Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Jarosław Gołębiowski
Sędziowie	SSA w SO Stanisław Łęgosz (spr.) SSO Dariusz Mizera
Protokolant	st. sekr. sąd. Beata Gosławska

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. sp. komandytowej w W.

przeciwko K. J. , M. J. i I. J.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 12 grudnia 2017 roku, sygn. akt I C 383/17

1. oddala apelację;

2. zasądza od powódki (...) Spółki z o.o. spółki komandytowej w W. na rzecz każdego z pozwanych: K. J., I. J. i M. J. po 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Dariusz Mizera

Sygn. akt II Ca 615/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2017 roku w sprawie IC 383/17 Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. uchylił w całości nakaz zapłaty wydany w dniu 19 stycznia 2017 roku, zasądzający solidarnie od pozwanych K. J., M. J. i I. J. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w W. kwotę 9.224,42 zł, i oddalił powództwo. Zasądził od powoda na rzecz każdego z pozwanych po 2.781 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

K. J. została zarekomendowana praca w firmie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w W.. Wobec tego zdecydował się on na rozmowę z szefem firmy - panem B., który zapewniał, iż zarobki będą wynosiły ok. 3000 zł netto. Miała zostać zawarta umowa o pracę. Przed przystąpieniem do pracy, K. J. musiał podpisać weksel, za który poręczyli rodzice pozwanego - M. J. i I. J.. Zapewniano K. J., że są to procedury związane z zabezpieczeniem na wypadek kradzieży.

W dniu 10 lipca 2014 roku pozwany K. J. podpisał jako pracownik zobowiązanie o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie i wyraził zgodę na dokonywanie potrąceń z jego wynagrodzenia za pracę kwot należnych za niedobory. Zapewniano pozwanego ,że przed objęciem przez niego punku skupu, jego magazyn zostanie opróżniony .

Po wstępnym wypełnieniu formalności, poinformowano K. J., że korzystniej będzie, aby to on założył działalność gospodarczą. K. J. w dniu 15 lipca 2013 roku założył działalność gospodarczą pod firmą: (...) z siedzibą w T..

W dniu 26 lipca 2013 roku pozwany K. J. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...)z siedzibą w T. zawarł umowę współpracy handlowej z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w W..

Kiedy K. J. przystępował do pracy , nie została zrobiona inwentaryzacja - remanent , ponieważ nie był on jedynym kierownikiem tego obiektu. Dołączył on do dotychczasowego kierownika A. P., zastępując inną osobę, która z pracy rezygnowała.

K. J. prosił o przeprowadzenie remanentu początkowego. Kiedy rozpoczynał pracę było bardzo dużo towaru na magazynie.

Podczas wspólnej pracy pozwanego z A. P. były przeprowadzone remanenty.

K. J. wraz z A. P. ważyli złom, klasyfikowali go i wypisywali kwity. Towar wysyłany był do T. Często otrzymywali z siedziby powoda w T. telefony o tym, iż w transporcie znajdowały się mniejsze ilości surowców niż to wynika z dokumentacji oraz polecenia, aby dokonać korekty rozchodu wewnętrznego i to co rzekomo nie dojechało ‘wrzucić:” na stan magazynu, choć faktycznie tego nie było. Transporty te odbywały się praktycznie jeden raz w tygodniu.

Z remanentu przeprowadzonego w dniu 7 listopada 2013 roku wyniknąć miała strata w wysokości 12 540,7 zł.

W dniu od 1 do 16 lutego 2014 roku, został przeprowadzony remanent , z którego miała wyniknąć nadwyżka w wysokości 1 289,73 zł.

Drugi zaś remanent został przeprowadzony od 16 lutego 2014 roku do 21 lutego 2014 roku i stwierdzono w nim braki w wysokości 9 197,85 zł. Wobec tego stratę , którą ustalono na 7 908,12 zł, podzielono na 2 kierowników: pozwanego K. J. oraz A. P. i pozwanego obciążono w połowie.

K. J. w dniu 20 lutego 2014 roku podpisał oświadczenie, iż z uwagi na braki w magazynie w punkcie skupu w T. powstałych z powodu ich niedopatrzeń lub uchybień przy ważeniu, odnotowano straty finansowe na kwotę 7 908,12 zł. Do spłaty przez K. J. została kwota 3 954,06 zł.

K. J. wystawił stronie powodowej fakturę (...) z dnia 31.01.2014 roku za obsługę skupu za miesiąc styczeń na kwotę 1000 zł, która to nie została zapłacona przez powoda. Następnie pozwany K. J. wystawił fakturę nr (...) z dnia 14.02.2014r. za sprzedaż hurtową na kwotę 1 931,59 oraz fakturę nr (...) z dnia 14.02.2014r. za sprzedaż hurtową na kwotę 1000 zł. Obie faktury nie zostały opłacone przez powoda, który zatrzymał powyższe wynagrodzenie za pracę na punkcie na poczet braków magazynowych. Powód zatrzymał kwotę w wysokości 3 931,59 zł.

Punkt skupu w T. został zamknięty 3 marca 2014 roku. W dniu 26 czerwca 2014 roku powód wypełnił weksel in blanco na kwotę 9 224,42 zł, która miała być płatna do 2 lipca 2014 roku na rzecz (...) S.A.

(...) S.A. został przekształcona w spółkę (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa na mocy uchwały nr (...) nadzwyczajnego zgromadzenia (...) S.A. z dnia 14.07.2015r.

Dokonane w rozpoznawanej sprawie ustalenia faktyczne Sąd poczynił w oparciu o powołane w uzasadnieniu dowody oraz informacyjne wyjaśnienia pozwanego K. J. i zeznania świadka A. P., które ocenione zostały przez pryzmat wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego oraz reguł logicznego rozumowania.

Sąd Rejonowy zważył , iż w niniejszej sprawie nie było sporne, że podstawą zawartego w pozwie żądania zapłaty stanowił weksel własny „in blanco" wystawiony w dniu 26 czerwca 2014 r. przez pozwanego K. J. i poręczony przez M. J. i I. J.. Zasady wypełnienia w/w weksla in blanco zawarte zostały w osobnym porozumieniu, tzw. deklaracji wekslowej (art. 10 Prawa wekslowego), która niewątpliwie jako rodzaj umowy łączącej strony i towarzyszącej wręczeniu weksla podlegała dyrektywom wykładni sformułowanym w art. 65 k.c. (wyrok SN z dnia 26 października 2011 r., sygn. I CSK 788/10, Lex), której to strona powodowa nie przedstawiła.

W rozpoznawanej sprawie weksel będący podstawą dochodzonego roszczenia był wekslem gwarancyjnym wystawionym pierwotnie in blanco. Zatem do procesu prowadzonego na podstawie tak wystawionego weksla wypełnionego później przez wierzyciela wekslowego i nie puszczonego w obieg w drodze indosu, do odpowiedzialności pozwanej i zakresu postępowania zastosowanie mieć będzie art. 32 i art. 10 Pr. Weksel.

Zobowiązanie wekslowe ma charakter samodzielny i abstrakcyjny, w stosunku jednak pomiędzy wystawcą, a remitentem samodzielność tego zobowiązania ulega znacznemu osłabieniu, właśnie z uwagi na możliwość podniesienia przez wystawcę zarzutów ze stosunku podstawowego bez ograniczeń. Spór przenosi się wówczas na płaszczyznę stosunku podstawowego, który w związku z zarzutami wystawcy (lub poręczyciela, który odpowiada tak jak wystawca) podlega badaniu przez Sąd oceniający zasadność wydania nakazu zapłaty. Zgodnie jednak z art. 10 Pr. Weksel. to wystawca winien udowodnić, iż weksel wypełniono niezgodnie z porozumieniem wekslowym, a jednocześnie wierzyciel wekslowy winien wyjaśnić istotę stosunku podstawowego oraz wykazać przysługującą mu sumę wekslową.

Przeniesienie sporu na stosunek podstawowy sensu stricto wymaga w związku z tym inicjatywy powoda, który już w pozwie lub z odpowiedzi na zarzuty od nakazu zapłaty może podnieść twierdzenia uzasadniające uwzględnienie powództwa na podstawie stosunku, który weksel zabezpieczał. Podkreślić przy tym należy, że to na powodzie ciąży obowiązek wskazania okoliczności faktycznych uzasadniających istnienie wierzytelności zabezpieczonej wekslem i jej wysokości a także wskazanie dowodów na ich poparcie. W takim wypadku Sąd może rozpoznać tak zakreślone powództwo nie naruszając art. 495 § 2 KPC nawet wówczas, gdy z jakichś powodów powództwo oparte na wekslu okaże się niezasadne, np. z powodu nieważności weksla. Pogląd ten jest ugruntowany w judykaturze ( vide m.in. Uchwała SN z dnia 24 kwietnia 1972 r., III PZP 17/70, a także licznych nawiązujących do niej orzeczeniach).

W niniejszej sprawie strona powodowa ani w pozwie ani w terminie ustawowym określonym w art. 495 § 3 KPC nie powołała okoliczności świadczących o wysokości zobowiązania wekslowego. Strona powodowa przedstawiła dokumenty w postaci niepoświadczonych za zgodność i mało czytelnych kserokopii dokumentów na okoliczność remanentów . Kopie te i zawarte na nich zestawienia nasuwają wątpliwości gdyż nie są opatrzone żadnymi podpisami , nie wiadomo , czy poszczególne strony dotyczą tego samego dokumentu, nie są ponumerowane, na odwrocie zestawienia liczb znajduje się np. kserokopia oświadczenia , po czym kolejne zestawienia liczb - są mało przydatne , albowiem bezspornie w momencie przystąpienia do pracy przez powoda magazyny firmy były pełne surowców, a nie przeprowadzono inwentaryzacji. Zatem ewentualne braki i niedobory mogły istnieć już w momencie przystępowania pozwanego do pracy. Nie powinien on za takowe ponosić odpowiedzialności

Nie wiadomo , którego okresu zestawienie dotyczy. Wątpliwości tych nie usuwa także wyjaśnienia pełnomocnika powoda , który podał w piśmie z dnia 11.07.2017 r k-123 , iż niedobór którym obciążono pozwanych wynika z remanentu sporządzonego za okres za okres od 1.07.2013r. do 13.07.2013 r., Tymczasem pozwany K. J. rozpoczął współpracę z powodem z dniem 26 lipca 2013 roku. Wobec tego niezrozumiałe jest przypisywanie odpowiedzialności pozwanemu za niedobory powstałe przed rozpoczęciem z nim współpracy. Następne remanenty przedstawione przez stronę powodową były za okres od 1.02. do 18.02. 2014r miały wykazać nadwyżkę w wysokości 1 289,73 zł. Kolejny remanent przeprowadzony 16-18 lutego 2014 r miał rzekomo wykazać braki w wysokości 9 197,85 zł. Wobec tego zadłużenie, które powstało miało wynosić 7 908,12 zł.

Nadto, gdyby przyjąć, iż takie zadłużenie miało miejsce K. J. wystawił stronie powodowej fakturę (...) z dnia 31.01.2014 roku za obsługę skupu za miesiąc styczeń na kwotę 1000 zł, która to nie została zapłacona przez powoda. Następnie pozwany K. J. wystawił fakturę nr (...) z dnia 14.02.2014r. za sprzedaż hurtową na kwotę 1 931,59 oraz fakturę nr (...) z dnia 14.02.2014r. za sprzedaż hurtową na kwotę 1000 zł. Obie faktury nie zostały opłacone przez powoda, który zatrzymał powyższe wynagrodzenie za pracę na punkcie na poczet braków magazynowych. Powód zatrzymał zatem kwotę w wysokości 3 931,59 zł. Należało uznać iż w takiej wysokości pozwany ewentualne zadłużenie spłacił.

Sąd oddalił wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości na okoliczność powstania i wysokości niedoborów magazynowych za które odpowiedzialny jest pozwany . Wniosek taki zmierzałby jedynie do znaczącego przedłużenia postępowania w sytuacji kiedy powód skierował już egzekucję z weksla stanowiącego tytuł zabezpieczenia do świadczeń emerytalno - rentowych I. i M. J..

Dowód ten jest nadto całkowicie nieprzydatny, albowiem wobec braku remanentu na początku pracy powoda , nie wiadomo czy ewentualny niedobór nie powstał już wcześniej. Zatem niezależnie od ewentualnego stwierdzenia istnienia niedoboru przy pomocy opinii biegłego , brak byłoby podstaw do obciążenia nim pozwanego.

Nieudowodnienie istnienia zobowiązania po stronie wystawcy weksla oznacza, iż weksel In blanco został wypełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem.

Rzutuje to na odpowiedzialność pozwanych poręczycieli M. i I. J. . Poręczyciel wekslowy może powoływać się na wypełnienie weksla niezgodnie z zawartym porozumieniem do czasu indosowania weksla przez remitenta (wyrok SN z 17 września 2004, V CK 562/03).

Dodatkowo Sad wskazał, iż w rzeczywistości weksel musiał zostać wystawiony przez stronę powodową jako weksel gwarancyjny dla zabezpieczenia roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracownika w mieniu pracodawcy.

W momencie kiedy doszło do jego podpisania weksla In blanco, ustalenia miedzy stronami były tego rodzaju, że pozwany miał być zatrudniony na umowę o pracę . Pozwany podpisał wówczas - jako pracownik - deklarację o odpowiedzialności materialnej , w której zgodził na potrącanie ewentualnych niedoborów z jego wynagrodzenia za pracę. Nie miał wówczas jeszcze nawet założonej działalności gospodarczej. Potrzebę jej załażenie zasugerowano mu później. Zabezpieczenie roszczeń pracodawcy wekslem nie jest dopuszczalne. Zasady odpowiedzialności pracowników za szkodę wyrządzoną pracodawcy zostały szczegółowo uregulowane w przepisach działu V ustawy Kodeks pracy i wszelkie odstępstwa od reguł tam ustalonych są niedozwolone. W wyroku SN z dnia 26 stycznia 2011 r., II PK 159/10, Sąd stwierdził, że „Przepisy i zasady prawa pracy, w szczególności zawarte w dziale V Kodeksu pracy, wykluczają wystawienie weksla gwarancyjnego jako środka zabezpieczenia roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracownika w mieniu pracodawcy, co oznacza, że taki weksel jest nieważny z mocy prawa (art. 18 § 2 k.p, w związku z art. 114-127 k.p. oraz a contrario art. 300 k.p.).

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 496 KPC nakaz zapłaty uchylił i powództwo oddalił a o kosztach procesu orzekł w oparciu o art. 98 KPC.

Od powyższego wyroku apelację złożył powód. Zaskarżył wyrok w całości zarzucając :

1. naruszenie przepisów prawa procesowego t.j. art. 233 § 1 kpc przez dokonanie ustaleń mających bezpośredni wpływ na treść orzeczenia a stanowiących podstawę rozstrzygnięcia w sposób sprzeczny z treścią materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy poprzez:

- przyjęcie, że braki magazynowe ujawnione w remanencie za okres od 01.07.2013 r. do 07.07.2013 r. na kwotę 12.540 zł oraz w remanencie za okres od dnia 16.02.2014 r. do dnia 21.02.2014 r. na kwotę 9.197,85 zł nie stanowiły wystarczającej podstawy prawnej uwzględnienia powództwa,

- przyjęcie, iż istnieje zobowiązanie powódki do spłaty należności wobec pozwanego z tytułu wystawionych przez niego faktur VAT nr (...) z 14 lutego 2014 r. na kwotę 1 931,59 zł oraz faktury VAT nr (...) z dnia 14 lutego 2014 r. za sprzedaż hurtową na kwotę 1 000,00 zł, w sytuacji gdy zgodnie z umową współpracy z dnia 26 lipca 2013 r. w § 7 ust. 3 i 4 umowy wynagrodzenie będzie płatne przelewem z zastrzeżeniem, że zleceniodawca otrzyma rachunek bądź fakturę nie później niż do 7 dnia miesiąca,

- przyjęcie iż faktura nr (...) z dnia 31.01.2014 r. za obsługę za miesiąc styczeń na kwotę 1000,00 zł nie została zapłacona przez powoda, w sytuacji gdy pełnomocnik powoda w piśmie z dnia 11.07.2017 r. w punkcie 6 wyjaśnił, iż dokonał kompensaty tej należności z kwotą dochodzoną pozwem ,

- pominięcie zeznań strony K. J., który w przesłuchaniu z dnia 20 czerwca 2017 r. powiedział “Na pewno nie było niedoboru w takiej wysokości” . Z oświadczenia tego jasno wynika bowiem, iż pozwany potwierdza istnienie niedoboru, kwestionując jedynie jego wysokość,

- niewyciągnięcie jakiegokolwiek wniosku z informacyjnego wysłuchania pozwanego, który mówi. "Z tym oświadczeniem na mniejszą kwotę się zgodziłem. Na wyższą kwotę podpisałem bo myślałem, że to będzie na trzy osoby” oraz “Ja jestem skłonny uznać swoje zobowiązanie do kwoty 3 900,00 zł”,

- bezpodstawne pominięcie dowodu z zeznań świadka A. P. z dnia 20 czerwca 2017 r. “Nie przypominam sobie, żeby Pan J. wnioskował o remanent na początku" poprzez pominięcie dowodu z zeznań świadka i bezpodstawne przyjęcie za prawdziwe wyjaśnień strony K. J., który prosił szefa o zrobienie remanentu na początku współpracy co stoi w oczywistej sprzeczności z treścią zeznań świadka A. P.;

2. naruszenie przepisów prawa procesowego t.j. art 278 § 1 kpc poprzez pominięcie zawnioskowanego przez pełnomocnika powoda dowodu z opinii biegłego, w sytuacji gdy wymagane są wiadomości specjalne,

3. naruszenie prawa materialnego t.j. art. 123 § 1 pkt 2 kc poprzez pominięcie dowodu z oświadczenia o uznaniu długu przez pozwanego z dnia 20 lutego 2014 r. i z dnia 06 lutego 2014 r.;

4. obrazę art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc, poprzez przyjęcie że powód nie wykazał wysokości szkody, podczas gdy wysokość szkody została udowodniona przez powoda dokumentami w postaci remanentów za okres od 01.07.2013 r. do 07.07.2013 r. na kwotę 12.340 zł oraz w remanencie za okres od dnia16.02.2014do dnia 21.02.2014 r. na kwotę 9.197,85 zł ;

5. naruszenie przepisów prawa materialnego t.j. art. 61 § 1 zd. 1 kc poprzez przyjęcie, że pozwany skutecznie dokonał zarzutu potrącenia swoich należności z należnościami powoda poprzez oświadczenie pełnomocnika pozwanego złożone na w Sądzie rozprawie w dniu 5 grudnia 2017 r., które zdaniem Sądu I-szej instancji stanowiło skuteczną podstawę prawną zgłaszanego zarzutu potrącenia z faktur oznaczonych numerami (...)z należnościami dochodzonymi w toku postępowania przez powoda.

Występując z tymi zarzutami wnosił o zmianę w całości zaskarżonego wyroku i uwzględnienie apelacji powoda wraz z zasądzeniem kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisany względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie jest uzasadniona a podniesione w niej zarzuty są chybione. Rozbudowane zarzuty naruszenia prawa procesowego art. 233 § 1 kpc zmierzają do zakwestionowania stanowiska sądu pierwszej instancji, że materiał dowodowy jaki został zaprezentowany przez powoda nie jest wystarczający do wykazania wysokości dochodzonego pozwem świadczenia. Poza tym skarżący kwestionuje możliwość skorzystania przez pozwanego z zarzutu potrącenia należności, jakie przysługują pozwanemu K. J. w stosunku do powodowej spółki a wynikających z faktur nr (...).

Wbrew zarzutom apelacyjnym sąd pierwszej instancji nie dopuścił się uchybień procesowych związanych z oceną materiału dowodowego. Sąd pierwszej instancji przeprowadził wszechstronną i wnikliwą ocenę materiału dowodowego zaoferowanego przez strony postępowania, wskazując z jakich względów powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy ocenił dowody z dokumentów złożonych przez powoda, wskazując na sprzeczność między nimi, ich nieczytelność i niekompletność.

Podzielić także należy dokonaną przez sąd pierwszej instancji ocenę przydatności dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, zgłoszonego przez powoda, wniosku o przeprowadzenie dowody z opinii biegłego z zakresu księgowości. Zgodzić się należy ze stanowiskiem sądu pierwszej instancji, że przeprowadzenie takiego dowodu jest celowe w sytuacji wystąpienia przedstawionych przez sąd zastrzeżeń do złożonej przez powoda dokumentacji, a nadto w sytuacji braku remanentu na początku pracy powoda nie wiadomo czy ewentualny niedobór powstał już wcześniej.

Nie jest także uzasadnione stanowisko skarżącego odmawiające pozwanemu K. J. skorzystania z zarzutu potrącenia jego należności względem powoda. Powołana przez skarżącego okoliczność, że faktury pozwany przedstawił po upływie 7 dnia miesiąca, nie oznacza, że pozwany utracił prawo do domagania się należności z tych faktur. Takiego wniosku nie da się wysnuwać z treści § 7 ust. 3 i 4 umowy zawartej w dniu 26 lipca 2013r. Termin otrzymania przez powoda faktury wystawionej przez pozwanego „nie później niż do 7 dnia miesiąca” jest powiązany z terminem zapłaty wynagrodzenia przez powoda ,, do 10 każdego miesiąca”. Umowa w §7 ust. 4 wyraźnie przewidywała, że w przypadku, gdy faktura zostanie przekazana powodowi w terminie późniejszym, powód wypłaci wynagrodzenie w terminie 7 dni od otrzymania faktury. Nie ma więc tu żadnej sankcji w postaci utraty przez pozwanego prawa do wynagrodzenia.

Nadmienić należy, że strona powodowa dochodziła należności z trzech remanentów:

- pierwszego za okres od 1 lipca 2013r. do 7 lipca 2013r., który miał zakończyć się brakiem w kwocie 12.540,70 zł, z czego połowa w kwocie 6.270,35 zł miała obarczać pozwanego,

- drugiego obejmującego okres od 1 lutego 2014r. do 16 lutego 2014r. , który zakończył się nadwyżką w kwocie 1.289,73zł,

- trzeciego obejmującego okres od 16 lutego 2014 do 21 lutego 2014r. zakończonego niedoborem 9.197,81 zł.

Skoro pozwanego i powoda łączyła umowa zawarta w dniu 26 lipca 2013r. to z oczywistych względów pozwanego nie mogą obciążać niedobór z remanentu za okres 1-7 lipca 2013r. Z rozliczenia dwóch pozostałych remanentów wynika, że pozwanego obciążać może kwota 3.954,06zł (wyliczenia powoda w pkt 2,3,4 pisma z dnia 11 lipca 2017r. k- 123).

Tę sama wielkość mają należność pozwanego względem powoda w przedstawionych powodowi w fakturach nr (...). Należności powoda z tytułu obciążającego pozwanego niedoboru podlegają zatem kompensacie z należnościami przysługującymi pozwanemu wobec powoda.

Lektura akt sprawy przekonuje, że wbrew stanowisku sądu pierwszej instancji zarzut potrącenia nie został zgłoszony, jak przyjął sąd pierwszej instancji na ostatniej rozprawie, ale już w pierwszych pismach pozwanych jakie zostały złożone w sprawie. Stąd też o naruszeniu przez sąd pierwszej instancji przepisu art. 60§1kc nie może być mowy.

Z tych względów Sąd Okręgowy nie znalazł podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku i apelację jako bezzasadną, oddalił - art. 385 kpc. O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzekł na podstawie art. 98 kpc.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Dariusz Mizera