Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Jarosław Gołębiowski
Sędziowie	SSO Dariusz Mizera (spr.) SSR del. Bartłomiej Biegański
Protokolant	Paulina Neyman

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa A. J.

przeciwko A. H.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 24 maja 2016 roku, sygn. akt I C 394/15

1.  prostuje oczywistą omyłkę pisarską w wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 24 maja 2016 roku w sprawie I C 394/15 upr w ten sposób, że w miejsce słów (...) wpisać prawidłowo (...);

2.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a/ zasądza od pozwanego A. H. na rzecz powódki A. J. kwotę 3000 zł (trzy tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 16 października 2014r.;

b/ zasądza od pozwanego A. H. na rzecz powódki A. J. kwotę 1.657,00 zł (jeden tysiąc sześćset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

c/ nie obciąża pozwanego A. H. pozostałymi kosztami procesu;

3.  zasądza od pozwanego A. H. na rzecz powódki A. J. kwotę 350,00 zł (trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą;

4.  nie obciąża pozwanego A. H. pozostałymi kosztami procesu.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Dariusz Mizera SSR Bartłomiej Biegański

Sygn. akt II Ca 562/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 maja 2016r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. po rozpoznaniu sprawy z powództwa A. J. przeciwko A. A. o zapłatę oddalił powództwo.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

Powódka A. J. zleciła w lutym 2014r. pozwanemu A. H. wykonanie w swoim mieszkaniu położonym w G. przy ulicy (...) meblościanki. Na poczet zmówienia powódka wpłaciła stosowną zaliczkę w kwocie 1.000 złotych, przy czym wartość pracy zleconej pozwanemu, strony ustaliły na kwotę 3.000 złotych.

Umowa nie została zawarta w formie pisemnej.

Pozwany, prowadzący wówczas działalność gospodarczą związaną z wykonywaniem i montażem mebli wykonał meblościankę. zgodnie z projektem i wskazówkami powódki A. J.. Meblościanka w mieszkaniu powódki została zamontowana w marcu 2014 r.

Po jej zamontowaniu w dniu 16 marca 2014r. powódka przelała pozwanemu pozostałą należność w wysokości 2.000 złotych.

W dniu 23 września 2014 r., gdy pozwany nie prowadził już dotychczasowej działalności gospodarczej powódka odstąpiła od zawartej umowy, wskazując iż przyczyną takiej decyzji jest szereg wad meblościance.

Pozwany otrzymał przedmiotowe pismo w dniu 29 września 2014r.

Meblościanka wykonana przez pozwanego zawiera szereg wad, nie została wykonana prawidłowo i zgodnie ze sztuką stolarską. Posiada wadliwe rozwiązania konstrukcyjne i fatalną jakość wykonania.

Wady występujące w meblościance nie są pochodną nieprawidłowego użytkowania przez stronę powodową, za wyjątkiem urwanej zawiasy gdzie jednoznacznie nie da się ustalić przyczyn uszkodzenia.

Mając na uwadze takie ustalenia Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo strony powodowej podlega oddaleniu, albowiem zdaniem Sądu nie zostało przez stronę powodową udowodnione.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar wykazywania faktów stanowiących podstawę rozstrzygnięcia spoczywa na stronie, która wywodzie z nich korzystne dla siebie skutki prawne. Oznacza to, że to na stronie powodowej, która w niniejszym postępowaniu dochodzi należności pieniężnej spoczywał ciężar udowodnienia przede wszystkim wysokości dochodzonego roszczenia.

Tymczasem z analizy akt sprawy i przedstawionych przez stronę powodową dowodów nie wynika w jaki sposób wyliczona została kwota dochodzona pozwem. Sąd zauważa, iż poza wskazaniem w uzasadnieniu wniesionego pozwu co według powoda składa się na kwotę dochodzoną pozwem, strona powodowa na tę okoliczność nie przedstawiła żadnych innych wiarygodnych dowodów. W tej sytuacji Sąd nie ma jakiejkolwiek możliwości ustalenia w jaki sposób została wyliczona kwota 3.000 złotych z tytułu nie dotrzymania przez pozwanego warunków umowy, w oparciu o jakie zapisy umowy, nie mówiąc o wskazaniu na czym to miało polegać.

Ponieważ strona powodowa reprezentowana była w niniejszej sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika. Sąd uznał, iż nie ma żadnych podstaw do prowadzenia w jakimkolwiek zakresie postępowania dowodowego z urzędu, celem wyjaśnienia tych wątpliwości. To na stronie powodowej ciążył obowiązek dołączenia wszystkich dokumentów z których wynikałby zasadność oraz wysokość dochodzonego roszczenia, a zdaniem Sądu w toku procesu strona powodowa obowiązkowi swemu nie uczyniła zadość. W tej sytuacji mając na uwadze całokształt powyższych okoliczności, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik powódki zaskarżając go w całości zarzucając mu naruszenie:

I.  prawa materialnego, a mianowicie art.:

1.  art. 6 k.c. przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że strona powodowa nie udowodniła dochodzonego pozwem żądania zapłaty na jej rzecz kwoty 3 000 zł. z tytułu odstąpienia od umowy o dzieło, pomimo tego, że: a) powódka złożyła pismo z dnia 23 września 2014 r. zawierające oświadczenie o odstąpieniu od umowy o dzieło - w postaci meblościanki - i żądaniu zwrotu kwoty 3 000 zł. tytułem uiszczonego pozwanemu wynagrodzenia za wykonanie dzieła, b) powódka złożyła dwa potwierdzenia dokonania przelewaj bankowego z dnia 27 lutego 2014 r. na kwotę 1 000 zł. oraz z dnia 17.03.2014 r. na kwotę 2 000 zł., co daje razem kwotę 3 000 zł. umówionego wynagrodzenia za należyte wykonanie przez pozwanego umowy o dzieło, c) zarówno powódka jak i pozwany, a także zeznająca w charakterze świadka I. A. (1) potwierdzili, iż strony umówiły się na wynagrodzenie za wykonanie dzieła w wysokości 3 000 zł., a powódka uiściła pozwanemu łącznie kwotę 3 000 zł. tytułem przedmiotowego wynagrodzenia;

2.  art. 4 ust. 1 art. 8 ust. 3 oraz ust. 4 w związku z art. 627 ¹ k.c. w brzmieniu obowiązującym na dzień zawarcia umowy o dzieło wykonania przez pozwanego w mieszkaniu powódki meblościanki za wynagrodzeniem wynoszącym 3.000 zł. przez jego niezastosowanie i oddalenie powództwa, pomimo złożenia skutecznego oświadczenia o odstąpieniu od umowy wzajemnej, umowy o dzieło przez powódkę z powodu istotnych wad dzieła - meblościanki, które to wady zostały wykazane dowodem z opinii biegłego oraz próby przerzucenia na powódkę ciężaru dowodu w sytuacji, w której w sprawie istniało domniemanie niezgodności towaru konsumpcyjnego z zawartą pomiędzy stronami umową;

II. prawa procesowego, a mianowicie .:

1. art. 229 k.p.c. przez jego niezastosowanie i pomimo przyznania przez pozwanego oraz świadka w sprawie (a także pozwaną do chwili cofnięcia pozwu I. A. (1)) faktu umówienia się przez strony na wynagrodzenie pozwanego wynoszące 3 000 zł., ustalenie, że powódka nie udowodniła wysokości żądanej pozwem kwoty, w sytuacji odstąpienia od umowy i uiszczenia na rzecz pozwanego kwoty 3 000 zł. tytułem wynagrodzenia za wykonanie umowy o dzieło;

III. Błędną subsumcję zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego pod normy prawa materialnego oraz błąd logicznego rozumowania poprzez uznanie, pomimo ustalenia, że „wartość pracy (wynagrodzenie pozwanego - dopisek autora apelacji) zleconej pozwanemu, strony ustaliły na kwotę 3 000 zł", oraz że „na poczet zamówienia powódka wpłaciła stosowną zaliczkę w kwocie 1 000 zł." i ,po jej zamontowaniu w dniu 16 marca 2014 r. powódka przelała pozwanemu pozostałą należność w wysokości 2 000 zł", co było „ okolicznościami bezspornymi wg treści uzasadnienia Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb., Sąd uznał że, powódka nie udowodniła dochodzonego pozwem żądania zwrotu, wobec odstąpienia przez powódkę od umowy o dzieło, wpłaconego pozwanemu wynagrodzenia w ustalonej przez Sąd wysokości tj. 3 000 zł.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wnosił o zmianę w całości zaskarżonego wyroku poprzez:

a/ zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 3.000 zł. tytułem zwrotu uiszczonego na rzecz pozwanego przez powódkę wynagrodzenia z umowy o dzieło tj. umowy wzajemnej wobec odstąpienia przez powódkę od tej umowy z powodu istotnych wad dzieła, z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 16 października 2014 r. do dnia zapłaty;

b/ zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym wynagrodzeniem radcy prawnego;

Ponadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym wynagrodzenia radcy prawnego reprezentującego powódkę.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie wskazując, iż nie może się zgodzić z argumentacją pełnomocnika powódki zawartą w apelacji. Dodatkowo podniósł, iż powódka pod wpływem chwili lub impulsu bądź też za namową rodziny zdecydowała się wycofać z umowy, a on oświadczenie o odstąpieniu od umowy otrzymał wtedy gdy już nie prowadził działalności gospodarczej.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka A. J. zleciła w lutym 2014r. pozwanemu A. H. wykonanie w swoim mieszkaniu położonym w G. przy ulicy (...) meblościanki. Na poczet zmówienia powódka wpłaciła stosowną zaliczkę w kwocie 1.000 złotych, przy czym wartość pracy zleconej pozwanemu, strony pierwotnie ustaliły na kwotę 3.000 złotych. Później cena została podwyższona o 250 zł z uwagi na dodatkowe elementy które zmieniła powódka. Tej ostatniej kwoty powódka nie zapłaciła. Umowa nie została zawarta w formie pisemnej .

dowód: - zeznania świadka I. A. k.55 / 00:27:06-00:40:00/

Pozwany prowadzący wówczas działalność gospodarczą pod firmą (...) związaną z wykonywaniem i montażem mebli wykonał meblościankę mając na uwadze projekt i wskazówki powódki A. J.. Meblościanka w mieszkaniu powódki została zamontowana w marcu 2014r. Z końcem marca 2014r. pozwany zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej.

/ bezsporne/

Powódka już po kilku dniach dostrzegła i zasygnalizowała wady, a dodatkowo potrzebę przebudowy barku i zmianę uchwytów na bardziej owalne. Co do jakości mebli pojawiły się zarzuty dotyczące oświetlenia, szuflad oraz pojawił się zarzut, że w czasie użytkowania okazało się, że meble są krzywe. Pozwany dwukrotnie po wykonaniu umowy był u powódki wymienił w meblach uchwyty i przebudował barek, nie zadośćuczynił jednak pozostałym wadom.

Dowód: zeznania świadka I. A. k.55 / 00:27:06-00:40:00/

Jeszcze w marcu 2014 roku po drugiej wizycie pozwanego powódka zażądała pieniędzy odstępując w istocie od umowy z uwagi na stwierdzone nie usunięte wady.

/ bezsporne/

Meble wykonane przez pozwanego nie zostały wykonane prawidłowo. W obu witrynach wysokich występują bardzo nierówne szczeliny pomiędzy wieńcem górnym, a górną krawędzią drzwi przeszklonych witryny. Przyczyną tej wady jest brak kąta prostego w drzwiczkach górnych lub w korpusie witryny. Szczeliny pomiędzy drzwiczkami oraz pomiędzy drzwiczkami, a korpusem szafki wiszącej o wymiarach 1200 mm x 400 mm są niejednakowe i sama ich regulacja nie rozwiąże problemu. Wymagana jest obróbka mechaniczna w celu odpowiedniego dopasowania drzwiczek. Po wewnętrznej stronie witryny stojącej przy komodzie barku obok zawiasy znajdują się zbędnie wywiercone otwory, takie zbędne i nie zaprawione otwory występują także w innych elementach meblościanki. półki szklane w witrynach szt. 6 posiadają oszlifowane tylko przednie krawędzie pozostałe są bardzo ostre i stwarzają groźbę niebezpiecznego skaleczenia, poza tym niektóre półki są zbyt długie co było przyczyną uszkodzenia wewnętrznej powierzchni boku witryny. Szuflady w komodzie - barku są wykonane nieprawidłowo poza tym, boki poszczególnych szuflad posiadają nierówne wysokości, a także wszystkie są zbyt niskie. Sposób wykonania frontu szuflad jest nieprawidłowy albowiem wszystkie fronty szuflad i front barku powinny być wykonane z jednego arkusza płyty ażeby zachować strukturę nadruku.

Reasumując meblościanka nie została wykonana prawidłowo i zgodnie ze sztuką stolarską posiada wadliwe rozwiązania konstrukcyjne oraz fatalną jakość wykonania. Wady występujące w meblach nie są pochodną nieprawidłowego użytkowania przez stronę powodową. Jedynie w przypadku zniszczonej zawiasy nie można jednoznacznie stwierdzić przyczyny uszkodzenia.

Dowód: - opinia biegłego z zakresu stolarstwa k.61-67 oraz opinia

uzupełniająca k.92-97

W dniu 23 września 2014 r., gdy pozwany nie prowadził już dotychczasowej działalności gospodarczej powódka odstąpiła od zawartej umowy, wskazując iż przyczyną takiej decyzji jest szereg wad meblościance.

Dowód: kserokopia pisma k. 6

Pozwany otrzymał przedmiotowe pismo w dniu 29 września 2014r.

/bezsporne/

Stan faktyczny ustalony przez Sąd Okręgowy został ustalony na podstawie zeznań świadków oraz dokumentów załączonych do akt sprawy i dowodu z opinii biegłego. Co do wielu kwestii był on w istocie bezsporny. Wątpliwości - w szczególności u pozwanego - zrodziła jedynie opinia biegłego z zakresu stolarstwa, która okazała się być niekorzystna dla pozwanego. Pozwany w toku procesu składał zastrzeżenia do tej opinii na które odpowiedział biegły podtrzymując swoją opinię w opinii uzupełniającej. Nie było w związku z tym potrzeby przeprowadzania z urzędu z innych dowodów.

Pozwany wielokrotnie wskazywał, iż powódka za namową rodziny lub znajomych zmieniła zdanie co do mebli i nie chciała już tych robionych na zamówienie, które jak twierdzi pozwany „muszą kosztować”. Nie zatem wady meblościanki, a ta okoliczność miała być przyczyną odstąpienia powódki od umowy. Okoliczności tych jednak pozwany w żaden sposób nie udowodnił pozostały one zatem jego gołosłownymi twierdzeniami. Pozwany podjął co prawda polemikę z biegłym co do zasadności opinii jednak jego zastrzeżenia nie zostały uwzględnione. W takich okolicznościach w konfrontacji pomiędzy twierdzeniami strony, a opinią biegłego należy przyznać prymat opinii biegłego. Sąd w pewnych sytuacjach, w których wydanie rozstrzygnięcia i ustalenie pewnych okoliczności wymaga wiadomości specjalnych jest zmuszony posługiwać się biegłymi z danych dziedzin. W przedmiotowej sprawie wypowiadał się biegły ds. stolarstwa i to jego opinia, a zwłaszcza wnioski z niej wypływające zaważyły na rozstrzygnięciu. Z kolei zeznania świadków A. M. i K. K. skupiały się w zasadzie na wadach mebli, zeznania te w tym zakresie w zasadzie potwierdziła opinia biegłego.

Pozwany w swoich pismach twierdził, iż doznał przeszkód ze strony powódki która uniemożliwiła mu dokonanie naprawy i usunięcie wad mebli. Z tych faktów zamierzał wywodzić korzystane dla siebie skutki prawne. Niemniej jednak okoliczności tych nie zdołał udowodnić, a to właśnie na nim spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie.

Sąd pominął zeznania świadka A. O. albowiem świadek ten nie posiadał wiedzy co do istotnych dla sprawy okoliczności brał udział jedynie w dostarczeniu mebli do powódki. Sam zeznał , iż nie zwrócił uwagi na ewentualne niedociągnięcia nie widział też jak i z czego meble były wykonywane.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy sprostować oczywistą omyłkę zaistniałą w orzeczeniu Sądu Rejonowego albowiem Sąd Rejonowy w wyroku z dnia 24 maja 2016r. błędnie określił nazwisko pozwanego pomijając jeden z jego członów dlatego też na podstawie art. 350§ 3 k.p.c. należało orzec jak w pkt 1 wyroku.

Apelacja jest zasadna.

Na wstępie należy przypomnieć, iż postępowanie apelacyjne zostało tak ukształtowane, iż Sąd II instancji jest sądem merytorycznym, a nie tylko kontrolnym. Skoro zatem istotą postępowania apelacyjnego jest merytoryczne sądzenie sprawy to sąd II instancji ma nie tylko uprawnienie ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego materiału dowodowego oraz dokonania jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny w tym oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu przed obu sądami. (por. postanowienie SN z 8 kwietnia 2011r. II CSK 474/10 ). Zgodnie z art. 382 k.p.c. Sąd II instancji orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu przed sądem I instancji oraz postępowaniu apelacyjnym. Podstawą rozstrzygnięcia w mniejszej sprawie był zatem głównie materiał dowodowy zgromadzony przed Sądem Rejonowym, który został poddany przez Sąd Okręgowy ponownej ocenie z uwagi na lakoniczność ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego i w związku z tym potrzebę dokonania na nowo ustaleń faktycznych.

Jak wynika z lektury uzasadnienia orzeczenia Sądu I instancji Sąd ten uznał, iż powódka nie udowodniła wysokości dochodzonego w pozwie roszczenia i z tego powodu oddalił powództwo. Sąd Rejonowy zdaje się jednak nie dostrzegać istoty postępowania. Oto bowiem powódka twierdziła, iż skutecznie odstąpiła od umowy o dzieło i w ramach zwrotu wzajemnych świadczeń zażądała od pozwanego zwrotu zapłaconej ceny za meble. Takie okoliczności faktyczne przytoczyła w pozwie. Fakt zaś wypłacenia pozwanemu za meble kwoty 3000 zł potwierdził sam pozwany i była to w istocie okoliczność niesporna. Sąd podjął się wyjaśnienia tych kwestii dopuścił dowód z opinii biegłego, przesłuchał świadków, a oddalił powództwo z przyczyn, które nijak mają się do jego podstawy. W tej sytuacji zasadnie pełnomocnik powódki zarzuca Sądowi I instancji naruszenie przywołanych w apelacji przepisów postępowania jak i przepisów prawa materialnego których nawet Sąd nie powołał jako podstawy swojego rozstrzygnięcia.

Przechodząc do zasadniczych rozważań podkreślić należy, iż strony łączyła umowa o dzieło. Przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Spór w niniejszej sprawie ogniskował się wokół tego czy powódka w sposób skuteczny odstąpiła od umowy i czy w związku z tym ma prawo domagać się zwrotu wypłaconego pozwanemu wynagrodzenia. Uszło uwadze Sądu I instancji, iż materialnoprawną podstawą rozpoznania niniejszej sprawy były przepisy nieobowiązującej już ustawy z 27.07.2002 roku o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz zmianie Kodeksu Cywilnego (Dz.U. nr 141 poz. 1176 z późn. zm.) w związku z art. 627 ¹ k.c. ( uregulowanie to obowiązywało w chwili zawierania przez strony umowy o dzieło). W myśl tego ostatniego przepisu tj. art. 627 ¹ k.c. do umowy zawartej w zakresie działalności przedsiębiorstwa przyjmującego zamówienie z osobą fizyczną, która zamawia dzieło będące rzeczą ruchomą w celu niezwiązanym z jej działalnością gospodarczą ani zawodową stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży konsumenckiej. Ustawa ta regulowała m.in. zasady postępowania gdy towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową (tzn. jest obarczony wadą). Przewidziano w niej także w art. 8 szereg uprawnień dla kupującego zamawiającego dzieło, który nabył towar niezgodny z umową, a mianowicie jest to: prawo do żądania doprowadzenia towaru konsumpcyjnego do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę lub wymianę na nowy, kupującemu przysługuje także uprawnienie do stosownego obniżenia ceny lub odstąpienia od umowy. Konsekwencją odstąpienia od umowy jest po stronie kupującego możność żądania zwrotu spełnionego przez niego świadczenia zaś po stronie sprzedawcy wykonującego dzieło aktualizuje się wniosek w stosunku do kupującego o zwrot rzeczy. Odstąpienie od umowy jest dopuszczalne po pierwsze gdy istnieje niemożność skorzystania przez kupującego z uprawnienia do żądania wymiany lub naprawy towaru, po drugie zaś odstąpienie jest możliwe gdy sprzedawca nie zdoła uczynić zadość żądaniu kupującego w odpowiednim czasie, po trzecie wreszcie odstąpienie od umowy jest możliwe gdy nabywca wskutek wymiany lub naprawy byłby narażony na znaczne niedogodności.

Pozwany w swoich pismach składanych do akt sprawy artykułuje wielokrotnie swój żal oraz pretensje, że konsumenci mają więcej praw niż przedsiębiorcy czy też usługodawcy. Niemniej jednak adresatem tego rodzaju pretensji nie powinien być Sąd który tylko stosuje prawo uchwalane przez ustawodawcę. W tym miejscu przypomnieć należy, iż ratio legis tych przepisów ustawy konsumenckiej było wzmocnienie sytuacji konsumenta w relacji ze sprzedawcą - producentem bowiem konsument stał zwykle na straconej pozycji i na ogół trudno mu było skutecznie dochodzić swoich interesów w konfrontacji z przedsiębiorcą.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, iż meble wykonane przez pozwanego mają szereg wad, które biegły opisał szczegółowo w swojej opinii. Opinia ta była uzupełniana na wniosek pozwanego. Zastrzeżenia pozwanego co do opinii miały w zasadzie charakter polemiczny, a wnioski biegłego nie zostały skutecznie zakwestionowane. Biegły stanowczo podtrzymał swoją opinię w odpowiedzi na zarzuty pozwanego.

W doktrynie przeważa pogląd, który Sąd podziela, iż o istotności lub nieistotności wady, a zatem i o niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową powinien decydować punkt widzenia kupującego, a zatem jego subiektywna ocena niezgodności z umową przy uwzględnieniu jednak granic nadużycia prawa. (por. Pisuliński w: System Prawa Prywatnego. Zobowiązania Tom 7 pod red. J. Rajskiego str. 198 wyd. CH Beck Instytut Nauk Prawnych PAN ,Warszawa 2004 )

W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreślono ponadto, iż przy ocenie cechy istotności wady eksponować należałoby przede wszystkim odpowiednie oczekiwania nabywcy związane z funkcjonowaniem towaru, a nie tylko zobiektywizowany stan niezdatności do zwykłego użytku. (por. wyrok SN z 29 czerwca 2004r. II CK 388/03 baza Legalis, wyrok SN z 8 maja 2003r. II CKN 66/01, baza Legalis). Cytowane orzeczenia dotyczyły co prawda wady rzeczy przy umowie sprzedaży niemniej jednak w doktrynie i judykaturze utrwalony jest pogląd, że przy wykładni ustawy o sprzedaży konsumenckiej zastosowanie znajdą kryteria wypracowane w literaturze i orzecznictwie właśnie na gruncie rękojmi.

Z kolei na tle ustawy o sprzedaży konsumenckiej podkreśla się nadto, że wada istotna może polegać także na brakach estetycznych i nie musi być determinowana użytecznością towaru określonego w umowie, a za przyjęciem, iż niezgodność jest istotna nie jest przesądzające czy jest ona usuwalna. Niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest istotna jeżeli towar ten nie odpowiada powszechnym, rozsądnym i uzasadnionym oczekiwaniom konsumenta ocenianym na podstawie umowy obejmującym ewentualne indywidualne uzgodnienia, szczególne przeznaczenie towaru lub na podstawie zwykłego przeznaczenia i właściwości tego rodzaju towarów. (por. uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 25 maja 2015r. IV Ca 286/15 baza LEX i powołana tam literatura).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy podkreślić należy, iż po pierwsze pozwany nie usunął stwierdzonych wad i już z tego powodu powództwo należałoby uznać za uzasadnione zwłaszcza, że wady sygnalizowane przez powódkę jak i potwierdzone w opinii biegłego są istotne. Po drugie stwierdzone wady wydają się tak istotne, że trudno sobie wyobrazić naprawę mebli które np. nie mają kąta prostego w korpusie witryny. Ustalenia biegłego nie zostały skutecznie zakwestionowane przez pozwanego. Podkreślić należy, iż meble na ogół mają walory estetyczne, ważne jest także aby były funkcjonalne. Powódka miała prawo zatem oczekiwać, iż otrzyma pełnowartościowy produkt który w pełni zaspokoi jej estetycznie i funkcjonalne oczekiwania zwłaszcza, że - co podkreślała świadek I. A. (3) - powódka długo zastanawiała się nad wyborem właściwej meblościanki przywiązując dużą wagę do rozmaitych detali.

Tymczasem jak wynika z opinii biegłego meble zostały wykonane wyjątkowo nieprofesjonalnie, niezgodnie ze sztuką stolarską, z wadami konstrukcyjnymi. Biegły wskazał, iż pewne elementy nie mają kąta prostego, szuflady funkcjonują niewłaściwie, widoczne są błędnie wywiercone i nie zaprawione otwory itp.. Opinia jest wręcz druzgocąca dla pozwanego. Sąd nie miał możliwości tylko na podstawie gołosłownych twierdzeń i zastrzeżeń pozwanego zakwestionować prawidłowości sporządzonej przez biegłego opinii.

Mając zatem na uwadze, iż po skutecznym odstąpieniu od umowy wzajemnej strony mają obowiązek zwrócić sobie wzajemnie świadczenia Sąd na podstawie art. 494 k.c. orzekł jak w pkt 2a wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481§ 1 k.c. uwzględniając fakt, iż pozwany pozostaje w zwłoce od chwili odstąpienia od umowy przez powódkę.

O kosztach Sąd orzekł jak w pkt 2b i 2c, a to na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 102 k.p.c. Uwzględniając trudną sytuację pozwanego Sąd zdecydował się nie obciążać pozwanego całością kosztów procesu które zostały wygenerowane w toku postępowania przed sądem I instancji.

Reasumując Sąd na podstawie art. 386§1 k.p.c. orzekł jak w pkt 2 wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 102 k.p.c. Mając na uwadze trudną sytuację pozwanego, która była także przesłanką do obciążenia go jedynie częścią kosztów procesu także za I instancję.

SSO Jarosław Gołębiowski SSO Dariusz Mizera del. SSR Bartłomiej Biegański