Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Grzegorz Ślęzak (spr.)
Sędziowie	SSO Jarosław Gołębiowski SSO Dorota Krawczyk
Protokolant	Paulina Neyman

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa A. P. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie, odszkodowanie i ustalenie odpowiedzialności za szkody, które mogą powstać w przyszłości

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 18 lutego 2015 roku, sygn. akt I C 606/13

oddala apelację i zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki A. P. (1) kwotę 1.200,00 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt II Ca 303/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 lutego 2U15 roku Sąd Rejonowy w Radomsku I Wydział Cywilny po rozpoznaniu sprawy z powództwa A. P. (2) przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zadośćuczynienie, odszkodowanie i ustalenie odpowiedzialności za szkody, które mogą powstać w przyszłości

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 17.054,23 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 września 2013 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.470,18 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazał zwrócić na rzecz powódki ze Skarbu Państwa -Kasy Sądu Rejonowego w Radomsku kwotę 331,09 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na opinię biegłego.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

Powódka A. P. (1) została poszkodowana w zdarzeniu drogowym, które miało miejsce w dniu 14 czerwca 2011 roku w R., którego sprawcą był R. B. kierujący samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który cofając swój pojazd uderzył tyłem w przód pojazdu powódki. Sprawca zdarzenia za jego spowodowanie ukarany został mandatem karnym.

Pojazd, którym poruszał się sprawca wypadku, w dacie zdarzenia objęty był umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., numer polisy (...).

Bezpośrednio po wypadku powódce udzielona została pomoc przez Pogotowie (...). Powódka zgłaszała ból w okolicy odcinka szyjnego kręgosłupa. Zlecono wizytę w poradni (...) i (...).

Uraz kręgosłupa powodował, że powódka nic mogła wykonywać dłuższych czynności rękoma. Ręce jej mdlały, czuła drętwienie.

Powódka po zdarzeniu leczyła się w Poradni (...)w Ł. przy ulicy (...) oraz w Poradni (...) w R..

Po wypadku od dnia 14 czerwca 2011 roku powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim najpierw od lekarza chirurga od dnia 15 czerwca 2011 roku do dnia 30 czerwca 2011 roku i od dnia 30 czerwca 2011 roku do dnia 15 lipca 2011 roku, następnie od lekarza neurologa: od dnia 15 lipca 2011 roku do dnia 28 lipca 2011 roku od dnia 29 lipca 2011 roku do dnia 27 sierpnia 2011 roku, od dnia 28 sierpnia 2011 roku do dnia 21 września 2011 roku, od dnia 22 września 2011 roku do dnia 20 października 2011 roku.

Powódka w dniach wystawienia zwolnień lekarskich odbywała wizyty u lekarza neurologa w Poradni (...)w Ł. przy ulicy (...), na które dojeżdżała samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Na wizyty do neurologa zawoził ją mąż.

W okresie od 3 listopada 2011 roku do 26 listopada 2011 roku powódka przebywała w Sanatorium (...) w S., gdzie została skierowana przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w dniu 30 sierpnia 2011 roku w związku z rozpoznaniem pourazowego zespołu bólowego szyjno — barkowego lewostronnego.

Powódka wyjeżdżając do sanatorium zabrała ze sobą dwójkę swoich najmłodszych dzieci, tj. dziecko urodzone (...), które karmiła jeszcze piersią i o rok starsze dziecko. W celu zapewnienia opieki nad dziećmi w czasie przebywania przez nią na zabiegach leczniczych i rehabilitacyjnych powódka zabrała ze sobą do sanatorium swoją teściową K. P. (1). Powódka zapłaciła za pobyt teściowej w sanatorium, zafundowała jej także zabiegi. K. P. (1) nie brała od synowej żadnych pieniędzy za opiekę nad dziećmi, lecz w ramach gratyfikacji powódka fundowała teściowej po kilka zabiegów leczniczych dziennie.

Przed wypadkiem, od dnia 24 maja 2010 roku powódka była zatrudniona na podstawie umowy o pracę u B. M. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) w R. na stanowisku związanym ze szkoleniem pracowników młodocianych oraz archiwizacją danych. Powódka była zatrudniona na czas nieokreślony, na pełny etat z wynagrodzeniem wynoszącym 6.000 złotych brutto (4.247,43 ziole netto).

W ramach swoich obowiązków służbowych powódka zajmowała się szkoleniem pracowników młodocianych, archiwizacją danych oraz pozyskiwaniem nowych klientów dla biura rachunkowo prowadzonego przez B. M., jak również woziła dokumenty z biura do ZUS i do urzędów. Powódka pracowała w godzinach od 8 do 16, miała też możliwość pracy w domu. W tamtym czasie biuro (...) obsługiwało około 150-200 firm, z czego sama powódka pozyskała 30 klientów. Kiedy powódka poszła na zwolnienie lekarskie, zatrudnienie jej w firmie (...) zostało skontrolowane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

W okresie od 1 stycznia 2011 roku do 3 czerwca 2011 roku powódka przebywała na urlopie macierzyńskim na dziecko urodzone w dniu (...). Od dnia 4 czerwca 2011 roku do dnia 20 czerwca 2011 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim wystawionym przez lekarza ginekologa. Od dnia 4 czerwca 2011 roku do dnia 6 lipca 2011 roku zakład pracy wypłacił jej 80 % wynagrodzenia (tj. za 33 dni) w kwocie 3.076,13 złotych netto.

W okresie od 7 lipca 2011 roku do 2 grudnia 2011 roku powódka pobierała zasiłek chorobowy z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wynoszący 80 % podstawy wymiaru. Z tego tytułu otrzymała następujące kwoty zasiłku chorobowego:

-

2.829,90 złotych za okres od dnia 7 lipca 2011 roku do dnia 31 lipca 2011 roku,

-

3.509,10 złotych za okres od dnia 1 sierpnia 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2011 roku,

-

3.396,16 złotych za okres od dnia 1 września 2011 roku do dnia 30 września 2011 roku,

-

3.509,54 złote za okres od dnia 1 października 2011 roku do dnia 31 października 2011 roku,

-

3.396,12 złotych za okres od dnia 1 listopada 2011 roku do dnia 30 listopada 2011 roku,

-

226,12 złotych za okres od dnia 1 grudnia 2011 roku do dnia 2 grudnia 2011 roku.

Po wyczerpaniu zasiłku chorobowego orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 30 listopada 2011 roku powódka została uznana za niezdolną do pracy przez okres kolejnych 4 miesięcy w związku ze stanem narządu ruchu i przyznane jej zostało świadczenie rehabilitacyjne. Następnie decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 grudnia 2011 roku powódce zostało przyznane świadczenie rehabilitacyjne na okres od dnia 2 marca 2012 roku do dnia 31 marca 2012 roku w wysokości 75 % podstawy wymiaru. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 12 marca 2012 roku powódka została uznana za niezdolną do pracy przez okres kolejnych 4 miesięcy w związku ze stanem narządu ruchu i przyznane jej zostało świadczenie rehabilitacyjne na dalszy okres. Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 marca 2012 roku powódce zostało przyznane świadczenie rehabilitacyjne na okres od dnia 1 kwietnia 2012 roku do dnia 29 lipca 2012 roku w wysokości 75 % podstawy wymiaru w związku z trwającą niezdolnością iln pracy. Następnie decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 sierpnia 2012 roku powódce zostało przyznane świacczenie rehabilitacyjne na okres od dnia 30 lipca 2012 roku do dnia. 26 listopada 2012 roku w wysokości 75 % podstawy wymiaru w związku z trwającą niezdolnością do pracy.

W okresie od 3 grudnia 2011 roku do 26 listopada 2012 roku powódka pobierała świadczenie rehabilitacyjne z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wynoszące za okres od dnia 3 grudnia 2011 roku do dnia 31 stycznia 2012 roku 90 % podstawy wymiaru, a w następnym okresie 75 % podstawy wymiaru. Z tego tytułu otrzymała następujące kwoty:

-

3.693,28 złotych za okres od dnia 3 grudnia 2011 roku do dnia 31 grudnia 2011 roku,

-

3.947,92 złote za okres od dnia 1 stycznia 2012 roku do dnia 31 stycznia 2012 roku,

-

3.693,28 złotych za okres od dnia 1 lutego 2012 roku do dnia 29 lutego 2012 roku,

-

3.311,52 złote za okres od dnia 1 marca 2012 roku do dnia 31 marca 2012 roku,

-

3.184,20 złotych za okres od dnia 1 kwietnia 2012 roku do dnia 30 kwietnia 2012 roku,

-

3.290,64 złote za okres od dnia 1 maja 2012 roku do dnia 31 maja 2012 roku,

-

3.184,20 złotych za okres od dnia 1 czerwca 2012 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku,

-

3.289,64 złote za okres od dnia 1 lipca 2012 roku do dnia 31 lipca 2012 roku,

-

3.290,64 złote za okres od dnia 1 sierpnia 2012 roku do dnia 31 sierpnia 2012 roku,

-

3.184,20 złotych za okres od dnia 1 września 2012 roku do dnia 30 września 2012 roku,

-

3.290,64 złote za okres od dnia 1 października 2012 roku do dnia 31 października 2012 roku,

-

2.759,44 złote za okres od dnia 1 listopada 2012 roku do dnia 26 listopada 2011 roku.

Powódka A. P. (1) oprócz zatrudnienia u B. M. prowadziła w okresie przed wypadkiem i po wypadku własną działalność gospodarczą w postaci cukierni oraz salonu kosmetycznego. Jeszcze przed wypadkiem w kwietniu 2011 roku powódka przyjęła do salonu kosmetycznego w ramach stażu finansowanego przez Urząd Pracy kosmetyczkę B. P.. Staż finansowany przez Urząd Pracy trwał 6 miesięcy.

Następnie, po zakończeniu przez B. P. stażu z Urzędu Pracy, na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 3 września 2011 roku powódka zatrudniła B. P. na pełny etat w charakterze kosmetologa na czas określony od dnia 3 września 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2013 roku z wynagrodzeniem w wysokości 4.350 złotych miesięcznie.

W chwili zatrudnienia jej przez powódkę na umowę o pracę B. P. była już w ciąży, od października 2011 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim, a następnie na urlopach macierzyńskich z związku z urodzeniem dwójki dzieci. Do pracy w salonie kosmetycznym już nie wróciła, zaś sam salon został zlikwidowany pod koniec 2013 roku.

Kiedy B. P. poszła na zwolnienie lekarskie powódka nikogo już nie zatrudniła w salonie kosmetycznym.

W czasie gdy B. P. odbywała staz, a następnie pracowała w salonie kosmetycznym powódki powódka nie wykonywała osobiście żadnych usług w tym salonie. B. P. była samodzielnym pracownikiem. Powódka nie przyjmowała klientów. Przychodziła do salonu tylko raz na jakiś czas, by sprawdzić jak wygląda salon, czy nie jest zaniedbany.

Z punktu widzenia neurologicznego u powódki stwierdza się zespół bólowo -dysfunkcyjny odcinka szyjnego kręgosłupa po przebytym urazie w dniu 14 czerwca 2011 roku oraz dyskopatię (...) bez związku ze zdarzeniem z dnia 14 czerwca 2011 roku. U powódki z przyczyn neurologicznych wystąpiły podstawy do orzeczenia uszczerbku na zdrowiu w wysokości 3 % z uwagi na przebyty uraz odcinka szyjnego kręgosłupa oraz występujący zespół bólowo - dysfunkcyjny odcinka szyjnego kręgosłupa.

Z punktu widzenia psychiatrycznego u powódki stwierdza się przebyty epizod depresyjny i bulimiczny. Rozpoznany u powódki epizod depresyjny i zaburzenia bulimiczce nie spełniają kryteriów długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Z punktu widzenia psychiatry powódka nie doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wT związku z wypadkiem z dnia 14 czerwca 2011 roku. W dokumentacji medycznej powódki brak jest ewidentnych danych przemawiających za tym, że epizod depresyjny jest etiologicznie związany z wypadkiem, bowiem w biografii opiniowanej w ostatnim czasie pojawiają się i inne traumatyczne wydarzenia: śmierć matki, alkoholizm męża, problemy wychowawcze z synem.

W toku postępowania likwidacyjnego szkody pozwany przyznał powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 3.000 złotych, nadto zaś wypłacił powódce tytułem odszkodowania kwotę 1.953,25 złotych, na którą składa się kwota 1.216,90 złotych tytułem utraconego dochodu, 536,35 złotych tytułem kosztów pobytu opiekunki do dzieci podczas pobytu w sanatorium, 200 złotych tytułem kosztów przejazdu.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo jest zasadne w części.

Zgodnie z treścią art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

W myśl art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2).

W przedmiotowej sprawie w chwili zdarzenia samochód, którym poruszał się sprawca wypadku był objęty umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu w pozwanym (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

Zgodnie z brzmieniem art. 34 § 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Stosownie do treści art. 35 powołanej ustawy, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów? mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

W niniejsze] sprawie pozwany me kwestionował zasady swojej odpowiedzialności względem powódki.

Z treści art. 361 § 1 k.c. wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W niniejszej sprawie bezpośrednim wynikiem zdarzenia z dnia 14 czerwca 2011 roku było doznanie przez powódkę urazu odcinka szyjnego kręgosłupa i następstw tego urazu w postaci zespołu bólowo — dysfunkcyjnego odcinka szyjnego kręgosłupa, opisanych szczegółowo w opinii biegłego neurologa, które skutkowały orzeczeniem 3 %-owego uszczerbku na zdrowiu powódki. Opisany przez biegłego uraz i jego następstwa pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem.

Regułą wyrażoną w art. 361 § 2 k.c. jest zasada pełnego odszkodowania. Zgodnie z tą regułą naprawienie szkody obejmuje zarówno straty, jakie poszkodowany poniósł, jak i korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkoda może przybrać postać szkody w imieniu oraz szkody na osobie, przy czym szkoda na osobie może mieć charakter majątków}' lub niemajątkowy.

Rekompensatę z tytułu szkody niemajątkowej stanowi zadośćuczynienie. Podstawą prawną roszczenia o zadośćuczynienie jest przepis art. 445 k.c, który przewiduje, iż w wypadku m.in. uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Powołana krzywda ujmowana jest jako cierpienie psychiczne i fizyczne wynikające z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.

Rozważając wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę należnego powódce Sąd wziął pod uwagę fakt, że uszczerbek na zdrowiu powódki został oceniony przez biegłego z zakresu neurologii na 3 %. Jest to uszczerbek na zdrowiu, którego powódka -co podkreślić należy — doznała wbrew swojej woli i niezależnie od własnego zachowania. Podkreślić bowiem należy, że powódka w żaden sposób nie przyczyniła się do zdarzenia z jej udziałem, zdarzenie było całkowicie przez nią niezawinione i od niej niezależne, jednakże skutkujące trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki, jak orzeczony przez biegłego neurologa. Sąd miał tutaj również na względzie następstwa wypadku w stanie zdrowia powódki, występowanie u niej dolegliwości bólowych związanych z doznanym urazem. Dodatkowo Sąd wziął pod uwagę dolegliwości fizyczne i psychiczne związane z doznanym urazem, z koniecznością poddania się licznym zabiegom rehabilitacyjnym.

Kierując się przedstawionymi wyżej względami Sąd uznał, że doznaną przez powódkę krzywdę rekompensuje kwota 6.000 złotych, od której należy odjąć sumę wypłaconą powódce do chwili obecnej z tytułu zadośćuczynienia przez ubezpieczyciela (w wysokości 3.000 złotych). W ocenie Sądu łączna kwota zadośćuczynienia w wysokości 6.000 złotych spełnia kryterium należytej rekompensaty za doznaną przez powódkę krzywdę, a jednocześnie nie jest nadmiernie wygórowana w odniesieniu do doznanego przez powódkę uszczerbku na zdrowiu oraz doznanych przez powódkę w związku z wypadkiem i obrażeniami doznanymi w jego wyniku cierpień fizycznych i psychicznych, jak również w odniesieniu do stosunków majątkowych społeczeństwa. W ten sposób do zasądzenia na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia pozostaje kwota 3.000 złotych.

Uznając należne na rzecz powódki zadośćuczynienie w kwocie 6.000 złotych Sąd miał na uwadze także okoliczność, że powódka określiła sama swój rozmiar cierpień psychicznych związanych z wypadkiem i doznanym uszczerbkiem na zdrowiu na kwotę 8.000 złotych, podnosząc, że wypadek pozostawił również trwałe następstwa w jej sianu-psychicznym, spowodował konieczność podjęcia leczenia psychiatrycznego. Okoliczność ta nie została jednak przez powódkę udowodniona. Podkreślić jednak należy, że w dokumentacji medycznej powódki z leczenia psychiatrycznego brak jest zapisów świadczących o tym, że rozpoznanie postawione powódce było związane z wypadkiem i traumą doznaną w jego wyniku, jedynie w zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 lutego 2014 roku (a więc blisko 3 lata od wypadku) mowa jest o zaburzeniach depresyjnych po wypadku komunikacyjnym, co podkreślił też biegły psychiatra B. J. w swojej opinii /k. 180/. W dokumentacji medycznej pow7ódki z leczenia psychiatrycznego /k. 17-20, k. 181-188/ pojawiają się natomiast zapisy o problemach z mężem i dziećmi, o problemach męża z alkoholem, o awanturach w domu, o użyciu przez męża przemocy wobec syna, o reakcji żałoby z uwagi na śmierć matki. Z opinii biegłego B. J. wynika natomiast, że z punktu widzenia psychiatrycznego powódka me doznała ani trwałego, ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem z dnia 14 czerwca 2011 roku. Zatem Sąd miał na uwadze również okoliczność, że to nie wypadek z dnia 14 czerwca 2011 roku, lecz problemy rodzinne, skutkujące ostatecznie orzeczeniem pomiędzy powódką i jej mężem separacji sądowej, był przyczyną leczenia psychiatrycznego powódki, zatem leczenie to nie miało związku z wypadkiem z dnia 14 czerwca 2011 roku.

W myśl art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (art. 444 § 2 k.c).

W grupie wydatków celowych i koniecznych, pozostających w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia tradycyjnie wymienia się koszty leczenia (pobytu w szpitalu, pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych specjalistycznych aparatów i urządzeń (np. protez, kul, aparatu słuchowego, wózka inwalidzkiego, środków opatrunkowych). Do grupy tej zalicza się również wydatki związane z transportem chorego na zabiegi i do szpitala, koszty związane z odwiedzinami chorego w szpitalu czy wynikające z konieczności specjalnej opieki i pielęgnacji nad chorym, koszty zabiegów rehabilitacyjnych, utracone dochody, wreszcie koszty przygotowania do innego zawodu (por. Z. Masłowski (w:) Kodeks..., s. 1096; M. Nestorowicz (w.) Kodeks..., s. 425, 426; A. Cisek (w:) Kodeks..., s. 791; M. Safjan (w:) Kodeks..., s. 1423).

Na tej podstawie powódka może domagać się od pozwanego zwrotu utraconych dochodów oraz kosztów dojazdu do placówek medycznych. Powyższe koszty muszą mieć związek ze szkodą, a ponadto na powódce spoczywał obowiązek udowodnienia ich wysokości.

W niniejszej sprawie powódka domagała się w ramach odszkodowania w pierwszej kolejności kwoty 200 złotych z tytułu dojazdu do lekarza neurologa w dniach wystawienia zw7olnień lekarskich. Powódka posiada samochód O. (...) o poj. silnika 1,8 napędzany benzyną, którym mąż dowoził ją do neurologa w Ł.. Koszty te Sąd uznał za uzasadnione. Jak wynika z materiału dowodowego powódka 4-krotnie odbyła wizyty u neurologa z Poradni(...) w L. przy ulicy (...) w dniach wystawiania zwolnień lekarskich od lekarza neurologa. Odbycie tych wizyt znajduje potwierdzenie w dokumentacji z leczenia neurologicznego powódki. Odległość z miejsca zamieszkania powódki do miejsca Poradni (...) przy ulicy (...) wynosiła 93 km, czyli 186 km w obie strony ((...). Powódka odbyła 4 wyjazdy, stąd tez przejechała 744 km (186 x 4). Mnożąc liczbę kilometrów przez stawkę 0,8358 zł, otrzymujemy kwotę należną na rzecz powódki 621,81 złotych. Tym samym domaganie się przez powódkę z tego tytułu kwoty 200 złotych, poza kwotą wypłaconą już przez ubezpieczyciela (wynoszącą również 200 złotych) jest uzasadnione w świetle brzmienia § 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 roku w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r\, Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz brzmienia § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 roku w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271 z późn. zm.), wydanego na podstawie art. 34 a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371 i z 2002 r. Nr 25, poz. 253), w świetle którego koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3 wynoszą 0,8358 złotych.

Kolejnym roszczeniem zgłoszonym przez powódkę w ramach odszkodowania było roszczenie o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 9.673,85 złotych tytułem poniesionych kosztów związanych z koniecznością zatrudnienia kosmetyczki B. P. w zakładzie kosmetycznym powódki po wypadku.

W tym zakresie roszczenie powódki podlegało oddaleniu. W ocenie Sądu orzekającego brak jest bowiem związku przyczynowego pomiędzy wypadkiem a zatrudnieniem B. P. w zakładzie kosmetycznym powódki. Należy podkreślić, że jak wynika z zeznań świadka B. P., rozpoczęła ona pracę u powódki jeszcze przed wypadkiem, w kwietniu 2011 roku, w ramach stażu finansowanego przez Urząd Pracy. W tej sytuacji Sąd podzielił argumentację strony pozwanej zawartą w odpowiedzi na pozew, że zatrudnienie B. P. nic miało żadnego związku z wypadkiem, zatem nic ma podstaw do tego, by pozwany miał rekompensować powódce poniesione z tego tytułu koszty.

Zasadne w części jest natomiast domaganie się przez powódkę wyrównania do 100 % wynagrodzenia obliczonego jako różnica między kwotami pobieranymi z ZUS a wysokością wynagrodzenia, które pobierałaby powódka od B. M., gdyby nie uległ a wypadkowi.

Pozwany podniósł, że zatrudnienie powódki przez B. M. miało charakter fikcyjny. Jednakże w niniejszej sprawie brak jest wystarczających dowodów pozwalających na podzielenie tej tezy. Podkreślić należy, że powódka została zatrudniona na podstawie umowy o pracę z dnia 24 maja 2010 roku. Z zeznań świadka B. M. wynika, że powódka przed urlopem macierzyńskim rzeczywiście świadczyła pracę na jej rzecz, wykonywała swoje obowiązki pracownicze. Co więcej, gdy powódka rozpoczęła zwolnienie lekarskie, firma (...) została skontrolowana przez ZUS pod kątem zatrudnienia powódki. Skoro zaś powódce był wypłacany zasiłek chorobowy, a następnie świadczenie rehabilitacyjne, oznacza to, że przeprowadzona kontrola ZUS, a więc przez organ uprawniony do tego rodzaju kontroli, nie wykazała żadnych nieprawidłowości, czy fikcyjności zatrudnienia powódki u B. M.. Zatem w chwili obecnej brak jest podstaw do tego, by fakt zatrudnienia powódki u B. M. skutecznie podważyć.

Gdyby powódka powróciła do pracy u B. M. otrzymywałaby z tytułu wynagrodzenia kwotę 6.000 złotych brutto (jak wynika z umowy o pracę). Wypadek doprowadził do tego, że powódka az do 26 listopada 2011 roku przebywała najpierw na zasiłku chorobowym (wynoszącym 80 % podstawy wymiaru), następnie zaś na świadczeniu rehabilitacyjnym (wynoszącym 90 %, a później 75 % podstawy wymiaru). Zatem ma prawo domagać się od pozwanego utraconych dochodów z tego tytułu. Jeśli chodzi o wysokość utraconych dochodów, została ona szczegółowo wyliczona w piśmie procesowym pełnomocnika powódki z dnia 10 grudnia 2013 roku metodą proporcji w oparciu o zaświadczenie ZUS o wypłaconych zasiłkach/świadczeniach. Wyliczenie to zostało dokonane prawidłowo, nie było kwestionowane przez stronę pozwaną i wyniosło za cały okres objęty żądaniem (tj. od dnia 7 lipca 2011 roku do dnia 26 listopada 2011 roku) kwotę 15.071,13 złotych równą wartości utraconych dochodów za ten okres. Od powyższej kwoty należało odjąć sumę wypłaconą już dobrowolnie z tytułu utraconych dochodów przez ubezpieczyciela, tj. kwotę 1.216,90 złotych. W ten sposób do zasądzenia na rzecz powódki pozostaje kwota 13.854,23 złote, którą Sąd zasądził na rzecz powódki w7 punkcie 1 wyroku. W pozostałym zakresie roszczenie z tego tytułu podlegało oddaleniu jako niezasadne.

Należy przy tym podnieść, że w ocenie Sądu przebywanie przez powódkę najpierw na zwolnieniu lekarskim, później na zasiłku chorobowym, a następnie na świadczeniu rehabilitacyjnym miało związek z wypadkiem, co wynika z opinii biegłego neurologa wydanej w niniejszej sprawie, jak i z orzeczeń lekarza orzecznika ZUS oraz dokumentacji z leczenia sanatoryjnego ZUS powołanych w części dotyczącej ustaleń faktycznych. A skoro tak, powódka może domagać się od pozwanego zwrotu utraconych z tego tytułu dochodów.

Kolejnym roszczeniem zgłoszonym przez powódkę było roszczenie o zasądzenie kwoty 1.790,65 złotych z tytułu kosztów pobytu opiekunki do dzieci w sanatorium w S.. W ocenie Sądu powódka nie udowodniła w tym postępowaniu, by służyło jej przeciwko pozwanemu roszczenie o wypłatę z tego tytułu dalszej kwoty, poza kwotą 536,35 złotych uiszczoną już przez pozwanego. Podkreślić należy, że strona powodowa w

Nie zostało także sprecyzowane w toku postępowania. Sama powódka podczas swoich informacyjnych wyjaśnień składanych na rozprawie w dniu 27 listopada 2013 roku /k. 67/ wyjaśniła, że suma 1.790,65 złotych obejmuje koszt wynagrodzenia za sprawowanie opieki przez opiekunkę w kwocie 800 złotych oraz koszt jej wyżywienia przez okres 26 dni. Jednakże przesłuchana na rozprawie świadek K. P. (2), która sprawowała opiekę nad dziećmi powódki w czasie pobytu w sanatorium, zaprzeczyła, by otrzymała od powódki jakiekolwiek wynagrodzenie za sprawowanie opieki nad dziećmi. Z kolei z faktury załączonej do pozwu zawartej na k. 34 na kwotę 1.842,30 złotych wynika, że faktura ta została wystawiona za „pobyt w sanatorium z zabiegami". Nie ma jednak żadnych podstaw do tego, by obciążać pozwanego w niniejszym postępowaniu kosztami zabiegów sanatoryjnych odbywanych przez teściową powódki. Z kolei powódka nie wykazała, jaką część z powyższej faktury stanowią koszty zabiegów, a jaką sam pobyt w sanatorium (noclegi, czy wyżywienie) teściowej. Odnośnie zaś złożonego do akt sprawy paragonu za wyżywienie /k. 32/ nie wynika z niego, by ten koszt obejmował właśnie wyżywienie K. P. (1). Nie jest to bowiem faktura, dokument nie operuje imieniem i nazwiskiem K. P. (1). Mowa w nim ponadto o połówce zestawu, co może świadczyć o tym, że jest to wyżywienie wykupione na przykład dla starszego dziecka powódki, które było wraz z nią w sanatorium. Dlatego też mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności Sąd oddalił powództwo w tym zakresie jako nieudowodnione.

Oddaleniu podlegało także roszczenie powódki o zapłatę kwoty 396,16 złotych tytułem wyrównania do 100 % zarobków powódki u pracodawcy B. M. za okres od dnia 14 czerwca 2011 roku do dnia 6 lipca 2011 roku. Podkreślić należy, że powództwo w tym zakresie nie zostało przez powódkę sprecyzowane. Powódka nie wskazała, w jaki sposób wyliczyła powyższą kwotę, co uniemożliwia zweryfikowanie przez Sąd poprawność jej rozumowania w tym zakresie. Dodatkowo należy zwrócić uwagę na okoliczność, ze powódka w ramach tej kwoty domaga się od pozwanego wyrównania do 100 % zarobków powódki u pracodawcy B. M. począwszy od dnia 14 czerwca 2011 roku, podczas gdy z dokumentacji medycznej powódki wynika, że do dnia 20 czerwca 2011 roku /k. 273v/ przebywała na zwolnieniu lekarskim wystawionym przez lekarza ginekologa. Zatem gdyby wypadek nie wydarzył się w dniu 14 czerwca 2011 roku powódka do dnia 20 czerwca 2011 roku i tak przebywałaby na zwolnieniu lekarskim. Zatem brak jest podstaw do obciążenia pozwanego utraconymi zarobkami powódki za ten okres.

Oddaleniu podlegało również roszczenie o ustalenie odpowiedzialności na przyszłość za skutki wypadku z dnia 14 czerwca 2011 roku w stanie zdrowia powódki.

W orzecznictwie w chwili obecnej dominuje pogląd, który Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela, że po wprowadzeniu w życie art. 442' k.c. powód nie ma interesu prawnego w żądaniu wskazanego ustalenia odpowiedzialności na przyszłość ze względu na regulację zawartą w art. 4421 § 3 k.c, która eliminuje niebezpieczeństwo upływu terminu przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody na osobie wcześniej niż szkoda ta się ujawniła. Stanowisko to zostało wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2009 roku (III CZP 2/09 OSNC 2009, Nr 12, poz. 168). Zatem w przypadku wystąpienia „nowej" szkody pozostającej w związku przyczynowym z wypadkiem poszkodowana będzie mogła w terminie 3 lat od powzięcia wiadomości o jej wystąpieniu dochodzić jej naprawienia na drodze sądowej (art. 442' § 3 k.c). A skoro powódce przysługuje roszczenie o zasądzenie świadczenia, to brak jest w żądaniu ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość.

Łącznie do zasądzenia na rzecz powódki w niniejszym postępowaniu pozostawała kwota 17.054,23 złote (3.000 zł + 200 zł + 13.854,23 zł). Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki łącznie kwotę 17.054,23 złote, oddalają powództwo w pozostałym zakresie jako nadmiernie wygórowane i nieudowodnione.

Zasądzając odsetki ustawowe od kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania, Sąd miał na uwadze brzmienie art. 359 § 1 k.c, art. 481 § 1 k.c. i 817 § 1 k.c. Zgodnie z powołanymi przepisami odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu łub z decyzji innego właściwego organu (art. 359 § 1 k.c); jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nic ponosi (art. 481 § 1 k.c); ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku (art. 817 § 1 k.c).

W ocenie Sądu uzasadnione jest dochodzenie odsetek od kwoty zasądzonej wyrokiem od daty wskazanej w pozwie, tj. od dnia wytoczenia powództwa. Podkreślić należy, że z analizy akt likwidacyjnych szkody wynika, że już na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany był wzywany do zapłaty zadośćuczynienia i odszkodowania obejmujących wszystkie składniki, które zostały później objęte żądaniem pozwu w sprawie niniejszej /k. 46/. Stąd też domaganie się przez powódkę odsetek od dnia wniesienia pozwu jest w7 pełni zasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 100 k.p.c zasadą ich stosunkowego rozdzielenia. W niniejszej sprawie wartość przedmiotu sporu wynosiła 31.754,05 złotych. Powództwo zostało uwzględnione do kwoty wynoszącej 17.054,23 złote, a więc w 53 %. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu strony powinny ponieść jego koszty w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę, a zatem powódka w 47 %, a pozwany w 53 %. Koszty procesu poniesione przez strony wyniosły łącznie 7.290,91 złotych. Na koszty procesu poniesione przez powódkę w łącznej sumie 4.873,91 złotych złożyły się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 1.588 złotych (art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późn. zm.), wynagrodzenie za czynności adwokata w kwocie 2.400 złotych (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów7 nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych (art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej, Dz.U. z 2006, Nr 225, poz. 1635 z późn. zm., w zw. z cz. IV załącznika do tej ustawy7) oraz wynagrodzenie biegłych w łącznej wysokości 868,91 złotych. Z kolei pozwany poniósł koszty w7 wysokości 2.400 złotych tytułem wynagrodzenia za czynności radcy prawnego (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów7 pomocy prawnej udzielonej przez radcę praw7nego ustanowionego z urzędu, Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) oraz kwotę 17 złotych z tytułu opłaty od pełnomocnictwa.

Powódkę, zgodnie z podaną zasadą winny obciążać koszty w łącznej wysokości 3.426,73 złote (7.290,91 zł x 47 %). Skoro zaś faktycznie poniosła koszty w wysokości wyższej, bo 4.873,91 złotych, należy się jej od pozwanego zwrot kwoty 1.447,18 złotych, którą to kwotę Sąd zasądził od pozwanego na jej rzecz w punkcie 3 wyroku.

Zgodnie z brzmieniem art. 84 ust. 2 w zw. z art. 80 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd z urzędu zwraca stronie różnicę między zaliczką pobraną od strony a zaliczką należną. Kierując się brzmieniem powołanego przepisu Sąd w punkcie 4 wyroku nakazał zwrócić powódce kwotę 331,09 złotych tytułem nie wykorzystanej zaliczki na opinie biegłych.

Powyższy wyrok w punkcie 1-ysz zasądzającym powództwo powyżej kwoty 5.627,01 zł, oraz w punkcie 3- cim rozstrzygającym o kosztach procesu między stronami zaskarżył pozwany.

Apelacja zaskarżonemu wyrokowi zarzuca:

1. naruszenie prawa materialnego, a w szczególności:

- art. 441 k.c. poprzez przyjęcie, że roszczenie powódki w zakresie odszkodowania z tytułu utraconych dochodów jest usprawiedliwione w wysokości wyższej niż 2.427,01 zł, tj. że odszkodowanie winno być zasądzone w kwotach brutto a nie netto - czyli bez uwzględnienia tej części potencjalnych dochodów, którą należałoby potraktować jako zaliczkę na podatek dochodowy oraz składkę na ubezpieczenia społeczne,

2. naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy,
a w szczególności:

-

obrazę art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie przez Sąd Rejonowy oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, bez jego wszechstronnego rozważenia w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego oraz poprzez dokonanie ustaleń sprzecznych z treścią zebranego materiału dowodowego i tym samym przyjęcie, że roszczenie powódki w zakresie odszkodowania z tytułu utraconych dochodów jest usprawiedliwione w wysokości wyższej niż 2.427,01 zł;

-

obrazę art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez uznanie, że strona powodowa udowodniła swoje roszczenia w skarżonym zakresie;

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wnosił:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa we wskazanej części,

2.  zmianę postanowienia o kosztach procesu i orzeczenie o kosztach z uwzględnieniem wyniku postępowania apelacyjnego oraz

3.  zasądzenie od Powódki na rzecz Pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego.

Pełnomocnik powódki wnosił o oddalenie apelacji i zasadzenie kosztów procesu za drugą instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona albowiem podniesione w niej zarzuty obrazy prawa materialnego, tj. przepisu art. 441 kc oraz naruszenia art. 233 § 1 i art. 232 kpc w zw. z art. 6 kc, nie są trafne.

Lektura materiału aktowego nie daje bowiem podstaw do skutecznego postawienia zarzutów, iż Sąd Rejonowy dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów z uchybieniem przepisowi art. 233 k.p.c. i w efekcie zasądził odszkodowanie z tytułu utraconego przez powódkę wynagrodzenia za pracę w granicach wygórowanych i nie odpowiadających wymogom art. 444 k.c.(apelujący omyłkowo wskazuje w apelacji przepis art. 441 kc, lecz treść apelacji wskazuje, że intencją skarżącego było powołanie właśnie tego przepisu)

Wręcz przeciwnie – dokonana przez Sąd I instancji ocena materiału dowodowego jest wszechstronna i odpowiada wymogom jakie stawiają jej przepisy art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c.

Dokonane na podstawie takiej oceny dowodów precyzyjne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego w zakresie doznanej przez powódkę szkody, wynikającej z utraty części zarobków w okresie pobierania zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego z ZUS na skutek niezdolności do pracy, będącej wynikiem przedmiotowego wypadku komunikacyjnego , są trafne i zasługują na akceptację Sądu Okręgowego.

Sąd Rejonowy oceniając wysokość należnego powódce odszkodowania z tego tytułu wyliczył wynagrodzenie netto – wbrew zarzutom apelacji – jakie powódka pobierałaby gdyby nie uległa wypadkowi i świadczyła pracę za okres od 20 czerwca 2011 r do 26 listopada 2012 r, tj. za okres blisko 17 miesięcy, i od tak ustalonej kwoty odjął sumę wypłaconych powódce w tym okresie świadczeń chorobowych i rehabilitacyjnych, wynikających z informacji uzyskanych z ZUS-u znajdujących się na kartach 38 oraz 82-83 akt sprawy, która to suma zamyka się w kwocie łącznej 56986,54 zł.

Wysokość utraconego przez powódkę wynagrodzenia została zatem wykazana – wbrew stanowisku apelującego – w sposób nie budzący żadnych wątpliwości.

Wydaje się, że apelacja jest wynikiem nieporozumienia wynikającego z oczywistej omyłki Sądu Rejonowego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, gdzie Sąd ten określając końcową datę okresu za który powódce na leży się wyrównanie utraconych zarobków wskazuje datę 26 listopada 2011 r, podczas gdy nie ulega wątpliwości w świetle materiału sprawy, żądania pozwu oraz sposobu wyliczenia odszkodowania z omawianego tu tytułu, że datą końcową tego okresu powinna być data 26 listopada 2012 r (oczywista omyłka co do roku).

Powyższa omyłka spowodowała, że apelujący wyliczając utracone zarobki za okres 5, 5 miesiąca zamiast za okres ponad 17 miesięcy doszedł do błędnego przekonania, że zasądzona przez Sąd I instancji kwota z tego tytułu musiała być wynikiem rozrachunku, w którym za podstawę do wyliczeń przyjęto wynagrodzenie brutto jakie powódka otrzymywałaby gdyby nie uległa wypadkowi.

Jak jednak wyżej wykazano powyższe stanowisko apelacji i zbudowane w tym zakresie zarzuty nie znajdują oparcia w materiale sprawy oraz całej treści uzasadnienia wyroku, które dowodzą, że do wyliczeń należnego powódce odszkodowania Sąd przyjął miesięczne wynagrodzenie netto w kwocie 4247,43 zł. Przemnożenie tej kwoty przez tylko 17 miesięcy daje już sumę ponad 72 tys. zł. Odjęcie zaś od tej sumy kwoty 56986,54 zł oraz wypłaconej już przez pozwanego kwoty 1216,90 zł prowadzi do wniosku, iż zasądzone z tego tytułu zaskarżonym wyrokiem odszkodowanie w kwocie 13854,23 zł nawet nie w pełni rekompensuje szkodę powódki.

Sąd Rejonowy należycie zatem ustalił wysokość zasądzonego odszkodowania.

Reasumując powyższe rozważania uznać należy, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów i sprowadza się jedynie do nieskutecznej polemiki z prawidłowym wyrokiem Sądu I instancji, który odpowiada powołanemu w jego uzasadnieniu prawu materialnemu.

Dlatego też, apelację jako nieuzasadnioną należało oddalić na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu między stronami za instancję odwoławczą orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c.

Mając na uwadze wszystkie powyższe rozważania oraz powołane w nich przepisy orzeczono jak w sentencji wyroku.