. Nie należy jednak zapominać, iż procentowy rozmiar uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia jest tylko jednym (posiłkowym) z kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia i nie determinuje tej kwoty bez uwzględnienia wszystkich innych okoliczności sprawy.

Powód w wyniku wypadku doznał poważnych urazów fizycznych w tym: urazu i całkowitego uszkodzenia ścięgna A., przewlekłej rany goleni prawej, stanu zapalnego tkanek miękkich i owrzodzenia okolicy pierwotnej rany pooperacyjnej, a także wystąpienia w ranie pooperacyjnej bakterii gronkowca złocistego. W trakcie prowadzonego leczenia powód miał ograniczoną możliwość poruszania się wynikającą z zastosowanego unieruchomienia (gips, orteza) i konieczność chodzenia o kulach. O 2 kulach poruszał się 8 miesięcy o 1 kuli do końca lutego 2017 roku a w ortezie do marca 2017 roku). Zakres wskazanych czynności w których wymagana była pomoc osoby trzecie związana była z stopniem możliwości samodzielnego poruszania się stosowania unieruchomienia czy konieczności chodzenia o kulach. Po tym okresie powód miał ograniczoną możliwość chodzenie, podnoszenia cięższych przedmiotów, dolegliwości bólowe trwały około 6 miesięcy. Po wypadku musiał korzystać z z pomocy osoby trzeciej trwało to od 17 czerwca 2016 roku do końca stycznia 2017 roku. Biorąc pod uwagę wszystkie przytoczone okoliczności oraz aktualne realia ekonomiczne Sąd uznał, iż zasadne jest żądanie zapłaty zadośćuczynienie w kwocie 30.000,- zł. Sąd nie mógł wyjść w tym zakresie ponad żądaną w tym zakresie, gdyż brak jest unormowania, które umożliwiałoby Sądowi wyjścia ponad przedstawione w pozwie żądanie.

Nie można w ocenie sądu kwestionować uprawnienia poszkodowanego do kompensaty wszelkich kosztów wywołanych rozstrojem zdrowia, które obejmują także zwrot wydatków na leki, opatrunki, sprzęt ortopedyczny, koszty wizyt lekarski, i zabiegów rehabilitacyjnych, pomocy osób trzecich. W opinii biegły wskazał ilość godzin przez które powód w sposób uzasadniony korzystał z pomocy osób trzecich ograniczając je do 4 godzin dziennie licząc od 19 maja 2016 roku do 20 czerwca 2016 roku, oraz od 21 czerwca 2016 do 31 stycznia 2017 roku po 2 godziny dziennie, co daje w sumie 563 godziny x 8,17 zł za godzin. Z tego też powodu uzasadnione jest żądanie kwoty 4.600,39 zł tytułem zwrotu kosztów pomocy osób trzecich przy czynnościach, wykonywanych codziennie miedzy innymi toalecie, myciu, ubieraniu się. Sąd nie znalazł podstaw do podwyższenia stawki do 9,17 zł za okres po 1 stycznia 2017 roku, tym bardziej i powód nie wykazał potrzeby jej podwyższeniu. Z tego powodu powództwo ponad tę kwotę podlega oddaleniu. Zgodnie bowiem z art. 361 § 2 kc, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

Mając powyższe na uwadze oraz zasadę odpowiedzialności za wynik procesu sąd na podstawie art. 98 kpc zasądził na rzecz powoda zwrot kosztów postępowania, na które złożyły się: opłata sądowa uiszczona w kwocie 1966,- zł 3.600,- zł x 2 koszty zastępstwa procesowego, 14 zł x 2 opłata od pełnomocnictwa, 1.379,- zł zaliczka za opinię biegłego. W sumie koszty w procesie wyniosły 10.574 zł. Powód wygrał procesu w 88 %.

Powyższy wyrok zaskarżył pozwany w punkcie 1-ym w części zasądzającej powództwo ponad kwotę 21.200,39 zł (tj. co do kwoty 13.400 zł) oraz w punkcie 3-im rozstrzygającym o kosztach procesu.

Apelacja zaskarżonemu wyrokowi zarzuca:

- naruszenie art. 445 § 1 k.c. poprzez przyjęcie, że odpowiednią kwotą zadośćuczynienia dla powoda jest kwota łącznie 49400 zł,

- naruszenie art 361 par. 1 kc, poprzez przyjęcie, że urazu barku pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem, i tym samym wzięcie tej okoliczności pod uwagę przy wymiarze zadośćuczynienia

- naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, w szczególności: art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd meriti oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, bez jego wszechstronnego rozważenia w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego oraz dokonanie ustaleń sprzecznych z treścią zebranego materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że uraz barku pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem, pomimo braku na tą okoliczność jakiegokolwiek dowodu

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że powód doznał, w związku z wypadkiem 17 % uszczerbku na zdrowiu podczas gdy doznał 12 % uszczerbku, a także na przyjęciu, że uraz barku pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem.

Apelujący wnosił o zmianę wyroku w zaskarżonej części, oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, według norm przepisanych, a także o przeprowadzenie rozprawy.

Rozstrzygnięciu w zakresie kosztów procesu zarzucił naruszenie art. 98 § 1, w związku z art. 100 zd. 1 kpc. (jak należy się domyślić z uwagi na enigmatyczne uzasadnienie) poprzez uwzględnienie w rozliczeniu kosztów procesu, bez żadnego uzasadnienia, dwukrotności stawki minimalnej w zakresie kosztów zastępstwa procesowego, po stronie powodowej. Koszty powoda to 6962,- zł. Całe koszty procesu to 10574,- zł. , z czego powód powinien ponieść 12 %, czyli 1269,- zł. Zasądzeniu winna podlegać różnica 6962,- zł. - 1269,- zł. = 5693,- zł. Sąd I instancji zasądził zaś bezpodstawnie 8192,37 zł.

Pełnomocnik powoda wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona, albowiem podniesione w niej zarzuty: uchybienia procesowego przez naruszenie przepisu art. 233 § 1 kpc i błędne ustalenie, że uraz barku pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem jakiemu uległ powód, co spowodowało przyjęciem 17 % - owego uszczerbku na jego zdrowiu zamiast uznania, że uszczerbek ten wyniósł 12 % oraz obrazy prawa materialnego, tj. przepisu art. 445 kc, co doprowadziło – w ocenie apelującego – do zasądzenia rażąco zawyżonego zadośćuczynienia, nie są trafne.

Lektura materiału aktowego wskazuje bowiem, że dokonana przez Sąd I instancji ocena materiału dowodowego jest wszechstronna, zgodna z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania i jako taka odpowiada wymogom jakie stawiają jej przepisy art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c.

Dokonane na podstawie takiej oceny dowodów ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego w zakresie doznanej przez powoda w wyniku przedmiotowego wypadku krzywdy, na którą składają się doznane przez powoda obrażenia, prawidłowo określony przez ten Sąd uszczerbek na zdrowiu, oraz cierpienia fizyczne i psychiczne , są trafne i zasługują na akceptację Sądu Okręgowego.

Wbrew twierdzeniom apelującego nie jest w szczególności dowolne ustalenie Sądu Rejonowego, że uraz barku pozostaje w związku przyczynowym z doznanym przez powoda w dniu 13 maja 2018 r wypadkiem. Należy w tym miejscu wskazać, że powód dochodził zadośćuczynienia za uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia związany z w/w wypadkiem i nie miał obowiązku wskazywania w pozwie, tym bardziej nazywania fachowego, rodzaju wszystkich urazów jakich doznał. Te bowiem należały do stwierdzenia przez biegłych lekarzy sądowych, którzy dysponują wiedzą specjalną w tym zakresie. Z opinii zaś tegoż biegłego wynika, że powód rzeczywiście doznał urazu barku w wyniku przedmiotowego wypadku i ustalony zatem przez Sąd łączny uszczerbek na zdrowiu powoda wynikający z tego wypadku w wysokości 17 % uznać należy za trafny i znajdujący oparcie w materiale sprawy.

Zauważyć także trzeba, że ustalenie procentowego rozmiaru uszczerbku na zdrowiu jest tylko jednym z elementów składających się na ocenę rozmiaru doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy. Nie ma ono znaczenia decydującego – wyłącznego w zakresie tejże, na którą to składa się wiele innych elementów, które został przez Sąd I instancji uwzględnione we właściwy sposób.

Sąd Rejonowy, oceniając bowiem wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia, uwzględnił wszystkie okoliczności, które to składają się na pełny obraz doznanej przez powoda krzywdy, tj. okoliczności zdarzenia, rodzaj doznanych obrażeń ciała oraz rozmiar cierpień psychicznych i fizycznych, długi proces leczenia spowodowany komplikacjami, opierając się w tym względzie na niekwestionowanych opiniach biegłych lekarzy specjalistów.

Sąd Rejonowy w sposób zatem wszechstronny i należyty uzasadnił wysokość zasądzonego zadośćuczynienia, któremu – w ocenie Sądu Okręgowego i wbrew odmiennemu poglądowi apelującej – nie można zarzucić, iż jest nadmiernie wygórowane i niewspółmierne do wskazanych powyżej okoliczności i w efekcie zasądzone zostało w granicach rażąco zawyżonych i nieodpowiadających wymogom art. 445 § 1 kc

Zasądzone więc przez Sąd Rejonowy zaskarżonym wyrokiem świadczenie z tytułu zadośćuczynienia w kwocie 30.000 zł wespół z sumą jaką pozwany wypłacił już powodowi w przesądowym postępowaniu likwidacyjnym ( tj. sumą 14.900 zł ) stanowi odpowiednio wyważone zadośćuczynienie jaki powód winien otrzymać, odpowiadające przesłankom powołanego powyżej przepisu prawa materialnego.

Sąd Okręgowy nie podziela też zawartego w apelacji zarzutu naruszenia art. 98 w zw. z art. 100 kpc odnoszącego się do rozstrzygnięcia o kosztach procesu między stronami.

W okolicznościach niniejszej sprawy, jeśli zważy się na fakt, że wysokość zasądzonego świadczenia zależała od oceny Sądu, do której niezbędne było przeprowadzenie dowodów z opinii biegłych lekarzy, charakter sprawy, która to dotyczyła krzywdy na osobie oraz fakt, że powództwo zostało w zdecydowanej większości uwzględnione Sąd Rejonowy miał prawo włożyć na stronę pozwaną obowiązek zwrotu powodowi poniesionych przez niego kosztów procesu.

Reasumując powyższe rozważania uznać należy, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów i sprowadza się jedynie do nieskutecznej polemiki z prawidłowym wyrokiem Sądu I instancji, który odpowiada powołanemu w jego uzasadnieniu prawu materialnemu.

Dlatego też, apelację jako nieuzasadnioną należało oddalić na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu między stronami za instancję odwoławczą orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powoda koszty jego zastępstwa procesowego w tej instancji.