Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa S. G.

przeciwko (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 5 maja 2015 roku, sygn. akt I C 797/12

oddala apelację i zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda S. G. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSO Dariusz Mizera SSO Grzegorz Ślęzak SSO Ewa Tomczyk

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 546/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 maja 2015 r. Sąd Rejonowy w Radomsku w uchylił wyrok zaoczny z dnia 22 stycznia 2013 r. w całości, zasądził od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda S. G. kwotę 4.212,44 zł z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym od dnia 19 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części oraz wzajemnie zniósł między stronami koszty procesu.

Apelację od wyroku wniósł pełnomocnik strony pozwanej, zaskarżając go w pkt II - w części zasadzającej zadośćuczynienie ponad kwotę 2.200,00 zł, z ustawowymi odsetkami oraz w pkt IV wyroku -w zakresie orzeczenia o kosztach procesu.

Skarżący w apelacji nie kwestionował ustaleń faktycznych Sądu I instancji, zarzucił obrazę prawa materialnego - art. 445 § 1 k.c. - poprzez ustalenie zadośćuczynienia dla powoda w kwocie nie mieszczącej się w kryteriach zadośćuczynienia odpowiedniego do zakresu doznanej przez powoda krzywdy.

Wniósł o zmianę wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia kwoty 2.200,00 zł z ustawowymi odsetkami i oddalenie powództwa w pozostałej części oraz o orzeczenie o kosztach procesu według ich stosunkowego rozdzielenia, a także o zwrocie kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

Pełnomocnik powodowa w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji pozwanego i zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za II Instancję wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 387 § 2 ¹ k.p.c. w brzmieniu obowiązującym od 27 października 2014 r. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego ani nie zmienił ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji, a w apelacji nie zgłoszono zarzutów dotyczących tych ustaleń, uzasadnienie wyroku może zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Taka sytuacja miała miejsce w sprawie, przez co Sąd Okręgowy postanowił ograniczyć uzasadnienie do rozważań prawnych.

Nietrafny jest zarzut apelacji nakierowany na obniżenie przyznanej powodowi kwoty zadośćuczynienia. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, zarzut niewłaściwego określenia wysokości zadośćuczynienia mógłby być uwzględniony tylko wtedy, gdyby nie zostały wzięte pod uwagę wszystkie istotne kryteria wpływające na tę postać kompensaty (por. np. wyrok SN z 24 stycznia 2000 r., III CKN 536/98, niepubl.; wyrok z 26 lipca 2001 r., II CKN 889/00, niepubl.; wyrok z 18 kwietnia 2002 r., II CKN 605/00, niepubl.). Uwzględnienie omawianego zarzutu mogłoby nastąpić także wtedy, gdyby Sąd uczynił jedno z wielu kryteriów decydujących o wysokości zadośćuczynienia elementem dominującym i przede wszystkim w oparciu o nie określił wysokość takiego zadośćuczynienia (wyrok SN z 26 września 2002 r. III CKN 1037/00 (LEX nr 56905). Oceniając wysokość przyjętej sumy zadośćuczynienia, jako „odpowiedniej”, sąd korzysta z daleko idącej swobody, niemniej jednak nie może to być suma rażąco odbiegająca od zasądzanych w analogicznych przypadkach (wyrok SN z 11 lipca 2000 r., II CKN 1119/98, LEX nr 50884).

Odnosząc się w tym znaczeniu do wysokości, do której zgodnie z wnioskami apelacji pozwanego winno zostać obniżone przysługujące powodowi zadośćuczynienia należy stwierdzić, że nie znajduje to żadnego uzasadnienia. Pozwany przy tym twierdził, że ocenił zasadzone zaskarżonym wyrokiem zadośćuczynienie za zawyżone porównując je z kwotami przyznanymi tytułem zadośćuczynienia w innych sprawach, w których – tak samo jak u powoda - nie doszło do trwałego uszczerbku na zdrowiu jak również w sprawach, gdzie trwały uszczerbek wystąpił, choć w niewielkim stopniu.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 listopada 2009 r. wydanym w sprawie III CSK 62/09 (opubl. LEX nr 738354) stwierdził, że z uwagi na subiektywny charakter krzywdy przydatność kierowania się, przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, sumami zasądzonymi z tego tytułu w innych przypadkach jest ograniczona. Przesłanka ta nie jest jednak całkowicie pozbawiona znaczenia, pozwala bowiem ocenić, czy na tle innych podobnych przypadków zadośćuczynienie nie jest nadmiernie wygórowane. Jednolitość orzecznictwa sądowego w tym zakresie odpowiada poczuciu sprawiedliwości i równości wobec prawa. Postulat ten może być jednak uznany za słuszny, jeżeli daje się pogodzić z zasadą indywidualizacji okoliczności określających rozmiar krzywdy w odniesieniu do konkretnej osoby poszkodowanego i pozwala uwzględnić przy orzekaniu specyfikę poszczególnych przypadków.

Kierując się tymi dyrektywami należy zaaprobować jako odpowiednią do rozmiaru krzywdy kwotę zasądzoną przez Sąd Rejonowy. Zmiana w tym zakresie byłaby możliwa jedynie w sytuacji uznania, że kwota ta jest rażąco wygórowana, a z taką sytuacją w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia.

Skarżący skupia się na ocenie wysokości zadośćuczynienia porównując je z zadośćuczynieniami zasądzanymi w innych sprawach wg kryterium, czy skutkiem zdarzanie wywołującego szkodę jest powstanie uszczerbku na zdrowiu i wysokości tego uszczerbku. Tymczasem procentowy rozmiar uszkodzeń ciała jest tylko jednym z kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia i nie determinuje tej kwoty bez uwzględnienia innych okoliczności, jest to zatem tylko pomocniczy środek ustalania rozmiaru odpowiedniego zadośćuczynienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005 r., I PK 47/05, Monitor Prawa Pracy 2006/4/208). Sąd ustalając wysokość zadośćuczynienia winien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności konkretnej sprawy mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych (ból i inne dolegliwości) i psychicznych (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi), prognozę na przyszłość, wiek poszkodowanego. Kryteria te zostały uwzględnione w należyty sposób przez Sąd I instancji, dlatego też nie może być mowy o naruszeniu prawa materialnego tj. art. 445 § 1 k.c. przez zasądzenie zadośćuczynienia nieadekwatnego do doznanej krzywdy. Zasądzone przez Sąd Rejonowy zadośćuczynienie spełnia kryteria odpowiedniości i nie jest zbyt wygórowane na tle stosunków panujących obecnie w społeczeństwie, jak również w pełni rekompensuje doznaną przez powoda krzywdę. Uwzględnia cierpienie bólu związane z doznanymi urazami i leczeniem powoda bezpośrednio po wypadku (które to cierpienia w świetle biegłych ortopedy i neurologa były umiarkowane i utrzymywały się przez około 4-6 tygodni po wypadku). Dolegliwości bólowe odczuwane przez powoda w powiazaniu z szukaniem przez powoda pomocy u neurologa i ortopedy stanowiły ograniczenie jego możliwości życiowych, powodowały przez pewien okres czasu dyskomfort związany z podróżowaniem samochodem z dziećmi, które były pasażerami w trakcie wypadku. Należy wreszcie zwrócić uwagę, iż sam wypadek, w którym poszkodowany doznaje urazu nie ze swej winy, jest zdarzeniem niosącym poczucie pokrzywdzenia i przeżyciem negatywnym, których całokształt składa się na pojęcie niematerialnej krzywdy kompensowanej zadośćuczynieniem.

Z powyższych względów apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu za instancję odwoławczą stanowiły przepisy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 1 k.p.c.

Na oryginale właściwe podpisy