Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 grudnia 2019 r. powód (...) z siedzibą w P., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S., na rzecz powoda kwoty 5.336,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za koszty najmu pojazdu zastępczego oraz opłaty za parking. Powód wniósł również o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew pozwany w dniu 17 lutego 2020 r. nie uznał powództwa, wniósł o jego oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Wyrokiem z dnia 23 września 2020 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił powództwo oraz zasądził od powoda (...) z siedzibą w P. na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. kwotę 7,38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę powyższego wyroku stanowiły następujące ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego:

W dniu (...) doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd P. o nr rej. (...). Pojazd ten był własnością P. W.. Sprawcą wypadku był kierujący innym pojazdem posiadający polisę OC w firmie pozwanego.

Poszkodowany zlecił naprawę samochodu zakładowi powoda oraz na czas naprawy wynajął u niego auto zastępcze. Pojazd został przyjęty do naprawy w dniu 20 września 2018 r., a 24 września 2018 r. poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody. W czasie trwania likwidacji pojazd zastępczy wynajmowany był przez poszkodowanego u powoda od 24 września 2018 r. do dnia 2 listopada 2018 r., a więc przez 40 dni. Tyle samo czasu świadczona była usługa parkingowa, gdyż po uzyskaniu decyzji o szkodzie całkowitej powód nie przeprowadził naprawy. Wynajęty przez poszkodowanego pojazd zastępczy odpowiadał wcześniejszemu używaniu własnego samochodu. Nie dysponował on innym pojazdem do wykorzystywania. Po zakończeniu umowy najmu powód wystawił fakturę VAT na łączną kwotę 10.822,10 zł obejmującą 8,856,00 zł za najem pojazdu (40 dni x 221,40 zł brutto) oraz 1.280,00 zł za miejsce parkingowe (40 dni x 32,00 zł,), 283,20 zł za holowanie, 218,40 zł za dojazd oraz 184,50 zł za załadunek/rozładunek. Pozwany uznał za zasadne 25 dni najmu po stawce 125,00 zł netto, wypłacając powodowi kwotę 3.125,00 zł oraz 800,00 zł tytułem opłaty za parking. Powód wezwał pozwanego do dopłaty pozostałej z faktury kwoty. Powód dopłacił niewielką część żądanej kwoty w wysokości 875,00 zł. Pozwany uzasadnił swoją decyzję tym, że stawka powoda jest stawką powyżej średniej na rynku, a także większą od stawek stosowanych przez wypożyczalnie z nim współpracujące. Ostatecznie pozwana przyjęła za uzasadniony okres 32 dni najmu i 25 dni za czas parkowania. Okres 32 dni miał wystarczyć na zakup nowego auta, a 25 dni na zbycie wraku. Poszkodowany otrzymał informację o najmie oferowanym przez pozwanego i o stawkach netto za najem pojazdu. Pozwana poinformowała poszkodowanego w mailu z dnia 24 września 2019 r. o tym, że w przypadku najmu poza pozwaną, pozwana będzie weryfikowała stawkę za najem do wskazanych kwot za dzień najmu. Powyższa informacja została również przekazana przez pozwaną na protokole szkody z oględzin, wysłanej mailowo 30 września 2018 r. Pozwana w swojej ofercie posiada asystorów posiadających stawki w segmencie klasy C (odpowiadające klasie pojazdu uszkodzonego) w wysokości 95,00 zł brutto, a nie 307,50 zł brutto (jak u powoda). W dniu 7 listopada 2019 r. poszkodowany P. W. zawarł z powodem N. M. umowę cesji, na podstawie której przelał na jego rzecz wierzytelność o odszkodowanie (w tym wynajmu pojazdu zastępczego i opłaty za parking), jaką posiadał wobec pozwanego w związku z uszkodzeniem swojego pojazdu marki P. nr rej. (...). Umowa najmu miejsca parkingowego w P. wynosi przeciętnie dobowo 35,00 zł. Ubezpieczyciele w innych sprawach akceptowali stawkę 32,00 zł przyjmowaną przez powoda. Asystorzy pozwanego posiadają inne stawki dla osób prywatnych, a inne dla pozwanego.

W następstwie powyższych ustaleń Sąd uznał powództwo za nieuzasadnione.

Zważył, że podstawą prawną rozstrzygnięcia sprawy jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego zawarta z (...) S.A. z siedzibą w S.. Powód na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013r., poz. 392 z późn. zm) uprawniony był do dochodzenia od pozwanego odszkodowania za szkodę w postaci kosztów najmu pojazdu zastępczego, wynikającą z uszkodzenia w dniu 19 września 2018 roku pojazdu marki P. nr rej. (...), jednakże po analizie stanu faktycznego Sąd podzielił stanowisko pozwanego w kwestii zasadności wypłaty jedynie dotychczasowej kwoty w postępowaniu likwidacyjnym.

Na podstawie umowy cesji z dnia 7 listopada 2019 roku, powód wstąpił w prawa P. W. w zakresie wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego i opłaty za parking przysługujących mu od pozwanego ubezpieczyciela, a powstałej na skutek zdarzenia z dnia 19 września 2018 roku. Podstawę prawną cesji wierzytelności stanowi art. 509 § 1 k.c. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie doszło do ważnego zawarcia umowy cesji i wywołała ona skutki prawne. Ponadto z treści umowy cesji załączonej do pozwu w sposób jednoznaczny wynikało, że dotyczy ona wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego, która jest przedmiotem szkody z dnia 19 września 2018 roku.

Zdaniem Sądu meritii, w rozpoznawanej sprawie, zasada odpowiedzialności pozwanego za szkodę - najem pojazdu zastępczego - nie była sporna w tym zakresie, że pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za przedmiotową szkodę, a podważał fakt adekwatności skorzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego przez tak długi okres oraz wysokość stawki cenowej za dzień najmu, a także okres oraz wysokość dziennej stawki za parkowanie. Zakres należnego odszkodowania w niniejszej sprawie określają dwie normy prawne. Norma prawna limitująca odpowiedzialność pozwanego za szkodę wynika z treści art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013r., poz. 392 z późn. zm), zgodnie z którym odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Odesłanie do ustalenia odszkodowania w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym powoduje konieczność sięgnięcia do przepisów kodeksu cywilnego.

Posiadacz pojazdu mechanicznego odpowiada na zasadzie winy za szkodę powstałą w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, co wynika z treści art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. Normą prawną limitującą odpowiedzialność sprawcy szkody będzie art. 361 § 1 i 2 k.c., z którego wynika, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynika. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Ponadto w art. 363 § 1 i 2 k.c. określono, iż naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. A jeżeli naprawa ma nastąpić w pieniądzu, to co do zasady wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania. Powyżej wskazany zakres odszkodowania obejmuje również rekompensatę za brak możliwości korzystania przez poszkodowanego z własnego pojazdu, uszkodzonego na skutek zdarzenia. Możliwości korzystania z samochodu osobowego nie należy traktować jako luksusu, gdyż w obecnych czasach jest normą posiadanie pojazdu osobowego. Poszkodowany w niniejszej sprawie wskazał, że samochód zastępczy był mu niezbędny do użytku prywatnego oraz zawodowego. Okoliczność niezbędności korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego została wykazana w toku postępowania, jednakże jedynie w takim zakresie, w jakim dotychczas pozwany uznał swą odpowiedzialność.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji, w przedmiotowej sprawie bezspornym było, iż podmiot odpowiedzialny za zdarzenie posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartą z (...) S.A. z siedzibą w S..

Kolejną normą prawną dotyczącą zachowania poszkodowanego jest art. 362 k.c., z którego wynika, że jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosowanie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Na podstawie powyższych norm formułowana jest zasada współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem oraz zasada minimalizacji szkody. W rozpoznawanej sprawie należało rozważyć, czy poszkodowany dokonując najmu pojazdu zastępczego od powoda nie naruszył tych zasad. W ocenie Sądu Rejonowego poszkodowany został skutecznie poinformowany przez pozwaną o organizacji pojazdów zastępczych, a także, że w przypadku najmu poza pozwaną, pozwana będzie weryfikowała stawkę za najem do wskazanych kwot za dzień najmu. Poszkodowany podejmując decyzję o najmie pojazdu u powoda w znacznie wyższej stawce naruszył zasadę minimalizacji szkody oraz zasadę współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem. Poza tym, pozwana ponownie przekazała informacje na temat najmu pojazdu zastępczego w protokole szkody z oględzin, co również zostało przez poszkodowanego zignorowane. Argumenty powoda dotyczące porównania stawek i opłat dodatkowych obowiązujących w wypożyczalniach współpracujących z pozwaną, a stosowanych przez powoda, należało potraktować za gołosłowne. Powód zajmując się na co dzień profesjonalną działalnością z zakresu najmu pojazdów i ich naprawy powinien był mieć świadomość, że ubezpieczyciel, zawierając umowę z wypożyczalniami, będzie traktowany na preferencyjnych warunkach, inaczej niż osoby prywatne chcące skorzystać z oferty danej wypożyczalni. W przedmiotowej sprawie pozwana podała stawkę dzienną za najem pojazdu z segmentu C, który odpowiadał zniszczonemu pojazdowi w wiadomościach mailowych, które otrzymał poszkodowany, a nadto, gdyby poszkodowany zdecydował się na kontakt z ubezpieczycielem w tej sprawie, mógłby z całą pewnością liczyć na przedstawienie szczegółowej oferty z wybranej wypożyczalni. W tym zakresie wydruki cenników i regulaminów złożonych przez powoda nie mogły stanowić dowodu na to, że jego oferta była z całą pewnością atrakcyjniejsza dla poszkodowanego. Poszkodowany nie podjął żadnych działań by wyjaśnić, na jakich zasadach pozwana oferuje najem pojazdu zastępczego.

Sąd przychylił się również do argumentacji pozwanej dotyczącej długości najmu pojazdu zastępczego i parkowania. Wyjaśnił, że jak wynika z bezspornych okoliczności faktycznych sprawy uszkodzony pojazd marki P. uległ tzw. szkodzie całkowitej, co oznacza, że naprawa takiego pojazdu jest niemożliwa albo nieopłacalna. Zgodnie z uchwałą SN z dnia 22 listopada 2013 r. o sygn. akt III CZP 76/13 „ Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu mechanicznego, jeżeli odszkodowanie ustalone zostało w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy wartością pojazdu mechanicznego sprzed zdarzenia powodującego szkodę, a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym, którego naprawa okazała się niemożliwa lub nieopłacalna (tzw. szkoda całkowita).

W przedmiotowej sprawie poszkodowany najmował pojazd zastępczy od powoda od 24 września 2018 r. do dnia 2 listopada 2018 r., a więc przez 40 dni. Tyle samo czasu świadczona była usługa parkingowa. Jednakże pozwana słusznie zakwestionowała te okresy, stwierdzając, że 32 dni najmu był czasem wystarczającym na dokonanie czynności związanych z zakupem nowego pojazdu, a czas parkowania obejmujący 25 dni był wystarczającym na dokonanie czynności zbycia wraku.

Zgodnie z ogólną zasadą ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c., obowiązek wykazania, że długość okresu najmu pojazdu zastępczego wynikająca z dokumentów przedłożonych przez powoda jest uzasadniona należał do strony powodowej. W ocenie Sądu powód temu nie sprostał. Nie zgłosił też żadnych wniosków dowodowych na okoliczność przyczyn, dla których poszkodowany nie skorzystał z oferty ubezpieczyciela, w ogóle nie reagując na taką propozycję (chociażby z zeznań poszkodowanego w charakterze świadka). Z kolei pozwana wykazała, że zaoferowała poszkodowanemu najem pojazdu zastępczego za zdecydowanie niższą stawkę, jeszcze zanim zawarł umowę z powodem, zaś poszkodowany nie podjął żadnych działań, by tę ofertę sprawdzić i porównać z ofertą powoda, którą przyjął pomimo znacznie wyższej stawki i pomimo informacji ze strony pozwanej, że w takiej sytuacji koszty te mogą być pozwaną zweryfikowane.

Stosownie do orzeczenia merytorycznego o kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym należało zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powód przegrał niniejszą sprawę w całości, wobec czego zasądzeniu od powoda (...) z siedzibą w P. na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. podlegała kwota 7,38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, która obejmowała opłatę za pełnomocnictwo.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód.

Działający w jego imieniu pełnomocnik zaskarżył wyrok w całości zarzucając mu:

I  Istotne naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na wynik sprawy w postaci:

1.  art. 233 § 1 Kpc poprzez dokonanie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy, bez jego wszechstronnego rozważenia w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego oraz przez dokonanie sprzecznych z treścią zebranego materiału dowodowego ustaleń, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, że:

•

Pozwana skutecznie poinformowała Powoda o możliwości najmu pojazdu zastępczego za jej pośrednictwem, co nie jest prawdą z uwagi na fakt, że oferta została Powodowi przedstawiona dopiero po zawarciu umowy najmu z Powodem,

•

pojazd zastępczy był najmowany dłużej niż było to uzasadnione, biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, w sytuacji, gdy Poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego tylko przez 7 dni od otrzymania odszkodowania pozwalającego mu na nabycie nowego pojazdu (26.10.2018 roku - 2.11.2018 roku).

•

Pozwana proponowała Poszkodowanemu najem pojazdu kategorii C który miał odpowiadać klasą uszkodzonemu pojazdowi, podając stosowną stawkę, w sytuacji gdy, wedle cennika zawartego w informacji (...) S.A. pojazd odpowiadający uszkodzonemu został przypisany klasie M, z czym wiązała się stawka wyższa inż w przypadku klasy C.

2.  art. 210 § 1 Kpc na skutek, nieuwzględnienia przez Sąd, że Pozwany nie przedstawił dowodów zaprzeczających faktom powołanym i popartym przez Powoda dowodami, dotyczącymi rzeczywistego kosztu dobowego najmu organizowanego we współpracy z Pozwaną

3.  art. 230 Kpc poprzez oddalenie powództwa, na skutek rzekomego nieudowodnienia przez Powoda roszczenia, pomimo że Pozwany nie przedstawił dowodów przeciwko twierdzeniom Powoda, co uzasadniało uznanie przez Sąd faktów zgłoszonych w pozwie za przyznane,

4.  art. 227 Kpc poprzez pominięcie dowodów z dokumentów w postaci regulaminów, cenników i OWU najmu, o których złożenie przez Pozwaną Powód wnosił, a które miały istotne znaczenie dla porównania, kosztu dobowego najmu oferowanego przez Strony,

5.  art. 235 ² § 1 pkt 2 i 3 Kpc poprzez pominięcie dowodów z dokumentów w postaci regulaminów, cenników i OWU najmu, jak dowodu z opinii biegłego ds. motoryzacji z uwagi na to, że rzekomo zmierzają do wykazania faktów:

•

bezspornych, nieistotnych - podczas adv rozróżnienie rzeczywistego kosztu naimu od oczywiście nieprawdziwej stawki Pozwanego stanowi istotę sprawy.

•

udowodnionych zgodnie z twierdzeniami Powoda - w sytuacji qdv Sad uznał, że Powód nie udowodnił swych twierdzeń.

•

nieprzydatnych do wykazania danego faktu - w sytuacji, w której z jednej strony Powód złożył do akt dowody wskazujące na oczywista nieprawdziwość twierdzeń strony Pozwanej, z drugiej jednak strona Pozwana nie przedłożyła, żadnych dowodów im zaprzeczających.

6.  art. 243 ² Kpc poprzez pominięcie załączonych do pozwu dowodów z dokumentów regulaminów i cenników wypożyczalni współpracujących z Pozwaną bez wydania postanowienia w tym przedmiocie, w szczególności zaś bez uzasadnienia dlaczego, oświadczenia wypożyczalni złożone przez Pozwaną zostały uznane za dowód i stanowiły podstawę rozstrzygnięcia,

7.  art. 243 ¹ Kpc poprzez uznanie za dowód, wiadomości mailowej z dnia 24 września 2018 roku, która informował o stawce najmu pojazdu zastępczego, w sytuacji gdy, wiadomość ta została wygenerowana automatycznie („od: noreply@ergohestia.pl"), nie została opatrzona podpisem zatem nie można można przesłuchać w charakterze świadka jej autora i tym samym zweryfikować jego woli, ponadto przesłana informacja nie może uchodzić za ofertę wynajmu pojazdu zastępczego, gdyż nie wskazuje jaki pojazd miałby zostać wynajęty, kto miałby zostać najemcą nie podano też szczegółów najmu uzasadnionych indywidualnymi właściwościami Poszkodowanego, które mogłyby mieć wpływ na ostateczny koszt usługi,

8.  art. 212 Kpc - poprzez nie podjęcie przez Sąd działań zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, które są sporne, w szczególności, Sąd nie dążył do uzupełnienia przez Strony twierdzeń lub dowody na ich poparcie, w sytuacji gdy Powód złożył dokumenty jednoznacznie wskazujące na prawdziwość swych twierdzeń, Pozwany zaś nie sprostał ciężarowi dowodu, gdyż nie przedstawił dowodów, wykazujących fakty przeciwne,

9.  art. 253 Kpc poprzez oddalenie przez Sąd dowodów zawartych w pkt 5 i 7 pozwu w tym cenników i regulaminów, a zaliczenie do dowodów przykładowych regulaminów złożonych przez Powoda jak również, oświadczeń wypożyczalni złożonych przez Pozwaną którym to Sad nadał rangę dowodu, w sytuacji, gdy Kpc nie przewiduje dowodu z oświadczeń.

II  Naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci:

1.  art. 6 Kc poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyjęciem, że Powód nie udowodnił zasadności dochodzonego roszczenia, w szczególności w zakresie długości świadczonej usługi najmu pojazdu zastępczego, jak również kosztów z nią związanych,

2.  art. 354 § 1 i 2 Kc poprzez jego błędną wykładnie i niewłaściwe zastosowanie, skutkujące przyjęciem, że Poszkodowany nie współdziałał z Pozwaną w celu minimalizacji szkody, w sytuacji gdy taki sam obowiązek spoczywał na ubezpieczycielu, ten zaś poinformował Poszkodowanego o możliwości najmu pojazdu zastępczego już po rozpoczęciu świadczenia usługi przez Powoda,

3.  art. 77 w zw. z art. 29 ust. 6 ustawy z dnia 11 września 2015 roku, o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, na skutek jego błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania, poprzez pominięcie zgłoszonego przez Podwoda wniosku dowodowego, o zobowiązanie Pozwanej do złożenia do akt sprawy dokumentów wymienionych, w pkt 5 pozwu i uznanie za wystarczające złożenie przez Pozwaną oświadczeń wypożyczalni z niż współpracujących, w sytuacji gdy Pozwana powinna udostępnić nie oświadczenia, a wnioskowane umowy łączące ją z tymi podmiotami.

W wniesionej skardze apelacyjnej pełnomocnik powoda wskazał ponadto, że z uwagi na oddalenie przez Sąd meriti wniosków dowodowych Powoda zmierzających do wykazania zasadności powództwa, na skutek czego pełnomocnik strony powodowej złożył zastrzeżenie do protokołu, co miało miejsce na rozprawie z dnia 9 września 2020 roku, na podstawie art. 368 § 1 pkt 4 i § 1 ² Kpc podtrzymuję wnioski dowodowe o:

•

zobowiązanie Pozwanej przez Sąd Okręgowy, do złożenia dokumentów w postaci umów o współpracę i regulaminów wypożyczalni z którymi Pozwana współpracowała w chwili powstania szkody, tj. aktualnych na dzień 19 września 2018 rok, w celu wykazania faktów takich jak ograniczenia i opłaty dodatkowe nieuwzględnione w stawce najmu,

•

dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw motoryzacji na okoliczność ustalenia:

a)  kosztów powszechnego najmu pojazdów zastępczych, organizowanego na terenie P., przeznaczonego dla najemców okazjonalnych.

b)  całkowitego kosztu najmu organizowanego przez wypożyczalnie współpracujące z Pozwanym, z uwzględnianiem warunków na podstawie których jest on organizowany, a ustalonych w oparciu o dokumenty wnioskowane w pkt. 5 lit b,c,d.

W konsekwencji pełnomocnik powoda wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

•

uwzględnienie powództwa w całości i w zw. z tym zasądzenie od Pozwanej na rzecz Powoda kwoty 5.336,- zł (słownie: pięć tysięcy trzysta trzydzieści sześć, 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 8 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty - tytułem odszkodowania za koszty najmu pojazdu zastępczego,

•

zmianę wyroku w zakresie kosztów procesu za I instancję i orzeczenie w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasądzenie od Pozwanej na rzecz Powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanego wniósł o jej oddalenie i zasadzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja jest uzasadniona i skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku i uwzględnieniem powództwa.

W wniesionej skardze apelacyjnej pełnomocnik powoda zgłosił szereg zarzutów wskazujących na naruszenie przez Sąd pierwszej instancji przepisów prawa procesowego. Z punktu widzenia rozstrzygnięcia za istotne należy uznać pominięcie w ramach ustaleń faktycznych okoliczności, że informacja o możliwości najmu pojazdu zastępczego, we współpracy z pozwaną została przesłana po wynajęciu przez poszkodowanego pojazdu zastępczego. Ma tym samym rację skarżący podnosząc powód zawarł z poszkodowanym umowę najmu pojazdu zastępczego dnia 24 września 2018 roku, o godzinie 11:30, informacja pozwanej o możliwości najmu pojazdu zastępczego została przesłana poszkodowanemu na skrzynkę mailową tego samego dnia ale o godzinie 12:03. Nie sposób w tych okolicznościach przyjąć, że cedent w nieuprawniony sposób pominął ofertę pozwanego, przyczyniając się w ten sposób do zwiększenia kosztów najmu pojazdu zastępczego a co za tym idzie zwiększenia zakresu poniesionej szkody. Wskazać należy, odwołując się do zasad doświadczenia życiowego, że odbiór korespondencji przesyłanej drogą elektroniczną nie musi odbywać się w „czasie rzeczywistym” a więc z chwilą jej wygenerowania na skrzynce odbiorczej adresata. Opóźnienie w zapoznaniu się z treścią przesyłanych „maili” może być wynikiem nie tylko braku stałego dostępu do poczty elektronicznej ale również przyjętego sposobu korzystania z tej formy korespondencji.

Ponadto oświadczenie woli ( w omawianym przypadku oferty najmu pojazdu zastępczego) jednej strony stosunku prawnego ma znacznie dla oceny zachowania drugiej strony dopiero przy ustaleniu daty, w której druga strona mogła zapoznać się z treścią tego oświadczenia (art. 61 § 2 k.c). W omawianej sprawie pozwany nie wykazał w jakiej dacie nastąpił powyższy skutek, co w istotny sposób podważa zasadność twierdzeń o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem pozwanego przez skorzystanie z jego oferty.

Ma również rację pełnomocnik powoda wskazując, że informacja o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego zawarta w protokole szkody w pojeździe cedenta została zamieszczona 27.09.2018 r., a więc 3 dni po wynajęciu pojazdu zastępczego.

W ustaleniach faktycznych Sądu meritii zabrakło również ustalenia treści umowy najmu pojazdu zastępczego. Z wskazanej umowy (k. 14) wynika, że został on wynajęty na czas likwidacji szkody. Umowę powyższą uznać więc należało jako terminową i tym samym stwierdzić brak podstaw prawnych do jej wcześniejszego rozwiązania. Możliwości wypowiedzenia powyższej umowy strony nie przewidziały, nie wynika ona również z treści przepisu art. 673 k.c.

We wskazanym wyżej zakresie Sąd Okręgowy uzupełnia ustalenia Sądu pierwszej instancji.

Przyjęcie, że informacja pozwanej o możliwości zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego na lepszych niż komercyjne warunkach nie dotarła do cedenta przed datą w jakiej wynajął pojazd zastępczy czyni zbędnym ocenę zagadnienia czy przedstawiona przez pozwanego oferta uwzględniała wszystkie niezbędne dla właściwej likwidacji szkody standardy. Poszkodowany związany umową terminową najmu pojazdu zawartą wcześniej nie mógł już z tej umowy zrezygnować i przyjąć ofertę zaproponowaną przez pozwanego nawet gdyby uznać, że pomimo niższej ceny najmu gwarantowała mu ona takie same warunki.

Ma również racje skarżący podnosząc, że powód, wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji sprostał ciężarowi dowodu. Powód wykazał, jakie wydatki poniósł poszkodowany (cedent) w związku z wynajmem pojazdu zastępczego w okresie likwidacji szkody i przechowywaniem uszkodzonego pojazdu na parkingu. Uprawdopodobnił również, że te wydatki nie były nadmierne. Wykazanie powyższych okoliczności było wystarczające dla uwzględnienia powództwa. W tym kontekście oddalenie na rozprawie z dnia 9 września 2020 roku wniosków dowodowych powoda mających na celu wykazanie, że twierdzenia pozwanej na temat całkowitego dobowego kosztu najmu pojazdu zastępczego są nieprawdziwe, było prawidłowe. Ustalenie powyższej okoliczności było bowiem zbędne. Jednocześnie wskazać należy, że to na pozwanym ciążył obowiązek wykazania, że wydatki jakie poniósł cedent były zawyżone w stosunku do obowiązujących cen rynkowych. Temu obowiązkowi pozwany nie sprostał. Reasumując, oddalenie na rozprawie z dnia 9 września 2020 roku, wnioski dowodowe Powoda, nie miało istotne znaczenie dla rozpoznania sprawy.

Powyższe rozważania uzasadniają przyjęcie, że koszty związane z opłatą za dobę przechowywania uszkodzonego pojazdu i najmu pojazdu zastępczego nie zostały skutecznie przez stronę pozwaną podważone. Koszty te stanowią element szkody podlegającej naprawieniu w związku z treścią przepisu art. 363 k.c.

Odrębne zagadnienie stanowi długość okresu, w którym pokrzywdzony korzystał z pojazdu zastępczego. Sad Okręgowy nie podziela stanowiska Sądu pierwszej instancji wskazującego, że okres najmu pojazdu zastępczego obejmujący 40 dni był za długi. Jak wynika z wiadomości mailowej z dnia 25 października 2018 roku (znajdującej się w aktach szkody pod nazwą (...)_ (...)_M. (...), pozwana przekazała odszkodowanie za szkodę całkowitą w pojeździe dopiero 25 października 2018 roku. Rachunek poszkodowanego został natomiast uznany kwotą świadczenia 26 października 2018 roku i dopiero od tego dnia możliwe stało się poszukiwanie przez poszkodowanego nowego samochodu. Poszkodowany zakończył jednak najem pojazdu zastępczego dnia 2 listopada 2018 roku, tj. 7 dni po uzyskaniu odszkodowania. Okres tygodniowy, na znalezienie i zakup nowego pojazdu nie może być uznany w ocenie Sądu Okręgowego za zbyt długi. Stanowiska tego nie może podważyć argument, że poszkodowany mógł poszukiwania samochodu wdrożyć już wcześniej, skoro nie posiadał wiedzy co do wyniku postępowania likwidacyjnego. Podkreślić przy tym należy, na co słusznie zwrócił uwagę pełnomocnik powoda, że oczekiwanie, iż pozwany zakupi nowy samochód w czasie krótszym niż tydzień po przekazaniu środków z tytułu odszkodowania w sytuacji gdy pierwotnie ocena zakresu uszkodzeń pojazdu i wysokości odszkodowania zajęła powodowi tydzień ( dnia 24 września 2018 roku zgłoszono szkodę, ocenę techniczną uszkodzeń sporządzoną w ich wyniku poszkodowaniu otrzymał 30 września 2018 r.), czas niezbędny dla dokonanie dodatkowych oględzin objął natomiast kolejny tydzień.

Za bezpodstawne uznać należy również stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie w jakim podzielił stanowisko pozwanej co do wysokości wpłaconego przez nią odszkodowania za poniesione koszty parkingu. Powód świadczył usługę parkingową, do dnia odbioru wraku pojazdu przez jego nabywcę. Biorąc pod uwagę, że uszkodzony samochód sprzedano 19 października 2018 roku, zaś pozwana uznała jedynie 25 dni usługi parkingowej, za bezsporne uznać należy roszczenie powoda, za okres do tej właśnie daty. Pozwana powinna zatem dopłacić odszkodowanie za poniesione koszty usługi parkingowej, co najmniej za dalsze 5 dni.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł o zmianie zaskarżonego wyroku i uwzględnieniu powództwa.

O kosztach za obie instancje Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. uwzględniając opłaty od pozwu i apelacji wynagrodzenie pełnomocnika ustalone według norm przepisanych oraz opłatę od pełnomocnictwa.