Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	Sędzia Paweł Hochman
Protokolant	Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2024 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa E. G.

przeciwko (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R.

o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 22 lutego 2024 r. sygn. akt I C 327/22

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R. na rzecz powódki E. G. kwotę 900,00 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą z ustawowymi odsetkami należnymi za czas po upływie tygodnia od dnia ogłoszenia przedmiotowego wyroku do dnia zapłaty.

Paweł Hochman

Sygn. akt II Ca 349/24

UZASADNIENIE

W dniu (...) roku powódka E. G., wniosła przeciwko pozwanej (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R. pozew o ustalenie, że wypowiedzenie umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w R. przy ul. (...) z dnia (...) roku zostało dokonane z naruszeniem art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 r., a co za tym idzie jest bezskuteczne.

Ponadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów procesu.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 22 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy w Radomsku ustalił, że wypowiedzenie umowy najmu lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w R. przy ul. (...), dokonane przez (...) Spółdzielnię Mieszkaniową w R. w dniu (...) roku względem powódki E. G. jest bezskuteczne (pkt 1) oraz zasądził od pozwanej (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R. na rzecz powódki E. G. kwotę 1.117 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny nr (...), położonego w R. przy ul. (...) został przyznany powódce i jej mężowi L. G. w dniu (...) roku w warunkach spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. L. G. został przyjęty w poczet członków spółdzielni dnia (...) roku w związku z nabyciem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego na skutek dziedziczenia po Z. P.. Z uwagi na problemy finansowe, które wystąpiły w rodzinie powódki i jej męża nie była ona w stanie regulować należności z tytułu opłat eksploatacyjnych związanych z lokalem. W konsekwencji rada nadzorcza pozwanej pozbawiła L. G. członkostwa.

L. G. zmarł (...) roku. W lokalu mieszkalnym pozostała jego żona - powódka oraz dzieci. Dnia (...) roku komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Radomsku w toku egzekucji prowadzonej na wniosek wierzyciela P. S. przeciwko powódce i jej dzieciom dokonał zajęcia wierzytelności przysługującej im od pozwanej z tytułu równowartości wygasłego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. Wierzytelność została nabyta przez S. P..

Powódka i jej dzieci P. G. (1) i P. G. (2) nadal pozostawali w mieszkaniu i spłacili całą należność do spółdzielni. Bieżące opłaty regulowali w terminie. S. P. zwrócił się do pozwanej spółdzielni o wypłatę kwoty nabytej wskutek nabycia wierzytelności.

Dnia (...) roku pozwana wezwała powódkę i jej dzieci do opuszczenia lokalu, a wobec ich bezczynności złożyła pozew o eksmisję.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 23 października 2017 roku wydanym w sprawie I C 165/10 Sąd Rejonowy w Radomsku oddalił powództwo pozwanej spółdzielni o eksmisję.

Z uzasadnienia wydanego wyroku wynika, że pomiędzy powódką a pozwanymi doszło do konkludentnego zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego, skoro pozwani zamieszkiwali w lokalu przez 16 lat po wygaśnięciu członkostwa, uiszczali należny czynsz i wykonywali inne obowiązku z tytułu jego zajmowania, a spółdzielnia nie sprzeciwiała się temu, aż do momentu wytoczenia powództwa w dniu (...) roku.

Powódka cały czas zamieszkuje w lokalu, obecnie z córką P. G. (1), regulowane są wszystkie opłaty, spółdzielnia kieruje do powódki informacje dotyczące wysokości opłat.

Pomimo powyższego pozwana pismem z dnia (...) roku skierowała do powódki pismo wypowiadające jej umowę najmu lokalu mieszkalnego. W treści pisma powódka powołała jako podstawę art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 r. Zdaniem pozwanej powódka nie zamieszkuje w lokalu od ponad 5 lat, a więc lokal nie służy zaspokajaniu jej potrzeb mieszkaniowych.

Powódka E. G. około 7 lat temu pojechała do (...) do swojego syna P. G. (2), który przebywa tam na stałe. Powodem wyjazdu był fakt, że urodziło mu się dziecko z autyzmem i powódka, jako babcia zaoferowała swoją pomoc w opiece nad nim. Powódka w tym czasie przebywała u swojego syna, tam u niego zamieszkiwała. Po pewnym czasie powódka podjęła tam również pracę przy pakowaniu kosmetyków. Powodem podjęcia pracy były problemy finansowe związane z długami, które zostawił jej zmarły mąż L. G., a nadto zgromadzenie oszczędności w celu walki o sporne mieszkanie. W każdej możliwej sytuacji powódka wracała do R. do spornego lokalu mieszkalnego. Wracała na urlop, święta, dłuższe weekendy. Powódka nigdy nie miała zamiaru opuścić Polski i na stałe wyjechać do (...). Do wyjazdu za granicę zmusiła ją sytuacja życiowa (pozostała z ogromną ilością długów po swoim zmarłym mężu, których z renty wdowiej nie jest w stanie uregulować, gromadzi również środki pieniężne na wykup mieszkania i walki o nie). W mieszkaniu powódka razem z córką czynią nakłady, remontują je , kupują nowe meble. Powódka jak wraca z (...) do R., to korzysta z całego mieszkania wspólnie z córką. W mieszkaniu tym spotyka się ze swoimi znajomymi. Posiada tam swoje rzeczy osobiste.

W następstwie powyższych ustaleń Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań prawnych wyjaśnił, że stan faktyczny niniejszej sprawy zasadniczo nie był objęty sporem. Okoliczność, na którą konsekwentnie powoływała się bowiem strona pozwana, tj. fakt wyjazdu powódki do (...), który miał miejsce około 7 lat temu i podjęcie tam pracy przez powódkę, została przez stronę powodową przyznana. Spór dotyczył natomiast tego, czy fakt niezamieszkiwania przez powódkę w mieszkaniu przy ul. (...) w R. przez większą część roku, mieści się w granicach dyspozycji przepisu art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Przesądzenie powyższej kwestii było niezbędne do dokonania oceny istnienia przesłanek wypowiedzenia powódce przez stronę pozwaną umowy najmu, a w konsekwencji także do oceny skuteczności tegoż wypowiedzenia.

Sąd Rejonowy wyjaśnił następnie, że przy ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego doszedł ostatecznie do przekonania, iż materiał dowodowy w rozpoznawanej sprawie nie pozwala na przyjęcie, aby w stosunku do powódki zachodziła przesłanka niezamieszkiwania w lokalu przez okres dłuższy niż 12 miesięcy, które to zamieszkiwanie winno być analizowane w oparciu o art. 25 k.c. Podkreślił, że nie sposób uznać za słuszne stanowiska pozwanej, zgodnie z którym poprzez zamieszkiwanie należy w świetle art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów rozumieć wyłącznie fakt korzystania faktycznego z mieszkania, bez uwzględnienia woli stałego pobytu. Mimo tego bowiem, iż oba uregulowania znajdują się w odrębnych aktach prawnych, brak jest jakichkolwiek podstaw do rozróżnienia pojęcia „zamieszkania" użytego w Kodeksie cywilnym od tego samego pojęcia użytego w przepisie art. 11 ust. 3 powołanej wyżej ustawy o ochronie praw lokatorów. W konsekwencji, przy ocenie tego, czy powódka zamieszkuje czy też nie w spornym lokalu, należy brać pod uwagę nie tylko sam zewnętrzny obiektywny obraz ale i zamiar powódki, sytuację w jakiej się znalazła i decyzje, jakie w swoim życiu musiała podjąć ( vide: wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 27 listopada 2014 r. III Ca 1026/14).

W ocenie Sądu Rejonowego, w rozpoznawanej sprawie nie ulega wątpliwości, a także nie podlegało kwestionowaniu przez stronę powodową, iż powódka E. G. przez zdecydowaną większość roku mieszka w Niemczech u swojego syna, gdzie posiada też zatrudnienie. Pomimo tego jednak, w sprawie niniejszej zostało wykazanych wiele okoliczności, które ostatecznie przesądziły o tym, że miejscem, z którym powódka zdecydowanie wiąże swoją przyszłość, a tym samym miejscem stanowiącym centrum życiowe powódki jest w dalszym ciągu lokal nr (...) położony przy ulicy (...) w R.. Za taką konstatacją przemawia przede wszystkim ustalenie, iż powódka kilka razy w roku przyjeżdża do Polski i wówczas przez kilka, bądź kilkanaście dni przebywa w spornym lokalu, w którym nieprzerwanie znajdują się rzeczy osobiste powódki. Część z tych rzeczy, powódka wyjeżdżając ponownie do (...), zawsze w przedmiotowym lokalu pozostawia. Lokal ten jest zawsze systematycznie utrzymywany przez powódkę, czynione tam są przez nią remonty, kupowane meble. Istotne jest również, iż powódka w dalszym ciągu poczuwa się do obowiązku regulowania wszystkich opłat związanych ze spornym lokalem, o czym, świadczy przede wszystkim fakt, iż nigdy nie doszło do powstania jakichkolwiek zaległości w uiszczaniu tychże opłat.

Przy ocenie zamiaru powódki stałego pobytu w kraju, a przede wszystkim w spornym lokalu, nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż powódka wielokrotnie zgłaszała i w dalszym ciąg podtrzymuje swoją chęć wykupu przedmiotowego lokalu, co jednakże nie było dotychczas możliwe z uwagi na wysoką i nieosiągalną dla niej kwotę wykupu, a przede wszystkim negatywne stanowisko spółdzielni. Dążenie do zgromadzenia odpowiedniej ilości środków pieniężnych na wykup spornego lokalu tym bardziej zatem uzasadnia pobyt powódki w Niemczech, gdzie aktualnie wykonywana przez powódkę praca zarobkowa ma umożliwić jej zgromadzenie oszczędności w takiej kwocie, aby wykup mieszkania był możliwy. Do wyjazdu powódki do (...) zmusiła nadto powódkę jej sytuacja finansowa, albowiem musiała regulować zadłużenia pozostałe po jej zmarłym mężu.

Sąd Rejonowy wyjaśnił również, że przy ocenie istnienia w niniejszej sprawie przesłanki zamieszkiwania, bądź też niezamieszkiwania przez powódkę w spornym lokalu ostatecznie nie można również pomijać faktu, iż powódka konsekwentnie i nieprzerwanie wyraża swój zamiar oraz swoją chęć powrotu do Polski, a także do spornego lokalu, po tym, jak zgromadzi odpowiednią ilość środków finansowych na jego wykup. W świetle powyższego nie ulega zatem wątpliwości, iż strona powodowa w sposób wyraźny zadeklarowała swój zamiar powrotu do spornego mieszkania na stałe. Jego zdaniem, w świetle powyższego nie sposób uznać, aby w sprawie niniejszej zachodziła przesłanka niezamieszkiwania przez powódkę w spornym lokalu przez okres dłuższy aniżeli 12 miesięcy uzasadniająca wypowiedzenie powódce przez stronę pozwaną umowy najmu. Powódka w sposób niekwestionowany bowiem wykazała, iż lokal ten nie tylko w dalszym ciągu stanowi jej centrum życiowe (o czym świadczy fakt ich regularnych powrotów do przedmiotowego mieszkania, a także fakt przechowywania w nim swoich rzeczy, dbałości o tenże lokal i niedopuszczania do powstania zaległości w opłatach związanych z lokalem), ale nadto zamiarem powódki nigdy nie przestał być powrót do wskazanego lokalu na stałe oraz dokonanie jego wykupu, o co starania od wielu lat.

W konsekwencji za chybiony należało uznać istnienie przesłanek do zastosowania przepisu art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego poprzez przyjęcie, iż w stosunku do powódki zachodzi przesłanka niezamieszkiwania w spornym lokalu. Powódka w sposób niepodważalny bowiem wykazała, iż wszystkie jej dalsze plany życiowe koncentrują się wokół spornego lokalu, czynienie nakładów, opłacanie mieszkania jest wyraźnym przejawem tego, iż mieszkanie to w dalszym ciągu stanowi centrum życiowe powódki. Wypowiedzenie umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w R. przy ul. (...) przez (...) Spółdzielnię Mieszkaniową w R. z dnia (...) roku względem powódki E. G. zostało dokonane z naruszeniem art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 r., a co za tym idzie jest bezskuteczne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 4 k.p.c. i wynikającej z niego zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwana przegrała niniejszą sprawę w całości, wobec tego powodowi przysługiwało roszczenie o zwrot poniesionych przez niego kosztów procesu w łącznej kwocie 1.117,00 złotych, którą należało zasądzić wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Na koszty te złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 200,00 złotych, wynagrodzenie za czynności adwokata w wysokości 900,00 złotych oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 złotych .

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana. Działający w jej imieniu pełnomocnik zaskarżył go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. naruszenie prawa materialnego:

1. art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów w zw. z art. 25 k.c. poprzez uznanie, że wyłącznie wola (chęć) stałego pobytu jest elementem decydującym o miejscu zamieszkiwania, podczas gdy przez zamieszkanie należy rozumieć (istniejące równocześnie) korzystanie faktyczne z mieszkania połączone z wolą stałego pobytu, animus nie wiedzie nawet prymatu, w związku z czym sama wola w szczególności odnosząca się do bliżej nieokreślonej przyszłości (zamiar przyszły) nie wystarczy dla ustalania aktualnego miejsca zamieszkania w miejscowości gdzie osoba fizyczna faktycznie nie przebywa i gdzie nie koncentruje się jej centrum życiowe;

2. art. 28 k.c. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji ustalenie, że można mieć dwa miejsca zamieszkania, skoro Sąd Rejonowy przyjął, że powódka mieszka w R., a jednocześnie ustalił że większą część w roku mieszka w H.;

II. naruszenie prawa procesowego, art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

1. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na ustaleniu, że powódka mieszka w R. pod adresem J. 14/16 , podczas gdy z zaoferowanego nawet przez samą powódkę materiału dowodowego wynika, że powódka mieszka w H. na terytorium (...),

2. przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów, skutkujące wyprowadzeniem przez Sąd I instancji wniosków logicznie niepoprawnych i niezgodnych z doświadczeniem życiowym, a polegających na uznaniu że aktualny, trwający latami pobyt powódki za granicą w celach rodzinnych i zarobkowych nie zmienił miejsca jej zamieszkania, który to fakt za skutkiem prawnym nastąpił, w związku z czym miejscem zamieszkania powódki nie może pozostawać R. tylko z uwagi na związku historyczne i jej przyszłe plany, skoro fizycznie powódka od lat większą część roku przebywa w H..

W związku z powyższym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu za obie instancje.

Podczas rozprawy apelacyjnej powódka wniosła o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy uznając, że poniższa okoliczność była niesporna pomiędzy stronami dodatkowo ustala, że w mieszkaniu, z którego powódka korzystała na podstawie umowy najmu, stale zamieszkiwała jej córka wraz z rodziną, oraz że pozwany również wypowiedział jej umowę najmu powołując się na posiadanie przez nią innego lokalu mieszkalnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jako nieuzasadniona podlega oddaleniu.

Omówienie zarzutów podniesionych w skardze apelacyjnej należy poprzedzić wyjaśnieniem, że kluczowe dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy było ustalenie czy sposób korzystania przez pozwaną z wynajmowanego lokalu usprawiedliwiał zastosowanie art. 11 ust 3 pkt 1 ustawy. Zgodnie z jego treścią właściciel lokalu może wypowiedzieć stosunek najmu z zachowaniem sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia, z powodu niezamieszkiwania najemcy przez okres dłuższy niż 12 miesięcy.

Oddalając apelację, Sąd Okręgowy co oczywiste uznał, że subsumpcja poczynionych w toku postępowania ustaleń do treści powołanego wyżej przepisu nie pozwala na uznanie, iż wypowiadając umowę najmu lokalu mieszkalnego pozwany prawidłowo zastosował ten przepis a co za tym idzie skutecznie wypowiedział umowę najmu.

Odnosząc się do tych ustaleń, wyjaśnić należy, że przy wydaniu zaskarżonego orzeczenia nie doszło do naruszenia naruszenie prawa procesowego - art. 233 § 1 k.p.c. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd pierwszej instancji w sposób precyzyjny i zgodny z zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym opisał sposób korzystania przez powódkę z mieszkania położonego w R. przy ulicy (...), uwzględniając również fakt, że od około siedmiu lat powódka przez większość czasu przebywa w H.. Podkreślenia wymaga, że formułując powyższy zarzut pełnomocnik pozwanego nie wskazał jakie dowody Sąd pierwszej instancji ocenił w sposób niezgodny z dyrektywami wynikającymi z powołanego przepisu, a co za tym idzie nieprawidłowy.

W uzupełnieniu powyższych uwag, wyjaśnić również należy, że trudno się zgodzić z zawartym w apelacji argumentem wskazującym, że w wyniku przekroczenia zasad swobodnej oceny dowodów, Sąd meritii nieprawidłowo ustalił, iż miejscem zamieszkania powódki nadal pozostaje R.. Tak sformułowany zarzut, tylko z pozoru wiąże się z naruszeniem prawa procesowego ( art. 233 § 1 k.p.c.). Pojęcie „miejsce zamieszkania”, w omawianym aspekcie ma charakter jurydyczny nie faktyczny i błędne jego zdefiniowanie w okolicznościach przedmiotowej sprawy mogło się wiązać co najwyżej z nieprawidłowym zastosowaniem przepisów prawa materialnego – a konkretnie art. 25 k.c. i art. 28 k.c.

Reasumując dotychczasowe rozważania, Sąd Okręgowy wyjaśnia, że przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne przyjmuje za własne i w połączeniu z poczynionym powyżej ustaleniem wskazuje je jako podstawę swojego rozstrzygnięcia.

Wydając zaskarżony wyrok, Sąd pierwszej instancji nie naruszył przepisów prawa materialnego. Dokonał w szczególności prawidłowej wykładni art. 25 k.c. Również w ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie zaistniały podstawy do uznania, że pomimo wieloletniego przebywania za granicą, za miejsce zamieszkania pozwanej winno być uznane R.. Zaprezentowane w uzasadnieniu Sądu Rejonowego argumenty są przekonywujące. W ich uzupełnieniu należy wyjaśnić, że z ustaleń faktycznych wynika, iż E. G. korzysta (choć w ograniczonym zakresie czasowym) z wynajmowanego lokalu zgodnie z jego przeznaczeniem. Brak jednocześnie dowodu pozwalającego przyjąć, że kiedykolwiek zaprzestała tego korzystania przez okres przekraczający dwanaście miesięcy.

W uzupełnieniu powyższych uwag należy również podnieść, że przy wykładni pojęcia faktycznego stałego zamieszkiwania należy odwołać się również do przepisów ustawy o ewidencji ludności. Jak wynika art. 25 ust. 1 tej ustawy pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania (zob. wyr. WSA w Łodzi z 29.4.2009 r., III SA/Łd 72/09, Legalis). Oczywiście fakt zameldowania w danym lokalu nie przesądza o tym, czy dana osoba faktycznie w nim przebywa z zamiarem stałego pobytu jednak w istotny sposób potwierdza wolę zainteresowanego i stwierdza faktyczny pobyt w danym lokalu na chwilę składania zgłoszenia pobytu stałego. Wyjaśnić również należy, że przerwa w faktycznym przebywaniu w lokalu, nawet jeśli jest długotrwała, nie w każdym przypadku oznacza, że osoba ta przestaje być uważana za osobę stale faktycznie zamieszkującą w tym lokalu. Istotną okolicznością jest to, czy osoba ta nadal ma zamiar stałego pobytu w tym lokalu (zamiar powrotu do niego), a przerwa w faktycznym przebywaniu w nim spowodowana jest okolicznościami zewnętrznymi. Z wyżej opisaną sytuacją mieliśmy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Powódka pomimo obiektywnie bardzo długiego wyjazdu za granicę, konsekwentnie wyraża zamiar powrotu do zajmowanego lokalu. Przejawia się to chociażby w pokrywaniu należnego za ten lokal czynszu.

Jak wskazano powyżej, kluczowa dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy była ocena zastosowania art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów. Sąd Okręgowy uznając, że wskazana w powołanym powyżej przepisie przesłanka wypowiedzenia nie jest spełniona wyjaśnia, że przemawiają za tym nie tylko argumenty związane z zamieszkiwaniem powódki w wynajmowanym lokalu.

W przedmiotowej sprawie, za uznaniem, że wskazana przez pozwanego przesłanka wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego nie mogła być skutecznie zastosowana, przemawia to, że w okresach, w których powódka w nim nie przebywała, dalej zamieszkiwali jej domownicy – córka z rodziną. Okoliczność ta była bezsporna w przedmiotowej sprawie, pozwany w odpowiedzi na pozew przyznał, że lokal objęty wypowiedzeniem najmu służył do zaspakajania potrzeb mieszkaniowych córki powódki i jej partnera. Brak dowodu na to, że ich prawo do zajmowania lokalu było niezależne od prawa przysługującego powódce, toteż bez znaczenia pozostaje okoliczność, że w stosunku do nich na innej podstawie prawnej dokonano wypowiedzenia umowy najmu. W ocenie Sądu Okręgowego intencją ustawodawcy przy wprowadzeniu przesłanki wypowiedzenia opisanej w powołanym wyżej przepisie było zapobieganie sytuacją w których lokal mieszkalny nie byłby wykorzystywany na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. Taka sytuacja, biorąc pod uwagę wskazaną wyżej okoliczności nie miała miejsca. Ponadto, przewidziana w ustawie o ochronie praw lokatorów, ochrona osób wynajmujących lokale dotyczy nie tylko najemców ale także członków ich rodzin. Przejawia się to chociażby w tym, że zasadniczo w postępowaniu o opróżnienie lokalu właściciel powinien pozwać wszystkie osoby, które zajmują jego lokal, a których tytuł prawny do używania tego lokalu kwestionuje i wobec których kieruje żądanie, by opuściły lokal. Ważne jest zatem, aby na moment wszczęcia postępowania o opróżnienie lokalu postępowaniem tym objąć wszystkie osoby, od których wierzyciel (właściciel lokalu) chce odzyskać władanie lokalem.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o oddaleniu apelacji.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Powódce należy się zwrot kosztów poniesionych w związku z zastępstwem adwokackim w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 900,- zł ustalonej na podstawie przepisów rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie ( § 2 pkt 3).

Paweł Hochman