Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSA w SO Grzegorz Ślęzak
Sędziowie	SSO Dariusz Mizera (spr.) SSR del. Anna Strzelczyk
Protokolant	st. sekr. sąd. Alicja Sadurska

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa K. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 2 maja 2018 roku, sygn. akt I C 148/13

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 677/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 lutego 2013 roku powód K. G. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) w M. jako przedsiębiorca zagraniczny działający przez swój oddział (...) S.A. Oddział w P. w W. na rzecz powoda kwoty 12.061,24 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 września 2012 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda podał, że 5 sierpnia 2012 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ motocykl marki S. (...) o nr rej. (...). Sprawca wypadku poruszał się pojazdem, dla którego zawarto umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznym z pozwanym. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania.

W odpowiedzi na pozew z dnia 20 maja 2013 roku pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany zakwestionował powództwo co do jego zasadności i wysokości roszczeń.

W uzasadnieniu podano, iż uszkodzenia w motocyklu nie mogły powstać w miejscu i okolicznościach zdeklarowanych przez powoda w toku postępowania likwidacyjnego i w pozwie. Pozwany nigdy nie uznał swojej odpowiedzialności .

Na rozprawie z dnia 16 lutego 2017 roku pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa podnosząc, iż portfel został nabyty przez (...) S.A. w W.. (...) S.A. w W. wniósł o wezwanie jego mocodawcy do udziału w sprawie i zwolnienie (...).

Postanowieniem z dnia 16 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) S.A. w W.. , która wniosła o oddalenie powództwa z tą samą argumentacją , na którą powoływał się jej poprzednik prawny.

Wyrokiem z dnia 2 maja 2018r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim

po rozpoznaniu sprawy z powództwa K. G. przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę

1. zasądził od pozwanego (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda K. G. kwotę 8.097,10 zł (osiem tysięcy dziewięćdziesiąt siedem złotych i dziesięć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 06 września 2012 roku do dnia zapłaty;

2. oddalił powództwo w pozostałej części;

3. zasądził od pozwanego (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda K. G. kwotę 551 (pięćset pięćdziesiąt jeden ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu

4. nakazał ściągnąć od pozwanego (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz kwotę 2.908 (dwa tysiące dziewięćset osiem ) złotych tytułem wydatków na opinie biegłego.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 5 sierpnia 2012 roku w godz. popołudniowych, w miejscowości S. na ul. (...) kierujący pojazdem marki H. (...) o nr rej. (...) - J. A. na ostrym luku drogi nie zauważył nadjeżdżającego z przeciwka K. G. podróżującego z pasażerką K. P. motocyklem marki S. o nr rej. (...) i zajechał im drogę. Powód chcąc uniknąć zderzenia pojazdów wykonał gwałtowny skręt w prawo na pobocze doszło do wywrócenia się motocykla prawą stroną, na prawe pobocze drogi, powodując jego uszkodzenia.

Motocykl upadł . Podróżujący nim , w momencie upadanie pojazdu , zeskoczyli z pojazdu. Motocykl w początkowej fazie wywracania najpierw kontaktował pokrywą silnika i prawym podnóżkiem o asfalt, co doprowadziło do wzdłużnych głębokich rys widocznych na obudowie silnika jak i na podnóżku z widocznymi ciemnymi plamami. Następnie przednie koło znalazło się na poboczu, gdzie motocykl przewrócił się na prawy bok, o czym świadczyło punktowe wgniecenie tłumika zarówno po wewnętrznej jak i zewnętrznej jego stronie.

Nie doszło do zderzenia motoru z samochodem, gdyż K. G. podjął manewr obronny w postaci gwałtownego skrętu w prawo. Powód doskonale znał to miejsce, ponieważ znajdowało się ono w pobliżu jego miejsca zamieszkania. Zadawał sobie sprawę jak niebezpieczny to zakręt . Zbliżając się do luku drogi, zredukował prędkość do ok. 20 km/h. Także pojazd sprawcy poruszał się z niewielką prędkością ponieważ dojeżdżał do skrzyżowania. Przed zdarzeniem motocykl nie posiadał żadnych uszkodzeń.

W wyniku zdarzenia w motorze uszkodzeniu uległy: błotnik przedni, lampa przednia, prawa osłona wskaźników zegarów, kierownica, dźwignia hamulca ręcznego prawego, osłona prawa chłodnicy- widoczne odpryski powłoki lakierniczej na prawym boku, lusterko prawe, kierunkowskaz prawy przedni, ciężarek, obudowa alternatora, pokrywa sprzęgła, wspornik dźwigni hamulca, rama prawa strona - poszycie siedzenia, podnóżek przedni z podstawą, podnóżek tylny, tłumik prawy.

Celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy motocykla marki S. (...) o nr rej. (...) przy użyciu oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu tj. takich części z jakich producent wyprodukował dany pojazd, przy uwzględnieniu rzeczywistego zakresu uszkodzeń motocykla do stanu sprzed szkody oraz średniej stawce za roboczogodzine w wysokości 100 zł wynosi ok. 8.097,10 zł brutto.

Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne i odmówił wypłaty odszkodowania.

W dniu 30 września 2016 roku nastąpiło przeniesienie portfela ubezpieczeń(...) S.A. Oddział w (...) na rzecz (...) S.A.

Podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych stanowiły dokumenty przedłożone przez strony postępowania, które ocenione zostały przez pryzmat wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego oraz reguł logicznego rozumowania.

Nadto Sąd oparł się na wiarygodnych zeznaniach powoda K. G., który opowiedział przebieg zdarzeń oraz świadków: J. A. i K. P., którzy byli naocznymi świadkami zdarzenia. J. A. bezspornie uznał się winnym zaistniałej sytuacji. Sąd dał również wiarę świadkom: W. G., G. K. oraz R. M., którzy widzieli motor powoda przed zdarzeniem i potwierdzili, iż nie miał żadnych uszkodzeń przed zaistniałym zdarzeniem. Sąd uznał zeznania świadka R. L., który dokonywał oględzin pojazdu po zdarzeniu, za wiarygodne. Świadek podczas oględzin stwierdził uszkodzenia prawej strony motocykla począwszy od lampy, kierownicy, podnóżka, dźwigni hamulca siodła , zwiernika, osłon po prawej stronie tłumika oraz ,że po lewej stronie pojazd nie posiadał żadnych uszkodzeń.

Uszkodzenia te w ocenie świadka mogły powstać w wyniku upadku w przedmiotowym zdarzeniu. Świadek nie stwierdził na pojeździe śladów roślinności, ale przyznał, iż pobocze w miejscu zdarzenia jest nierówne , kamieniste z naniesionym żwirem i gdzieniegdzie rzadką, rachityczną trawą.

Sąd nie znalazł żadnych podstaw ku temu, by odmówić wiary zeznaniom świadka J. A. - sprawcy zdarzenia ,który wprost przyznał ,że nie zauważył powoda , zajechał mu drogę (ściął zakręt) w wyniku czego powód zjechał na pobocze i tam jego pojazd się przewrócił. Świadek przyznał, że to była jego ewidentna wina. Z relacji świadka ewidentnie wynika , iż motocykl powoda upadł na prawy bok . Upadek miał miejsce na poboczu, które świadek określił mianem kamienistego

Także Sąd przeprowadzając dowód z zeznań świadka zdarzenia - pasażerki K. P. nabrał przekonania, że świadek ten relacjonuje zdarzenie do którego doszło naprawdę. Świadek wyraźnie podała ,że po zajechaniu drogi przez H. , motocykl zjechał na pobocze i przewrócił się na prawy bok.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się na opinii biegłego w dziedzinie rekonstrukcji wypadków drogowych i rzeczoznawstwa samochodowego M. D. .

Dokonując oceny powyższej opinii Sąd powołując bogate orzecznictwo Sadu Najwyższego miał na względzie, iż dowód z opinii biegłego jest dowodem szczególnym, jest bowiem dopuszczony na okoliczności wymagające wiedzy specjalnej (art. 278§ 1 k.p.c.). To oznacza, że wprawdzie dowód ten podlega ocenie przez Sąd w ramach swobodnej oceny, to jednak jej kryteria są inne, niż te, które odnoszą się do pozostałych dowodów. Sąd nie może bowiem przy wykorzystaniu chociażby własnej wiedzy, kwestionować ustaleń biegłego. Może natomiast ocenić opinię pod kątem jej zupełności, rzetelności w świetle wiedzy ogólnej, czy też poprawności logicznej.

Oceniając z tego punktu widzenia opinię biegłego mgr inż. M. D. należy stwierdzić, iż biegły udzielił rzetelnej i logicznej odpowiedzi na zadane mu

pytania. Jednocześnie Sąd nie stwierdził w treści tejże opinii żadnych błędów ani uchybień. Biegły zastosował właściwe dla przedmiotu opinii kryteria zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania, oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Na tej podstawie należało dokonać pozytywnej oceny przedmiotowego dowodu. Skoro opinia biegłego spełniała wszelkie wskazane powyżej kryteria należało uwzględnić wypływające z niej wnioski i wzbogacić o nie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Opinia ta nadto w pełni koreluje z zeznaniami świadków okoliczności faktyczne zdarzenia wynikające z zeznań. Czyniąc ustalenia Sąd nie oparł się na pisemnej opinii biegłego z dziedziny motoryzacji i ruchu drogowego oraz powypadkowej diagnostyki i wyceny wartości pojazdu mgr inż. B. B.,. Ustalenia biegłego zawarte w pisemnej opinii były sprzeczne wiarygodnymi wyczerpującymi opiniami biegłego M. D., z której wynikało, iż analiza materiału zebranego w sprawie nie dawała podstaw, aby kwestionować możliwość powstania uszkodzeń w przedmiotowym motocyklu, w okolicznościach wskazanych przez uczestników zdarzenia. Nadto biegły B. B. w ustnej opinii uzupełniającej, po zapoznaniu się z argumentacją zawartą w prywatnej pisemnej opinii P. D., na karcie 145 ostatecznie przyznał, że nie można wykluczyć, iż mechanizm powstania uszkodzeń w pojeździe powoda był taki, jak podał powód.

Biegły M. D. jak już wyżej podano, dokonał prawidłowej i bardzo szczegółowej analizy przebiegu zdarzenia i odniósł się do wszystkich zgłoszonych przez stronę pozwaną oraz powoda zarzutów do opinii i szczegółowo uzasadnił stanowisko. Ustalenia biegłego są skorelowane z relacją naocznych świadków, którzy potwierdzili, iż motocykl przewrócił się na prawy boku i doznał uszkodzeń.

W szczególności biegły powołał się na załączone do akt szkody fotografie miejsca zdarzenia. Występują tam takie ślady, które mogą wskazywać na upadek motocykla w tym miejscu w postaci punktowych wgnieceń w podłożu, , ślady wytarcia trawy. Są też ślady wysycenia w asfalcie w postaci ciemnej smugi znajdującej się przy krawędzi jezdni( kserokopia zdjęć k 174) W ocenie biegłego mechanizm zdarzenia mógł przebiegać następująco : kierujący motocyklem widząc zagrożenie w postaci nadjeżdżającego z przeciwka auta ,wykonał manewr obronny w postaci gwałtownego skrętu w prawo, co skutkowało utratą stateczności kierunkowej. Pojazd zarzuciło. Motocykl w początkowej fazie wywracania się kontaktował pokrywą silnika j podnóżkiem o asfalt , co doprowadziło do postania głębokich , wzdłużnych rys widocznych na obudowie silnika oraz na podnóżku ( na zdjęciach z akt szkody ) Następnie jego przednie koło znalazło się na poboczu, gdzie pojazd . przy niewielkiej prędkości się przewrócił na prawy bok, o czym może świadczyć punktowe wgniecenie tłumika zarówno po wewnętrznej jak i zewnętrznej jego stronie .Na skutek skręcenia kierownicy w prawo przy jednoczesnym wbiciu się manetki hamulca w podłoże mogło dojść do uszkodzeń przedniego błotnika. W podłożu miękkim widoczne są punktowe wgłębienia, które mogą przemawiać za takim przebiegiem wypadku. W wyniku mocnego skrętu kierownicy pod ciężarem motocykla mogło dojść do jej skrzywienia , jak również do uszkodzeń osłon zegarów. Dźwignia hamulca nosi ślady ziemi. ( k-188-189 )

Na miejscu zdarzenia nie zabezpieczono żadnych śladów kryminalistycznych- nie ujawniono śladów hamowania, położeń pokolizyjnych pojazdów, śladów upadku pojazdu- stąd nie jest możliwa pełna analiza czasoprzestrzenna . Brak powyższej analizy nie może więc dyskwalifikować opinii biegłego .

Jako nieprzydatne dla rozstrzygnięcia Sąd ocenił zeznania świadka J. B.. Świadek nic widział zdarzenia i wypowiadał się na okoliczności, które mogą być stwierdzone w wyniku przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego.

Podstawę ustaleń faktycznych sądu winny stanowić osobowe źródła dowodowe. Pewne rozbieżności w opisie przebiegu zdarzenia w relacji powoda nie dyskwalifikują jego zeznań. Należy je tłumaczyć znacznym upływem czasu od momentu zdarzenia. Należy pamiętać ,że uczestnictwo w takim zdarzeniu wiąże się z ogromnym stresem, który może wpływać na postrzeganie przebiegu zdarzenia. Osoba uczestnicząca w kolizji nie jest nastawiona na analizowanie i rejestrowanie jej przebiegu, lecz podejmowanie manewrów obronnych.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, iż powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż pozwany nie uznał swojej odpowiedzialności, gdyż jak uważał uszkodzenia w przedmiotowym motocyklu nie mogły powstać w miejscu i okolicznościach zdeklarowanych przez powoda w toku postępowania likwidacyjnego.

Stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów przedłożonych do akt sprawy oraz znajdujących się w aktach szkody, opinii biegłego, jak również zeznań powoda oraz świadków.

Zgodnie z przepisem art. 822 kc w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 kc).

Wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 kc i art. 361 kc.

Zgodnie z dyspozycją art. 361 § 1 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła. W myśl § 2 niniejszego przepisu, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody nie wyrządzono. Przepis art. 361 § 2 kc statuuje zatem zasadę pełnego odszkodowania. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nic może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Jednocześnie naprawieniu podlega jedynie taka szkoda, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów

mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanej i konkretnych okoliczności sprawy.

Zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego /restytucja naturalna/, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Zamierzonym skutkiem wyboru przez poszkodowanego restytucji naturalnej jako formy odszkodowania jest zamiar odzyskania takiej samej sytuacji w dobrach i interesach prawnie chronionych, jak ta, która istniała przed wyrządzeniem szkody. Dlatego zasadnie można przyjmować, iż cechą charakterystyczną tej formy odszkodowania jest dążność do naprawienia poszczególnego naruszonego dobra lub interesu, w przeciwieństwie natomiast do rekompensaty pieniężnej, która pozwala wyrównać szkodę rachunkową w całym majątku.

Jak wynika z opinii biegłego M. D., w wyniku zdarzenia z dnia 5 sierpnia 2012 roku w przedmiotowym motocyklu uszkodzenia uległy: błotnik przedni, lampa przednia, zespół zegarów, kierownica, dźwignia hamulca ręcznego prawego, osłona prawa chłodnicy oleju na której widoczne odpryski powłoki lakierniczej na prawym boku, lusterko prawe, kierunkowskaz prawy przedni, ciężarek, obudowa alternatora, pokrywa sprzęgła, wspornik dźwigni hamulca, rama prawa strona - poszycie siedzenia, podnóżek przedni z podstawą, podnóżek tylny, tłumik prawy. Celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy motocykla marki S. (...) o nr rej. (...) przy użyciu oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu tj. takich części z jakich producent wyprodukował dany pojazd, przy uwzględnieniu rzeczywistego zakresu uszkodzeń motocykla do stanu sprzed szkody oraz średniej stawce za roboczogodzine w wysokości 100 zł wynosi ok. 8.097,10 zł brutto.

Natomiast brak było korelacji między uszkodzeniami kasku motocyklowego i kurtki motocyklowej a przebiegiem zdarzenia deklarowanego przez powoda. Na zewnętrznym poszyciu kurtki nie ujawniono żadnych śladów wskazujących o kontakcie zewnętrznego materiału kurtki z podłożem, a takowe ślady, czy to w postaci zabrudzeń, czy otarć powinny pozostać. Ponadto kurtka została zaopatrzona w dodatkowe napy, które zabezpieczają suwak przed uszkodzeniem mechanicznym tj., wyrwaniem, co wyklucza jego uszkodzenie w deklarowanym zdarzeniu. Na kasku brak było również uszkodzeń charakterystycznych dla upadku i uderzenia kasku o podłoże, czy też przemieszczenia się po nim.

Brak jest również korelacji pomiędzy uszkodzeniem chłodnicy ( poza jej osłoną) a zdarzeniem. Na elementach zewnętrznych chłodnicy nie ujawniano śladów świadczących o jej nieszczelności, które powinny występować na kolektorze wdechowym na powierzchni chłodnicy lub podłożu.

Podobnie jako uszkodzone w wypadku uznane zostały jedynie osłona zegarów. Same zaś wskaźniki zegarów występujące osobno dla wskazań [prędkości jazdy i obrotów silnika nie noszą śladów uszkodzeń

Łączna kwota należnego powodowi odszkodowania wynosi zatem 8.097,10 zł taką też kwotę Sąd zasądził na rzecz powoda, o czym orzekł w punkcie 1. wyroku,

równocześnie oddalając powództwo w pozostałym zakresie, o czym orzeczono w punkcie 2.

Przechodząc do roszczenia powoda w przedmiocie odsetek należy uznać jego zasadność. Zgodnie z art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za okres opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności za które wierzyciel nie odpowiada. Pozwany pismem z dnia 6 sierpnia 2012r. potwierdził przyjęcie zawiadomienia o szkodzie. Wyliczenie należnego powodowi odszkodowania nie powinno nastręczać problemów, sprawa nie była skomplikowana. Wypłata odszkodowania powinna nastąpić w terminie 30 dni od zgłoszenia szkody. Powód dochodzi zapłaty odsetek po upływie 30 dni od dnia przyjęcia zawiadomienia o szkodzie. Zgodnie z żądaniem pozwu termin 30 dni minął z dniem 6 września 2012r.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. Powód wygrał sprawę w 67%, pozwany wygrał sprawę w 33%. Po kompensacie pozwany winien zapłacić na rzecz powoda kwotę 551 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzekł w pkt 3.

Na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego, tytułem wydatków na opinię biegłego wyłożonych przez Skarb Państwa kwotę 2.908,00 zł, o czym orzekł w pkt 4.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany zaskarżając wyrok w części uwzględniającej powództwo co do kwoty 8.097,10 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 września 2012 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu wskazanych w pkt 3 oraz 4 sentencji wyroku;

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) powołując się na zgłoszone w piśmie z dnia 10 sierpnia 2017 r. zastrzeżenie do protokołu - naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 227 k.p.c. w zw. z art. 207 § 6 k.p.c., art. 217 § 1 i 3 k.p.c., oraz art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dopuszczenie postanowieniem Sądu z dnia 28 czerwca 2017r. dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia wysokości szkody zaistniałej w wyniku zdarzenia z dnia 5 sierpnia 2012 r. w motocyklu (...) 1400 o nr rej. (...), w sytuacji, gdy ten wniosek dowodowy powoda został zgłoszony dopiero na rozprawie w dniu 16 lutego 2017 r. (a więc po 4 latach od wniesienia pozwu), a zatem w świetle przywołanych przepisów należało go obligatoryjnie pominąć jako ewidentnie spóźniony i zmierzający do przedłużenia postępowania; powód w żaden sposób nie uzasadnił, aby zachodziły jakiekolwiek przesłanki dla zgłoszenia wniosku w tak późnym czasie, a stanowisko pozwanego, kwestionujące wysokość szkody było powodowi od początku znane; tak wadliwie dopuszczony dowód niewątpliwie wpłynął na wynik niniejszego procesu, bowiem bez jego przeprowadzenia żądanie pozwu nie mogło zostać uznane za wykazane co do wysokości;

2) naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. oraz poprzez:

a) bezkrytyczne oparcie przez Sąd ustaleń faktycznych na niespójnej, nielogicznej i wewnętrznie sprzecznej opinii biegłego M. D., która z uwagi na błędy i braki nie może stanowić podstawy rozstrzygnięcia, a co doprowadziło do błędnego uznania przez Sąd, że do części ujawnionych uszkodzeń motocykla powoda doszło w deklarowanych warunkach zdarzenia z dnia 5 sierpnia 2012r., a to w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie takiego założenia, sam zaś powód w toku procesu zmienił stanowisko co do okoliczności zdarzenia względem własnych oświadczeń podnoszonych w toku likwidacji szkody przed procesem;

b) bezkrytyczne oparcie przez Sąd ustaleń faktycznych na „zeznaniach” powoda i świadków J. A. oraz K. P., które nie korespondują z dowodami o charakterze obiektywnym (w tym choćby dokumentacji fotograficznej uszkodzeń motocykla), a nadto w sytuacji, w której powód w toku procesu - po zapoznaniu się z twierdzeniami ubezpieczyciela - zmienił stanowisko co do okoliczności zdarzenia względem własnych oświadczeń podnoszonych w toku likwidacji szkody przed procesem;

c) uznanie, że powód wykazał w niniejszym postępowaniu przesłanki odpowiedzialności pozwanego;

3) powołując się na zgłoszone w piśmie z dnia 10 sierpnia 2017 r. zastrzeżenie do protokołu - naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 227 k.p.c. w zw. z art. 207 § 6 k.p.c., art. 217 § I i 3 k.p.c., oraz art. 278 § I k.p.c. i 286 k.p.c. poprzez oddalenie postanowieniem Sądu z dnia 28 czerwca 2017 r. wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego, a przez to uniemożliwienie w sposób pozbawiony wad wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a sytuacji gdy opinia biegłego D. była niespójna i wewnętrznie sprzeczna;

Powołując się na powyższe zarzuty skarżący wnosił o:

1. zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa co do dalszej kwoty 8.097,10 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 września 2012 r do dnia zapłaty oraz stosowne rozstrzygnięcie o kosztach postępowania;

2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w II instancji w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie wnosił o uchylenie wyroku w zaskarżonej części oraz przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania, w tym także w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za obie instancje.

Ponadto zawarł w apelacji wniosek w trybie art 380 k.p.c. wnosząc o rozpoznanie postanowienia Sądu I Instancji z dnia 28 czerwca 2017 r. w przedmiocie wniosku dowodowego pozwanego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego na okoliczności jak w postanowieniu Sądu z dnia 10 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne czyniąc je podstawą swojego rozstrzygnięcia.

Rozważając kolejno zarzuty skargi apelacyjnej stwierdzić należy, iż zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. w zw. z art. 207 § 6 k.p.c., art. 217 § 1 i 3 k.p.c., oraz art. 278 § 1 k.p.c. opisany w pkt 1 apelacji nie ma uzasadnionych podstaw. Skarżący zdaje się bowiem zapominać, iż dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia wysokości szkody nastąpiło co prawda dopiero po prawie 4 latach procesu jednakże nie wpłynęło to na zaistnienie zwłoki w postępowaniu a to z tego powodu , że w pierwszej kolejności rozstrzygana była kwestia zasady odpowiedzialności pozwanego co było kwestią kluczową w sprawie. W przypadku bowiem stwierdzenia braku odpowiedzialności po stronie pozwanego dopuszczenie dowodu na okoliczność wysokości szkody mogłoby okazać się zbędne. Tym samym dopuszczenie dowodu po tak długim czasie od wniesienia pozwu nie należy rozpatrywać w kategorii naruszenia procesowego zwłaszcza, że to pozwany inicjował kolejne opinie biegłych gdzie rozstrzygana była kwestia zasady odpowiedzialności..

Nie sposób także dopatrywać się naruszenia przepisów określonych szczegółowo w pkt 2 i 3 apelacji. Zarzuty te obszernie umotywowane w zasadzie sprowadzają się do zakwestionowania wielokrotnie uzupełnianej opinii biegłego M. D. w kontekście pozostałego materiału dowodowego oraz zarzucają błędne oddalenie wniosku o wydanie opinii przez kolejnego biegłego. Nie sposób się jednak zgodzić z tezami zawartymi w tych zarzutach.

Przypomnieć w tym miejscu należy, iż opinie biegłych podlegają, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz co odróżnia je pod tym względem, to szczególne dla tych dowodów kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (wyrok SN z 15.11.2002r., V CKN 1354/00, opubl. w LEX nr 77046). W efekcie specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez Sąd do tych kryteriów oceny stanowi więc wystarczające i należyte uzasadnienia przyczyn uznania opinii biegłych za przekonujące (wyrok SN z 7.04.2005r., II CK 572/04, opubl. w LEX nr 151656).

Stąd jedynie gołosłowna polemika oraz dezaprobata pozwanego w stosunku do wniosków biegłego – niekorzystnych z punktu widzenia jego interesów w sprawie – nie mogły stanowić skutecznej podstawy przedmiotowego środka odwoławczego, uzasadniającej żądania pozwanego, w tym prowadzenia dalszego postępowania dowodowego aż do ewentualnego uzyskania pożądanych przez pozwanego wyników tego postępowania.

Szczególnie, że wnioski środka dowodowego w postaci opinii biegłego mają być jasne, kategoryczne i przekonujące dla Sądu jako bezstronnego arbitra w sprawie, dlatego gdy opinia biegłego czyni zadość tym wymogom,
a nadto biegły w istocie ustosunkował się do zgłoszonych zastrzeżeń pozwanego, co pozwala uznać znaczące dla istoty sprawy okoliczności za wyjaśnione, to nie zachodzi potrzeba dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (wyrok SN z 21.11.1974r., II CR 638/74, opubl. w OSP 1975/5/108). Granicę obowiązku prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy, okoliczność zaś, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadał się kompetentny pod względem fachowości biegły, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z kolejnych opinii. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony (postanowienie SN z 3.09.2008r., I UK 91/08, opubl. w LEX nr 785520).

Z powyższych powodów brak było również podstaw do uwzględnienia wniosku dowodowego na etapie postępowania apelacyjnego.

Mechanizm zaistnienia zdarzenia przedstawiony przez biegłego wydaje się być przekonujący a ocena opinii dokonana przez Sąd Rejonowy jawi się jako zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Skarżący w apelacji przedstawia własną subiektywną wersję zdarzenia polemizując z wnioskami opinii biegłego M. D. kilkakrotnie zresztą uzupełnianej.

W orzecznictwie przyjmuje się, że polemika z ustaleniami sądu pierwszej instancji i przedstawianie własnej wersji wydarzeń nie stanowi wystarczającej podstawy uwzględnienia apelacji. Dla skutecznego podniesienia zarzutu obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. konieczne jest wykazanie, rażącego naruszenia dyrektyw oceny dowodów i wyprowadzania wniosków. Ocena dowodów, należy do istoty sędziowskiego wymiaru sprawiedliwości realizowanego przez sąd pierwszej instancji, ingerencja sądu drugiej instancji możliwa jest tylko wówczas gdy skarżący wykaże, iż sąd pierwszej instancji rażąco uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r., sygn. akt II UKN 151/98 - OSNAPiUS rok 1999, nr 15, poz. 492; z 4 lutego 1999 r., sygn. akt II UKN 459/98 - OSNAPiUS rok 2000, nr 6, poz. 252).

Poza tym wypada jeszcze wskazać, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. ( por. postanowienie SN z 10.01.2002r. II CKN 572/99 baza Legalis, wyrok SN z 27.09.2002r. II CKN 817/00 baza Legalis ).

Trudno dopatrywać się w rozumowaniu Sądu Rejonowego uchybienia zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego zwłaszcza, że wywód Sądu wydaje się być dostatecznie czytelny i znajduje swoje oparcie w jasnej i pełnej opinii biegłego M. D. oraz w pozostałym materiale dowodowym. .

Reasumując nie doszło w sprawie do naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów prawa procesowego wskazywanych w apelacji dlatego też na podstawie art. 385 k.p.c. należało oddalić apelacje jako oczywiście bezzasadną.