Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Jarosław Gołębiowski
Sędziowie	SSO Stanisław Łęgosz SSR del. Magdalena Wojciechowska (spr.)
Protokolant	st. sekr. sąd. Beata Gosławska

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa K. L.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 17 czerwca 2014 roku, sygn. akt I C 2705/14

oddala apelację i zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda K. L. kwotę 600 ( sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 563/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia17 czerwca 2014 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. po rozpoznaniu sprawy z powództwa K. L. przeciwko (...) S.A z/s w W. o zadośćuczynienie zasądził od pozwanego (...) S.A z/s w W. na rzecz powoda K. L. kwotę 10 000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 26 listopada 2013r do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia i zniósł koszty procesu między stronami biorącymi w nim udział.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

Dnia 29 czerwca 2000 roku, na drodze (...) w miejscowości K., D. W.będący kierowcą samochodu marki R. (...)o nr rej. (...), nieumyślnie spowodował wypadek w ruchu lądowym, doprowadzając do czołowego zderzenia z jadącym z przeciwnego kierunku samochodem marki F. (...) nr rej (...)kierowanym przez T. L., w wyniku czego T. L.doznał obrażeń ciała w następstwie których zmarł na miejscu zdarzenia. Pełnomocnik powoda zgłosił roszczenie wobec pozwanego (...) Spółka Akcyjnaw W.tytułem zadośćuczynienia w kwocie 25.000 zł. Strona pozwana odmówiła wypłaty roszczenia.

W następstwie wypadku z dnia 29 czerwca 2000r roku i śmierci brata T. L. u powoda doszło do okresowego pogorszenia stanu psychicznego, cierpień psychicznych. W związku ze śmiercią brata doznał uszczerbku na zdrowiu w aspekcie psychologicznym, który polegał między innymi na odczuwaniu tęsknoty za zmarłym, obniżonym nastroju, zaburzeniach snu, stanach lękowych. Po śmierci brata powód zamknął się w sobie, zaczął spędzać czas samotnie, zostawiła go dziewczyna. Powód był zawsze z bratem T., nie tylko w domu ale również w internacie, mieli te same zainteresowania, razem uprawiali sporty, razem mieli iść na studia. Śmierć brata była dla powoda zaskoczeniem, gdyż był zdrów i nic nie zapowiadało, że brat T. zginie. Przy każdej okazji powód odwiedza zmarłego brata na cmentarzu. Powód zażywał leki uspakajające.

T. L. był dla powoda autorytetem, w chwili śmierci miał 22 lata. Mimo, iż obu braci dzielił rok urodzenia byli traktowani jak bliźniacy. Zmarły brat pomagał powodowi w nauce.

Do dnia dzisiejszego powodowi brakuje zmarłego brata. Nie pogodził się ze stratą brata, czuje się samotny. Relacje miedzy nimi były bardzo dobre. Nie potrafi zrozumieć tragedii, jaka dotknęła jego rodzinę. Upływ czasu nie wpłynął na zmniejszenie rozmiaru krzywdy, bólu i cierpienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Powód nie może zrozumieć, dlaczego doszło do tego tragicznego zdarzenia, dlaczego jego brat musiał umrzeć.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo co do zasady podlega uwzględnieniu, natomiast częściowo w zakresie wysokości zgłoszonego roszczenia.

Jako podstawę odpowiedzialności strony pozwanej za poniesioną przez powoda szkodę w wyniku wypadku komunikacyjnego Sąd I instancji wskazał na przepis art. 822 k.c. Zgodnie z tym przepisem przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Dalej wskazano, że odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej reguluje ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, póz. 1152).

Zgodnie z art. 34 ust. 1 tej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem lego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

W myśl art. 35 cytowanej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Bezsporne w sprawie było, że sprawca wypadku drogowego, w wyniku, którego śmierć poniósł T. L. , był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

Skoro sprawca ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c, to odpowiedzialność pozwanego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej -za sprawcę szkody - co do zasady nie ulega wątpliwości.

Wbrew temu co podnosiła strona pozwana w odpowiedzi na pozew, roszczenie dochodzone pozwem to roszczenie odszkodowawcze za szkodę, której następstwem jest śmierć.

To spowodowanie śmierci przez posiadacza pojazdu ubezpieczonego u strony pozwanej w zakresie OC rodzi odpowiedzialność strony pozwanej na gruncie powołanego art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych. Śmierć jest szkodą, o której mowa w omawianym przepisie i która rodzi odpowiedzialność strony pozwanej.

Powód domaga się zadośćuczynienia w oparciu o art. 448 w związku z art. 24 § 1 k.c. To właśnie te przepisy stanowią podstawę dochodzenia roszczenia o zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę doznaną wskutek śmierci osoby najbliższej na gruncie stanu prawnego obowiązującego przed nowelizacją art. 446 k.c, dokonaną ustawą z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 731) -por. uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 22 października 2010 r., III CZP 76/10, opubl: www.sn.pl).

W świetle powołanej uchwały do otwartego katalogu dóbr osobistych określonego w art. 23 k.c. należą także więzi rodzinne. Więzi te stanowią fundament prawidłowego funkcjonowania rodziny i podlegają ochronie prawnej (art. 18 i 71 Konstytucji RP, art. 23 k.r.o.). Skoro dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 k.c. jest kult pamięci osoby zmarłej, to może nim być także więź miedzy osobami żyjącymi. Nie ma zatem przeszkód do uznania, że szczególna więź emocjonalna między członkami rodziny pozostaje pod ochroną przewidzianą w art. 23 k.c. i 24 k.c. Prawo do życia rodzinnego i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie na podstawie art. 23 k.c. i 24 k.c.

Także w uzasadnieniu wyroku z dnia z dnia 14 stycznia 2010 r., (IV CK 307/09. OSNC -ZD 2010/3/91) Sąd Najwyższy uznał, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dóbr osobistych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c.

Należy zgodzić się w całości z tą argumentacją. Wprowadzenie art. 446 § 4 k.c. nie powinno być rozumiane w ten sposób, że w dotychczasowym stanie prawnym art. 448 k.c. nie mógł stanowić podstawy przyznania zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej. Takie stwierdzenie oznaczałoby, że chwila, w której zaszło zdarzenie będące źródłem szkody, decydująca - zgodnie z wyborem ustawodawcy - o możliwości zastosowania art. 446 § 4 k.c, rozstrzygałaby definitywnie o istnieniu lub braku istnienia uprawnienia do uzyskania zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną śmiercią osoby bliskiej, bez względu na rodzaj tej krzywdy. Prowadziłoby to do radykalnego zróżnicowania sytuacji osób, które doznały krzywdy o podobnym charakterze, nawet w krótkich odstępach czasu, co jest trudne do zaakceptowania.

Pozostaje jedynie do rozstrzygnięcia kwestia wysokości tego zadośćuczynienia.

Ustalenie odpowiedniej sumy pieniężnej powinno nastąpić przy uwzględnieniu wszelkich okoliczności mających wpływ na rozmiar krzywdy dotyczących: rodzaju chronionego dobra, rozmiaru doznanego uszczerbku, charakteru następstw naruszenia, wieku poszkodowanego, rodzaju i stopnia winy sprawcy, odczuwania jej przez poszkodowanego, stosunków majątkowych poszkodowanego i zobowiązanego.

Zadośćuczynienie ma za zadanie kompensację doznanej krzywdy. Roszczenie to nie ma na celu wyrównywać straty poniesionej przez członków najbliższej rodziny zmarłego, lecz ma pomóc dostosować się do nowej rzeczywistości. Ma także na celu złagodzić cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przywrócona została równowaga zachwiana na skutek popełnienia czynu niedozwolonego. Przy uwzględnianiu naruszenia dobra osobistego wskutek śmierci osoby bliskiej jako szkody niemajątkowej winny być brane pod uwagę: dramatyzm doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia i odczuwanej pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy uwzględnić, jaką rolę w rodzinie pełniła osoba zmarłego, do jakich doszło zaburzeń w prawidłowym funkcjonowaniu pozostałych członków rodziny, kolejną przesłanką powinno być określenie, w jakim stopniu pozostali członkowie będą umieli odnaleźć się w nowej rzeczywistości i na ile zdolni są zaakceptować obecny stan rzeczy.

Wskutek śmierci T. L., doszło do bezprawnego naruszenia dóbr osobistych powoda w postaci więzi rodzinnych łączących go z bratem. Skutkiem tego była krzywda powoda.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia należnego K. L. Sąd wziął pod uwagę, przede wszystkim to, że powód był bratem zmarłego, łączyły ich bardzo bliskie i serdeczne więzy. Wypadek, w którym zginął był szczególnie tragiczny. Relacje powoda z bratem były bardzo dobre. Mieli wspólne zainteresowania. Brat doradzał powodowi, pomagał mu rozwiązywać problemy. Do dnia dzisiejszego powód odczuwa brak brata i nie może się pogodzić z jej śmiercią.

Sąd wziął również pod uwagę, że wypadek miał miejsce już 14 lat temu. W tych okolicznościach odpowiednią kwotą z tytułu zadośćuczynienia w uznaniu Sądu Rejonowego jest kwota 10.000 złotych dla powoda K. L..

Mając na uwadze powyższe rozważania i powołane powyżej przepisy Sąd zasądził na podstawie art. 448 kc w związku z art. 24 § l kc, dla powoda kwotę 10.000 złotych tytułem zadośćuczynienia.

Kwota ta będzie stanowiła dla powoda pewną odczuwalną wartość i wynagrodzi doznane cierpienia psychiczne, jednocześnie kwota ta jest umiarkowana. Jest zbliżona do zadośćuczynień przyznawanych w podobnych sprawach.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 481 § 1 kc, który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia Sąd przyznał od dnia 26 listopada 2013 roku, czyli od kolejnego dnia po zakończeniu likwidacji szkody .

Zważywszy na relację kwotową dochodzonego oraz zasądzonego roszczenia oraz poniesione koszty przez strony Sąd dokonał wzajemnego zniesienia kosztów między stronami na podstawie art. 100 k.p.c.

Powyższy wyrok apelacją zaskarżył pełnomocnik pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. w wyrok w części, tj. - w punkcie 1.

Pozwany zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1/ naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu art. 448 kc w związku z art. 24 kc przez przyjęcie, że powodowi przysługuje zadośćuczynienie z tytułu naruszenia dóbr osobistych -więzi rodzinnych, szczególnych więzi emocjonalnych między członkami rodziny (ewentualnie poprzez zasądzenie zadośćuczynienia nieodpowiadającego kryterium odpowiedniości)

2/ §10 ustęp 1 rozporządzenia MF w sprawie ogólnych warunków ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów z dnia 24.03.2000 r. (Dz. U. z 2000 r. nr 26, poz. 310), poprzez przyjęcie, że umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność odszkodowawczą za naruszenie dóbr osobistych innych niż życie i zdrowie,

3/ naruszenie prawa materialnego, tj. art. 117 k.c., w zw. z art. 442 (1) k.c. poprzez zasądzenie przedawnionego roszczenia.

4/ naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. poprzez nie dokonanie wszechstronnej oceny materiału dowodowego oraz bezkrytyczne oparcie się w zakresie ustaleń faktycznych wyłącznie na zeznaniach powoda i jego rodziców.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za I i II instancję.

W odpowiedzi na apelację z dnia 3 października 2014 roku pełnomocnik powoda wniósł o oddalenie apelacji i obciążenie pozwanego kosztami postępowania apelacyjnego, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest nieuzasadniona.

Sad Okręgowy w pełni podziela argumentację powołaną w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego Izby Cywilnej z 22 października 2010 r., III CZP 76/10, opubl Biuletyn Sądu Najwyższego 2010/10/11). W świetle powołanej uchwały do otwartego katalogu dóbr osobistych określonego w art. 23 k.c. należą także więzi rodzinne. Więzi te stanowią fundament prawidłowego funkcjonowania rodziny i podlegają ochronie prawnej (art. 18 i 71 Konstytucji RP, art. 23 k.r.o.). Skoro dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 k.c.jest kult pamięci osoby zmarłej, to może nim być także więź miedzy osobami żyjącymi. Nie ma zatem przeszkód do uznania, że szczególna więź emocjonalna między członkami rodziny pozostaje pod ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. Prawo do życia rodzinnego i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie na podstawie art. 23 k i 24 k.c.

Zgodzić się natomiast należy z pełnomocnikiem pozwanego, iż art.34 ust.l ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, póz. 1152) nie może stanowić podstawy prawnej dla przyjęcia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za naruszenie dóbr osobistych innych niż życie i zdrowie.

Zdarzenie wywołujące szkodę miało miejsce 29 czerwca 2000 roku. Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w dacie powstania szkody regulowało rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów z z dnia 24 marca 2000 r. (Dz.U. Nr 26, poz. 310 z późn. zmianami). Mając na uwadze zasadę lex retro non agit Sąd Rejonowy winien w uzasadnieniu podstawy prawnej uwzględnionego powództwa powołać się na przepisy powołanego rozporządzenia. Zmiany aktu:

Zgodnie z §10 rozporządzenia z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani - na podstawie prawa - do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. W myśl ust. §10 ust. 3 cytowanego rozporządzenia ubezpieczeniem OC objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę ruchem tego pojazdu.

Bezsporne w sprawie było, że sprawca wypadku drogowego, w wyniku którego śmierć poniósł brat powoda był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Skoro sprawca ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c., to odpowiedzialność pozwanego Towarzystwa (...) w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej za sprawcę szkody co do zasady nie ulega wątpliwości.

Spowodowanie śmierci przez posiadacza pojazdu ubezpieczonego u strony pozwanej w zakresie OC rodzi odpowiedzialność strony pozwanej na gruncie powołanego §10 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów z dnia 24 marca 2000 roku. Śmierć jest szkodą, o której mowa w omawianym przepisie i która rodzi odpowiedzialność strony pozwanej.

Zdaniem Sądu okręgowego wysokość zadośćuczynienia została ustalona na niewygórowanym poziomie i znajduje uzasadnienie w zgromadzonym przez Sąd Rejonowy materiale dowodowym.

Za niezasadny Sąd Okręgowy uznał podniesiony przez pełnomocnika pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia. Treść art. 442 ¹ §2 k.c. (wprowadzonego nowelą z 16.2.2007 r., Dz.U. Nr 80, poz. 538 z mocą obowiązująca od 10.8.2007 r.) stanowi, iż jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Nowela do k.c. wprowadzająca nowe uregulowanie art. 442 ¹ nie rozstrzyga wprost zagadnień intertemporalnych, związanych z ustaleniem, w jakim przedziale czasowym znajdzie zastosowanie nowa formuła przedawnienia roszczeń z czynu niedozwolonego wprowadzająca dwudziestoletni okres przedawnienia. Rozstrzygnięcie problemów intertemporalnych musi nastąpić z uwzględnieniem ogólnych zasad prawa czasowego, a mianowicie z uwzględnieniem art. XXXV PWKC, którego podstawowym elementem jest uznanie, że nowa regulacja terminów przedawnienia obejmuje, z pewnymi modyfikacjami, jedynie roszczenia, które nie uległy jeszcze przedawnieniu na mocy dotychczasowych przepisów (zasada bezpośredniego działania nowej ustawy). Należy więc uznać, że nowa formuła przedawnienia zawarta w art. 442 ¹ znajdzie zastosowanie jedynie w stosunku do tych roszczeń ex delicto, które nie uległy jeszcze przedawnieniu na podstawie dotychczasowej regulacji art. 442. (por. uchw. SN z 4.12.2009 r. (III CZP 97/09, OSNC 2010, Nr 6, poz. 88). Z uwagi na fakt, że w dacie wejścia w życie nowelizacji do kodeksu cywilnego w postaci art. 442 ¹ dziesięcioletni termin przedawnienia jeszcze nie upłynął, zastosowanie znajduje regulacja nowa.

Pozwany kwestionował także dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego.

Zasada swobodnej oceny dowodów określona przepisem art. 233 § 1 kpc wyraża się w jej ocenie według własnego przekonania sądu, opartego na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Jej istotną cechą jest bezstronność, brak arbitralności i dowolności, przestrzeganie zasad logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego w wyciąganiu wniosków. Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza natomiast uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy dowodowej i wiarygodności. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Aby zatem zarzut odnoszący się do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów mógł zostać uwzględniony, nie wystarczy przedstawić alternatywny stan faktyczny; należy podważyć prawidłowość dokonanej przez sąd oceny dowodów, wykazując, że jest ona wadliwa lub błędna. Skuteczne postawienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów (por. wyrok SN z 6.11.1998r., II CKN 4/98, LexPolonica nr 1934200; wyrok SA w Poznaniu z 5.02.2014r., I ACa 1217/2013, LexPolonica nr 8237810 oraz z 19 grudnia 2013 r., I ACa 1039/2013, LexPolonica nr 8237800).

W realiach niniejszej sprawy Sąd I instancji dokonał wszechstronnej, wnikliwej i prawidłowej oceny materiału dowodowego. Sąd Okręgowy w pełni ją podziela, aprobuje również dokonane na jej podstawie ustalenia faktyczne przyjmując je za własne. Pozwany nie wykazał, aby Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, a samo przekonanie strony co do innej oceny poszczególnych dowodów nie wystarcza do przyjęcia uchybienia z art. 233 § 1 kpc.

Dlatego też argumenty apelującego nie mogą zostać uwzględnione, wskutek czego apelacja jako niezasadna, na podstawie art. 385 kpc, podlegała oddaleniu.

Na oryginale właściwe podpisy