Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2022 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący

Sędzia Dariusz Mizera

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2022 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa G. S.

przeciwko W. S.

o zaspokojenie potrzeb rodziny

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 20 maja 2022 roku, sygn. akt III RC 132/19

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym sentencji w ten sposób, że:

1/ zasądza od pozwanego W. S. na rzecz powódki G. S. tytułem zaspokojenia potrzeb rodziny:

a/ kwotę 2.451,60 zł ( dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 kwietnia 2019r. do dnia zapłaty;

b/ kwotę 2.000,00 zł ( dwa tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 maja 2019r. do dnia zapłaty;

c/ kwotę 2.000,00 zł ( dwa tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 czerwca 2019r. do dnia zapłaty;

d/ kwotę 1.548,38 zł ( jeden tysiąc pięćset czterdzieści osiem złotych trzydzieści osiem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 lipca 2019r. do dnia zapłaty;

e/ kwotę 1.000,00 zł ( jeden tysiąc złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 sierpnia 2019r. do dnia zapłaty;

f/ kwotę 600,00 zł ( sześćset złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 września 2019r. do dnia zapłaty;

2/ umarza postępowanie w części dotyczącej zasądzenia kwoty przekraczającej kwotę 1.000 zł ( jeden tysiąc złotych) miesięcznie za okres od 18 lipca 2019r. do 19 września 2019r.

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego W. S. na rzecz powódki G. S. kwotę 734,00 zł ( siedemset trzydzieści cztery złote ) tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Dariusz Mizera

Sygn. akt. II Ca 511/22

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2019 roku do Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wpłynął pozew G. S. zastąpionej przez adwokata przeciwko W. S. o zaspokojenie potrzeb rodziny, w którym wniosła o zasądzenie tytułem zaspokojenia potrzeb rodziny kwotę 2500 złotych miesięcznie, płatnych do dnia 10 każdego miesiąca, do jej rąk z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat w raz z wnioskiem o udzielenie zabezpieczenia do kwoty po 2000 złotych miesięcznie.

W dniu 29 marca 2019 roku w celu rozpoznania wniosku o zabezpieczenie zarządzono doręczenie pozwanemu pozwu udzielając 7 dniowego terminu do złożenia wniosków dowodowych ewentualnie odpowiedzi na pozew w tym wniosku o zabezpieczenie.

Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2019 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb., zabezpieczył powództwo w ten sposób, że zobowiązał pozwanego W. S. do zapłaty na czas trwania procesu na rzecz powódki G. S. tytułem zaspokojenia potrzeb rodziny alimentów w kwocie po 1000 złotych miesięcznie, poczynając od dnia 25.03.2019 roku, płatnych z góry do 15 dnia każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat, do rąk powódki - G. S. oddalając wniosek w pozostałej części.

W dniu rozprawy 17.07.2019 roku nikt się nie stawił. Sąd ogłosił postanowienie o zawieszeniu postępowania na podstawie art.445§2 k.p.c.

Wyrokiem z dnia 20 maja 2022 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. po rozpoznaniu na rozprawie sprawy z powództwa G. S. przeciwko W. S. o zaspokojenie potrzeb rodziny

1. zasądził od pozwanego W. S. na rzecz powódki G. S. alimenty w kwocie po 2.000/dwa/ tysiące złotych miesięcznie, poczynając od dnia 25.03.2019 roku do dnia 18.09.2019 roku, płatne z góry do dnia 15 każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami poczynając od dnia 25.03.2019 do dnia zapłaty, do rąk powódki G. S.,

2. oddalił powództwo w pozostałej części,

3. nie obciążył powódki wpisem od oddalonej części powództwa,

4. zasądził od pozwanego W. S. na rzecz powódki G. S. kwotę 1.539,31 złotych (jednego tysiąca pięciuset trzydziestu dziewięciu złotych trzydziestu jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

5. wyrokowi w punkcie 1 sentencji nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

W. S. i G. M., nazwisko rodowe K. w dniu (...) roku zawarli związek małżeński przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w W., wpisany do księgi małżeństw za numerem (...). Mają z niego jedną pełnoletnią córkę, która mieszka w Ł..

W dniu 19 czerwca 1996 roku W. i G. S. nabyli od C. M. niezabudowaną działkę budowlaną położoną w P., ul. (...) o powierzchni (...) ha, oznaczoną jako działka nr (...) na załączonej do aktu notarialnego mapie, a następnie zaktualizowana pod pozycją (...) w wypisie z rejestru gruntów, wydanym w dniu 11 czerwca 1996 roku przez wówczas funkcjonujący Urząd Rejonowy w P., za kwotę 13.600 zł. Strony oświadczyły wówczas, iż nieruchomość tę kupują i dokonują jej nabycia do ustawowej wspólności małżeńskiej.

W 2005 roku powódka G. S. chorowała kardiologicznie. Stwierdzono u niej niedomykalność zastawki. Leczenie polegało na chirurgicznym wszczepieniu sztucznej zastawki.

We wrześniu 2018 roku powód wyprowadził się z domu położonego w P. przy ul. (...). Dom był budowany przy pomocy fizycznej i finansowej S. S. (1). Po wyprowadzce powoda, zostały w domu zmienione zamki a powód ani jego rodzice nie mają dostępu do domu.

Pozwany od ponad 20 lat pracował w W.. Do 2011 roku dojeżdżał do pracy codziennie. Później w związku z pracą zawodową na większość tygodnia wyjeżdżał do W.. Powódka dbała o dom, w sprzątaniu i praniu pomagała jej zatrudniona w tym celu pani, a tę pomoc zapewniła sobie powódka po operacji kardiologicznej. Gotowaniem zajmowała się powódka, podobnie jak prasowaniem koszul i przygotowywaniem męża do codziennych wyjazdów do pracy lub weekendowych wyjazdów turystycznych, które finansował pozwany. W domu stron wielokrotnie bywali przyjaciele i znajomi, a także członkowie rodzin zarówno powódki jak i pozwanego. Przygotowywaniem tych spotkań od strony kulinarnej zajmowała się powódka. Także wielokrotnie Święta Bożego Narodzenia czy Wielkiej Nocy były dla rodzin powódki i pozwanego urządzane w domu rodzinnym stron. Nie było złych relacji i wrogości. Na spotkania grillowe zapraszano rodziców pozwanego. Byli oni także na pięćdziesiątce ślubu rodziców powódki w W.. Strony bardzo często wyjeżdżały na wycieczki krajowe i zagraniczne, które finansował pozwany. Ostatnie wyjazdy miały miejsce jeszcze w weekend majowy i wakacje 2018 roku. Jeszcze na dwa tygodnie przed wyprowadzeniem się pozwanego do W. było u stron w domu spotkanie towarzyskie. Na dziesięć dni przed wyprowadzeniem się pozwanego strony zachowując się normalnie i elegancko wobec siebie spotkali się z Państwem G., które to spotkanie odbyło się u Państwa S.. Tam zaplanowali spotkanie towarzyskie u Państwa Z. z udziałem stron w weekend następujący bezpośrednio po tym, jak pozwany wyprowadził się do W..

W maju 2018 roku powódka leczyła się onkologicznie.

W miesiącu kwietniu 2017 roku pozwany na jednym ze szkoleń poznał I. M.. Rozmawiał z nią o swoich relacjach małżeńskich.

W dniu 26 września 2018 roku, we wtorek powód wyprowadził się z domu rodzinnego, zabrał wszystkie swoje rzeczy osobiste, oświadczył wprost żonie, że się wyprowadza. Wcześniej powód wynajmował mieszkania w W., za utrzymanie których osobiście ponosił koszty. W tym miesiącu przelał z konta na które wpływały jego zarobki na konto, z którego korzystał kwotę 203.000,00 złotych Na początku września 2018 roku powód zamieszkał z I. M.. Początkowo wspólnie wynajmowali mieszkanie, pokrywali koszty jego utrzymania. Zachowywali się jak para, pozwany odwoził konkubinę do pracy. Następnie konkubina powoda zakupiła mieszkanie, w którym wspólnie zamieszkują, prowadzą wspólne gospodarstwo domowe. W 2019 roku pozwany wraz z I. M. wyjeżdżali na imprezy turystyczne. Byli między innymi w C.. Odwiedzali wspólnie starych znajomych.

Pozwany wniósł sprawę o rozwód, która zakończyła się orzeczeniem o winie W. S.. Zostały także ustalone alimenty na rzecz pozwanej w kwocie po 2.000 zł miesięcznie. Żadna ze stron dotychczas nie wniosła o podział majątku wspólnego, który obejmuje dom, nieruchomości, 2 samochody. Samochód osobowy marki T. nie jest własnością powoda, lecz jego ojca, który zakupił go 8 lat temu za własne pieniądze.

Córka stron jest pełnoletnia, założyła własną rodzinę, mieszka w A.. Nie pozostaje na utrzymaniu rodziców od 2011 roku. Nie uczestniczyła ponadto w sprawie rozwodowej.

W. S. ma 57 lat, jest magistrem inżynierem mechanizacji rolnictwa, nie był dotychczas karany. Od 2004 roku pracuje w W., do domu przyjeżdżał jedynie na weekendy. Był tam Dyrektorem sprzedaży, a teraz jest menagerem sprzedaży. Jego wypłaty wynagrodzenia w 2018 roku kształtowały się następująco:

- 9 stycznia 2018 roku - 9.158,79 złotych

- 8 lutego 2018 roku - 31.120,89 złotych

- 8 marca 2018 roku 15.318,84 złotych

- 9 maja 2018 roku 23.262,15 złotych

- 7 czerwca 2018 roku 7.950,19 złotych

- 9 lipca 2018 roku 8.726,28 złotych,

- 9 sierpnia 2018 roku 6.172, 86 złotych

- 7 września 11.163, 91 złotych

- 9 października 2018 roku 3.271,78 złotych

- 8 listopada 2018 roku 17.248,52 złotych oraz 1.738,12 złotych

- 27 grudnia 2018 roku 1.188,90 złotych

Łącznie w 2018 roku powód zarobił 144.906,20 złotych, co daje średniomiesięczną wartość w wysokości 12.075,52 złotych. Natomiast od 1 stycznia 2019 roku do 30 września 2019 roku pozwany zarobił u swojego pracodawcy łącznie 212.885,70 złotych, zatem 24.653, 97 złotych średnio na miesiąc za 2019 rok.

Jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 czerwca 2004 roku w (...) w M. na stanowisku reprezentanta handlowego.

W okresie od dnia 1 stycznia 2019 roku do dnia 30 września 2019 roku suma jego wynagrodzenia wyniosła: płaca zasadnicza 46.375 zł, premia prowizja 166.510,70 zł. W 2018 roku W. S. osiągnął przychód w kwocie 267.432,64 zł, natomiast dochód w kwocie 265.763,92 zł. W 2017 roku osiągnął dochód na poziomie ponad 95.000 zł. W okresie od 1 stycznia 2019 roku do 30 września 2019 roku pozwany zarobił u tego samego pracodawcy łącznie 212.885,70 złotych , zatem 24,653,97 złotych średnio na miesiąc 2019 roku. Każda ze stron miała osobne rachunki bankowe, utrzymywała się ze swoich pensji. Pozwana miała 2 lub 3 rachunki bankowe, powód natomiast 1. Z uwagi na okoliczność, że to on ponosił koszty utrzymania domu, przypuszcza, że żona mogła mieć około 100.000 zł oszczędności. On sam w momencie wyprowadzki miał ich 250.000 zł. Aktualnie powód posiada 2 rachunki bankowe.

W. S. próbował mediacji oraz niejednokrotnie podejmował próby rozmów z żoną, lecz bezskutecznie.

Strony kontaktują się ze sobą osobiście oraz telefonicznie, poprzez wiadomości e-mail i sms w sprawach dotyczących zarządu wspólnym majątkiem małżeńskim, codziennych, bieżących spraw, jak np. wymiany opon, leczenia onkologicznego pozwanej, a także wystawienia domu na sprzedaż, dokonywania opłat związanych z ubezpieczeniami, podatkami.

W marcu 2019 roku strony spotkały się w celu omówienia sytuacji majątkowej po rozstaniu. Na przełomie września i października 2019 roku G. S. otrzymała od męża wiadomość tekstową, że ich dom został zgłoszony do agencji nieruchomości celem sprzedaży.

Dom stron był obciążony kredytem z uwagi na zakup mieszkania dla córki. Powód zobowiązywał się do dokonywania spłaty tego kredytu, jednak zmienił swoją decyzję. Spłata następowała do czerwca 2019 roku. W późniejszym czasie powód zaproponował poprzez e-mail, aby wspólnie z pozwaną dokonywali jego spłat. Powódka spłaca połowę kredytu hipotecznego zaciągniętego we frankach szwajcarskich na zakup mieszkania w Ł. dla córki. Rata wynosi 320 CHF.

Do listopada 2018 roku na rachunek powódki z przeznaczeniem na opłatę rachunków z wynagrodzenia pozwanego wpływała kwota 2.000 złotych. Do listopada 2018 roku powódka była upoważniona do rachunku osobistego pozwanego. Od grudnia 2018 roku pozwany zamknął rachunek w (...)otworzył w Banku (...) i przestał łożyć na utrzymanie domu. W lipcu 2019 roku powód oraz pozwana kontaktowali się w sprawie samochodu użytkowanego przez żonę. Samochód jest zarejestrowany na powoda i to on zajmował się kwestiami ustalenia warunków ubezpieczenia. Składkę płaciła pozwana. Do czerwca 2019 roku powód spłacał cała ratę kredytu zaciągniętego na mieszkanie dla córki, potem poinformował, iż będzie spłacał połowę, tj. 650 zł miesięcznie.

W 2018 roku powódka miała trudną sytuację finansową, była wspierana przez brata. Z własnej woli przekazywał jej do ręki oraz przelewem określone kwoty pieniężne. Miało to miejsce również w 2019 roku. Zostały przez niego wykonane 4 przelewy na kwotę 2.000 zł każdy. W czerwcu lub lipcu 2019 roku R. K. przekazał na rzecz siostry kwotę 5.000 zł na badania i opłaty za dom. W sierpniu 2019 roku zmarł ojciec powódki. Jej brat z własnych środków opłacił pochówek, kwota 4.000 zł został zwrócona przez państwo.

Strony wśród znajomych i członków rodziny uchodziły zawsze za idealne małżeństwo. Decyzja powoda o wyprowadzce była dla nich zaskakująca i szokująca. Nie było żadnych objawów, żeby między stronami źle się działo, żadne z nich nie skarżyło się na drugiego małżonka.

Powódka na ogół zwracała się do męża z czułością. Bywały jednak sytuacje, w tym w obecności córki stron, rodziców powoda, znajomych czy też jego siostry, że żona odzywała się w sposób ośmieszający, umniejszający pozycję powoda w rodzinie. Z czasem zachowywała się oschle, wyjeżdżała, powód sam spędzał czas w domu podczas jego pobytów.

W okresie świątecznym strony spotykały się z rodzicami. W ostatnim czasie rzadko odwiedzali rodziców żony. Gdy powód przyjeżdżał do domu, odwiedzał także swoich rodziców. G. S. nie chciała mu towarzyszyć a jednocześnie gdy W. S. szedł do rodziców, po około 20 minutach otrzymywał telefon z pretensjami. Pozwana traktowała rodziców powoda bez szacunku. Bez atencji. Około 5 lat temu ustała całkowicie między nimi więź fizyczna.

Pozwany od dawna chciał rozstać się z żoną. Powódka jednak w przeszłości przechodziła operację serca i to go wówczas powstrzymało przed odejściem. Następnie u żony zdiagnozowano nowotwór, co też spowodowało opóźnienie decyzji o rozstaniu stron i zamieszkaniu powoda z inną kobietą. Nastąpiło to dopiero wówczas, gdy W. S. znał dokładną diagnozę i pozytywne rokowania co do wyleczalności nowotworu G. S..

G. S. ma 59 lat, z wykształcenia jest technologiem żywności, nie była dotychczas karana sądownie za składanie fałszywych zeznań. Początkowo pracowała w (...). Obecnie jest zatrudniona w (...) na stanowisku kierowniczym, prowadzi określony dział, zajmuje się klientami indywidualnymi, zamożnymi, otrzymuje wynagrodzenie około netto 4667,95 zł miesięcznie. Użytkuje samochód osobowy marki B. (...). W 2019 roku zapłaciła za ubezpieczenie pojazdu 1435,00 złotych.

Powódka na jedzenie przeznaczała 1200 złotych miesięcznie. Na utrzymanie samochodu przeznacza 600 złotych, na kosmetyczkę i fryzjera 500 złotych. Na ubrania przeznaczała 400 złotych, na pomoc domową 200 złotych, środki czystości 100 złotych. Sama pokryła koszty wycieczki do Z. w wysokości 4000 złotych. Koszty prywatnej opieki medycznej z uwagi na schorzenie nowotworowe wynoszą 1.100,00 złotych, dodatkowo koszty wizyt lekarskich 500,00 złotych miesięcznie. Na opłaty związane z kulturą 300,00 złotych a na prezenty dla wnuka 150,00 złotych.

W dniu 9 stycznia 2019 roku skontaktował się z nią mąż obecnej konkubiny W. S., który poinformował powódkę o romansie jej męża z jego żoną. Wskazał, iż poznali się oni około 1,5 roku wcześniej. We wrześniu został złożony przez męża I. M. pozew o rozwód. Orzeczenie zapadło w maju 2019 roku.

W 2018 roku powódka miała trudną sytuację finansową, była wspierana przez brata. Z własnej woli przekazywał jej do ręki oraz przelewem określone kwoty pieniężne. Miało to miejsce również w 2019 roku. Zostały przez niego wykonane 4 przelewy na kwotę 2.000 zł każdy. W czerwcu lub lipcu 2019 roku R. K. przekazał na rzecz siostry kwotę 5.000 zł na badania i opłaty za dom. W sierpniu 2019 roku zmarł ojciec pozwanej. Jej brat z własnych środków opłacił pochówek, kwota 4.000 zł został zwrócona przez państwo.

Strony spędziły Sylwestra 2017 roku u znajomych w K.. W Walentynki oraz Dzień Kobiet 2018 roku byli na kolacji. W lutym 2018 roku wyjechali razem na narty do C.. W kwietniu 2018 roku byli w B. a w weekend majowy 2018 roku pojechali do K.. W 2018 roku wyjechali także na wspólne wakacje do G. a w sierpniu 2018 roku byli z wnukiem nad polskim morzem. W 2018 roku wyjechali wspólnie do (...), na Święta Wielkanocne.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dokumenty dołączone do akt niniejszej sprawy, w szczególności o odpis zupełny aktu małżeństwa, wydruki korespondencji prowadzonej między stronami, akt notarialny, zeznania podatkowego PIT-11, a także w oparciu o osobowe źródła dowodowe w postaci przesłuchania stron procesu oraz zeznań świadków w osobach S. S. (1), I. M., K. G. i R. K..

Odnosząc się do kwestii dokumentów urzędowych, Sąd dał im wiarę co do tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone, albowiem nie znalazł podstaw do ich podważenia (art. 244 k.p.c.).

W aktach sprawy zgromadzono ponadto dokumenty prywatne, którym Sąd dał wiarę wyłącznie co do tego, że osoba podpisana na dokumencie złożyła oświadczenie zawarte w jego treści (art. 245 k.p.c.).

Sąd uznał zgromadzone dowody za generalnie wiarygodne i dające możliwość czynienia na ich podstawie ustaleń faktycznych. Zeznaniom stron oraz świadków postępowania dał wiarę jedynie w zakresie takim, w jakim korespondują z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym, tworząc spójną i logiczną całość.

Mając takie ustalenia Sąd zważył, iż powódka wywodzi swoje roszczenie z art. 27 k.r.o., stosownie do którego, oboje małżonkowie obowiązani są , każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokojenia potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym. Odnośnie rozstrzygnięcia dotyczącego alimentów od pozwanego na rzecz powódki należy wskazać, iż trafne jest zapatrywanie wyrażone w piśmiennictwie, że w obecnym stanie faktycznym obowiązek małżonka przyczyniania się do zaspokojenia potrzeb rodziny nie wygasa lecz przybiera postać opartego na podstawie art.27 k.r. i o. tj. obowiązku alimentowania drugiego małżonka w rozmiarze wynikającym z zasady równej stopy życiowej małżonków.

W efekcie powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2019 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb., zabezpieczył powództwo w ten sposób, że zobowiązał pozwanego W. S. do zapłaty na czas trwania procesu na rzecz powódki G. S. tytułem zaspokojenia potrzeb rodziny alimentów w kwocie po 1000 złotych miesięcznie, poczynając od dnia złożenia pozwu tj. 25.03.2019 roku, płatnych z góry do 15 dnia każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat, do rąk powódki - G. S. oddalając wniosek w pozostałej części.

W dniu 08.07.2019 roku pozwany poinformował Sąd o złożeniu pozwu o rozwód do Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb., pod sygn. akt IC 853/19 wnosząc jednocześnie o zawieszenie niniejszego postępowania w trybie art.445§2 k.p.c.

W dniu rozprawy 17.07.2019 roku Sąd ogłosił postanowienie o zawieszeniu postępowania na podstawie art.445§2 k.p.c.

W miesiącu październiku 2021 roku Sąd Rejonowy uzyskał informację, iż przed SO, w sprawie rozwodowej stron sygn.akt IC 853/19 zapadł wyrok z orzeczeniem winy pozwanego W. S., który uprawomocnił się 10.05.2021 roku.

W sprawie rozwodowej zaskarżonym postanowieniem z dnia 19 września 2019 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb., w sprawie sygn. akt IC 853/19 z powództwa W. S. przeciwko G. S. o rozwód oddalił wniosek G. S. o zmianę zabezpieczenia wydanego postanowieniem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb., z dnia 26 kwietnia 2019 roku w sprawie sygn.akt III RC 132/19.

Na skutek zażalenia G. S. złożonego w dniu 19.09.2019 roku na powyższe postanowienie Sąd Apelacyjny w Łodzi w sprawie sygn.akt lACz 2129/19 postanowieniem z dnia 19 czerwca 2020 roku podwyższył zabezpieczone postanowieniem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb., z dnia 26 kwietnia 2019 roku w sprawie sygn.akt III RC 132/19 świadczenie na rzecz G. S. tytułem zaspokojenia potrzeb rodziny z kwoty po 1.000 złotych do kwoty po 2.000 złotych miesięcznie, pozostawiając bez zmian pozostałe warunki płatności. Sąd Apelacyjny rozpoznając powyższy wniosek o zmianę zabezpieczenia zauważył zasadność żądania w kontekście oświadczeń złożonych przez obie strony i potwierdzonych stosownymi dokumentami.

Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2020 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb., rozwiązał przez rozwód związek małżeński G. S. i W. S. z winy pozwanego zasądzając na rzecz powódki kwotę 2.000,00 złotych miesięcznie płatne do dnia 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminu płatności oddalając powództwo w pozostałej części.

Zgodnie z treścią art.27 k.r. i o. oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz możliwości zarobkowych przyczyniać się do zaspokojenia potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Celem przewidzianego w powyższym przepisie obowiązku jest uzyskanie od obojga małżonków środków materialnych dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania rodziny jako całości oraz zaspokojenie potrzeb jej poszczególnych członków przy zachowaniu zasady równej stopy życiowej. Małżonkowie mają obowiązek współdziałania w trakcie trwania małżeństwa a jedną z form współdziałania jest obowiązek dostarczania środków w celu prawidłowego funkcjonowania rodziny. Pozwany powinien mieć świadomość, że zakres tego obowiązku wyznaczają ich siły tj. możliwości wypełnienia tego obowiązku wynikające ze stanu fizycznego i psychicznego każdego z małżonków oraz możliwości majątkowe i zarobkowe każdego z nich. Sąd Rejonowy przychyla się do stanowiska Sądu Apelacyjnego, że powódka nie zdołała wykazać, że pozwany zamieszkując w mieszkaniu I. M. nie ponosił kosztów wynajmu mieszkania w W., które to koszty są znaczne. Jednakże z zebranego w sprawie materiału dowodowego w sprawie rozwodowej wyraźnie wynika, iż możliwości zarobkowe pozwanego są na wysokim poziomie. Orzekając o wysokości alimentów po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd ustalił wysokość zarobków powódki tj. 4667,95 złotych netto a pozwanego w wysokości 11.000 złotych. Różnica w dochodach stron okazała się znacząca natomiast w tak krótkim okresie od wniesienia powództwa o zaspokojenie potrzeb rodziny do dniał 8.09.2019 roku możliwości pozwanego i potrzeby powódki nie uległy zmianie, która to okoliczność była przedmiotem rozważań zarówno Sądu Okręgowego jak i Apelacyjnego.

Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania okoliczność ta uzasadnia ustalenie alimentów od pozwanego W. S. na rzecz powódki G. S. w kwocie po 2000/dwa/ tysiące złotych miesięcznie, poczynając od dnia 25.03.2019 roku do dnia 18.09.2019 roku, płatnych z góry do dnia 15 każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami poczynając od dnia 25.03.2019 do dnia zapłaty, do rąk powódki G. S.. Dzień 25 marca 2019 roku jest dniem wniesienia powództwa natomiast 18.09.2019 roku dniem po którym zostało spełnione świadczenie przez pozwanego w przedmiocie zabezpieczenia zgodnie z treścią postanowienia Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 19.06.2020 roku rozpoznającego zażalenie powódki /a w procesie rozwodowym pozwanej/ od postanowienia Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb., z dnia 19.09.2019 roku w sprawie sygn. akt IC 853/19 w sprawie rozwodowej stron.

Sąd ustalając alimenty miał na uwadze ponoszenie przez pozwanego wydatków związanych z zaspokojeniem bieżących potrzeb, która to okoliczność znalazła odzwierciedlenie w wysokości zasądzonych na rzecz powódki alimentów.

Sąd oddalił powództwo w pozostałej części stwierdzając brak jakichkolwiek podstaw do obciążenia pozwanego wyższą kwotą tytułem alimentów. Nie obciążył powódki wpisem od oddalonej części powództwa.

Zasądził od pozwanego W. S. na rzecz powódki G. S. kwotę 1539,31 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu na podstawie art. 102 kpc.

Nadał, wyrokowi w punkcie 1 sentencji nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód zaskarżając wyrok co do punktu 1. w części, tj. w zakresie powyżej 1.000 złotych za okres od 25.03.2019 roku do dnia 17.07.2019 roku oraz co do pełnej zasądzonej kwoty w pozostałym zakresie oraz co do zasądzonych odsetek i w konsekwencji co do punktu 4. wyroku w całości;

Skarżący zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

a. naruszenie przepisów postępowania, a to:

• art. 445 § 3 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie prowadzące do orzekania w zakresie alimentów na zaspokojenie potrzeb rodziny od dnia wytoczenia powództwa do dnia 18 września 2019 roku, podczas gdy orzeczenie wydane w wyniku ponownie podjętego postępowania o zaspokojenie potrzeb rodziny może podlegać wykonaniu, jednak tylko co do okresu, za który w sprawie o rozwód nie orzeczono o roszczeniach objętych zawieszonym postępowaniem, a w pozostałym zakresie ulec umorzeniu - tj. w okresie następującym po 17 lipca 2019 r. czyli w dacie skierowania przez powódkę wniosku o podwyższenie zabezpieczenia, które nastąpiło po wytoczeniu przed pozwanego pozwu rozwodowego z datą 8 lipca 2019 roku, a więc w okresie, w którym Sąd Okręgowy w Łodzi był już związany wnioskiem powódki /pozwanej w sprawie o rozwód/ o podwyższenie zabezpieczenia;

• art. 481 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na orzeczeniu odsetek od dnia wcześniejszego niż dzień wymagalności, tj. od orzeczenia w wyroku obowiązku uiszczenia przez pozwanego odsetek za opóźnienie - 25.03.2019 roku, podczas gdy data wymagalności obowiązku przypada na 16 dzień każdego miesiąca i powinna zostać ustalona od marca 2019 r. do lipca 2019 r.,

• art. 233 § 1 k.p.c. mające istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie błędnej, niezgodnej z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego polegającej na wadliwym ustaleniu, że potrzeby życiowe powódki od czasu skierowania przez nią wniosku o podwyższenie kwoty zabezpieczenia uległy zmianie, co w rezultacie doprowadziło do błędnego ustalenia przez tut. Sąd, że zasadnym było nałożenie na pozwanego obowiązku dostarczania powódce świadczenia alimentacyjnego tytułem zaspokojenia potrzeb rodziny w kwocie 2.000 złotych miesięcznie, podczas gdy powódka nie udowodniła w toku postępowania, że jej usprawiedliwione potrzeby od lipca 2019 roku zmieniły się i uzasadniają orzeczenie od pozwanego alimentów we wskazanej wysokości;

b. naruszenia prawa materialnego, a to art. 135 § 1 k.r.o. poprzez jego niezastosowanie i ustalenie obowiązku alimentacyjnego pozwanego względem powódki na poziomie przekraczającym jej comiesięczne usprawiedliwione potrzeby.

Powołując się na powyższe zarzuty skarżący wnosił o :

a. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 1.000 złotych (słownie: tysiąc złotych) miesięcznie począwszy od dnia 25 marca 2019 roku do dnia 17 lipca 2019 roku płatnych z góry do dnia 15go każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

• dla kwoty 1.000 złotych - od 16.04.2019 r. do dnia zapłaty;

• dla kwoty 1.000 złotych - od 16.05.2019 r. do dnia zapłaty;

• dla kwoty 1.000 złotych - od 16.06.2019 r. do dnia zapłaty;

• dla kwoty 1.000 złotych - od 16.07.2019 r. do dnia zapłaty;

b. zasądzenie kosztów postępowania I-instancyjnego oraz apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych od powódki na rzecz pozwanego.

Na podstawie art. 338 § 1 k.p.c. wnosił o zwrot spełnionego przez pozwanego świadczenia na rzecz powódki.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powódki wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jedynie w części jest zasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne czyniąc je podstawą swojego rozstrzygnięcia.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia art. 233 kpc wskazać należy, iż zarzut ten nie zawiera uzasadnionych podstaw.

Ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego znajdują potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Moc dowodowa zarówno dokumentów jak i zeznań nie została skutecznie zakwestionowana przez skarżącego. Zarzut naruszenia art. 233 kpc mógłby być uwzględniony tylko wtedy gdyby skarżący wykazał naruszenie przez sąd przy ocenie poszczególnych dowodów wskazanych w tym przepisie kryteriów. Należałoby zatem określić które dowody zostały błędnie ocenione poprzez ich przyjęcie lub odmowę przyjęcia w danej sprawie. Tymczasem apelacja w ramach tego zarzutu sprowadza się do ogólnikowego zakwestionowania nie tyle konkretnego ustalenia sądu co wskazuje raczej na błędne określenie przez sąd usprawiedliwionych potrzeb powódki za okres od marca 2019r. do lipca 2019r. oraz zakwestionowanie zasądzenia alimentów za okres od lipca 2019r. do września 2019r.

Obok wyżej wymienionego zarzutu którego konstrukcja wskazuje raczej na naruszenie norm prawa materialnego skarżący skupił się w dużej mierze na zarzuceniu sądowi pierwszej instancji naruszenia art. 445 §3 kpc. Zarzucając naruszenie tego przepisu wskazuje na niewłaściwe jego zastosowanie co miałoby prowadzić do orzekania w zakresie alimentów na zaspokojenie potrzeb rodziny od dnia wytoczenia powództwa do dnia 18 września 2019 r.

Analizując treść tego zarzutu należy przypomnieć bieg zdarzeń w niniejszej sprawie. Pozew o alimenty z tytułu zaspokojenia potrzeb rodziny został złożony przez powódkę w dniu 25 marca 2019 r. Już w pozwie zawarty był wniosek o udzielenie zabezpieczenia poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 2.000 zł miesięcznie. Postanowieniem z 26 kwietnia 2019 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim udzielił zabezpieczenia zasądzając kwotę 1.000 zł poczynając od dnia wniesienia pozwu i oddalił wniosek pozostałej części. Żadna ze stron nie zaskarżyła tego postanowienia. Następnie w dniu 8 lipca 2019r. do Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim wpłynął pozew rozwodowy, a powódka w dniu 17 lipca 2019r. złożyła wniosek o udzielenie zabezpieczenia w tym postępowaniu poprzez podwyższenie alimentów do kwoty po 2.000 zł. Sąd Okręgowy w sprawie o rozwód wniosek ten oddalił postanowieniem z 18 września 2019r. wskazując w istocie, iż dotychczasowe zabezpieczenie jest wystarczające. Następnie na skutek zażalenia powódki postanowieniem z dnia 19 czerwca 2020 r. w sprawie I ACz 2129/19 Sąd Apelacyjny w Łodzi podwyższył zasądzone świadczenie z kwoty po 1.000 zł miesięcznie do kwoty po 2.000 zł miesięcznie.

W tak ustalonych realiach w ocenie skarżącego sąd pierwszej instancji był uprawniony do orzekania o alimentach z tytułu zaspokojenia potrzeb rodziny ale tylko za okres od dnia 25 marca 2019 r. ( data złożenia pozwu) do 17 lipca 2019 r. ( data złożenia wniosku o zabezpieczenie w sprawie rozwodowej).

Zgodnie z art. 445 §2 kpc postępowanie w sprawie o zaspokojenie potrzeby rodziny lub alimenty wszczęte przed wytoczeniem powództwa o rozwód lub o separację ulega z urzędu zawieszeniu z chwilą wytoczenia powództwa o rozwód lub o separację co do świadczeń za okres od jego wytoczenia. Z chwilą wydania w sprawie o rozwód lub o separację postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia wykonywania obowiązku zaspokojenia potrzeb rodziny lub o alimenty wstrzymuje się także z mocy prawa wykonanie nieprawomocnych orzeczeń o obowiązku tych świadczeń wydanych w poprzednio wszczętym postępowaniu za okres od wytoczenia powództwa o rozwód lub o separację. Z kolei w myśl § 3 ww. przepisu po prawomocnym zakończeniu sprawy o rozwód lub o separację postępowanie podejmuje się z mocy prawa orzeczenia zaś których wykonanie było wstrzymane podlegają wykonaniu jednak tylko co do okresu za który w sprawie o rozwód lub o separację nie orzeczono o roszczeniach objętych zawieszonym postępowaniem. W pozostałym zakresie postępowanie podlega umorzeniu.

Mając na uwadze treść tego przepisu wypada zauważyć, iż Sąd Rejonowy błędnie zawiesił całe postępowanie choć był uprawniony do wydania orzeczenia częściowego za okres od dnia wytoczenia powództwa o zaspokojenie potrzeb rodziny do dnia wytoczenia powództwa o rozwód. Niemniej jednak uchybienie to nie miało w żaden sposób wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Po podjęciu postępowania w sprawie o zaspokojenie potrzeb rodziny rozstrzygnięcie sądu jest zdeterminowane tym w jaki sposób zakończyła się sprawa rozwodowa i jakiej treści rozstrzygnięcie w przedmiocie zabezpieczenia w niej zapadło. Przyjmuje się, że w razie uwzględnienia powództwa o rozwód w sytuacji gdy małżonek nie wystąpił w sprawie o udzielenie mu zabezpieczenia sąd może zasądzić świadczenie do daty uprawomocnienia się wyroku rozwodowego. Jeżeli sąd w sprawie o rozwód udzielił zabezpieczenia to sąd rozpoznający sprawę na podstawie art. 27 krio umarza postępowanie co do świadczeń za czas trwania procesu o rozwód zgodnie z art. 445 §3 kpc.

W przedmiotowej sprawie kluczowa jest odpowiedź na pytanie czy jeżeli sąd rozwodowy oddalił wniosek o udzielenie zabezpieczenia wykonywania obowiązku zaspokojenia potrzeb rodziny to sąd który zawiesił postępowanie z art. 27 krio odnośnie do świadczeń za okres od złożenia wniosku o udzielenie zabezpieczenia rozstrzyga o tym ponownie po uprawomocnieniu się wyroku orzekającego rozwód.

W tym miejscu należy przypomnieć, iż kwestia charakteru postanowienia wydanego w trybie art. 445 §1 kpc była przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w uchwałach z dnia 20 października 2010r. III CZP 59/10, i 8 listopada 2012r. III CZP 77/12. W uchwałach tych Sąd Najwyższy opowiedział się za taką wykładnia przepisów o zabezpieczeniu w odniesieniu do postępowania w sprawach o rozwód które pozwoli na zachowanie koniecznej do realizacji celów i zasad postępowania rozwodowego , jego odrębności wyrażającej się szczególnym charakterem postępowania o zabezpieczeniu jako postanowienia merytorycznego rozstrzygającego objęty nim przedmiot na czas procesu ostatecznie. Postanowienie rozstrzygające o zabezpieczeniu w sprawie o zaspokojenie potrzeb rodziny w toku sprawy o rozwód jest zatem samoistne i ostateczne należy przyjąć, iż nosi ono charakter postanowienia materialno - prawnego które rozstrzyga kwestię alimentów ostatecznie i podlega kontroli tylko w ramach postępowania zabezpieczającego.

W realiach niniejszej sprawy rozważeniu podlegają zatem dwie kwestie.

Po pierwsze należy pamiętać, iż wniosek o zabezpieczenie złożony przez powódkę w sprawie o rozwód zmierzał do podwyższenia udzielonych w trybie zabezpieczenia w sprawie III RC 132/19 alimentów z kwoty po 1.000 do kwoty po 2.000 zł.

Po drugie wniosek ten został ostatecznie oddalony za okres od dnia jego złożenia to jest od 17 lipca 2019 r. do 18 września 2019r.

Skarżący jak się wydaje nie kwestionuje właściwości Sądu Rejonowego orzekającego w niniejszej sprawie do rozpoznania sprawy o zaspokojenie potrzeb rodziny za okres do 17 lipca 2019 r. ( data złożenia wniosku o udzielenie zabezpieczenia w postępowaniu rozwodowym). Jego wątpliwości natomiast budzi okoliczność czy Sąd Rejonowy w takich realiach może rozstrzygnąć w przedmiocie alimentów za okres za który Sąd Okręgowy prawomocnie oddalił wniosek.

Aby odpowiedzieć na te wątpliwości należy zwrócić uwagę co wskazano powyżej na fakt, iż wniosek powódki o udzielenie zabezpieczenia zmierzał do podwyższenia już udzielonego zabezpieczenia, a Sąd Okręgowy oddalając wniosek zaakceptował jak się wydaje alimenty w kwocie ustalonej przez Sąd Rejonowy w zabezpieczeniu, a zatem oddalając wniosek o zabezpieczenie w istocie potwierdził dotychczasową wysokość alimentów ustalonych prawomocnym orzeczeniem zabezpieczającym przez Sąd Rejonowy. W takich realiach należy przyjąć, iż za wskazany okres Sąd Okręgowy nie rozstrzygnął w istocie o alimentach co skutkuje tym, iż daje podstawę do orzekania w niniejszej sprawie z tym tylko, że sąd orzekający jest związany postanowieniem Sądu Okręgowego który w tym okresie pośrednio ukształtował alimenty na poziomie 1.000 zł miesięcznie (potwierdził ich wysokość poprzez oddalenie wniosku o podwyższenie zabezpieczenia) i w niniejszym postępowaniu sąd nie może orzec co do wyższych alimentów.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 135 krio należy podkreślić, iż Sąd Rejonowy w sposób właściwy zinterpretował treść przepisu i zastosował go do ustalonego stanu faktycznego. Małżonków w czasie trwania małżeństwa obowiązywała zasada równej stopy życiowej. Jest oczywistym, że pozwany zarabiał więcej niż powódka która mogła korzystać ze wspólnego konta i zaspokajać swoje usprawiedliwione potrzeby. Potem jak pozwany się wyprowadził założył własne konto w sposób istotny pogorszyła się sytuacja powódki która została pozostawiona sama sobie. Obecnie pozwany podkreśla, iż w ramach przyczyniania się do zaspokojenia potrzeb rodziny wystarczające byłoby zasądzenie na rzecz powódki kwoty po 1.000 zł. Uwzględniając jednak fakt, iż alimenty orzekane są w trybie art. 27 krio oraz z uwagi na obowiązującą zasadę równej stopy życiowej obojga małżonków w ocenie Sądu Okręgowego alimenty na poziomie 2.000 zł w żaden sposób nie są wygórowane. Zwłaszcza, że - co należy mieć także na uwadze - na rzecz powódki po rozwodzie zasądzono alimenty w wysokości 2.000 zł miesięcznie. Przy czym przesłanką rozszerzonego obowiązku alimentacyjnego z art. 60 §2 krio jest znaczne pogorszenie sytuacji materialnej co nie odpowiada zasadzie równej stopy życiowej obowiązującej w czasie trwania małżeństwa. Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w tym zakresie jest zatem prawidłowe.

Słuszny jest natomiast zarzut naruszenia art. 481 kc albowiem konstrukcja wyroku Sądu Rejonowego budzi wątpliwości interpretacyjne i zdaje się wskazywać iż odsetki od kwoty zasądzonych alimentów miałyby być zasądzone od 25 marca 2019 r. przy takiej konstrukcji mogą istnieć usprawiedliwione wątpliwości czy sąd nie orzekł o odsetkach zbiorczo wskazując dzień wniesienia pozwu nie odnosząc ich do poszczególnych dni wymagalności.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy postanowił zmienić zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził alimenty za marzec i część kwietnia 2019r. w kwocie 2.451,60 za kolejne dwa miesiące po 2.000 zł a za miesiąc lipiec 1.548,38 co jest związane z tym, że przyjęto za siedemnaście dni lipca 2019 r. alimenty w kwocie 2.000 zł miesięcznie, a za pozostałą część lipca 2019r. alimenty w wysokości 1.000 zł miesięcznie, analogicznie za miesiąc sierpień 219r. przyjęto 1.000 zł, a za wrzesień 600 zł przy przyjęciu kwoty 1.000 zł miesięcznie za okres do dnia 19 września 2019r .

W pozostałym zakresie to jest w części dotyczącej żądania alimentów przekraczającej kwotę 1.000 zł za okres od 17 lipca 2019 r. do 18 września 2019 r. sąd umorzył postępowanie uznając, iż było to już przedmiotem oceny Sądu Okręgowego o czym wspomniano wyżej.

Dlatego też na podstawie art. 386 §1 kpc orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Dalej idąca apelacja podlega oddaleniu, a to na podstawie art. 385 kpc o czym orzeczono o w pkt II wyroku.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie III wyroku sąd oparł na podstawie art. 100 kpc w związku z art. 108§1 kpc

Dariusz Mizera