Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2021 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Dariusz Mizera

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2021 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa S. M.

przeciwko M. M. (1)

o ustalenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego

przy udziale Prokuratora Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 29 czerwca 2021 roku, sygn. akt III RC 391/19

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym w ten sposób, że ustala, iż obowiązek alimentacyjny powoda S. M. wobec pozwanego M. M. (1) wynikający ostatnio z pkt 3 wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 28 października 2008r. w sprawie sygn. akt I C 1266/08 wygasł z dniem 2 listopada 2019r.

2.  oddala apelację w pozostałej części:

3.  nie obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda kosztów procesu;

4.  przyznaje adw. A. J. ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 147,60 zł ( sto czterdzieści siedem złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt II Ca 618/21

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2019 roku do Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wpłynął pozew S. M. przeciwko M. M. (1) o ustalenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego oraz zasądzenie kosztów.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż 2 listopada 2019 roku M. M. (1) ukończy 18 lat i będzie osobą dorosłą. Jest osobą niepełnosprawną i będzie otrzymywał rentę inwalidzką zgodnie z przepisami ZUS.

W dniu 27 lutego 2020 roku do tutejszego Sądu wpłynęła odpowiedź na pozew pozwanego M. M. (1), którą pomogła mu sporządzić matka M. M. (2), która pomaga mu w sprawach urzędowych do czasu ubezwłasnowolnienia. Pozwany podniósł, że z uwagi na to, że jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym, ma orzeczony autyzm i upośledzenie umysłowe, nie umie czytać i pisać, pismo zostało napisane przez jego matkę. Wskazał, że na chwilę obecną nie pobiera żadnych świadczeń z ZUS, ani opieki społecznej. Jedynym dochodem jest zasiłek pielęgnacyjny i zasiłek rodzinny.

Na rozprawie 19 maja 2021 roku pełnomocnik powoda poparł powództwo. Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów obrony według norm przepisanych.

Na rozprawie 29 czerwca 2021 roku pełnomocnik powoda poparł powództwo. Pełnomocnik pozwanego nie stawił się na termin rozprawy. Z notatki urzędowej wynika, że wniósł o rozpoznanie sprawy pod jego nieobecność i podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2021 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim po rozpoznaniu sprawy z powództwa S. M. przeciwko M. M. (1) o ustalenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego

1. oddalił powództwo,

2. ustalił i przyznał adwokat A. J. ze Skarbu Państwa kwotę 265,68 ( dwieście sześćdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt osiem groszy) złotych wraz z podatkiem VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu,

3. przejął na rachunek Skarbu Państwa nieuiszczone koszty sądowe,

4. zniósł wzajemnie koszty procesu między stronami.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

Pozwany M. M. (1), urodzony (...) w P. jest synem powoda S. M. oraz M. M. (2) zd. M..

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. zasądzono alimenty od pozwanego S. M. na rzez jego małoletnich dzieci: K. M., D. M. i M. M. (1) w kwotach po 150,00 zł. miesięcznie na rzecz każdego z nich, poczynając od 26 lutego 2002 roku, płatne w terminie do 10 każdego miesiąca, do rąk przedstawicielki ustawowej małoletnich – M. M. (2), z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z 28 października 2008 roku w sprawie sygn. akt I C 1266/08 rozwiązano przez rozwód związek małżeński S. M. i M. M. (3) z domu M. zawarty (...) roku przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w W. wpisany do księgi małżeństw za numerem aktu (...) z winy pozwanego S. M.. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim synem stron M. M. (1) powierzono obojgu rodzicom, ustalając miejsce pobytu dziecka przy M. M. (2). Kosztami utrzymania i wychowania małoletniego syna stron obciążono oboje rodziców i w związku z tym alimenty zasądzone wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z 19 marca 2002 roku w sprawie III RC 202/02 należne od pozwanego S. M. na rzecz M. M. (1) w kwocie po 150,00 zł. podwyższono do kwoty po 500,00 zł., pozostawiając bez zmian pozostałe warunki płatności. Nie orzeczono o mieszkaniu stron.

Pozwany M. M. (1) miał wówczas 7 lat. Uczęszczał drugi rok do zerówki. Z uwagi na niepełnosprawność wymagał stałej opieki. Jego mózg nie rozwijał się prawidłowo do jego wieku.

Powód S. M. w chwili orzekania rozwodu i podwyższenia alimentów na rzecz pozwanego miał 44 lata i pracował jako kierowca. Oficjalnie zarabiał najniższe krajowe wynagrodzenie, jednak w rzeczywistości uzyskiwał dochody na poziomie około 2 - 3 tys. zł miesięcznie. Od 1 listopada 2008 roku zamierzał zrezygnować z pracy.

Matka pozwanego M. M. (2) w chwili orzekania rozwodu i podwyższenia alimentów na rzecz pozwanego miała 42 lata. Nie pracowała zarobkowo z uwagi na konieczność sprawowania opieki nad małoletnim synem M. M. (1).

Obecnie pozwany M. M. (1) ma 19 lat. Jest uczniem VIII klasy Szkoły Podstawowej nr (...). Nie pracuje, mieszka z matką.

Pozwany M. M. (1) posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, wydane do dnia 31 października 2023 roku. Niepełnosprawność istnieje od wczesnego dzieciństwa. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 2 listopada 2017 roku. M. M. (1) jest niezdolny do pracy.

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z 18 marca 2020 roku przyznano pozwanemu M. M. (1) rentę socjalną od 2 listopada 2019 roku do 31 marca 2023 roku w wysokości od 2 listopada 2019 roku w kwocie 1.100,00 zł., a po waloryzacji obowiązującej w okresie od 1 marca 2020 roku – 1.200,00 zł.

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z 18 marca 2020 roku przyznano M. M. (1) świadczenie uzupełniające w kwocie 500,00 zł. miesięcznie. Świadczenie to przysługuje na okres do 31 marca 2023 roku.

Decyzją (...) Ośrodka (...) w W. z 4 listopada 2020 roku przyznano M. M. (1) świadczenie w formie zasiłku pielęgnacyjnego w kwocie 215,84 zł. na okres od 1 grudnia 2020 roku do 31 października 2023 roku.

Powód S. M. ma 57 lat. Nie pracuje, pozostaje na utrzymaniu żony. Zawarł związek małżeński, z którego ma 6 letnią pasierbicę. Jego małżonka prowadzi własną działalność gospodarczą.

Powód S. M. posiada orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności. Orzeczenie zostało wydane do 31 stycznia 2022 roku. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 1 stycznia 2020 roku. Z orzeczenia wynika, że S. M. jest zdolny do pracy w warunkach otwartego rynku pracy – praca lekka.

W 2019 roku S. M. uzyskał przychód ze stosunku pracy w wysokości 12.000,00 zł.

W okresie od lutego 2020 roku do lipca 2020 roku S. M. osiągał comiesięczny dochód w kwocie 723,24 zł. z tytułu umowy – zlecenia. Całość środków tego tytułu została przekazana komornikowi sądowemu na poczet alimentów.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności o rozstrzygnięcia zawarte w aktach sprawy Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim sygn. akt III RC 202/02, Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim sygn. akt I C 1266/08, zaświadczenia, orzeczenia o niepełnosprawności, decyzje ZUS, decyzje (...), informacje z Urzędu Skarbowego oraz w oparciu o osobowe źródła dowodowe w postaci zeznań stron S. M. i M. M. (1). Dowodom tym Sąd dał wiarę w zakresie takim, w jakim korespondują one ze sobą wzajemnie tworząc spójną, logiczną całość.

Mając takie ustalenia Sąd zważył, iż powództwo S. M. o ustalenie wygaśnięcia ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego wobec syna M. M. (1) nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowi art. 138 k.r.o., zgodnie z którym w razie zmiany stosunków można wnosić o zmianę zakresu obowiązku alimentacyjnego.

Zmiana stosunków w rozumieniu powyższego przepisu musi być istotna i polegać na istotnym zwiększeniu usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, bądź istotnej zmianie w zakresie możliwości majątkowych i zarobkowych zobowiązanego do alimentacji. Aby ocenić te zmianę należy porównać stosunki obecne z panującymi poprzednio, gdy ustalano obowiązek alimentacyjny.

Podkreślić również należy treść art. 133 § 1 k.r.o., z którego wynika, iż rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Zgodnie jednak z art. 133 § 3 k.r.o. rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli nie dokłada ono starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się.

Poprzez samodzielność pełnoletniego dziecka rozumie się osiągnięcie takiego wykształcenia lub zawodu, który pozwoli mu na podjęcie zatrudnienia i osiąganie dochodów umożliwiających samodzielne utrzymanie się.

Jeżeli chodzi o sytuację uprawnionego do alimentów, jedyna zmiana przejawia się w tym, że jest już osobą pełnoletnią i w chwili obecnej uzyskuje świadczenie z tytułu znacznego stopnia niepełnosprawności w łącznej wysokości 1.915,84 zł., na którą to kwotę składa się renta socjalna, zasiłek pielęgnacyjny i świadczenie uzupełniające. Niewątpliwie pozwany wymaga całodobowego wsparcia w codziennym funkcjonowaniu. Nie ma żadnego zawodu, uczęszcza do VIII klasy szkoły specjalnej. Jest niezdolny do pracy. Nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować. W związku z tym nie można przyjąć, aby sytuacja pozwanego uległa takim zmianom, że może on się samodzielnie utrzymać.

Zdaniem Sądu, również po stronie powoda nie doszło do zmian, które powinny skutkować ustaleniem wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego. Posiada on możliwości majątkowe i zarobkowe. Zważyć należy, że jeśli chodzi o możliwość zarobkowania, to jego sytuacja uległa wręcz poprawie. Do 31 grudnia 2019 roku posiadał orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności i był zdolny do pracy jedynie w warunkach chronionych. Obecnie powód legitymuje się orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności i jest zdolny do wykonywania lekkiej pracy w warunkach otwartego rynku pracy.

W tej sytuacji Sąd nie może przyjąć, by po jego stronie nastąpiła utrata możliwości majątkowych lub zarobkowych, bądź tak znaczne ograniczenie ich możliwości, że nie jest w stanie łożyć na utrzymanie syna. Pozwany ma możliwości podejmowania zatrudnienia, o czym świadczy informacja z urzędu skarbowego. W 2019 roku pozostawał w ramach stosunku pracy. W 2020 roku podejmował prace w oparciu o umowę – zlecenie.

S. M. zostaje w związku małżeńskim. Jego żona prowadzi działalność gospodarczą. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby pozwany w ramach jednego obowiązku alimentacyjnego, jaki świadczy na rzecz swojego niepełnosprawnego syna, był w stanie łożyć alimenty, które nie są wygórowane. Podkreślić należy, że uzyskiwane przez pozwanego świadczenia z pewnością nie wystarczą na zaspokojenie jego podstawowych potrzeb życiowych, biorąc pod uwagę fakt, że nigdy nie będzie on osobą samodzielną.

Niezależnie od powyższego pozbawienie pozwanego świadczenia alimentacyjnego w jego obecnej sytuacji stanowiłoby w ocenie Sądu nadużycie prawa i byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Mając powyższe na uwadze Sąd przyjął, że od daty ostatniego orzekania w przedmiocie alimentów nie doszło do tak istotnych zmian, które powodowałyby konieczność wygaśnięcia alimentów w świetle art. 138 k.r.o. i tym samym oddalił powództwo.

Dla pozwanego został ustanowiony pełnomocnik z urzędu, który złożył wniosek o przyznanie mu wynagrodzenia i wniosek ten należało uwzględnić. Wynagrodzenie to ustalono w oparciu o treść rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 roku (tj. Dz. U. z 2019 roku, poz. 18 z późn. zm.).

Z § 4 w/w rozporządzenia wynika, iż opłatę ustala się w wysokości określonej w rozdziałach 2 - 4, przy czym nie może ona przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Ustalenie opłaty w wysokości wyższej niż określona w ust. 1, a nieprzekraczającej 150% opłat określonych w rozdziałach 2 - 4, następuje z uwzględnieniem nakładu pracy adwokata, w szczególności czasu poświęconego na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczby stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjętych w sprawie, w tym czynności podjętych w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, wartości przedmiotu sprawy, wkładu adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, stopnia zawiłości sprawy, w szczególności trybu i czasu prowadzenia sprawy, obszerności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności.

Wysokość opłat w sprawach nieokreślonych w rozporządzeniu ustala się, przyjmując za podstawę opłatę w sprawach najbardziej zbliżonego rodzaju.

W myśl § 4 ust. 3 rozporządzenia opłatę, o której mowa w ust. 1 i 2 podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług.

Stosownie do § 20 rozporządzenia w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, opłata ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%.

Uznając, że rodzajowo sprawa jest najbardziej zbliżona do sprawy o alimenty należało przyznać pełnomocnikowi pozwanemu wynagrodzenie w kwocie 120,00 zł., w oparciu o treść przepisów o wynagrodzeniu adwokackim. Ponieważ pomoc prawna sprawowana była z urzędu, do ustalonej opłaty doliczono 23% podatku VAT. Uwzględniono również liczbę terminów rozpraw.

Na tej podstawie Sąd przyznał ze Skarbu Państwa adwokat A. J. wynagrodzenie w kwocie 265,68 zł. wraz z podatkiem VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu, o czym orzeczono w pkt 2 wyroku.

Na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd zniósł wzajemnie koszty procesu między stronami, przejmując na rachunek Skarbu Państwa nieuiszczone koszty Sądowe.

Apelację od powyższego orzeczenia złożył powód za pośrednictwem swojego pełnomocnika zaskarżając wyrok w zakresie w jakim oddalono złożone powództwo.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego:

- tj. art. 133 § 1 k.r.o.. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w wyniku bezzasadnego przyjęcia, iż dochody pozwanego M. M. (1) osiągane z tytułu znacznego stopnia niepełnosprawności w tym: renty socjalnej, zasiłku pielęgnacyjnego i świadczenia uzupełniającego w łącznej kwocie 1.915.84 złotych, nie wystarczają na pokrycie uzasadnionych kosztów samodzielnego utrzymania się, przy czym według danych ZUS średnia emerytura w naszym kraju kształtuję się na poziomie 2.500 złotych - co wskazuje - iż pozwany nie osiąga dochodów znacznie niższych , iż większość populacji naszego kraj;

- tj. art. 128 k.r.o. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w wyniku bezzasadnego przyjęcia, iż po stronie powoda nie istnieją żadne nowe okoliczności , które przemawiałby za uwzględnieniem zgłoszonego powództwa podczas gdy , powód w 2016 roku przejął opiekę nad małoletnią córką H. M. uzyskując na mocy wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 31 stycznia 2018 roku - sygn. akt III RC 568/17, na małoletnią od matki M. S. alimenty w bardzo niskiej wysokości 150 złotych miesięcznie, z kwoty tej w świetle obecnych cen towarów i usług, nie można pokryć podstawowych potrzeb małoletniej, która jako osoba urodzona w dniu (...), wymaga także stałej opieki ze strony przedstawiciela ustawowego co ogranicza jego dyspozycyjność wobec potencjalnego pracodawcy.

2. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 §1 i § 2 k.p.c. i art. 286 k.p.c. i art.328§ 2 k.p.c. poprzez dokonanie wadliwej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego sprzecznej z zasadami logicznego myślenia i doświadczenia życiowego w wyniku błędnego przyjęcia, iż przy obecnym zadłużeniu powoda wobec funduszu alimentacyjnego na poziomie 70.626,90 złotych na dzień 02 września 2020 roku i potrącaniu mu wszystkich osiąganych dochodów przez komornika , jest on w stanie wygenerować dodatkowe dochody na opłatę bież ących świadczeń alimentacyjnych, będąc osobą dotkniętą ciężkimi chorobami wpływającymi bezpośrednio na jego wydolność fizyczną i możliwość wykonywania większości prac fizycznych , w tym wykonywania pracy jako kierowca zawodowy.

Powołując się na powyższe zarzuty skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez stwierdzenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego ciążącego na S. M., ewentualnie o uchylenie zaskarżoneg o wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelacje pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda jest w znacznej części zasadna.

Sąd Okręgowy podziela zarzut skarżącego co do tego, iż w toku wyrokowania Sąd pominął okoliczność, iż na barkach powoda spoczywa obowiązek utrzymania i wychowania małoletniej córki w wieku 7 lat co nie może pozostawać bez wpływu na możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanego. Okoliczność ta zaistniała już po wydaniu orzeczenia przez Sąd Okręgowy w sprawie rozwodowej, a zatem może być wzięta pod rozwagę w toku niniejszego postępowania.

W przypadku zobowiązań alimentacyjnych przyjmuje się, że zarówno potrzeby uprawnionego do alimentów jak i możliwości zobowiązanego do ich świadczenia z biegiem czasu ulegają zmianie tym samym może ulegać zmianie także wysokość alimentów może dojść także do sytuacji gdy brak będzie podstaw do dalszego obowiązywania alimentów. Do stwierdzenia zmiany stosunków w rozumieniu art. 138 krio należy brać pod uwagę czy istotnie warunki i możliwości mają charakter trwały, dotyczą okoliczności zasadniczych, ilościowo znacznych i wyczerpując te przesłanki w istotny sposób wpływają na istnienie czy zakres obowiązku alimentacyjnego.

Zmianę stosunków powoduje także zdarzenie, wskutek którego obowiązek alimentacyjny wygasa. Spośród takich zdarzeń można podać przykładowo uzyskanie przez uprawnionego zdolności do samodzielnego utrzymywania się lub też gdy dziecko jest pełnoletnie a dalsze łożenie na nie jest połączone z nadmiernym uszczerbkiem dla rodzica zobowiązanego do alimentów. Powód oparł swoje roszczenie na twierdzeniu, iż pozwany uzyskał już pełnoletność, posiada własne środki utrzymania którymi może zaspokoić swoje usprawiedliwione potrzeby, a nadto wskazywał, iż sam znajduje się w trudnej sytuacji posiadając ograniczone możliwości zarobkowe z uwagi na stan zdrowia.

Istotnie – jak ustalił Sąd Rejonowy- pozwany ma rentę socjalną otrzymuje dodatkowe świadczenie 500 zł oraz zasiłek pielęgnacyjny. W efekcie ma na swoje utrzymanie do dyspozycji prawie 2000 zł, zamieszkuje przy tym z matką z którą prowadzi wspólne gospodarstwo domowe.. Zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, iż kwota ta w pełni zaspokaja potrzeby syna powoda brak bowiem podstaw do twierdzenia, że tak nie jest, pozwany w swoich zeznaniach wskazał na swoje standardowe potrzeby, nie wymaga kosztownego leczenia ani też rehabilitacji, do szkoły jeździ sam autobusem. Jego matka zgłoszona jako świadek nie zdecydowała się zeznawać ( choć mogłaby pomóc w ocenie i określeniu jakichś dodatkowych potrzeb). W efekcie Sąd Okręgowy nie dysponował żadnymi dowodami które mogłyby wskazywać, iż potrzeby pozwanego są wyższe niż osiągane przez niego dochody.

Tymczasem sytuacja powoda jest trudna zajmuje się kilkuletnią córką na którą otrzymuje alimenty w kwocie po 150 zł miesięcznie. Jego stan zdrowia nie pozwala na podjęcie dobrze płatnej pracy. Już te okoliczności wskazują na istotną zmianę stosunków w zasadzie po obu stronach (podczas poprzedniego orzeczenia o alimentach powód zarabiał około 2000-3000 zł , posiadał na utrzymaniu jedynie powoda, był przy tym zdrowy) pozwany w 2008r. był kilkuletnim dzieckiem pozostawał na utrzymaniu matki, obecnie zaś posiada własne dochody i prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z matką. Już pobieżne porównanie tych sytuacji wskazuje, iż utrzymywanie w dalszym ciągu alimentów na pozwanego nie znajduje podstawy prawnej.

Przy czym jako nie mającą jurydycznego znaczenia należy poczytywać okoliczność którą akcentuje w apelacji pełnomocnik powoda, iż powód ma wysokie zadłużenie alimentacyjne w związku z tym, iż nie płacił na swoje dzieci alimentów.

W efekcie należy stwierdzić, iż obowiązek alimentacyjny powoda wobec pozwanego wynikający z wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 28 października 2008r. sygn. akt I C 1266/08 wygasł z dniem 2 listopada 2019r. tj. z chwilą uzyskania przez pozwanego renty socjalnej oraz pozostałych dodatków. Dlatego też na podstawie art. 386par. 1 orzeczono jak w pkt 1 wyroku.

Dalej idącą apelację należało oddalić jako bezzasadną a to na podstawie art. 385 k.p.c.

Na zasadzie art. 102 k.p.c. z uwagi na charakter sprawy Sąd nie obciążył pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda kosztów procesu.

Na podstawie par. 4 ust. 3 w zw. z par. 10 ust. pkt 9 i par. 16 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz.U. z 2019r. poz.18 ) należało przyznać pełnomocnikowi pozwanego wynagrodzenie w kwocie 147,60 zł brutto.