Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Paweł Hochman
Sędziowie	SSA w SO Stanisław Łęgosz (spr.) SSA w SO Grzegorz Ślęzak
Protokolant	stażysta Katarzyna Pielużek

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa J. O.

przeciwko Gminie W.

o zapłatę

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 8 marca 2018 roku, sygn. akt I C 294/14

1.  z apelacji pozwanej zmienia zaskarżony wyrok w punktach:

- pierwszym w ten sposób, że zasądza od pozwanej Gminy W. na rzecz powoda J. O. kwotę 4500 (cztery tysiące pięćset) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 marca 2014 roku od kwoty 2100 (dwa tysiące sto) złotych i od dnia 18 marca 2017 roku od kwoty 2400 (dwa tysiące czterysta) złotych, a w pozostałym zakresie powództwo oddala,

- trzecim w ten sposób, że nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. od powoda J. O. kwotę 12.967,48 (dwanaście tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt siedem 48/100) złotych tytułem zwrotu wydatków tymczasowo pokrytych z rachunku Skarbu Państwa,

- czwartym w ten sposób, że zasądza od powoda J. O. na rzecz pozwanej Gminy W. kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

2.  oddala w pozostałym zakresie apelację pozwanej oraz w całości apelację powoda,

3.  zasądza od powoda J. O. na rzecz pozwanej Gminy W. kwotę (...) (cztery tysiące sto dwadzieścia cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Paweł Hochman

Sygn. akt II Ca 395/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 marca 2018 r. w sprawie IC 294/14 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. zasądził od pozwanej Gminy W. na rzecz powoda J. O. kwotę 46.475,93 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 21.688,77 zł. od dnia 6 marca 2014 r. do dnia zapłaty i od kwoty 24.787,16 złotych od dnia 18 marca 2017 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kanalizacji sanitarnej i deszczowej należącej do powoda za okres od 16 sierpnia 2013 roku do 31 listopada 2014 roku. W pozostałym zakresie powództwo oddalił. Nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa od powoda kwotę 7910,42 złote i od pozwanego 5057,48 złotych tytułem zwrotu wydatków tymczasowo pokrytych z zasobów Skarbu Państwa oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 739,53 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawą tego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i rozważania sądu rejonowego:

Sieć sanitarna i deszczowa (...)z o.o. w W. w upadłości została nabyta przez J. O. na mocy umowy z dnia 16.08.2013 r. za cenę 2.100 złotych.

Gmina W. od 2.04.2001 r. korzysta z tej sieci kanalizacyjnej.

Wynagrodzenie należne powodowi z tytułu bezumownego korzystania przez pozwaną Gminę W. z sieci sanitarnej na długości 2.544 m oraz wód opadowych na długości 2.632 m wynosi 6.196,79 złotych za jeden miesiąc użytkowania. Powyższa kwotę sąd ustalił na podstawie opinii biegłego sądowego K. G., gdyż opinia ta jest logiczna i wynika z przedstawionego przez biegłego wywodu myślowego, kilkukrotnie pisemnie wyjaśnianego. W ocenie sądu opinia jest fachowa, rzetelna, kompletna i stanowcza, a zastrzeżenia stron co do opinii mają jedynie charakter polemiczny, wynikają z odmiennej oceny okoliczności sprawy zależnej od interesu prawnego strony, nie dezawuują opinii pod względem jej wiarygodności. Sąd natomiast pominął dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego J. S., gdyż opinia ta została sporządzona niezgodnie ze zleceniem sądu i jako sprzeczna z treścią wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 9.01.2015 r. w żaden sposób nie przyczyniła się do wyjaśnienia istotnych okoliczności w sprawie .

Sąd zasądził zatem od pozwanej na rzecz powoda kwotę 46.475,93 złotych tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z instalacji sanitarnej i deszczowej stanowiącej własność powoda za okres od dnia 16.08.2013 r. do dnia 31.03.2014 r. przyjmując, iż miesięczne wynagrodzenie powinno wynosić kwotę 6.196,79 złotych.

Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie odnośnie roszczenia głównego jako wygórowane, nieuzasadnione, nie znajdujące potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Ustawowe odsetki za opóźnienie sąd zasądził na podstawie na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc od kwoty 21.688 złotych od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu, a od kwoty 24.787 złotych od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisów pisma z rozszerzeniem powództwa. Sąd oddalił powództwo w zakresie dalej idącego roszczenia odsetkowego jako nieuzasadnione.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc zgodnie z zasadą ich stosunkowego rozdzielenia w zw. z art. 109 § 2 kpc. Powód wygrał sprawę w 39% , a zatem pozwany powinien pokryć koszty procesu jedynie w takim zakresie. Do kosztów procesu zaliczył opłatę od pozwu oraz opłaty od rozszerzonego powództwa, wynagrodzenia biegłych oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego .

O nieuiszczonych w sprawie kosztach sądowych (wynagrodzeniu biegłych pokrytych częściowo tymczasowo z zasobów Skarbu Państwa) sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 kpc stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu.

Od powyższego wyroku apelację złożyły dwie strony. Apelacja powoda skarży wyrok w części oddalającej powództwo w zakresie kwoty 17614,80 złotych oraz w rozstrzygającej o kosztach sądowych i kosztach procesu. Wyrokowi zarzuca:

1. niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia przepisu postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie - art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak wskazania w pisemnym uzasadnieniu wyroku przyczyn nieuwzględnienia wniosku powoda zawartego w piśmie przygotowawczym z dnia 3 kwietnia 2017r. o zwrócenie się przez sąd do (...)s.c w P. o wskazanie długości sieci kanalizacji sanitarnej i deszczowej uzyskanych dla tych sieci w wyniku dokonania inwentaryzacji geodezyjnej sieci (...) w W., a wykonanych przez (...) s.c.

2. sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału

wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny z pominięciem wniosku powoda o zwrócenie się przez sąd do (...) s.c. w P. o wskazanie długości sieci kanalizacji sanitarnej, deszczowej i ścieków przemysłowych, uzyskanych dla tych sieci w wyniku dokonania inwentaryzacji geodezyjnej sieci, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych sądu, co do długości sieci sanitarnej i deszczowej, z której korzysta pozwana, a przyjętej za podstawę wyliczenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z sieci powoda przez pozwaną oraz uznaniu opinii biegłego sądowego K. G. za rzetelną i kompletną, podczas, gdy opinia ta nie uwzględnia prawidłowej długości sieci oraz prawidłowego wieku jej eksploatacji,

3. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 6 k.c. polegającą na uznaniu, że pozwana Gmina nie korzysta z całej sieci stanowiącej własność powoda,

4. naruszenie przepisu art. 100 k.p.c. w zw. z art. 109 § 2 k.p.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie,

5. naruszenie przepisu postępowania - art. 113 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych poprzez jego niewłaściwe zastosowanie.

Występując z tymi zarzutami powód wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda dodatkowej kwoty co najmniej 17.614,80 zł oraz zmianę rozstrzygnięć w zakresie kosztów procesu w sposób odpowiadający zmienionemu rozstrzygnięciu.

Apelacja pozwanej skarży wyrok w części uwzględniającej powództwo i rozstrzygającej o kosztach sądowych i kosztach procesu. Wyrokowi zarzuca:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 5 kc, na skutek niezastosowania zasad płynących z ww normy prawnej, albowiem wyjątkowy charakter przedmiotowej sprawy w świetle zasad współżycia społecznego nakazywał nie uwzględniać żądania powoda zapłaty przez pozwaną Gminę W. wynagrodzenia za korzystanie z sieci kanalizacyjnej w miesięcznej wysokości przekraczającej wielokrotnie cenę za jaką powód nabył kanalizację; żądanie wynagrodzenia w takiej wysokości stanowiło naruszenie zasady etycznego i uczciwego postępowania i nie powinno korzystać z ochrony;

2. naruszenie prawa procesowego mające wpływ na wynik rozstrzygnięcia, w szczególności:

- art. 322 kpc poprzez niezastosowanie tego przepisu przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia za korzystanie przez Gminę z sieci kanalizacyjnej powoda, pomimo, że okoliczności przedmiotowej sprawy były szczególne, brak jest jakichkolwiek kryteriów dotyczących ustalania wynagrodzenia za korzystanie z sieci przesyłowych, nie można ustalić cen rynkowych najmu rzeczy tego rodzaju, ponieważ nie są zawierane na wolnym rynku umowy najmu sieci kanalizacyjnych, a zatem zaistniały przesłanki przewidziane w dyspozycji art. 322 kpc i sąd powinien ustalić wysokość wynagrodzenia za korzystanie z sieci kanalizacyjnej biorąc pod uwagę całokształt okoliczności, w szczególności fakt, iż powód nabył sieci kanalizacyjne za cenę 2.100,00 zł., a także to, że Gmina nie działa w celu zarobkowym, ale realizuje zadania publiczne i cele społeczne;

- art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny i dowolny poprzez pominięcie dowodu z opinii biegłego sądowego J. S., który wykazał, że sieć kanalizacyjna nie przedstawia żadnej wartości i uznanie, że opinia biegłego sądowego K. G. stanowi podstawę do ustalenia wysokości wynagrodzenia za korzystanie z sieci kanalizacyjnej, pomimo, że biegły sądowy przyjął w opinii, że wartość sieci kanalizacyjnej wynosi 1652,476,00 zł i czynsz roczny powinien stanowić 4,5 % tej wartości tj. 74.361,42 zł. nie biorąc pod uwagę ceny rynkowej sieci kanalizacyjnej tj. ceny za jaką powód nabył tę sieć (2.100,00 zł.);

- art. 217 § 1 kpc w związku z art. 227 kpc poprzez pominięcie zgłoszonych przez pozwaną w piśmie procesowym z dnia 24 kwietnia 2017 r. dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu budownictwa, wycen nieruchomości, zarządzania nieruchomościami na okoliczność wynagrodzenia za korzystanie z sieci kanalizacyjnej;

- art. 224 kpc w związku z art. 217 § 1 kpc poprzez zamknięcie rozprawy przed wydaniem postanowienia w sprawie zgłoszonych przez pozwaną dowodów.

Występując z tymi zarzutami skarżąca wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa, ewentualnie zasądzenie na podstawie art. 322 kpc kwoty 2.100,00 zł. tytułem „odpowiedniej sumy", przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, za obie instancje.

Sąd Okręgowy w toku postępowania apelacyjnego dodatkowo ustalił, że do instalacji kanalizacji sanitarnej należącej do powoda podłączonych jest 65 odbiorców. W 2017 roku łączna wysokość pobranych przez Gminę W. od tych odbiorców opłat z tytułu ścieków wynosiła 68.094,56 złotych ( informacje k . 750, 760).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda nie jest uzasadniona. Sformułowanie pierwszego zarzutu apelacyjnego ,, niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy” wskutek naruszenia przepisu - art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak wskazania w pisemnym uzasadnieniu wyroku przyczyn nieuwzględnienia wniosku powoda o zwrócenie się przez sąd do (...) s.c. o podanie długość sieci kanalizacyjnej, ustalonej w wyniku inwentaryzacji przeprowadzonej przez ten podmiot, wskazuje że według powoda sąd pierwszej instancji nie ustalił długości sieci kanalizacyjnej z której korzysta pozwana Gmina. Takie stanowisko jest oczywiście błędne, bo jak wynika z pisemnego uzasadnienia sądu pierwszej instancji sąd w swych ustaleniach zamieścił miary kanalizacji sanitarnej, jak i deszczowej, z której korzysta pozwana Gmina. Uczynił to w oparciu o przeprowadzony w sprawie dowód z opinii biegłego K. G.. Tym samym nie można też uznać, że ustalenie to pozostaje w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Z kolei biegły K. G. - jak wynika z pisemnej opinii (k 462, k- 455)- długości te ustalił na podstawie wyrysu z inwentaryzacji geodezyjnej sieci wykonanego przez (...) s.c. w P. Tryb, planu sytuacyjnego sieci kanalizacyjnej (...) znajdującego się w aktach sprawy , wizji lokalnej i wskazań samych stron.

W toku postępowania przed sądem pierwszej instancji powód nie akceptował opinii biegłego w zakresie długości kanalizacji jak i jej wieku. Do wszystkich kwestii podnoszonych w tym zakresie przez powoda biegły odnosił się szczegółowo w dalszych opiniach uzupełniających( k- 527, 548, 661-663). Z kolei powód w swojej apelacji powiela argumenty z którymi występował w postępowaniu przed Sadem Rejonowym i do których biegły ustosunkował się.

Zgodzić się należy z apelującym kiedy podnosi, że w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku brak jest wskazania przyczyn nieuwzględnienia wniosku powoda zawartego w piśmie o zwrócenie się przez sąd do (...) s.c. w P. o wskazanie długości sieci kanalizacji sanitarnej i deszczowej, uzyskanych dla tych sieci w wyniku dokonania inwentaryzacji geodezyjnej sieci (...) z o.o. w W., a wykonanych przez (...) s.c. Nie uzasadnia to jednak stawiania zarzutu naruszenia przepisu art. 328 § 2 kpc. Naruszenie tego przepisu występuje wówczas, gdy uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawiera danych pozwalających na kontrolę tego orzeczenia (zob. post. SN z 21 listopada 2001, I CKN 185/11 Legalis, wyrok SN z 22 maja 2003 II CKN, 121/01 Legalis). Tak sytuacja w przedmiotowej sprawie jednak nie występuje. Wprawdzie sąd pierwszej instancji w pisemnym uzasadnieniu nie wyjaśnił dlaczego nie uwzględnił wniosku powoda, jednak to nie uniemożliwia dokonanie oceny merytorycznej orzeczenia sądu. Tym bardziej, że w ocenie Sądu Okręgowego nie zachodziła taka potrzeba zwracania się przez sąd do (...) s.c. o informacje, o którą wniósł powód. Po pierwsze biegły w swojej opinii opierał się o dokumenty sporządzone przez (...) s.c. podczas inwentaryzacji . Po drugie powód jest właścicielem sieci kanalizacyjnej, i jako taki, jest uprawniony do uzyskania informacji długości sieci od podmiotu przeprowadzającego inwentaryzację, zaś składając odpowiedni wniosek do sądu powód nie powoływał się odmowę udostępnienia mu takich informacji (k -510). Nie jest rzeczą sądu, by zastępować stronę w pozyskaniu dowodu przy pomocy, którego strona chce sprawdzić prawidłowość ustaleń biegłego, względnie chce kwestionować opinię . Po trzecie jak trafnie podnosił strona pozwana, wnosząc o nieuwzględnienie wniosku powoda, ustalenie długości sieci zinwentaryzowane przez spółkę, nie oznacza jeszcze, że pozwana Gmina korzysta z całej sieci (k -555), tym bardziej że biegły ustalał przebieg sieci, również w oparciu o oględziny w terenie i wskazania samych stron.

Dlatego też nie było powodów do tego, by sąd zwracał się do spółki (...) o informację , o którą wnioskował powód.

W tej sytuacji apelacja powoda jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlega oddaleniu - art. 385 kpc.

Natomiast uzasadniona w znacznej części jest apelacja pozwanej Gminy kwestionująca wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie.

Nie sposób odmówić trafności stawianego w apelacji zarzutu naruszenia przepisu art. 5kc. Wskazany przepis jest najważniejszym z przepisów zawierających klauzule generalne. Stanowi on, że treść (granice) wszystkich uprawnień materialnego prawa cywilnego określają nie tylko normy prawne tworzące poszczególne uprawnienia, ale także zasady współżycia społecznego i społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa. Taki jest sens zawartego w przepisie sformułowania, iż działanie lub zaniechanie formalnie zgodne z treścią prawa podmiotowego, lecz sprzeczne z zasadami współżycia społecznego lub społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa, nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie podlega ochronie. Ujęte w art. 5 k.c. klauzule - społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa i zasad współżycia społecznego - należy traktować jako normy społeczne ogólne, odnoszące się do wszystkich możliwych przypadków, gdy powoływanie się na prawo podmiotowe nie stanowi jego wykonywania, lecz jego nadużywanie, które nie jest społecznie aprobowane i w związku z tym nie korzysta z ochrony prawnej.

Oceniając w przedmiotowej sprawie wysokość zgłoszonego przez powoda żądania, wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwana z sieci kanalizacyjnej powoda, nie można pominąć, że powód nie jest nie jest podmiotem który zbudował świeć kanalizacyjną – została ona wzniesiona, w dawnych latach w warunkach gospodarki socjalistycznej, przez przedsiębiorstwo państwowe. Powód nabył ją w dniu 16 sierpnia 2013 r. od syndyka masy upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości za cenę jedynie 2.100 zł. Z kolei pozwana Gmina korzystając z przedmiotowej kanalizacji nie działała w celu zarobkowym, natomiast w interesie publicznym realizując ustawowe obowiązki w zakresie odprowadzania ścieków. Porównanie wysokości zasądzonego przez sąd wynagrodzenia, ustalonego przez biegłego K. G. przekonuje, iż już chociażby w skali tylko 1 miesiąca jest ono trzy krotnie wyższe od ceny, za jaką powód nabył prawo własności kanalizacji. Wynagrodzenie za korzystanie z sieci kanalizacyjnej, zasądzone zaskarżonym wyrokiem za okres siedmiu miesięcy i piętnastu dni wynosi 46.475,93 zł., co stanowi dwudziestotrzykrotność ceny nabycia. Zasądzenie wynagrodzenia za korzystanie przez Pozwaną Gminę w takiej wysokości w świetle art.5 kc, nie może zyskać aprobaty sądu drugiej instancji. Trafnie zatem zarzuca apelują, że żądanie przez powoda wynagrodzenia w takiej wysokości stanowiło naruszenie zasad zasady etycznego i uczciwego postępowania i nie powinno korzystać z ochrony prawnej.

Skorzystanie przez pozwaną z ochrony jaką daje przepis art. 5 kc nie może jednak prowadzić do oddalenia powództwa, o co wnosiła strona pozwana przed sądem pierwszej instancji, czy też do obniżenia wynagrodzenia do poziomu 7,89 zł za jeden miesiąc o czym pisze skarżąca w uzasadnieniu apelacji. Art. 5 kc nie tylko nie może stanowić podstawy nabycia prawa podmiotowego, ale też nie może stanowić podstawy definitywnej utraty takiego prawa; a takim prawem jest prawo właściciela rzeczy do wynagrodzenia za korzystanie z jego rzeczy przez posiadacza w złej wierze.

W doktrynie i orzecznictwie prezentowany jest zgodny pogląd, że o wysokości należnego właścicielowi nieruchomości wynagrodzenia, za korzystanie z rzeczy bez tytułu prawnego decyduje wynagrodzenie rynkowe, jakie nieuprawniony posiadacz musiałby zapłacić za korzystanie z danego rodzaju rzeczy przez czas trwania władztwa, gdyby było oparte na tytule prawnym (zob. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - zasada prawna z dnia 10 lipca 1984 r., III CZP 20/84, OSNCP 1984, nr 12, poz. 209, uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 1998 r., III CZP 62/97, OSNC 1998 r. Nr 6, poz. 91 i z dnia 13 marca 2008 r., III CZP 3/08, OSNC 2009, nr 4, poz. 53). Chodzi więc o wszystko to, co właściciel uzyskałby gdyby rzecz wynajął, czy wydzierżawił wg. średniej stawki rynkowej, zaś w razie gdyby ścisłe udowodnienie jego żądania było niemożliwe lub znacznie utrudnione (gdy np. nie istnieją stawki rynkowe dla tego rodzaju stosunków obligacyjnych) sąd może zasądzić na podstawie art. 322 kpc odpowiednią sumę według swej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy (por wyroki SN z 19 października 2011 roku II CSK 80/11 Legalis, z 19 października 2016 roku V CSK 29/16 Legalis).

Biegły K. G. dostrzegając, że na wolnym rynku nie są spotykane umowy najmu ( czy dzierżawy) sieci kanalizacyjnych a właściwą dla przedmiotowej sieci stawkę czynszu ustalił, przyjmując że w skali 1 roku odpowiada ona 4,5% wartości odtworzeniowej kanalizacji, wynoszącej 165 2476 zł.,. Poprowadzi do ustalenia wynagrodzenia rocznie 74361,42zł, a miesięcznie w kwocie 6196,72. Te wielkości jednak nie mogły być zaakceptowane z punktu widzenia zasad współżycia społecznego, o czym była mowa wyżej .

Odrzucić także należy proponowany przez pozwaną w apelacji sposób ustalenia wynagrodzenia, poprzez odniesienie 4,5 % wskaźnika do wartości ceny za jaką powód nabył sieć kanalizacyjną ( 2100 zł). Tak ustalone wynagrodzenie wynosiłoby 94,5 zł rocznie a 7,87 zł miesięcznie. Identyczny rezultat daje ustalenie wysokości wynagrodzenia przy wykorzystaniu proporcji w jakiej pozostaje zapłacona przez powoda cena zakupu kanalizację do wartości odtworzeniowej kanalizacji, ustalonej przez biegłego i odniesienie jej do czynszu określonego w opnii ( 2100/1652476 =0,127% ; 74361,42 x 0 ,127%= 94,4 ; 94,4 : 12 = 7,86). Takie wielkości nie mogą być akceptowane , bowiem naruszają uzasadniony interes powoda. Ich przyjęcie sprawiłoby, że wynagrodzenie byłoby iluzoryczne, bez jakiejkolwiek realnej jego wartości i praktycznie oznaczałoby pozbawienie powoda wynagrodzenia.

W ocenie Sądu Okręgowego właściwym wynagrodzeniem należnym powodowi ustalonym z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy ( art. 322kpc - przede wszystkim odnoszących się do nabycia przez powoda przedmiotowej kanalizacji, wysokości zapłaconej za nią ceny, faktu realizacji przez pozwaną Gminę zadań publicznych w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i odprowadzana ścieków i działania jej w interesie społecznym , a nie w celu osiągnięcia zysku) będzie kwota 600 zł miesięcznie. Uwzględnia ona również, że strona pozwana pobiera opłaty osób podłączonych do kanalizacji powoda , których łączna kwota w 2017 roku wynosiła 68 094, co w skali miesiąca daje kwotę 5 674 zł. Odpowiednim miesięcznym wynagrodzeniem w okolicznościach przedmiotowej sprawy będzie suma odpowiadająca 10 procentom tej kwoty, zaokrąglona w górę do pełnych 100 zł. Większy procentowy udział nie jest możliwy, bowiem jak wynika z opinii biegłego, działalność Gminy w zakresie kanalizacji przynosi deficyt. Z doświadczenia życiowego wiadomym jest, że największe koszty tej działalności pochłania utrzymanie oczyszczalni ścieków i utylizacja ścieków, nie zaś sam przestał ścieków do oczyszczalni. Kwota 600 zł odpowiada również interesowi powoda, bowiem już po 4 miesiącach pozwoli powodowi na pełne zrekompensowanie koszyków nabycia kanalizacji , a ponieważ korzystanie przez pozwaną jest wieloletnie, pozwoli mu również na osiągnięcie godziwego zysku.

Dlatego też uznając apelację strony pozwanej w zdecydowanej części za uzasadnioną, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok obniżając zasądzoną kwotę do 4500zł (7,5 miesiąca x 600zł ) oraz w zakresie kosztów sądowych i procesu obciążając nimi powoda na podstawie art. 100 zd. 2 kpc przyjmując, że pozwana uległa tylko co do nieznacznej części swojej apelacji.

O kosztach procesu za instancję odwoławcza orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 kpc.