Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Jarosław Gołębiowski
Sędziowie	SSO Dariusz Mizera SSR del. Mirosława Makowska (spr.)
Protokolant	st. sekr. sąd. Anna Owczarska

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa M. K.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę 10.000 złotych

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 11 grudnia 2015 roku, sygn. akt I C 570/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym sentencji w ten sposób, że powództwo oddala oraz w punkcie trzecim sentencji w ten sposób, że nie obciąża powódki M. K. obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) w W.;

2.  nie obciąża powódki M. K. obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) w W. za instancję odwoławczą.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Dariusz Mizera SSR Mirosława Makowska

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 133/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie w sprawie z powództwa M. K. przeciwko Towarzystwu (...) w W., o zapłatę 10.000,00 złotych

1. zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powódki M. K. kwotę 5.000,00 zł (pięć tysięcy złotych ) wraz z odsetkami w wysokości określonej w ustawie dla poszczególnych okresów opóźnienia od dnia 13 maja 2015 roku do dnia zapłaty,

2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

3. zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powódki M. K. kwotę 258,50 zł (dwieście pięćdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

W dniu(...) roku w miejscowości B., miał miejsce wypadek drogowy gdzie kierujący samochodem osobowym marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) P. L. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób , że jadąc ulicą (...) nie udzielił pierwszeństwa przechodzącej przez oznakowane przejście dla pieszych A. T. potrącając ją na przejściu dla pieszych, która na skutek doznanych obrażeń ciała zmarła.

Sprawca zdarzenia został za ten czyn prawomocnie skazany przez Sąd Rejonowy w Bełchatowie wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2015 roku w sprawie II K 55/15.

Pojazd sprawcy zdarzenia był objęty obowiązkowym ubezpieczeniem OC w zakładzie pozwanego.

A. T. po wypadku trafiła do szpitala w B. a następnego dnia została przewieziona do szpitala w Z.. Od wypadku do dnia śmierci (...) roku nie odzyskała przytomności. Przed wypadkiem A. T. pomimo 80 lat była zdrowa. Leczyła się jedynie na nadciśnienie, latem jeździła na rowerze.

Powódka M. K. była wnuczką A. T. . Mieszkała z rodzicami, mężem i dzieckiem oraz od 2009 roku z babcią w domu jednorodzinnym w B.. Powódka wraz z mężem oraz dzieckiem zajmowali pomieszczenia mieszkalne na jednym piętrze z A. T.. Z racji wspólnego zamieszkiwania powódka spędzała z babcią dużo czasu, pomagała jej w sprzątaniu, jak odkurzała u siebie to również u babci, myła jej okna, prała firanki, pościel. Codziennie rano piły razem kawę. Razem spędzały wszystkie święta i uroczystości rodzinne. Babcia zawsze pamiętała o urodzinach czy imieninach M. K. oraz prawnuczka. Powódka sporadycznie zostawiała swoje dziecko pod opieką babci kiedy z mamą musiały coś załatwić. Babcia wspomagała również powódkę finansowo kiedy jej mąż stracił pracę.

Po wypadku kiedy A. T. była w szpitalu w Ł. powódka albo ze swoim ojcem albo wujkiem jeździła do szpitala. Ponadto odwiedzała babcię w weekendy. Powódka nie mogła się pogodzić ze śmiercią babci A. T. jednak nie korzystała z pomocy psychologa ani psychiatry. Zakupiła w aptece leki uspakajające ziołowe , które zażywała po śmierci babci gdy nie mogła spać. Wsparcie miała w rodzicach, rodzeństwie i mężu.

Decyzją z dnia 12 maja 2015 roku pozwany uznał roszczenie powódki z tytułu zadośćuczynienia po śmierci babci i wypłacił jej kwotę 10.000,00 zł.

Powództwo Sąd uznał za częściowo zasadne.

Zgodnie z treścią art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia (§1).Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie wypadu, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2).

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z art. 822 k.c. sprowadza się więc do tego, że w sytuacji zaistnienia szkód określonych w § 2 tego przepisu, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta lamowa ubezpieczenia.

Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej reguluje natomiast ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych ( Dz. U. nr 124 poz. 1152).

W świetle art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, który stanowi lex specialis do art. 822 § 1 k.c., z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym obowiązani są do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Zgodnie natomiast z art. 35 cytowanej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Art. 35 ust 1 stanowi, iż odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej, której przekroczenie w okolicznościach niniejszej sprawy nie wchodzi w grę .

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż do wyrządzenia szkody doszło w następstwie ruchu pojazdu mechanicznego. Niewątpliwym i nie kwestionowanym przez pozwanego jest także, iż zachodzą podstawy odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody na podstawie art. 436 k.c. w związku z art. 415 k.c.

Podstawę prawną powództwa w zakresie żądania zasądzenia na rzecz powódki M. K. kwoty 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia stanowi art. 446 § 4 k.c.. Należy bowiem mieć na uwadze, iż zdarzenie, z którego powódka wywodzą swoje roszczenia miało miejsce w dniu 7 listopada 2014 r., a zatem po wejściu w życie art. 446 § 4 k.c., który to przepis obowiązuje od 3 sierpnia 2008r.

Zgodnie z powyższym przepisem Sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę .

Na podstawie wskazanego powyższej przepisu kompensacie podlega doznana krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Śmierć osoby bliskiej stanowi zwykle wielki wstrząs dla rodziny, a cierpienia psychiczne, jakie się z tym wiążą, mogą przybierać ogromny wymiar, tym większy, im mocniejsza była więź emocjonalna łącząca zmarłego z jego najbliższymi. Zadośćuczynienie przyznane na podstawie art. 446 § 4 k.c. ma kompensować przedwczesną utratę członka rodziny. Dobrem osobistym , którego naruszenie wymaga kompensaty jest zatem prawo do życia w rodzinie. Naruszenie tego dobra stanowi dalece większą dolegliwość psychiczną dla członka rodziny zmarłego niż przypadku innych dóbr , a jej skutki rozciągają się na całe życie osób bliskich i są nieodwracalne.

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia powinno zostać natomiast dokonane z uwzględnieniem wszelkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy oraz to, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość winna przedstawiać jakąś odczuwalną wartość- por. przykładowo wyrok SN z dnia 12 kwietnia 1972 roku, II CR 57/72, OSNCP 1972, z. 10, poz. 183 oraz wyrok SN z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPIKA 1966, poz. 92).

Na rozmiar krzywdy, o której mowa w art. 446 § 4 k.c., mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne, wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby zmarłej (np. nerwicy, depresji), stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 9 października 2012 r., I ACa 875/12, Lex nr 1293092, wyrok SA w Lublinie z dnia 18 października 2012 r., I ACa 458/ 12, Lex nr 1237273).

Art. 446 § 4 k.c. obejmuje swoim zakresem zastosowania wszystkich najbliższych członków rodziny zmarłego. W kręgu osób uprawnionych do zadośćuczynienia znajdują się te same osoby, które należy uznać za najbliższe w odniesieniu do stosownego odszkodowania. Wynika to zarówno z wykładni gramatycznej, jak i systemowej przepisu. Przepisy art. 446 § 3 i 4 k.c. posługują się tym samym wyrażeniem „najbliższego członka rodziny" i są umiejscowione po sobie tworząc konsekwentnie uzupełniającą się i spójną całość wobec czego w pełni aktualne w odniesieniu do kręgu uprawnionych do zadośćuczynienia pozostaną poglądy doktryny i orzecznictwo zapadłe na podstawie art. 446 § 3 k.c. Z tych względów do kręgu uprawnionych do zadośćuczynienia należy przede wszystkim zaliczyć dzieci i współmałżonka zmarłego, ale znajdują się w nim także rodzice i inne osoby pozostające ze zmarłym w ścisłych stosunkach rodzinnych jak rodzeństwo, także przyrodnie, macocha, ojczym, dzieci przyjęte na wychowanie, babka, dziadek, przy czym istotny będzie tutaj stopień powiązań zarówno uczuciowych, jak i ekonomicznych. A zatem, w pewnych sytuacjach, możliwe jest zaliczenie do tej grupy również wnuków zmarłego. Będzie to uzasadnione szczególnie wówczas, gdy dziadków łączy z wnukami silna więź, wyrażająca się np. we wspólnym zamieszkiwaniu, pozostawaniu wnuka pod bezpośrednią opieką dziadków, pomoc w wychowaniu wnuków.

W niniejszej sprawie, jak wynika z w pełni przekonujących i wiarygodnych zeznań powódki oraz świadków pomiędzy zmarłą A. T. a wnuczką była silna więź emocjonalna. Nagła śmierć babci była dla powódki źródłem cierpień psychicznych i wywołuje takie cierpienia do chwili obecnej, choć zapewne w mniejszym wymiarze . Powódka odczuwa żal, ból, po stracie babci, tym bardziej, że od 2009 roku wspólnie zamieszkiwały. A. T. pomagała powódce przy opiece nad synem, zostawała z prawnukiem gdy powódka i jej mama chciały coś załatwić. M. K. zaś pomogła jej w porządkach domowych. Spędzały ze sobą każde święta, uroczystości rodzinne. A. T. pomimo 80 lat była w pełni sił, dlatego jej śmierć była zaskoczeniem. Po śmierci babci powódka nie mogła spać, zażywała środki uspakajające ziołowe.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności należy uznać , iż odpowiednia sumą tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę doznaną przez powódkę M. K. z tytułu śmierci babci będzie kwota 15.000,00 zł.

Kwota te w ocenie Sądu rekompensuje w pełni poniesione przez powódkę krzywdy w następstwie śmierci babci . Wysokość zadośćuczynienia musi być rozważana indywidualnie i przedstawiać dla poszkodowanego odczuwalną wartość ekonomiczną. W ocenie Sądu kwota ta nie jest wygórowana i nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia powódki i stanowi realnie odczuwalną wartość rekompensującą doznane przez nią krzywdy . Sąd wziął pod uwagę również fakt , iż powódka w tych ciężkich chwilach miała wsparcie najbliżej rodziny : rodziców , męża , rodzeństwa. Nie musiała korzystać z pomocy psychologa lub psychiatry.

Z uwagi na powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5.000,00 zł biorąc pod uwagę iż w toku postępowania likwidacyjnego otrzymała kwotę 10.000,00 zł.

Ponieważ roszenie powódki opiewało na kwotę 10.000.00 zł , należało powództwo ponad przyznaną kwotę w wysokości 5.000,00 zł oddalić.

Sąd oddalił wniosek dowodowy pełnomocnika pozwanego o zwrócenie się do Ministra Zdrowia o informacje czy A. T. korzystała ze świadczeń zdrowotnych a jeśli tak to jakich na okoliczność stanu jej zdrowia i realnych perspektyw długości wspólnego z powódką życia rodzinnego jako nie mającego znaczenia dla sprawy. Z zeznań powódki i świadków wynika , że zmarła leczyła się na nadciśnienie , była osobą starszą. Nie ma żadnych możliwości ani podstaw aby na podstawie dokumentacji medycznej prognozować długość życia danej osoby, skoro w tym przypadku śmierć nastąpiła nagle z powodu wypadku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

Koszty procesu w sprawie wyniosły łącznie 2951,00 zł, w tym po stronie powódki 1717,00 zł (500,00 zł opłata od pozwu, 1234,00 zł wynagrodzenie pełnomocnika), a po stronie pozwanego - po 1217,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika.

Kwota wynagrodzenie pełnomocników ustalona została w oparciu o § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. Nr 163, po. 1349 ze zm.) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Skoro każda ze stron przegrała w części proces, a mianowicie powódka w 50 % i pozwany w 50 % w takim też zakresie powinni ponieść koszty procesu. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 258,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł pełnomocnik pozwanego i zaskarżył wyrok w pkt. 1 i 3 zarzucając mu obrazę przepisów prawa materialnego - art. 446 § 4 k.c. poprzez błędną ocenę prawną, że odpowiednim zadośćuczynieniem do rozmiaru krzywdy powódki, wywołanej śmiercią jej babci jest kwota 15.000 zł., w sytuacji gdy kwota ta jest zdecydowanie wyższa od zadośćuczynień przyznanych w sprawach o bardzo podobnych stanach faktycznych, bądź też w sprawach, gdzie osoby dochodzące roszczeń z racji znacznie młodszego niż powódka wieku znacznie silniej reagowały emocjonalnie na śmierć osoby bliskiej.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa oraz o zwrot kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest zasadna.

Ma rację skarżący, że Sąd pierwszej instancji dopuścił się obrazy prawa materialnego art. 446 § 4 k.c. poprzez jego niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że odpowiednim zadośćuczynieniem do rozmiaru doznanej przez powódkę krzywdy wywołanej śmiercią jej babci będzie kwota 15.000 złotych.

Zadośćuczynienie przewidziane w art. 446 § 4 k.c. służy rekompensacie krzywdy po śmierci osoby najbliższej i ma za zadanie złagodzić wywołane tym zdarzeniem cierpienia psychiczne, a także pomóc pokrzywdzonemu w dostosowaniu się do zmienionej sytuacji. Z treści powyższego przepisu wynika, że określenie wysokości należnego zadośćuczynienia ustawodawca pozostawił uznaniu sędziowskiemu, wskazując jedynie, że ma to być kwota odpowiednia do doznanej krzywdy. Dlatego przy ustaleniu zadośćuczynienia nie stosuje się automatyzmu, a każda krzywda jest oceniana przez pryzmat konkretnych okoliczności sprawy. Należy podnieść, że w razie śmierci osoby bliskiej na rozmiar krzywdy mają przede wszystkim wpływ dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią tej osoby, rodzaj i intensywność więzi łączących pokrzywdzonych ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 kwietnia 2013 r. V ACa 30/13, LEX nr 1313281). Naruszenie prawa do życia w rodzinie stanowi bowiem dalece większą dolegliwość psychiczną dla członka rodziny zmarłego niż w przypadku innych dóbr, a jej skutki rozciągają się na całe życie osób bliskich.

W swoim założeniu zadośćuczynienie ma w całości zrekompensować krzywdę, pomóc w przezwyciężeniu przykrych doznań i wspierać realizację tych celów pokrzywdzonego, które zostały udaremnione przez negatywne doświadczenia. Wysokość zadośćuczynienia powinna przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, jednak musi być utrzymana w rozsądnych granicach, tym samym nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i prowadzić do wzbogacenia pokrzywdzonego przez niezasadne czerpanie korzyści z faktu naruszenia (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 10 marca 2006 r., IV CSK 80/05, OSNC 2006/10/175, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 lutego 2013 r. I ACA 824/12 LEX nr 1344221). Subiektywny charakter krzywdy ogranicza przydatność kierowania się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia sumami zasądzonymi z tego tytułu w innych przypadkach, jednak przesłanki tej całkowicie nie eliminuje. Ze względu na nieprzeliczalność krzywdy na pieniądze, konfrontacja danego przypadku z innym, może dać wyłącznie orientację co do wysokości odpowiedniego zadośćuczynienia zasądzanego w innym przypadku i pomaga uniknąć dysproporcji (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005/2/40, wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2005 r., III CK 392/04, LEX nr 177203 i wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008 r., II CSK 78/08, LEX nr 420389). Ponadto zadośćuczynienie zasądzone w związku ze śmiercią osoby bliskiej ma kompensować nie tylko doznany ból spowodowany śmiercią tej osoby, ale też przedwczesną utratę członka rodziny, która zawsze będzie nieodwracalna w skutkach.

Śmierć A. T. była dla powódki silnym przeżyciem, powódka odczuwała ból i cierpienie, przyjmowała leki ziołowe. Należy jednak zauważyć, że A. T. w chwili śmierci miała 80 lat. Zatem na jej wsparcie powódka mogła liczyć – uwzględniając statystyczną długość życia (dla kobiet blisko 80 lat, a dla mężczyzn niższą) - przez kilka lat. Nadto zaznaczyć trzeba, że powódka miała już dziecko i męża i to mąż głównie winien ją wspierać w realizacji jej planów na przyszłość. Faktem jest, że powódka zamieszkiwała wraz z babcią, co zapewne zbliżyło je do siebie i w ocenie Sądu odwoławczego wpływało na pogłębienie więzi między nimi. W konsekwencji prowadziło do uznania, że cierpienie powódki było większe po śmierci babci niż innych wnuków mieszkających oddzielnie. W przekonaniu Sądu Okręgowego wszystkie te okoliczności prowadzą do wniosku, że odpowiednim zadośćuczynieniem dla powódki będzie kwota 10.000 złotych. Skoro kwota ta została powódce wypłacona w toku postępowania likwidacyjnego, to powództwo należało oddalić.

Dlatego też Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i orzekł jak w sentencji.

Mając na uwadze, że apelacja pozwanego okazała się zasadna Sąd Okręgowy zmienił rozstrzygnięcie o kosztach postępowania pierwszo instancyjnego i orzekł stosownie do art. 102 k.p.c. Przepis ten stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko cześć kosztów procesu albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Zastosowanie przez sąd art. 102 k.p.c. powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego (sytuacji życiowej). Okoliczności te powinny być ocenione przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (vide postanowienie SN z dnia 14.01.1974r., sygn. akt II CZ 223/73 LEX nr 7379). Powódka jest osobą bezrobotną, pozostaje na utrzymaniu męża, mają z mężem na wychowaniu małoletnią córkę. Wszystkie te okoliczności pozwalają stwierdzić, że zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek o jakim stanowi cytowany wyżej przepis.

Z tych też samych powodów Sąd Okręgowy nie obciążył powódki obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

Na oryginale właściwe podpisy