Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 stycznia 2021 r. powód (...) z siedzibą w P., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanej, (...)z siedzibą w W., na swoją rzecz kwoty 7.749,40 zł tytułem zwrotu kosztów wynajmu auta w związku ze szkodą z dnia 30.09.2020 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23.12.2020 r. do dnia zapłaty, a także kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, oraz 17 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty od pełnomocnictwa, oraz zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwana zakwestionowała stawkę za dobę najmu pojazdu zastępczego od powoda oraz uzasadniony okres najmu.

Wyrokiem z 25 czerwca 2021 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim zasądził od pozwanego (...)z siedzibą w W. na rzecz powoda P. N. kwotę 7.749,40 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 23.12.2020 roku do dnia zapłaty; oraz kwotę 2.317,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sad pierwszej instancji ustalił następujący stan faktyczny:

Powód stał się uprawniony do odszkodowania za szkodę z dnia 30.09.2020 r. w pojeździe O. o nr rej. (...) na podstawie umowy cesji z dnia 01.10.2020 r., na mocy której poszkodowany M. I. (1) przelał na powoda wszelkie swoje prawa do odszkodowania za wynajem pojazdu zastępczego przysługującego mu w związku z uszkodzeniem samochodu. Poszkodowany M. I. (1), posiadający pełnomocnictwo współwłaścicielki pojazdu M. I. (2), zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego marki O. (...) z powodem. Odpowiedzialność pozwanego za szkodę wynika z faktu, iż właściciel pojazdu, którym poruszał się sprawca kolizji, zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Powód prowadzi wypożyczalnię, świadczy usługi na terenie całej P. w tym na rynku lokalnym poszkodowanego. Żądana przez powoda kwota 7.749,40 zł wynika z tytułu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. Wynajem auta zastępczego trwał przez 51 dni, od dnia 1 października 2020 r. do dnia 20 listopada 2020 r. Koszt wynajmu pojazdu zastępczego wyniósł 11.291,40 zł. Stawka wyniosła 180 zł netto za dzień wynajmu. Doba najmu pojazdu trwa od godz. 0.00 do 24.00. Stawka powoda nie przekraczała średnich cen z okolic i miejsca zamieszkania poszkodowanego.

Pozwany dokonał rozliczenia szkody nr (...) w pojeździe jako szkody całkowitej. Odszkodowanie zostało wypłacone poszkodowanemu 13 listopada 2020 r.

Powód pismem z dnia 23 listopada 2020 r. wezwał pozwanego do zapłaty tytułem najmu pojazdu zastępczego.

Powód przekazał fakturę za wynajem pojazdu zastępczego pozwanemu, który uznał okres 43 dni najmu i dokonał zapłaty kwoty 3.542,00 zł uznając stawkę 131 zł brutto za dwa dni najmu oraz 80 zł brutto za 41 dni najmu.

Poszkodowany nie posiadał innego samochodu, którym mógłby zastąpić uszkodzony pojazd. Poszkodowany korzystając z pojazdu zastępczego nie wykraczał poza zakres w jakim korzysta ze swojego pojazdu. Współwłaścicielka uszkodzonego pojazdu, M. I. (2), posiada inne pojazdy, którymi każde z członków rodziny używa do codziennego dojazdu do pracy.

Pełnomocnik poszkodowanego, P. N., kontaktował się z ubezpieczycielem celem najmu pojazdu zastępczego, bezskutecznie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych dowodów, w tym dokumentów prywatnych, kserokopii dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, zgodnych twierdzeń stron oraz zeznań świadków i przesłuchania powoda P. N.. Wskazane wyżej dokumenty w zakresie ich autentyczności nie były kwestionowane przez strony.

Zasadność dobowej stawki przyjętej przez pozwanego, którą przyjął przy rozliczeniu szkody, nie została poparta żadnymi dowodami – fakt, iż pozwany współpracuje z asystorami w zakresie wynajmu pojazdów, nie stanowi o zasadności zarzutu braku minimalizacji szkody przez poszkodowanego.

W ocenie Sądu sprawa została dostatecznie wyjaśniona i nadawała się do rozstrzygnięcia.

Sąd uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zważył, że podstawą prawną rozstrzygnięcia sprawy jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego zawarta z (...) z siedzibą w W.. Powód na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013r., poz. 392 z późn. zm) uprawniony był do dochodzenia od pozwanego odszkodowania za szkodę w postaci kosztów najmu pojazdu zastępczego, wynikającą z uszkodzenia w dnia 30 września 2020 r. pojazdu O. o nr rej. (...).

Na podstawie umowy cesji z dnia 1 października 2020 roku, powód wstąpił w prawa poszkodowanego M. I. (1) w zakresie wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego przysługującego jej od pozwanego ubezpieczyciela, a powstałej na skutek zdarzenia z dnia 30 września 2020 r.

Podstawę prawną cesji wierzytelności stanowi art. 509 § 1 k.c. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie doszło do ważnego zawarcia umowy cesji i wywołała ona skutki prawne. Z treści umowy cesji załączonej do pozwu w sposób jednoznaczny wynikało, że dotyczy ona wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego, która jest przedmiotem szkody z dnia 30 września 2020 roku.

W rozpoznawanej sprawie pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady, a jedynie podważał wysokość stawki cenowej za dzień najmu oraz okres najmu.

Zakres należnego odszkodowania w niniejszej sprawie określają dwie normy prawne. Norma prawna limitująca odpowiedzialność pozwanego za szkodę wynika z treści art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013r., poz. 392 z późn. zm), zgodnie z którym odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Odesłanie do ustalenia odszkodowania w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym powoduje konieczność sięgnięcia do przepisów kodeksu cywilnego.

Posiadacz pojazdu mechanicznego odpowiada na zasadzie winy za szkodę powstałą w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, co wynika z treści art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. Normą prawną limitującą odpowiedzialność sprawcy szkody będzie art. 361 § 1 i 2 k.c., z którego wynika, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynika. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Ponadto w art. 363 § 1 i 2 k.c. określono, iż naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. A jeżeli naprawa ma nastąpić w pieniądzu, to co do zasady wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania.

Powyżej wskazany zakres odszkodowania obejmuje również rekompensatę za brak możliwości korzystania przez poszkodowanego z własnego pojazdu, uszkodzonego na skutek zdarzenia. Możliwości korzystania z samochodu osobowego nie należy traktować jako luksusu, gdyż w obecnych czasach jest normą posiadanie pojazdu osobowego. Poszkodowany w niniejszej sprawie wskazał, że samochód zastępczy był mu niezbędny do użytku prywatnego oraz zawodowego. Okoliczność niezbędności korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego została wykazana w toku postępowania.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, iż podmiot odpowiedzialny za zdarzenie posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartą z (...)z siedzibą w W.. W konsekwencji Sąd uznał, iż pozwany ponosi odpowiedzialność za przedmiotową szkodę – najem pojazdu zastępczego, na podstawie przepisów i umów wskazanych powyżej.

Kolejną normą prawną dotyczącą zachowania poszkodowanego jest art. 362 k.c., z którego wynika, że jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosowanie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Na podstawie powyższych norm formułowana jest zasada współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem oraz zasada minimalizacji szkody.

W rozpoznawanej sprawie należało rozważyć, czy poszkodowany dokonując najmu pojazdu zastępczego od powoda nie naruszył tych zasad. W ocenie Sądu Rejonowego poszkodowany miał prawo skorzystać z usług dowolnego podmiotu działającego w tym przedmiocie na rynku lokalnym, gdzie nie był ograniczony limitem kilometrów, nie musiał ponosić dodatkowych kosztów, a zawarta umowa nie przewidywała żadnych ograniczeń w sposobie korzystania z pojazdu zastępczego. Poszkodowany był zatem uprawniony do wynajęcia pojazdu zastępczego po stawkach rynkowych, takich jakie funkcjonują u podmiotów prywatnych, skoro nie otrzymał skutecznie propozycji najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem pozwanej. Powód skutecznie dowiódł, iż oferta najmu pojazdu zastępczego przez pozwaną, o której pozwana wspomina w odpowiedzi na pozew, była pozorna, skoro wiadomość e-mail z dnia 1 października 2020 r. z prośbą powoda o udostępnienie pojazdu zastępczego została przez powoda zignorowana. Co należało uznać za znamienne, pozwana w odpowiedzi na pozew zarzuciła przeciwnikowi, iż działanie powoda, który podczas zgłoszenia szkody zażyczył sobie korespondencji w formie tradycyjnej, a nie mailowej, było celowe i zmierzające jedynie do niezasadnego przedłużenia okresu najmu, przy czym sama zignorowała wiadomość e-mail, pozostawiając ją bez jakiegokolwiek odzewu.

Strona powodowa udowodniła swoje roszczenia nie tylko w oparciu o zawarte umowy najmu pojazdu zastępczego, ale i za pomocą innych dowodów, w tym: fakturę VAT, umowę cesji oraz dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Podkreślić należy, że pozwana nie zakwestionowała prawdziwości załączonych do akt sprawy dowodów z dokumentów, które – w ocenie Sądu – wzajemnie ze sobą korelują. Pośrednio odzwierciedlają również przebieg procesu likwidacji szkody w przedmiotowym pojeździe, jak i potwierdzają potrzebę zastąpienia uszkodzonego samochodu autem zastępczym.

Natomiast zgodnie z ogólną zasadą ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c., obowiązek wykazania, że wysokość stawki najmu pojazdu zastępczego, wynikająca z dokumentów przedłożonych przez powoda, jest nieuzasadniona należał do strony pozwanej. Pełnomocnik pozwanego nie sprostał jednak spoczywającemu na nim obowiązkowi i nie dostarczył wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Dobowa stawka najmu zastosowana przez powoda w zawartej z poszkodowanym umowie najmu pojazdu zastępczego (180,00 złotych) w ocenie Sądu była stawką rynkową i nie była wygórowana, a czas najmu pojazdu zastępczego określony w fakturze powoda na 51 dni był w pełni uzasadniony, co potwierdził powód podczas przesłuchania, a co wynika również z decyzji pozwanego o wypłaceniu odszkodowania za szkodę całkowitą w dniu 13 listopada 2020 r.

Nadto, zdaniem Sądu, istotnym jest, by stawka obowiązująca u danego usługodawcy nie była stawką nadmierną i to rażąco. Takiego zarzutu powodowi poczynić nie można, tym bardziej, że powód wskazał, jak kształtują się stawki w innych wypożyczalniach działających w miejscu najmu w dniu szkody.

W tym stanie rzeczy, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.749,40 zł, wobec tego, że pozwany wypłacił już refundację kosztów najmu w kwocie kwoty 3.542,00 zł podczas, gdy faktura opiewała na kwotę 11.291,40 zł.

Orzekając o odsetkach Sąd miał na względzie art. 481 § 1 i 2 k.c. Zatem odsetki należało zasądzić od 23 grudnia 2020 roku. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie wynika, że roszczenie w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego zostało zgłoszone pozwanej w dniu 23 listopada 2020 roku, a zatem 30 dni upływały w dniu 22 grudnia 2020 roku. Dlatego też uzasadnionym było zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia następnego.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Powód wygrał niniejszą sprawę w całości wobec czego zasądzeniu od pozwanego na rzecz powoda podlegała kwota 2.317,00 złotych, w tym kwota 1.800,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17,00 złotych tytułem zwrotu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 500,00 złotych tytułem zwrotu uiszczonej opłaty sądowej od pozwu.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana.

Pełnomocnik pozwanej zaskarżył w całości wydany wyrok.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na rozstrzygnięcie, to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegający na:

a. pominięciu dowodu z dokumentu: pisma pozwanej z dnia 2 października 2020 r. (plik:

(...) co skutkowało ustaleniem faktu niezgodnego z rzeczywistym stanem rzeczy, iż pozwana nie przedstawiła skutecznej propozycji najmu pojazdu zastępczego, podczas gdy, w piśmie tym zawarte zostały wszystkie informacje niezbędne do wynajęcia pojazdu zastępczego w wypożyczalni współpracującej z pozwaną, a nadto wskazana została akceptowana przez zakład ubezpieczeń stawka za dobę najmu - 80,00 zł;

b. pominięciu dowodu z dokumentu: pisma pozwanej z dnia 19 października 2020 r. (...) co skutkowało nieustaleniem faktu istotnego dla rozstrzygnięcia, iż poszkodowany już w dniu 19 października 2020 r. został poinformowany o zakwalifikowaniu szkody w pojeździe jako całkowitej i już wtedy mógł podjąć czynności organizacyjne mające na celu nabycie nowego pojazdu, co z resztą uczynił;

c. pominięciu dowodu z dokumentu: umowy sprzedaży z dnia 26 października 2020 r.

(...) i nieustaleniu faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, iż poszkodowany już w dniu 29 października 2020 r. sprzedał pozostałości pojazdu;

d. pominięciu dowodu z dokumentu: wydruku informacji z (...) (...)i nieustalenie faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, iż w dniu 30 października 2020 r. poszkodowany dysponował już nowym pojazdem, wobec czego nie istniała potrzeba najmu pojazdu zastępczego aż do dnia 20 listopada 2020 r.

2. naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodu z zeznań świadka M. I. (1) i nienadanie odpowiedniego znaczenia faktom ustalonym na podstawie zeznań złożonych na rozprawie w dniu 10 czerwca 2021 r. (e-protokół z rozprawy z dnia 10 czerwca 2021 roku, czas nagrania : 00:14:00 - 00:15:10), a mianowicie, iż świadek w ogóle nie interesował stawkami dobowymi za najem pojazdu zastępczego, a nadto wiedział, że zakład ubezpieczeń akceptuje stawkę za dobę najmu pojazdu zastępczego w kwocie 80,00 zł brutto za dobę;

3. naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 232 w zw. z art. 6 k.c. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że na pozwanej spoczywał ciężar wykazania nierynkowości stawki zastosowanej przez powoda podczas gdy, w sytuacji zaoferowania organizacji najmu pojazdu zastępczego w wypożyczalni współpracującej z pozwaną, rynkowość stawki zastosowanej przez powoda nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia;

4. naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c., poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że w granicach normalnego następstwa zdarzenia objętego odpowiedzialnością odszkodowawczą pozwanej mieści się wynajmowanie pojazdu w stawce dobowej 180,00 zł netto, mimo że tak ustalony koszt nie jest niezbędny ani ekonomicznie uzasadniony;

5. naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c., poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że w granicach normalnego następstwa zdarzenia objętego odpowiedzialnością odszkodowawczą pozwanej mieści się wynajmowanie pojazdu przez okres obejmujący wypłatę odszkodowania oraz okres

7 dni na zagospodarowanie pojazdu, w sytuacji gdy pozostałości pojazdu zostały sprzedane w dniu 29 października 2020 r., a 30 października 2020 r., a więc jeszcze przed wypłatą odszkodowania, poszkodowany dysponował już nowym pojazdem, wobec czego uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego winien obejmować okres maksymalnie do dnia wypłaty odszkodowania;

6. naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez ich niezastosowanie i pominięcie obowiązków poszkodowanego wierzyciela wobec pozwanego dłużnika, w tym obowiązku minimalizacji szkody, w sytuacji, gdy poszkodowany nie zwrócił się do ubezpieczyciela w celu wynajęcia pojazdu zastępczego, a zdecydował się na najem pojazdu u powoda w tym samym dniu, w którym zgłoszono szkodę, mając jednocześnie świadomość, iż wygenerowane w ten sposób koszty będą zawyżone w stosunku do stawki, jaką akceptowała pozwana w razie wyboru oferty osoby trzeciej.

W związku z podniesionymi zarzutami, skarżący wniósł o zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w całości i rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania w I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

W odpowiedzi na apelację pozwanego pełnomocnik powoda wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego w/g norm przepisanych.

Sąd Okręgowy dodatkowo ustala co następuje:

W dniu 2 października 2020 r. pozwana sporządziła pismo adresowane do poszkodowanych w którym zawarto propozycję najmu pojazdu zastępczego za kwotę 80 zł brutto za dobę. W piśmie nie wskazano podmiotu, który miałby świadczyć powyższą usługę, a jedynie numer telefonu pod który należało dzwonić aby skorzystać z powyższej propozycji.

(dowód: informacja o możliwości najmu pojazdu zastępczego - plik: (...))

Już w dniu 19 października 2020 r. ubezpieczyciel poinformował poszkodowanych, że zakres uszkodzeń ich pojazdu kwalifikuje uznanie szkody jako całkowitej.

(dowód: informacja o szkodzie całkowitej - plik: (...).

W dniu 29 października 2020 r. poszkodowana sprzedała uszkodzony samochód za kwotę 1200 zł.

(dowód: umowy sprzedaży z dnia 26 października 2020 r.; (...))

Począwszy od 30 października 2020 r. poszkodowana M. I. (2) dysponowała nowym pojazdem A. (...) nr rej. (...).

(dowód: wydruk informacji z (...) ; plik: (...) - płyta akt szkodowych k. 59)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest częściowo uzasadniona.

Wydając zaskarżone orzeczenie Sąd pierwszej instancji naruszył wskazane w skardze apelacyjnej przepisy prawa procesowego – art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 232 k.p.c. Analiza treści uzasadnienia Sądu wskazuje, że zgłoszone w związku z powołanymi zarzutami okoliczności dotyczące współpracy poszkodowanych z pozwanym przy likwidacji szkody nie zostały objęty ustaleniami faktycznymi i co za tym idzie analizą Sądu pierwszej instancji. W związku z powyższym, mając na uwadze treść art. 382 k.p.c. Sąd Okręgowy w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dowody poczynił przywołane powyżej dodatkowe ustalenia. Ustalenia te w połączeniu z ustaleniami Sądu pierwszej instancji stanowią podstawę przedmiotowego rozstrzygnięcia.

W przedmiotowej sprawie oceny wymagały dwa zagadnienia.

Pierwsze, dotyczyło długości okresu w którym uzasadnione było korzystanie przez poszkodowanego z najmu pojazdu zastępczego. Kwestionując przyjęty przez Sąd pierwszej instancji uzasadniony okres najmu pełnomocnik pozwanego powołał się na fakt, że poszkodowany jeszcze gdy korzystał z wynajmowanego samochodu zakupił kolejny pojazd. Sąd Okręgowy, co do zasady, podziela powyższe zastrzeżenia.

Odwołując się do przedmiotowego zagadnienia wyjaśnić należy, że w ocenie Sądu Okręgowego uszkodzenie pojazdu w wyniku wypadku z reguły rodzi po stronie pokrzywdzonego prawo do wynajęcia pojazdu zastępczego. Posiadanie pojazdu jest naturalną konsekwencją rozwoju społecznego, samochód przestał być dobrem o charakterze wyjątkowym a korzystanie z niego nie musi się wiązać z realizacją ściśle określonych potrzeb wystarcza aby zapewniało określony komfort życia. Powyższe oznacza, że zakwestionowanie prawa poszkodowanego do wynajmu pojazdu zastępczego może nastąpić tylko w sytuacji, gdy zostanie wykazane, że poszkodowany dysponuje innym pojazdem. Pod tym pojęciem co oczywiste należy rozumieć nie fakt bycia właścicielem innego samochodu a posiadanie uwzględniające możliwość korzystania z pojazdu w oczekiwanym zakresie.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy skoro poszkodowana dysponowała był innym pojazdem od 30 października 2020 r. domniemywać należy, że od tej daty najem nie był niezbędny. Wskazane domniemanie jako oparte na ustaleniach faktycznych z pewnością nie jest jednak niewzruszalne. Powód miał prawo przedstawiać argumenty podważające powyższe stanowisko, a to że tego nie uczynił uznać należy za usprawiedliwione stanowiskiem pozwanego ale tylko w zakresie uznanego najmu za okres do 13 listopada 2020 r . W tym miejscu należy przypomnieć, że w odpowiedzi na pozew ( k. 47) pełnomocnik pozwanego zawarł precyzyjne oświadczenie, że „ za zasadny czas najmu ubezpieczyciel uznał okres 43 dni (od dnia wynajęcia samochodu – 1.10. 2020 r., do dnia wypłaty odszkodowania -13. 11. 2020 r.). W ocenie Sądu Okręgowego powyższe oświadczenie stanowiło wystarczającą podstawę dla uznania powyższej okoliczności za przyznaną i wykluczało potrzebę jej weryfikacji przed Sądem Rejonowym. W konsekwencji jako uzasadnione należy uznać zawarte w skardze apelacyjnej zarzuty wskazujące na nieuprawnione przyznanie odszkodowania za wynajem samochodu zastępczego za okres po 13 listopada 2020 r. Powyższe oznacza, że ewentualne odszkodowanie za najem samochodu zastępczego powinno uwzględniać w istocie 44 dni najmu pojazdu ( 31 dni miesiąca października i 13 dni miesiąca listopada).

W omawianej istotna dla treści zaskarżonego orzeczenia była również okoliczność ,czy korzystając z pojazdu zastępczego zaoferowanego przez powoda poszkodowany naruszył dyspozycję art. art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. w zw. ż art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, nie realizując obowiązku minimalizacji szkody.

W ocenie Sądu Okręgowego w omawianej sprawie taka okoliczność nie zaistniała.

Wyjaśnienie powyższego stanowiska należy rozpocząć od przedstawienia kilku uwag natury ogólnej. Źródłem szkody jaka powstała po stronie poszkodowanego jest wypadek komunikacyjny. Pozwany ponosi natomiast odpowiedzialność gwarancyjną za sprawcę wypadku. Obowiązek naprawienia szkody obejmuje likwidację wszystkich bezpośrednich i pośrednich następstw wypadku, pod warunkiem ustalenia, że wskazane wyżej następstwa pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem. W przedmiotowej sprawie niewątpliwe i w istocie bezsporne było to, że po stronie poszkodowanego powstała podlegająca naprawieniu szkoda w postaci konieczności wynajmu pojazdu zastępczego. Nie budzi również żadnych wątpliwości, że w konsekwencji obowiązkiem pozwanego było naprawienie tej szkody polegające na pokryciu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

W ocenie Sądu Okręgowego użytkujący uszkodzony pojazd przyjmując ofertę najmu pojazdu zastępczego przedstawioną przez powoda nie naruszyli wynikających z wyżej powołanych przepisów obowiązków.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego wyjaśnić należy, że jak wynika z akt sprawy powód, który działał w oparciu o upoważnienie do podejmowania działań związanych z likwidacją szkody zwrócił się do pozwanego z prośbą o udostępnienie pojazdu zastępczego. Nic więc nie stało na przeszkodzie aby ewentualną ofertę wynajmu pojazdu zastępczego pozwany skierował do poszkodowanych właśnie za pośrednictwem powoda. Skoro w dniu zgłoszenia szkody powód powiadomił ubezpieczyciela o potrzebie najmu pojazdu zastępczego i wskazał telefon kontaktowy ( pismo k. 66), przyczyny, dla których ubezpieczyciel nie zareagował na powyższe pismo pozostają nieujawnione. W okolicznościach sprawy nie ulega wątpliwości, że powód zwrócił się do pozwanego o udostępnienie pojazdu zastępczego, niezrozumiały w związku z powyższym pozostaje brak reakcji na powyższe wystąpienie. Podkreślić należy, że pozwany z dysponując wiedzą o zamiarze najmu pojazdu zastępczego mógł informacje w tym przedmiocie przekazać do podmiotu, który jak wynika z jego stanowiska był gotów dostarczyć stosowny pojazd za cenę i na warunkach wskazanych w powołanym wyżej piśmie. Dla potwierdzenia rzeczywistej gotowości do wynajęcia pojazdu wystarczyło przy tym wykonanie jednego połączenia telefonicznego na numer wskazany w piśmie jakie wysłał powód. Z nieznanych Sądowi Okręgowemu przyczyn pozwany nie podjął żadnych działań w tym kierunku. Powyższe upoważnia do stwierdzenia, że rzekomo przedstawiona przez pozwanego oferta nie była konkretna.

O rzekomym nielojalnym zachowaniu poszkodowanego w związku z wynajmem pojazdu zastępczego nie może świadczyć również treść pisma, jakie pozwany według swego oświadczenia skierował do poszkodowanych. Podkreślić należy, że w aktach sprawy brak jest jakiegokolwiek dowodu, iż powyższe pismo zostało wysłane i już chociażby z tego powodu zawarte w nim oświadczenie o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego za cenę tam wskazaną trudno oceniać z punktu widzenia skonkretyzowanej oferty, której wykorzystanie pozwalało na zmniejszenie rozmiarów szkody.

W przedmiotowej sprawie nie sposób również uznać, że stawki za które został wynajęty pojazd zastępczy odbiegają od stawek rynkowych. Powód, przedstawił oferty najmu pojazdów odpowiadających klasie uszkodzonego samochodu, z których wynika, że cena za jaką wynajął pojazd nie odbiegała od cen rynkowych. Taki sposób udowodnienia powyższej okoliczności, z uwzględnieniem treści przepisu art. 231 k.p.c. uznać należy za wystarczający. Jednocześnie dowodem podważającym powyższą okoliczność nie jest z pewnością rzekomo przedstawiona poszkodowanej oferta najmu pojazdu zastępczego. Podkreślić należy, że w piśmie jakie według pozwanego zostało skierowane do poszkodowanych w dniu 2 października 2020 r. brak jest chociażby wskazania podmiotu, który wyraził gotowość wynajmu pojazdu po zaproponowanej stawce.

Reasumując, wydając zaskarżony wyrok Sąd Rejonowy nie uchybił treści wskazanych wyżej przepisów. W okolicznościach przedmiotowej sprawy brak jest jakichkolwiek podstaw aby uznać, że poszkodowani swoim działaniem doprowadzili do powiększenia szkody.

Sąd pierwszej instancji nie naruszył również przepisu art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c., poprzez niewłaściwe zastosowanie. Sąd prawidłowo przyjął, że w granicach normalnego następstwa zdarzenia objętego odpowiedzialnością odszkodowawczą pozwanej mieści się wynajęcie pojazdu w stawce dobowej 300 zł netto.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uwzględnił zarzut apelacji odnoszący się do długości okresu najmu pojazdu zastępczego i na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok obniżając należne odszkodowanie do kwoty 6199,60 zł.

W pozostałej części skarga apelacyjna na podstawie art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu.

O kosztach procesu za pierwszą instancję i kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., uznając, że powód wygrał sprawę w 80 %. I dokonując stosunkowego rozliczenia poniesionych przez strony kosztów.