Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSA w SO Arkadiusz Lisiecki
Sędziowie	SSA w SO Stanisław Łęgosz (spr.) SSR del. Lucyna Szafrańska
Protokolant	stażysta Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa J. B.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o odszkodowanie z tytułu wypadków komunikacyjnych

na skutek apelacji pozwanego (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W.

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 27 czerwca 2017 roku, sygn. akt I C 352/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki J. B. kwotę 900,00 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSR del. Lucyna Szafrańska

Sygn. akt II Ca 658/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2017 roku w sprawie I C 352/17 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. zasądził od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki J. B. kwotę 9.298,80 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2016 roku oraz kwotę 2.017 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu oraz obciążył pozwanego należną Skarbowi Państwa nieuiszczoną opłatą od pozwu w kwocie 265 złotych.

Podstawą tego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

W dniu (...) r. pojazd marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność powódki J. B., został uszkodzony w kolizji drogowej. Jej sprawczynią była E. M., kierująca pojazdem marki (...) o numerze rejestracyjnym (...). W dacie powyższego zdarzenia sprawczyni kolizji miała zawartą z pozwanym (...) Towarzystwem (...) z siedzibą w W. umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.]

W dniu 30 marca 2016 r. powódka zgłosiła pozwanemu szkodę.

W dniu 24 marca 2016 r. powódka zawarła z „ P.H.U. (...)" z siedzibą w P. umowę najmu samochodu zastępczego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...). Czynsz za najem był przypisany do klasy pojazdu, który uległ uszkodzeniu w kolizji z dnia 22 marca 2016 r. Samochód był niezbędny powódce do wykonywania pracy. Ona była zatrudniona w firmie reklamowej, przewoziła materiały do drukarni, rozwoziła ulotki.

Powódka ma drugi samochód, który uległ uszkodzeniu przed kolizją z dnia (...) r. Ten samochód jest niesprawny.

W. M. jest ojcem powódki. On prowadzi działalność gospodarczą, ma warsztat samochodowy i wypożyczalnię samochodów.

W dniu 11 kwietnia 2016 r. powódka zawarła z „ P.H.U. (...)” z siedzibą w P. umowę najmu samochodu zastępczego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...). Czynsz najmu pojazdu zastępczego wynosił kwotę 120.00 zł netto za dobę z limitem do 400 km na dobę.

Na podstawie rachunku nr (...) z dnia 11 kwietnia 2016 r. powódka została obciążona kwotą 2.656.80 zł tytułem najmu samochodu zastępczego.

Powódka informowała pozwanego, że jest zmuszona nająć samochód zastępczy, ponaglała w sprawie wydania decyzji. W piśmie z dnia 08 maja 2016 r. powódka poinformowała pozwanego, że nadal musi najmować samochód zastępczy, aby nie stracić pracy.

Na podstawie decyzji z dnia 11 maja 2016 r. pozwany przyznał powódce odszkodowanie w kwocie 6.514.00 zł. w tym kwotę 2.214.00 zł tytułem zwrotu kosztów za najem pojazdu zastępczego. W dniu 10 czerwca 2016 r. powódka otrzymała od pozwanego odszkodowanie. Tego dnia powódka zakończyła najem samochodu zastępczego.

Na podstawie faktury numer (...) z dnia 10 czerwca 2016 r. powódka została obciążona kwotą 8.856.00 zł tytułem najmu samochodu zastępczego.

W dniu 14 czerwca 2016 r. powódka uiściła na rzecz „ P.H.U. (...)” z siedzibą w P. kwotę 6.000.00 zł. W dniu 20 października 2016 r. i 16 lutego 2017 r powódka uiściła na rzecz „ P.H.U. (...)” z siedzibą w P. kwoty po 1.000,00 zł.

Powyższy stan faktyczny - częściowo bezsporny - Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy, a także na podstawie zeznań świadków T. B., B. B. i zeznań powódki przesłuchanej w charakterze strony.

W ocenie sadu powództwo o zasadzenie kosztów wynajęcia samochodu zastępczego zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony . Stosownie do treści art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r Nr 124, poz. 1152 ze zm.) ubezpieczeniami obowiązkowymi są ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów.

Zgodnie z treścią art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Artykuł 363 § 1 k.c. stanowi, że wybór sposobu naprawienia szkody jest uprawnieniem poszkodowanego i może nastąpić bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

W uchwale z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt III CZP 5/11, Sąd Najwyższy stwierdził, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej.

W niniejszej sprawie bezsporne było, że w wyniku kolizji drogowej z dnia (...) r. uszkodzeniu uległ samochód marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), którego właścicielką była powódka J. B., zaś sprawczyni tejże kolizji miała zawartą z pozwanym (...) Towarzystwem (...) z siedzibą w W. umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu w dniu 30 marca 2016 r.

Powódka, której samochód niezbędny był do wykonywania działalności zawodowej, zawarła dwie umowy najmu samochodu zastępczego. Z tego tytułu poniosła koszt 11.512.80 zł. Pozwany wypłacił jej odszkodowanie w kwocie 2.214,00 zł.

W ocenie Sądu powódka wykazała swoje roszczenie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. W przekonaniu Sądu za fakt stosunkowo długiego okresu najmu samochodu zastępczego przez powódkę wyłączną winę ponosi pozwany, który dopiero w dniu 11 maja 2016 r. wydał decyzję w sprawie odszkodowania i zostało ono wypłacone w dniu 10 czerwca 2016 r. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powódka niejednokrotnie informowała stronę pozwaną, iż jest zmuszona najmować samochód zastępczy. Czynsz za najem był przypisany do klasy pojazdu, który uległ uszkodzeniu w kolizji z dnia 22 marca 2016 r. Sąd stanął na stanowisku, że bez znaczenia pozostaje w tym zakresie okoliczność najmowania pojazdu zastępczego przez powódkę od jej ojca, prowadzącego działalność gospodarczą w tym zakresie. Powódka przedłożyła dowody wpłat na łączną kwotę 8.000,00 zł, spłaca należność ratalnie. Powódka ma drugi samochód, lecz został on uszkodzony w kolizji przed dniem 22 marca 2016 r. i jest niesprawny.

Z powyższych względów Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 9.298.80 zł - stanowiącą różnicę między czynszem najmu pojazdu zastępczego, a kwotą odszkodowania przyznaną powódce z tego tytułu w postępowaniu likwidacyjnym - wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył apelując pozwany zarzucając:

a) naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

- dokonanie sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zeznań świadków J. B., T. B. i B. B. poprzez danie im wiary i uznanie, że drugi pojazd posiadany przez powódkę tj. T. o nr. rej. (...) jest niesprawny, podczas gdy z załączonego do odpowiedzi na pozew wydruku z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego wynika, iż pojazd ten ma przedłużoną polisę OC.

- błędną ocenę materiału dowodowego w postaci akt szkody o nr (...) i pominięcie wynikających z nich faktów tj. poinformowania powódki 4 kwietnia 2016 r. o fakcie szkody całkowitej w kontekście załączonego do odpowiedzi na pozew wydruku z systemu (...);

- błędną ocenę zeznań powódki J. B. poprzez danie im wiary, iż najem pojazdu zastępczego był niezbędny podczas gdy pozwany wykazał w odpowiedzi na pozew, iż po otrzymaniu odszkodowania z tytułu szkody całkowitej powódka nie nabyła nowego pojazdu, a stary pojazd zezłomowała dopiero we wrześniu 2016 r. - co oznacza iż kilka miesięcy po zakończeniu najmu pojazdu zastępczego nie dysponowała ani pojazdem nowym ani nie naprawiła uszkodzonego, a przyczyny którymi powódka uzasadniała konieczność najmu pojazdu zastępczego trwały dalej.

b) naruszenie przepisów prawa materialnego tj:

- art. 361 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i zasądzenie kwoty odszkodowania wykraczającej poza granicę odpowiedzialności pozwanego tj. poza normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości z zasądzeniem od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obydwie instancje według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest uzasadniona a podniesione w niej zarzuty są chybione.

W niniejszej sprawne przedmiotem sporu była kwestia zwrotu powódce poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego, wobec utraty przez nią możliwości korzystania z jej pojazdu uszkodzonego w kolizji, której sprawca był objęty ochroną ubezpieczeniową przez pozwanego.

Stosownie do przepisu art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Oceniając materiał dowodowego zebrany w sprawie, w szczególności zeznania powódki J. B. i świadków T. B. i B. B. sąd pierwszej instancji nie naruszył przepisu tego przepisu. Ocena ta mieści się w granicach swobody sędziowskie i nie narusza zasad logiki i doświadczenia życiowego. Zasadności tej oceny nie podważa powołany w apelacji druk odpowiedzi udzielonej przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny na pytanie zadane przez stronę pozwaną. Wynika z niej jedynie, że drugi samochód powódki T. o nr rej (...) był objęty ubezpieczeniem OC w okresie od 22 czerwca 2015 roku do 21 czerwca 2016 roku. Treść tej informacji nie dotyczy stanu technicznego tego samochodu i nie wyklucza możliwości, iż przez w okresie będącym przedmiotem zainteresowania w przedmiotowej sprawie okres, mógł być on uszkodzony. Natomiast raczej uwiarygadnia twierdzenia powódki i zeznania świadków, bowiem z pisma tego wynika, że po 22 czerwca 2016 roku do dnia udzielenia informacji ( 5 czerwca 2017 r.) ubezpieczenie tego samochodu nie zostało wznowione. Świadek T. B. przesłuchiwany na rozprawie w czerwcu 2017 roku zeznał, ze samochód ten dotychczas nie został naprawiony ( k-65). Nie można zatem za pomocą informacji Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego podważać wiarygodności zeznań świadków i powódki.

Jako niezasadne należy ocenić zarzuty apelacyjne nawiązujące do tego, że pismem z dnia 4 kwietnia 2016 roku powódka została poinformowana przez pozwanego o zaistnieniu szkody całkowitej, natomiast samochód zezłomowała dopiero we wrześniu 2016 roku. Skarżący pomija przy tym, że odszkodowanie powódce wypłacił dopiero po kilku miesiącach od tego zawiadomienia, bo 10 czerwca 2016 roku. W takiej sytuacji trudni wymagać, by powódka po otrzymaniu zawiadomienia, zaprzestała korzystania z możliwości wynajmowania samochodu zstępczego i nie dysponując odszkodowaniem należnym od pozwanego nabyła nowy samochód . Również okoliczność, że nie nabyła go po otrzymaniu odszkodowania, a jednocześnie nie wyremontowała T. sama przez się nie świadczy jeszcze, że korzystanie przez nią z wynajętego samochodu zastępczego w okresie do daty wypłaty odszkodowania, nie było celowe i uzasadnione. Zresztą należy przypomnieć, że pozwany wypłacił powódce w postępowaniu likwidacyjnym kwotę 2214,00 zł, tym samym nie kwestionował wówczas prawa powódki do zwrotu kosztów wynajęcia samochodu zastępczego.

Natomiast co do twierdzeń pozwanego , że powódka przeznaczyła na najem pojazdu kwotę większą od wartości pojazdu należy wskazać, że jest to prostym następstwem opieszałości pozwanego, który zwlekał z likwidacją szkody, a po drugie wynika z faktu, że pojazd powódki miał bardzo niewielką wartość, co nie pozbawia jej przecież prawa do auta zastępczego.

Uznając zatem, że sąd pierwszej instancji wydając zaskarżony wyrok nie naruszył wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego i materialnego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację, a o kosztach procesu za instancję odwoławczą orzekł na podstawie art. 98 kpc.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSR del. Lucyna Szafrańska