Portal Orzeczeń

POSTANOWIENIE

Dnia 8 października 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSA w SO Arkadiusz Lisiecki (spr.)
Sędziowie:	SSA w SO Grzegorz Ślęzak SSR del. Wioletta Krawczyk
Protokolant:	st. sekr. sąd. Beata Gosławska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 października 2018 roku

skargi z wniosku M. K. (1)

z udziałem A. C., K. F. (1), K. F. (2), T. K., S. S. i T. S.

o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia w sprawie sygn. akt I Ns 902/90 o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie

na skutek apelacji skarżącego i zażalenia uczestników A. C., K. F. (1), K. F. (2)

od postanowienia Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 15 stycznia 2018 roku, sygn. akt I Ns 641/14

postanawia:

1.  z zażalenia uczestników postępowania zmienić zaskarżone postanowienie w punkcie drugim sentencji w ten sposób, że zasądzić od skarżącego M. K. (1) na rzecz uczestników : K. F. (1), A. C. i K. F. (2) solidarnie kwotę 4.050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania;

2.  oddalić apelację skarżącego M. K. (1);

3.  zasądzić od skarżącego M. K. (1) na rzecz uczestników : K. F. (1), A. C. i K. F. (2) solidarnie kwotę 2.966 (dwa tysiące dziewięćset sześćdziesiąt sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSA w SO Grzegorz Ślęzak SSR Wioletta Krawczyk

Sygn. akt II Ca 526/18

UZASADNIENIE

M. K. (1) reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł w dniu 5 października 2010 r. skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 26 czerwca 1991 r. w sprawie o sygn. akt 1 Ns 902/90 z uwagi na pozbawienie M. K. (1) możności działania, w której to żądał uchylenie w/w postanowienia.

Postanowieniem z dnia 22 marca 2011 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił skargę i zasądził od skarżącego M. K. (1) solidarnie na rzecz uczestników K. F. (2), K. F. (1) i A. F. kwotę 1.800.00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Postanowieniem z dnia 13 lutego 2012 r., Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił apelację M. K. (1).

Postanowieniem z dnia 30 października 2013 r., Sąd Najwyższy uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Trybunalskim do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Postanowieniem z dnia 17 lutego 2014 r., Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim uchylił postanowienie z dnia 22 marca 2011 r. i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, pozostawiając temuż Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego i kasacyjnego.

W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że rozpoznając sprawę ponownie obowiązkiem Sądu Rejonowego będzie przeprowadzić zgłoszony przez M. K. (1) wniosek dowodowy z zeznań wskazanych świadków oraz inne wnioski dowodowe wskazane przez pełnomocników zainteresowanych. Dopiero po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd Rejonowy ponownie oceni żądanie skargi.

Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy zawiesił postępowanie w sprawie zaś postanowieniem z dnia 08 stycznia 2018 r. podjął zawieszone postępowanie w sprawie.

Na rozprawie w dniu 08 stycznia 2018 r. pełnomocnik M. K. (1) oświadczył, że popiera skargę o wznowienie postępowania. Pełnomocnik uczestników A. C., K. F. (2) i K. F. (1) wniósł o oddalenie skargi.

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy oddalił skargę o wznowienie postępowania w sprawie Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim oznaczonej sygnaturą akt I Ns 902/90 - o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie oraz ustalił, że wnioskodawca i każdy uczestnik ponosi koszty postępowania - w tym za drugą instancję, a także postępowania kasacyjnego - we własnym zakresie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: K. F. (1) i W. F. w 1967 r. objęli w posiadanie nieruchomość położoną we wsi Z., gmina T., o powierzchni (...) ha oznaczoną w ewidencji gruntów numerami działek (...). Dom posadowiony na tej nieruchomości był opuszczony.

Skarżący M. K. (1) przyjeżdżał na powyższą nieruchomość tylko latem, do 1966 r. Po śmierci M. Ł. nie interesował się przedmiotową nieruchomością. Skarżący zamieszkiwał w Ł. na C.. Wyjeżdżał za granicę, bo pływał zawodowo.

M. Ł. zmarła dnia (...) r.

Po śmierci M. Ł. świadek W. Z. (1) nie jeździł do Z., a J. S. (1) bywał w Z. w latach 1963-1965.

W wypisie z rejestru gruntów z dnia 03 grudnia 1990 r. jako władającego właściciel tejże nieruchomości wskazano spadkobierców W. Ł..

W toku postępowania w sprawie o sygn. akt I Ns 902/90 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. dokonał ogłoszenia o treści: „Przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Trybunalskim I Wydział Cywilny toczy się postępowanie w sprawie I Ns 902/90 z wniosku K., A. i K. F. (2) o stwierdzenie nabycia własności nieruchomość przez zasiedzenie działki położonej ze wsi Z. gmina T. o powierzchni (...) ha. W związku z powyższym Sąd wzywa wszystkich zainteresowanych do wylegitymowania swoich praw przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Tryb. I Wydział Cywilny ul. (...) w terminie 3 miesięcy od daty ukazania się niniejszego ogłoszenia, w przeciwnym razie prawa ich zostaną pominięte" – koniec cytatu.

Postanowieniem z dnia 26 czerwca 1991 r.. sygn. akt I Ns 902/90. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim stwierdził, że K. i W. małżonkowie F. nabyli w drodze zasiedzenia do ustawowej wspólności małżeńskiej z dniem 01 stycznia 1987 r. własność nieruchomości położonej we wsi Z., gmina T., o powierzchni (...) hektarów (...) arów, oznaczonej w ewidencji gruntów numerami działek (...).

Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2016 r., sygn. akt II Ns 1167/15. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi stwierdził, że spadek po M. Ł. córce Z. i A., zmarłej dnia (...) r. w Ł., ostatnio stale zamieszkałej w Ł., na podstawie testamentu notarialnego z dnia (...) r. nabył M. K. (1) i J. K. po 1/2 części każde z nich.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy I Ns 902/90, zeznań wnioskodawców złożonych w w/w postępowaniu, jak również na podstawie zeznań świadków W. Z. (1). J. S. (2) i zeznań skarżącego M. K. (1), z których dowód został dopuszczony w postępowaniu.

Sąd Rejonowy pominął zeznania świadka J. M. (1). gdyż nie pamiętał on czy bywał w Z. w latach 70-tych ubiegłego wieku. Z treści zeznań wynika jednakże, iż nie ma on wiedzy w przedmiocie władania nieruchomością po śmierci M. Ł..

Na rozprawie w dniu 15 stycznia 2018 r. Sąd Rejonowy oddalił wnioski dowodowe pełnomocnika uczestników K. F. (1). A. C. oraz K. F. (2) o przesłuchanie J. C. oraz Z. B. jako zbędne. Świadkowie dopuszczeni na wniosek skarżącego nie potwierdzili bowiem ażeby skarżący lub inne osoby niż małżonkowie F. władały samoistnie tą nieruchomości od 1967 r.

Mając tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał, że skarga o wznowienie postępowania podlega oddaleniu.

W ocenie Sądu Rejonowego choć zaistniała podstawa wznowienia postępowania w sprawie I N 902/90, to jednocześnie nie miała ona w pływu na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W przekonaniu Sądu Rejonowego samoistne władztwo małżonków F. nad nieruchomością położoną we wsi Z., gmina T., o powierzchni (...) hektarów i (...) arów. oznaczoną w ewidencji gruntów numerami działek (...) nie zostało przez skarżącego skutecznie zakwestionowane. M. K. (1) nie udowodnił ażeby on lub inne niż małżonkowie F. osoby od 1967 r. posiadały samoistnie nieruchomość.

Zgodnie ze wskazaniami Sądu Okręgowego wyrażonymi w uzasadnieniu postanowienia z dnia 17 lutego 2014 r„ sygn. akt II Ca 26/14. Sąd Rejonowy dopuścił dowody z zeznań świadków wnioskowanych przez skarżącego. Świadkowie ci nie podważyli samoistnego posiadania K. i W. małżonków F.. Jednocześni skarżący nie zaoferował innych dowodów mogących mieć wpływ na zmianę orzeczenia wydanego w sprawie I Ns 902/90.

Sąd Rejonowy podniósł, że na rozprawie w dniu 1 lutego 2011 skarżący podkreślił, że nie kwestionuje stwierdzenia zasiedzenia działki siedliskowej, lecz jedynie stwierdzenie zasiedzenia gruntów rolnych, przy czym jak już zostało podniesione nie przedstawił jakichkolwiek dowodów uzasadniających takowe stanowisko.

Z tychże względów na podstawie art. 412 § 2 k.p.c. Sąd Rejonowy oddalił skargę o wznowienie postępowania w sprawie Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim, sygnatura akt I Ns 902/90 o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie.

Na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy ustalił, że wnioskodawca i każdy z uczestników ponosi koszty postępowania - w tym za drugą instancję, a także postępowania kasacyjnego we własnym zakresie.

Pełnomocnik skarżącego zaskarżył postanowienie z dnia 15 stycznia 2018 r. Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim w całości.

I. W apelacji zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 233 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i wyprowadzenie niezgodnych z doświadczeniem życiowym i zasadami logiki wniosków, a w konsekwencji:

a) uznanie przez Sąd, iż skarżący nie zaoferował dowodów mogących skutecznie podważyć orzeczenie w sprawie o zasiedzenie, podczas gdy przez sam wzgląd na to, iż uczestnicy byli tylko posiadaczami zależnymi do zasiedzenia nie mogło dojść, co doprowadziło do naruszenia prawa materialnego w postaci art. 172 k.c. przez zastosowanie i uznanie, iż do zasiedzenia doszło wobec osób, które samoistnie gruntami nie władały,

b) uznanie lub całkowicie pominięcia zgłoszonego twierdzenia wskazującego, że istniejący w ewidencji gruntów zapis „F. W. - dzierżawca z (...) nie jest wystarczającym dowodem na to, że uczestnicy F. byli jedynie posiadaczami zależnymi, podczas, gdy konstatacja taka wprost wynika z uzasadnienia postanowienia Sądu Najwyższego w sprawie II CSK 73/13 i powinna wiązać Sąd,

c) ustalenie, iż świadkowie wnioskowani przez skarżącego nie podważyli samoistnego posiadania K. i W. małżonków F., a jednocześnie skarżący nie zaoferował innych dowodów mogących mieć wpływ na zmianę orzeczenia wydanego w sprawie I Ns 902/90, podczas gdy skarżący w piśmie procesowym z dnia (...) czerwca 2014 r. wprost w pkt 2 wnosił o zwrócenie się do (...) (Oddział (...)w W., Filia w Ł., (...)-(...) Ł. ul. (...)) i zobowiązanie tej instytucji do przekazania informacji oraz wszelkich dokumentów dotyczących nieruchomości położonej w Gminie T., obręb (...) Z., nr działek (...) o pow. (...) ha, w tym chwili i trybu przejęcia przedmiotowego obszaru przez (...), chwili przekazania w dzierżawcę przedmiotowych gruntów K. i W. F., dalszego charakteru posiadania przedmiotowych gruntów, sposobu wejścia w posiadania przedmiotowych gruntów przez K. i W. F., a jednocześnie uczestnicy nie zakwestionowali charakteru swojego władztwa wynikającego z istniejącego w ewidencji gruntów zapisu „F. W. - dzierżawca (...)" wskazującego, iż uczestnicy F. byli jedynie posiadaczami zależnymi,

d) tym samym nieprawidłowy ocenę zeznań skarżącego w zakresie skutecznego zakwestionowania rodzaju władztwa jako samoistnego uczestników postępowania w okresie przed 1987 r. (data zasiedzenia).

2. art. 328 § 2 k.p.c. poprzez wadliwe, niepełne oraz jednostronne sporządzenie uzasadnienia wyroku i całkowicie pominięcie w nim istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności oraz zarzutów skarżącego, w tym brak odniesienia się do kluczowego w sprawne dowodu tj. istniejącego w ewidencji gruntów zapisu „F. W. - dzierżawca z (...) wskazującego, iż uczestnicy F. byli jedynie posiadaczami zależnymi, przy jednoczesnym uznaniu przez Sąd, iż skarżący nie zaoferował innych dowodów mogących mieć wpływ na zmianę orzeczenia wydanego w sprawie I Ns 902/90, a przez to uznanie, iż postanowienie wydane w sprawie I Ns 902/90 było prawidłowe.

W konkluzji wnosił o zmianę zaskarżonego orzeczeni poprzez:

a) uchylenie zaskarżonego postanowienia, uwzględnienie skargi o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 26 czerwca 1991 r. w sprawie sygn. akt 1 Ns 902/90 poprzez oddalenie wniosku o zasiedzenie,

b) zasądzenie od uczestników na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, a także kosztów za wszystkie wcześniejsze instancje według norm przepisanych.

Na podstawie art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. w zw. z art. 380 k.p.c. oraz 382 k.p.c. wnosił o zwrócenie się do (...) (Oddział (...) w W., Filia w Ł., (...)-(...) Ł. ul. (...)) i zobowiązanie tej instytucji do przekazania informacji oraz wszelkich dokumentów dotyczących nieruchomości położonej w Gminie T., obręb (...) Z., nr działek (...) o pow. (...) ha, w tym chwili i trybu przejęcia przedmiotowego obszaru przez (...), chwili przekazania w dzierżawę przedmiotowych gruntów K. i W. F., dalszego charakteru posiadania przedmiotowych gruntów, sposobu wejścia w posiadania przedmiotowych gruntów przez K. i W. F..

Pełnomocnik uczestników postępowania w odpowiedzi na apelację skarżącego wnosił o jej oddalenie oraz o zasądzenie od skarżącego na rzecz uczestników K. F. (1), A. C. i K. F. (2) zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Pełnomocnik uczestników postępowania wniósł także zażalenie w zakresie punktu 2. sentencji postanowienia.

We wniosku wnosił o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez orzeczenie o obowiązku zwrotu przez skarżącego M. K. (1) uczestnikom K. F. (1), A. C. i K. F. (2) solidarnie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym poprzez zasądzenie od skarżącego M. K. (1) na rzecz uczestników K. F. (1), A. C. i K. F. (2) zwrotu kosztów zastępstwa radcowskiego w następującej wysokości:

a. za postępowanie przed sądem I instancji kwoty 1.800 zł,

b. za postępowanie przed sądem II instancji kwoty 900 zł,

c. za postępowanie kasacyjne 1.350 zł, a ponadto wnosił o zasądzenie od skarżącego M. K. (1) na rzecz uczestników K. F. (1), A. C. i K. F. (2) zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych.

Na wstępie rozważań podnieść należy, że Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy zawarty w apelacji.

Kwestia, której wyjaśnienia pełnomocnik apelującego żąda przez Sąd Rejonowy została już wyjaśniona. W aktach sprawy na karcie 345 znajduje się pismo (...) Filia w Ł., z dnia 8 lipca 2015 r., w którym to Agencja w odpowiedzi na zapytanie Sądu Rejonowego odpowiedziała, że nie posiada żadnych dokumentów przejęcia przedmiotowych działek przez (...), a ponadto podniosła, że z terenu wsi Z., gmina T. (nie Z. jak błędnie wskazuje apelant ) do zasobów (...) nie została przekazana ani jedna działka.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja nie jest uzasadniona.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

W ocenie Sądu II instancji zarzut ten nie jest zasadny albowiem ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd meriti są prawidłowe, ponieważ znajdują potwierdzenie w przeprowadzonych w sprawie dowodach. W tym miejscu podnieść należy, że strona, która chce podważyć ocenę dowodów, nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej oceny, nawet jeśli jej ocena jest przekonywająca. Konieczne jest bowiem wskazanie istotnych błędów logicznego rozumowania, sprzeczności oceny z doświadczeniem życiowym, braku wszechstronności, czy też pominięcia dowodów prowadzących do odmiennych wniosków. Tymczasem w apelacji przedstawia się własną ocenę dowodów, która jest odmienna od oceny Sądu I instancji. Ta ocena przeprowadzona przez pełnomocnika skarżącego jest odzwierciedleniem prezentowanego stanowiska w sprawie, które zmierzało do uwzględnienia skargi o wznowienie. Taki sposób podważania sędziowskiej oceny jest zwykłą polemiką i nie może zdaniem Sądu II instancji odnieść skutku. Sędziowskiej ocenie dowodów nie można bowiem przeciwstawić własnej oceny, konieczne jest co podniesiono wyżej, wskazanie w realiach sprawy przyczyn, dla których ocena dowodów nie spełnia reguł wskazanych w art. 233 § 1 k.p.c. - por. wyrok SN z dnia 27.09.2002 r., II CKN 817/00, Lex nr 56906; postanowienie SN z dnia 23.01.2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753.

Podkreślić należy, że Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie przeprowadził wszystkie dowody jakie wskazał pełnomocnik skarżącego. Świadkowie w osobach: W. Z., J. S. i J. M. nie podważyli samoistnego posiadania spornej nieruchomości przez K. i W. małż. F.. Świadkowie Ci zgodnie zeznali, że nic nie wiedzieli co się z działką po 1968 r., tj. po śmierci M. Ł. działo. Świadkowie Ci nie zeznali również, że Ł. przekazała gospodarstwo rolne na rzecz (...)

Zapis istniejący w ewidencji gruntów dokonany ołówkiem „ F. dzierżawca z (...) jak to słusznie zauważył Sąd Okręgowy już w uzasadnieniu poprzedniego orzeczenia nie jest wystarczającym dowodem na to, że F. byli tylko posiadaczami zależnymi. Moc dowodowa i wiarygodność tego rodzaju zapisów jest wątpliwa. Skarżący nie udowodnił, że przedmiotowe działki zostały przekazane na rzecz (...) Wpis w/w został dokonany bez podstawy prawnej, a co najbardziej dziwne zapisany ołówkiem.

Podkreślić należy, że sam skarżący w toku postępowania nie twierdził, że sporna nieruchomość została przekazana przez M. Ł. na rzecz Skarbu Państwa.

W tym miejscu dodatkowo zauważyć należy, że z pisma (...) - Filia w Ł., z dnia 8 lipca 2015 r., wynika, że nie posiada żadnych dokumentów przejęcia przedmiotowych działek przez (...), a dodatkowo poinformowała, że z terenu wsi Z., gmina T. do zasobów (...) nie została przekazana ani jedna działka.

Skoro samoistne posiadanie nieruchomości przez K. i W. małżonków F. w okresie jej zasiadywania nie zostało przez M. K. (1) skutecznie zakwestionowane i nie udowodnił on, że w/w małżonkowie byli tylko posiadaczami zależnymi , to brak jest podstaw do uwzględnienia skargi o wznowienie postępowanie w prawomocnie zakończonej sprawie o zasiedzenie - I Ns 902/90.

Także nie jest w ocenie Sądu II instancji trafny zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 328 § 2 k.p.c. Sporządzone uzasadnienie spełnia bowiem wymogi określone w/w przepisem.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy apelację jako niezasadną na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił.

Zażalenie wniesione przez uczestników postępowania jest uzasadnione. Oczywistym jest, że od samego początku postępowania interesy skarżącego i uczestników postępowania były sprzeczne. Podnieść należy, że M. K. (1) wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonego 19 lat wcześniej, zaś stwierdzenie nabycia spadku po M. Ł. uzyskał dopiero w dniu 29 kwietnia 2016 r. w sprawie II Ns 1167/15 Sądu Rejonowego dla Łodzi –Widzewa.

Trafnie w uzasadnieniu zażalenia pełnomocnik uczestników postępowania przywołuje orzecznictwo Sądu Najwyższego, z którego wynika, że w sprawach o zasiedzenie zachodzi sprzeczność interesów – art. 520 § 3 k.p.c.

Zaskarżone postanowienie w tej części Sąd Rejonowy wydał z obrazą przepisu art. 520 § 1 k.p.c.

Z tych względów i na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. sąd Okręgowy zmienił zaskarżone postanowienie w punkcie 2 sentencji w ten sposób, że zasądził od M. K. (1) na rzecz uczestników postępowania solidarnie kwotę 4050,00 zł tj. zgodnie z wnioskiem zażalenia.

Mając na względzie wyżej przytoczone rozważania o kosztach postępowania apelacyjnego i zażaleniowego Sąd Okręgowy orzekł z mocy art. 520 § 3 k.p.c. Na zasądzoną od skarżącego M. K. na rzecz uczestników postępowania solidarnie kwotę 2966 zł składa się wynagrodzenie pełnomocnika w postępowaniu apelacyjnym – 2700 zł ( § (...) ust.1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 6 , rozp. MS z dnia w sprawie opłat za czynności radców prawnych 22.102015 r., ze zm. ); opłata sądowa od zażalenia 41 zł oraz wynagrodzenie w/w pełnomocnika w postępowaniu zażaleniowym w kwocie 225 zł.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSA w SO Grzegorz Ślęzak SSR Wioletta Krawczyk