Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Paweł Hochman (spr.)
Sędziowie	SSO Grzegorz Ślęzak SSR del. Monika Cichocka
Protokolant	st. sekr. sąd. Alicja Sadurska

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa L. L.

przeciwko (...),

z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji pozwanej (...)oraz interwenienta ubocznego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł.

od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie

z dnia 15 grudnia 2014 roku, sygn. akt I C 9/14

oddala apelacje i zasądza od (...)oraz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. solidarnie na rzecz powódki L. L. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt II Ca 234/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Opocznie po rozpoznaniu sprawy z powództwa L. L. przeciwko (...) z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. o zadośćuczynienie i inne roszczenia w łącznej kwocie 37.200,00 zł. zasądził od pozwanej (...)na rzecz powódki L. L. kwoty: 20.000,00 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 29 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty, 10.000,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2014 roku do dnia zapłaty, 2.460,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2014 roku do dnia zapłaty a w pozostałym zakresie oddalił powództwo.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej (...) na rzecz powódki L. L. kwotę 2.807,00 złotych tytułem ich zwrotu i nakazał pobrać od pozwanej (...) na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Opocznie kwotę 1623,00 złote tytułem nieuiszczonej opłaty od uwzględnionej części powództwa oraz nie obciążył powódki L. L. nieuiszczoną opłatą od oddalonej części powództwa.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważanie Sądu Rejonowego.

W dniu 25 grudnia 2012 r. w D. L. L. idąc z kościoła po godzinie 8:00 rano na chodniku przy ul. (...) w D. pomiędzy szkołą podstawową, a technikum poślizgnęła się i upadła. Chodnik był śliski i nie posypany piaskiem. Podnieść się L. L. pomogła jej idąca za nią znajoma M. W. (1). L. L. powiedziała jej, że chyba coś złamała. M. W. (1) zaprowadziła ją do domu, gdzie L. L. usiadła i zaczęła płakać.

W dniu zdarzenia, czyli w pierwszy dzień Bożego Narodzenia 2012 roku na tym chodniku było bardzo ślisko. Każdy szedł wolno. Nogami trzymał się chodnika. Dzień wcześniej też było ślisko. Na tym chodniku nie było śladów sypania piaskiem.

Zimowe utrzymanie dróg i chodników na terenie miasta D. polega na sukcesywnym sypaniu piachem przy oblodzeniu i odśnieżaniu jeżeli jest śnieg. Takie prace przy części chodnikowej są wykonywane ręcznie i robią to pracownicy interwencyjni, jeżeli zachodzi taka potrzeba. 24 grudnia 2012 roku nie było potrzeby odśnieżania chodników, bo była dżdżysta pogoda

W dniu 24 grudnia 2012 r. temperatura powietrza z punktu pomiarowego na stacji (...) S. według pomiarów w klatce meteorologicznej na wysokości 2 m nad powierzchnią gruntu wynosiła od -2,6o C o godz. 1:00 do 1,8o C o godz. 22:00, a 25,12.2012 r. wynosiła od 1,8o C o godz. 7:00. W dniu 24.12.2012 r. wystąpiły opady deszczu: w miejscowości O. - 1,3 mm, w miejscowości O. - 0,5 mm. W dniu 25.12.2012 r. nie wystąpiły opady.

Po zaprowadzeniu L. L. do domu M. W. (1) zadzwoniła po jej kuzynkę. W związku z nasilającymi się dolegliwościami bólowymi kuzynka L. L. zawiozła ją do Szpitala (...) w O., gdzie była hospitalizowana na Oddziale (...)w dniach (...). z rozpoznaniem wieloodłamowego złamania głowy i szyjki kości ramiennej prawej. Złamanie w znieczuleniu ogólnym dotchawicznym zostało zespolone trzema drutami H.. Po zabiegu kończynę górną prawą unieruchomiono w ortezie. L. L. została wypisana ze szpitala do dalszego leczenia ambulatoryjnego.

L. L. doznała złamania wieloodłamowego bliższego końca kości ramiennej prawej (głowy i szyjki) z przemieszczeniem. W związku z tym zdarzeniem doznała uszczerbku na zdrowiu w wysokości 15 % zgodnie z pozycją 113 w oparciu o Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. W związku z tym, że nie występuje u L. L. znaczne skrócenie i przemieszczenie oraz zaburzenie osi nie było podstaw do zaliczenia uszczerbku do pozycji 104.

Rozmiar cierpień L. L. po 3 miesiącach przez kolejny okres 3 miesięcy po zdarzeniu był średni, po tym czasie stopień cierpień był i jest obecnie nieznaczny. Obecna wydolność statyczno - dynamiczna narządu ruchu wskazuje na stabilne rokowania i dość pomyślny przebieg gojenia złamania i odzyskanie zadowalającego wyniku czynnościowego. Brak RTG utrudnia pełną ocenę kośćca obręczy barkowej. Przez okres ok. 3 miesięcy L. L. wymagała opieki średnio ok. 6 godzin na dobę. Przez kolejne 3 miesiące wymagała średnio opieki przez 2 godziny na dobę. Po tym okresie była zdolna do samodzielnej egzystencji.

Koszty leków przeciwbólowych i osłonowych, które powódka przyjmowała to kwota ok. 100,00 zł. Rehabilitacja była przeprowadzana w ramach kontraktu z NFZ. Z powodu przykurczu barku prawego wskazana jest okresowa rehabilitacja (2 razy w roku). Koszt jednego cyklu prywatnie to ok. 300,00 zł. L. L. dodatkowo powinna systematycznie usprawniać obręcz barkową we własnym zakresie.

Po powrocie ze szpitala do domu L. L. opiekowała się znajoma M. W. (1), która robiła jej zakupy, przygotowywała posiłki, pomagała w czynnościach higienicznych poświęcając jej 2 -3 godziny dziennie. Po ok. 3 - 3,5 miesiąca L. L. zaczęła radzić sobie sama. W maju 2013 r. korzystała z fizykoterapii (laseroterapia diadynamic i laser).

M. W. (1) opiekowała się L. L. do 1.04.2013 r., bo potem sama była w szpitalu.

L. L. w szpitalu wykonano operację skomplikowanego złamania lęki. Cały czas od daty zdarzenia boli ręka, którą złamała. Zażywa leki przeciwbólowe. Rękę może podnieść tylko do głowy, wyżej już nie. Od wypadku źle się czuje, boi się sama chodzić. Mieszka sama.

(...) była ubezpieczona w dacie zdarzenia w (...) SA z siedzibą w Ł. od odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzenia działalności w zakresie utrzymania dróg i chodników.

Toczyło się postępowanie likwidacyjne w (...) SA w Ł. w związku ze zdarzeniem L. L. z dnia 25.12.2012 r., ubezpieczyciel nie przyjął odpowiedzialności odmawiając wypłaty odszkodowania.

W następstwie powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie.

W oparciu o zabrany w sprawie materiał dowodowy Sąd przyjął, że stosownie do treści art. 6 k.c. powódka L. L. udowodniła zdarzenie, szkodę oraz wystąpienie związku przyczynowego między szkodą a zdarzeniem ją wyrządzającym, czyli przesłanki z art. 415 k.c., który stanowi, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. W oparciu o zeznania świadka M. W. (1) i zeznania powódki L. L., które są logiczne, spójne i wiarygodne i wzajemnie się uzupełniają, Sąd przyjął, że przyczyną upadku powódki L. L. w dniu 25.12.2012 r. na chodniku przy ul. (...) w D. była śliskość tego chodnika. W następstwie tego upadku, doznała ona szkody. Poza sporem jest, że przedmiotowy chodnik znajduje się w zarządzie (...) i pracownicy interwencyjni zatrudnieni przez (...) w D. byli zobowiązani do wykonania czynności związanych z posypywaniem chodników piaskiem.

W ocenie Sądu z zeznań świadka M. W. (2) wcale nie wynika, że takie czynności były wykonywane na tym chodniku, ani w dniu 25.12.2012 r. ani w dniach poprzedzających, a wina(...) polega na zaniechaniu utrzymania tego odcinka chodnika około godziny 8:00 rano dnia 25.12.2012 r. w należytym stanie.

Zdaniem Sądu informacja meteorologiczna przy wskazaniu temperatury powietrza mierzonej w klatce meteorologicznej na wysokości 2m nad powierzchnią gruntu i ze wskazaniem opadów deszczu dnia poprzedzającego zdarzenie w miejscowościach odległych o kilkanaście i kilkadziesiąt kilometrów od miejscowości D. również nie dowodzi tego, że 25.12.2012 r. po godzinie 8:00 chodnik, na którym doszło do zdarzenia nie był śliski. Sąd zwrócił uwagę, że jak wynika z zasad doświadczenia życiowego śliskość chodników w okresie zimowym często spowodowana jest wcześniej występującymi zjawiskami meteorologicznymi i może utrzymywać się przez kolejne dni. Zatem śliskość chodnika, na którym doszło do zdarzenia nie koniecznie musiała powstać w dniu zdarzenia wskutek warunków atmosferycznych panujących tego dnia.

Sąd Rejonowy wskazał również, że naprawienie szkody majątkowej na osobie reguluje art. 444 k.c. który w §1 stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W wypadkach przewidzianych w powyższym artykule można przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.). Odnośnie zadośćuczynienia wynikającego z art. 445 § 1 k.c. podkreślił, że w przepisach obowiązującego prawa ustawodawca nigdzie nie sprecyzował sposobu ustalenia wysokości zadośćuczynienia, odwołując się do sędziowskiego uznania, opartego na całokształcie okoliczności sprawy. Przeprowadzona w ten sposób analiza konkretnego przypadku ma doprowadzić do wyliczenia „odpowiedniej sumy", to jest takiej kwoty, która odpowiada krzywdzie, ale nie jest wygórowana na tle stosunków majątkowych społeczeństwa. Przez krzywdę należy rozumieć cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych doznaniach przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi i następstwami, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi, uszkodzeniami ciała lub rozstroju zdrowia. Przy czym w pojęciu krzywdy mieszczą się nie tylko cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, ale również te, które mogą powstać w przyszłości. W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że ocena rozmiarów krzywdy wymaga uwzględnienia nasilenia cierpień, długotrwałości choroby, rozmiary kalectwa, trwałości następstw zdarzenia oraz konsekwencji uszczerbku na zdrowiu w dziedzinie życia osobistego i społecznego (patrz, np. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, opubl. OSNAP 16/00, poz.626). Nie ulega wątpliwości, że zdrowie ludzkie jest dobrem szczególnie cennym i zasługującym na ochronę pod każdym względem, a w przypadku jego utraty, czy uszczerbku na zdrowiu, należne z tego tytułu zadośćuczynienie powinno być godziwe. Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny. Wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji, z zebranego w sprawie materiału dowodowego - a w szczególności z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy - traumatologa, która w ocenie Sądu jest pełna oraz miarodajna wynika jednoznacznie ustalony stopień uszczerbku na zdrowiu oraz długotrwałość i stopień dolegliwości oraz cierpień powódki L. L. po zdarzeniu z dnia 25.12.2012 r. Jak wynika z tej opinii, w związku z doznanym urazem złamania wieloodłamowego głowy i szyjki kości ramiennej prawej z przykurczem wielopłaszczyznowym L. L. doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 15 %. Przy przyjęciu wniosków zawartych w opinii biegłego, zeznań powódki L. L. dotyczących jej cierpień w związku z przebytą operacją zespolenia wieloodłamowego złamania głowy i szyjki kości ramiennej prawej wykonanej w znieczuleniu ogólnym adekwatna wysokość zadośćuczynienia to kwota 30.000,00 zł (tylko posiłkowo przyjmując 2000,00 zł za 1% uszczerbku).

Sąd nie podzielił argumentacji pozwanej (...), że żądanie zadośćuczynienia jest wygórowane, bo przy jego ustalaniu należy odnieść się do dochodów powódki, czy też innych mieszkańców (...). W ocenie Sądu zadośćuczynienie należy ustalić przede wszystkim w oparciu o doznaną krzywdę.

Sąd uznał również za usprawiedliwione stosownie do art. 444 § 1 k.c. żądanie zwrotu kosztów opieki w kwocie 2460,00 zł. W ocenie Sądu, wyliczenie kosztów opieki w piśmie z dnia 01.07.2014 r. (data wpływu do Sadu) - k.89, jest wygórowane i nieudowodnione stosownie do art. 6 k.c. Powódka L. L. wymagała opieki osób trzecich i wynika to z opinii biegłego sadowego ortopedy traumatologa. Taką opiekę sprawowała przez 3 godziny dziennie (jak wynika z zeznań samej powódki L. L.) jej znajoma M. W. (1) tylko do dnia 1.04.2013 r. Powódka L. L. w szpitalu, gdzie miała zapewnioną bezpłatną opiekę przebywała od dnia 25.12.2012 do dnia 1.01.2013 r. W tej sytuacji, opiekę nad L. L. świadczyła jej znajoma M. W. (1) (91 dni : 31 - styczeń, 28 luty, 31 marzec i 1 kwietnia x 3 godziny x 9,00 zł - stawki przyjmowanej w innych podobnych sprawach za 1 godzinę opieki) = 2457,00 zł. ( w zaokrągleniu 2460,00 zł. ).

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł, jak w punkcie 1.a,b,c wyroku zasądzając ustawowe odsetki (art. 481 § 1 i § 2. k.c.) od dnia następnego po dacie doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej od dochodzonej w pozwie kwoty 20000,00 zł i od daty złożenia pisma rozszerzającego żądanie pozwu uznając, że od tej daty pozostaje ona w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia.

Sąd oddalił żądanie zwrotu kosztów opieki ponad kwotę 2460,00 zł jak i żądanie odsetek w pozostałym zakresie jako niezasadne ( pkt 2. wyroku ).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 2 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, uznając, że powództwo zostało oddalone tylko w niewielkiej części. Sąd przyjął za niezbędne i konieczne poniesione przez powódkę koszty procesu to: 2400,00 zł koszty zastępstwa procesowego, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa i 390,00 zł koszt opinii biegłego - pkt 3 wyroku. Podstawę rozstrzygnięcia zawartego w pkt 4. i 5. wyroku stanowi przepis art. 113 ust. 1 i ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana (...), której pełnomocnik zaskarżył wyrok w części uwzględniającej powództwo w zakresie zadośćuczynienia ponad kwotę 10.950 zł. tj. co do kwoty 19.050 zł oraz w związku z tym w zakresie zasądzonych na rzecz powódki kosztów procesu, które w takim wypadku winny być pomiędzy stronami proporcjonalnie rozdzielone, stosownie do wyniku sprawy w I instancji.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1/ bezpodstawne przyjęcie przez Sąd Rejonowy dla ustalenia „odpowiedniej sumy" z tytułu zadośćuczynienia kwoty 2.000 zł za 1% uszczerbku na zdrowiu, a tym samym przekroczenie granic zasady swobody sędziowskiego uznania, podczas gdy powszechnie obowiązujące przepisy, a w szczególności Obwieszczenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 26 lutego 2014 roku w sprawie wysokości kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych i wydanego na tej podstawie Komunikatu Prezesa ZUS, aktualnie, a więc w okresie od 1 kwietnia 2014 roku do 31 marca 2015 roku osobie poszkodowanej przysługuje kwota 730 zł za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, która to kwota winna być podstawą do wyliczenia „odpowiedniej sumy", która odpowiada krzywdzie, ale nie jest wygórowana na tle stosunków majątkowych społeczeństwa, bowiem przeprowadzona analiza przypadku powódki nie wykazała, aby doznała ona cierpień ponad miarę spowodowaną przedmiotowym złamaniem kończyny, zaś po okresie leczenia nie wymagała ona już żadnej opieki,

2/ bezpodstawne zasądzenie na rzecz powódki odsetek od kwoty zadośćuczynienia od 29 stycznia 2014 roku i od 1 lipca 2014 roku, podczas gdy terminem, od którego należą się odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia za krzywdę winien być dzień tego wyrokowania.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części zasądzającej kwotę zadośćuczynienia, poprzez zmniejszenie kwoty 30.000 zł do kwoty 10.950 zł z odsetkami od dnia 15 grudnia 2014 roku, zaś w pozostałym zakresie oddalenie powództwa, oraz zasądzenie częściowo kosztów procesu stosownie do wyniku postępowania przed Sądem Rejonowym, jak też obciążenie powódki kosztami postępowania odwoławczego i zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów procesu za II instancję, w tym także kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Apelację wniósł również interwenient uboczny (...) S.A., który zaskarżył powyższy wyrok w części - w zakresie punktu pierwszego sentencji wyroku, tj. punktu la i 1b, ponad kwotę 10.950,00 zł. tj. w zakresie zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 19.050,00zł., oraz w zakresie pkt. 3,4,5 - w zakresie rozstrzygającym o kosztach procesu,

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. obrazę 233 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, polegającą na nietrafnym w ocenie interwenienta ubocznego przyjęciu, że odczuwane przez powódkę dolegliwości będące następstwem zdarzenia z dnia 25 grudnia 2012r., usprawiedliwiają przyznanie jej zadośćuczynienia w wysokości ponad kwotę 10.950,00 zł. tj. w wysokości 19.050,00 zł.,

2. będący wynikiem powyższego błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na nietrafnym przyjęciu, że odczuwane przez powódkę dolegliwości, ich rozmiar, usprawiedliwia przyznanie jej zadośćuczynienia w wysokości ponad kwotę 10.950,00 zł. tj. w wysokości 19.050,00 zł., która zdaniem skarżącego jest ewidentnie wygórowana, i przyjęcia, że 1 % uszczerbku na zdrowiu powódki stanowi równowartość 2.000,00 zł.

W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w części zaskarżonej i zasądzenie od powódki L. L. na rzecz interwenienta ubocznego (...) SA. w Ł. zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za dwie instancje sądowe.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Wniesione apelacje nie zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności podnieść należy, że jak wynika z treści wniesionych apelacji pozwany i interwenient uboczny działający po jego stronie nie kwestionowali zasady swojej odpowiedzialności. Powyższa okoliczność zwalenia Sąd drugiej instancji od szczegółowych rozważań w tym przedmiocie, które można ograniczyć do stwierdzenia, że w dniu 25 grudnia 2012 r. doszło do zdarzenia powodującego szkodę ( powódka poślizgnęła się na nie odśnieżonym chodniku i doznała wieloodłamowego złamania głowy i szyjki kości ramiennej prawej ), pozwana (...) ponosi odpowiedzialność za to zdarzenie na zasadzie art. 415 k.c.

Ocenę zgłoszonych przez skarżących zarzutów należy rozpocząć od stwierdzenia, że formułując zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. i w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia skarżący winien wskazać na czym polega zarzucane uchybienie. Powyższe powinno obejmować przedstawienie faktów, które zostały błędnie ustalone lub faktów których ustalenie niezasadnie pominięto. Skarżący winien jednocześnie wyjaśnić w jakim zakresie dokonując ustaleń faktycznych Sąd pierwszej instancji dopuścił się naruszenia reguł wynikających z powołanego wyżej przepisu. Przypomnieć należy, że przepis art. 233 § 1 k.p.c. reguluje jedynie kwestię oceny wiarygodności i mocy (wartości) dowodowej przeprowadzonych w sprawie dowodów, a nie poczynionych ustaleń faktycznych, czy wyprowadzonych z materiału dowodowego wniosków. Uchybienia w tym zakresie winny się skonkretyzować w zarzucie sprzeczności ustaleń faktycznych z materiałem dowodowym. Zaniechanie zaś wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, czy też pominięcie przez sąd przy wyrokowaniu określonej okoliczności faktycznej, nawet jeżeli strona uważa ją za okoliczność istotną dla rozstrzygnięcia sprawy - nie stanowi o naruszeniu powyższego przepisu. Jednocześnie aby zarzut odnoszący się do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów mógł zostać uwzględniony, nie wystarczy przedstawić alternatywny stan faktyczny; należy podważyć prawidłowość dokonanej przez sąd oceny dowodów, wykazując, że jest ona wadliwa lub błędna. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c., wymaga więc wykazania, że sąd ten uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu.

W ocenie Sądu Okręgowego wnosząc skargę apelacyjną interwenient uboczny nie sprostał powyższym obowiązkom. Formułując zarzut naruszenia omawianego przepisu apelant nie wskazał jakie fakty sąd meritii ustalił nieprawidłowo ani tym bardziej jakie reguły związane z oceną przeprowadzonych dowodów naruszył. Powyższe prowadzi do wniosku, że wprawdzie skarżący powołał się na błąd w ustaleniach faktycznych jednak w istocie rzeczy zgłoszone zastrzeżenia należy ocenić przede wszystkim w kontekście ewentualnego naruszenia przepisu art. 445 § 1 k.c. polegającego na przyznaniu na rzecz powódki zawyżonego zadośćuczynienia. Uwaga ta odnosi się również do apelacji pozwanej (...), która zawiera wprawdzie zarzut „przekroczenia granic zasady swobody sędziowskiego uznania” ale w istocie sprowadza się do zakwestionowania wysokości zadośćuczynienia a co za tym idzie naruszenia wskazanego wyżej przepisu art. 445 § 1 k.c.

Powołany przepis zawiera reguły określające możliwość żądania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wywołaną uszkodzeniem ciała i wskazuje kryteria określające jego wysokość. Okoliczność, że powódce należy się zadośćuczynienie nie jest przez pozwanego i interwenienta ubocznego kwestionowana.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji ustalając wysokość należnego powódce zadośćuczynienia na kwotę 30000,- zł. nie naruszył powołanego wyżej przepisu. Wskazana kwota odpowiada wielkości krzywdy jakiej doznała powódka w następstwie opisanego wyżej zdarzenia. Przypomnieć należy, że ustalając powyższą kwotę Sąd Rejonowy wziął pod uwagę zakres cierpień powódki wielkość powstałego w wyniku wypadku uszczerbku na zdrowiu oraz, uwzględnił okoliczność że konsekwencją złamania jakiemu uległa L. L. była konieczność poddania się zabiegowi operacyjnemu. Podkreślić należy, że świadczenie w postaci zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę ma charakter jednorazowy i stanowi rekompensatę za wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne pokrzywdzonego, zarówno te, których już doznał, jak i te, które zapewne w związku z doznanym uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia wystąpią u niego w przyszłości (por. wyrok SN z dnia 6 lipca 2012 r., V CSK 332/11, LEX nr 1228612). Jak wynika z ustaleń poczynionych w przedmiotowej sprawie rokowania dotyczące stanu zdrowia powódki są stabilne i wskazują na dość pomyślny przebieg procesu gojenia. Niemniej jednak z uwagi na przykurcz barku prawego pokrzywdzona winna nadal korzystać z okresowej rehabilitacji. Dolegliwości i utrudnienia życiowe z tym związane również muszą wpływać na wysokość należnego powódce zadośćuczynienia.

Uwzględnienie stopy życiowej społeczeństwa przy określaniu wysokości zadośćuczynienia nie może podważać jego kompensacyjnej funkcji (por. wyrok SN z dnia 10 marca 2006 r., IV CSK 80/05, OSNC 2006, nr 10, poz. 175 i wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40). Tym bardziej trudno uznać za właściwe przyjęcie jako kryterium wysokości zadośćuczynienia ( jak to sugeruje strona pozwana ) poziomu życia mieszkańców określonego regionu kraju. Takie zapatrywanie nie znajduje żadnego jurydycznego uzasadnienia i prowadziłoby do bezpodstawnych podziałów społeczeństwa.

Nie zasługują również na uwzględnienie zawarte w skardze apelacyjnej pozwanego argumenty mające świadczyć o potrzebie ustalenia wysokości omawianego zadośćuczynienia w oparciu o stawki ustalane w przypadku świadczeń z ubezpieczenia społecznego z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Kuriozalność powyższego stanowiska powoduje, że przytaczanie celem jego obalenia argumentów jest co najmniej utrudnione. W tym zakresie należy ograniczyć się więc do stwierdzenia, że wypłata świadczeń związanych z wypadkami przy pracy wynika z innego reżimu odpowiedzialności, ma swoje źródło w przepisach ubezpieczenia społecznego i wiąże się z opłacaniem stosownych składek a ich wysokość jest ustalona w formie zryczałtowanej.

Odnosząc się na koniec do zarzutu dotyczącego daty zasądzenia odsetek, wyjaśnić należy, że jedynie określenie przez sąd orzekający w sprawie wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili wyrokowania uzasadnia przyznanie odsetek dopiero od tej daty. Natomiast ustalenie, że zasądzona kwota należała się poszkodowanemu już w momencie wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia (art. 455 k.c.), odpowiadając rozmiarowi szkody niemajątkowej, ustalonej według mierników wówczas istniejących, usprawiedliwia zasądzenie odsetek od chwili wezwania do spełnienia świadczenia. W przedmiotowej sprawie brak podstaw aby przyjąć, że już w dacie wniesienia pozwu nie istniały okoliczności uzasadniające wysokość dochodzonego przez powódkę zadośćuczynienia i że ustalenie jego wysokości nastąpiło z uwzględnieniem nowych okoliczności powstałych ( bądź ujawnionych ) w toku procesu. W tych okolicznościach zaakceptowanie poglądu, iż odsetki od dochodzonej kwoty w sprawie o zadośćuczynienie należą się dopiero od chwili wyrokowania, prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania podmiotu zobowiązanego do jej naprawienia. Odpowiedzialny za szkodę mógłby bowiem celowo przewlekać proces i zwlekać z wypłatą odszkodowania nie narażając się na swoistą sankcję dyscyplinującą w postaci obowiązku zapłaty odsetek od należnej pokrzywdzonej sumy zadośćuczynienia. Ratio legis przepisów określających termin, w którym ubezpieczyciel obowiązany jest do wypłaty odszkodowania, jest przeciwdziałanie sytuacjom, w których ubezpieczyciel będzie zwlekał z wypłatą należnego świadczenia. Skoro ustawodawca określił termin, w którym roszczenia należne poszkodowanym są wymagalne, to nie sposób przyjąć, by od tych roszczeń od chwili wymagalności nie można było domagać się odsetek za opóźnienie. Żadne szczególne względy nie przemawiają za tym, by pozbawiać podmioty, których świadczenia pieniężne są już wymagalne należnych odsetek za opóźnienie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 385 k.p.c. orzekł o oddaleniu wniesionych apelacji.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. zasądzając na rzecz strony powodowej zwrot kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.