Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSA w SO Grzegorz Ślęzak
Sędziowie	SSO Dariusz Mizera (spr.) SSR del. Mariusz Kubiczek
Protokolant	st. sekr. sąd. Beata Gosławska

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 23 marca 2018 roku, sygn. akt I C 139/17

1. oddala apelację;

2. zasądza od pozwanego (...)w W. na rzecz powoda K. K. kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSO Dariusz Mizera SSR Mariusz Kubiczek

Sygn. akt II Ca 704/18

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 02-03-2017r. powód K. K., działający przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o zasądzenie od pozwanego(...)w W.:

1. kwoty 9 000 zł wraz z odsetkami za opóźnienie począwszy od dnia 25 września 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez niego krzywdę wynikającą z urazu odniesionego w zdarzeniu z dnia (...) roku,

2. kwoty 975 zł tytułem odszkodowania za koszty poniesione w związku z leczeniem powypadkowym, wraz z odsetkami za opóźnienie: a/ co do kwoty 675 zł począwszy od dnia 25 września 2016 r. do dnia zapłaty, b/ co do kwoty 300 zł począwszy od dnia 12 listopada 2016 r. do dnia zapłaty,

3. kwoty 225 zł wraz z odsetkami za opóźnienie począwszy od dnia 12 listopada 2016 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za koszty przejazdów do placówek medycznych w przebiegu leczenia powypadkowego,

4. kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód doznał szkody w wypadku komunikacyjnym, którego sprawca kierował pojazdem objętym ubezpieczeniem OC na podstawie umowy zawartej z (...) w W..

Pełnomocnik pozwanego nie uznał żądania pozwu wnosząc o jego oddalenie i zwrot kosztów procesu. Podniósł, że doznane przez powoda urazy były powierzchowne i nie uzasadniają przyznania zadośćuczynienia oraz nie uzasadniały leczenia powodującego koszty wskazane w pozwie.

Wyrokiem z dnia 23 marca 2018 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie po rozpoznaniu sprawy z powództwa K. K. przeciwko (...) w W. o zapłatę 10.200,00 zł

1. zasądził od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda kwotę 3.975,00 zł (trzy tysiące dziewięćset siedemdziesiąt pięć złotych ) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie :

- od kwoty 3675,00 zł (trzy tysiące sześćset siedemdziesiąt pięć złotych ) od dnia 25 września 2016 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 300,00 zł (trzysta złotych ) od dnia 12 listopada 2016 roku do dnia zapłaty,

2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

3. nie obciążył powoda K. K. obowiązkiem zwrotu kosztów procesu.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu (...) roku w P. przy ulicy (...), z winy kierującego samochodem ciężarowym marki M. o numerze rejestracyjnym (...) doszło do zdarzenia drogowego. Sprawca M. B. doprowadził do zderzenia z samochodem marki T. o nr rejestracyjnym (...), którym kierował W. B., a którego pasażerem był powód. Samochód T. (...) został uderzony w tył przez samochód ciężarowy. Powód siedział z tyłu. M. B. został ukarany mandatem karnym. Jego pojazd był w dacie zdarzenia ubezpieczony w (...) nr polisy: (...).

Powód bezpośrednio po wypadku został przewieziony na Izbę Przyjęć (...) (...) Szpitala (...) w P.. Przy wypisie (w tym samym dniu) powód dostał zalecenia stosowania zimnych okładów, maści i leków przeciwbólowych oraz konsultacji w POZ.

Powód przeszedł w okresie od dnia 15 sierpnia 2016 roku do dnia 28 sierpnia 2016 roku rehabilitację zleconą przez ortopedę. Na rehabilitację w ramach NFZ musiałby czekać do stycznia następnego roku.

Powód od dnia 29 czerwca 2016 roku do dnia 23 września 2016 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Powód poniósł koszty leczenia: koszt kołnierza ortopedycznego - 75 zł, badań, wizyt lekarskich, rehabilitacji - 900 zł.

Powód poniósł koszty w związku z dojazdami do placówek medycznych. Od dnia 6 czerwca 2016 roku do dnia 30 sierpnia 2016 roku przejechał łącznie 270 km. Powód korzystał z samochodu marki M. (...) o nr rej. (...), o pojemności silnika 1 (...) cm3.

Przed wypadkiem powód był aktywny fizycznie i brał udział w zawodach sportowych.

Po przewiezieniu karetką pogotowia ratunkowego do Izby Przyjęć Szpitala (...) w P. powód zgłaszał bóle barku i łopatki prawej, okolicy L-S i ogonowej. Wykonano rtg barku, łopatki, kręgosłupa L-S, kości ogonowej - bez zmian urazowych kostnych. 09.05.2016 r. zgłosił się do (...) w B. gdzie zlecono leki {D. D.} i wydano zwolnienie lekarskie. Podczas następnej wizyty przedłużenie zwolnienia , a w wykonanym rtg kręgosłupa szyjnego {18.05.2016} bez zmian pourazowych.

Od 06.06.2016 r. do 26.09.2016 r. leczony w poradni (...) {zwolnienie lekarskie do 29.09.2016 r.}.Po tym okresie dalszego leczenia nie prowadzono.

Zgłaszał bóle barku prawego z drętwieniem ręki prawej oraz kręgosłupa L-S i okolicy kości ogonowej z ograniczeniem ruchomości.

Stosowano rehabilitację.

Obecnie skarży się na bóle powysiłkowe barku prawego i łopatki prawej.

W wyniku przedmiotowego wypadku powód doznał:

• stłuczenia głowy,

• stłuczenia z urazem skrętnym kręgosłupa szyjnego i barku prawego,

• stłuczenia kręgosłupa lędźwiowego i kości ogonowej.

Silne dolegliwości bólowe okolicy barku i łopatki prawej do 2,5 miesiąca, zmniejszające się końca 2016 r. obecnie okresowe – powysiłkowe. Znaczne dolegliwości bólowe kręgosłupa L-S i kości ogonowej przez miesiąc, ustępujące do sierpnia 2016 r. Brak podstaw do orzeczenia trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Uzasadnione koszty poniesione przez powoda w trakcie leczenia to zakup kołnierza {koszt wg. faktury} i leków p/bólowych {ok. 60 zł}. Koszty wizyt prywatnych i prywatnej rehabilitacji zasadne ze względu na ich potrzebę oraz czas oczekiwania chcąc je wykonać w ramach NFZ.

Mechanizm urazu w pełni uzasadnia powstanie wymienionych powyżej urazów i związanego z ich wystąpieniem leczenia powoda. Powód siedział z tyłu małego samochodu {T. (...)} uderzonego od tyłu przez samochód ciężarowy.

Dnia 25 sierpnia 2016 roku pozwany został wezwany do zapłaty zadośćuczynienia 1000 zł za krzywdę doznaną wskutek zdarzenia z dnia (...) roku oraz odszkodowania (koszty leczenia ¬ 785 zł), co poszerzono wezwaniem uzupełniającym z dnia 11 października 2016 roku (o wydatki w związku z leczeniem 525 zł)

Dnia 18 listopada 2016 roku pozwany odmówił w decyzji przyjęcia odpowiedzialności za skutki wypadku i zapłacenia żądanych świadczeń. Swoje stanowisko uzasadnił stwierdzeniem, że w podanych okolicznościach nie mogło dojść do wystąpienia jakichkolwiek uszkodzeń ciała czy rozstroju zdrowia ani krzywdy wymagającej rekompensaty. Według pozwanego dokumentacja medyczna oraz badania przeprowadzone przez lekarzy orzeczników dowodzą, iż zdarzenie nie pozostawiło żadnych trwałych następstw i nie stwierdzono odchyleń od stanu prawidłowego, zaś zmiany w odcinku L-S kręgosłupa są wynikają z przewlekłych procesów starzeniowych i cywilizacyjnych.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy stwierdził, iż powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy Sąd ustalił na podstawie dowodu z opinii biegłego oraz zeznań powoda i świadków, a także powołanych dokumentów dotyczących zgłoszenia roszczeń i przyznania świadczeń oraz dotyczących kosztów leczenia. Nie była sporna odpowiedzialność pozwanego co do zasady.

Podstawą żądania powoda jest przepis art. 444 § 1 i 2 oraz 455 § 1 kc.

Zgodnie z art. 444 § 1 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Stosownie do art. 444 § 2 kc, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Art. 445 § 1 stanowi, że w wypadkach przewidzianych w art. 444 sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 444 § 1 kc polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka (np. rany, złamania). Naruszenie to może dotyczyć nie tylko samej powłoki cielesnej, ale również tkanek oraz narządów wewnętrznych (uszkodzenie organów wewnętrznych). Rozstrój zdrowia natomiast wyraża się w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów bez ich widocznego uszkodzenia (np. zatrucie, nerwica, choroba psychiczna). Możliwe jest jednoczesne zaistnienie uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności konkretnej sprawy mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, prognozę na przyszłość, wiek poszkodowanego.

Zadośćuczynienie określone w art. 445 § 1 kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc winna być utrzymana w rozsądnych granicach. Winna to być zatem kwota „odpowiednia”. Dla oceny, czy określona suma jest „odpowiednim” w rozumieniu art. 445 § 1 kc zadośćuczynieniem za doznaną krzywdę, decydujące znaczenie ma charakter i rozmiar krzywdy doznanej przez poszkodowanego. Nie bez znaczenia jest tak ze szeroko rozumiana sytuacja życiowa, w jakiej znajduje się poszkodowany. Na ocenę tę nie ma natomiast wpływu sytuacja – w szczególności majątkowa – sprawcy szkody.

Powód nie doznał uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U.2013.954 j.t.). Nie należy jednak zapominać, iż procentowy rozmiar uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia jest tylko jednym (posiłkowym) z kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia i nie determinuje tej kwoty bez uwzględnienia wszystkich innych okoliczności sprawy. Sąd obowiązany jest uwzględnić także rodzaj, natężenie i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych powoda.

Powód w wyniku wypadku doznał urazów fizycznych oraz stresu spowodowanego samym wypadkiem i koniecznością poddania się leczeniu, odczuwał dolegliwości bólowe oraz z powodu urazów i dolegliwości bólowych doznawał ograniczeń w uprawianiu sportu, co dotychczas było jego sposobem spędzania wolnego czasu. Ograniczenia takie powodowały dodatkowy dyskomfort. Powód był okresowo wyłączony z życia zawodowego.

Cierpienie powoda z powodu urazów było umiarkowane. Wypadek nie spowodował trwałych skutków dla zdrowia. Leczenie okazało się skuteczne. Bezsprzecznie jednak powód doznał bólu oraz stresu związanego z udziałem w wypadku oraz dyskomfortu spowodowanego obniżoną sprawnością w okresie po wypadku. Silne dolegliwości bólowe okolicy barku i łopatki prawej do 2,5 miesiąca, zmniejszające się końca 2016 r. obecnie okresowe – powysiłkowe. Znaczne dolegliwości bólowe kręgosłupa L-S i kości ogonowej przez miesiąc, ustępujące do sierpnia 2016 r.

Biorąc pod uwagę wszystkie przytoczone okoliczności Sąd uznał, iż odpowiednią kwotą zadośćuczynienia powinna być łącznie kwota 3 000 zł. W pozostałym zakresie powództwo o zadośćuczynienie zostało oddalone jako zbyt wygórowane w okolicznościach sprawy.

Poniesione przez powoda wydatki badania, wizyty lekarskie, rehabilitację, kołnierz ortopedyczny (łącznie 975 zł) były w pełni uzasadnione, a ich poniesienie przez powoda w kwotach wynikających z załączonych faktur nie budzi wątpliwości, dlatego należało uwzględnić żądanie zasądzenia odszkodowania odpowiadającego wymienionym kosztom mając na uwadze treść zeznań powoda, opinii biegłego, a także znany Sądowi z urzędu fakt długiego oczekiwania na wizyty lekarskie i zabiegi rehabilitacyjne finansowane przez NFZ oraz potrzebę szybkiego zastosowania takich zabiegów w okresie bezpośrednio następującym po wypadku dla złagodzenia bólu i lepszych efektów rehabilitacji. Wydatki na leczenie są normalnym następstwem urazów doznanych w wypadku. Omawiane wydatki są kosztami, których powód nie poniósłby, gdyby mu nie wyrządzono szkody. Nie można przy tym odmówić poszkodowanemu skorzystania z leczenia odpłatnego. Intencją ustawodawcy, wyrażoną w przepisie art. 444 § 1 k.c., było objęcie granicami odszkodowania dochodzonego przez osobę, która doznała szkody w wyniku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, wszelkich kosztów pozostających w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a więc tych, które zostały poniesione w sposób niezbędny i celowy na działania zmierzające do poprawy stanu zdrowia. Przepis art. 444 § 1 k.c. nie nakłada na poszkodowanego obowiązku wykazywania, iż nie mógł skorzystać z państwowej służby zdrowia.

Dojazdy poszkodowanego do lekarzy i na rehabilitację oraz związane z nimi koszty wynikają z uszkodzenia ciała i podlegają kompensacie na gruncie art. 444 § 1 i 361 kc. Udowodnienie wysokości poniesionych kosztów należy jednak do powoda. Nie jest wystarczające powołanie się na stawki określone w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Powód nie udzielił w tym zakresie żadnych informacji będąc reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika. Powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu jako nie udowodnione.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 817 § 1 kc. .

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. Powód

w większości przegrał proces, ale Sąd nie obciążył go obowiązkiem zwrotu odpowiedniej części kosztów pozwanemu, biorąc pod uwagę, że istnieje bardzo duża dysproporcja w sytuacji majątkowej między stronami, uczestnictwo w procesach o zadośćuczynienie i odszkodowania należy do zakresu działalności gospodarczej pozwanego, a ponadto ustalenie wysokości zadośćuczynienia zależało od oceny sądu.

Apelacje od powyższego wyroku wywiódł pozwany zaskarżając wyrok w części zasądzającej od Pozwanego na rzecz Powoda zadośćuczynienie ponad kwotę 1500 zł, tj. częściowo w punkcie 1 oraz w części rozstrzygającej o kosztach postępowania, tj. w punkcie 3.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. Naruszenie norm prawa procesowego, mające istotny i bezpośredni wpływ na wynik sprawy, a to;

a) art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz na dokonaniu oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego;

b) art. 102 kpc poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie poprzez uznanie, że w niniejszej sprawie zachodzą szczególne okoliczności uzasadniające odstąpienie od zasądzenia na rzecz Pozwanego kosztów postępowania, podczas gdy żadne takie okoliczności nie miały miejsca.

II. Naruszenie norm prawa materialnego, a to: art. 445 §1 kc w zw. z art. 444 §1 kc w zw. z art. 6 kc poprzez nieodpowiednią ocenę przyjętych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia w odniesieniu do ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia oraz błędną ocenę doznanej przez Powoda krzywdy, co skutkowało uznaniem, że odpowiednią kwotą zadośćuczynienia dla Powoda jest kwota 3.000 zł, podczas gdy kwota ta jest rażąco zawyżona i nieadekwatna do rozmiaru krzywdy doznanej przez Powoda.

Powołując się na wskazane zarzuty skarżący wnosił o:

1.  zmianę wskazanego wyroku w zaskarżonym zakresie poprzez oddalenie powództwa oraz zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego zwrotu kosztów postępowania, obejmujących koszty postępowania w I i w II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

względnie o:

2.  przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu kosztów postępowania za I i II Instancję.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalania faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne czyniąc je postawą swojego rozstrzygnięcia.

Rozważając w pierwszej kolejności zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. wskazać należy, iż formułując ten zarzut skarżący nie kwestionuje dokonanych ustaleń faktycznych, a w istocie zmierza do zarzucenia Sądowi błędnej subsumcji ustalonego stanu faktycznego pod przepis prawa materialnego co zresztą znalazło swoje odzwierciedlenie w dalszej części apelacji gdzie zawarty jest zarzut naruszenia art. 445 k.c. poprzez zawyżenie przyznanego powodowi zadośćuczynienia. W związku z powyższym Sąd Okręgowy czuje się zwolniony z bliższej analizy zarzutu naruszenia prawa procesowego.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 445 k.c. wypada przypomnieć, iż orzecznictwo Sądu Najwyższego i liczne wypowiedzi doktryny wypracowały kryteria, na podstawie których sąd ocenia, jaką kwotę zadośćuczynienia uznać za „odpowiednią” w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. Ocenny charakter kryteriów wyznaczających wysokość odpowiedniej sumy, o której mowa w art. 445 § 1 k.c., uzasadnia dyrektywę, że zarzut naruszenia tego przepisu przez zawyżenie lub zaniżenie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia pieniężnego może być uwzględniony tyko wyjątkowo w razie oczywistego naruszenia tych kryteriów przez sąd pierwszej instancji. (por. podobnie postanowienie SN z dnia 30 sierpnia 2018r. V CSK 136/18 i powołane tam orzecznictwo, baza Legalis).

Sąd Okręgowy nie dopatruje się w tym zakresie oczywistego naruszenia w/w kryteriów. Fakt, iż dolegliwości spowodowane u powoda nie wywołały u niego trwałego ani też długotrwałego uszczerbku na zdrowiu nie oznacza jeszcze, że powodowi nie należy się zadośćuczynienie, a skoro się należy (co zdaje się przyznawać sam skarżący zaskarżając tylko zadośćuczynienie co do wysokości ) to trzeba pamiętać, iż jego wysokość winna stanowić kwotę należycie kompensującą doznaną krzywdę.

W przedmiotowej sprawie Sąd wskazał jakie kryteria wziął pod uwagę przyznając powodowi kwotę zadośćuczynienia.

Pełnomocnik pozwanego w sposób błędny stara się wiązać bezpośrednio uszczerbek na zdrowiu z wysokością zadośćuczynienia i wskazuje, iż skoro powód nie doznał uszczerbku na zdrowiu to musi skutkować to zmniejszeniem należnego powodowi zadośćuczynienia. Tymczasem nie można decydującego znaczenia przypisywać akcentowanej przez skarżącego okoliczności, iż powód nie odniósł trwałego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. 2013.954 j.t.). Określenie procentowego uszczerbku na zdrowiu może stanowić najwyżej kryterium pomocnicze uwzględniane przy orzekaniu o wysokości zadośćuczynienia. Fakt, że powód nie odniósł trwałego uszczerbku na zdrowiu nie przekreśla jednak tego, że doznał cierpień fizycznych i psychicznych wskazywanych i opisywanych przez Sąd Rejonowy.

Sad I instancji zaakcentował jakie okoliczności uwzględnił przy wymiarze i ustalaniu zadośćuczynienia więc nie ma potrzeby ponownego ich przytaczania. Już tylko na marginesie należy podkreślić , iż zasądzone zadośćuczynienie nie może być symboliczne i winno należycie odzwierciedlać kompensacyjną funkcję zadośćuczynienia. Zasądzona kwota w ocenie Sądu Okręgowego spełnia swoją rolę jako kwoty odpowiedniej w rozumieniu art. 445 k.c. brak zatem podstaw do jej zakwestionowania.

Nie doszło także do naruszenia art. 102 k.p.c. Skarżący co prawda słusznie dostrzega, iż powód w większej części przegrał sprawę w związku z czym co do zasady Sąd winien zastosować zasadę stosunkowego rozdzielenie kosztów procesu i tym samym zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę około 500 zł. Sąd Rejonowy jednakże powołując się na oceny charakter zadośćuczynienia oraz dysproporcje miedzy stronami uznał , iż zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek o którym mowa w art. 102 k.p.c.

W odniesieniu do zasady słuszności w art. 102 k.p.c. określone zostały przesłanki, których zaistnienie warunkuje możliwość obciążenia strony przegrywającej jedynie częścią kosztów albo nieobciążania jej w ogóle tymi kosztami. Zakwalifikowanie konkretnego przypadku, jako "szczególnie uzasadnionego" wymaga rozważenia całokształtu okoliczności sprawy łączących się z charakterem żądania poddanego pod osąd, przy uwzględnieniu zasad współżycia społecznego. (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 17 kwietnia 2018r. I ACa 1275/17, baza Legalis).

Zaistniała w niniejszej sprawie sytuacja – przy uwzględnieniu powyższego stanowiska – przemawiała za trafnością zastosowania przez Sąd Rejonowy uregulowania zawartego w art. 102 k.p.c. Mając bowiem na uwadze wielkość roszczenia powoda, zakres jego krzywdy oraz wysokość zadośćuczynienia która w dużej mierze jest uzależniona od oceny Sądu pozwala Sądowi na orzekanie w oparciu o zasadę słuszności.

Rozstrzygnięcie w oparciu o art. 102 k.p.c. stanowi przejaw uznania sędziowskiego i może być zakwestionowane w postępowaniu odwoławczym tylko wtedy gdy w sposób rażący odbiega od przesłanek określonych w art. 102 k.p.c. i pozostaje w sprzeczności z elementarnym poczuciem sprawiedliwości i zasadami współżycia społecznego. W przedmiotowej sprawie nie sposób dopatrzeć się naruszenia art. 102 k.p.c.

Reasumując na podstawie art. 385 k.p.c.. należało orzec jak w pkt 1 wyroku oddalając apelację jako bezzasadną.

O kosztach procesu za instancje odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 §.1 k.p.c. przy uwzględnieniu zasady odpowiedzialności za wynik procesu.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak SSO Dariusz Mizera del. SSR Mariusz Kubiczek