Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2023 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:

Sędzia Dariusz Mizera

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2023 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa H. G.

przeciwko (...) SA z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 22 lutego 2023 roku, sygn. akt I C 207/20

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powódki H. G. kwotę 900,00 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia pozwanemu niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Dariusz Mizera

Sygn. akt II Ca 417/23

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 1 kwietnia 2020 roku (data nadania przesyłki), skierowanym przeciwko (...) spółka akcyjna w W., powódka H. G., działając przez pełnomocnika profesjonalnego, wniosła o:

1. zasądzenie kwoty 11.300,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15 listopada 2019 roku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę będącą następstwem uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia powstałych w wyniku zdarzenia, które miało miejsce w dniu 30 maja 2019 roku;

2. zasądzenie kwoty 613,48 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15 listopada 2019 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia powstałe wskutek doznanych urazów podczas zdarzenia z dnia 30 maja 2019 roku;

3. zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty;

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz powódki zadośćuczynienie w łącznej kwocie 3.700,00 zł oraz odszkodowanie w wysokości 20,99 zł.

Pismem procesowym z dnia 24 stycznia 2023 roku (data nadania przesyłki), pełnomocnik powódki rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 16.300,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi: od kwoty 11.300,00 zł od dnia 15 listopada 2019 r. do dnia zapłaty; od kwoty 5.000,00 zł od dnia doręczenia pisma rozszerzającego powództwo stronie pozwanej do dnia zapłaty, kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pismo zawierające rozszerzenie powództwa, pełnomocnik pozwanego pismem z dnia 23 lutego 2023 roku (data nadania przesyłki), wniósł o oddalenie powództwa także w rozszerzonym zakresie.

Wyrokiem z dnia 22 lutego 2023 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie, po rozpoznaniu sprawy z powództwa H. G. przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. o zapłatę

1. zasądził od pozwanego (...)Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powódki H. G. kwotę 16.300,- zł (szesnaście tysięcy trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

- od kwoty 11.300,- zł od dnia 15 listopada 2019 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 5.000,- zł od dnia 1 lutego 2023 roku do dnia zapłaty;

2. oddalił powództwo w pozostałej części;

3. zasądził od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powódki H. G. kwotę 4.292,- zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

4. nakazał pobrać od pozwanego (...)Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bełchatowie kwotę 945,19 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 30 maja 2019 r. H. G. jadąc na rowerze w okolicach Szpitala (...) w B. została potrącona przez kierującego pojazdem objętego ubezpieczeniem OC zapewnianym przez pozwanego.

W wyniku przedmiotowego zdarzenia, poszkodowana upadła na jezdnię. Została jej udzielona pomoc i przewieziono ją na (...) Szpitala (...)w B.. W szpitalu udzielono jej pomocy, założono usztywnienie na nogę, sprawdzono nogę oraz wykonano rentgen głowy. Nie doszło do złamania. Przeprowadzone badania wykazały uraz stawu skokowego i stopy (S99.9). Zalecono przyjmowanie leków przeciwbólowych i przeciwzakrzepowych, odpoczynek, oszczędny tryb życia i specjalistyczne leczenie w poradni urazowo - ortopedycznej. Poszkodowana została przetransportowana karetką do domu.

H. G. od 8 roku życia cierpi na epilepsję. Ataki padaczki przed wypadkiem zdarzały się co około 3 dni. Poszkodowaną w domu opiekuje R. K. oraz doraźnie córka A. G.. Dzień po przedmiotowym wypadku u poszkodowanej wystąpił napad epilepsji, w wyniku którego przewróciła się na piec i wypaliła rękę.

Pismem datowanym na dzień 8 sierpnia 2019 roku, zgłoszono szkodę niemajątkową i majątkową będącą następstwem zdarzenia, które miało miejsce w dniu 30 maja 2019 roku, poszkodowana poniosła szkodę i wniosła o likwidację zgłoszonej szkody niemajątkowej poprzez zapłatę kwoty 50.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę fizyczną i psychiczną doznaną przez poszkodowaną wskutek zdarzenia z dnia 30 maja 2019 roku, likwidację zgłoszonej szkody majątkowej poprzez zapłatę kwoty 634,47 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia wskutek zdarzenia z dnia 30 maja 2019 roku.

Decyzją z dnia 19 września 2019 roku, towarzystwo ubezpieczeń przyznało poszkodowanej zadośćuczynienie w wysokości 3.700,00 zł za uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia doznany podczas zdarzenia z dnia 30 maja 2019 roku oraz odszkodowanie tytułem kosztów zakupu leków w kwocie 20,99 zł - roszczenie zostało zweryfikowane.

Decyzją z dnia 14 listopada 2019 roku, towarzystwo ubezpieczeń dopłaciło pozostałą część świadczenia do łącznej wysokości 3.720,98 zł.

W wyniku zdarzenia z dnia 30 maja 2019 roku powódka doznała urazu stawu skokowego lewego wymagające unieruchomienia gipsowego kończyny dolnej lewej. Otrzymała leki przeciw zakrzepowe i leki przeciw bólowe. W tym dniu po przybyciu do domu miała trudności z poruszaniem się po mieszkanku. W tym dniu doznała kolejno trzech po sobie ataków padaczki, a po kolejnym doznała urazu termicznego kończyny górnej prawej.

W tym dniu powódka doznała urazu stawu skokowego lewego - brak dokumentacji urazu.

Unieruchomienie około 6 tygodni w unieruchomieniu gipsowym, może świadczyć o złamaniu kostki w stawie skokowym lewym.

Procentowy uszczerbek na zdrowiu wynosi:

- stawu skokowego, stopy, według par. 162a— 10 %;

- kończyny górnej prawej, według par. 117 - 6%, w tym 1 % za bliznę na nadgarstku prawym. Uszkodzenia mają charakter trwały.

Przebieg leczenia był przeprowadzony prawidłowo gojenie pozostawiono przez ziarnowanie i naskórkowanie co efektem końcowym leczenia jest bliznowiec skóry, bez ograniczeń ruchomości w stawie łokciowym prawym i nadgarstkowym prawym.

Leczenie specjalistyczne odbywało się w Poradni (...) przez 2 miesiące od razu i w Poradni (...) do września 2019 roku. Wymagała specjalistycznych opatrunków na oparzenie III stopnia, maści z antybiotykami, gazy i bandaży oraz hydrożelowych opatrunków, leków przeciw bólowych i przeciwzakrzepowych - heparyna drobnocząsteczkowa z powodu unieruchomienia stawu skokowego kończyny dolnej lewej.

Brak przeprowadzonej rehabilitacji stawu skokowego lewego, jest przyczyną nieznacznych ograniczeń ruchomości w stawie skokowym lewym i jej deformacji.

Rozpoznanie neurologiczne:

- padaczka z charakteropatią;

- stan po urazie stawu skokowego w dniu 30 maja 2022 roku;

- stan po oparzeniu III okolicy nadgarstka i stawu łokciowego prawego w dniu 30 maja 2022 roku;

- zaburzenia depresyjne;

- cukrzyca typu 2.

H. G. leczona jest z powodu padaczki od 10 roku życia. Jest to padaczka samoistna, lekoopoma z towarzyszącą cherakteropatią.

Wypadek z dnia 30 maja 2019 r. nie stanowi bezpośredniej przyczyny ataku epilepsji powódki w dniu 3 czerwca 2019 r.

Powódka mogła dostać ataku epilepsji w dniu 3 czerwca 2019 r. niezależnie od przebytego wypadku.

Trudności w poruszaniu się nie były przyczyną w wyzwoleniu bodźców padaczkowych u powódki, a w konsekwencji oparzenia termicznego III stopnia skóry i tkanki podskórnej łokcia prawego i okolicy łokciowej nadgarstka prawego, natomiast stres związany z doznanym urazem mógł zwiększyć ryzyko wystąpienia napadu padaczkowego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody, w tym dokumenty prywatne, kserokopie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, zeznania powódki H. G., zeznania świadka A. G., opinie biegłych sądowych z zakresu neurologii A. P. oraz z zakresu chirurgii S. N.. Autentyczność żadnego z dokumentów nie była kwestionowana przez którąkolwiek ze stron procesu.

W ocenie Sądu sporządzone w sprawie opinie biegłych sądowego są fachowe i precyzyjne w odniesieniu do ich wniosków końcowych, nie zawierają sprzeczności, ani błędów logicznych. W pełni odpowiadają zakreślonej przez Sąd tezie dowodowej. Wskazać należy, że opinie zostały sporządzone przez osoby kompetentne, posiadające odpowiednie wykształcenie oraz doświadczenie w opiniowaniu w podobnych sprawach. Opinie zawierają przekonujące uzasadnienia oparte na okolicznościach faktycznych sprawy oraz specjalistycznej wiedzy biegłych sądowych, ustalenia poczynione przez biegłych sądowych Sąd uznał za przekonywujące, jasne i pełne. Wskazane w opiniach ustalenia należało ocenić jako prawidłowe. Biegły sądowy z zakresu chirurgii w opinii uzupełniającej podtrzymał w całości opinię podstawową.

Sąd dał wiarę opinii biegłej sądowej z zakresu neurologii, że wypadek z dnia 30 maja 2019 roku nie stanowił bezpośredniej przyczyny ataku epilepsji powódki w dniu 3 czerwca 2019 roku.

Mając na uwadze takie ustalenia Sąd zważył, iż powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Odpowiedzialność ubezpieczyciela jest konsekwencją zawarcia przez sprawcę zdarzenia umowy ubezpieczenia OC (art. 822 § 1 kc).

Podstawą żądania powódki był przepis art. 445 §1 k.c. oraz art. 444 § 1 i 2 k.c.

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Art. 445 §1 stanowi, że w wypadkach przewidzianych w art. 444 sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Stosownie do art. 444 §2 k.c., jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 444 § 1 k.c. polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka (np. rany, złamania). Naruszenie to może dotyczyć nie tylko samej powłoki cielesnej, ale również tkanek oraz narządów wewnętrznych (uszkodzenie organów wewnętrznych). Rozstrój zdrowia natomiast wyraża się w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów bez ich widocznego uszkodzenia (np. zatrucie, nerwica, choroba psychiczna). Możliwe jest jednoczesne zaistnienie uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności konkretnej sprawy mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, prognozę na przyszłość, wiek poszkodowanego.

Zadośćuczynienie określone w art. 445 § 1 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc winna być utrzymana w rozsądnych granicach . Winna to być zatem kwota „odpowiednia”. Dla oceny, czy określona suma jest „odpowiednim” w rozumieniu art. 445 § 1 kc zadośćuczynieniem za doznaną krzywdę, decydujące znaczenie ma charakter i rozmiar krzywdy doznanej przez poszkodowanego. Nie bez znaczenia jest tak ze szeroko rozumiana sytuacja życiowa, w jakiej znajduje się poszkodowany. Na ocenę tę nie ma natomiast wpływu sytuacja - w szczególności majątkowa - sprawcy szkody.

Powstały u powódki długotrwały uszczerbek zdrowia biegły lekarz chirurg ocenił na 10% korzystając z Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U.2013.954 j.t.) i ocena taka powinna być punktem odniesienia dla Sądu przy ustalaniu rozmiaru doznanej krzywdy. Nie należy jednak zapominać, iż procentowy rozmiar uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia jest tylko jednym (posiłkowym) z kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia i nie determinuje tej kwoty bez uwzględnienia wszystkich innych okoliczności sprawy. W szczególności jeśli urazy nie powodują dysfunkcji czy dolegliwości przez czas przewidziany ww. rozporządzeniem to nie oznacza automatycznie, że za doznany uszczerbek krótszy niż długotrwały nie należy się żadna rekompensata.

Powódka w wyniku wypadku doznała urazów fizycznych, odczuwała istotne dolegliwości bólowe oraz z powodu doznanych urazów i przebiegu leczenia doznawała ograniczeń w wykonywaniu zwykłych codziennych czynności oraz dotychczasowych aktywności.

Obecnie skutkami przedmiotowego zdarzenia jest duży stopień zdeformowania stawu skokowego lewego, z przewlekłym obrzękiem w stawie, ruchy są nieznacznie ograniczone.

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe okoliczności oraz aktualne realia ekonomiczne Sąd uznał, iż dochodzone pozwem zadośćuczynienie, wraz z rozszerzeniem powództwa, w kwocie 16.300,00 zł, jest odpowiednie do doznanych przez nią urazów i negatywnych konsekwencji dla jej życia osobistego.

Zgodnie z przepisem art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. W ocenie Sądu, z zebranego materiału dowodowego, nie wynikają faktycznie poniesione przez powódkę koszty zakupu leków. Należy wskazać, że przedstawione faktury, zawierają pozycje, z których nie wynika, które zakupione leki dotyczyły bezpośrednio skutków potrącenia z dnia 30 maja 2019 roku. Wskazane przez powódkę pozycje stanowią leki przeciwzapalne, przeciwbakteryjne, nasenne, środki higieniczne, wspomagające leczenie ran i przeciwzakażeniowe. Nadmienić należy, iż jedynie pozycja leku o działaniu przeciwobrzękowym została uznana już na etapie likwidacji szkody, a kwota 20,99 zł została przyznana i wypłacona przez towarzystwo ubezpieczeń odszkodowania tytułem kosztów zakupu leków, dlatego też Sąd uznał za nieudowodnione roszczenie o kwotę 613,48 zł tytułem poniesionych kosztów leczenia.

Podsumowując, w konsekwencji ostatecznie tytułem zadośćuczynienia zasądzono kwotę 16.300,00 zł.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. przyznając odsetki ustawowe za opóźnienie:

- od kwoty 11.300,00 zł od dnia 15 listopada 2019 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 5.000,00 zł od dnia 1 lutego 2023 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zdanie drugie kpc. Sąd złożył na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, ponieważ powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Na koszty procesu po stronie powoda złożyły się: opłata sądowa od pozwu 375,00 zł, zaliczka na opinię biegłego 300,00 zł, kwota 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, ustalona w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł.

Ponadto na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bełchatowie kwotę 945,19 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiodła strona pozwana zaskarżając wyrok w części, tj.:

a) w zakresie pkt 1 wyroku w części dotyczącej zadośćuczynienia, tj. co do kwoty 5 300,00 zł (tj. ponad kwotę 11 000 zł) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 listopada 2019 r. do dnia zapłaty;

b) w zakresie pkt 3 i 4 wyroku w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu strona pozwana zarzuciła:

a) naruszenie przepisu postępowania - art. 233 § 1 k.p.c., w zw. z art. 278 k.p.c. - poprzez niewłaściwe zastosowanie, polegające na wadliwej ocenie całokształtu materiału dowodowego sprawy, w szczególności - dowodu z opinii biegłych, ocenianych przez Sąd orzekający rozdzielnie i fragmentarycznie, tj. bez wszechstronnego skonfrontowania wniosków wysnutych przez biegłych i bez nadania poczynionym na ich podstawie ustaleniom waloru spójności i niesprzeczności, w tym w zakresie wyraźnego stwierdzenia przez biegłego sądowego, iż występujące u powódki ograniczenia ruchomości wynikały z faktu nie odbycia rehabilitacji, nie pozostawały zatem w normalnym związku z wypadkiem;

b) naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 361 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie, skutkujące przyznaniem zadośćuczynienia w wysokości rażąco zawyżonej względem rzeczywistego i aktualnego na chwilę zamknięcia rozprawy stanu zdrowia powoda, w sytuacji gdy powódka doznała 10% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a także ograniczenia ruchomości występujące u powódki i mające wpływ na jej funkcjonowanie nie pozostawały w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, lecz były wynikiem nie podjęcia rehabilitacji przez powódkę.;

c) naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 481 k.c. w zw. z 817 § 1 k.c. z pominięciem dyrektywy, że w razie ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania,

Powołując się na powyższe zarzuty skarżąca wnosiła o:

1) zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części, a także poprzez rozliczenie kosztów procesu stosownie do wyniku sprawy zweryfikowanego w toku instancji,

2) rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania przed sądem I oraz II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powódki wnosiła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W pierwszej kolejności należało dokonać sprostowania oczywistej niedokładności w dacie wydania zaskarżonego wyroku albowiem jak wynika z protokołu ogłoszenia wyroku wyrok został ogłoszony w dniu 19 kwietnia 2023r. na co wskazuje zarówno protokół z ogłoszenia wyroku jak i decyzja o odroczeniu publikacji wyroku właśnie na 19 kwietnia 2023r. Dlatego też należało sprostować datę wydania wyroku poprzez wpisanie w miejsce daty 14 kwietnia 2023r. daty 19 kwietnia 2023r. a to na podstawie art. 350§ 1 i 3 k.p.c.

Apelacja pozwanego jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne czyniąc je podstawą swojego rozstrzygnięcia.

Skarżący zarzucając w pierwszej kolejności naruszenie art. 233 k.p.c. podkreśla, iż Sąd pominął w ustaleniach fakt, że poszkodowana nie przechodziła rehabilitacji co doprowadziło do ograniczenia ruchomości stawu. W ocenie Sądu Okręgowego nie doszło do naruszenia tego przepisu. Sąd I instancji w swoich ustaleniach wprost zawarł stwierdzenie, iż brak rehabilitacji był przyczyną nieznacznych ograniczeń ruchomości w stawie skokowym lewym. Okoliczność ta była zatem przedmiotem rozważań Sądu jako element stanu faktycznego.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia prawa materialnego to apelacja przede wszystkim wskazuje na naruszenie art. 445 k.c. w zw. z art. 361 k.c.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego tj. art. 445 k.c. należy podkreślić, że Sąd Rejonowy przytoczył wszystkie istotne okoliczności które w jego ocenie wpływały na wysokość zadośćuczynienia, wskazał przy tym na kompensacyjną funkcję zadośćuczynienia i zaakcentował rozmiar negatywnych skutków zdarzenia u powódki i to zarówno w sferze psychicznej jak i w sferze fizycznej. Przy wymiarowaniu zadośćuczynienia Sąd uwzględnił posiłkowo także doznany przez powódkę procentowy uszczerbek na zdrowiu. Swoje rozstrzygnięcie w tym zakresie należycie uzasadnił.

W tym miejscu przypomnieć należy, iż o wysokości należnego zadośćuczynienia pieniężnego decyduje w zasadzie rozmiar doznanej krzywdy w związku z naruszeniem czynności narządu ciała. Jednakże niewymierny w pełni charakter krzywdy sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym i wysokość zadośćuczynienia, zależy od oceny sądu. Sąd przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia dysponuje pewnym luzem decyzyjnym. Oznacza to względną swobodę przy ustalaniu kwoty zadośćuczynienia. Ocena sądu nie może jednak nosić cech dowolności. W razie wyraźnych dysproporcji pomiędzy rozmiarem krzywdy, a wielkością rekompensaty majątkowej, występuje możliwość kwestionowania uznania sądowego w postępowaniu odwoławczym. Należy zatem przyjąć, iż o zasadności zarzutu naruszenia art. 445 k.c. decyduje okoliczność, iż zasądzone zadośćuczynienie jest rażąco wygórowane lub też rażąco zaniżone w przeciwnym razie Sąd Okręgowy nie ma możliwości ingerencji w rozstrzygnięcie Sądu I instancji.

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy uwzględniać czynniki obiektywne w postaci czasu trwania oraz stopnia intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalności skutków urazu, rodzaju wykonywanej wcześniej pracy, szans na przyszłość, wieku poszkodowanego, a także czynniki subiektywne, jak poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową, a także konieczność korzystania z pomocy innych osób przy prostych czynnościach życia codziennego. O doznaniu krzywdy i jej rozmiarze decydują zatem okoliczności, które mają w znacznej mierze charakter niewymierny.

Przy ustalaniu wysokości należnego powódce zadośćuczynienia Sąd Rejonowy w dostateczny sposób uwzględnił rodzaj i zakres doznanego przez nią w wyniku zdarzenia urazu, przebyty proces leczenia, doznane cierpienia fizyczne, utrudnienia i ograniczenia w życiu codziennym oraz uszczerbek na zdrowiu. Zresztą rozstrzygnięcie Sądu w tym zakresie jest w sposób dostateczny uzasadnione nie ma zatem potrzeby przytaczania przywołanej tam argumentacji.. Sąd uwzględnił nie tylko uszczerbek na zdrowiu, ale przede wszystkim skutki wypadku dla powódki, wpływ na codzienne funkcjonowanie, uciążliwości i konsekwencje na przyszłość.

W światle zatem całokształtu wszystkich okoliczności sprawy trudno uznać, iż kwota zadośćuczynienia jest zawyżona.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego odsetek tj. do zarzutu naruszenia art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. to należy podkreślić, iż zarzut ten także jest bezzasadny.

Skarżąca zdaje się podnosić, iż dopiero w toku procesu ujawnione zostały wszystkie okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia. Tymczasem wszystkie okoliczności i skutki wypadku były możliwe do oceny przez pozwaną w toku rzetelnie przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego. Skoro zatem wszystkie okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia były już znane w chwili pierwotnej likwidacji szkody to nie można zasadnie twierdzić, iż odsetki od zasądzonych kwot należą się dopiero od dnia wyrokowania. Przyjęcie takiej tezy prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania sytuacji dłużnika ( tu: strony pozwanej) który mógłby celowo zwlekać z zakończeniem procesu i odwlekać merytoryczne rozstrzygnięcie licząc, że nie poniesie z tego tytułu żadnych konsekwencji.

Zresztą Sąd Najwyższy w tym zakresie jest stanowczy co potwierdził w jednym ze swoich rozstrzygnięć stwierdzając m.in. jeżeli zobowiązany do spełnienia świadczenia z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego nie spełnia go w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 k.c., bądź wynikającym z przepisu szczególnego, to poszkodowany może żądać zapłaty odsetek ustawowych od dnia opóźnienia począwszy od upływu tego terminu, w zakresie w jakim zasądzone na jego rzecz zadośćuczynienie należało mu się już w tym dniu (por. wyrok SN z dnia 3 marca 2017r. I CSK 213/16, baza LEX)

W ocenie Sądu Okręgowego przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności mających wpływ na wysokość zadośćuczynienia należy podkreślić, iż zasądzone zadośćuczynienie należało się powódce w zasądzonej wysokości najpóźniej w dniu 15 listopada 2019r. Już wtedy był w istocie znany rozmiar krzywdy wyrządzonej powódce i wszystkie okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia. Brak zatem podstaw do korekty wyroku w tym zakresie.

Reasumując na podstawie art. 385 k.p.c. należało apelację pozwanego oddalić jako bezzasadną.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108§ 1 k.p.c. mając na uwadze, iż pozwany w całości przegrał sprawę w postępowaniu apelacyjnym.

Dariusz Mizera