Portal Orzeczeń

POSTANOWIENIE

Dnia 3 września 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSA w SO Grzegorz Ślęzak
Sędziowie:	SSA w SO Arkadiusz Lisiecki (spr.) SSO Paweł Hochman
Protokolant:	st.sekr.sądowy Anna Owczarska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 września 2018 roku

sprawy z wniosku J. K.

z udziałem M. B. (1), R. B., A. Z., G. Z., D. B., E. J., M. G., I. B., B. B. (1), W. B., B. Ć., E. C., W. J., Z. Ł., J. M.

o zasiedzenie własności nieruchomości

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 28 lutego 2018 roku, sygn. akt I Ns 54/16

postanawia:

1.  oddalić apelację,

2.  zasądzić od wnioskodawcy J. K. na rzecz uczestnika M. B. (1) kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki SSO Paweł Hochman

Sygn. akt: II Ca 504/18

UZASADNIENIE

W odpowiedzi na pozew skierowany przeciwko pozwanemu J. K. przez powoda M. B. (1) w sprawie sygn. akt I C 2222/14 prowadzonej przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Tryb., J. K. podniósł zarzut zasiedzenia części działki nr (...) o powierzchni ok. (...) a, położonej w miejscowości L..

Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2016 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. w sprawie sygn. akt I C 2222/14 z powództwa M. B. (1) przeciwko J. K. wyłączył do odrębnego rozpoznania podniesiony przez pełnomocnika J. K. zarzut zasiedzenia, który Sąd potraktował jako samodzielny wniosek.

Postanowieniem z dnia 23 marca 2016 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestników postępowania: D. B., E. J., M. G., M. B. (1), I. B., B. B. (1), W. B., B. Ć., R. B., A. Z., G. Z., E. C., W. J., Z. Ł. oraz J. M..

Na rozprawie w dniu 22 września 2016 r. pełnomocnik wnioskodawcy poparł wniosek.

Pełnomocnik uczestnika postępowania M. B. (1) wniósł o oddalenie wniosku.

Uczestnicy, z wyjątkiem M. G., I. B., B. B. (1), G. Z. i Z. Ł. wnieśli o oddalenie wniosku.

Na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2017 r. pełnomocnik wnioskodawcy poparł wniosek i wniósł o stwierdzenie zasiedzenia na rzecz J. K. działki nr (...) położonej w L. z dniem 17 września 2013 r.

Pełnomocnik uczestnika M. B. (1) wnosił o oddalenie wniosku.

Uczestnicy D. B., M. G., W. J. oraz J. M. wnosiły o oddalenie wniosku.

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. oddalił wniosek oraz ustalił, że każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył następujący stan faktyczny: Nieruchomość oznaczona numerem działki (...) położona w L., obręb (...) L., powiat (...), województwo (...) stanowi tereny mieszkaniowe o łącznej powierzchni (...) ha. Dla przedmiotowej nieruchomości Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. prowadzi Księgę Wieczystą nr (...). Jako właściciel widnieje M. B. (1).

W akcie notarialnym Rep. A Nr (...) sporządzonym dnia 8 sierpnia 1996 r. przed J. T. Notariuszem w P. M. B. (2) i Z. B. (1) zawarli z J. M. i J. B. umowę darowizny, na podstawie której M. i Z. małżeństwo B. przekazali działkę gruntu nr (...) o pow. (...) ha położoną we W. L.na rzecz J. M., a działkę gruntu nr (...) o pow. (...) ha darowali na rzecz J. B..

W akcie notarialnym Rep. A Nr (...) sporządzonym dnia 9 lutego 1998 r. przed J. T. Notariuszem w P. M. B. (2), J. B. i E. B. zawarli umowę darowizny, na podstawie której, J. B. przekazał ¼ części zabudowanej działki gruntu (...) o pow. (...) ha położonej we wsi L..

W dniu 3 października 2006 r. w akcie notarialnym Rep. A Nr (...) sporządzonym w dniu 3 października 2010 r. przed Notariuszem w P. J. T., J. B. oraz D. B. działająca w imieniu i na rzecz E. B. zawarli umowę o zniesienie współwłasności nieruchomości stanowiącej działkę oznaczoną nr (...) o pow. (...) ha położonej we wsi L..

W dniu 22 lutego 2010 r. przed Notariuszem w P. J. T. w akcie notarialnym Rep. A Nr (...) sporządzono akt poświadczenia dziedziczenia spadku po J. B., który nabyli E. B., M. B. (3) i M. B. (1) w częściach po 1/3 każde z nich.

W 2005 r. działka oznaczona nr (...) o pow. (...) ha położona we wsi L. uległa podziałowi na działki oznaczone nr (...).

Aktem notarialnym Rep. A Nr (...) sporządzonym dnia 12 marca 2010 r. przed J. T. Notariuszem w P. D. B. działająca w imieniu i na rzecz córek M. B. (3) i E. B. zawarła z M. B. (1) umowę darowizny, na podstawie której M. B. (3) i E. B. przekazały całe swoje udziały we współwłasności nieruchomości oznaczonej nr (...) na rzecz M. B. (1).

W 1983 r. J. K. zakupił działkę oznaczoną nr (...) i ogrodził ją drewnianym płotem. Od 1983 r. gromadził na działce oznaczonej nr (...) materiały na budowę. W sierpniu 1988 r. wnioskodawca na spornej części działki oznaczonej nr (...), powstałej po podziale w 2005 r. działki nr (...), wybudował oborę. Wcześniej w miejscu obory znajdowały się kopce, a ziemia stanowiła ugór. M. i Z. B. (1) składowali w tym miejscu drewno i ziemniaki. Wnioskodawca przed 1988 r. nie uprawiał w tej części ziemi ani nie prowadził na niej żadnych prac.

Decyzją nr (...) Naczelnika Gminy z dnia 30 sierpnia 1988 r. J. K. uzyskał pozwolenie na budowę budynku inwentarsko-składowego typ (...) na działce (...).

J. B. oraz Uczestnik M. B. (1) kilkakrotnie zwracali się do Urzędu Gminy W. o wyjaśnienie sprawy posadowienia na działce oznaczonej nr (...) przez J. K. budynku gospodarczego. Pierwsze pismo J. B. wystosował do Urzędu Gminu w W. w dniu 24 października 2003 r. Nadto J. B. wniósł pismo interwencyjne do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P.

Pismem z dnia 29 sierpnia 2014 r. uczestnik M. B. (1) wezwał wnioskodawcę do wydania części działki nr (...) wyznaczając termin do końca września.

M. B. (1) od 2013 r. opłacał podatki od posiadanych nieruchomości. Na dzień 31 marca 2015 r. uczestnik nie zalegał w płatności podatków.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów załączonych przez strony do akt sprawy, które to dokumenty nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Ponadto w zasadniczej części Sąd Rejonowy oparł się o treść zeznań stron oraz powołanych w sprawie świadków na okoliczność gospodarowania sporną częścią działki oraz budowy budynku gospodarczego. Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom powołanych w sprawie świadków: M. N., R. J., D. T., a także zeznaniom uczestników: M. B. (1), D. B., E. J., M. G. i W. J.. W ocenie Sądu Rejonowego zeznania te zasługują w całości na przymiot wiarygodności z uwagi na to, iż były spójne i logiczne. Należy bowiem wskazać, że zeznania te korespondowały ze sobą oraz znajdowały potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Ponadto Sąd Rejonowy uwzględnił także zeznania wnioskodawcy J. K. w części w jakiej treść tych zeznań dała pogodzić się z zeznaniami pozostałych świadków i uczestników postepowania. W dalszej kolejności Sąd Rejonowy pominął zeznania świadków: Z. B. (2), R. P. i S. W., jako że zeznania te nie korespondowały z pozostałymi zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Nadto z powodu braku szczegółowej wiedzy, co do spornych okoliczności Sąd nie uwzględnił zeznań Z. B. (3), A. B., S. K., L. S., S. J., W. B., B. Ć., A. Z., G. Z., E. C. i Z. K..

Mając tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał, że wniosek podlega oddaleniu.

W niniejszej sprawie J. K. wnosił o stwierdzenie, iż z dniem 17 września 2013 r. doszło zasiedzenia na jego rzecz działki nr (...) położonej w L.. Początek biegu zasiedzenia wnioskodawca liczył od roku 1983, w którym nabył działkę oznaczoną nr (...). W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego z powyższym nie sposób się zgodzić.

Bezsprzecznie wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie wnioskodawca pozostawali w złej wierze, a zatem był świadomy braku posiadania tytułu prawnego do spornej nieruchomości. Przekonania powoda o samoistnym posiadaniu nie może tłumaczyć decyzja nr (...) Naczelnik Gminy z dnia 30 sierpnia 1988 r., w której J. K. uzyskał pozwolenie na budowę budynku inwentarsko-składowego typ (...) na działce (...). Jak wynika z pisma Urzędu (...)w W. z dnia 6 listopada 2014 r. skierowanego do wnioskodawcy J. K. budynek gospodarczy został wybudowany na działce oznaczonej nr (...), czyli niezgodnie z decyzją udzielająca pozwolenia na budowę, w którym wymieniono działkę nr (...). Nadto uczestnik postępowania jak i jego ojciec – J. B. wielokrotnie zwracali się do Urzędu (...) o wyjaśnienie sprawy związanej ze wzniesieniem przez wnioskodawcę na działce oznaczonej nr (...) budynku gospodarczego. Pierwsze pismo J. B. wystosował już w 2003 r. Powyższe całkowicie zaprzecza twierdzeniom wnioskodawcy, iż uczestnicy nie sprzeciwiali się istniejącej na nieruchomości sytuacji.

Posiadanie wnioskodawcy nie trwało przez okres wymagany ustawą, tj. przez 30 lat. W ocenie Sądu Rejonowego nie ma wystarczających podstaw, aby uznać, że J. K. po objęciu w posiadanie działki oznaczonej nr (...) użytkował także sporną część działki, która aktualnie stanowi działkę oznaczoną nr (...). Twierdzenia wnioskodawcy nie zostały poparte żadnym dowodem, w tym zeznaniami powołanych w sprawie świadków i uczestników postępowania. Wskazać należy, iż w toku sprawy świadkowie i uczestnicy postępowania zgodnie wskazali, iż do rozpoczęcia budowy budynku gospodarczego – obory doszło dopiero w sierpniu 1988 r. i od tego momentu wnioskodawca zamanifestował swoje posiadanie, które wykazał następnie aż do złożenia przedmiotowego wniosku. Przed tym czasem brak jest jednak wyraźnych dowodów na to, że wnioskodawca użytkował część działki zajętej pod oborę. Ze złożonych w sprawie zeznań wynika, iż na tej części działki znajdowały się kopce, a M. i Z. B. (1) składowali w tym miejscu drewno i ziemniaki. Wprawdzie J. K. już wówczas gromadził materiały na budowę obory, ale nie zajmowały one spornego terenu. Wszelkie prace podejmowane przez wnioskodawcę na terenie działki znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków dopiero od dnia budowy obory.

Mając na uwadze powyższe nie sposób uznać, że wnioskodawca od 17 września 1983 r. był posiadaczem samoistnym spornej części działki nr (...), na co wskazuje szereg przytoczonych wyżej okoliczności. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż najwcześniej od rozpoczęcia budowy budynku gospodarczego, tj. w sierpniu 1988 r. wnioskodawca J. K. samodzielnie władał przedmiotową nieruchomością.

W konsekwencji Sąd Rejonowy uznał, iż wnioskodawca nie spełnił przesłanki 30-letniego samoistnego posiadania przedmiotowej nieruchomości i dlatego oddalił wniosek.

Wnioskodawca zaskarżył postanowienie w całości.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest:

a/ art. 233 kpc przez zaniechanie przez Sąd dokonania wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na:

- nieuwzględnieniu i pominięciu zeznań Z. B. (3), A. B., S. K., L. S., S. J. i Z. K. z powodu rzekomego braku szczegółowej wiedzy, co do spornych okoliczności mimo, że wniosek taki jest całkowicie nieuprawniony gdyż świadkowie posiadali pełną wiedzę dotyczącą objęcia przedmiotowej nieruchomości w samoistne posiadanie przez wnioskodawcę w 1983r, posiadają pełną wiedzę dotyczącą stanu nieruchomości w dacie jego objęcia, daty powstania drewnianego płotu między sporną nieruchomością a pozostałą częścią nieruchomości B., miejsca postawienia tego płotu zgodnie ze słupkiem granicznym umieszczonym przez urzędników z Gminy, postawienia tego płotu przez wnioskodawcę, wykorzystywania tej nieruchomości rolniczo przez wnioskodawcę od momentu postawienia ogrodzenia i innych okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia a zatem zeznania tych świadków miały istotne i decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i w całości potwierdzały zeznania wnioskodawcy a jedynie zeznania S. K. wskazują, że świadek ten celowo zasłaniał się niepamięcią choć uczestniczył w procesie wydania pozwolenia budowlanego,

- bezpodstawnym pominięciu zeznań Z. B. (2), R. P. i S. W. z tego powodu, że nie korespondowały one rzekomo z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym mimo, że wniosek ten jest całkowicie nieuprawniony gdyż zeznania tych świadków miały decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, nie były odosobnione, korespondowały z zeznaniami wnioskodawcy oraz korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym,

- ocenie materiału dowodowego w postaci zeznań stron oraz świadków bez ich konfrontacji z dokumentami załączonymi przez wnioskodawcę mimo, że dokumenty te potwierdzają w całości zeznania wnioskodawcy gdyż załączony plan zagospodarowania przestrzennego stanowi odzwierciedlenie stanu istniejącego na gruncie zwłaszcza w zakresie przebiegu granicy po linii drewnianego płotu postawionego przez wnioskodawcę w 1983r, co wskazuje na błąd urzędników gminy i może przemawiać, za przyjęciem dobrej wiary wnioskodawcy,

- odmówieniu wiary zeznaniom wnioskodawcy w części, w której twierdził on, że objął w posiadanie nieruchomość objętą wnioskiem w 1983r, granice tej nieruchomości zostały mu wskazane przez urzędników gminy i na podstawie znaków granicznych posadowionych przez urzędników postawił on w 1983r drewniane ogrodzenie, od momentu objęcia w posiadanie wykorzystywał nieruchomość rolniczo a następnie na spornej części nieruchomości rozpoczął produkcję pustaków zaś w 1986r postawił oborę zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, który odzwierciedlał stan nieruchomości na gruncie, który nie był przez nikogo kwestionowany a został sporządzony na podstawie innych dokumentów weryfikowanych w toku wydania decyzji budowlanej i stąd wnioskodawca nie wiedział, że decyzja budowlana dotyczy faktycznie innej nieruchomości,

- bezpodstawnemu daniu wiary uczestnikom M. B. (1), D. B., E. J., M. G. i W. J. w sytuacji gdy zeznania tych osób budzą wątpliwości z uwagi na zainteresowanie tych osób wynikiem postępowania, uczestnik M. B. (1) (31 lat) oraz uczestniczka M. G. (35 lat) z uwagi na wiek całą wiedzę na temat przedmiotu sporu mogą posiadać jedynie od osób trzecich (także najbliższej rodziny zaangażowanej w konflikt), uczestniczka D. B., E. J. przedstawiały inną wersję wyjaśniając informacyjnie i zeznając jako strona i relacje te wykluczają się wzajemnie a zeznania wszystkich tych osób budzą uzasadnione wątpliwości z uwagi na zasady logiki, doświadczenia życiowego i wskazania wiedzę, zwłaszcza w zakresie rzekomego przesuwania przez wnioskodawcę słupków granicznych, postawienia drewnianego ogrodzenia i posadzenia drzew przez B. wzdłuż granicy oraz przyczyn tak późnego wniesienia powództwa o wydanie nieruchomości a przede wszystkim pozostają w sprzeczności z dokumentami przedstawionymi przez wnioskodawcę, tj. planem realizacyjnym, z którego wynika, że już na datę sporządzenia dokumentacji budowlanej istniało ogrodzenie między działką M. B. (2) a przedmiotową działką, objętą w posiadanie przez wnioskodawcę a zatem ogrodzenie (drewniany płot) nie mógł powstać na działce (...) i nie mogło być tak, że płot ten powstał w momencie wybudowania budynku wnioskodawcy lub po jego wybudowaniu,

b/ art. 278 kpc przez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego geodety na okoliczność wydzielenia części działki (...) przy uwzględnieniu zasiedzenia, zgodnie z zakresem posiadania, który był niezbędny do ustalenia istoty sprawy i dokładnego określenia zakresu zasiedzenia,

2. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez przyjęcie, że w 1983r wnioskodawca zakupił od M. i Z. B. (1) działkę oznaczoną nr (...) i tą właśnie działkę ogrodził drewnianym płotem i na tej właśnie działce w 1983r gromadził materiały budowlane mimo, że wnioskodawca choć zakupił w 1983r tą działkę z (...) to granice tej działki zostały mu wskazane przez urzędników z gminy, urzędnicy ci wskazali mu słupek graniczny i po tej linii w 1983r postawił drewniany plot obejmując działkę w posiadanie i zaczął wykorzystywać ją rolniczo, co znajduje potwierdzenie w zeznaniach Z. B. (2), Z. B. (3), A. B., L. S., S. J., S. W., dokumentacji złożonej przez wnioskodawcę (odzwierciedlającej stan na gruncie, por. plan realizacyjny, pismo wnioskodawcy z 28.07.2017r) oraz oględzinach nieruchomości zaś pozostali uczestnicy i świadkowie zeznawali wyłącznie na okoliczność postawienia tego drewnianego płotu, twierdząc, że został postawiony rzekomo w momencie wybudowania obory (1988r), że wybudował go wnioskodawca albo małżonkowie B., że wnioskodawca przestawił w tym celu słupek graniczny choć brak jest na to jakichkolwiek wiarygodnych dowodów gdyż zdarzenia takiego nie zgłoszono nawet na Policji, zaś po drugiej stronie tego płotu znajdują się drzewa posadzone przez małżonków B. a zeznania te wyklucza dokumentacja w postaci złożonego przez wnioskodawcę planu realizacyjnego, co w ogóle nie wziął pod uwagę i nie rozważył Sąd Rejonowy przyjmując odosobnioną wersję, o której mowa na wstępie zarzutu,

3. nierozpoznanie przez Sąd istoty sprawy a mianowicie, kiedy wnioskodawca objął działkę objętą wnioskiem w samoistne posiadanie, przez jaki okres ją posiadał oraz kiedy powstał drewniany plot za budynkiem wnioskodawcy, w jakich okolicznościach powstało to ogrodzenie, czy kiedykolwiek ogrodzenie to było przesuwane przez wnioskodawcę, co miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy,

4. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 172 kc przez oddalenie wniosku o zasiedzenie w sytuacji spełnienia przez wnioskodawcę wszystkich przesłanek do zasiedzenia, nieruchomości wynikających z treści tego przepisu,

Wskazując na powyższe zarzuty, wnosił o zmianę zaskarżonego postanowienia i uwzględnienie w całości wniosku J. K. o zasiedzenie przedmiotowej części nieruchomości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

Ponadto wnioskodawca wnosił ponownie o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego geodety na okoliczność wydzielenia części działki (...) przy uwzględnieniu zasiedzenia, zgodnie z zakresem posiadania, który był i jest niezbędny do ustalenia istoty sprawy i dokładnego określenia zakresu zasiedzenia.

Uczestnik M. B. (1) wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje : apelacja nie jest uzasadniona.

Faktem niespornym jest, że wnioskodawca w dniu 16 września 1983 r. kupił od Skarbu Państwa – Państwowego Funduszu Ziemi działkę (...), która była wcześniej własnością M. i Z. małżonków B..

Właścicielem zaś spornej części działki (...) ( wcześniej (...)) jest uczestnik M. B. (1), a wcześniej właścicielami byli jego krewni.

J. K. pozwolenie na budowę budynku inwentarsko – składowego (obory) dostał na działce (...), a nie działce (...), dopiero w dniu 30 sierpnia 1988 r.

M. B. (1) pozew przeciwko J. K. w sprawie I C 2222/14 wniósł w dniu 02grudnia 2014 r.

Na okoliczność samoistnego posiadania części działki (...) oraz daty objęcia jej w posiadanie przez J. K. zainteresowani wskazali także dowody z zeznań świadków, które to dowody zostały przez Sąd Rejonowy przeprowadzone.

W ocenie Sądu II instancji nie ma racji autor apelacji, kiedy zarzuca Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych na podstawie całego zgromadzonego materiału dowodowego, który ocenił na podstawie wszechstronnego rozważenia wszystkich dowodów, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i w sposób odpowiadający zasadom doświadczenia życiowego. Brak zatem podstaw do zakwestionowania ustalonego stanu faktycznego.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu.

Zasadnie Sąd I instancji oparł swe ustalenia faktyczne na zeznaniach świadków: R. J., D. T., M. N. oraz uczestników: M. B. (1), D. B., E. J., M. G. i W. J.. Zeznania w/w osób są zgodne, korespondują ze sobą i są logiczne.

Ustalenie zatem Sądu I instancji, że w miejscu obecnie postawionego przez wnioskodawcę budynku obory znajdowały się kopce na ziemniaki, składowane było drewno przez M. i Z. małżonków B., ponieważ ziemia w tym miejscu stanowiła ugór jest prawidłowe.

Na poparcie swego stanowiska autor apelacji przywołuje dowody z zeznań świadków, którym Sąd I instancji nie dał wiary.

Z uwagi na powyższe Sąd II instancji ponownie dokonał oceny tych dowodów.

Otóż z zeznań świadków Z. B. (2), Z. B. (3) wynika, iż pustaki były robione i gromadzone przez wnioskodawcę w latach 1985 – 1986 oraz, że wnioskodawca postawił płot.

Świadek R. P. zeznał, że sporna działka stanowiła ugór, rosły tam krzaki B..

Świadek A. B. zeznał, że stał płot, a ziemia była orana i obsiewana.

Świadek S. W. ( siostra wnioskodawcy ), że brat postawił płot były kopce na ziemniaki oraz posadził ziemniaki.

Świadek S. J. jak wnioskodawca nabył ziemię, to woził obornik i orał ziemie

Z kolei świadek Z. K. będąc u wnioskodawcy w roku 1982, zbierała z tej działki ziemniaki.

Oceniając te dowody podzielić należy wniosek Sądu I instancji, że zeznania tych świadków z racji braku szczegółowej wiedzy nie zasługują na wiarę. Nie można bowiem w oparciu o te dowody ustalić, że wnioskodawca już z chwilą zakupu działki (...) objął w samoistne posiadanie część działki oznaczonej numerem (...).

Zgromadzone dowody z dokumentów jednoznacznie wskazują, że najwcześniej samoistne posiadanie spornej części działki przypisać można wnioskodawcy dopiero od dnia rozpoczęcia budowy obory.

Skoro samoistne posiadanie wnioskodawcy jest posiadaniem w złej wierze, to od 30 sierpnia 1988 r. nie upłynął termin 30 – letniego okresu posiadania, a to z uwagi, iż z dniem wniesienia pozwu w sprawie I C 2222/14 o wydanie spornego gruntu tj. 02.12.2014 r., doszło do przerwania biegu przedawnienia.

Zarzut apelacji nie jest zatem trafny i dlatego nie może odnieść zamierzonego skutku.

W ocenie Sądu Okręgowego z w/w rozważań wynika, że także drugiego zarzutu apelacji tj. naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego – art. 172 k.c. nie można także uznać za zasadny. Do stwierdzenia bowiem nabycia własności nieruchomości przez posiadacza samoistnego w złej wierze konieczne jest wykazanie upływu terminu 30 – letniego posiadania.

Skoro wnioskodawca J. K. wykazał samoistne posiadanie spornej części działki (...) przez okres 26 lat, to zasadnie Sąd Rejonowy wniosek z uwagi na brak spełnienia przesłanek, o których stanowi przepis art. 172 k.c. oddalił.

Reasumując podniesione w apelacji jej zarzuty w ocenie Sądu II instancji nie są zasadne, dlatego tak wywiedzioną apelację na podstawie art. 385 k.p.c. należało oddalić.

Ponieważ apelacja nie jest uzasadniona to przeprowadzenie wnioskowanego w apelacji dowodu z opinii biegłego geodety nie było celowe, prowadziłoby jedynie do nieuzasadnionego wzrostu kosztów postępowania. Kierując się powyższym wniosek dowodowy zawarty w apelacji Sąd Okręgowy oddalił.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 520 § 3 k.p.c. W niniejszej sprawie interesy wnioskodawcy i uczestnika M. B. (1) były sprzeczne. Wnioski apelacji zostały oddalone, dlatego zasądzono od wnioskodawcy na rzecz uczestnika kwotę 900 zł, tj. zwrot poniesionej kwoty na wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym - § 10 ustęp 1 pkt 1 w związku z § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r., w sprawie opłat za czynności adwokackie - Dz.U. poz.1800; zmiana Dz.U. z 2016 r., poz.1668.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki SSO Paweł Hochman

.