Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Jarosław Gołębiowski
Sędziowie	SSO Dariusz Mizera SSO Dorota Krawczyk (spr.)
Protokolant	st. sekr. sąd. Anna Owczarska

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa A. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o podwyższenie renty

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 4 sierpnia 2017 roku, sygn. akt I C 350/16

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym litera a) sentencji w ten sposób, że zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda rentę w wysokości 1.550 złotych miesięcznie obniża do kwoty po 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych miesięcznie oraz w punkcie pierwszym litera b) sentencji w ten sposób, że podlegającą ściągnięciu na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. kwotę 384 złotych obniża do kwoty 180 (sto osiemdziesiąt) złotych,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego za instancję odwoławczą.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Dariusz Mizera SSO Dorota Krawczyk

Sygn. akt II Ca 196/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 sierpnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2017 roku w Tomaszowie Maz. sprawy z powództwa- A. K. przeciwko (...) S.A. -(...) w Ł. o podwyższenie renty

1/ wyrok zaoczny wydany przez Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. w dniu 14 lipca 2016 roku w sprawie I C 350/16 uchylił i orzekł, że:

a) rentę wyrównawczą na rzecz powoda A. K. zasądzoną od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 23 marca 2004 roku w sprawie sygn. akt I C 803/03, ustaloną ostatnio na mocy ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Tomaszowie Maz. w sprawie sygn. akt I C 125/09, podwyższa z kwoty po 911,00 złotych miesięcznie do kwoty po 1.550,00 złotych miesięcznie, poczynając od dnia 1 marca 2016 roku, pozostawiając pozostałe warunki płatności bez zmian, a w pozostałej części powództwo oddala,

b) nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa /Sądu Rejonowego/ kwotę 384,00 zł /trzysta osiemdziesiąt cztery złotych/ tytułem zwrotu kosztów sądowych w postaci nieuiszczonej opłaty od pozwu- od uwzględnionej części powództwa,

2/ wyrokowi w punkcie pierwszym, litera a) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości uznanego roszczenia, do kwoty po 1.200,00 złotych podwyższonej renty.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowił następujący stan faktyczny.

Wyrokiem z dnia 23 marca 2004 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda A. K. rentę wyrównawczą w kwocie po 549,00 złotych miesięcznie poczynając od dnia 1 lipca 2003 roku, płatną do dnia 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat. Powód A. K. uległ w dniu 2 stycznia 1999 roku wypadkowi komunikacyjnemu, w którym uczestniczył jako pasażer pojazdu. W tym czasie powód zatrudniony był jako kierowca obsługujący magazyn, na podstawie umowy o pracę na czas określony, od dnia 8 września 1998 roku do dnia 30 czerwca 1999 roku. W tym czasie średnie wynagrodzenie brutto wyniosło kwotę 1.837,37 złotych /w zakładzie pracy, w którym zatrudniony był powód jako kierowca magazynowy/.

Na mocy ugody zawartej pomiędzy stronami w dniu 7 kwietnia 2010 roku przed Sądem Rejonowym w Tomaszowie Maz., w sprawie I C 125/09 pozwany (...) S.A. w W. zobowiązał się wypłacać powodowi poczynając od miesiąca kwietnia 2010 roku rentę wyrównawcza w kwocie po 911,00 złotych w miejsce dotychczasowej renty w wysokości po 549,0 złotych miesięcznie. W okresie od kwietnia 2009 roku do stycznia 2010 roku średnie wynagrodzenie (w zakładzie pracy, w którym zatrudniony był powód jako kierowca magazynowy) wynosiło kwotę 2.500,00 złotych brutto /l.800,00 złotych netto/.

Powód otrzymuje z ZUS okresową rentę z tytułu niezdolności do pracy, której wysokość w miesiącu lutym wyniosła kwotę 675,13 złotych /brutto/, netto 591,37 złotych. Od miesiąca czerwca 2017 roku otrzymuje świadczenie ZUS w wysokości 750,00 złotych brutto /651,50 złotych netto/.

W piśmie z dnia 22 grudnia 2016 roku zakład pracy, w którym zatrudniony był powód, poinformował, że nie posiada stanowiska pracy - kierowca. Średnie zarobki kierowców samochodów ciężarowych /kategoria prawa jazdy C,E/ wynoszą na trasach lokalnych do kwoty 3.500,00 złotych brutto do 4.000,00 złotych /brutto/ -trasy krajowe.

Powód rozpoczął procedurę ubiegania się o kategorię prawa jazdy E i w dniu 30 kwietnia 1998 roku uzyskał orzeczenie potwierdzające poddanie się z wynikiem pozytywnym badaniom psychologicznym dla osób ubiegających się o zatrudnienie w charakterze kierowcy kategorii B, C, E.

W konsekwencji powyższych ustaleń Sąd Rejonowy uznał powództwo za częściowo uzasadnione i zważył co następuje :

Materiał dowodowy w postaci złożonych przez strony dokumentów - powołanych w części wstępnej uzasadnienia- daje podstawę do przyjęcia, iż nastąpiła zmiana stosunków uzasadniająca zmianę wysokości renty wyrównawczej. Bezspornym argumentem potwierdzającym powyższą tezę jest uznanie żądania pozwu do kwoty 1.200,00 złotych przez stronę pozwaną /k- 83/. Różnica w wyliczeniach poczynionych przez powoda /k-73/, a tych dokonanych przez pozwanego, które legły u podstaw uznania powództwa do kwoty po 1.200,00 złotych, wynika z przyjęcia przez powoda kwoty wyjściowej wynagrodzenia kierowcy = 4.000,00 złotych brutto oraz kwoty 3.500,0 złotych brutto przyjętej przez pozwanego. Sposób wyliczenia przedstawia się następująco, a mianowicie od kwoty 3.500,00 złotych - 4.000,00 złotych należy odjąć podatek, składkę zdrowotną ZUS, przyjęte przyczynienie się powoda w wysokości 30% oraz świadczenie rentowe uzyskiwane z ZUS.

Wyliczenie dokonane w powyższy sposób dało u powoda wynik- kwotę po 1.583,00 złotych, zaś u pozwanego uznanie powództwa do kwoty po 1.200,00złotych.

Podwyższając rentę wyrównawczą z kwoty po 911,00 złotych miesięcznie do kwoty po 1.550,00 złotych miesięcznie, poczynając od miesiąca marca 2016 roku, Sąd miał na uwadze przepis art. 907 § 2 k.c. oraz znaczny upływ czasu od ostatniego ustalenia wysokości renty wyrównawczej, a także okoliczność iż wysokość renty uzyskiwanej prze powoda wzrosła od miesiąca czerwca 2017 roku o 60,00 złotych miesięcznie /k-3 po 591,37 złotych miesięcznie , k-78 po 651,50 złotych miesięcznie/. W związku z tym uśrednił żądaną przez powoda kwotę z 1.583,00 złotych do kwoty po 1.550,00 złotych.

W związku z powyższym, na podstawie art. 347 k.p.c. uchylił wyrok zaoczny i orzekł ponownie o żądaniu pozwu. Oddalił powództwo w pozostałej części żądania powoda.

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzekł na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych / tekst jedn. DZ.U. Nr 90 z 2010 roku, poz. 594/. Na koszty te składają się opłata od pozwu, od uiszczenia której powód został zwolniony- w części w jakiej powództwo zostało uwzględnione.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik pozwanego (...) S.A. w W. zaskarżając wyrok w części, tj.

- w zakresie punktu 1 litera a/ wyroku, w którym Sąd rentę wyrównawczą na rzecz powoda A. K. zasądzoną od pozwanego (...) SA w W. wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 23 marca 2004r. w sprawie o sygn. akt I C 803/03, ustaloną ostatnio na mocy ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Tomaszowie Mazowieckim w sprawie o sygn. akt I C 125/09, podwyższa z kwoty po 911,00 złotych miesięcznie ponad kwotę po 1.200,00zł miesięcznie poczynając od 1 marca 2016r., pozostawiając pozostałe warunki płatności bez zmian, tj. co do kwoty 350,00 zł podwyższenia miesięcznie,

- w zakresie punktu 1 litera b/ wyroku zawierającego rozstrzygnięcie o kosztach procesu.

Powyższemu wyrokowi zarzucił :

1/ naruszenie prawa materialnego, tj :

- art. 444 par. 2 kc w związku z art. 907 par. 2, art. 824 ze znakiem 1 par. 1 kc w związku z art. 6 kc poprzez błędne przyjęcie, że zostały spełnione przesłanki do podwyższenia renty z tytułu utraconych przez powoda zarobków rozpoczynając od 1 marca 2016r. z kwoty po 911,00 zł miesięcznie do kwoty po 1.550,00 zł miesięcznie, gdy zasadne jest podwyższenie renty z tytułu utraconych zarobków do kwoty po 1.200,00 zł miesięcznie uznane przez pozwanego,

- art. 6 kc poprzez błędne przyjęcie, że powód udowodnił, że gdyby nie uległ wypadkowi to uzyskiwałby w okresie od dnia 1 marca 2016r. i w przyszłości wynagrodzenie w wysokości po 4.000,00 zł brutto miesięcznie,

2/ naruszenie przepisów postępowania, mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.

- art. 233 par. 1 kpc w związku z art. 229 kpc ara art. 6 kpc poprzez błędne ustalenie iż średnie zarobki, powoda wynoszą na trasach lokalnych do kwoty 3.500 zł miesięcznie brutto, a na trasach krajowych do 4.000,00 zł brutto, że powód od czerwca 2017r. otrzymuje z ZUS rentę z tytułu niezdolności do pracy w wysokości 750 zł brutto, netto 651,50 zł, gdy z zaświadczenia ZUS wynika, że w takiej wysokości świadczenie wyniosło w miesiącu czerwcu 2017r. , przez dowolne przyjęcie, sprzecznie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w sposób całkowicie nieuprawniony że powód gdyby nie uległ wypadkowi, to uzyskiwałby wynagrodzenie wysokości po 4000 zł miesięcznie oraz nieuwzględnienie, że powód przy częściowej niezdolności do pracy powinien wykorzystywać zachowaną zdolność do pracy zarobkowej.

Wskazując na powyższe w imieniu (...) Spółki Akcyjnej w W. wnosił

- o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie, że rentę wyrównawczą na rzecz powoda A. K. zasądzoną od pozwanego (...) SA w W. wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 23 marca 2004r. w sprawie o sygn. akt I C 803/03, ustaloną ostatnio na mocy ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Tomaszowie Mazowieckim w sprawie o sygn. akt I C 125/09, podwyższa z kwoty po 911,00 złotych miesięcznie do kwoty po 1.200,00 zł miesięcznie poczynając od 1 marca 2016r., pozostawiając pozostałe warunki płatności bez zmian,

- oddalenie powództwa w pozostałym zakresie,

- rozstrzygnięcia o kosztach procesu z uwzględnieniem wyników postępowania apelacyjnego,

- o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego (...) SA w W. kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja zasługuje na uwzględnienie. Orzekając w przedmiotowej sprawie Sąd pierwszej instancji dopuścił się naruszenia wskazanych w skardze apelacyjnej przepisów.

Rację ma skarżący, co do twierdzeń naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 444 § 2 kc w związku z art. 907 § 2, art. 824 ¹§ 1 kc w związku z art. 6 kc poprzez błędne przyjęcie, że zostały spełnione przesłanki do podwyższenia renty z tytułu utraconych przez powoda zarobków rozpoczynając od 1 marca 2016r. z kwoty po 911,00 zł miesięcznie do kwoty po 1.550,00 zł miesięcznie, naruszenia art. 233 § 1 kpc w związku z art. 229 kpc, art. 6 kc poprzez nieuwzględnienie, że powód przy częściowej niezdolności do pracy powinien wykorzystywać zachowaną zdolność do pracy zarobkowej.

Rozpoznając sprawę o podwyższenie renty wyrównawczej, o której mowa w art. 444 § 2 k.c. przyznanej z uwagi na ograniczenie zdolności do pracy, trzeba wykazać, biorąc pod uwagę hipotezę art. 907 § 2 k.c., na czym konkretnie polegają zmiany stosunków (zmiana możliwości zarobkowych poszkodowanego i zmiana wynagrodzenia na stanowisku, które piastował przed wypadkiem) i w jaki sposób konkretnie owe modyfikacje wpływają na wysokość świadczenia.

Zasadny jest zarzut strony pozwanej, iż powód nie udowodnił zgodnie z treścią art. 6 kc, że wynagrodzenie na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego jakie zajmowałby powód, gdyby nie uległ wypadkowi wynosi obecnie 4.000zł brutto. Powód na udowodnienie tego faktu złożył do akt jedynie ściągniętą z internetu ofertę pracy k. 65 i informacje z internetu o zarobkach bez wskazania źródła tych informacji, co nie może być uznane za wiarygodny dowód w sprawie na podstawie którego można ustalić wynagrodzenie na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego jakie zajmowałby powód, gdyby nie uległ wypadkowi, zwłaszcza, że pozwany zakwestionował wydruk jako podstawę ustalenia hipotetycznych zarobków powoda.

Zgodnie z art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zatem z procesowego punktu widzenia ciężar dowodu spoczywa na powodzie. Stosownie do art. 227 kpc przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.

Podstawową funkcją reguły ciężaru udowodnienia z art. 6 kc jest umożliwienie sądowi merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy w sytuacji, gdy nie udało się ustalić leżących u podstaw sporu faktów. W każdym bowiem wypadku spełnienia przesłanek procesowych sąd obowiązany jest wydać merytoryczne rozstrzygnięcie, niezależnie od tego, czy postępowanie dowodowe przyniosło konkretny efekt. Przepis nakazuje rozstrzygnąć sprawę na niekorzyść osoby opierającej swoje powództwo lub obronę na twierdzeniu o istnieniu jakiegoś faktu prawnego, jeżeli fakt ten nie został udowodniony.

Podkreślić należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialnoprawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej. Sąd nie może nakazać stronie czy zobowiązać ją do przeprowadzenia dowodu. Tylko od woli strony zależy, jakie dowody Sąd będzie prowadził. Przeciwko stronie natomiast – jak wynika z art. 6 k.c. - skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych.

Zdaniem Sądu odwoławczego, prawidłowo Sąd I instancji przyjął, iż powód, gdyby nie uległ wypadkowi zrobiłby prawo jazdy kategorii B, C, E, bowiem powód rozpoczął procedurę ubiegania się o kategorię prawa jazdy E i w dniu 30 kwietnia 1998 roku uzyskał orzeczenie potwierdzające poddanie się z wynikiem pozytywnym badaniom psychologicznym dla osób ubiegających się o zatrudnienie w charakterze kierowcy kategorii B, C, E. Był młodym człowiekiem rozpoczynającym karierę zawodową.

Powód absolutnie w żaden sposób nie udowodnił, że pracując na stanowisku kierowcy obsługującego magazyn czy kierowcy samochodu ciężarowego osiągałby wynagrodzenie w wysokości 4.000,00 zł brutto.

Rację ma również apelujący co do nieuwzględnienia przez Sąd I instancji faktu, że powód przy częściowej niezdolności do pracy powinien wykorzystywać zachowaną zdolność do pracy zarobkowej.

Sąd Rejonowy zupełnie pominął ten fakt podwyższając rentę wyrównawczą na rzecz powoda A. K. zasądzoną od pozwanego wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 23 marca 2004 roku, a podwyższoną ostatnio na mocy ugody zawartej w dniu 7 kwietnia 2010 roku.

Z orzeczeń ZUS wynika, że powód jest osobą częściowo niezdolną do pracy i otrzymuje rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Renta z art. 444 § 2 k.c. przysługująca poszkodowanemu, powinna odpowiadać różnicy między zarobkami, jakie mógłby osiągnąć, gdyby nie uległ wypadkowi, a wynagrodzeniem jakie w konkretnych warunkach jest w stanie uzyskać przy wykorzystaniu swojej uszczuplonej zdolności do pracy (orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 1975 r., I CR 370/75, z dnia 21 stycznia 2000 r., II CKN 1112/99, z dnia 8 czerwca 2005 r., V CK 710/04 oraz z dnia 4 października 2007 r., I PK 125/07., M.P.Pr. 2008, nr 4, poz. 170).

Sąd Najwyższy w wyroku z 7.02.2006r. I UK 301/05 (M.P.Pr. 2006/5/272) ustalił zasadę i metodykę liczenia renty wyrównawczej. Sąd Najwyższy stwierdził, że metodyka liczenia takiej renty polega na przyjęciu hipotezy, że gdyby nie wypadek to poszkodowany dalej pracowałby na określonym stanowisku i osiągałby nadal dochody z zatrudnienia, czyli takie zarobki stanowią punkt odniesienia do wyliczenia renty wyrównawczej.

Z drugiej strony bierze się pod uwagę dochody jakie poszkodowany uzyskuje lub może uzyskać przy wykorzystaniu posiadanej po wypadku zdolności do pracy. Chodzi tu również o hipotetyczne zarobki, jeżeli nie pracuje. Taki bilans obu stron daje wynik w postaci renty wyrównawczej, jednakże Sąd Najwyższy dodatkowo zaleca, aby w przyjętej metodyce liczenia mieć na względzie zwolnienia podatkowe renty cywilnej (odszkodowania cywilnego) wg przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. (por. Wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 20 marca 2007 roku, sygn. akt VI Ca 135/07, niepublikowany)

Oceniając prawo do renty należy zatem uwzględnić część zachowanej i możliwej do wykorzystania zdolności poszkodowanego do pracy przy uwzględnieniu hipotetycznego wynagrodzenia jakie powód mógłby osiągnąć z uwagi na jego kwalifikacje zawodowe, gdyby nie uległ wypadkowi. Należy bowiem podkreślić, iż renta jest formą odszkodowania i przysługuje o tyle o ile powód poniósł szkodę. (por. Wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 7 grudnia 2005 r., sygn. akt VI ca 859/05, niepublikowany)

Podstawę ustalenia wysokości renty wyrównawczej (art. 444 § 2 KC), jeżeli wypadek przy pracy nie spowodował całkowitej niezdolności do pracy, a jedynie ograniczenie możliwości zarobkowych pracownika, stanowi wysokość spodziewanego wynagrodzenia, pomniejszonego o wynagrodzenie, które pracownik może uzyskać wykorzystując ograniczoną zdolność do pracy, bez względu na aktualną sytuację na rynku pracy. (por. wyrok SN z dnia 2001.09.05 II UKN 534/00 OSNP 2003/11/274)

Tak więc w sprawie o podwyższenie renty wyrównawczej Sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę zmianę polegającą na podwyższeniu zarobków, ale z uwzględnieniem częściowej niezdolności do pracy powoda.

Podkreślić należy, iż powód w żaden też sposób nie udowodnił jak stara się wykorzystać swoje możliwości zarobkowe, co zrobił w tym kierunku, jakie podjął działania w celu przekwalifikowania się, ani nie udowodnił, że szuka jakiejkolwiek pracy.

Mając powyższe na uwadze należało uwzględnić apelację w zakresie zaskarżenia punktu 1 litera a wyroku i obniżyć rentę do kwoty uznanej przez stronę pozwaną tj. do kwoty po 1200zł miesięcznie.

Należy podkreślić, iż zakładając, że powód osiągałby wynagrodzenie brutto w kwocie około 3.500,00zł renta powoda po odjęciu podatku dochodowego, składek zdrowotnych, przyczynienia się powoda do szkody w wielkości 30%, otrzymywanej przez powoda renty z ZUS z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosiłaby około 1.200zł.

Odejmując od renty podwyższonej do kwoty 1500zł przez Sąd I instancji zachowane możliwości zarobkowe powoda tylko na poziomie ¼ etatu też otrzymamy kwotę około 1.200zł, a więc kwota uznana przez stronę pozwaną jest uzasadniona.

Mając powyższe rozważania na uwadze Sąd odwoławczy na podstawie art. 386§ 2 KPC zmienił zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym litera a sentencji w ten sposób, że zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda rentę w wysokości 1.550zł miesięcznie obniżył do kwoty po 1.200zł miesięcznie oraz konsekwentnie w punkcie pierwszym litera b sentencji w ten sposób, że podlegającą ściągnięciu na rzecz Skarbu Państwa nieuiszczoną opłatę od uwzględnionej części powództwa obniżył z kwoty 384zł do kwoty 180zł.

W apelacji strona pozwana wnosiła o rozstrzygniecie o kosztach postępowania za I instancję z uwzględnieniem wyników postępowania apelacyjnego.

Zdaniem Sądu odwoławczego, w analizowanej sprawie, należało nie obciążyć powoda kosztami procesu na rzecz pozwanego na podstawie art.102 kpc, zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W odniesieniu do zasady słuszności w art. 102 KPC określone zostały przesłanki, których zaistnienie warunkuje możliwość obciążenia strony przegrywającej jedynie częścią kosztów albo nieobciążania jej w ogóle tymi kosztami. Obejmują one wystąpienie w sprawie wypadków szczególnie uzasadnionych, które powodują, że zasądzenie kosztów na rzecz wygrywającego przeciwnika w całości, a nawet w części, byłoby sprzeczne z powszechnym odczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Zalicza się do tych "wypadków" okoliczności związane z przebiegiem postępowania, jak charakter dochodzonego roszczenia, jego znaczenie dla strony, przedawnienie roszczenia, subiektywne przekonanie o zasadności roszczenia wsparte na obiektywnych podstawach, które jednak doznaje osłabienia w postępowaniu apelacyjnym. Do warunków leżących poza procesem należy sytuacja majątkowa i życiowa strony. Zakwalifikowanie konkretnego przypadku jako ”szczególnie uzasadnionego” wymaga rozważenia całokształtu okoliczności sprawy łączących się z charakterem żądania poddanego pod osąd, przy uwzględnieniu zasad współżycia społecznego.

Powód utrzymuje się z renty wyrównawczej od pozwanego w kwocie po 911,00 złotych miesięcznie oraz z okresowej renty z tytułu niezdolności do pracy z ZUS, której wysokość w miesiącu lutym 2017 roku wyniosła kwotę 675,13 złotych /brutto/, netto 591,37 złotych, w miesiącu czerwcu 2017 roku w wysokości 750,00 złotych brutto /651,50 złotych netto/.

W zakresie żądania zmiany orzeczenia przez obciążenie powoda kosztami procesu na rzecz pozwanego Sąd odwoławczy apelację oddalił na podstawie art. 385 KPC, mając na uwadze trudną sytuację finansową powoda i charakter dochodzonego roszczenia.

Na podstawie art. 102 KPC, z uzasadnieniem jak wyżej, Sąd odwoławczy nie obciążył powoda kosztami postępowania za instancję odwoławczą na rzecz pozwanego.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Dariusz Mizera SSO Dorota Krawczyk