Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2023 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:

Przewodniczący

Sędzia Jarosław Gołębiowski

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2023 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą
w Ł.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 10 listopada 2022 r. sygn. akt I C 668/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda (...) z siedzibą w Ł. kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Jarosław Gołębiowski

II Ca 299/23

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 listopada 2022 roku Sąd Rejonowy
w Tomaszowie Mazowieckim po rozpoznaniu sprawy z powództwa (...) z siedzibą w Ł. przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S. o zapłatę 50.100,00 złotych:

1.  zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powoda (...) kwotę 50.100,00zł (pięćdziesiąt tysięcy sto złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 8 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 7.922,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od daty uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty,

2.  oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek za okres od 1 czerwca 2021 roku do dnia 7 czerwca 2021 roku,

3.  nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa /Sądu Rejonowego/ od pozwanego (...) S.A.
z siedzibą w S. kwotę 2.086,08zł (dwa tysiące osiemdziesiąt sześć
i 08/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych w postaci poniesionych wydatków.

Podstawę powyższego wyroku stanowiły przytoczone poniżej ustalenia
i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

W dniu 28 kwietnia 2021 roku w pojeździe marki B. (...) o numerze rej. (...) należącym do E. K. (1), doszło do uszkodzenia w wyniku kolizji drogowej – najechania na tył stojącego samochodu B. przez pojazd typu (...), w wyniku czego B. uderzył w tył poprzedzającego go, stojącego pojazdu.

Sprawca szkody w pojeździe marki B. posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC w pozwanym (...) S.A. z siedzibą w S. /w dacie wyrządzenia szkody/.

Właściciel uszkodzonego samochodu B. zgłosił szkodę do pozwanego(...) S.A. w dniu 29 kwietnia 2021 roku.

Pozwany ustalił wysokość szkody w pojeździe powódki na kwotę 48.823,53 złotych brutto i decyzją z dnia 21 maja 2021 roku przyznał i wypłacił odszkodowania w powyższej wysokości.

E. K. (1) była właścicielem samochodu osobowego B. (...), rok produkcji 2014, (...), z silnikiem diesla. Samochód był sprowadzony zC.,
a E. K. (1) nabyła pojazd w grudniu 2020 roku.

Szkodę ubezpieczycielowi sprawcy szkody zgłosiła E. K. (2).

Uszkodzeniu uległ bok przedni lewy, lampa, błotnik uległ przesunięciu, gdyż nie mogła otworzyć drzwi od strony kierowcy. Tył samochodu w ocenie właścicielki uległ całkowitemu uszkodzeniu. Naprawy dokonała w warsztacie samochodowym w Z. przy ul. (...). Zależało jej aby naprawy dokonano przy użyciu części oryginalnych, ponieważ samochód wyposażony był w najbogatszą wersję (...), diesel M.. Pieniądze
z odszkodowania otrzymanego od ubezpieczyciela przekazała warsztatowi samochodowemu, gdzie dokonywana była naprawa. Naprawa dokonana została w takim zakresie na ile pozwalała wysokość wypłaconego odszkodowania – naprawa nie była kompletna.

Samochód sprzedała w stanie częściowo naprawionym, jakiemuś handlarzowi za cenę 102.000,00 złotych.

W dniu 26 maja 2021 roku powód nabył od E. K. (2) wierzytelność przysługującą mu względem ubezpieczyciela sprawcy szkody w jej pojeździe
z dnia 28 kwietnia 2019 roku i zarejestrowana pod nr (...).

Pismem z dnia 31 maja 2021 roku powód /reprezentowany przez kancelarie prawną/ zawiadomił pozwanego o dokonanym przelewie wierzytelności i wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 72.729,34 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 31.dnia po zgłoszeniu szkody. Pismem z dnia 8 czerwca 2021 roku pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i odmówił wypłaty dalszego odszkodowania.

Powód zlecił przeprowadzenie prywatnej ekspertyzy w celu ustalenia kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu. Rzeczoznawca ustalili wartość naprawy pojazdu na kwotę 121.55287 złotych brutto.

Biegły rzeczoznawca samochodowy stwierdził, że celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...), przywracającej ten pojazd do stanu sprzed zdarzenia z dnia 28 kwietnia 2021 roku, przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych z logo producenta pojazdu /klasa jakościowa O/ wynosił 126.727,75 złotych brutto. A dane dotyczące cen części zamiennych oryginalnych z logo producenta (...), zawarte w systemie A., nie są uzależnione od właściwości rynku lokalnego poszkodowanej.

Nie jest możliwe ustalenie, czy wykonanie naprawy dokładnie wg kosztorysu sporządzonego przez Towarzystwo ubezpieczeń na kwotę 48.823,53 złotych gwarantuje przywrócenie stanu poprzedniego pojazdu.

Koszt naprawy pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...) przy zastosowaniu optymalizacji części zamiennych – z zastosowaniem części
o jakości (...) – wynosił 108.719,29 złotych brutto.

Koszt naprawy pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...) w wariancie uwzględniającym rabaty na części i materiały zastosowane w kalkulacji pozwanego wynosił 75.538,41 złotych brutto.

Wartość rynkowa samochodu marki K. naprawy pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...) przed szkodą z dnia 28 kwietnia 2021 roku wynosiła 180.000,00 złotych brutto. Wartość tego pojazdu bezpośrednio po szkodzie wynosiła 96.000,00 złotych.

Naprawa pojazdu po zdarzeniu, wyłącznie na częściach oryginalnych
z logo producenta nie spowoduje wzrostu wartości rynkowej pojazdu w przypadku, gdy przed szkodą były w pojeździe zamontowane części oryginalne, wcześniej nienaprawiane oraz niewykazujące zużycia eksploatacyjnego.

Towarzystwo ubezpieczeń po wykonaniu oględzin przedmiotowego pojazdu, na potrzeby ustalenia wysokości odszkodowania, ustaliło m.in.;

- nie stwierdzono, aby w opisywanym aucie nie było zamontowanych innych części, niż jakości (...),

- odczytano przebieg pojazdu wynoszący 53.119 km /wskazanie drogomierza/,

- wykonano fotokopię dowodu rejestracyjnego i ustalono datę pierwszej rejestracji pojazdu, tj. 17 kwietnia 2015 roku,

- uwzględniono potrącenia za dawne szkody w wysokości 710,00 złotych brutto, bez wskazania jakich elementów to dotyczy,

- uwzględniono potracenie (...) /nowe za stare/ na tłumik końcowy
w wysokości 50%,

Analiza porównawcza obu kosztorysów /pozwanego i powoda/ wskazuje, że o różnicy w wyliczonych kwotach decydują przede wszystkim;

- uwzględnienie w kosztorysie powoda części zamiennych wyszczególnionych
w pozwie, wg zestawienia zawartego na k-5 i 6 akt sprawy,

- niższe stawki za roboczogodzinę i potrącenia cen części zamiennych, materiałów lakierniczych i kosztów naprawy w kosztorysie strony pozwanej,

- uwzględnienie konieczności wymiany elementów jednorazowych w kosztorysie powoda.

Z analizy dokumentacji szkodowej wynika, iż;

- dokumentacja zdjęciowa pojazdu potwierdza zakres uszkodzeń opisany
w kalkulacjach i w protokole oceny technicznej strony pozwanej. Oględziny wykonano jeden raz, bez rozbrojenia pojazdu, umożliwiającego dostęp do ewentualnych innych uszkodzeń i ich udokumentowanie. Istotne znaczenie ma fakt zablokowania pokrywy tylnej,

- przedmiotowy pojazd sprowadzono prawdopodobnie z C., co wynika z raportu AutoDNA,

- samochód marki B. (...) nr rej. (...) miał szkody wcześniejsze, odnotowane w P.. Odnotowano następujące szkody; z lipca 2016 roku- wymiana szyby czołowej; z grudnia 2018 roku – uszkodzenie tyłu, wymiana zderzaka tylnego; z kwietnia 2019 roku – wymiana szyby czołowej,

- przebieg /wskazania drogomierza/ wskazują, że ostatni przebieg, odczytany na potrzeby szkody z kwietnia 2021 roku jest niewiarygodny i nie odpowiada wcześniejszym danym ; w kwietniu 2019 roku zgłoszono przebieg 110.680 km; w lipcu 2020 roku zgłoszono przebieg 131.000 km.

Niewątpliwie opis zakresu uszkodzeń przedmiotowego pojazdu dokonany przez stronę pozwaną na potrzeby ustalenia wysokości odszkodowania był niepełny. Nie uwzględniono nie tylko wszystkich uszkodzonych części zamiennych, ale także elementów jednorazowych i niezbędnych technologicznie operacji naprawczych. Braki te mają przełożenie na wyliczony przez biegłego przewidywany koszt naprawy

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo zasługuje na jego uwzględnienie.

Zebrany materiał dowodowy w postaci dokumentów /złożonych przez strony/, był poddany pod ocenę biegłego w dziedzinie mechaniki samochodowej i wycen pojazdów oraz kosztorysowania szkód komunikacyjnych w opinii zasadniczej oraz uzupełniających.

Biegły w sposób jednoznaczny wypowiedział się co do sposobu likwidacji szkody – ustalenia niezbędnych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, wskazując wariantowo wartość naprawy przedmiotowego pojazdu zarówno
w wariancie przyjętym przez pozwanego, jak i powoda.

Opinia opiera się o analizę zebranych w sprawie dowodów, zawiera jasne
i czytelne wnioski, koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym.

W ocenie Sądu opinia wydana przez T. F., opracowana została w sposób rzetelny i kompleksowy. Biegły odniósł się do wszystkich możliwych kwestii. Przedstawione przez biegłego stanowisko zostało gruntownie umotywowane.

Opinia biegłego zawiera logiczne wnioski i ich uzasadnienie, dlatego też doszedł Sąd do przekonania, że zasługuje na danie jej w pełni wiary. Dodatkowo podkreślić należy, iż nie była ona przedmiotem kwestionowania przez strony.

Zgodnie z treścią przepisu art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego
w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

O ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń
z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody / art.824 ¹ §1 k.c./.

Do umów ubezpieczenia obowiązkowego, w sprawach nieuregulowanych w ustawie, stosuje się przepisy kodeksu cywilnego / porusza art.22 ust.1 powołanej ustawy- ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003r. ( Dz.U. nr 124, poz.1152
z późniejszymi zmianami)/.

Zakres odszkodowania wyznacza również dyspozycja przepisu art. 361 § 2 k.c. stanowiąc, że / … / w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie pomocne jest orzecznictwo Sądu Najwyższego, wyjaśniając w jaki sposób należy interpretować wskazane przepisy, a w szczególności w wyroku z dnia 20 lutego 2002r. V CKN 903/00 / opublikowany OSNC 2003, numer 1, poz. 15/.

W wyroku z dnia 20 lutego 2002r. Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że jeżeli koszt naprawy samochodu jest wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku.

Określenie pojęć „ szkody” i „ odszkodowania” w razie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za szkody wyrządzone ruchem pojazdów mechanicznych, następuje na gruncie kodeksu cywilnego, bowiem zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu ponosi co do zasady odpowiedzialność w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody / art. 9 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003r./. Świadczenie zobowiązanego, polegające na przywróceniu stanu poprzedniego lub zapłaceniu kwoty odpowiadającej wartości takiego przywrócenia /kosztów naprawy samochodu/, nie powinno przekraczać kosztów celowych, ekonomicznie uzasadnionych. Gdy w konkretnych okolicznościach sprawy zostanie stwierdzony brak ekonomicznego uzasadnienia naprawienia szkody we wskazany sposób, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do innej formy odszkodowania. Polega ona na zapłaceniu kwoty wyrównującej uszczerbek majątkowy wyrażający się różnicą pomiędzy wartością samochodu przed i po uszkodzeniu. Typową sytuacją, wymagającą określenia zakresu odszkodowawczego, jest sytuacja, w której koszt naprawy samochodu znacznie przekraczałby wartość samochodu przed wypadkiem; wtedy przywrócenie stanu poprzedniego pociągałoby za sobą dla poszkodowanego nadmierne koszty /art. 363 § 1 k.c./. Gdyby więc koszt naprawy samochodu był znacznie wyższy od wartości samochodu przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku.

Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej /art. 363 § 1 zdanie pierwsze k.c./ Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili /art. 363 § 2 k.c./.

Powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela sprawcy szkody
o naprawienie szkody, o zapłatę należnego odszkodowania, nie jest zależne od tego czy poszkodowany dokonał naprawy pojazdu /restytucji/ i czy w ogóle ma taki zamiar /poruszają wyroki Sądu Najwyższego V CKN 1273000, III CZP 76)05 oraz III CZP 51)18 – Lex/.

Biorąc pod rozwagę przedstawione powyżej przepisy oraz wnioski zawarte w opinii biegłego w dziedzinie mechaniki samochodowej i wycen pojazdów oraz kosztorysowania szkód komunikacyjnych, doszedł Sąd Rejonowy do przekonania, że stronie powodowej należy się odszkodowanie za uszkodzony pojazd w wysokości żądanej, tj. 50.100,00 złotych brutto.

Powyższą wartość można wyliczyć poprzez odjęcie od siebie dwóch wartości,
a mianowicie wartości ustalonej przez biegłego w opinii, przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody przy użyciu cen części z logo producenta pojazdu (...)
w wysokości 126.727,75 złotych brutto (k-176 odwrót), bądź części zamiennych o jakości (...), które biegły wyliczył na kwotę 108.719,29 złotych brutto
i następnie odjęcie wysokość dotychczas wypłaconego przez stronę pozwaną odszkodowania /= 48.823,53 złotych brutto/. Co daje odpowiednio kwoty 77.904,22 złotych oraz 59.895,76 złotych – brutto.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę żądaną w pozwie.

Odsetki od zasądzonej kwoty przyjęto od daty 8 czerwca 2021 roku /tj. od daty zajęcia stanowiska przez pozwanego k-42/ w oparciu o przepis art. 481 § 1 k.c.

W ocenie Sądu żądanie odsetek za okres wcześniejszy, tj. od dnia 1 czerwca 2021 roku, nie zasługuje na uwzględnienie. Powód bowiem po zawarciu umowy przelewu wierzytelności zgłosił swoje roszczenia do strony pozwanej. Odpowiedź otrzymał w piśmie z dnia 8 czerwca 2021 roku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. przyjmując zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz.U. nr 167, poz. 1398 ze zmianami) w związku z art. 98 k.p.c., składają się na nie wydatki
w postaci wynagrodzenia biegłego za wydanie opinii w sprawie w wysokości łącznej 2.086,08zł.

Powyższy wyrok zaskarżył pozwany w części, tj. w zakresie punktu 1. (pierwszego) - w części zasądzającej na rzecz powoda kwotę 20.923,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 czerwca 2021 oraz co do kosztów procesu w całości; w zakresie punktu 3. (trzeciego) - w całości.

Apelacja zaskarżonemu wyrokowi zarzuca naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 361 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej k.c.) w zw. z art. 363 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że szkoda jakiej doznał powód w związku z uszkodzeniem pojazdu wskutek zdarzenia z dnia 5 marca 2017 r. wyraża się wysokością kosztów naprawy pojazdu celem przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, w sytuacji, gdy z ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych wynika, że poszkodowana sprzedała pojazd w stanie uszkodzonym bez dokonywania jego naprawy, zatem w sytuacji, gdy w świetle powołanych przepisów rzeczywisty uszczerbek w majątku powoda nie wyraża się wysokością kosztów naprawy pojazdu, a wysokością różnicy w wartości majątku poszkodowanej sprzed wystąpienia zdarzenia szkodzącego i wartością jej majątku po wystąpieniu zdarzenia szkodzącego; a ewentualne koszty naprawy nie mogą przekroczyć wartości pojazdu sprzed szkody czyli kwoty 180.000 zł

b) art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 362 k.c. w zw. z art. ⁸²⁴¹ § 1 k.c. - poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencji obciążenie pozwanej obowiązkiem zapłaty na rzecz powoda odszkodowania przewyższającego rzeczywisty zakres szkody powoda pozostającej w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem.

Apelujący wnosił o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie zasądzonej na rzecz powoda kwoty odszkodowania z kwoty 50.100 zł do kwoty 29.176,47 zł oddalenie powództwa w pozostałej części oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu przed Sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód wnosił o:

1.  oddalenie apelacji;

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie jest uzasadniona.

U podstaw rozumowania skarżącego leży przekonanie, iż wysokość szkody ustalona przez Sąd Rejonowy jest zawyżona. W ocenie apelacji jest ona zdecydowanie mniejsza. W ocenie apelanta, skoro przedmiotowy pojazd został przez ubezpieczonego zbyty to szkoda w jego majątku winna wyrażać się
w wysokości różnicy wartości majątku poszkodowanego sprzed wystąpienia zdarzenia i wartością jego majątku po wystąpieniu zdarzenia, przy uwzględnieniu sumy uzyskanej ze sprzedaży auta.

Tak prezentowane stanowisko nie zasługuje na aprobatę.

Kwestią pierwszą jest to, iż obowiązek naprawienia szkody powstaje
z chwilą jej wyrządzenia i nie jest uwarunkowany tym czy poszkodowany dokonał naprawy pojazdu i czy w ogóle zamierza go naprawić. Roszczenie
o naprawienie szkody aktualizuje się już w momencie zdarzenia, które ją wywołało.

Powyższe rozważania odnoszą się także do sytuacji, w której poszkodowany nie zamierzając naprawić pojazdu dokonał jego zbycia. innymi słowy zbycie samochodu nie jest tym zdarzeniem, które wpływa na metodykę
w oparciu o którą ustala się wysokość należnego poszkodowanemu odszkodowania.

Nadal pozostaje aktualny pogląd, iż sprzedaż samochodu w stanie uszkodzonym nie pozbawia ubezpieczonego roszczenia o odszkodowanie obliczone w oparciu o wysokość odpowiadającą hipotetycznym kosztom naprawy. Należy bowiem mieć na uwadze fakt, iż odszkodowanie nie jest uwarunkowane naprawą pojazdu (por. np. orzeczenia SN wydane w sprawach:
II CSK 100/18, V CKN 1273/00, IIICZP 73/18, III CZP 51/18).

Odrębną kwestią jest czy koszty naprawy przedmiotowego samochodu były faktycznie „opłacalne” tj. ekonomicznie uzasadnione? Na tak postawione pytanie należało udzielić odpowiedzi twierdzącej.

Jak wynika z opinii biegłego (k. 105 i in. oraz k. 217 i in.) wartość rynkowa pojazdu przed szkodą wynosiła 180.000 złotych brutto. Koszt naprawy ustalony przez rzeczoznawcę nie jest wyższy niż wartość pojazdu przed szkodą. Powyższe musi oznaczać, że naprawa była ekonomicznie uzasadniona. Przywrócenie stanu pojazdu jaki istniał przed zdarzeniem wywołującym szkodę nie przekracza wartości samochodu. Powyższe oznacza, iż nie może znaleźć akceptacji stanowisko, iż wartość szkody to w istocie różnica pomiędzy wartością samochodu sprzed szkody a wartością pozostałości (tj. wartością auta w stanie uszkodzonym).

W tym stanie rzeczy zarzut oparty na naruszeniu wymienionych w apelacji przepisów z zakresu prawa materialnego należało uznać za chybiony.

W konsekwencji zasadnym było oddalenie apelacji pozwanego jako chybionej, której zarzuty mają jedynie charakter polemiczny z prawidłowymi ustaleniami i rozważaniami Sadu rejonowego (art. 385 k.p.c.)

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. stosując zasadę w nim wyrażoną – odpowiedzialności strony za wynik procesu.

Jarosław Gołębiowski