Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący

SSA w SO Stanisław Łęgosz

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) Spółki z o.o. spółki komandytowej w P.

przeciwko D. W. (1) , (...) Spółce jawnej w G. , (...) Spółce z o.o. w G.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 19 grudnia 2017 roku, sygn. akt I C 1804/17upr

1. oddala apelacje

2. zasądza od pozwanych D. W. (1), (...) Spółki jawnej w G., (...) Spółki z o.o. w G. solidarnie na rzecz powoda (...) Spółki z o.o. spółki komandytowej w P. kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. aktII Ca 208/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2017 r.,w sprawie I C 1804/17 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim zasądził solidarnie od pozwanych (...) Spółki jawnej w G., (...) spółki z o.o. w G. oraz D. W. (1) na rzecz powoda (...) Spółki z o.o. spółki komandytowej w P. kwotę 1492,02 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 04.01.2017 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 314 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Podstawę powyższego rozstrzygniecia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

W dniu 20 grudnia 2016 r. (...) Spółka z o.o. Spółka komandytowa z siedzibą w P. wystawił na rzecz - (...) fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.492,02 zł. W fakturze wskazano termin dostawy na dzień 20 grudnia 2016 r. oraz określono termin zapłaty na dzień 3 stycznia 2017 r. Ponadto na fakturze umieszczono informację, iż wystawiana faktura stanowi jednocześnie dokument odbioru towarów według wyszczególnionej na tej fakturze specyfikacji.

D. W. (1) jest wspólnikiem spółki (...) Spółka jawna z siedzibą w G. oraz spółki (...) Spółka z o.o. z siedzibą w G..

Powód stale współpracował z pozwanymi w ramach prowadzonej sprzedaży vansellingowej, tzw. bezpośredniej sprzedaży z auta. Współpraca odbywała się za pośrednictwem przedstawiciela handlowego powoda – A. Z. (1). A. Z. (1) dostarczyła towar wskazany w nieopłaconej fakturze VAT z dnia 20 grudnia 2016 r. oraz potwierdziła odbiór podpisem. Dostawy odbywały się co dwa tygodnie po uprzednim złożeniu zamówienia przez kierownika sklepu i były odbierane przez pracownika sklepu.

A. Z. (1) od 27 marca 2017 r. próbowała skontaktować się telefonicznie z pozwanym D. W. (1). Dnia 5 kwietnia 2017 r. A. Z. (1) wysłała do D. W. (1) wiadomość e-mail w związku z brakiem zapłaty za fakturę z dnia 20 grudnia 2016 r. Próby kontaktu telefonicznego trwały do dnia 12 kwietnia 2017 r. Po dniu 20 grudnia 2016 r. pozwany D. W. (1) nie kontaktował się z powodem ani z A. Z. (1).

Pismem z dnia 13 marca 2017 r. powód wezwał pozwanych do zapłaty kwoty 1.511,76 zł, w tym kwoty 1.492,02 zł tytułem nieopłaconej faktury VAT oraz 19,74 zł tytułem odsetek.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym w oparciu o dokumentów załączone do akt sprawy oraz zeznania świadka A. Z. (1). Wskazane dowody nie budziły bowiem wątpliwości Sądu i wzajemnie ze sobą korelowały.

Podstawę prawną roszczenia powoda stanowi art. 535 k.c., zgodnie z treścią którego przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Ponadto powód oparł żądanie na treści art. 31 k.s.h. Zgodnie z §1 tego przepisu wierzyciel spółki może prowadzić egzekucję z majątku wspólnika w przypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (subsydiarna odpowiedzialność wspólnika). Ponadto art. 31 §2 stanowi, że przepis § 1 nie jest przeszkodą do wniesienia powództwa przeciwko wspólnikowi, zanim egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 1.492,02 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty. Powód podnosił, że dochodzona pozwem kwota wynika z braku zapłaty ceny za towar zakupiony przez pozwanych i wskazany na fakturze VAT nr (...) z dnia 20 grudnia 2016 r.

Jednocześnie powód wskazał, iż D. W. (1) jest wspólnikiem spółki (...) Spółka jawna z siedzibą w G. oraz spółki (...) Spółka z o.o. z siedzibą w G., co aktualizuje wobec niego odpowiedzialność na podstawie art. 31 §1 k.s.h.

W ocenie Sądu w toku niniejszej sprawy powód wykazał, iż stale współpracował z pozwanymi w ramach swojej działalności, tj. sprzedaży vansellingowej, co jednoznacznie wynika z materiału dowodowego, w tym przedłożonych do akt faktur VAT oraz zeznań świadka A. Z. (1), będącej przedstawicielem handlowym powoda. Powód udowodnił okoliczności podniesione w pozwie zaś zarzuty pozwanych nie znajdują odniesienia w zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd stanął na stanowisku, iż przedłożona faktura VAT poparta zeznaniami świadka jest wystarczającym dowodem na istnienie łączącego strony zobowiązania z umowy sprzedaży. Tym bardziej, iż pozwani nie podjęli inicjatywy dowodowej i nie stawili się na rozprawie w dniu 19 grudnia 2017 r. Zdaniem Sądu strona pozwana, na której spoczywał w tym zakresie ciężar dowodu (art. 6 k.c. i 232 k.p.c.), nie wykazała, że faktycznie nie doszło do złożenia zamówienia na towary dostarczone przez powoda wobec czego pozwani w ogóle nie byli zobowiązani do zapłaty kwoty wskazanej na fakturze VAT. Podobnie, nie jest dla Sądu wiarygodne, aby pozwani nie mieli możliwości wyjaśnienia z powodem spornych okoliczności z uwagi na brak doręczenia wezwania do zapłaty z dnia 13 marca 2017 r. Z zeznań świadka jednoznacznie wynika, iż A. Z. (2) co najmniej kilkukrotnie podejmowała bezskutecznie próby kontaktu, w tym telefonicznego oraz za pośrednictwem korespondencji e-mail z pozwanym D. W. (1). Mając na uwadze powyższe, nawet jeżeli wezwanie do zapłaty nie zostało pozwanym doręczone, pozostaje to bez znaczenia wobec okoliczności podniesionych przez świadka.

Z tych względów uznać należy, że pozwani nie wywiązali się z łączącej ich z powodem umowy sprzedaży wobec czego Sąd zasądził na rzecz powoda (...) Spółka z o.o. Spółka komandytowa z siedzibą w P. od pozwanych (...) Spółka jawna z siedzibą w G., (...) Spółka z o.o. z siedzibą w G. oraz D. W. (1) solidarnie kwotę 1.492,02 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Od powyższego wyroku apelację złożyli pozwani zarzucając:

1.  naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. skutkujące dokonaniem oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny i wybiórczy, a w konsekwencji uznanie, iż powód dostatecznie wykazał zasadność żądania,

2.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące obciążeniem pozwanego ciężarem dowodu spoczywającym w rzeczywistości na powodzie, a to w przedmiocie wykazania faktu istnienia stosunku zobowiązaniowego między stronami.

Występując z tymi zarzutami wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, ewentualnie jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Powód wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwnaych zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanych nie jest uzasadniona, a podniesione w niej zarzuty są chybione. Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego przedstawionego przez stronę powodową, bowiem strona pozwana ograniczyła się tylko do zaprzeczenia twierdzeniom pozwu. Dowody, które strona powodowa zaprezentowała, w szczególności faktura nr (...) z dnia 20 grudnia 2016r. dotycząca dostarczenia (...) towaru za kwotę 1.492,02zł, w połączeniu z zeznaniami świadka A. Z. (3) oraz licznymi fakturami pochodzącymi z okresu wcześniejszego, które nie były kwestionowane przez pozwanych, w pełni pozwalały sądowi pierwszej instancji na dokonanie ustaleń co do łączącego strony stosunku prawnego.

Głównym argumentem, na którym zbudowana została apelacja to nieprzedstawienie przez stronę powodową zamówienia towaru pochodzącego od pozwanego a objętego fakturą. W sytuacji, kiedy faktura zgodnie z uczynionym na niej zapisem stanowi potwierdzenie dostarczenia wymienionego w niej towaru, została zaopatrzona w pieczęć firmową pozwanego i podpisana przez pracownika pozwanego, to do wykazania przez stronę powodową istnienia swego roszczenia nie było niezbędne przedstawienie zamówienia towaru. Należy nadmienić, że również we wcześniejszych fakturach, niekwestionowanych przez stronę pozwaną, nie powoływano się na konkretne zamówienia.

Ocena materiału dowodowego dokonana przez sąd pierwszej instancji, wbrew zarzutowi apelacyjnemu, nie jest oceną wybiórczą i dowolną. Jest oceną, która w pełni odpowiada warunkom przedstawionym w art. 233 § 1 k.p.c. Stąd też Sąd Okręgowy ją podziela.

Skoro sąd pierwszej instancji nie naruszył wymienionych w apelacji przepisów prawa procesowego, jak również nie naruszył prawa materialnego – art. 6 k.c. to apelacja podlegała oddaleniu – art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.

StŁ/AOw

SSA w SO Stanisław Łęgosz