Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lipca 2022 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	Sędzia Dariusz Mizera
Protokolant	Katarzyna Pielużek

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2022 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa H. M., W. M.

przeciwko (...) z siedzibą w B.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 30 czerwca 2021 r. sygn. akt I C 543/18

uchyla zaskarżony wyrok w całości i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu za instancję odwoławczą.

Dariusz Mizera

Sygn. akt II Ca 704/21

UZASADNIENIE

Powodowie H. M. i W. M. wnieśli o nakazanie pozwanemu (...) Sp. z o. o. zaniechania naruszeń własności nieruchomości w Z. przy ul. (...), obejmującej działkę nr (...), dla której jest prowadzona księga wieczysta nr (...), poprzez:

• nakazanie pozwanemu zainstalowania ekranów dźwiękochłonnych na granicy posesji przy ul. (...) z posesją powodów,

• nakazanie pozwanemu zainstalowania separatorów substancji ropopochodnych przy dystrybutorach paliwa i sieci kanalizacji deszczowej na stacji paliw przy ul. (...), '

• nakazanie pozwanemu zaniechania używania wjazdu na posesję przy ul. (...) od strony ul. (...), ewentualnie nakazanie wykonania asfaltowej nawierzchni na tym wjeździe.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że pozwany prowadzi na posesji przy ul. (...) bazę (...) ze stacją paliw. Powodowie skarżą się na duży hałas, związany z ruchem pojazdów korzystających ze stacji paliw i bazy (...) także w godzinach ciszy nocnej. Wjazd na teren stacji paliw i bazy (...) od strony ul. (...) nie jest utwardzony nawierzchnią asfaltową, przez co - jak wskazali powodowie - przejeżdżające nim pojazdy wzbijają tumany kurzu, który przenika na teren nieruchomości sąsiednich, powodując duże zapylenie i osadzanie się pyłu. Powodowie podali, że na stacji paliw nie stosuje się separatorów substancji ropopochodnych ani sieci kanalizacji deszczowej, przez co resztki paliw płynnych poprzez wody deszczowe przedostają się na teren sąsiadujących nieruchomości i zatruwają glebę, wsiąkając w nią.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Podniósł, że autobusy parkują 70 m od posesji powodów, w nocy parkuje ich tylko kilka, baza nie funkcjonuje w nocy. Wjazd od ul. (...) jest konieczny ze względów przeciwpożarowych - baza nie może mieć tylko jednego wjazdu od ul. (...). Przy tym w większości autobusy wjeżdżają wjazdem od ul. (...). Stacja paliw jest oddana w dzierżawę. Jest wyposażona w osadnik i separator substancji ropopochodnych i przyłącze do kanalizacji deszczowej. Powodowie kupili działkę obok działającej już wcześniej bazy (...). Posesja powodów jest usytuowana przy skrzyżowaniu dwóch ruchliwych ulic. Większy hałas dobiega z ulic, niż z bazy (...). Nikt inny nie skarży się na jakiekolwiek uciążliwości wywołane działaniem bazy (...).

Wyrokiem z dnia 30 czerwca 2021r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie po rozpoznaniu sprawy z powództwa H. M. i W. M. przeciwko (...) z siedzibą w B. o zapłatę

1. oddalił powództwo;

2. zasądził od powodów H. M. i W. M. solidarnie na rzecz pozwanego(...) z siedzibą w B. kwotę 1.817,- zł (jeden tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3. nakazał pobrać od powodów H. M. i W. M. solidarnie na. rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bełchatowie kwotę 2.652,77 zł (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt dwa złote siedemdziesiąt siedem groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

Powodowie H. M. i W. M. są właścicielami nieruchomości w Z. przy ul. (...), obejmującej działkę nr (...), dla której jest prowadzona księga wieczysta nr (...). Pozwany prowadzi na sąsiedniej posesji przy ul. (...) bazę (...). Znajduje się na niej także stacja paliw prowadzona przez E. S., której (...) wydzierżawił teren stacji paliw.

Baza (...) i stacja paliw w tym miejscu działa od około 30 lat. Większość pojazdów korzysta w wjazdu od ul. (...), nie od ul. (...). Jest to centrum miasta.

Powodowie kupili działkę przy ul (...) w 1993 r. W 2000 r. zakończyli budowę domu i od tej pory tam mieszkają.

Na placu (...) poza stacją paliw działa też kwiaciarnia - od ok. 2000 r.

Stacja paliw prowadzona jest w sposób zgodny z normami administracyjnymi.

W 2014 r. (...) przeprowadził kontrolę stacji paliw, podczas której nie ujawniono żadnych uchybień.

Stacja była modernizowana, były wymienione dystrybutory, zakładane separatory. Był jeden wyciek ze stacji na ulicę. Został szybko usunięty.

W 2013 r. na pozwanego nałożono karę pieniężną za przekroczenie w 2012 r. w nocy emitowanego z bazy (...) w Z.. Po kontroli, w której wykryto przekroczenie norm hałasu przez (...), pozwany wyłączył z ruchu 3 autobusy.

Autobusy wyjeżdżają z bazy najwcześniej po 5:00. Zjeżdżają do 22:00. Baza nie działa całodobowo. Garażuje tam 6 autobusów. Autobusy parkują ok. 70 m od posesji powoda. Autobusy mają po 15-20 lat.

Wokół bazy (...) i stacji paliw jest kilka budynków mieszkalnych Na ul. (...) jest dość duży ruch. Obecnie z bazy korzysta mniej autobusów niż w przeszłości. Poza powodem nikt nie zgłaszał zastrzeżeń do działania bazy (...) ani stacji paliw.

Teren przy (...) i (...) w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego są przeznaczone do zabudowy o funkcji mieszkaniowej lub usługowej. Pod względem akustycznym to teren przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową.

Działka oraz znajdujące się na niej zabudowania należące do powodów nie są narażone na nadmierny hałas generowany przez pojazdy należące do taboru transportowego (...) B. w Z., a także generowanego przez inne podmioty gospodarcze mające swoje siedziby na terenie bazy przy ul. (...), leżącej w bezpośrednim sąsiedztwie ich działki. Średni poziom hałasu w porze nocnej wyniósł (...) dB i nie przekroczył poziomu (...) jaki dla okresu od 22.00 do 6.00 przewiduje norma. Podobnie sprawa się ma dla wskazań poziomu hałasu w porze dziennej, który wyniósł (...)i również nie przekroczył normy, która z kolei dla okresu od 6.00 do 22.00 przewiduje wartość graniczną na poziomie (...).

Stan faktyczny ustalono na podstawie powołanych dokumentów, opinii biegłego, oględzin, zeznań powodów i świadków z tym zastrzeżeniem, że zeznania powodów Sąd uznał za niewystarczające do udowodnienia twierdzeń o nadmierności immisji, zwłaszcza że zeznania takie są sprzeczne z innymi dowodami (kwestia ta omówiona jest jeszcze w dalszej części). Nie były przydatne dla rozstrzygnięcia zeznania świadka S. C. (k. 161), który miał tylko ogólne informacje o okolicznościach niespornych.

Mając takie ustalenia Sąd zważył, iż powództwo podlega oddaleniu.

Podstawą powództwa jest art. 222 § 2 Kodeksu cywilnego. Art. 222 kc stanowi:

§ 1. Właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

§ 2. Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Powództwo z art. 222 kc służy ochronie prawa właściciela do korzystania z rzeczy z wyłączeniem innych osób, określonego w art. 140 kc. Źródłem naruszenia mogą być m. in. nadmierne immisje pochodzące z nieruchomości sąsiedniej (art. 144 kc). W ocenie powodów hałas i kurz wywołany działalnością prowadzoną przez pozwanego na jego działce przekraczają przeciętną miarę ustaloną z odniesieniem do stosunków miejscowych. Ocena ta jest błędna. Powodowie sugerowali też, że z nieruchomości używanej przez pozwanego przedostają się substancje ropopochodne, ale z żadnych dowodów nic takiego nie wynika. Stacja paliw na działce pozwanego jest wyposażona w urządzenia, których domagali się powodowie.

W niniejszej sprawie nie spełnione są przesłanki z art. 222 § 2 kc. Własność powodów nie jest bowiem naruszona przez zachowanie pozwanego. Powodowie odczuwają skutki działalności prowadzonej przez pozwanego na sąsiedniej działce, ale ów skutki nie zakłócają korzystania z ich nieruchomości ponad przeciętną miarę wynikająca ze społeczno- gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych (art. 144 kc). Elementem tych stosunków miejscowych jest ruch samochodów, gdyż obie nieruchomości są usytuowane w centrum miasta przy głównych ulicach. Samo funkcjonowanie w tym miejscu bazy (...), istniejącej już wiele lat przed tym jak powodowie kupili i zabudowali swoją działkę, też jest elementem tych stosunków. Nielogicznym jest wręcz to, że powodowie upatrują szczególne uciążliwości w działaniu bazy (...), a nie w o wiele bardziej intensywnym ruchu ulicznym. Przy tym poza pojedynczymi wyjazdami autobusów po 5:00 baza nie jest używana w czasie przyjętym za ciszę nocną. Należy w tym miejscu dodatkowo wskazać, że elementem stosunków miejscowych jest ruch uliczny, także samochodów ciężarowych, w nocy niezakazany. Zeznania powodów nie były wystarczające do udowodnienia twierdzenia o nadmierności immisji. Świadkowie, w tym mieszkająca także w bezpośrednim sąsiedztwie bazy (...) M. Ś. (k. 162), nie potwierdzili bowiem, aby hałas czy kurz były szczególnie nasilone i uciążliwe. Skala działalności pozwanego w bazie w Z. nie jest duża. Jest to tylko kilka autobusów, a ich ruch nie jest ciągły jak np. na dworcu. Twierdzenia o wydostawaniu się substancji ropopochodnych poza jednym incydentalnym wyciekiem nie są poparte żadnym dowodem; sami powodowie w zeznaniach stwierdzili, że jakieś substancje wyciekały na ulicę, a nie na ich działkę. Nikt ze świadków nie zauważył kiedykolwiek bieżących wycieków ze stacji. Nie są też naruszone normy administracyjne przez funkcjonowanie stacji, ani limity hałasu. W kwestii ustalenia odnośnie dochowania norm hałasu zgodzić należy się z biegłym co do zastosowania do bazy (...) i stacji paliw norm hałasu jak dla ulicy. Całkowicie nielogicznym byłoby bowiem wymaganie niższego poziomu hałasu od pojazdu po zjechaniu z ulicy na stację paliw. Innymi słowy stosowanie niższej normy dla stacji paliw oznaczałoby, że pojazdem można jeździć po ulicy, a nie można go zatankować na stacji paliw ani zaparkować na przeznaczonym do tego placu poza pasem drogowym. Przy tym chybiony jest argument powodów o tym, że przedmiotowe działki położone są na obszarze przeznaczonym do zabudowy jednorodzinnej. Przeważająca jest zabudowa wielorodzinna (fot. k. 221). Jest to centrum miasta. Poza tym plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje na tym terenie także działalność usługową. Sam fakt dochowania norm administracyjnych nie przesądza co prawda o dopuszczalności nasilenia immisji, ale w przedmiotowej sprawie inne powołane wyżej fakty wraz z omawianym zachowaniem norm nie pozwalają ocenić, że immisje są nadmierne. Pozwany korzysta zatem ze swojej nieruchomości w granicach uprawnień wynikających z przysługującego mu użytkowania wieczystego i własności budynków, nie naruszając ani ustaw ani zasad współżycia społecznego (art. 233 i 140 kc).

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu jest art. 98 § 1 kpc. Kosztami poniesionymi przez stronę pozwaną były: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1800 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat adwokackich i opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

Apelację od powyższego orzeczenia wywiedli powodowie zaskarżając wyrok w całości .

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucili nierozpoznanie istoty sprawy i w tym zakresie zarzucili:

1. naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a to przepisu art. 286 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku powodów o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu akustyki, podczas gdy wydana i podtrzymana przez biegłego w sprawie opinia jest co najmniej niejasna i niepełna, albowiem:

a) w swym brzmieniu nie zrealizowała treści postanowienia dowodowego z dnia 4 lutego 2020 roku w pełnym zakresie,

b) nie udzieliła odpowiedzi na wszystkie pytania i zarzuty powodów, a nadto odpowiedzi, których biegły udzielił są niewystarczające lub niezgodne z brzmieniem przepisów powszechnie obowiązującego prawa,

c) nie zrealizowała swego zasadniczego celu, nie określając sposobu zabezpieczenia akustycznego nieruchomości powodów (na skutek wysnucia błędnych wniosków z wyników przeprowadzonych przez siebie badań akustycznych),

2. naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a to przepisu art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez oparcie ustaleń faktycznych w zakresie przenikania substancji ropopochodnych ze stacji paliw płynnych pozwanego (w tym i na teren nieruchomości powodów) jedynie na treści zeznań świadków i dowodu z przesłuchania stron, podczas gdy dokonanie prawidłowych w tym zakresie ustaleń faktycznych wymagało wiadomości specjalnych oraz dopuszczenia na wniosek powodów dowodu z opinii biegłego z zakresu paliw płynnych, posiadającego wiedzę z zakresu właściwej konstrukcji i eksploatacji stacji paliw płynnych w celu stwierdzenia okoliczności wskazanych w pkt XIII petitum pozwu,

3. naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie o kosztach procesu, a to przepisu art. 102 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy zasady słuszności przemawiały za odstąpieniem od obciążania powodów kosztami procesu,

4. naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie o kosztach sądowych, a to przepisu art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy w niniejszej sprawie przemawiał za tym szczególnie uzasadniony przypadek,

5. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię, a to przepisu § 2 Rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (oraz załącznika w postaci Tabeli 1 w brzmieniu obowiązującym od dnia 23 października 2012 roku) w zw. z art. 144 k.c. i art. 222 § 2 k.c. poprzez przyjęcie, iż pozwany nie powoduje nadmiernych immisji akustycznych w stosunku do nieruchomości powodów, podczas gdy właściwa wykładnia powyższych przepisów prowadzić powinna do wniosku przeciwnego.

Powołując się na powyższe zarzuty skarżący wnosili o :

1. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania,

2. zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych,

3. na wypadek oddalenia apelacji wnosili o nieobciążanie powodów kosztami procesu w postępowaniu odwoławczym oraz zmianę zaskarżonego orzeczenia sądu pierwszej instancji poprzez zwolnienie powodów od obowiązku poniesienia kosztów sądowych i kosztów procesu po myśli przepisów art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz art. 102 k.p.c.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanego wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powodów jest zasadna o tyle tylko, że prowadzi do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania z powodu nierozpoznania istoty sprawy.

Pojęcie "istoty sprawy", o którym mowa w art. 386 § 4 k.p.c., dotyczy jej aspektu materialno-prawnego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się jednolicie, że do nie rozpoznania istoty sprawy dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie Sądu I instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy. W szczególności chodzi zaś tutaj o różnego rodzaju zaniedbania, które w ogólnym rozrachunku polegają na zaniechaniu zbadania materialnej podstawy żądania albo pominięciu merytorycznych zarzutów stron przy jednoczesnym bezpodstawnym przyjęciu, że istnieje przesłanka materialno-prawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (postanowienia SN z dnia 23 września 1998 r., II CKN 897/97, opubl. OSNC Nr 1/1999 poz. 22; z dnia 15 lipca 1998 r., II CKN 838/97, baza Legalis; z dnia 3 lutego 1999 r., III CKN 151/98, baza Legalis oraz wyroki SN z dnia 12 lutego 2002 r., I CKN 486/00, opubl. OSP Nr 3/2003 poz. 36; z dnia 21 października 2005 r., III CK 161/05, baza Legalis.; z dnia 12 listopada 2007 r., I PK 140/07, opubl. OSNP Nr 1-2/2009 poz. 2 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2007 r., I ACa 209/06, baza Legalis i wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 listopada 2012 r. sygn. I ACa 486/12, baza Legalis). Inaczej mówiąc "nierozpoznanie istoty sprawy" oznacza uchybienie procesowe sądu pierwszej instancji polegające na całkowitym zaniechaniu wyjaśnienia istoty lub treści spornego stosunku prawnego przez co rozumie nie wniknięcie w podstawę merytoryczną dochodzonego roszczenia, a w konsekwencji pominięcie tej podstawy przy rozstrzyganiu sprawy. Oceny, czy Sąd I instancji rozpoznał istotę sprawy, dokonuje się zaś na podstawie analizy żądań pozwu lub wniosku, stanowisk stron i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia.

Przedmiotem żądania pozwu było zabezpieczenie nieruchomości powodów przed negatywnym oddziaływaniem przez nieruchomość pozwanego. Sąd oddalił powództwo dochodząc do przekonania, iż nie zostały przekroczone normy hałasu i nie zostało wykazane także inne negatywne oddziaływanie na nieruchomość powodów ze strony nieruchomości pozwanego.

Sąd Rejonowy w swoich motywach stwierdził nawet, iż działalność prowadzona przez pozwanego na jego działce nie przekraczała przeciętnej miary ustalonej dla stosunków miejscowych.

W ocenie Sądu Okręgowego takie stwierdzenie jest przynajmniej przedwczesne.

Przechodząc do bardziej szczegółowych rozważań należy przypomnieć, iż zgodnie z art. 144 kc właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymać się od działań które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę wynikającą ze społeczno - gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych. Przepis ten jest przepisem tzw. prawa sąsiedzkiego i reguluje on tak treść jak i wykonywanie własności w zakresie negatywnego oddziaływania na nieruchomości sąsiednie czyli tak zwane immisje. Poziom immisji jest ograniczony ustawowo poprzez określenie „przeciętnej miary”. Oceny tej „przeciętnej miary” dokonuje się przy spełnieniu społeczno - gospodarczego przeznaczenia obu nieruchomości oraz przy uwzględnieniu stosunków miejscowych. Przy czym ocena ta zawsze winna być dokonywana na podstawie obiektywnych warunków, a nie na podstawie subiektywnych odczuć danej osoby. Ocena zakłóceń przy wykonywaniu stosunków miejscowych nie powinna mieć charakteru abstrakcyjnego ale zawsze winna być wkomponowana w realia konkretnej sprawy i konkretnego układu stosunków.

W przedmiotowej sprawie podstawowym zarzutem powodów było oddziaływanie hałasu związanego z autokarami które na terenie bazy rozgrzewały swoje silniki w okresie zimowym w porze nocnej.

W powszechnie obowiązującym prawie obowiązują regulacje określające dopuszczalny poziom hałasu. Przy czym przyjmuje się, iż brak przekroczenia tych norm nie wyłącza możliwości oceny dokonanej na gruncie art. 144 kc, iż takie zakłócenia przekraczają przeciętą miarę. Jednocześnie przyjmuje się, że przekroczenie norm prawnych określających dopuszczalny poziom hałasu stanowi dowód przekroczenia przeciętnej miary w stosunkach miejscowych.

W realiach niniejszej sprawy biegły sądowy dokonał pomiaru hałasu na nieruchomości powodów. Uznał iż nie przekraczały one wartości dopuszczalnych w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku a w szczególności w świetle Tabeli nr 1. Przy czym biegły wskazał jako właściwy poziom hałasu generowany przez drogi i linie kolejowe. Tymczasem załącznik do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007r. w sprawie dopuszczalnego poziomu hałasu w środowisku w postaci Tabeli nr 1 przewiduje dychotomiczny podział dopuszczalnych norm na:

A/ normy dotyczące hałasu generowanego przez drogi i linie kolejowe ( stosowany także do torowisk tramwajowych poza pasem drogowym i kolei linowych);

B/ normy dotyczące hałasu generowanego przez pozostałe obiekty i działalności będące źródłem hałasu.

Pełnomocnik powodów w uzasadnieniu skargi apelacyjnej uzasadniając zarzuty naruszenia prawa materialnego zwrócił uwagę właśnie na ten dychotomiczny podział dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku. Starał się dowodzić, iż w zasadzie na nieruchomości powodów oddziaływuje niekorzystnie pod kątem hałasu tylko baza (...), stacja paliw oraz składnica opału znajdujące się na nieruchomości pozwanego. Nie można się z tym do końca zgodzić gdyż należy pamiętać, iż nieruchomość powodów jest położona nieopodal zbiegu ulic i ruchliwego skrzyżowania. W ocenie Sądu Okręgowego biegły w sposób niewłaściwy zakwalifikował nieruchomość powodów podkreślając, że oddziaływują na nią jedynie drogi i linie kolejowe.

Jest oczywiste, że baza (...) w Z. nie jest drogą tylko częścią przedsiębiorstwa na której prowadzona jest różnoraka działalność gospodarcza. Biegły jak się wydaje posłużył się pewnego rodzaju analogią kwalifikując nieruchomość powodów jako nieruchomość na którą oddziaływuje hałas z dróg lub linii kolejowych.

Takie stanowcze stwierdzenie nie jest jednak właściwe. Sprawa nie jest tak oczywista jak wskazuje na to pełnomocnik powodów uszło bowiem jego uwadze, iż gdyby uznać że źródłem hałasu są jednak drogi to z opinii biegłego sądowego wynika, że w porze nocnej gdy nie było żadnego autobusu (...) w bazie w godzinach od 22.00 do 00.30 z 9 na 10 grudnia 2020 roku zarejestrowany maksymalny poziom hałasu i tak przekracza dopuszczalne normy (średni poziom ich nie przekracza). Jednak w tym czasie źródłem hałasu nie mogły być pojazdy (...) skoro ich tam fizycznie nie było czyli nie działanie pozwanego było źródłem hałasu przy czym ten hałas był zbliżony choć nieco niższy w maksymalnych poziomach od hałasu który biegły zarejestrował w porze nocnej w dniu 9 grudnia w godzinach 4.35 – 5.59 kiedy to niektóre pojazdy pozwanego prowadziły rozruch na terenie bazy.

Jak się wydaje celowym może być dokonanie pomiaru hałasu w ramach tzw. tła akustycznego będzie to oczywiście obarczone pewną trudnością gdyż zarówno baza (...) jak i dom powodów są położone w pobliżu ruchliwych ulic i skrzyżowania na których ruch pojazdów sam z siebie generuje hałas.

Na powyższe okoliczności zwrócił uwagę także biegły w swojej opinii podkreślając szczególne położenie działki powodów.

Należałoby rozważyć dopuszczenie dowodu z opinii biegłego który osobno oznaczył by poziom hałasu generowanego przez urządzenia związane z konkretnym przedsiębiorstwem i osobno poziom hałasu generowanego przez ruch pojazdów i stosować do nich odrębne normy oczywiście o ile będzie techniczna możliwość dokonania takich pomiarów. Dodatkowo podkreślić należy, iż usytuowanie nieruchomości powodów zarówno w stosunku do hałasu dobiegającego z ruchu ulicznego jak i dobiegającego z nieruchomości pozwanych może stwarzać problem w zabezpieczeniu nieruchomości pod względem akustycznym od hałasu dobiegającego z nieruchomości pozwanych. Zabezpieczenie bowiem takiej nieruchomości poprzez zamontowanie odpowiednich ekranów akustycznych może stwarzać ryzyko, iż hałas dobiegający z ruchu ulicznego będzie potęgował się w konfrontacji z ekranami które mają chronić nieruchomość powodów z innej strony.

Dodatkowo należy podnieść kwestie pominięcia przez Sąd dowodu z opinii biegłego na okoliczność negatywnego oddziaływania stacji paliw płynnych na nieruchomość powodów przy czym wydaje się być irrelewantne dla rozstrzygnięcia tej kwestii czy stacja paliw jest wyposażona we właściwe separatory i w jaki sposób są one eksploatowane bądź też czy posiada określone zabezpieczenia, kwestie te z pewnością, były badane przez organy administracji w toku udzielania pozwolenia na działalność stacji. Natomiast wydaje się celowym zbadanie czy stacja oddziaływuje na nieruchomość powodów w szczególności czy dochodzi do przenikania substancji i zapachów a jeśli tak to czy przekracza to określone prawem normy.

Wszystkie te kwestie wymagają wnikliwego wyjaśnienia co musi skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Reasumując na podstawie art. 386§ 4 k.p.c. w zw. z art. 108§2 k.p.c. należało orzec jak w wyroku.

Dariusz Mizera