Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSA w SO Arkadiusz Lisiecki
Sędziowie	SSO Paweł Hochman SSR del. Wioletta Krawczyk (spr.)
Protokolant	st. sekr. sąd. Beata Gosławska

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 15 lutego 2018 roku, sygn. akt I C 362/17

1. z zażalenia zawartego w apelacji zmienia zaskarżony wyrok w punkcie czwartym sentencji w ten sposób, że zasądzoną od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda K. K. kwotę 102 złotych podwyższa do kwoty 2.127,40 (dwa tysiące sto dwadzieścia siedem 40/100) złotych;

2. oddala apelację.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSO Paweł Hochman SSR Wioletta Krawczyk

Sygn. akt II Ca 315/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie po rozpoznaniu sprawy z powództwa K. K. przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. o zapłatę

1. zasądził od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda K. K. kwotę 6.800,- zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 listopada 2016 roku do dnia zapłaty;

2. zasądził od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda K. K. kwotę 1.368,- zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty;

3. oddalił powództwo w pozostałej części;

4. zasądził od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda K. K. kwotę 102 zł tytułem kosztów procesu;

5. nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bełchatowie od powoda K. K. kwotę 31,40 zł zaś od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 24,60 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego

W dniu (...) roku, o godzinie 3:00, w miejscowości S., gmina Z. doszło do zdarzenia drogowego. Sprawca zdarzenia nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki O. (...) o numerach rejestracyjnych (...) jadąc drogą podporządkowaną na skrzyżowaniu z drogą główną nie zastosował się do znaku stop, wjechał na skrzyżowanie wymuszając pierwszeństwo przejazdu, czym doprowadził do zderzenia bocznego z samochodem osobowym m-ki M., w wyniku czego pasażer samochodu marki O. (...) – powód – K. K. doznał znacznych obrażeń ciała powodujących naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, co spełniło dyspozycję art. 157 § 1 k.k. Mocą wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 18 października 2016 roku, w sprawie o sygn. 720/16, sprawca zdarzenia został uznany winnym zarzucanego mu czynu. Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się w dniu 26 października 2016 roku.

Powód w chwili wypadku siedział na tylnym siedzeniu. Były tam 3 miejsca siedzące, a siedziało na nim 5 osób.

Samochód, którym kierował sprawca zdarzenia, w dniu wypadku objęty był ochroną ubezpieczeniową wynikającą z zawartej z (...) SA z/s w W. umowy ubezpieczenia obowiązkowego OC pojazdów mechanicznych.

Powód po wypadku został przewieziony do Szpitala w B., gdzie został przyjęty w Oddziale (...)gdzie przebywał od 04.06 do 08.06.2016 r. W dniu 06.06.2016r został operowany. Po uzyskaniu zrostu został przyjęty ponownie do Oddziału (...) Szpitala w B. gdzie przebywał od 11.10.2016 r. do 13.10.2016 r. W dniu 17.10.2016 r. usunięto drut zespalający.

Przed wypadkiem powód pracował w gospodarstwie rolnym rodziców. Po wypadku przez kilka miesięcy nie pracował, natomiast był zmuszony korzystać z pomocy członków rodziny w codziennych czynnościach.

Powód zgłosił pozwanej szkodę w dniu 03-10-2016 r. Pozwana, decyzją z dnia 9 listopada 2016 roku przyznała powodowi kwotę 5.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę pomniejszając ją o 20 % przyczynienie powoda z uwagi na świadome zdecydowanie się powoda na podróżowanie w samochodzie m-ki O. w ilości pasażerów przekraczających dozwoloną liczbę. W konsekwencji wypłacone zadośćuczynienie wyniosło 4000 zł.

W wypadku w dniu 04.06.2016 r. powód doznał złamania trzonu obojczyka prawego z przemieszczeniem, stłuczenia łokcia prawego.

Złamanie zostało leczone operacyjnie w dniu 6.06.2016 r. Wykonano repozycję otwartą ze stabilizacją śródszpikową 1 drutem K. Po zespoleniu nosił ortezę przez okres ok. 6 tyg. Po usunięciu ortezy i stwierdzeniu zapoczątkowanego zrostu, w lipcu został skierowany ambulatoryjnie na rehabilitację, którą wykorzystał. Po uzyskaniu zrost w październiku 2016 r. usunięto metal i tym samym zakończono leczenie.

Trwały uszczerbek na zdrowiu z powodu złamania obojczyka prawego z ograniczeniem ruchomości dyskretnego stopnia wynosi 5 %. Uszczerbek jest związany z nierówności okolicy złamania z obecnością blizny i dyskretnym ograniczeniem ruchomości.

Uraz łokcia prawego został wygojony bez odchyleń i tym samym bez uszczerbku.

Doznane przez powoda obrażenia narządu ruchu (złamanie obojczyka prawego) były przyczyną początkowo zaznaczonego dyskomfortu życia bezpośrednio w okresie ok. 1,5 miesiąca, potem lekkiego stopnia przez okres 1,5 miesiąca .

Z przyczyn ortopedycznych powód wymagał w okresie 6 tyg. pomocy osób trzecich, głownie w czynnościach dnia codziennego (gotowanie obiadu, zakupy, sprzątanie, pranie, robienie porządków koło siebie) w wymiarze 3 godz. dziennie. Przez okres ok. kolejnych 1,5 miesiąca mógł potrzebować pomocy ok. 1 godziny dziennie.

Przebyte złamanie obojczyka prawego z gojeniem bez komplikacji mogły powodować okresową niepełnosprawność umiarkowanego stopnia przed okres kilku miesięcy. Obecnie zrost dobry i nie ma istotnego naruszenia sprawności. Widoczne odchylenia dynamiczno-statyczne są nieznaczne i nie powoduje obecnie zmniejszenia aktywności życiowej. Nie należy spodziewać istotnego kalectwa lub zwiększenia niepełnosprawności. Powód nie wymaga leczenia ortopedyczno- rehabilitacyjnego

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia Sąd ustalił na podstawie zeznań powoda i świadków, opinii biegłego, korespondencji dotyczącej zgłoszenia szkody i przyznania świadczenia oraz treści wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 18 października 2016 roku w sprawie o sygn. II K 720/16. Przy tym fakt wypadku, w którym ucierpiał powód, sprawstwo i wina osoby kierującej pojazdem ubezpieczonym w zakresie OC u pozwanego, wysokość już otrzymanego od pozwanego zadośćuczynienia były niesporne. Niesporna była także odpowiedzialność pozwanego co do zasady oraz stopień przyczynienia się powoda do powstania szkody. Odniesione w wypadku urazy, doznane cierpienia, przebieg leczenia i zakres potrzebnej opieki wynikają z opinii biegłego.

Podstawą żądania powoda jest przepis art. 444 § 1 i 2, art. 455 § 1 kc.

Zgodnie z art. 444 § 1 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W myśl art. 444 § 2 kc, jeżeli zwiększyły się potrzeby poszkodowanego, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Art. 445 § 1 stanowi, że w wypadkach przewidzianych w art. 444 sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 444 § 1 kc polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka (np. rany, złamania). Naruszenie to może dotyczyć nie tylko samej powłoki cielesnej, ale również tkanek oraz narządów wewnętrznych (uszkodzenie organów wewnętrznych). Rozstrój zdrowia natomiast wyraża się w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów bez ich widocznego uszkodzenia (np. zatrucie, nerwica, choroba psychiczna). Możliwe jest jednoczesne zaistnienie uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności konkretnej sprawy mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, prognozę na przyszłość, wiek poszkodowanego.

Zadośćuczynienie określone w art. 445 § 1 kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc winna być utrzymana w rozsądnych granicach (p. wyrok SN z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78). Winna to być zatem kwota „odpowiednia”. Dla oceny, czy określona suma jest „odpowiednim” w rozumieniu art. 445 § 1 kc zadośćuczynieniem za doznaną krzywdę, decydujące znaczenie ma charakter i rozmiar krzywdy doznanej przez poszkodowanego. Nie bez znaczenia jest tak ze szeroko rozumiana sytuacja życiowa, w jakiej znajduje się poszkodowany. Na ocenę tę nie ma natomiast wpływu sytuacja – w szczególności majątkowa – sprawcy szkody (p. wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., I CKN 419/98).

Powstały u powoda uszczerbek zdrowia biegły ortopeda ocenił na 5 % korzystając z Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U.2013.954 j.t.) i ocena taka powinna być punktem odniesienia dla Sądu przy ustalaniu rozmiaru doznanej krzywdy. Nie należy jednak zapominać, iż procentowy rozmiar uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia jest tylko jednym (posiłkowym) z kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia i nie determinuje tej kwoty bez uwzględnienia wszystkich innych okoliczności sprawy.

Powód w wyniku wypadku doznał urazów fizycznych oraz stresu spowodowanego samym wypadkiem i koniecznością poddania się leczeniu, w tym szpitalnemu i operacyjnemu, odczuwał dolegliwości bólowe oraz z powodu urazów i dolegliwości bólowych doznawał ograniczeń w wykonywaniu niektórych codziennych czynności i był uzależniony od pomocy i opieki innych osób, co zwłaszcza w przypadku młodego dotychczas sprawnego mężczyzny jest dużym dyskomfortem. Powód dodatkowo nie mógł wykonywać pracy w gospodarstwie rolnym rodziców, co także ujemnie wpływało na jego samopoczucie (zestawienie uzależnienia od pomocy innych osób oraz swego rodzaju bezużyteczności dla innych). Powód nadal, choć w małym nasileniu, odczuwa następstwa zdrowotne wypadku (obecność blizny i dyskretne ograniczenie ruchomości na skutek złamania obojczyka prawego). Jednakże nie ma istotnego naruszenia sprawności. Widoczne odchylenia dynamiczno-statyczne są nieznaczne i nie powoduje obecnie zmniejszenia aktywności życiowej. Nie należy spodziewać istotnego kalectwa lub zwiększenia niepełnosprawności. Powód nie wymaga leczenia ortopedyczno- rehabilitacyjnego.

Biorąc pod uwagę wszystkie przytoczone okoliczności Sąd uznał, iż odpowiednią kwotą zadośćuczynienia powinna być łącznie kwota 13500 zł. Bezsprzecznie powód przyczynił się do powstania szkody. Stopień przyczynienia strony zgodnie określiły na 20 % i w ocenie Sądu jest on uzasadniony w okolicznościach, w jakich doszło do wypadku. W konsekwencji kwota zadośćuczynienia powinna wynieść 10 800 zł. Powód otrzymał od pozwanego 4 000 zł tytułem zadośćuczynienia, zatem do zasądzenia pozostało 6 800 zł. W pozostałym zakresie powództwo o zadośćuczynienie zostało oddalone jako zbyt wygórowane w okolicznościach sprawy.

Z przyczyn ortopedycznych powód wymagał w okresie 6 tyg. pomocy osób trzecich, głownie w czynnościach dnia codziennego (gotowanie obiadu, zakupy, sprzątanie, pranie, robienie porządków koło siebie) w wymiarze 3 godz. dziennie. Przez okres ok. kolejnych 1,5 miesiąca mógł potrzebować pomocy ok. 1 godziny dziennie.

Jeżeli powód wymaga opieki wobec uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku, a koszty jej są możliwe do ustalenia, pozwany jest zobowiązany do pokrywania szkody z tego tytułu nawet wówczas gdy świadczenia te są (bądź mogą być) wykonywane przez osoby najbliższe. Opieka świadczona przez te osoby ma bowiem także realny wymiar ekonomiczny i jest następstwem zdarzenia, za które odpowiada pozwany. Bezsprzeczna w sprawie była konieczność opieki nad powodem. Powód nie poniósł wydatków na usługi opiekuńcze. Nie oznacza to jednak, że powodowi nie należy z tytułu niezbędnej opieki żadna rekompensata.

W takiej bowiem sytuacji powód może żądać za okres, kiedy opieki wymagał, renty z tytułu zwiększenia potrzeb dochodzonej na podstawie art. 444 § 2 k.c, który to przepis nie wymaga aby wydatki na opiekę zostały rzeczywiście poczynione. Na gruncie powołanego przepisu żądana kwota tytułem kosztów opieki jest sumą wymagalnych rat renty z tytułu zwiększonych potrzeb (tzw. rentą skapitalizowaną). W ocenie Sądu stawka 10 zł za godzinę opieki jest uzasadniona w realiach rynkowych i uwzględniając, że wyższe stawki stosowane przez MOPS, znane Sądowi z urzędu, obejmują też koszty (podatki, składki, koszty przejazdu, odzieży), które nie są ponoszone gdy opiekę sprawuje np. członek rodziny poszkodowanego. Łącznie koszty opieki wyniosły zatem 1710 zł za 171 godzin (6 tygodni x 7 dni x 3 godziny oraz 45 dni x 1 godzina). Po pomniejszeniu tej kwoty o 20 % z tytułu przyczynienia należne świadczenie powinno wynieść 1368 zł i taką kwotę zasądzono tytułem odszkodowania za koszty opieki, a pozostałym zakresie powództwo o odszkodowanie (skapitalizowana rentę) podlegało oddaleniu.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc (w zw. z art. 817 kc w zakresie zadośćuczynienia).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc stosunkowo rozdzielając koszty procesu. Powód wygrał proces w 44 %, powinien ponieść koszty procesu w 56 %. W pozostałej części obciążają one pozwanego. Kosztami po stronie powoda były: wpis 800 zł i 118 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3600 zł – ustalone w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, opłata od pełnomocnictwa 17 zł, wydatki na opinie biegłego w kwocie 300 zł; łącznie koszty po stronie powoda: 4835 zł. Po stronie pozwanego kosztami były wynagrodzenie pełnomocnika 3600 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 zł; łącznie koszty po stronie pozwanego: 3617 zł. Razem koszty wyniosły 8452 zł. Powoda obciąża 56 % tej kwoty, zatem 4733,12 zł. Powód poniósł koszty w wysokości 4835 zł, więc może żądać od pozwanego różnicy między ostatnimi kwotami (kosztami obciążającymi powoda a poniesionymi przez niego) tytułem zwrotu części kosztów – 102 zł. Ponadto Sąd nakazał na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych pobranie od stron w analogicznym stosunku kwoty 56 zł tytułem wydatków na opinię biegłego, pokrytych tymczasowo z sum Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bełchatowie.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł powód.

Wyrok zaskarżony został w części oddalającej powództwo co do kwoty 9.200 zł. w zakresie zadośćuczynienia wraz z należnymi ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 09 listopada 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia oraz w części rozstrzygającej o kosztach procesu.

Skarżący zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 445 § 1 k.c. przez przyjęcie, że kwota 6.800 zł stanowi adekwatne zadośćuczynienie pieniężne za doznaną przez powoda krzywdę, podczas gdy kwota ta - mając na uwadze indywidualne okoliczności stanowiące o rozmiarze doznanej krzywdy takie jak: stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych rozumianych jako ujemne przeżycia i skutki dotkliwe dla życia osobistego powoda, jest rażąco zaniżona, zaś odpowiednią sumą zadośćuczynienia jest kwota 16.000,00zł,

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 233 § 1 k.c. poprzez wybiórczą oceną materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnej oceny wysokości krzywdy powoda,

3.  naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 98 § 2 k.p.c. przez jego niezastosowanie co doprowadziło do zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pełnomocnika pozwanego w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, podczas gdy pełnomocnik pozwanego tj. pracownik, nie jest profesjonalnym pełnomocnikiem a więc zwrot kosztów przysługuje mu zgodnie z dyspozycją art. 98 § 2 k.p.c., co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego zastosowania art. 100 k.p.c.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części, tj. przez:

1.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dalszej kwoty 9.200 zł wraz z należnymi ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 09 listopada 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez powoda krzywdę będącą następstwem uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia powstałych w wyniku zdarzenia, które miało miejsce w dniu (...) roku, w oparciu o art. 445§ 1 k.c. w związku z art. 444§ 1 k.c w zw. z art. 822§ 4 k.c,

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowanie za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa substytucyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Złożona apelacja jest nietrafna, jednak zawarte w apelacji zażalenie na rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu jest uzasadnione i skutkuje jego zmianą.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów apelacyjnych dotyczących merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy Sąd Okręgowy podziela ustalenia i rozważania prawne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne. Mając na uwadze bezopornie ustalony uszczerbek na zdrowiu jakiego doznał powód w wyniku wypadku, zakres jego cierpień fizycznych i psychicznych rozumianych jako ujemne przeżycia i skutki dotkliwe dla życia osobistego powoda przyznana kwota zadośćuczynienia na poziomie 13.500 złotych jest w pełni adekwatna. Nie można uznać wbrew zarzutom apelującego , że jest to kwota rażąco zaniżona, gdyż po pierwsze stanowi ekonomicznie odczuwalną wartość , a po drugie uwzględnia rozmiar cierpień jakich doznał powód w wyniku wypadku. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc winna być utrzymana w rozsądnych granicach. Przyznane zadośćuczynienie spełnia wszystkie wskazane wyżej wymogi.

Należy zauważyć, że nie jest prawidłowe stosowanie automatyzmu w ustalaniu wielkości zadośćuczynienia w zależności od stopnia utraty zdrowia. Ze względu na konkretne okoliczności sprawy przy tym samym stopniu kalectwa lub rozstroju zdrowia zakres ujemnych doznań pokrzywdzonego może być zasadniczo różny i zależeć również od takich okoliczności, jak np. wiek, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość itp. (zob. SN z 19.10.1961 r., 2 CR 804/60, OSP 1962, Nr 6, poz. 155; orz. SN z 12.4.1972 r., II CR 57/72, OSN 1972, Nr 10, poz. 183). Odpowiednia suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach i być dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie (zob. orz. SN z 24.6.1965 r., I PR 203/65, OSP 1966, Nr 4, poz. 92; orz. SN z 22.3.1978 r., IV CR 79/78, niepubl.).

W ocenie Sądu Okręgowego nie doszło zatem do naruszenia treści art. 445 § 1 k.c., gdyż został on właściwie zastosowany, poprzez prawidłowe ustalenie rozmiaru krzywdy powoda na poziomie 13.500 złotych. Z tych samych względów zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c wskazany w apelacji był chybiony. Wbrew zarzutom skarżącego Sąd Rejonowy nie dokonał wybiórczej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a ocenił go według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów.

Mając na uwadze, że powód w 20% przyczynił się do powstania szkody, oraz fakt, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacono mu kwotę 4.000 złotych zasadnie zatem Sąd I instancji zasądził od pozwanego różnicę tych kwot w wysokości 6.800 złotych.

Natomiast zasadnym okazało się zażalenie zawarte w apelacji na rozstrzygnięcie w przedmiocie zwrotu kosztów procesu. Sądowi Rejonowemu umknął uwadze fakt, że pozwany w rozpoznawanej sprawie, nie był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika w osobie adwokata lub radcy prawnego, a przez pracownika firmy. Z tych względów Sąd ten niezasadnie doliczył do ogólnie poniesionych kosztów przez strony wynagrodzenie pełnomocnika po stronie pozwanego na poziomie 3.600 złotych na podstawie oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Nie uwzględniając zatem wysokości tego wynagrodzenia, przy zastosowaniu zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu Sąd Okręgowy podwyższył zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda kwotę 102 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu do kwoty 2.127,40 złotych. Razem koszty w sprawie wyniosły 4.835 zł. Powoda obciąża 56 % tej kwoty, zatem 2.707,60 zł. Powód poniósł koszty w wysokości 4.835 zł, więc przysługuje mu od pozwanego różnica między ostatnimi kwotami (kosztami obciążającymi powoda a poniesionymi przez niego) tytułem zwrotu części kosztów – 2.127,40 zł.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c oddalił apelację jako niezasadną, a na podstawie art. 386§ 1 k.p.c w związku z art. 397§ 1 ¹ k.p.c.z zażalenia zawartego w apelacji zmienił zaskarżony wyrok w punkcie czwartym, w ten sposób, że zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda kwotę 102 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu do kwoty 2.127,40 złotych.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSO Paweł Hochman SSR Wioletta Krawczyk