Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSA w SO Grzegorz Ślęzak (spr.)
Sędziowie	SSO Dariusz Mizera SSR del. Anna Strzelczyk
Protokolant	st. sekr. sąd. Alicja Sadurska

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko C. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego C. W.

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 11 maja 2016 roku, sygn. akt I C 909/16

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Piotrkowie Tryb. pozostawiając termu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt: II Ca 661/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 maja 2016 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim po rozpoznaniu sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko C. W. o zapłatę

1 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.600 zł z odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia 26 lutego 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

2. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.097 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę powyższego wyroku stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

W dniu 21 listopada 2013 r. w P. miało miejsce zdarzenie, w wyniku którego uszkodzony został tylny lewy błotnik pojazdu marki R. o numerze rejestracyjnym (...). Do zdarzenia doszło w ten sposób, że nietrzeźwy pieszy C. W. po wyjściu ze sklepu przewrócił się na zaparkowany w pobliżu pojazd, czym doprowadził do powstania uszkodzeń w przedmiotowym pojeździe.

Właściciel uszkodzonego pojazdu zgłosił szkodę z dobrowolnego ubezpieczenia auto-casco (AC) ubezpieczycielowi - (...) S.A. z siedzibą w W..

W toku postępowania likwidacyjnego powodowa spółka ustaliła i wypłaciła odszkodowanie w wysokości 3.600 zł.

Powód kilkakrotnie wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 3.600 zł wraz z odsetkami ustawowymi od powyższej sumy. Pozwany nie uregulował żądanej kwoty.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie w pełnej wysokości.

Stosownie do treści art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Powód opiera swoje żądanie na przepisach art. 828 k.c. Z treści powołanego przepisu wynika, iż jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela.

Przepis ten zawiera regulację tzw. regresu ubezpieczeniowego, jako jednej z postaci wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela, o których mowa w art. 518 § 1 pkt 4 k.c., przy czym przejście roszczenia na ubezpieczyciela następuje z mocy prawa.

W niniejszej sprawie fakt wypłaty odszkodowania przez stronę powodową, wysokość odszkodowania oraz zakres szkody nie były kwestionowane. Strona pozwana zarzuciła natomiast brak po swojej stronie – niezbędnej dla regresu ubezpieczeniowego – przesłanki w postaci odpowiedzialności za szkodę.

Przepis art. 828 § 1 k.c., mówiący o osobie odpowiedzialnej za szkodę, jest traktowany szeroko i jego brzmienie nie daje podstaw do rozróżniania zakresu odpowiedzialności regresowej sprawcy szkody w zależności od tego, czy odpowiada on na podstawie przepisów o czynach niedozwolonych, czy z tytułu niewykonania (nienależytego wykonania) umowy. Dla powstania roszczenia regresowego ubezpieczyciela konieczne jest istnienie stosunku zobowiązaniowego pomiędzy poszkodowanym (ubezpieczającym) a odpowiedzialnym za szkodę (vide: wyrok SN z dnia 30 czerwca 2005 r., IV CK 784/04).

W sprawie niniejszej powód w treści pozwu wskazał, że uznając swą odpowiedzialność za powstałą szkodę wycenił jej wysokość na 3.600 zł i wypłacił przysługujące odszkodowanie poszkodowanemu z tytułu ubezpieczenia auto – casco (AC). Wobec powyższego uwzględniając, że w omawianej sprawie pozwany nie podważał twierdzeń powoda, że taka wypłata odszkodowania nastąpiła, Sąd okoliczność tą uznał za bezsporną pomiędzy stronami. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zanegował swoją odpowiedzialność za szkodę. Pozwany nie kwestionował samego upadku na samochód poszkodowanego i w związku z tym powstania na pojeździe szkody. Zaprzeczył, że w chwili zdarzenia znajdował się w stanie nietrzeźwości a utrata przez niego przytomności mogła nastąpić na skutek, bądź przyjmowanych przez niego leków, bądź na skutek nagłego spadku poziomu cukru we krwi. Na poparcie swoich twierdzeń nie przedstawił jednak żadnego dowodu, który Sąd mógłby poddać ocenie w rozpoznawanej sprawnie i skonfrontować z dowodami przedstawionymi przez powoda. Twierdzenia pozwanego pozostają więc jedynie deklaratywne. Co więcej powód zdołał wykazać, że pozwany był w stanie nietrzeźwości – przedstawił notatkę z KMP w P. oraz z kartę leczenia w SOR w P. (k.6), z których wynika taki stan pozwanego.

Wobec powyżej wskazanych okoliczności nie ulega wątpliwości, że roszczenie strony powodowej jest usprawiedliwione, zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Sąd zasądził kwotę 3.600 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26 lutego 2014 r. zgodnie z żądaniem pozwu – punkt I wyroku.

Orzekając w zakresie odsetek, Sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Treść cyt. artykułu uległa z dniem 1 stycznia 2016 r. zmianie wskutek wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z art. 56 cyt. ustawy, do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Obecne brzmienie art. 481 § 1 i 2 k.c. jest następujące: Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Uznać zatem należy, że powodowi przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty należności głównej za okres od dnia 26 lutego 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. w wysokości wynikającej z art. 481 k.c. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2016 r., zaś za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty w wysokości wynikającej w art. 481 k.c. w brzemieniu określonym przepisem art. art. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 stycznia 2016 r. w sprawie wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, poczynając od dnia 1 stycznia 2016 r. wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie wynosi 7% w stosunku rocznym.

W zakresie kosztów postępowania Sąd zasądził od C. W. na rzecz (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 1.097 zł tytułem kosztów procesu. W zakresie kosztów procesu Sąd zastosował art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. Na koszty postępowania złożyły się następujące kwoty: 180 zł opłata od pozwu, 900 zł – koszty zastępstwa procesowego oraz 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości pozwany.

Apelacja, zredagowana przez pełnomocnika z urzędu pozwanego, zaskarżonemu wyrokowi zarzuca:

I. Naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 5 i art. 212 § 2 KPC w związku z art. 48 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego poprzez nieudzielenie pozwanemu niezbędnych, ze względu na specyfikę postępowania, pouczeń co do celowości złożenia wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu i o innych czynnościach procesowych, w tym o celowości złożenia wniosków dowodowych, ewentualnie, nie ustanowienie dla pozwanego pełnomocnika z urzędu, co w efekcie doprowadziło do pozbawienia pozwanego możności obrony jego praw, skutkującego nieważnością postępowania na podstawie art. 379 pkt 5 KPC;

z ostrożności procesowej:

b) art. 224 § 1 i art. 232 zd. 2 KPC poprzez brak dopuszczenia z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii, neurologii oraz diabetologii, mimo że w świetle ustalonych okoliczności faktycznych opinie specjalistów są niezbędne ze względu na zły stan zdrowia pozwanego, który w jego ocenie wyklucza jego odpowiedzialność za zdarzenie, w wyniku którego doszło do szkody, a także jego słabą zdolność do sprawnych i spójnych działań zmierzających do obrony swoich praw w toku procesu;

c) art. 233 KPC przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału, tj. dokumentacji medycznej z której wynika, że pozwany jest leczony od ponad 30 lat z powodu schizofrenii, a także cierpi na cukrzycę, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że w dniu 21 listopada 2013 roku pozwany wyrządził szkodę w pojeździe marki R. upadając na ten pojazd wskutek utraty przytomności, na co miał wpływ wcześniej spożyty alkohol, podczas gdy przyczyną omdlenia był ogólnie zły stan zdrowia pozwanego, ww. choroby i zażywane przezeń lekarstwa, co doprowadziło do błędnego wnioskowania, a w konsekwencji do niesłusznego uznania pozwanego odpowiedzialnym za powstałą szkodę:

d) art. 233 § 1 KPC przez uznanie pisemnych oświadczeń świadka W. S. za całkowicie wiarygodne, podczas gdy świadek będący właścicielem uszkodzonego pojazdu, miał interes w przedstawieniu stanu faktycznego na korzyść strony powodowej, co doprowadziło do nieuzasadnionego uznania odpowiedzialności pozwanego za szkodę powstałą w pojeździe świadka;

e) art. 233 §1 KPC w zw. z art. 278 KPC poprzez jego niezastosowanie, przez co doszło do ustalenia okoliczności faktycznych zdarzenia wywołującego szkodę w oparciu o uznanie za wiarygodne pisemnego oświadczenia właściciela uszkodzonego pojazdu, W. S., co do okoliczności polegającej na tym, że przyczyną upadku pozwanego był spożyty alkohol a nie zażyte leki, złe samopoczucie pozwanego, złe warunki drogowe w miejscu zdarzenia, w sytuacji gdy dla ustalenia tej okoliczności wymagane były wiadomości specjalne;

f) art. 233 §1 KPC przez sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego wyprowadzenie faktu z dowodu pisemnego oświadczenia W. S. zawartego w notatce informacyjnej KMP w P., że pozwany w chwili zdarzenia znajdował się pod wpływem alkoholu, pomimo że z materiału dowodowego w postaci dokumentacji medycznej wynika, że pozwany jest osobą ciężko chorą, czego w przedmiotowej sprawie nie uwzględniono, a ponadto pominięto fakt, że obecny stan wiedzy medycznej oraz współczesna świadomość społeczna pozwalają na uniknięcie utożsamiania symptomów chorobowych cukrzycy z objawami, które dla są charakterystyczne dla reakcji występujących u osób będących w stanie upojenia alkoholowego, przez co błędnie przypisano pozwanemu odpowiedzialność za powstałą szkodę;

g) art. 233 § 1 i 2 i art. 328 KPC poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego polegającej na pominięciu dla oceny odpowiedzialności pozwanego faktu, że w dniu zdarzenia wywołującego szkodę pozwany nie został poddany badaniu, które mogłoby potwierdzić obecność alkoholu w jego krwi ani wydychanym powietrzu, błędne ustalenie stanu jego nietrzeźwości, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego uznania odpowiedzialności pozwanego za powstałą szkodę i uznania za zasadne roszczenia powoda zarówno na etapie subsumpcji, jaki i wyrokowania;

h) art. 235 § 1 KPC przez oparcie skarżonego wyroku na dowodach przeprowadzonych z naruszeniem bezpośredniości, polegającym na zastąpieniu zeznań świadka W. S. oraz pozwanego C. W. ich pisemnymi oświadczeniami, złożonymi przy zgłoszeniu zdarzenia wywołującego szkodę oraz w sprzeciwie od nakazu zapłaty;

i) art. 299 KPC w zw. z art. 227 KPC przez pominięcie przeprowadzenia dowodu z przesłuchania stron, mimo że po wyczerpaniu środków dowodowych pozostał do wyjaśnienia fakt wpływu choroby oraz zażywanych leków na zachowanie pozwanego na jego odpowiedzialność za powstałą szkodę, możność oceny zaistniałego zdarzenia, a także na właściwe reagowanie w zaistniałej sytuacji w roli sprawcy szkody, następnie dłużnika w stosunku do (...), a wreszcie strony pozwanej w toku procesu;

II. Naruszenie prawa materialnego, tj.:

a) art. 5 KC przez jego niezastosowanie polegające na pominięciu w ustalonym stanie faktycznym stanu zdrowia pozwanego i jego sytuacji materialnej, co skutkowało udzieleniem ochrony prawnej działaniu powiodą, a w konsekwencji zasądzeniem od pozwanego na rzecz powoda kwoty 3 600 zł wraz odsetkami ustawowymi, a także obciążenie go kosztami procesu w sytuacji, gdy żądanie powoda jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego z uwagi na to, że pozwany nie dość, że nie ponosi winy w wyrządzeniu szkody poszkodowanemu, jest ubogim rencistą, który ze względu na zły stan zdrowia nie jest zdolny do żadnej pracy zarobkowej, a który na co dzień opiekuje się swoimi starszymi, chorymi rodzicami, w związku z czym, obciążenie pozwanego kosztami w tak znacznej wysokości wraz z odsetkami wiązałoby się z uniemożliwieniem mu zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych i stanowiło nadużycie prawa, o którym mowa w art. 5 KC;

b) art. 6 KC w zw. z art. 828 §1 KC poprzez ich niezastosowanie i uznanie, iż powód dochodząc roszczenia regresowego nie jest zobowiązany do:

- wykazania zasadności dochodzonego roszczenia, tj. załączenia pełnych o kompletnych akt likwidacji szkody procesu likwidacji szkody (...),

- wykazania, iż strony polisy AC nie wyłączyły odpowiedzialności regresowej sprawcy szkody, czy też wykazania, iż poszkodowany miał zniesiony udział własny w szkodzie oraz nie był płatnikiem podatku VAT,

- wykazania wysokości roszczenia, a wypłacone poszkodowanemu odszkodowanie zakreśla zakres odpowiedzialności sprawcy szkody;

c) art. 425 § 1 KC w zw. z art. 415 KC poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji pominięcie w sytuacji, kiedy działanie pozwanego w dniu zdarzenia wywołującego szkodę odbywały się w stanie wyłączonej poczytalności, z tego względu iż pozwany od wielu lat leczy się psychiatrycznie, a choroba na którą cierpi i zażywane w związku z nią lekarstwa, uniemożliwiają pozwanemu zborne myślenie, postrzeganie oraz sprawne poruszanie się, co powoduje, iż pomimo uczestnictwa w zdarzeniu wywołującym szkodę, nie może być on uznany za osobę za nią odpowiedzialną ze względu na brak przesłanki w postaci winy pozwanego jako sprawcy szkody;

d) art. 425 § 2 KC w zw. z art. 415 KC poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że w chwili zdarzenia wywołującego szkodę pozwany C. W. znajdował się pod wpływem napojów odurzających, podczas gdy pozwany jako osoba chora był pod wpływem lekarstw będących stałym elementem jego wieloletniego procesu leczenia, a żadne z badań wykonywanych w dniu zdarzenia nie potwierdziło obecności alkoholu we krwi pozwanego ani w wydychanym powietrzu;

e) art. 425 § 2 KC w zw. z art. 415 KC poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż spożycie alkoholu przez osobę chorą na schizofrenię paranoidalną nie wyłącza winy sprawcy szkody;

f) art. 828 KC w zw. z art. 415 KC i art. 425 § 2 KC poprzez ich zastosowanie i niesłuszne przyjęcie, że pozwany C. W. jest osoba odpowiedzialną za szkodę powstałą w pojeździe ubezpieczającego W. S. a przez to, na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej pomiędzy ubezpieczającym właścicielem pojazdu a ubezpieczycielem - powodem, po dokonaniu przez niego wypłaty odszkodowania ubezpieczającemu w wysokości 3600 zł, uznanie odpowiedzialności regresowej po stronie pozwanego w sytuacji braku spełnienia przesłanki w postaci odpowiedzialności za powstałą szkodę.

Apelujący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, zniesienie postępowania przed Sądem I Instancji w zakresie dotkniętym nieważnością, ewentualnie na wypadek uznania przez Sąd, ze nie zachodzi podstawa do uchylenia zaskarżonego wyroku, wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Ponadto, z ostrożności procesowej, w przypadku uznania przez Sąd za niewystarczające zaświadczenia lekarskie dotyczące jego stanu zdrowia i wyłączonej świadomości w chwili zdarzenia wyrządzającego szkodę, na podstawie art. 382 w zw. z art. 241 KPC wnoszę o uzupełnienie i powtórzenie postępowanie dowodowego przez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lekarza psychiatry na okoliczność choroby psychicznej pozwanego, charakteru tej choroby, wpływaj choroby na świadomie i swobodne podjęcie decyzji i wyrażenie woli przez pozwanego, niepoczytalności pozwanego, rozpoznawania znaczenia swojego postępowania, wpływu przyjmowanych w 2013 r. leków na zachowanie pozwanego.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanego wnosił o jej oddalenie i zasądzenie kosztów procesu za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja odnosi skutek w postaci uchylenia zaskarżonego wyroku – bez przesądzania o jego trafności - i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. z powodu nie tyle zasadności wskazanych w niej uchybień procesowych ale przede wszystkim z powodu – po części niezawinionego przez Sad Rejonowy - nierozpoznania istoty sprawy pod kątem wskazanego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku prawa materialnego oraz wskazanych po raz pierwszy – z przyczyn obiektywnych wynikających z niestawiennictwa pozwanego na jedyną przed Sądem I instancji rozprawę i przywrócenia mu terminu do wniesienia apelacji, która pozwoliła na podjęcie obrony w sprawie – zarzutów obronnych opartych na przepisach art. 425 w zw. z art. 415 kc oraz art. 5 kc.

Nie można zgodzić się z apelacją, że postępowanie przed Sądem I instancji dotknięte jest nieważnością z powodu pozbawienia pozwanego możliwości obrony swych praw na skutek nieustanowienia mu pełnomocnika z urzędu w sytuacji gdy jest osobą chorą psychicznie oraz na skutek niepouczenia go czynnościach procesowych i możliwości dowodzenia twierdzeń.

Po pierwsze, pozwany nie stawił się na rozprawę, jak się później okazało z przyczyn przez siebie niezawinionych, co spowodowało przywrócenie mu terminu do wniesienia apelacji z ustanowieniem mu pełnomocnika z urzędu na jego wniosek – o co wcześniej jednak nie wnosił – a po drugie podjął rzeczywista obronę w postępowaniu apelacyjnym wnosząc skargę apelacyjną, w której po raz pierwszy miał możliwość zgłoszenia zarzutów i wniosków dowodowych na ich poparcie, przy czym apelacja wywołała skutek w postaci uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do jej ponownego rozpoznania także pod kątem zarzutów w niej przywołanych.

Nie zachodzi więc w sprawie uchybienie przepisom art.5 i art.212 § 2 kpc w zw. z art. 48 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego i nie można mówić o nieważności postępowania przewidzianej w art. 379 pkt. 5 kpc.

Trudno też Sądowi Rejonowemu przypisać – jak usiłuje to wywieźć apel– uchybienie przepisom art. 224 § 1, art. 232, art. 233, art. 235, art..278 i art. 328 oraz art. 299 w zw. z art. 227 kpc w okolicznościach wcześniej wskazanych. Zgromadzony bowiem przed Sądem Rejonowym materiał w postaci dokumentów przedstawionych przez stronę powodową z postępowania likwidującego szkodę uprawniał Sąd do takich ustaleń i wniosków jakie przedstawione zostały w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Dopiero podjęta przez pozwanego obrona w postępowaniu apelacyjnym, której – z powodów wcześniej wskazanych – nie można uznać za spóźnioną, skutkuje uznaniem, że nie została rozpoznana istota sprawy, a szczególności zarzut pozwanego, iż w chwili wyrządzenia szkody znajdował się w stanie niepoczytalności wywołanym nie spożyciem alkoholu lecz chorobą psychiczną i chorobą cukrzycową oraz zażywanymi lekami, co w jego ocenie powoduje, że nie jest odpowiedzialny za szkodę w tym stanie wyrządzoną.

Na powyższą okoliczność apelacja przytacza dokumentację lekarską oraz decyzje ZUS, które załącza oraz wnosi o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lekarz psychiatry a także o dowód z przesłuchania pozwanego w trybie art. 299 kpc, co powoduje, iż w sprawie należy powtórzyć całe postępowanie dowodowe i dokonać wszechstronnej oceny całego – kompletnie zgromadzonego - materiału dowodowego.

Powyższy zarzut podobnie jak i zarzut niezastosowania w sprawie przepisu art. 5 kc nie zostały wyjaśnione i wymagają rozważenia.

Niewyjaśnienie powyższych kwestii uniemożliwia Sądowi II instancji merytoryczną ocenę trafności zaskarżonego rozstrzygnięcia pod kątem przywołanych przez Sąd Rejonowy oraz w apelacji przepisów prawa materialnego.

Zachodzi zatem, przy ponownym rozpoznaniu sprawy przez Sąd I instancji konieczność dokonania ustaleń faktycznych w zakresie wcześniej wskazanym po przeprowadzeniu dowodów wskazanych już przez apelującego oraz innych jakie ewentualnie zaoferują strony, co doprowadzi do pełnego wyjaśnienia istoty sprawy i oceny zasadności żądania pozwu pod kątem wskazanych powyżej przepisów prawa materialnego.

Dlatego też, mając na względzie wszystkie powyższe rozważania, należało – nie przesądzając o trafności zaskarżonego rozstrzygnięcia - uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę Sądowi I instancji do jej ponownego rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach postępowania za instancję odwoławczą na podstawie art. 386 § 4 kpc i art. 108 § 2 kpc.