Portal Orzeczeń

POSTANOWIENIE

Dnia 28 kwietnia 2017r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Paweł Hochman (spr.)

Sędziowie: SO Dariusz Mizera

SA w SO Grzegorz Ślęzak

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2017 roku w Piotrkowie Tryb.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko E. S. i S. S.

o zapłatę

na skutek skargi pozwanych E. S. i S. S.

o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 1 sierpnia 2016 roku, sygn. akt II Ca 416/16

postanawia: odrzucić skargę.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2016 roku E. S. i S. S. wnieśli skargę o wznowienie postępowania w sprawie I C 651/16 toczącego się w Sądzie Rejonowym w Bełchatowie. W uzasadnieniu skargi skarżący podnieśli, że zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 roku nabywca wierzytelności nie będący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Wskazując na treść powyższej uchwały skarżący wnieśli o uchylenie wyroku wydanego w sprawie I C 651/16. Jednocześnie wskazali, że pierwotnie żądane od nich roszczenie stało się wymagalne w dniu 5 grudnia 2012 roku, kiedy nastąpiło wypowiedzenie umowy kredytu.

Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2017 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i przekazał skargę o wznowienie postępowania do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Tryb.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Skarga jest bezskuteczna i podlega odrzuceniu.

W postępowaniu cywilnym obowiązuje zasada niewzruszalności prawomocnych wyroków sądowych (art. 365 § 1 k.p.c.), co powoduje że przepisy określające warunki, w jakich może nastąpić uchylenie lub zmiana prawomocnego wyroku, stanowiące wyjątek od tej zasady, muszą być interpretowane ściśle.

W świetle przepisów art. 399 i nast. k.p.c. nie budzi wątpliwości, że merytoryczne rozpoznanie skargi o wznowienie postępowania jest możliwe tylko w razie stwierdzenia na etapie kontroli wstępnej, że została ona wniesiona z zachowaniem przepisanego terminu, jest dopuszczalna i oparta ustawowej podstawie wznowienia.

W przedmiotowej sprawie nie ma podstaw do przyjęcia, iż podana przez skarżących przyczyna, która ma uzasadniać wznowienie postępowania może być potraktowana jako ustawowa przesłanka wznowienia.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający ustawie nie oznacza, że skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. Na etapie kontroli formalnej skargi należy zbadać, czy twierdzenia podniesione w skardze taką podstawę stanowią (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 1968 roku, I CZ 122/67, OSNC 1968/8-9/154 i z dnia 28 października 1999 roku II UKN 174/99, OSNP 2001/4/133).

Art. 403 § 2 k.p.c. przewiduje się możliwość wznowienia postępowania w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, albo wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Dokonując kontroli formalnej skargi o wznowienie postępowania Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw uzasadniających twierdzenie, że podana przez skarżącą przyczyna, która ma uzasadniać wznowienie postępowania może być potraktowana jako ustawowa przesłanka wznowienia określona we wskazanym wyżej przepisie.

W świetle orzecznictwa i poglądów doktryny wypracowanych na gruncie stosowania art. 403 § 2 k.p.c. przyjmuje się, że podstawą wznowienia nie może być każda nowa okoliczność, lecz tylko taka, która dotyczy przedmiotu sporu, istniała już w trakcie zakończonego postępowania i nie została wówczas przytoczona, gdyż była stronie nieznana i miała dla niej wtedy charakter nieujawnialny. Z kolei nowe środki dowodowe w znaczeniu tego przepisu, to dowody wykryte, a więc takie, które istniały już w czasie trwania prawomocnie zakończonego postępowania, z których strona nie mogła skorzystać, gdyż były dla niej nieznane i wówczas nieujawnione (por. chociażby postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2016 roku, IV Cz 5/16, Legalis Nr 1444854, z dnia 10 marca 2016 roku, III Cz 9/16, Legalis Nr 1446727 i z dnia 26 lutego 2016 roku, IV Cz 100/15, Legalis Nr 1460966).

Ponadto przyjmuje się, że później wykryty prawomocny wyrok dotyczy tego samego stosunku prawnego, gdy zachodzi tożsamość w obydwu sprawach stron, przedmiotu łączącego je stosunku prawnego oraz jego treści. Inaczej mówiąc można żądać wznowienia postępowania, gdy strona żądająca dowiedziała się, już po uprawomocnieniu się wyroku w postępowaniu, którego wznowienia żąda, że między tymi samymi stronami, w sporze dokładnie o to samo, zapadł już wcześniej prawomocny wyrok. Wyrok wydany w innej sprawie nie może zatem stanowić podstawy skargi o wznowienie postępowania (art. 403 § 2 k.p.c.). Wydanie odmiennego wyroku w innej (nawet analogicznej) sprawie nie może przy tym zostać uznane za świadczące o pozbawieniu strony możliwości działania na skutek naruszenia przepisów prawa (art. 401 pkt 2 k.p.c.), a jednocześnie takie odmienne orzeczenie, choć wydane w podobnej sprawie, nie stanowi nowej okoliczności faktycznej lub dowodu, mających wpływ na wynik tamtej sprawy, z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu (art. 403 § 2 k.p.c.).

W przedmiotowej sprawie uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 roku w sprawie III CZP 29/16, na którą powołują się skarżący nie stanowi prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, o którym mowa w art. 403 § 2 k.p.c., a do tego skarżący nie wykazali, że nie mogli się na powołać na treść tej uchwały w toku postępowania apelacyjnego w sprawie II Ca 416/16, które toczyło się przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Tryb. zakończonej prawomocnym wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2016 roku.

Dodać należy, że przedmiotowa uchwała nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia w sprawie II Ca 416/16, albowiem w sprawie tej nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie powoływał się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności i złożył pozew przeciwko skarżącym w terminie 3 lat od daty wymagalności udzielonego im kredytu.

W świetle uwag poczynionych powyżej wykluczona była więc możliwość potraktowania podanej przez skarżących podstawy wznowienia jako ustawowej podstawy określonej w art. 403 § 2 k.p.c.

W konsekwencji należy stwierdzić, że jakkolwiek skarżący formalnie powołali podstawę wznowienia, to jednak w rzeczywistości podstawa ta nie występuje, co w oparciu o dyspozycję zawartą w art. 410 § 1 k.p.c. skutkowało koniecznością odrzucenia skargi.